Opublikowany przez: Tamara Majchrzyk

Sąsiadka ma psa z dysplazją, proszę o odpowiedź, chcę jej pomóc

Dzień dobry

Już wyjaśniam:

Termin dysplazja oznacza dosłownie niewłaściwie ukształtowany.

Tyczy się głównie stawów biodrowych, ale też i łokciowych.

Dysplazja stawów biodrowych (łac. Dysplasia coxea congenita, ang. hip dysplasia) jest jedną z najczęstszych chorób zwyrodnieniowych stawów i polega na wadliwym ukształtowaniu i niedopasowaniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego lub zbyt luźnym ich połączeniu.

Schorzenie to dotyka najczęściej psy ras dużych, szybko rosnących, ale istnieją wyjątki od tej reguły.

Dysplazja ma podłoże poligenetyczne, ale do jej występowania przyczyniają się także liczne czynniki modyfikujące, tzw. środowiskowe, takie jak sposób żywienia w okresie wzrostu oraz ilość zapewnianego zwierzęciu ruchu.

Dysplazja dotyczy najczęściej obydwu stawów biodrowych (80% przypadków).

Szczenię rodzi się z prawidłowymi stawami biodrowymi, a schorzenie rozwija się na skutek zaburzenia równowagi pomiędzy rozwojem tkanek twardych i miękkich.

W skład prawidłowego stawu biodrowego wchodzi główka kości udowej oraz panewka kości biodrowej, połączone ze sobą za sprawą mechanizmu podciśnieniowego i ściśle do siebie przylegające i pasujące.

Obydwa te elementy kostne pokryte są chrząstką stawową i otoczone torebką stawową wypełnioną przez maź zapobiegającą nadmiernym tarciom w trakcie ruchu.

Dodatkowo staw ten stabilizują mięśnie oraz więzadło obłe, biegnące od dna panewki do szczytu główki, uniemożliwiając wysunięcie się główki z panewki kości miednicznej.

Niedokładne dopasowanie głowy kości udowej do panewki (spłycenie panewki i zanik okrągłego kształtu główki) powoduje występowanie w stawie początkowo niewielkiej luźności, która zwiększa się wraz ze wzrostem obciążeń.

W efekcie ucisku zarówno na brzegu panewki jak i na główce kości udowej rozwijają się zmiany o charakterze wytwórczym, które zmieniają obrys i negatywnie wpływają na mechanikę stawu biodrowego.

Obciążenia stawu powodowane są między innymi przez zbyt duży nacisk spowodowany nadmierną masą ciała zwierzęcia, czyli jego nieodpowiednim żywieniem.

Karmy zbyt bogate w energię i zawierające zbyt duże ilości wapnia, fosforu i witamin powodują opóźnienie rozwoju mięśni, więzadeł i torebek stawowych w porównaniu do wzrostu tkanki kostnej, co prowadzi do rozciągania więzadeł i w efekcie rozluźnienia stawu.

Zatem psy z nadwagą są bardziej narażone na wystąpienie dysplazji, niż te o prawidłowej masie, dlatego błędem jest karmienie szczeniąt "ad libitum" oraz podawanie im nadmiernej ilości preparatów mineralno-witaminowych.

U psów o większej muskulaturze HD występuje rzadziej niż u tych z dużym procentem tkanki tłuszczowej.

Również zbyt duża ilość ruchu i zbyt intensywny trening może być dla młodego psa szkodliwy, gdyż prowadzi do mikrouszkodzeń chrząstki stawowej i nadwichnięć stawów.

Należy pamiętać, że budowa kośćca psów dużych ras kończy się między 18 a 24 miesiącem życia, dlatego nie wolno zbytnio forsować zwierzęcia, gdyż może to powodować liczne urazy i pogłębiać zmiany zwyrodnieniowe.

W okresie najbardziej intensywnego wzrostu szczenięta najlepiej jest wyprowadzać na smyczy oraz zapewnić im niezbyt obciążające ćwiczenia np. pływanie.

Trzeba jednak dodać, że nadmierny trening czy też nieodpowiednie żywienie nie są w stanie wywołać dysplazji u psa, który nie ma do niej genetycznej predyspozycji.

Uważa się również, że w powstawaniu dysplazji biorą udział hormony takie jak estrogeny, insulina, relaksyna, hormon wzrostu i parathormon. Wspólne ich działanie może powodować efekty ogólne, wywołując zmiany także w innych stawach.

Zwiększone obciążenie skutkuje skręceniem z uszkodzeniem błony maziowej oraz więzadła obłego. Powstaje wówczas stan zapalny, maź stawowa ulega rozrzedzeniu co zmniejsza podciśnienie w stawie i w efekcie dochodzi do nadwichnięć i uszkodzeń chrząstki.

To błędne koło prowadzi do przewlekłego, zniekształcającego zapalenia stawów i zwyrodnień.