Turecki van jest kotem, który jak wskazuje nazwa rasy, pochodzi z Turcji.
Według informacji pierwsze egzemplarze vana tureckiego znajdowano w okolicach największego w tym kraju jeziora – Wan, na którego brzegach koty chłodziły się w upalne dni.
Było ono dla nich także miejscem zabaw i źródłem pożywienia.
Jest to tak zwana rasa naturalna, czyli taka, która nie powstała w wyniku krzyżowania czy ingerencji człowieka.
Inaczej zwany swimming cat, czyli pływającym kotem wprost uwielbia wodę, a jego futro ze względu na brak podszerstka, prawie w ogóle jej nie chłonie, spełniając dzięki temu rolę swoistego skafandra.
Jak na prawdziwego nurka przystało, w komplecie z kombinezonem są też płetwy – turecki van pomiędzy palcami ma dobrze wykształcony fałd skórny, ułatwiający mu sprawne pływanie i poruszanie się w wodnym środowisku.
Jak pływa kot turecki van możesz zobaczyć na poniższym filmie
Koty te lubią także sobie pogadać i mają dość szeroki repertuar dźwięków, które potrafią wydawać.
Rasa po raz pierwszy oficjalnie uznana została w 1969 r przez GCCF, a w kolejnych latach przez inne federacje.
Jak wygląda kot turecki van pływający?
Tureckie vany mają dość charakterystyczny wygląd.
Są to koty średniej wielkości, o silnej i muskularnej sylwetce.
Van turecki waga
Masa ciała dorosłego osobnika waha się pomiędzy 3 a 8 kg.
Kot turecki van charakterystyka
- Głowa trójkątna z tępą kufą i mocną brodą.
- Uszy osadzone wysoko, szerokie u podstawy, po wewnętrznej stronie małżowiny porośnięte sierścią w postaci kępek.
- U vanów często spotykana jest tzw. heterochromia, czyli różnobarwność tęczówek. Innymi słowy, kot może mieć każde oko w innym kolorze. Zasadniczo tęczówki występują w kolorze niebieskim lub bursztynowym, ale czasem zdarzają się osobniki o zielonych oczach.
- Tułów muskularny i długi, klatka piersiowa szeroka. Kończyny proste i umięśnione pozwalają kotom skakać na znaczne wysokości.
- Pomiędzy palcami obfite owłosienie i wspomniana “błona pławna”.
Ogon jest dumą vana, dzięki obfitemu owłosieniu i czerwonej lub kasztanowej barwie, odznaczającej się na tle kredowobiałej sierści reszty ciała.
Barwne znaczenia występują także na głowie w charakterystycznym układzie “palca Allaha” – dwóch plam w okolicy uszu, przedzielonych białą strzałką – to właśnie odcisk bożego palca.
Podobne znaczenie – “kciuk Allaha” – występuje między łopatkami, w postaci barwnej plamy.
Dopuszczalna jest również kremowa barwa wspomnianych znaczeń.
Sierść vanów również jest charakterystyczna, gdyż brak jej podszerstka.
Latem wyraźnie krótsza, chroni przed upałami, zimą dłuższa, zabezpiecza przed śniegiem i mrozami.
Jak wygląda kot rasy van turecki możesz zobaczyć na poniższym filmie
Kot van charakter
Tureckie vany uznawane są za zwierzęta bardzo towarzyskie i przyjacielskie.
Nie lubią spędzać czasu same, ale dobrze dogadują się i z kotami i psami, więc mogą być bez problemu wspólnie utrzymywane.
Przywiązują się najczęściej do jednej osoby w rodzinie, którą sobie wybierają i potrafią towarzyszyć jej na każdym kroku, nawet podczas kąpieli, gdy chętnie wskoczą znienacka do wanny.
Są ciekawskie, lubią skoki i wdrapywanie się na drapaki, czy drzewa.
Przyswajają także naukę chodzenia na smyczy, więc można wychodzić z nimi na spacery.
Są też cierpliwe i tolerancyjne w stosunku do dzieci, więc nadają się na małego przyjaciela dla naszych pociech.
Unikalną ich cechą jest sposób “mówienia”, gdyż wydając dźwięki o różnej modulacji, przypominające czasem słowa, sprawiają wrażenie, jakby naprawdę próbowały się porozumieć z naszym ludzkim gatunkiem.
Ich głos jest melodyjny i przyjemny dla ucha.
Van turecki pielęgnacja
Ze względu na to, że kotom tym brak podszerstka, a na całą okrywę włosową składa się jedwabisty, pół długi włos okrywowy, ich pielęgnacja nie jest skomplikowana.
To właśnie podszerstek ma tendencję do zbijania się w kołtuny, więc jego brak, znacznie ułatwia nam doprowadzenie włosa do porządku.
Kot turecki van choroby
Chorobami, do których ta rasa może mieć skłonności, jest HCM, czyli jedna z najczęściej występujących u kotów chorób serca oraz izoerytroliza noworodków.
HCM
Kardiomiopatia przerostowa to choroba serca, która polega na pogrubieniu mięśniówki serca.
Może dotyczyć ścian komory, przegrody międzykomorowej bądź obu tych struktur jednocześnie.
Przerost taki może być symetryczny lub dotyczyć tylko fragmentu mięśnia.
Tu widoczna jest różnica pomiędzy HCM u psów, a HCM u kotów, u których przerost ten dotyczyć może np. tylko koniuszka, albo tylko mięśni brodawkowatych.
U psów z kolei przerost ten dotyczy często wszystkich ścian.
Zgrubiały mięsień staje się sztywny i utrudnia kurczenie się oraz napełnianie krwią komór serca.
Koty z tym schorzeniem mogą przez długi czas nie wykazywać objawów klinicznych.
Z czasem pojawiają się objawy niewydolności serca (najczęściej duszność i płyn w klatce piersiowej), objawy choroby zakrzepowo zatorowej (paraliż tylnych kończyn, wokalizacja związana z bólem) lub dochodzi do nagłej śmierci.
Badaniem diagnostycznym do rozpoznania kardiomiopatii przerostowej jest echo serca, które pozwala na ocenę grubości jego ścian.
Izoerytroliza noworodków
Izoerytroliza występuje wtedy, gdy mamy do czynienia z niezgodnością grup krwi między matką a potomstwem.
Dochodzi wówczas do tzw. konfliktu serologicznego.
Przykładowo przy kryciu kotki, która ma grupę krwi B, kocurem z grupą A, kocięta mogą mieć zarówno grupę A, jak i B.
Ponieważ większość przeciwciał znajdujących się w siarze pochodzi z krwi matki, dlatego w siarze kotki z grupą B, znajdzie się znaczna ilość przeciwciał antyA.
Kocięta A ssąc mleko, pobierają przeciwciała skierowane przeciwko ich własnym krwinkom na skutek czego rozwija się choroba hemolityczna.
Może ona dotyczyć tylko niektórych kociąt i przebiegać w różny sposób.
W przebiegu nadostrym dochodzi do nagłych padnięć, a w ostrym do zahamowania rozwoju kociąt.
Na skutek mioglobinurii mocz zmienia barwę na brązową, rozwija się także anemia i żółtaczka.
U kociąt, które przeżyły postać ostrą, pojawia się martwica ogona i brzegów małżowin usznych.
Żeby uniknąć konfliktu serologicznego, należy badać grupy krwi samców i samic przed zapłodnieniem.
Czy warto zdecydować się na tureckiego vana?
Kot turecki van pływający jest bardzo efektownym kotem, który na pewno wzbudzi zachwyt i zainteresowanie wśród odwiedzających nasz dom gości.
Koty tej rasy są przyjacielskie, wesołe i potrzebują kontaktu z ludźmi lub innymi zwierzętami.
Nie wymagają dużo przestrzeni, ale dobrze, by miały w mieszkaniu kącik, gdzie mogą się bez skrępowania bawić, chować no i oczywiście wysoki drapak, by mogły dać upust swoim wspinaczkowym zapędom.
Koty te bywają niezdarne i nie zawsze spadają na cztery łapy.
Są dowodem na to, że atletyczna sylwetka, nie musi wcale iść w parze z gracją i gibkością, dlatego raczej nie ustawiajmy w ich pobliżu cennych porcelanowych waz, bo mogą je przypadkiem strącić.
Ich zamiłowanie do wody może objawiać się nie tylko wskakiwaniem do pełnej wanny, ale także chęcią skosztowania jej wprost z toalety 😉
Vany tureckie cenią sobie także aktywność na świeżym powietrzu i spacery, ale przede wszystkim nie lubią się nudzić, dlatego im więcej się wokół nich dzieje i im więcej członków liczy sobie ich ludzka-nieludzka rodzina, tym lepiej.
