Skye terrier pochodzi z wyspy Skye, największej i najbardziej wysuniętej na północ wyspy archipelagu Hebrydów Wewnętrznych. Pierwsze wzmianki o małych, srebrzystoszarych pieskach, hodowanych przez farmerów … Czytaj dalej
Clumber spaniel jest największym i najcięższym psem wśród spanieli. Pochodzi on z Wielkiej Brytanii, natomiast spaniele jako grupa wyodrębniły się ok. IV wieku p.n.e. Przodkowie … Czytaj dalej
![Wyżeł niemiecki: opis, charakter i choroby [zalecenia weterynarza] ⋆ Co w Sierści Piszczy](https://cowsierscipiszczy.pl/wp-content/uploads/2021/04/wyzel-niemiecki-320x315.jpg "Wyżeł niemiecki: opis, charakter i choroby [zalecenia weterynarza] ⋆ Co w Sierści Piszczy")
Wyżeł niemiecki historia rasy Wyżeł niemiecki wywodzi się od tzw. wyżła staroniemieckiego. Był to ciężkiej budowy, powolny pies wyhodowany ok. XVIII wieku w wyniku krzyżowań … Czytaj dalej
Owczarek francuski, zwany w skrócie briardem, należy do najstarszych ras hodowanych we Francji. W jego ojczyźnie mówiono o nim Berger de Brie, czyli pies z … Czytaj dalej
Owczarek szwajcarski oficjalnie jest rasą dość młodą, gdyż uznaną przez FCI dopiero w 1997 r. Jego przodkowie w prostej linii wywodzili się od owczarków niemieckich, … Czytaj dalej
Historia rasy Chesapeake bay Retriever Chesapeake Bay Retriever to rasa wywodząca się z USA. Jej przodkami była para nowofundlandów, uratowana z tonącego statku w rejonie … Czytaj dalej
Bedlington terrier jest jedną z tych ras, które raz ujrzane, pozostaną przez nas z pewnością na długo zapamiętane. Charakterystyczny wygląd owieczki o wąskiej głowie porośniętej … Czytaj dalej
Alaskan Malamute to jedna z najstarszych ras psów. Swą nazwę wzięły od nazwy plemienia Mehlemut zamieszkujących teren dalekiej północy. Zwierzęta te wykorzystywane były jako psy … Czytaj dalej
Duży szwajcarski pies pasterski (Greater Swiss Mountain Dog) należy do grupy szwajcarskich psów pasterskich i jest największym i najstarszym jej przedstawicielem. Nazwa rasy jest może … Czytaj dalej
Spaniel tybetański, w skrócie tibbie, wywodzi się z Tybetu, a dużą rolę w powstaniu rasy mieli buddyjscy mnisi. Psy te pełniły funkcję strażników w klasztorach … Czytaj dalej
Wyżeł węgierski przybył najprawdopodobniej na teren Węgier wraz z ludami koczowniczymi w XIV wieku. Dalsza hodowla tych psów przebiegała z myślą o stworzeniu rasy szybkich, … Czytaj dalej
Historia rasy psów Wyżeł weimarski Wyżeł weimarski pochodzi z Niemiec i jest efektem krzyżowania innych niemieckich ras psów, takich jak dog niemiecki, czy wyżeł niemiecki. … Czytaj dalej
Ojczyzną seterów irlandzkich jest Wielka Brytania. Grupa ta wywodzi się od spanieli sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie prawdopodobnie z Hiszpanii w X wieku. Ich podstawowym przeznaczeniem … Czytaj dalej
Historia rasy Nowofundland swoją długą i skomplikowaną nazwę zawdzięcza Nowej Fundlandii – kanadyjskiej wyspie, na której najprawdopodobniej zaczęła się historia rasy. Nazywany jest także wodołazem … Czytaj dalej
Historia rasy Dogue de bordeaux Dogue de bordeaux to pochodzący z Francji pies o budzącym respekt wyglądzie, wywodzący się od doga tybetańskiego, który jest przodkiem … Czytaj dalej
Psy są towarzyszami ludzi już od tysięcy lat. Prowadzone prace archeologiczne wskazały, że początki procesu udomowienia psów miały miejsce już około 30 tys. lat temu.
Przez cały ten czas psy pojawiały się w wielu sferach codziennego życia człowieka, odznaczając się prawdziwą użytecznością. Pomagały w polowaniach, pełniły funkcje gospodarcze, miały swoje zadania w pasterstwie (pilnowały obozowisk – będąc tam pierwszym sygnałem alarmowym).
Obecnie psy mogą pełnić także funkcje użytkowe (psy myśliwskie, psy gończe czy psy ratownicze), najładniejszymi przedstawicielami ras psów można szczycić się na wystawach. Zawsze będą też oczywiście najlepszymi i najbardziej oddanymi towarzyszami człowieka.
W przeciwieństwie do naszych przodków, obecnie bardzo dużą uwagę przykłada się do rasy psa, do jego rodowodu. To on pomaga bowiem określić np. to, czy posiadany pies będzie narażony na jakieś choroby genetyczne. Warto też znać różnice między hodowlami a pseudohodowlami psów rasowych, bo to od wybranego miejsca zakupu szczenięcia zależeć może to, jak wyglądała będzie późniejsza opieka nad psem.
Udomowienie psów nie było oczywiście pojedynczym zdarzeniem, ale długotrwałym procesem. Miał on miejsce w różnych zakątkach świata – co potwierdzają znaleziska szczątków z Belgii oraz Syberii.
Pies był jednym z pierwszych udomowionych przez człowieka zwierząt. Już od początku miał być on przede wszystkim towarzyszem, miał też zapewniać mu bezpieczeństwo oraz pomagać przy polowaniach. W początkowej fazie procesu udomowiania doszło do wykształcenia się pewnych cech, które pozwoliły odróżnić psa od wilka (same wilki – canis lupus, istniały już od około 2 mln lat). Początkowo jednak były to naprawdę niewielkie różnice i psy dość długo były bardzo podobne do swoich dzikich przodków.
Szczątki psów sprzed tysięcy lat znalezione w różnych miejscach świata pokazują też, że pies nie miał jednego przodka, a kilku. Czworonogi sprzed wieków różniły się od siebie przede wszystkim wielkością. Natomiast znane obecnie zróżnicowanie rasowe pojawiło się późno.
Najstarsze współczesne rasy psów (jak wskazują badania DNA), mają nie więcej niż 500 lat. Większość ras psów datowana jest na około 150 lat. Tak jak było wspomniane już wcześniej, na początku ewolucja polegała na wyodrębnieniu się psa z wilka, dopiero później zaczęło postępować ich udomowienie. Oczywiście początkowo dochodziło do wzajemnego krzyżowania się obu gatunków, czyli wilków i psów.
Jednym z najważniejszych wskaźników udomowienia było skrócenie i poszerzenie się pyska u udomowionego psa. W porównaniu z wilkiem, u psa nastąpiło też ścieśnienie się zębów. Od czasu udomowienia psa w stosunkowo krótkim czasie powstało wiele ras, różniących się os siebie zarówno cechami morfologicznymi, jak i użytkowymi.
Pierwotne rasy psów powstawały głównie w wyniku doboru naturalnego. Współczesne rasy psów uzyskiwano przede wszystkim w wyniku doboru sztucznego. Działo się tak dlatego, że to genotyp odpowiada za cechy fizyczne i charakterologiczne psa. Tak więc, to praca hodowlana wielu pokoleń kynologów, przez setki lat, doprowadziła do powstania znanych nam współcześnie ras psów. Aktualnie jest około 350 ras psów.
Trzeba jednak wiedzieć, że kynologia to dziedzin dynamiczna i nowe rasy psów są wciąż tworzone. Wyhodowanie określonej populacji zwierząt, to znaczy powstanie nowej rasy psów (o maksymalnie zbliżonych cechach fizycznych i psychicznych). Utrwalenie rasy psów wymaga wiele pracy.
Skomplikowaną i długotrwałą procedurą jest też uznanie nowej rasy psów przez światową organizację FCI. Ciekawostką jest, że Polska wprowadziła do systematyki ras FCI pięć ras psów rodzimych. Są to:
Wszystkie uznane przez FCI rasy psów są rozmieszczone w dziesięciu grupach. Ta grupa fci zawiera:
W obrębie tych grup wyodrębnione zostały sekcje: utworzone w aspekcie wielkości albo przeznaczenia czworonogów.
Psy użytkowe to pojęcie bardzo szerokie i nie do końca oficjalnie sprecyzowane. Wszystko dlatego, że użytkowość ras psów jest kwestią dość złożoną. Podczas jej określania pod uwagę bierze się takie cechy ras psów, jak: pokrój (w tym budowa i wielkość psa), a także charakter i temperament zwierzaka. Oznacza to, że zwierzęta należące do tych ras psów by wykonywać stawiane im zadania muszą odznaczać się odpowiednimi w danym przypadku: wielkością, budową i zachowaniem. Przedstawiciele tych ras psów muszą wykazywać całkowity brak agresji w stosunku do ludzi. Wyjątkiem jest sytuacja, w której cecha jest w danym sposobie użytkowania wymagana (chodzi tu np. o psy obronne i policyjne, które mają dobry węch).
Rasy psów ze względu na ich użytkowość, dzieli się na dwa podstawowe typy, czyli na psy użytkowe oraz psy wystawowe. W obrębie ras psów możemy znaleźć osobniki określane użytkowo jako typ wystawowy, inne będą natomiast stanowić typ użytkowy. Taka sytuacja ma miejsce np. u owczarków niemieckich. Osobniki wystawowe mają nienaturalnie przykurczone tylne nogi. Podział ras psów na typy użytkowy i wystawowy stosuje się oczywiście nie tylko w obrębie jednej rasy psów, ale także międzyrasowo. Wtedy jedne zwierzęta kwalifikuje się jako użytkowe rasy psów (np. myśliwskie wyżły niemieckie) albo nie (np. rasy małe jak Yorki, czy shih tzu, które są psami do towarzystwa). Co ważne, niektóre rasy psów mogą być zaliczane do kilku różnych grup użytkowych, jest to więc czasem kwestią dość płynną.
Podstawowym podziałem na kategorie użytkowe ras psów jest ten przedstawiający się następująco:
Trzeba jednak pamiętać, że użytkowość ras psów jest czasem trudna do zdefiniowania i ma płynne granice. Dlatego też większość z wyżej wymienionych grup ras psów podlega dodatkowym podziałom. Część z nich może być zaliczana też do kilku grup – zależnie od pełnionej funkcji.
Decydując się na posiadania psa rasowego, dużą uwagę przykłada się do tego, by zwierzak wraz z rozwojem dobrze się prezentował. Bardzo ważne jest jednak przede wszystkim to, by nie cierpiał jeśli chodzi o sprawy zdrowotne.
Psy rasowe są zwierzętami uwarunkowanymi genetycznie, dlatego wymagają stałej, wnikliwej uwagi oraz opieki weterynaryjnej. Tworzenie rasy psów to zawsze selekcja genetyczna i wybór najbardziej pożądanych cech, które mają ją definiować. Jednakże każda sztucznie wyhodowana rasa, poza walorami, ma też jednak predyspozycje do zapadania na konkretne choroby. Te genetyczne przekazywane są z jednego pokolenia ras psów na kolejne pokolenie.
Prawdopodobieństwo dziedziczenia chorób jest najwyższe u psów z pseudohodowli, gdzie często dopuszcza się krzyżowanie osobników ze sobą spokrewnionych. Hodowca profesjonalny dba natomiast o szczepienia ochronne psów, odrobaczanie, opiekę weterynaryjną i bardzo często także wykonuje badania genetyczne.
Dowodem pochodzenia, predyspozycji i zdrowia będzie metryczka psa rasowego to dowód jego pochodzenia, predyspozycji i przede wszystkim zdrowia.
U hodowanych ras psów sklasyfikowano około 400 chorób genetycznych (które mogą się też oczywiście pojawić u psów mieszanych), dlatego podejmując się opieki nad czworonogiem trzeba wziąć za niego pełną odpowiedzialność. Obejmuje to również zapewnienie mu opieki weterynaryjnej.
Jakie choroby genetyczne są najczęstsze wśród ras psów? Zależne jest to właśnie od rasy psa i przedstawia się następująco:
| Cocker spaniel | Duża część psów rasy cocker spaniel ma genetyczne predyspozycje do postępującego zaniku siatkówki; |
| Buldogi | Rasa psów obarczona jest dużym ryzykiem wystąpienia dysplazji stawów biodrowych; |
| Owczarki niemieckie | Przedstawiciele tej rasy psów mogą zapadać na wiele chorób o podłożu genetycznym: dysplazję stawów biodrowych (występującą też u innych dużych psów, takich jak: labradory, rottweilery, nowofunlandy), narażone są też na niewydolność trzustki, mukopolisacharydozę i mielopatię degeneracyjną; |
| Pudle | Przedstawiciele tej rasy psów borykają się z chorobami oczu, przede wszystkim jaskrą i postępującym zanikiem siatkówki, które są nieuleczalne i prowadzą do ślepoty psa; |
| Labradory | Przedstawiciele tej rasy psów narażone są na zapaść wysiłkową (objawy to chwiejny chód, brak władzy w kończynach i podwyższona temperatura ciała); te psy rodzinne często cierpią na dysplazję stawów biodrowych i choroby kardiologiczne; |
| Psy rasy bulterier | Przedstawiciele tej rasy psów dotykają choroby skóry oraz głuchota (zwłaszcza teriery typu bull o białym umaszczeniu); |
| Mopsy | Zwierzęta należące do tej rasy psów mają krótki pysk i specyficzną budowę nozdrzy co zwiększa ryzyko zapadania na choroby dróg oddechowych, bezdech, duszności czy nawet zapadnięcie tchawicy. Może u nich wystąpić także trudne do zdiagnozowania i groźne, mopsie zapalenie mózgu. Mopsy są narażone nie tylko na dolegliwości fizyczne – w przypadku dłuższej rozłąki z właścicielem istnieje poważne ryzyko doznania przez nie lęku separacyjnego; |
| Buldożki francuskie | Często występującą u nich chorobą jest rozszczep podniebienia, mogą też cierpieć na zespół brachycefaliczny (kłopoty z wdechem, chrapanie, charczenie, krztuszenie się podczas jedzenia i picia, bezdech nocny). Najbardziej drastyczną przypadłością, jaka może dotknąć te psy jest wypadanie gałek ocznych. |
| Jamniki | Przedstawicieli tej rasy psów mogą dotknąć problemy z kręgosłupem, a szczególnie dyskopatia („wypadnięcie dysku”), która wiąże się z dużym bólem, czasem też z paraliżem kończyn; |
| Psy rasy basset | Duże obciążenie i naciągnięcie skóry wokół oczu skutkuje u nich często zapaleniem spojówek, na otarcia i uszkodzenia narażone są też duże uszy; |
| Dobermany | Ta rasa psów często boryka się z chorobami serca, np. kardiomiopatią rozstrzeniową; sprawia to że zwierzęta należące do tej rasy psów mogą odejść nagle, ponieważ mięsień sercowy staje się całkowicie niewydolny. |
Jak więc widać, psy rasowe rzadko mają szczęście do idealnego zdrowia. Niektóre z problemów psów rasowych wynikają z długoletniej (trwającej nawet całe wieki), nieprawidłowej selekcji i krzyżowania ze sobą osobników z konkretnymi schorzeniami.
Aby zminimalizować prawdopodobieństwo tego, że pies będzie cierpiał na którąś z tych chorób, jest kupienie go z zarejestrowanej i poddającej się kontroli hodowli. Choroby znacznie częściej będą pojawiać się u czworonogów z pseudohodowli, ponieważ możliwość odziedziczenia chorób w genach jest wyższe kiedy krzyżuje ze sobą rodzeństwo albo matkę z potomstwem (co często dzieje się w takich miejscach).
Rasa psa to współcześnie dana grupa tych zwierząt, uznana przez organizację kynologiczną za spełniającą wymogi ustalonego przez nią wzorca rasy psów. Wzorzec ten jest ukierunkowany na kątem wyglądu zewnętrznego.
Stowarzyszenia kynologiczne stosują różne kryteria podziału na różne rasy psów. W Polsce jedynym klubem, który wydaje respektowane na całym świecie 5-pokoleniowe metryki, prowadzi księgi hodowlane ras psów oraz kontroluje zrzeszonych hodowców, jest Związek Kynologiczny w Polsce.
Organizacja ta stawia członkom (hodowcom) wymagania, dotyczące np. obligowania ich do wykonywania badań hodowanych ras psów. ZKwP prowadzi również selekcję psów przeznaczonych do hodowli.
Związek Kynologiczny w Polsce od dawna współpracuje z działającą od 1911 roku Międzynarodową Federacją Kynologiczną (w skrócie FCI, czyli Federation Cynologique Internationale).
FCI nadzoruje hodowlę psów rasowych na kilkudziesięciu państwach na całym świecie, z wyjątkiem USA i Wielkiej Brytanii. Do zadań tej federacji należy przede wszystkim opracowanie i kodyfikacja wzorców (standardów) ras psów.
We wzorcu danej rasy psów są opisane cechy wyglądu i charakteru. Określają one ideał psa, do którego powinien dążyć hodowca. FCI patronuje też międzynarodowym wystawom psów, czy też różnym zawodom organizowanym w krajach członkowskich.
W Wielkiej Brytanii odpowiednikiem FCI jest The Kennel Club (KC). Do organizacji tej należą w tamtym kraju kluby regionalne i kluby psów rasowych. Kennel Club z Wielkiej Brytanii organizuje najbardziej prestiżową i największą wystawą kynologiczną – Crufts (bierze w niej udział ponad 20 tysięcy psów).
W Stanach zjednoczonych główną organizacją jest natomiast American Kennel Club (AKC), powstała pod koniec XIX wieku. AKC promuje w kraju hodowle psów rasowych i prowadzi księgi rodowodowe. Jest tam zarejestrowanych 150 ras psów, podzielonych inaczej niż w FCI.
Warto jednak wiedzieć, że rodowody wystawiane przez American Kennel Club respektowane są przez FCI i na odwrót. Dzięki temu psy z rodowodem AKC mogą brać udział i rywalizować z psami na wystawach organizowanych przez FCI oraz jej członków.
Psy rasowe to te, których pochodzenie jest udokumentowane. Mają one określonych przodków, czyli tzw. rodowód, który pozwala prześledzić:
Dokładny opis wspaniałych cech fizycznych i psychicznych, czyli wzorce ras psów uznawane w naszym kraju, znaleźć można na stronie Związku Kynologicznego w Polsce.
Każdy urodzony w hodowli pies, aby mógł być użyty do dalszej hodowli (i rozmnażania) kiedy dorośnie, jest oceniany przez sędziego kynologicznego pod kątem zgodności ze wzorcem rasy psów. Odbywa się to na wystawach psów rasowych.
Wybierając psa rasowego, najlepiej jest postawić na takiego z rodowodem. Nawet jeżeli te bez niego są tańsze, a „wyglądają tak samo”. Dlaczego rodowód jest tak istotny? Nawet wtedy kiedy psa kupuje się „dla siebie”, nie myśląc o hodowli i wystawach, nie powinno wybierać się psa, który wyglądem przypomina daną rasę, a nie ma rodowodu. Dokument ten bowiem nie tylko stwierdza rasę i przedstawia przodków. Celem hodowli psów rasowych z rodowodem jest zawsze doskonalenie ras psów, a co za tym idzie – nie powielanie wad. Jeśli pies nie ma rodowodu, może pochodzić z hodowli gdzie nieodpowiedzialni właściciele rozmnażają zwierzęta spokrewnione albo takie, które nie zostały dopuszczone do hodowli. Powielają więc wady rasy psów, które noszą w sobie psy. Kupno psa „rasowego bez rodowodu” może wiązać się także z tym, że będzie to szczenię, które niekoniecznie zostało odrobaczone czy zaszczepione. Często także nie wiadomo czy jest to pies z pierwszego czy z drugiego miotu ich matki w danym roku. Wszystko to sprawia, że w późniejszej opiece nad psem mogą się pojawić różnego rodzaju kłopoty.
Tak, założenie własnej hodowli psów i sprzedaż jest legalna – trzeba jednak zrobić to zgodnie z obowiązującymi obecnie przepisami, co wiąże się z załatwianiem wielu spraw organizacyjnych. Zawsze też, już na początku, trzeba wiedzieć którą rasę psów chce się wziąć pod opiekę. Warto dokładnie się z nią zapoznać. Wtedy też od zaufanego hodowcy kupuje się pierwsze szczenię – suczkę. Musi mieć ona rodowód ZKwP (FCI), a także sprawdzoną genetykę – na podstawie rodowodów jej przodków.
Tak naprawdę hodowlę założyć może każdy, jednak na uwadze trzeba mieć to, że jej prowadzenie w należyty sposób wymaga odpowiednich warunków, często nieosiągalnych dla osób mieszkających w bloku. Mieszkańcy bloków zazwyczaj nie będą mieć wystarczająco dużo miejsca, by zapewnić przestrzeń do życia dla suczki i jej szczeniąt.
Jeśli zaś chodzi o formalności, to pierwszym krokiem jest zawsze rejestracja swojej hodowli psów i wystąpienie o członkostwo do Związku Kynologicznego w Polsce. Tam też składa się wniosek z prośbą o nadanie przydomka hodowlanego (tzw. „nazwiska” szczeniąt urodzonych w danej hodowli) z własnymi propozycjami nazwy. Podaje się tam pięć wariantów, bez polskich znaków. Spis wszystkich hodowli Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (Fédération Cynologique Internationale) jest dostępny na stronie organizacji.
Suczka, aby mogła być dopuszczona do rozrodu, a jej szczenięta zostały określone jako te z rodowodem, musi zostać zarejestrowana w Związku Kynologicznym.
Przed założeniem hodowli wymagane jest także, by suczka została wpisana do Polskiej Księgi Rodowodowej. Kiedy hodowca otrzyma już przydomek hodowlany, suczka danej rasy psów będzie dopuszczona do rozrodu kiedy ukończy 15 miesięcy i przejdzie wszystkie niezbędne badania.
Istnieje tutaj jednak wyjątek: do pierwszego krycia po ukończeniu zaledwie 12 miesięcy dopuszcza się suki ras psów wielkogłowych. Będą to różne rasy psów jak:
Jednak muszą być to również takie suczki, które w klasie młodzieży od co najmniej dwóch sędziów uzyskały trzy oceny przynajmniej bardzo dobre.
Dalsze użytkowanie suczki do hodowli będzie wymagać uzyskania przez nią ocen co najmniej bardzo dobrych po ukończeniu 15 miesięcy.
Oczywiście aby hodowla była jak najbardziej udana, dla suczki, która spełnia wszystkie wymienione wyżej wymagania, trzeba znaleźć odpowiedniego reproduktora tej samej rasy psów. Jeśli się go nie posiada, to trzeba posłużyć się osobnikiem z innej hodowli psów rasowych.
Na względzie trzeba mieć oczywiście to, że krycie rasowym reproduktorem od innego hodowcy, będzie się wiązać z poniesieniem dodatkowych kosztów. Cena będzie zazwyczaj zależeć od rasy psów.
W legalnej hodowli psów rasowych bardzo ważne jest wykonywanie wszystkich niezbędnych badań. Należy do nich także badanie USG po kryciu, które wykaże czy szczeniaczki rozwijają się w prawidłowy sposób. Później, po około 63 dniach następuje poród. Po urodzeniu się małych psów rasowych z hodowli, powinno się im nadać się rodowodowe imiona. Takie, które będą się zaczynać na taką samą literę alfabetu, co przydomek hodowlany. Ostatnim krokiem, zgodnie z założeniem prowadzenia hodowli, staje się oczywiście wydanie szczeniaków z psów rasowych do nowych właścicieli.
Hodowca zawsze powinien dokładnie sprawdzić to, komu wydaje pieski. Z nabywcami warto mieć kontakt jeszcze przez jakiś czas od adopcji. Wszystko po to, by uzyskać pewność co do tego, że rasowy szczeniak znajduje się w dobrych rękach.
Pies rasowy, szczenię, które będzie kosztować kilkaset złotych, nie jest tak naprawdę super okazją. Jest to najczęściej znak tego, że pochodzi z hodowli, która nie funkcjonuje we właściwy sposób.
Prowadzenie hodowli psów rasowych jest zawsze nieodłącznie związane z ponoszeniem konkretnych kosztów. Składa się na nie najpierw załatwienie wszystkich formalności, a potem utrzymanie psów rasowych w jak najlepszej kondycji, to znaczy ich:
Płaci się także za wyjazdy na wystawy ze swoimi pupilami.
Psa rasowego nie da się więc utrzymać za niewielką kwotę, stąd też jego cena będzie proporcjonalna do ponoszonych kosztów opieki (w tym np. testów genetycznych).
Poprawnie prowadzona hodowla psów to także miejsce, które zapewnia psom bardzo dobre warunki do życia. Co więcej nie można tego traktować jako zwykłego hobby, ale jak prowadzenie firmy, w której przynajmniej jedna osoba musi się w pełni poświęcić opiece nad zwierzętami.
Dlatego, kiedy pies „rasowy” kosztuje 500 zł, można spodziewać się tego, że pochodzi on z pseudohdowli. Oznacza to, że hodowca chce utrzymać psy jak najmniejszym kosztem i prawdopodobnie nie dba o takie sprawy jak: wysokiej jakości karma dla psów, szczepienia czy odrobaczanie.
Gdyby bowiem płacił za to z własnej kieszeni, psy na pewno nie byłyby tak tanie. Hodowla podporządkowana jest określonemu celowi, którym jest łatwy i szybki zarobek. Niejednokrotnie jest więc to miejsce gdzie żyje kilka psów, które właściciel dopuszcza do krycia nawet dwa razy do roku, co jest nadmiernym i wyczerpującym eksploatowaniem suczki.
Co więcej, bardzo często krycie ma miejsce między spokrewnionymi psami, co sprzyja niestety częstszemu występowaniu chorób genetycznych. Nie wiadomo tego przy zakupie szczeniaka, bo schorzenia najczęściej dają o sobie znać dopiero po kilku latach.
W pseudohodowli „psy rasowe” nie mają rodowodów, co ich właściciel tłumaczy kupującym na różne sposoby, np. tak, że dany był ostatni z miotu, albo na przykład miał inny kolor niż pozostałe.
Wiele osób, które nie są zainteresowane rodowodem i wystawami, chętnie kupuje „szczenięta rasowe” za niższą niż normalnie cenę. W efekcie zaś mogą dostać malucha, który gdy dorośnie okaże się zupełnie niezgodny z zakładaną rasą.
W Polsce rządzący starają się walczyć z pseudohodowlami, istnieje nawet ustawa która w założeniu miała je zlikwidować. Jednak oczywiście nieuczciwi sprzedawcy znajdują sposoby na jej obejście. Dochodziło nawet do sprzedawania w wysokich cenach psich akcesoriów ze szczenięciem „w gratisie”.
Tworzone są także pseudo związki krajowe pod auspicjami wymyślonych związków międzynarodowych, które mają zmylić potencjalnych nabywców, które nie znają się dokładne na zasadach hodowli psów.
Kupując psa rasowego trzeba więc zawsze mieć na uwadze to, czy nie trafiło się do pseudohodowli. Może o tym świadczyć kilka wyraźnych znaków:
Poszukując hodowli psów rasowych, można zapytać o nią weterynarza, zasięgnąć rady w związku kynologicznym oraz sprawdzić opinie na temat konkretnych miejsc w Internecie.
Pomocne mogą być też fora miłośników psów. Udając się do danej hodowli, trzeba ją oczywiście dokładnie obejrzeć, zapoznając się z miejscem przebywania psiaka, ale także z jego zachowaniem.
Najmniej problemów będzie z wychowaniem tych szczeniąt, które mają do swojej dyspozycji dużą przestrzeń, z towarzystwem ludzi. Pieski wychowywane w oddzielnym budynku, pozostawione same sobie albo żyjące w ciasnych kojcach mogą później wykazywać pewne niepokojące zachowania. Będzie to brak zwracania uwagi na swoich opiekunów, nieumiejętność zabawy z człowiekiem i zainteresowanie jedynie innymi psami. Właściciel dobrej hodowli nie powinien mieć z problemu z tym, by pokazać miejsce przebywania piesków, które powinny być zadbane, wesołe i ciekawskie.
W dobrej hodowli miłośników psów szczenię nie powinno być osowiałe i będzie bawić się z innymi psami. Wybór konkretnego psiaka to poważna sprawa, dlatego też hodowcy trzeba zadać wiele ważnych pytań. Muszą one dotyczyć: wieku szczeniaka (gotowy do adopcji powinien mieć ponad dwa miesiące), zaświadczeń od weterynarza (dotyczących badań rodziców pieska), obecności książeczki zdrowia szczeniaka.
Z każdym szanującym swoją pracę hodowcą, powinno się podpisać umowę kupna-sprzedaży szczenięcia.
Rozpoznanie dobrej hodowli może odbyć się także dzięki kilku innym przesłankom. Będzie to na pewno zachowanie i zaangażowanie hodowcy. Ten najbardziej uczciwy i mający na względzie dobro zwierząt będzie odpowiadać na wszystkie pytania kupującego. Na przykład te dotyczące jego metod wychowawczych czy rodzaju stosowanej karmy dla psów.
Jednocześnie dobry hodowca sam będzie starał się jak najlepiej poznać osobę, której powierzy szczenię, także zadając wiele pytań. Niekiedy nawet dość szczegółowych, nawet o pozornie nic nie znaczących sprawach. Wszystko po to, by zapewnić szczeniakowi jak najlepszy dom, a jednocześnie by idealnie dobrać szczenię do określonych warunków i potrzeb kupującego. Zdarzyć się może nawet sytuacja, że hodowca odmówi oddania psiaka.
Cena szczeniaka z hodowli będzie zależna przede wszystkim od tego, do jakiej rasy psów przynależy. Znaczenie będzie mieć także to, czy ma być on przeznaczony do dalszej hodowli. Wielu rodzinom oczywiście na tym nie zależy. Nie potrzebują też psa najpiękniejszego, gotowego na światowe wystawy. Chcą jedynie mieć psa rasowego, który będzie zdrowy i radosny.
Jaką rasę wybrać? Ceny szczeniaków z hodowli najpopularniejszych ras psów mogą przedstawiać się w następujący sposób:
| Maltańczyk | To rasa psów niedużych o łagodnym usposobieniu. Z racji tego, że jest wybierany coraz częściej przez miłośników psów stał się niestety ulubieńcem pseudohodowców. Ci bardzo tanio sprzedają pieski tej rasy od urodzenia trzymane w ciasnych klatkach albo chore. Pies zdrowy, zaszczepiony i prawidłowo zsocjalizowany (czyli taki z dobrej hodowli) będzie kosztować 2-4 tysiące złotych. |
| Buldog francuski | Pies rasowy po zdrowych rodzicach, czyli pochodzący z odpowiedzialnej hodowli, będzie kosztować od 5 do 7 tysięcy. Jest to cena dość wysoka, ale tylko wtedy można mieć pewność, że uniknie się kosztownego leczenia zwierzaka. Nie będzie on też najpewniej borykać się z takimi problemami, jak zbyt długie podniebienie i choroby okulistyczne. Warto na to uważać, ponieważ buldogi francuskie są podatne na wiele chorób i wad genetycznych. |
| Owczarek niemiecki | To rasa psów skora do współpracy z ludźmi. Dlatego też pojawia się w wielu polskich domach. Przeciętna cena owczarka niemieckiego to około 2 tysiące złotych. Może się jednak wahać, w zależności od: wyglądu psa, jego pochodzenia i charakteru rodziców, stanu zdrowia oraz temperamentu konkretnego szczeniaka. Osobniki z linii użytkowych, czyli te przeznaczone do pracy w służbach, mogą być o wiele droższe niż 2 tysiące złotych. |
| Yorkshire terrier | Ta rasa psów to pieski niewielkie, ale bardzo uparte i niezależne. Charakteryzuje je elegancki wygląd. W przypadku tej rasy psów, podobnie jak w przypadku shih tzu również trzeba uważać na liczne pseudohodowle. Rasowy york nie jest tani, ten z dobrym wzorcem powinien kosztować od 2 do mniej więcej 4 tysięcy złotych. |
| Labrador retriever | Przedstawiciele tej rasy psów to idealne psy rodzinne – psy są wesołe i bardzo przyjacielskie. Zdrowy szczeniak rasy psów labrador (czyli taki z hodowli zarejestrowanej w ZKwP), będzie kosztował około 3 tysiące złotych. |
| Border collie | To rasa psów o niezwykle sympatycznym wyglądzie, które są ponadto bardzo inteligentne i skore do pracy. Potrafią być też jednak uparte. Szczeniak border collie wzięty z dobrej hodowli może kosztować nowego opiekuna nawet 5 tysięcy złotych. |
Oczywiście w hodowlach psów rasowych można spotkać również pieski o wiele droższe od tych przedstawionych wyżej. I tak na przykład szczeniak rasy psów chow-chow (którego w Polsce można spotkać za 4 tysiące złotych), w najlepszych zagranicznych hodowlach – po usytuowanych rodzicach, będzie kosztował nawet 30 tysięcy złotych. Za psa rasy pomeranian – szpica miniaturowego, czyli małe, puchate zwierzę w wielu umaszczeniach zapłaci się nawet 12 tysięcy złotych. Drogą rasą psów są również rzadko występujące psy faraona, które swoim wyglądem przypominają nieistniejące już charty staroegipskie. Najdoskonalsze szczenięta tej rasy psów wyceniane są nawet na 25 tysięcy złotych.
