Ogar polski: charakter, pielęgnacja i predyspozycje do chorób

Kto ma ogara polskiego?

Raczej lasu rąk tu nie będzie.

Mimo że jest to nasza typowo rodzima rasa (nawet w tłumaczeniu na angielski brzmi po prostu Polish Hound) to nie jest ona w Polsce bardzo popularna.

Choć Związek Kynologiczny robi wszystko, by jej przedstawicieli było jak najwięcej, nawet nie pobiera opłat za udział w wystawach od żadnej z naszych krajowych ras, to jednak ich popularność jest wciąż niezadowalająca.

Ogary mają jednak swoich zwolenników, którzy promują je intensywnie na wystawach zagranicznych, więc jest szansa na wzrost ich populacji.

Według klasyfikacji FCI ogar polski należy do grupy 6.

Ogar polski historia rasy

Nazwie rasy przypisuje się wiele różnych etiologii.

Według jednych źródeł słowo “ogar” wywodzi się od czeskiego “ohar” czyli “wyżeł“.

Inne mówią o kolorze jego szaty, tłumacząc maść “podpalaną” jako “ogarą” lub “podżarą”.

Jeszcze inne nawiązują do specyficznego głosu, które psy wydają w czasie gonu zwierzyny, nazywanego “graniem”.

Okresem największego rozkwitu tej rasy były lata panowania Władysława Jagiełły, czyli XIV wiek i lata późniejsze, aż do zaborów.

Wykorzystywano je wtedy intensywnie w myślistwie, jako psy gończe, w trakcie polowań na jelenie, dziki i inną zwierzynę.

Żaden inny pies nie potrafił przekazać myśliwemu tylu informacji za pomocą modulacji swojego głosu co ogar.

Dzielono je nawet ze względu na jego tonację na bas, tenor, czy alt.

Mniejszą uwagę przywiązywano do wyglądu, bacząc tylko na odpowiednią wielkość, proporcję i maść.

Z czasem, gdy tereny łowieckie zaczęto zamieniać w pola uprawne, zapotrzebowanie na ogary gwałtownie zmalało i w XX wieku rasa ta prawie wyginęła.

Dziś, jak wspomniano, spotyka się nie nieczęsto, także i we współczesnym łowiectwie zastąpione zostały przez wyżły.

Ogar polski charakter

Ogary są psami z natury spokojnymi, łagodnymi i niekonfliktowymi.

Są bardzo towarzyskie i lubią kontakt z człowiekiem, a także z innymi zwierzętami.

Jako psy o pierwotnym przeznaczeniu do udziału w polowaniach są wolnymi duchami, ale i trzymają się w miarę blisko swojego pana.

Oczywiście pójdą na spacer na smyczy, ale ważna jest dla nich możliwość nieskrępowanego ruchu na łonie natury.

Innymi słowy, potrzebują swobody i dużej dawki codziennej aktywności.

Rzadko trzymane są w mieszkaniach, a i one same preferują możliwość wybiegu na posesję.

Szybko się uczą, choć są niezależne i bywają przez to nieposłuszne.

Mają dobry węch oraz instynkt łowcy, więc mogą na spacerze w lesie pogonić jakąś zwierzynę, wbrew naszym sprzeciwom i braku zamiłowania do polowania 😉

Ogar polski wygląd

Ogary są psami o mocnej i masywnej sylwetce oraz zwartej budowie.

Wysokość w kłębie psa samca wynosi ok. 56-65 cm, a suki 55-60 cm, przy masie 20-32 kg.

• Głowa ciężka, z profilu kształtu prostokąta o szlachetnej rzeźbie z wyraźnie zaznaczonym guzem potylicznym.
• Fafle opadające, przykrywające mocne zęby w zgryzie nożycowym.
• Oczy skośne, barwy ciemnobrązowej.
• Uszy zwisające, przylegające do głowy.
• Podgardle z dużą ilością fałdów skórnych.
• Umięśniona szyja przechodzi w muskularny grzbiet z wyraźnie zaznaczonym kłębem.
• Klatka piersiowa i brzuch szerokie i głębokie.
• Ogon nisko osadzony, lekko zakręcony, zakończony nieco dłuższym włosem.
• Kończyny proste i mocne.

Ogar porusza się ciężkim, powolnym kłusem, a w biegu galopem.

Ogar polski umaszczenie

Włos średniej długości, gruby i z gęstym podszerstkiem.

Umaszczenie czarne lub ciemnoszare (tzw. Podżare) z podpalaniem na głowie, uszach, kończynach i mostku w kolorze żółtym o różnym natężeniu.

Dopuszczalny biały włos na klatce piersiowej, ogonie i kończynach, a także biała strzałka na głowie.

Jak wygląda ogar polski możesz zobaczyć na poniższym filmie.

Ogar polski pielęgnacja

Ogary nie mają specyficznych wymagań, jeśli chodzi o pielęgnację.

Standardowo wyczesujemy psa przynajmniej raz w tygodniu, żeby pozbyć się nadmiaru martwego włosa, tym bardziej że podszerstek jest dość gęsty.

W razie potrzeby kąpiemy i przycinamy pazury oraz sprawdzamy okresowo stan uszy, gdyż ich budowa, czyli to, że są oklapnięte, predysponować je może do zapaleń ucha zewnętrznego.

Są dość łakome, więc należy zapewnić karmę o odpowiednim składzie i ilości, aby nie dopuścić do otyłości.

Ogar polski choroby

Ogary należą do ras wytrzymałych i stosunkowo odpornych na choroby.

Najczęściej możemy się spotkać u nich ze zmianami dysplastycznymi stawów, zapaleniem uszu i wadami powiek.

Dysplazja stawu biodrowego

Dysplazja stawów biodrowych jest jedną z najczęstszych chorób zwyrodnieniowych stawów i polega na wadliwym ukształtowaniu i niedopasowaniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego lub ich zbyt luźnym połączeniu.

Schorzenie to ma podłoże poligenetyczne, ale do jej występowania przyczyniają się także czynniki środowiskowe, takie jak:

• sposób żywienia w okresie wzrostu,
• ilość zapewnianego ruchu.

Niedokładne dopasowanie głowy kości udowej do panewki kości biodrowej powoduje występowanie w stawie luźności, która zwiększa się wraz ze wzrostem obciążeń, a w efekcie ucisku rozwijają się zmiany wytwórcze.

Obciążenia stawu powodowane są między innymi przez zbyt duży nacisk spowodowany nadmierną masą ciała.

Także karmy zawierające zbyt duże ilości wapnia, fosforu i witamin powodują opóźnienie rozwoju mięśni w porównaniu do wzrostu tkanki kostnej, co prowadzi do rozciągania więzadeł i w efekcie rozluźnienia stawu.

Również zbyt duża ilość ruchu i zbyt intensywny trening może być dla młodego psa szkodliwy, gdyż prowadzi do mikrouszkodzeń chrząstki stawowej i nadwichnięć stawów.

Najczęściej objawy dysplazji są zauważane u psów w wieku 6-12 miesięcy, ale pierwsze symptomy zauważalne są już u szczeniąt 2 miesięcznych.

Najczęstszymi objawami są niechęć do ruchu, trudności przy wstawaniu, częste pokładanie się w trakcie spacerów, tzw. królicze skoki.

U psów młodych występuje najczęściej postać ostra manifestująca się utrudnionym poruszaniem, aż do całkowitej niezdolności do chodzenia, a u starszych postać przewlekła, w której widoczna jest ograniczona ruchomość stawów i sztywność kończyn tylnych.

Rozpoznanie lekarz weterynarii stawia na podstawie danych uzyskanych w trakcie przeprowadzonego wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia rentgenowskiego.

Zapalenie ucha zewnętrznego

Najczęściej na zapalenie ucha zewnętrznego zapadają zwierzaki o określonej anatomii małżowiny, a mianowicie te, u których jest ona ciężka i oklapnięta, jak to ma miejsce w przypadku ogara.

Środowisko ze zmniejszoną ilością tlenu i wilgocią sprzyja rozwojowi przede wszystkim grzybów drożdżowych i rozwojowi zapalenia.

Pierwszym objawem, że coś zaczyna dziać się z uchem, jest najczęściej świąd.

Pies drapie chore ucho i często trzepie głową.

Może też przechylać ją na jedną stronę.

Małżowina jest często silnie zaczerwieniona, gorąca, mogą być na niej widoczne strupy oraz wydzielina która tworzy się w kanale słuchowym.

Zapalenie ucha może być groźnym schorzeniem, zwłaszcza jeśli przez długi czas nie jest leczone.

Namnażające się w zalegającej wydzielinie drobnoustroje mogą przenikać przez mikropory w błonie bębenkowej i doprowadzić do zapalenia ucha środkowego i wewnętrznego.

Przewlekłe zapalenia prowadzą do przebudowy kanału słuchowego i jego zwężenia, a nawet zamknięcia jego światła na skutek przerostu naskórka.

Poza tym, zapalenie ucha jest chorobą bolesną i zmniejsza komfort życia naszego zwierzaka.

Nieleczone prowadzić może również do głuchoty.

Entropium

Entropium jest wadą powieki i polega na wwinięciu się fragmentu powieki w kierunku gałki ocznej, co powoduje ocieranie rzęs o powierzchnię rogówki i jej przewlekłe drażnienie.

Prowadzi często do urazów rogówki i zapalenia spojówek.

Leczenie polega na zabiegu chirurgicznym.

Czy warto zdecydować się na ogara polskiego?

Możliwość udziału w odbudowie polskiego dziedzictwa jest niewątpliwie dodatkowym atutem wynikającym z zakupu ogara polskiego, ale taka ambicja nie może wyłącznie kierować nami i decyzją o jego zakupie.

Ogary są psami dla ludzi aktywnych.

W polowaniach obecnie rzadko biorą udział, ale jeśli jego właściciel będzie myśliwym, to psu tylko w to graj.

Oczywiście innego typu aktywność fizyczna, jak na przykład agility  też je zadowoli, byle było jej dużo.

Są to psy hałaśliwe, lubiące przestrzeń i swobodę, więc do mieszkania raczej się nie nadają.

Poza tym są to psy spokojne i nieagresywne, trochę przekorne i czasem trudne do ułożenia.

Warto od szczeniaka uczyć je posłuszeństwa i socjalizować.

Bez problemu mogą przebywać w domach z dziećmi i innymi zwierzętami.

Zakup ogara, jak każdego innego psa, należy dobrze przemyśleć i zastanowić się, czy jego charakter będzie pasował do naszego trybu życia.