Rasy kotów

Uznaje się, że na świecie istnieje około 50 ras różnych kotów, aczkolwiek – prócz wyglądu – nie różnią się one zbyt wieloma cechami. Przyczyna takiego stanu rzeczy jest bardzo prosta: przez wieki koty były wykorzystywane przez człowieka tylko do dwóch ról – polowania na myszy i jako zwierzęta typowo domowe.

Tym samym, cechy poszczególnych ras kotów oscylują (w różnym stopniu) między – mówiąc kolokwialnie – upodobaniem do pieszczot, a naturalną potrzebą polowania. Szczególny wzrost liczby kocich ras miał miejsce dopiero pod koniec XIX wieku. To właśnie wtedy ludzie coraz częściej stawiali na migrację. Co więcej, zabierali oni swoje koty (i inne zwierzęta domowe) do nowych miejsc, gdzie następnie krzyżowały się one z przedstawicielami jeszcze większej liczby różnorodnych ras. Tym samym, liczba odmian kotów zaczęła diametralnie wzrastać.

Jakie choroby mogą trapić koty rasowe?

Koty rasowe nie są wolne od chorób! Wręcz przeciwnie – niektóre schorzenia są przypisane do ściśle określonych ras. To z kolei oznacza, że właściciele tych kotów powinni zwrócić szczególną uwagę na diagnostykę tychże schorzeń i ich leczenie już na początkowym etapie ich występowania.

1. Kot perski – rasa ta wyróżnia się specyficznie ukształtowaną żuchwą i szczęką, co w praktyce przedkłada się na utrudnione oddychanie. Utrudniona wentylacja prowadzi z kolei do powstania wielu różnych czynników chorobowych, w tym zapalenia górnych dróg oddechowych. Poza tym nieodpowiednio ukształtowany układ oddechowy może wywołać przeciążenie układu sercowo – naczyniowego. U persów bardzo często też łzawią oczy, co – między innymi – wynika z ich przekrwienia.
2. Kot Maine Coon – rasa ta pochodzi z Ameryki Północnej i wyróżnia się bardzo miłym usposobieniem, ale też i dużą masą. Duży ciężar kota (6 – 12 kg) wiąże się z nadmiernym obciążeniem układu kostnego, a także z dysplazją stawu biodrowego. Maine Coon bardzo często cierpią też na ograniczenie elastyczności serca, a także na schorzenia niedokrwienne i paraliż kończyn miedniczych. Często występuje u nich też obrzęk płuc.
3. Sfinxy i Rexy – rasy te są bardzo popularne wśród miłośników kotów, aczkolwiek i one nie uniknęły wielu genetycznych schorzeń. Najczęściej dotyka je miastenia, czyli choroba polegająca na stopniowym ograniczeniu siły mięśni. Objawy tej choroby pojawiają się już na samym początku życia zwierzęcia, kiedy to po dłuższym wysiłku jego mięśnie „odmawiają” posłuszeństwa. Zdarza się też – choć rzadko – że rasy te cierpią również na stopniową degradację siatkówki. Problemem u tych ras może być też permanentne obniżenie poziomu potasu we krwi.
4. Ragdoll – z tą rasą miał do czynienia chyba każdy miłośnik kotów. Bardzo często pojawiającym się u nich schorzeniem jest kardiomiopatia przerostowa, która w dalszej perspektywie może utrudnić prawidłową pracę serca. Częstym problemem u tych zwierząt jest też zaburzenie metabolizmu niektórych substancji odżywczych, a także zmętnienie rogówki i zapalenie stawów.
5. Kot brytyjski – w przypadku tej rasy częstym problemem są różnego rodzaju wady uzębienia, a także różnorodne problemy natury stomatologicznej. Często pojawiającym się u tych kotów schorzeniem jest też nadmierne łzawienie z kanalików łzowych.

Certyfikacja – jakie organizacje za nią odpowiadają?

Za certyfikację ras kotów odpowiedzialna jest cała gama organizacji felinologicznych. Do światowej czołówki należą między innymi:

• ACFA – jest to jedna z najstarszych organizacji, gdyż działa aż od 1955 roku, a jej siedziba znajduje się na terenie USA. Organizacja ta uznaje istnienie 49 ras kotów.
• CFA – jest to organizacja, która skupia wszystkich hodowców kotów na świecie; wyróżnia ona istnienie 41 ras.
• FFE – to organizacja, która działa od 1998 roku i uznaje 52 rasy; warto podkreślić, że działa ona również na terenie Polski i nosi nazwę MTMK-ICF.
• FIFe – to organizacja, która działa aż od 1949 roku. Jest to zarazem największa i najpoważniejsza tego typu organizacja, która – co ciekawe – ma swoje biura w aż 40 różnych krajach świata. Jednym z nich jest oczywiście Polska, na terenie, której działa Polska Federacja Feinologiczna.
• TICA – to uznająca 63 rasy organizacja, będąca jednocześnie pochodną ACFA (za jej założenie odpowiedzialnych jest kilku jej członków); organizacja ta została założona w 1979 roku i ocenia koty na podstawie wyglądu.
• WCF – to organizacja, która powstała w 1988 roku w Rio de Janeiro, podmiot ten uznaje aż 63 rasy kotów, a także zrzesza aż 540 różnych klubów, które działają na wszystkich kontynentach (poza Antarktydą). Największe znaczenie ma ona na terenie Ameryki Łacińskiej, Europy Zachodniej, a także Rosji i Ukrainy.

Kiedy kot jest rasowy?

Kot, który ma zostać uznany za rasowego, musi spełnić szereg określonych warunków. Zgodnie z obowiązującymi normami, musi być to kot z udokumentowanymi przodkami (najlepiej do czterech pokoleń wstecz). Co więcej, musi być to też okaz całkowicie wolny od chorób genetycznych, które (jak można było przeczytać o tym wcześniej) bardzo często towarzyszą kociakom. Zwierzę rasowe jest też trzymane w odpowiednich warunkach i – co ważne – pochodzi ze sprawdzonej hodowli. Ważne jest też, by kot rasowy był otoczony opieką weterynarza. Jest to zresztą jeden z głównych czynników, który decyduje o jego przynależności do określonej rasy. Wreszcie, kot musi posiadać wszystkie niezbędne szczepienia. Musi być też odrobaczony, a nawet zaczipowany. Ważne jest też to, aby umiał on zachowywać się wśród ludzi. Specjaliści bardzo często stosują tu pojęcie socjalizacji. Bardzo ważne jest też to, by kot ten był powierzony nowym właścicielom w wieku, co najmniej 3 miesięcy (lub później). Jeśli zostanie on przekazany wcześniej, może go trapić tzw. choroba sieroca, która skutkuje znacznym obniżeniem zdolności do uzyskania optymalnego poziomu socjalizacji.

Rasa kotów – definiowanie i punktacja

Jeśli kot ma spełniać założenia określonej rasy, to musi on uzyskać stosowną ilość punktów, przyznawanych przez określoną organizację certyfikującą. Wymogi na tym polu są bardzo wysokie – spora liczba kotów kwalifikuje się do określonej klasy dopiero po uzyskaniu, co najmniej 93 punktów (na 100 możliwych). Co ważne – punkty są przyznawane za określone cechy fizyczne, które muszą spełniać określone założenia. I tak:

1. Bardzo wysoko, bo aż na 25 punktów, oceniana jest głowa zwierzęcia. Musi ona spełniać konkretne założenia dotyczące jej ogólnego ukształtowania, ale też cech obejmujących nos, szczęki, zęby, a nawet czoło wraz z podbródkiem. Bardzo istotnym kryterium jest również kształt i kolor oczu.
2. Na znacznie mniej, bo aż na 10 punktów uwzględniane są uszy. Co ważne – muszą mieć one określoną wielkość, ale też muszą charakteryzować się odpowiednim umiejscowieniem. Każda z ras charakteryzuje się określonymi cechami anatomicznymi uszu, przy czym są to bardzo zróżnicowane cechy.
3. Ocena wąsów i brwi określonego kota przedkłada się na zaledwie 5 punktów. Oznacza to, że jeśli wybrany kot nie będzie posiadał określonych cech w tej materii, to i tak może uzyskać określony tytuł na wystawie kotów. Ważnym czynnikiem dotyczącym wspomnianych wąsów i brwi jest ich pofałdowanie.
4. Noty za korpus zwierzęcia odgrywają bardzo istotną rolę przy ocenie wybranego kota. Zwierzę może dostać tu aż 20 punktów! Oceniany jest tu głównie kształt korpusu, jego rozmiar, a także struktura kości i budowa szyi. Ważnym kryterium są też łapy, które – wliczane do korpusu – muszą mieć odpowiednią długość i kształt. To samo dotyczy ogona, który również powinien wyróżniać się tożsamą dla swej rasy długością, ale też i odpowiednim ukształtowaniem.
5. Najwięcej punktów w klasyfikacji można uzyskać – rzecz jasna – za futro kota. Jeśli jest ono odpowiednio kędzierzawe (i pofalowane), a także wyróżnia się delikatną fakturą i wysoką jakością, to kot może otrzymać aż 35 punktów. Musi być ono też odpowiednio miękkie i wypielęgnowane. Najlepiej, jeśli jest też dobrze rozczesane.
6. Kondycja – tutaj trudno o konkretne cechy, które mogłyby być podstawą do nadania kotu odpowiednio dużej liczby punktów. Niemniej istotną rolę odgrywa tu ruchliwość, sposób poruszania się, czy też ogólna aparycja kota. Za kondycję kot może uzyskać w punktacji jedynie 5 punktów.

Reasumując, za wszystkie powyższe cechy można łącznie uzyskać aż 100 punktów. Za ich naliczanie i przydzielanie odpowiedzialni są wykwalifikowani sędziowie, którzy przechodzą odpowiednie szkolenie, ale też muszą zdawać stosowne egzaminy kwalifikacyjne. Dzięki temu fizyczna ocena poszczególnych cech wybranego kota jest jak najbardziej wiarygodna.

Rasy kotów – zasadność i przeznaczenie

U wielu „branżowych” laików utrzymuje się przekonanie, że tak skrupulatne definiowanie ras kotów to po prostu niepotrzebne generowanie niepotrzebnych kosztów. Faktem jest, że cena zwierząt rasowych (dotyczy również psów rasowych) jest wielokrotnie wyższa, niż w przypadku kotów i psów ze zwykłych hodowli. Trzeba jednak przyznać, że stosowanie tak wyśrubowanych procedur, ma określone uzasadnienie.

1. Po pierwsze – koty rasowe są hodowane w wyspecjalizowanych i profesjonalnych hodowlach, które kładą szczególny nacisk na komfort i zdrowie zwierzaka. Dzięki temu można przypuszczać, że kot ze sprawdzonej hodowli, będzie zdrowszy od typowego dachowca (o tym później).
2. Po drugie – położenie szczególnego nacisku na sprawdzone hodowle, jest elementem walki z pseudohodowlami, w obrębie których zwierzęta te są bardzo źle traktowane. Dzięki temu udaje się ograniczyć ich działalność, choć – co trzeba przyznać – ceny zwierząt rodowodowych są pod tym względem zaporowe dla wielu osób.
3. Po trzecie – dbanie o czystość kociej rasy jest też swoistą metodą walki o zdrowie i komfort życia tych zwierząt. Ograniczając populację kotów chorych (w tym na choroby genetyczne), znacznie zwiększa możliwości w zakresie utrzymywania populacji na odpowiednim poziomie zdrowotnym.

Zdrowie dachowca, zdrowie kota rodowodowego

W przestrzeni publicznej często podkreśla się, że typowe koty – dachowce, są dużo zdrowsze od kotów rodowodowych. Osoby kierujące się tą argumentacją podkreślają, że tzw. dachowiec ma znacznie bardziej rozbudowaną populację genów, co oznacza możliwość dostosowania się kota do określonych warunków bytowych. Prawdę mówiąc – w przypadku kotów z rodowodem pula genów jest znacznie mniejsza, co faktycznie może prowadzić do zwiększonej podatności na określone choroby. Niemniej…

Praktycznie każdy dachowiec pochodzi z krzyżowania różnych ras kotów. Co więcej – są to bardzo często unikatowe rasy, które same (zwykle w formie genów recesyjnych) mają pewne, ukryte schorzenia genetyczne. Owo mieszanie się ras może więc doprowadzić do uaktywnienia się wielu, często nawet niespotykanych chorób o charakterze genetycznym, co w praktyce jeszcze bardziej utrudnia leczenie. Poza tym – choć może się to wydawać smutne – stanu zdrowia popularnych dachowców nikt nie monitoruje. Trudno, więc wskazać, jakie ewentualne choroby mogłyby im towarzyszyć. Zwłaszcza, że pula tych schorzeń jest bardzo rozległa.

Hodowla w Polsce a kontekst prawny

Czy w Polsce można legalnie prowadzić hodowlę kotów? Otóż tak, aczkolwiek trzeba w związku z tym spełnić określone założenia formalne. Osoby, które je nie spełniają, stają się właścicielami pseudohodowli, w których rozmnażanie się zwierząt nie jest poddane żadnej kontroli. Co więcej – w wielu takich hodowlach koty są – dosłownie – przechowywane i to w celu uzyskania jak najwyższych zysków ze sprzedaży. A co, jeśli ktoś chciałby taką hodowlę założyć w ramach prowadzonej przez siebie działalności? Istnieje taka możliwość, gdyż hodowla kotów to „biznes”, który z powodzeniem można prowadzić we własnym domu. Oczywiście nie można zapominać o tym, że konieczne do tego jest przestrzeganie stosownych zaleceń (również w kontekście przystosowania pomieszczeń dla kociaków).

Jaką rasę wybrać? Pod tym względem hodowców można podzielić na dwie odrębne grupy. Do pierwszej z nich zaliczają się osoby, które mają szczególne upodobania względem konkretnych ras. Do drugiej grupy hodowców można zaliczyć osoby, które nie „celują” w wybrane rasy, ale kierują się wyłącznie zyskami. Można zaryzykować stwierdzenie, że osoby te badają rynek, analizując zapotrzebowanie na określone rasy kotów. Niezależnie od preferencji, każda z osób planujących rozpoczęcie hodowli, musi zaznajomić się z wytycznymi dotyczącymi sprzedaży kotów, psów i fretek na terenie Unii Europejskiej. Wszystkie te wytyczne można znaleźć w dyrektywnie Unii Europejskiej – art. 10, 92/65.EWG. Na tym jednak nie koniec, gdyż osoba chcąca założyć hodowlę, powinna też dokładnie zapoznać się z regulacjami dostępnymi w Ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 roku (o ochronie zwierząt), a także zgłosić chęć prowadzenia hodowli do sanepidu. Zatrudnieni tam specjaliści, powinni pomóc w zakresie ustalenia konkretnych wymogów lokalowych. Co więcej, zanim rozpocznie się taką działalność, można spodziewać się urzędowej kontroli z sanepidu.

Co w trakcie takiej kontroli jest sprawdzane? Głównym przedmiotem specjalistycznych analiz jest sprawdzenie, czy wybrana rasa kotów będzie miała odpowiednie warunki do egzystencji. Liczy się przede wszystkim to, czy hodowca ma zapewnione legowiska, kuwety, miski (do picia i jedzenia), a także wydzielone miejsce do zabawy. Co więcej – już w trakcie trwania hodowli – zwierzęta muszą mieć dostęp do opieki weterynaryjnej. Mowa tu oczywiście o wszystkich niezbędnych szczepieniach, leczeniu, a także o dostępie do zabiegów sterylizacji i odrobaczania. Trzeba też podkreślić, że hodowla odpowiedniej rasy kotów wymaga też dużej wiedzy na jej temat. Wynika to m.in. stąd, że w przypadku konkretnych ras niezbędne jest wykonywanie specjalistycznych badań i zabiegów. Istotne jest również to, że wszystkie zabiegi muszą być przez hodowcę dokładnie udokumentowane. Służy do tego książeczka zdrowia kota, która powinna być wydawana nowemu właścicielowi wraz ze zwierzęciem.

Osoby, które chcą stworzyć własną hodowlę kotów, nie mogą zapominać, że rozród zwierząt to jedno, a ich potrzeby – to drugie. Wspominany już wcześniej warunek dotyczący przekazywania kotów dopiero po upływie trzeciego miesiąca od przyjścia na świat, jest tylko jednym z wielu. Bardzo istotne jest również to, by kociak posiadał już na tym etapie specyficzne cechy charakteru, które są tożsame dla jego rasy. Co więcej – młode muszą być odpowiednio socjalizowane, by nie przyniosły one niepotrzebnych szkód swoim nowym właścicielom. Dlatego wskazane jest, by już na tak wczesnym etapie korzystać z pomocy behawiorysty, dzięki któremu zwierzęta będą posiadały podstawowe umiejętności związane z mieszkaniem pod nowym dachem. Przestrzeganie tych – wydawałoby się oczywistych – zasad, jest podstawą prowadzenia profesjonalnej hodowli kotów rasowych. Na tym rola przyszłego hodowcy się nie kończy. Oprócz autentycznej pasji, trzeba posiadać też sporo cierpliwości. Będzie ona wymagana przede wszystkim w kontekście zakładania działalności gospodarczej.

1. Rejestrację hodowli kotów należy rozpocząć od przyjęcia określonej formy podmiotu, a także zdefiniowania sposobu opodatkowania, na podstawie którego hodowca będzie rozliczał się z Urzędem Skarbowym. Na marginesie warto podkreślić, że numer PKD tej działalności to 01.49.Z.
2. Kolejnym krokiem jest zarejestrowanie się w związku felinologicznym. Jest to procedura niezbędna do prowadzenia tejże działalności, gdyż to właśnie ów związek będzie kontrolował hodowcę pod kątem działalności hodowli, przyjętych procedur wystawiania rodowodów itd. Co więcej, członkostwo w Związku jest bardzo ważne z punktu widzenia nabywców zwierzęcia, którzy chcą mieć pewność, co do wiarygodności hodowli.
3. Najstarszym związkiem felinologicznym jest Polski Związek Felinologiczny. Niemniej jest on tylko jednym z wielu, choć – co trzeba przyznać – jest on też najbardziej znanym i wiarygodnym ośrodkiem w Polsce. Co do zasady, hodowca nie musi być członkiem tej organizacji. Na terenie Polski działa, co najmniej kilkanaście takich podmiotów, aczkolwiek są też i takie, które od strony formalnej nie spełniają określonych założeń.
4. Po wyborze określonego związku, początkujący hodowca powinien opłacić stosowną składkę członkowską, a także – jeśli wymaga tego statut – również i wpisowe.

Które koty warto wybrać do hodowli?

Teoretycznie sprawa jest prosta – wybór określonej rasy zależy głównie od upodobań hodowcy, jego doświadczenia, ale też od ewentualnych zysków ze sprzedaży. W rzeczywistości istnieje tylko kilkanaście kocich ras, które cieszą się bardzo dużą popularnością wśród potencjalnych nabywców. Należą do nich między innymi koty syberyjskie, koty brytyjskie, perskie, syjamskie i wszystkim znane Maine Coon, itd. Ostatnimi latami rośnie również popyt na rasy Ragdoll, a także na koty syberyjskie, norweskie i rosyjskie. Nieco mniejszą popularnością wyróżniają się koty bengalskie, abisyńskie, szkockie, a nawet dość egzotyczne mieszanki ras, takie jak chociażby… kot egzotyczny, będący połączeniem amerykańskiego kota krótkowłosego i persa.

Hodowla a pseudohodowla – podstawowe zasady i najważniejsze różnice

Osoby wybierające kota z hodowli (z rodowodem) mogą ustrzec się wielu problemów o charakterze zdrowotnym i behawioralnym. Niestety nie każda hodowla działa w pełni profesjonalnie. Zwłaszcza, że na rynku działa wielu oszustów, którzy nie dbają o zwierzęta, lecz chcą na nich wyłącznie zarobić. Problem ten jest bardzo poważny, gdyż podmioty te nie dbają nawet o podstawowe potrzeby zwierząt! Często bywa tak, że koty te są zaniedbane, chore i zmęczone. Dotyczy to zwłaszcza kotek, które mają rodzić jak najwięcej małych. Co gorsza – pseudohodowle nie dbają o prawidłowy rozwój behawioralny młodych kotów. Dlatego często zdarza się, że zakupione w ten sposób zwierzęta nie nadają się do życia z nowymi właścicielami. Tym samym ich późniejsze przystosowanie do nowych warunków może być bardzo czasochłonne i problematyczne. Co gorsza – „produkowane” w ten sposób zwierzaki, nigdy nie były odrobaczane i szczepione.

Po czym poznać, że mamy do czynienia z pseudohodowlą?

1. Koty są sprzedawane po bardzo niskich cenach. Co więcej, przypominają wybraną rasę tylko z wyglądu. Ich zachowanie znacznie odbiega od normy, a one same są bardzo często przerażone i zestresowane.
2. Młode koty nie mają rodowodu, co oznacza, że ich pochodzenie nie jest w ogóle potwierdzone. Może się nawet zdarzyć, że dokumentacja zwierząt jest sfałszowana. Niestety mało wprawny miłośnik kotów nie będzie w stanie określić, czy określony dokument jest autentyczny, czy nie.
3. Pseudohodowlę można poznać również i po tym, że sprzedawane za jej pośrednictwem koty zachowują się nieswojo. Może być to oznaką wielu niebezpiecznych schorzeń, które mogą doprowadzić do śmierci zwierzęcia nawet w przeciągu kilku dni po zakupie.

Po czym poznać, że mamy do czynienia z odpowiedzialnym hodowcą?

Znalezienie profesjonalnej i odpowiedzialnej hodowli kotów rasowych nie jest trudne, aczkolwiek wymaga cierpliwości. Czasem warto poświęcić kilka miesięcy na poszukiwanie odpowiedniego kota. Pośpiech nie jest tu wskazany. Wręcz przeciwnie – szukanie zwierzęcia na siłę, może skutkować nabyciem kota chorego, wymagającego kosztownej opieki lub też niewystarczająco socjalizowanego. Dlatego zawsze warto poświęcić na to kilka chwil i oszczędzić sobie problemów w przyszłości.

Pierwszą rzeczą, która odróżnia profesjonalną hodowlę od pseudohodowli, jest oczywiście rodowód. Każdy, nabyty w ten sposób kot, musi posiadać dokumenty stwierdzające jego pochodzenie. Tutaj warto zwrócić uwagę na argumentację pseudohodowców, którzy podkreślają, że wystawienie rodowodu to kosztowna sprawa. W praktyce koszt takiego dokumentu jest bardzo niewielki i wynosi – w zależności od certyfikującego organu – od 30 do maksymalnie 50 złotych. Niezależnie od argumentacji przyjętej przez hodowcę, dokument ten – jeśli dotyczy kota rasowego – musi być wystawiony. Do tego zresztą zobowiązują go przepisy narzucone przez polskie i międzynarodowe organizacje. Gwoli wyjaśnienia, każdy profesjonalny hodowca, powinien działać w oparciu o żelazne zasady, które narzucone są przez FIFe i FPL. Po nich możemy poznać, że dany podmiot jest sprawdzonym i wiarygodnym hodowcą. Oto one:

• wydawanie kotów do nowego domu odbywa się nie wcześniej, niż w wieku 12 tygodni, pierwsze 3 miesiące to czas, w trakcie którego zwierzę zaznajamia się z otoczeniem, uczy się podstawowych umiejętności i w pewnym sensie socjalizuje; czasem może zdarzyć się, że wydanie kota odbędzie się nieco później,
• każdy wydawany przez profesjonalnego hodowcę kot, musi posiadać komplet niezbędnych dokumentów, to jest książeczkę zdrowia (wraz ze wszystkimi, niezbędnymi wpisami), dwa szczepienia i oczywiście chip (służy on do identyfikacji zwierzęcia),
• kot może być odebrany wyłącznie w hodowli; pod żadnym pozorem nie należy odbierać kota w terenie, gdyż jest to dla niego bardzo stresująca sytuacja, a po drugie sprzedający może chcieć coś w ten sposób ukryć,
• podmiot wydający kociaki ma obowiązek odpowiedzieć na wszystkie ważne, nurtujące nowych właścicieli pytania; co więcej – na ich żądanie powinien on pokazać swoją hodowlę, warunki w których kot był trzymany itd.,
• w razie potrzeby właściciel hodowli powinien okazać dokumentację osobników z poprzedniego pokolenia, dzięki czemu może on zaświadczyć o ich zgodności z obowiązującymi kanonami rasy.

Zanim weźmiesz kota do domu…

Posiadanie rasowego kota to komfort, bezpieczeństwo, ale też pewność, że ma się do czynienia ze zdrowym zwierzęciem. Niemniej nawet i w przypadku kotów rasowych, konieczne jest dokładne przemyślenie takiego zakupu. Wokół kotów narosło, bowiem sporo mitów, które rozpowszechniane, z pewnością utrudnią życie zarówno właścicielom, jak i kociakom.

1. Po pierwsze – kot nie jest do końca samotnikiem. Owszem, lepiej znosi brak towarzystwa niż np. pies, ale również i on potrzebuje nieco czułości. Pewnym problemem może być sytuacja, gdy właściciel kota musi codziennie wychodzić do pracy. Taka przymusowa, ośmiogodzinna rozłąka z ukochanym panem (lub panią!) może skończyć się fatalnie dla ścian, dywanów, czy też paneli. Dlatego ważne jest, by – od czas do czasu – samotny kot, miał towarzystwo innego kota.
2. Po drugie – mitem jest stwierdzenie, że pies z kotem nie mogą żyć razem. Otóż mogą! Zwłaszcza, że są to zwierzęta o zgoła odmiennych charakterach, które wzajemnie się uzupełniają. Oczywiście przyprowadzenie do domu kota, gdy jest już w nim dorosły pies, to przepis na wzajemną agresję i niezrozumienie. Dlatego zaleca się, by pies z kotem byli trzymani razem od małego. Nie wolno ich też szczuć na siebie, ani też w żaden inny sposób prowokować. Owocem takiego, dość ostrożnego postępowania, będzie obopólna przyjaźń na lata.
3. Po trzecie – koty nie zawsze dobrze znoszą upadki. Owszem, spadając w niewielkiej wysokości mogą one z łatwością zamortyzować praktycznie każdą kolizję z ziemią (zwłaszcza na czterech łapach), ale przy dużych odległościach od ziemi, ich upadek może skończyć się tragedią. Dlatego posiadacze mieszkań od pierwszego piętra wzwyż, powinni zabezpieczyć otoczenie swojego balkonu przed zbyt ciekawskim kotem.

Na koniec jeszcze jedna, istotna wskazówka. Koty żyją średnio przez około 15 lat. Jest to bardzo długi okres czasu, w trakcie którego sytuacja w domu może diametralnie się zmienić. Dlatego przed zakupem kotka warto dokładnie przemyśleć wszystkie za i przeciw. Dzięki temu nowy właściciel nie będzie miał sobie nic do zarzucenia.

Ile kosztuje kot rasowy?

Zakup kota rasowego wiąże się ze stosunkowo dużym wydatkiem. Cena  będzie uzależniona od wielu czynników, aczkolwiek rasa nie będzie tu czynnikiem jedynym. Tak jak było to napisane wcześniej, ras kotów jest naprawdę wiele. Dlatego każdy znajdzie wśród nich zwierzę, które będzie odpowiednie dla niego. Niestety koszt takiego zwierzęcia może być bardzo zróżnicowany. Wszystko zależy od:

1. Rasy – jeśli rasa kota jest dość rzadka, to jego cena będzie stosunkowo wysoka. Wynika to z faktu, że profesjonalni hodowcy unikalnych ras nie mają konkurencji, toteż mogą sami określać cenę sprzedaży wybranego osobnika. Z kolei jeśli dana rasa jest popularna, to – zgodnie z prawami rynku – wartość kota będzie stopniowo spadać. Naturalnie nie może ona przekroczyć określonego, minimalnego progu. Wynika to z faktu, że hodowcy muszą ponosić szereg stałych kosztów, których wysokość nie jest zależna od wartości sprzedaży.
2. Hodowli – im bardziej znana hodowla, tym wyższy koszt zakupu zwierzęcia. Nie ulega wątpliwości, że osoba która płaci dużo, może liczyć na nabycie w pełni zdrowego i zadowolonego zwierzaka. Co więcej, wysoka cena świadczy również o tym, że nabyte zwierzę nie jest obciążone żadnymi wadami genetycznymi. Oznacza to, że właściciel nie musi obawiać się długotrwałego i kosztownego leczenia czworonożnego pupila.
3. Uznania – zakup kota z utytułowanej hodowli to jedno, a zakup kota z tej samej hodowli o jednocześnie bardzo bogatym rodowodzie – to drugie. Trzeba się liczyć z tym, że jeśli z danej hodowli pochodzą popularne i utytułowane osobniki, to cena nabycia kota będzie jeszcze wyższa.

Ile, zatem trzeba zapłacić za rasowego kota? W przypadku dużego, brytyjskiego kota krótkowłosego, cena oscyluje w granicach (zaledwie) 1300 – 2500 złotych. Jest to niewiele, gdyż kot ten jest bardzo popularny wśród miłośników kocich czworonogów. Zdarza się jednak, że cena małych kociąt jest znacznie wyższa i wynosi – bagatela – 4000 złotych. Dużą popularnością cieszą się również persy, dzięki czemu ich cena również nie jest oszałamiająca i waha się w okolicach od 1000 do 3000 złotych. Jeszcze mniej można zapłacić za kota syjamskiego, w przypadku którego trzeba zapłacić od 1000 do 2500 tysiąca złotych. Z kolei kot syberyjski również nie należy do zbyt drogich. Jego cena oscyluje, bowiem w granicach 1300 – 2600 złotych

Jak wygląda procedura nabycia kota?

Zakup kota za pośrednictwem profesjonalnej hodowli wiąże się z koniecznością przestrzegania określonej procedury. Zwierzak powinien zostać objęty rezerwacją, która wiąże się też z koniecznością opłacenia odpowiedniej zaliczki. Należy też pamiętać, że przelanie zaliczki wiąże się też z koniecznością podpisania stosownej umowy kupna – sprzedaży. Dzięki temu obydwie strony są związane dokumentem, co oczywiście zabezpiecza ich interesy.

Kontrowersyjne fakty

Kot to zwierzę niezwykle zaangażowane w rozród, toteż w okresie wiosennym utrzymanie go w domu staje się poważnym wyzwaniem. Co więcej, jest to zwierzę o niezwykle skomplikowanym charakterze, które – w przeciwieństwie do psa – nie zawsze bywa w pełni wierne i oddane. Mimo to, człowiek i kot mogą stworzyć wyjątkową i niepowtarzalną relację. Aby tak się stało, człowiek musi wykazać się sporą dozą cierpliwości i być może… przemyśleć kwestię sterylizacji.

Kot, który wcześniej nie został wysterylizowany, może być poddenerwowany, agresywny, a nawet może mieć problemy z pełną socjalizacją. Poza tym zwierzak jest „skazany” na ciągłe napięcie, które nie będzie mu pomagało w budowaniu relacji z człowiekiem. Oczywiście nie oznacza to, że sterylizacja jest obowiązkiem właściciela zwierzęcia, niemniej znacznie ułatwia ona późniejsze mieszkanie pod jednym dachem. Myśląc o sterylizacji kota, warto wziąć pod uwagę następujące fakty:

• zabieg ten jest przeprowadzany pod pełną narkozą, dzięki czemu nie wywoła on u zwierzęcia nadmiernego dyskomfortu; po około 2 tygodniach od zabiegu, wszystko powinno wrócić do normy,
• sterylizacja jest dużo skuteczniejsza od stosowania środków antykoncepcyjnych; w przypadku kotek mają one najczęściej hormonalny skład; badania dowodzą, że ich długotrwałe stosowanie, może doprowadzić do zmian ropomacicznych, a także nowotworów,
• po zakończeniu sterylizacji kotek może być przez jakiś czas nieswój; jednakże z biegiem czasu stanie się on znacznie spokojniejszy, co więcej – ryzyko, że ucieknie z domu, zostanie ograniczone do absolutnego minimum,
• sterylizację wykonuje się najczęściej w okresie dojrzewania płciowego, to jest mniej więcej w siódmym miesiącu życia kota (kotki); co ciekawe – sterylizacja może też odbyć się znacznie wcześniej, to jest mniej więcej w trzecim miesiącu życia zwierzaka; bardzo często zdarza się, że nowi właściciele otrzymują kota z hodowli już wysterylizowanego.