Kot kartuski: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby chartreux

Kot kartuski jest najstarszą rasą europejską i pochodzi z Francji.

W rodzimym kraju znany jest pod bardziej skomplikowaną dla nas nazwą – chartreux.

Jej etymologia związana jest z pochodzeniem tej rasy kotów, gdyż najprawdopodobniej ich przodków sprowadzili z Afryki mnisi zakonu kartuzów, którzy z kolei swą nazwę zawdzięczają pierwszej siedzibie ich klasztoru – Wielkiej Kartuzji (La Grande Chartreuse).

W murach opactwa koty te zajmowały się przede wszystkim polowaniem na myszy i szczury, biegając cicho wśród również milczących zakonników.

Podobno, na nieszczęście dla nich, zaczęto się interesować ich niezwykle miękkim futerkiem, które cenione było przez kuśnierzy.

Po I wojnie światowej ich populacja znacznie zmalała, ale uratowana została dzięki krzyżówkom z innymi, podobnymi rasami, co doprowadziło ostatecznie do powstania współcześnie obowiązującego wzorca.

Mniej wprawne oko może pomylić kartuzy z popularnym Brytyjczykiem, jednak po głębszych oględzinach widoczne stają się pewne cechy (jak choćby kształt pyszczka), które jednoznacznie wskażą, z kim mamy do czynienia.

Kot kartuski charakter

Koty kartuskie są przemiłymi kotami, które uwielbiają się przytulać i spędzać czas umoszczone wygodnie na kolanach swojego pana.

Jeśli akurat to miejsce jest niedostępne, będą chodzić za nami krok w krok, domagając się uwagi, wydając dźwięki przypominające ptasie ćwierkanie.

Poza tymi sytuacjami są raczej ciche i rzadko usłyszymy ich miauczenie.

Przyjazna natura chartreux pozwala im świetnie dogadywać się zarówno z innymi domowymi zwierzakami, jak i dziećmi, o ile te są wobec nich delikatne.

Są bardzo inteligentne, lubią nowe wyzwania, a słyną przede wszystkim z niezwykłej sprawności, która pozwala im wykonywać karkołomne triki, a także otwierać szafy i wspinać się po meblach.

Są typowo domowymi kotami i do szczęścia wystarczy im niewielki metraż, byle było się gdzie powspinać i z kim pobawić.

Preferują jednak ruch, zatem spacery na smyczy będą dla nich idealnym rozwiązaniem.

Kot kartuski wygląd

O kocie kartuskim mówi się, że wygląda jak ziemniak na wykałaczkach, ponieważ ma stosunkowo cienkie kończyny i solidne ciałko.

• Głowa w kształcie trapezu, u podstawy szeroka.
• Uniesione kąciki warg sprawiają, że na pyszczku kota stale widnieje uśmiech.
• Nos prosty i szeroki.
• Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, nadające mu wygląd stale czujnego.
• Oczy duże, nie nazbyt okrągłe, z lekko uniesionym zewnętrznym kącikiem.
• Oczy barwy od głębokiej żółci do głębokiej miedzi. Im ich kolor (zwany też Helloween – najprawdopodobniej od koloru dyni) jest bardziej intensywny, tym lepiej.
• Tułów muskularny i solidny, klatka piersiowa głęboka i dobrze wykształcona.
• Kończyny średniej długości z dużymi łapami.
• Ogon średniej długości może się zwężać, ale jego koniuszek jest zaokrąglony.
• Okrywa włosowa gęsta i błyszcząca, dwuwarstwowa, ma wełnistą strukturę, której grubość zależna jest od wieku, płci oraz warunków klimatycznych, w których mieszka kot.
• Umaszczenie jednolite, bez pręgowania, we wszystkich odcieniach niebieskiego.

Najważniejsze cechy odróżniające go od Brytyjczyka to:

• kształt głowy – u kartuskich trapezowaty, a u Brytyjczyków okrągły
• pyszczek – u kartuskich bez stopu, u Brytyjczyków stop wyraźny
• kształt oczu – u kartuskich okrągłe, ale z uniesionym kącikiem, u Brytyjczyków po prostu okrągłe
• kolor oczu – u kartuskich pomarańczowe lub miedziane, u Brytyjczyków mogą być również złote, niebieskie i zielone
• uszy – u kartuskich osadzone wysoko, u Brytyjczyków bardziej po bokach
• sierść – u kartuskich wełnista, z grubym podszerstkiem, u Brytyjczyków krótsza i gęsta
• budowa ciała – u kartuskich kończyny bardziej delikatnej budowy

Kot kartuski pielęgnacja

Pielęgnacja tego pluszowego futerka nie jest na szczęście skomplikowana.

Kota czeszemy grzebieniem raz w tygodniu, w okresie wzmożonego linienia nieco częściej.

Zalecane jest codzienne przeczesywanie sierści palcami, która to czynność spotyka się ze znaczną aprobatą naszego czworonoga, bo jest kolejną pieszczotą, której chętnie się poddaje.

Kot kartuski choroby

Zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczaniu się podczas ruchu na boczną lub przyśrodkową stronę bloczka kości udowej.

Może być skutkiem urazu lub wadą wrodzoną.

W przypadku postaci wrodzonej często dotyczy obu kończyn i zawsze związane jest z przemieszczeniem rzepki w kierunku przyśrodkowym (do wewnątrz).

Widoczna jest wówczas kulawizna chorej kończyny oraz niechęć do skoków.

W badaniu klinicznym można wykazać nieprawidłowy ruch rzepki, na skutek często spłyconego rowka rzepkowego.

W zależności od stopnia jej zwichania, leczenie jest zachowawcze lub operacyjne.

Kamica struwitowa

Struwity są to kryształy zbudowane z fosforanów amonowo – magnezowych.

W przypadku dużej ich ilości wytrącającej się w moczu, dochodzi do powstania jądra krystalizacji i zaczyna formować się kamień.

Sam osad może doprowadzić do zatkania cewki moczowej, szczególnie u samców, u których jest ona dłuższa i węższa.

Kamienie ze względu na ostre krawędzie, ranią delikatną błonę śluzową pęcherza moczowego, prowadząc do zapaleń, krwiomoczu i bolesności przy jego oddawaniu.

Do diagnostyki kamicy niezbędne jest wykonanie badania USG, na wypełnionym pęcherzu moczowym.

Kamienie struwitowe tworzą się w moczu zasadowym i należą do tzw. kamieni rozpuszczalnych.

W przypadku stwierdzenia w osadzie moczu wysokiego pH i kryształów podaje się kotu dietę zakwaszającą mocz.

W przypadku kamieni, jeśli nie powodują silnych objawów również można próbować rozpuszczać je za pomocą diet obniżających pH.

Jeśli kamieni jest dużo, a nasz czworonóg ma ewidentne problemy z oddawaniem moczu lub przewlekającym się stanem zapalnym wskazane jest usunięcie ich drogą chirurgiczną, poprzez cystotomię – otwarcie pęcherza moczowego.

Wielotorbielowatość nerek

Torbielowatość nerek u kotów kartuskich ma najprawdopodobniej tło dziedziczne.

Choroba ta często nie daje przez długi czas objawów klinicznych i wykrywana jest przypadkowo w trakcie badania USG.

Może występować jedno lub obustronnie.

W miąższu nerek tworzą się różnej wielkości torbiele.

Jeśli są pojedyncze i duże można pod kontrolą USG poddać punkcji.

Torbiele mnogie pozostawia się, natomiast leczenie wprowadza się, jeśli wystąpią objawy niewydolności nerek, dlatego koty z wykrytą torbielowatością powinno poddawać się okresowo badaniom krwi w celu kontroli funkcji obciążonego narządu.

Dla kogo kot kartuski będzie idealnym towarzyszem?

Koty kartuskie są jak psy – wierne i inteligentne, ale dodatkowo ciche i bez cienia agresji.

Nadają się dla początkujących opiekunów, gdyż nie wykazują większych wyzwań wychowawczych, aczkolwiek ich tendencja do otwierania szafek czy drzwi musi pozostać kontrolowana.

Koty te są bardzo przyjacielskie i lubią kontakt z człowiekiem i innymi zwierzakami, zatem raczej nie dla nich siedzenie samym w pustym mieszkaniu.

Potrzebują bliskości, czułości no i rozrywki – zabawy, aportowania, wspinania, biegania, a także spacerów, ale oczywiście nie tak długich i częstych jak psie.

Łatwo przystosowują się do zmiennych warunków i lubią podróże, zatem można je zabrać ze sobą na wakacje.

Są stosunkowo łatwe w pielęgnacji, a ich miękkie futerko można głaskać godzinami.

Ich efektowny wygląd, uśmiech Mony Lisy i piękne pomarańczowe oczy niewątpliwie działają na ich korzyść przy wyborze rasy.

Decyzja wydaje się być zatem prosta ☺ Jedynym minusem jest mała ilość hodowli w Polsce oraz wysoka cena kociaka.