Kot norweski leśny: charakter, pielęgnacja i predyspozycje do chorób

Norsk skogkatt, bo tak nazywany jest w swojej ojczyźnie kot norweski leśny, wywodzi się z terenów skandynawskich i zaliczany jest do jednych z największych ras kotów domowych.

Istnieje wiele mitów co do jego pochodzenia.

Te najbardziej znane głoszą, że przodkowie kotów norweskich pływali na statkach Wikingów, gdzie dzielnie walczyli z myszami i po dotarciu do Norwegii, krzyżowali się z kotami skandynawskimi, które z kolei dotarły tu dzięki krzyżowcom.

Znaczna odporność na trudne, zimowe warunki oraz wysoko rozwinięta umiejętność wspinaczki pozwoliły na dalsze kształtowanie się tej rasy w sposób naturalny, w nieprzystępnych, norweskich lasach.

Kot norweski leśny charakter

• Koty tej rasy są z natury spokojne i opanowane.
• Raczej nie szukają specjalnego kontaktu z człowiekiem, nie przesiadują na kolanach u swojego pana i nie domagają się pieszczot, a głównie chodzą własnymi ścieżkami.
• Ze względu na naturalne predyspozycje do wspinaczki, bardzo lubią tego typu aktywność.
• Lubią przebywać na dworze, wchodzić na drzewa, polować, a nawet łowić ryby.
• Wobec obcych zachowują dystans, ale dobrze dogadują się z innymi zwierzakami.
• Popularne “norwegi” są też bardzo inteligentne, chętnie uczą się prostych sztuczek i potrafią chodzić na smyczy.

Kot norweski leśny opis rasy

• Jest to duży kot, mocnej budowy, osiągający masę do 10 kg.
• Samice są wyraźnie mniejsze od samców, a etap wzrostu zamyka się dopiero około trzeciego roku życia.
• Głowa jego jest kanciasta, uszy szerokie, na czubku zaokrąglone i często zakończone pędzelkiem z włosa, jak u rysia.
• Oczy w kształcie migdałów, lekko skośne, których tęczówki mogą mieć różne kolory u tego samego osobnika (tzw. heterochromia) przywodzą na myśl groźne spojrzenie Wikinga.
• Łapy duże i silne, między opuszkami owłosione.
• Ogon długi, obficie pokryty włosem.
• Szata jest gruba, półdługowłosa, dwuwarstwowa, mrozo i wodoodporna. W okolicy szyi sierść tworzy kryzę, a na tylnych kończynach tzw. portki.
• Najczęstsze umaszczenia to brązowe pręgowane i białe.

Jak wygląda kot norweski leśny możesz też zobaczyć na poniższym filmie

Kot norweski leśny pielęgnacja

Na pierwszy rzut oka, najwięcej pracy wymagać od nas będzie pielęgnacja okrywy włosowej kota norweskiego.

Na szczęście jego naturalnie lekko tłusta sierść, nie ma tendencji do tworzenia kołtunów i nadmiernego wypadania.

Kota czesać najlepiej raz w tygodniu (polecane są grzebienie obrotowe), a w okresie linienia można to robić codziennie, by usuwać na bieżąco nadmiernie wypadający martwy włos.

Okresowo sprawdzamy stan czystości uszu i długości pazurów.

Kot norweski leśny karmienie

Koty tej rasy nie mają specjalnych wymagań żywieniowych.

W związku z predyspozycją do tworzenia kul włosowych w przewodzie pokarmowym warto podawać im w formie dodatku do pożywienia pasty odkłaczające lub stosować karmy typu hairball.

W trosce o jakość sierści można suplementować kotom norweskim również preparaty z:

• kwasami omega,
• cynkiem,
• biotyną.

Warto również u starszych i aktywnych kotów zadbać o ich stawy, suplementując glukozaminę i chondroitynę.

Kot norweski leśny choroby

Trichobezoary

Jako rasa półdługowłosa, kot norweski jest narażony na powstawanie w przewodzie pokarmowym kul włosowych, najczęściej na skutek połykania ich podczas własnej pielęgnacji.

Takie włosy, jeśli dostaną się do żołądka czy jelit w nadmiernej ilości, zbijają się w twarde twory, mogące doprowadzić do niedrożności w przewodzie pokarmowym.

Dlatego ważne jest regularne wyczesywanie kota oraz podawanie karm lub specjalnych past, zawierających składniki rozpuszczające keratynę i ułatwiające pasaż treści przez jelita.

Zwracać też należy uwagę na choroby skóry przebiegające ze świądem, które również prowokować będą zwierzę do nadmiernego wylizywania sierści.

Glikogenoza typu IV

U ludzi znana jako choroba Andersena, jest chorobą spichrzeniową, którą odnotowano tylko u kotów tej rasy.

Polega na zaburzeniu metabolizmu glukozy, związanym z niedoborem enzymu rozgałęziającego glikogen, co w konsekwencji prowadzi do gromadzenia się złogów glikogenu w różnych narządach i zaniku tkanki mięśniowej i nerwowej.

Kocięta mogą rodzić się martwe lub ginąć tuż po urodzeniu na skutek niewydolności krążeniowo-oddechowej.

Występuje też forma młodzieńcza, gdzie zmiany układowe pojawiają się około 5-7 miesiąca życia.

Widoczne objawy to przede wszystkim:

• drżenia,
• osłabienie,
• zaniki mięśni,
• porażenia.

Rokowanie jest złe, a leczenia brak. Schorzenie dziedziczone jest autosomalnie recesywnie.

Kardiomiopatia przerostowa (HCM)

Kardiomiopatia przerostowa jest chorobą dotyczącą mięśnia sercowego i polega na zgrubieniu jego ścian, co prowadzi do zmniejszenia światła komór i tym samym do niewydolności serca.

Różnica pomiędzy HCM u psów i kotów jest taka, że w przypadku psów przerost jest symetryczny i dotyczy wszystkich ścian i przegrody, a u kotów przerost ten dotyczyć może np. tylko koniuszka, albo tylko mięśni brodawkowatych.

Choroba przebiega przez długi czas bezobjawowo i może zakończyć się nagłą śmiercią np podczas znieczulenia lub nadmiernego pobudzenia.

Badaniem diagnostycznym do rozpoznania HCM jest badanie echo serca.

Izoerytroliza noworodków

Występuje ona wtedy, gdy mamy do czynienia z niezgodnością grup krwi między matką a potomstwem i dochodzi do tak zwanego konfliktu serologicznego.

Przeważający procent wśród norweskich kotów ma grupę krwi A (93%).

Przy kryciu kotki, która ma grupę krwi B, kocurem z grupą A, musimy liczyć się z możliwością wystąpienia izoerytrolizy, czyli anemii hemolitycznej.

Ponieważ większość przeciwciał znajdujących się w siarze pochodzi z krwi matki, dlatego w siarze kotki z grupą B, znajdzie się znaczna ilość przeciwciał antyA.

Kocięta A ssąc mleko, pobierają przeciwciała skierowane przeciwko ich własnym krwinkom.

Choroba hemolityczna może dotyczyć tylko niektórych kociąt i przebiegać w różny sposób.

W przebiegu nadostrym dochodzi do nagłych padnięć, a w ostrym do zahamowania rozwoju kociąt.

Na skutek mioglobinurii mocz zmiania barwę na brązową, rozwija się także anemia i żółtaczka.

U kociąt, które przeżyły postać ostrą, pojawia się martwica ogona i brzegów małżowin usznych.

Czy warto zdecydować się na kota norweskiego leśnego?

Koty rasy norweskiej jest zrównoważonymi i sympatycznymi towarzyszami rodziny.

Dogadają się zarówno z innymi zwierzętami, jak i nadają się dla dzieci, gdyż z natury nie wykazują zachowań agresywnych.

Mogą mieszkać w mieszkaniu, ale trzeba pamiętać o tym, że kot lubi się wdrapywać, więc należy zaopatrzyć się w wysoki drapak, chyba, że chcemy, żeby wspinał się po meblach i wszystko z nich strącał 😉

Jeżeli nie mamy ogrodu ani woliery, gdzie kot norweski leśny chętnie przebywa, możemy wyprowadzać go również na spacery na smyczy.

W takim przypadku warto kota zaczipować, by w razie ucieczki, mógł bezpiecznie trafić z powrotem do domu.

Jeśli więc szukasz spokojnego, łagodnego kota, który lubi pieszczoty, aczkolwiek nie będzie typową ‘przytulanką’, jest to kot dla Ciebie 🙂