Rottweiler: opis, charakter i choroby [zalecenia weterynarza]

Rottweiler uznawany jest za jedną z najstarszych ras psów na świecie, gdyż jego początki sięgają starożytnego Rzymu.

Jego przodkowie wraz z rzymskimi legionami przeszli przez Alpy wykorzystywani do pilnowania jeńców oraz pędzenia bydła, aż dotarli do miasta Rottweil w Niemczech, gdzie psy te krzyżowane były z miejscowymi.

Tak powstał “pies rzeźnicki”, niezastąpiony pomocnik handlarzy i rzeźników, który zaganiał bydło, a także nosił na szyi woreczek z pieniędzmi.

Jego budząca respekt postura i siła skutecznie odstraszały potencjalnych rabusiów.

Dziś głównie pies stróżujący, zatrudniany w policji i wojsku w roli psa służbowego, wykorzystywany również do prac na lawinisku, w oddziałach ratowniczych i służbach celnych.

Przedstawiciel tej rasy psów może być psem domowym, ale z pewnością nie dla każdego.

Rottweiler wygląd rasy

Rottweiler to pies o proporcjonalnej, silnej i zwartej sylwetce.

Wielkość i waga psa

Wielkość psa to około

Opis rasy

Umaszczenie psa

Włos okrywowy sztywny, błyszczący i przylegający, podszerstek skąpy. Umaszczenie czarne podpalane.

Jak wygląda pies rasy rottweiler możecie też zobaczyć na poniższym filmie

Rottweiler charakter

Rottweiler jest przede wszystkim psem odważnym, który nie zna strachu.

Odznacza się mocnymi nerwami.

Jest karny i posłuszny.

Przywiązuje się do właściciela, ale wobec obcych jest bardzo nieufny, co czyni z niego doskonałego psa stróżującego i obronnego.

Odpowiednie wychowanie rottweilera jest kluczowe, jeśli będzie nieodpowiednio prowadzony, może stać się niebezpieczny, gdyż ma skłonność do zachowań dominacyjnych.

Potrzebuje właściciela o odpowiednich predyspozycjach psychicznych, który będzie potrafił “przejąć nad nim panowanie”.

Jest to pies bardzo aktywny, potrzebuje dużo ruchu, żeby dać upust nadmiarowi energii.

Rottweiler pielęgnacja

Pies tej rasy rzadko jest bywalcem psich salonów kosmetycznych, gdyż jego okrywa włosowa, prócz standardowego wyczesywania i doraźnej kąpieli, nie ma żadnych specjalnych wymagań i jest stosunkowo łatwa w pielęgnacji.

Rottweiler karmienie

Jako pies rasy dużej, o masywnej posturze, ma dość wysokie zapotrzebowanie kaloryczne.

Inaczej rzecz ujmując, rottweiler po prostu dużo je, na co musimy być przygotowani, również finansowo.

Ze względu na predyspozycje rasowe do dysplazji, wskazana jest suplementacja glukozaminy i chondroityny, które usprawnią funkcjonowanie stawów.

Rottweiler choroby

Dystrofia mięśni

Dystrofia mięśni u rottweilera to choroba genetyczna, na którą zapadają tylko osobniki płci męskiej, a objawy martwicy włókien mięśniowych w postaci zaburzeń w poruszaniu, obserwuje się już u szczeniąt rottweilera. Schorzenie postępuje do około 6 miesiąca życia i nie ma na nie skutecznego leczenia.

Nawracające owrzodzenie rogówki

Schorzenie to dotyczy obu oczu i objawia się uszkodzeniem nabłonka rogówki niereagującym na standardowe leczenie.

Towarzyszy mu często kurcz powiek i łzotok.

W leczeniu łączy się metody chirurgiczne z miejscową antybiotykoterapią.

Odbarwienie lusterka nosowego

Schorzenie to u rottweilerów może dotyczyć nie tylko lusterka nosowego, ale i występować w postaci uogólnionych plam bielaczych.

Obserwuje się zmianę koloru lusterka nosowego przez brązowy, szary, a na końcu zupełnie odbarwiony, na skutek stopniowego zaniku melanocytów.

Trądzik u rottweilera

Trądzik u rottweilera to przewlekła choroba zapalna, dotycząca młodych psów.

Objawia się zapaleniem mieszków włosowych głównie na podbródku, które z czasem ulega nadkażeniu i powikłaniu bakteryjnemu.

Skuteczność leczenia jest uzależniona od stopnia zaawansowania procesu.

Zapalenie mięśni żuciowych

Zapalenie to ma charakter autoimmunologiczny i dotyka głównie psy młode.

Choroba ma przebieg ostry i rozpoznaje się ją na podstawie objawów klinicznych – pies ma problemy z otwieraniem pyska, ziewaniem, również omacywanie okolicy mięśni żwaczy i skroniowych sprawia im ból.

Ma charakter nawrotowy, a w leczeniu stosuje się leki immunosupresyjne – glikokortykosteroidy lub azatioprynę.

Dysplazja stawu biodrowego

Schorzenie to dotyka przede wszystkim psy ras dużych i polega na niedopasowaniu struktur wchodzących w skład stawu biodrowego. Także ta rasa psów jest predysponowana do dysplazji.

Pierwsze objawy można zauważyć już u 2 – miesięcznych szczeniąt, natomiast najczęściej uwidaczniają się pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia.

Jeżeli uszkodzenia w stawie nie są znaczne, prowadzi to do zwłóknienia torebki, a pełnia objawów ma miejsce około 4-5 roku życia, jako dysplazja psów dorosłych.

Podejrzenie dysplazji nasuwają trudności we wstawaniu i poruszaniu się, a u szczeniąt tzw. królicze skoki.

U młodych zwierząt około 4 – 6 miesiąca wykonuje się w sedacji profilaktyczne zdjęcie RTG bioder, bo u nich jest jeszcze możliwość leczenia chirurgicznego.

U starszych psów pozostaje głównie leczenie przeciwbólowe, lub wchodzące na polski rynek terapie komórkami macierzystymi, lub IRAP.

Dysplazja stawu łokciowego

Dysplazja u psa to zaburzenie rozwojowe, polegające na nieprawidłowym wykształceniu struktur wchodzących w skład stawu łokciowego.

Składają się na nią 4 podjednostki:

• nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy,
• fragmentacja przyśrodkowego wyrostka dziobiastego,
• osteochondroza kłykcia kości ramiennej,
• niedopasowanie powierzchni stawowych.

Schorzenie to objawia się kulawizną jednej lub obu kończyn piersiowych u szczeniąt w wieku 6 – 12 miesięcy, niechęcią do zginania w łokciu i bolesnością tych stawów.

W ustaleniu rozpoznania pomocne jest zdjęcie RTG.

Leczenie jest leczeniem chirurgicznym i polega najczęściej na osteotomii bliższej kości łokciowej.

Niewydolność zwieracza cewki moczowej

Schorzenie to objawiać się może albo nietrzymaniem moczu (przede wszystkim u suk po sterylizacji, ale u rottweilera występuje predylekcja, niezwiązana z tłem hormonalnym), albo przeciwnie – jego zatrzymaniem.

Może występować również u samców.

Leczenie niewydolności zwieracza cewki moczowej w zależności od przyczyny jest:

• albo hormonalne (stilbestrol, testosteron),
• albo adrenergiczne (fenylopropanolamina),
• albo rozkurczające cewkę (diazepam).

Przerost flory bakteryjnej jelit

Przy tym schorzeniu obserwujemy przewlekłe, nawracające biegunki, zaburzenia apetytu i zgazowanie jelit.

Objawy te są skutkiem nadmiernego namnożenia się bakterii w jelicie na skutek zaburzeń trawienia, zastoju treści czy niedoboru IgA.

Dochodzi wówczas m.in. do uszkodzenia kosmków jelitowych, utraty białka i zaburzeń wchłaniania witaminy B12.

Leukoencefalomielopatia rottweilerów

Choroba ta jest spowodowana demielinizacją włókien nerwowych w ośrodkowym układzie nerwowym.

Jest to schorzenie rzadko występujące i charakteryzujące się postępującym niedowładem wszystkich kończyn u psów 18 – 40 miesięcznych.

Neuroaksonalna dystrofia rottweilerów

Wada ta jest spowodowana przez odkładanie się steroidów w tkance mózgowej i rdzenia kręgowego.

Polega na początkowo występującej niezborności wszystkich kończyn, następnie dołączają się zaburzenia koordynacji, drżenia i oczopląs. Brak jest skutecznego leczenia.

Czy warto zdecydować się na rottweilera?

Planując zakup rottweilera, musimy przede wszystkim odpowiedzieć sobie na pytanie, w jakim celu chcemy mieć psa akurat tej rasy.

Oczywiście pies ten przystosuje się do roli psa rodzinnego i mieszkania na małym metrażu, ale jego żywioł to ruch i swoboda, więc najlepiej czuł się będzie w domu z ogrodem, którego będzie mógł bronić i pilnować.

Dodatkowo należy pamiętać, że posiadanie rottweilera niesie za sobą pewne konsekwencje i nie każdy z miłośników psów nadaje się na opiekuna psa tej rasy. Trzeba posiadać pewne predyspozycje psychiczne, by potrafić psa odpowiednio wychować.

Najlepiej jest kupować szczeniaka rottweilera z dobrej hodowli rottweilerów, by móc go szkolić od małego.

Pamiętać należy też o tym, że na mocy Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku rottweiler widnieje w tzw. wykazie ras agresywnych i na jego posiadanie wymagane jest specjalne pozwolenie.

Zatem decyzji o posiadaniu rottweilera nie można podejmować pochopnie, by nie stwarzać niebezpieczeństwa dla siebie i innych.