Pies to najlepszy przyjaciel człowieka – to powiedzenie słyszał chyba każdy.
Faktycznie tak jest.
Psy, które znamy obecnie to potomkowie udomowionych wilków.
Proces oswajania i udomowienia rozpoczął się 9 – 14 tysięcy lat temu – dowodem są szkielety zwierząt, podobnych do psów, znajdowane w pobliżu siedzib ludzkich, w wykopaliskach na terenie USA i Europy.
Od dawna psy pomagały w wypasaniu bydła, ochronie ludzkich siedzib.
Były wykorzystywane do zapewnienia rozrywki i stróżowania.
Od tego czasu psy znacznie się zmieniły, pojawiły się rasy, które w niewielkim stopniu przypominają swoich odległych krewnych.
Selekcja osobników przeznaczonych do rozrodu, prowadzona w hodowlach o wielu lat, uwidoczniła pewne cechy wyglądu oraz charakteru.
Niektóre są pożądane, inne mniej.
Agresja jest cechą raczej niemile widzianą u większość domowych zwierząt. Obecnie osobniki, które ją wykazują są eliminowane z dalszej hodowli i zwykle nie dopuszcza się do ich rozmnażania.
Lista ras agresywnych
W 2003 roku stworzono listę ras agresywnych.
Dokument, w którym je wymieniono to Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne.
Ujęte w wykazie rasy psów znalazły się tam w odpowiedzi na doniesienia o pogryzieniach, atakach psów na ludzi i inne zwierzęta.
Uznano, że w celu zapewnienia bezpieczeństwa dla społeczeństwa, chętni na zakup szczenięcia rasy ujętej w wykazie powinni się starać o pozwolenie.
Co zrobić, aby dostać pozwolenie na zakup psa rasy uznanej za agresywną?
Należy zgłosić się do urzędu miasta lub gminy i złożyć wypełniony wniosek. Wygląda on tak:
Warto mieć przy sobie rodowód psa, lub jego metrykę oraz dowód wniesienia opłaty skarbowej w wysokości 82 złote.
Decyzja zapada w ciągu 30 dni od złożenia wniosku.
Wydawane jest ono zwykle po sprawdzeniu warunków, w jakich pies będzie przebywał (mieszkanie, dom, podwórko, kojec).
Zezwolenie może być cofnięte, jeśli pies będzie utrzymywany w złych warunkach lub będzie stanowił zagrożenie dla ludzi lub innych zwierząt.
Rozporządzenie nie określa, co zrobić w przypadku mieszańców – zezwolenie teoretycznie nie jest wymagane, jednak problem agresji u nich może być również zauważalny.
Zwykle wnioski są rozpatrywane pozytywnie, a osoby, które dostały odmowę mogą próbować jeszcze raz – w innym mieście, lub rejestrując psa na członka rodziny.
Po uzyskaniu zezwolenia właściciele są rzadko kontrolowani, warunki bytowania psów są zwykle sprawdzane dopiero po zgłoszeniach.
Warto zatem zastanowić się nad zasadnością funkcjonowania owego rozporządzenia.
Agresywne psy
Agresja nie jest cechą związaną z urodzeniem, składa się na nią bardzo wiele czynników. Wychowanie psa jest chyba najważniejszym z nich.
W nieodpowiednich rękach, niedoświadczonego właściciela, nawet maltańczyk lub chihuahua może stać się groźnym stworzeniem.
Co więcej, badania donoszą, że to właśnie małe psy dużo częściej wykazują zachowania agresywne, niż psy w większym rozmiarze.
Nieprawidłowe szkolenie, zwłaszcza stosowanie metod awersyjnych oraz kar (zwłaszcza cielesnych), znacząco wpływa na rozwój zachowań agresywnych.
Agresja psa bywa związana z płcią.
Samce, zwłaszcza te które, nie są wykastrowane, dużo częściej przejawiają zachowania agresywne w porównaniu do samic.
Ma to związek z instynktem terytorialnym, obroną swojego terytorium oraz z ustalaniem hierarchii w stadzie.
Rasy wymienione w rozporządzeniu to zazwyczaj psy duże, silne, bardzo dobrze umięśnione, mocnej budowy.
W przeszłości były wykorzystywane do walk psów, zaganiania zwierzyny na polowaniach lub obrony i stróżowania.
Bywają zacięte i nieustępliwe.
Decydując się na szczenię rasy uznawanej za niebezpieczną, warto przyłożyć się do jego wychowania.
Psy wymienionych ras są dobrymi towarzyszami, jednak wymagają konsekwencji w postępowaniu.
Przed kupnem lub adopcją warto zastanowić się, czy opiekun zapewni psu odpowiednią dawkę ruchu, czy poświęci mu należytą ilość czasu.
Dobrym pomysłem jest zainwestowanie w lekcje z trenerem, psie przedszkole lub zajęcia z posłuszeństwa.
Pomoc behawiorysty bywa bardzo cenna, w procesie wychowywania takiego psa.
Nie wolno zapominać o hierarchii – to właściciel ma być na jej szczycie, nie pies. Każde ustępstwo w tej kwestii może powodować późniejsze problemy z ułożeniem psa.
Lista agresywnych psów
Poniżej zamieszczam rasy wymienione w rozporządzeniu oraz dodam ich krótki opis.
Buldog amerykański
Buldog amerykański jest rasą wywodząca się od buldoga angielskiego.
Ma nieco dłuższy pysk, niż protoplasta, jest wyższy i bardziej masywny.
Dopuszczalnych jest wiele odmian barwnych.
Wyróżniane są trzy typy w obrębie tej rasy, różniące się nieco wyglądem:
- typ Scott,
- typ Johnson,
- hybryda.
Psy te były wykorzystywane do pilnowania dobytku oraz do walk.
Są bardzo aktywnymi psami, wymagają dużej dawki ruchu.
Szybko przywiązują się do właściciela, mogą źle reagować na inne zwierzęta w swoim otoczeniu.
Pies z Majorki (Pello de Presa Mallorquin)
Początkowo był pomocnikiem przy wypasach bydła, jednak w XIV wieku zaczęto wykorzystywać tą rasę do walk z bykami.
W czasach obecnych jest to pies osiągający wzrost 55cm w kłębie.
Prostokątna sylwetka i masywna głowa z luźną szyją nadają mu groźny wygląd.
Większość przedstawicieli tej rasy ma jednak cechy charakteru typowe dla molosa – jest zwykle łagodny, spokojny i ciężko go sprowokować.
Dog argentyński
Rasa ta była wykorzystywana do ochrony stad bydła przed dużymi drapieżnikami.
Niektóre podania mówią też o pogoniach za zbiegłymi niewolnikami w Ameryce Południowej.
Dog argentyński jest wysokim psem, osiągającym do 70cm w kłębie.
Ma prostokątną sylwetkę, o zwartej budowie. Jest bardzo dobrze umięśniony.
Oczy oraz nos zawsze czarne.
Umaszczenie powinno być wyłącznie białe lub typu pirat.
W rękach odpowiedzialnego właściciela pies jest świetnym towarzyszem dzieci, ma zacięcie do stróżowania.
Amerykański Pit Bull Terrier
Amerykański Pit Bull Terrier to rasa, która nie jest uznana przez FCI.
Stworzona przez krzyżowanie buldoga z terierami, w celu uzyskania walecznego i niezłomnego psa, idealnego do walki.
Psy osiągają około 55cm w kłębie.
Mają masywną głowę z silnie zaznaczoną szczęką.
Uszy trójkątne, silne kończyny.
Charakter jest opisywany jako wesoły, szybko przywiązujący się do właścicieli.
Jest łagodny wobec ludzi, jednak może wykazywać agresję wobec innych psów.
Tosa Inu
Tosa Inu to stara rasa psów bojowych, wykorzystywanych do walk psów.
Wzrost przedstawicieli tej rasy to minimum 60cm w kłębie.
Są to psy muskularne, z dużą głową i silnie zaznaczonym przełomie czołowym, o umaszczeniu czerwonopłowym, czerwonym, czarnym lub pręgowanym.
Porusza się dostojnie, ciężko.
Są to dość łagodne psy, zwykle nie są zaczepne, jednak są nieustępliwe, gdy się je sprowokuje.
Łatwo się uczą, są cierpliwe i opanowane.
Rottweiler
Każdy widział przedstawiciela tej rasy chociaż raz w życiu.
Sam ich wygląd jest groźny, przedstawiciele tej rasy są opisywani jako świetni obrońcy, jednak zdarzają się osobniki z trudnym charakterem.
Rottweilery wymagają właścicieli konsekwentnych i nieustępliwych, bo nie poddają się łatwo dominacji, szkolenie może być trudne w ich przypadku.
Psy tej rasy były wykorzystywane w przeszłości do pilnowania stad bydła – były pomocnikami handlarzy oraz rzeźników.
Akbash Dog
Jest bardzo starą rasą, wywodzącą się z terenów dzisiejszej Turcji.
Są one wykorzystywane jako psy pasterskie – pilnują stad owiec przed drapieżnikami, może stanąć do walki nawet z niedźwiedziem.
Jest wysoki, długonogi, ma dobrze rozwiniętą muskulaturę.
Okrywa włosowa koloru białego, długa.
Psy są nieustępliwe w walce, rozdrażnione – nie ustępują łatwo. Ma silnie rozwinięty instynkt terytorialny.
Anatolian
Czyli owczarek anatolijski.
Od dawna służył w myślistwie, pasterstwie i stróżowaniu.
Przedstawiciele tej rasy są bardzo inteligentnymi stworzeniami, znoszą ciężkie warunki.
Pilnując stada wybierają najwyższe wzniesienie w okolicy i wypatrują z niego zagrożenia.
W razie zauważenia drapieżnika, najpierw go bezgłośnie okrążają.
Psy w kłębie mogą mierzyć nawet 80cm, mają trójkątne, lekko zwisające uszy, długi, sięgający do stawu skokowego ogon.
Włos krótki, umaszczenie zwykle płowe z czarnymi odznaczeniami.
Ta rasa wymaga konsekwencji w wychowaniu.
Ma silny i niezależny charakter, zaciekle broni swojego terytorium.
Owczarek kaukaski
Rasa ta była wykorzystywana jako psy stróżujące i pilnujące stad przed drapieżnikami.
Wywodzi się z Kaukazu.
Jest to pies osiągający minimum 65 cm w kłębie.
Ma bardzo obfitą szatę, o różnym umaszczeniu.
Są bardzo odważne, nie podporządkowują się zbyt łatwo. Są doskonałymi stróżami posesji, ma silny instynkt terytorialny, musi mieć zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu, nie jest zatem polecany do mieszkań w blokach.
Powinien być szkolony i od szczenięcia socjalizowany. W nieodpowiednich rękach jest niebezpieczny.
Moskiewski pies stróżujący
W jego żyłach płynie głównie krew owczarka kaukaskiego i bernardyna.
Psy osiągają wzrost nawet do 80 cm w kłębie, mają masywną budowę i szatę o umaszczeniu podobnym do bernardyna.
Są jednak dużo bardziej zwinne, energiczne i żywiołowe.
Bronią swojego terytorium zaciekle, są nieustępliwe.
Powinny być szkolone z zakresu posłuszeństwa. Są polecane jako psy obronne i stróżujące.
Pies kanaryjski (Perro de presa Canario)
Pierwsze wzmianki o przodkach dzisiejszych przedstawicieli tej rasy sięgają XVI wieku.
Psy były wykorzystywane do obrony, pilnowania stad oraz do walk.
Krzyżówki z molosami sprawiły, że psy te są masywne, duże, mają żywiołowy charakter, chociaż są bardzo zrównoważone.
Wielkość w kłębie nie przekracza 65cm.
Psy te są nieufne wobec obcych.
Wyjazd za granicę z psem rasy uznawanej za agresywną
A co z wyjazdem za granicę z pupilem, który jest przedstawicielem rasy uznanej za agresywną?
Anglia, Malta, Litwa, Francja oraz Węgry – te kraje wprowadziły zakaz przewozu psów ras agresywnych na swoje terytorium.
W przypadku pozostałych krajów przepisy są różne.
W Niemczech na przykład, wymagane jest zezwolenie wydawane przez odpowiednie władze landu, do którego udaje się opiekun ze swoim psem.
Najlepiej przed wyjazdem dokładnie sprawdzić, czy władze danego kraju pozwalają na pobyt pupila.
Podsumowanie
Tak jak zaznaczyłam wyżej, agresja nie jest cechą przypisaną od urodzenia.
Najczęściej nabywa się ją w wyniku nieodpowiedzialnego zachowania opiekuna lub traumatycznych przeżyć z przeszłości.
Jeśli pies zaczyna wykazywać zachowania agresywne, należy najpierw ustalić, czy przyczyną nie jest ból lub schorzenia takie jak na przykład nieprawidłowe funkcjonowanie tarczycy.
Po ich wykluczeniu koniecznie należy zasięgnąć rady doświadczonego behawiorysty.
