Kangal Anatolian: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby

Kangal Anatolian
Kangal Anatolian

Kangal Anatolian należy do tzw. tureckich psów pasterskich, wywodzących się najprawdopodobniej od molosów, które na teren dzisiejszego państwa tureckiego zawędrowały tysiące lat temu.

Koczownicze ludy zamieszkujące wówczas te ziemie, wykorzystywały imponujących rozmiarów kangale podczas polowań, a później także jako pomocników pasterzy i psy stróżujące. Niezwykle wytrzymałe, inteligentne, samodzielne i przystosowane do ekstremalnych warunków środowiskowych wiodły prym przede wszystkim na obszarze Anatolii, stąd ich nazwa, a dokładniej jej część.

Charakterystyczny sposób pilnowania stad, polegający na obserwacji terenu z najwyższego punktu i w razie potrzeby bezszelestnego zajścia od tyłu przeciwnika, znajduje zastosowanie po dzień dzisiejszy i psy te spotkamy wśród wypasających się owiec, kóz, bydła, a nawet i wielbłądów.

Wespół z karabashem i akbashem uznane zostały przez FCI jako odmiany jednej i tej samej rasy, a mianowicie owczarka anatolijskiego, różniące się przede wszystkim rodzajem i kolorem włosa, co wzbudza liczne głosy sprzeciwu tureckich hodowców i kynologów, które na razie na niewiele się zdają.

W samej Turcji Kangale uważane są za osobną rasę, stanowiącą swego rodzaju dumę narodową, a na ich cześć co roku w regionie Shivas urządzany jest festiwal, przyciągający turystów z całego świata.

W Polsce Anatolian Karabasz i Akbash znajdują się w wykazie ras uznawanych za agresywne, na których posiadanie trzeba mieć specjalne pozwolenie, a ponieważ Związek Kynologiczny podobnie jak FCI nie rozróżnia tych ras, zatem na Kangala, również najprawdopodobniej będziemy musieli uzyskać odpowiedni papier, choć nie jest to do końca jednoznaczne.

Według klasyfikacji FCI Anatolian należy do grupy 2.

Kangal Anatolian charakter

Kangal Anatolian charakter
Kangal Anatolian charakter

Kangal jest psem typowo pracującym, choć spotykany jest także w charakterze towarzysza rodziny. Jego wytrzymałość, inteligencja i niezależność czynią z niego świetnego stróża i godnego zaufania pasterza.

Psy te wobec obcych są zdecydowanie nieufne i mogą być agresywne w stosunku do nieznanych im zwierząt. Członków własnej rodziny traktują z szacunkiem i są wobec nich lojalne i opiekuńcze.

Potrzebują odpowiedniej dawki ruchu i zajęcia oraz kontaktu z ludźmi, w przeciwnym wypadku mogą stać się nadmiernie podejrzliwe, a przez to i niebezpieczne. Z tej również przyczyny niezbędne jest ich szkolenie i socjalizacja od pierwszych tygodni życia.

Szczeniaka można zapisać do psiego przedszkola, zapraszać znajomych ze swoimi zwierzakami i odwiedzać różne miejsca, by pies mógł odróżnić prawdziwe niebezpieczeństwo od po prostu nowej dla niego sytuacji. Jeśli o tym zapomnimy bądź zaczniemy trenować psa zbyt późno, musimy liczyć się z koniecznością puszczania psa luzem tylko na zabezpieczonym terenie w obawie o to, że może on wyrządzić krzywdę przedstawicielowi własnego gatunku.

Kangale zdecydowanie nie nadają się do mieszkania w bloku. Muszą mieć solidny wybieg z otoczony wysokim i trwałym ogrodzeniem, którego nie będą mogły sforsować.

Kangale prowadzą raczej nocny tryb życia, a za dnia pozornie śpiąc, obserwują otoczenie gotowe do obrony własnego terytorium.

Kangal wygląd

Kangal wygląd
Kangal wygląd

Kangal Anatolian to pies charakteryzujący się mocną budową, masywną głową oraz przede wszystkim ogromnymi rozmiarami i znajduje się w pierwszej piątce największych ras na świecie.

Kangal Anatolian wysokość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi około 74-86 cm, a samicy około 71 – 79 cm.

Kangal Anatolian waga

Średnia masa psa to około 50-65 kg (zdarzają się i osobniki osiągające masę sięgającą nawet 80 kg), a suki 40 – 55 kg.

Kangal Anatolian opis rasy

  • Głowa szeroka i proporcjonalna ze słabo zaznaczonym stopem i wyraźnym dymorfizmem płciowym – u samców szersza niż u suk.
  • Kufa zakończona tępo, lekko zwężająca się ku czarnej lub brązowej trufli nosa.
  • Wargi ciemno pigmentowane, lekko obwisłe.
  • Mocne zęby ustawione w zgryzie nożycowym.
  • Oczy stosunkowo małe, szeroko rozstawione i głęboko osadzone, koloru od złocistego po brązowy.
  • Uszy trójkątne, tępo zakończone, zwisające.
  • Szyja gruba, dobrze umięśniona i lekko łukowata, przechodzi w krótki i mocny grzbiet.
  • Klatka piersiowa głęboka, a brzuch wyraźnie podkasany.
  • Ogon osadzony wysoko, średniej długości, na końcu zakręcony.
  • Kończyny szeroko rozstawione, długie i mocne.
  • Okrywa włosowa krótka, dwuwarstwowa z gęstym podszerstkiem, wodoodporna i chroniąca przed niskimi temperaturami oraz drapieżnikami, gdyż szczelne upakowanie włosa utrudnia bezpośredni dostęp do skóry.

Kangal Anatolian umaszczenie

Umaszczenie jednolicie płowe, kremowe, bure lub szare, z charakterystyczną czarną maską i czarnymi uszami.

Kangal pielęgnacja

Kangal pielęgnacja
Kangal pielęgnacja

Pielęgnacja Kangali pozornie wydaje się łatwa.

Psy te linieją zasadniczo 2 razy w roku, ale włos wypada im w dość znacznych ilościach praktycznie przez cały czas. W sezonie wzmożonego linienia wyczesujemy je codziennie, a w pozostałym okresie przynajmniej raz w tygodniu. Kłopotliwe zrzucanie włosa wymieniane jest nawet jako jedna z przyczyn oddawania tych zwierząt do schroniska.

Ze względu na budowę i kształt małżowiny usznej psy te są predysponowane do zapalenia ucha zewnętrznego, dlatego okresowo należy sprawdzać ich stan.

W razie potrzeby skracamy psu pazury i kąpiemy je w szamponie dla psów.

Kangal najczęstsze choroby

Kangal najczęstsze choroby
Kangal najczęstsze choroby

Dysplazja stawów łokciowych

Dysplazja stawów łokciowych jest chorobą dziedziczną i dotyczyć może jednego lub obydwu stawów łokciowych.

Jej istotą jest nieprawidłowe ukształtowaniu powierzchni stawowych wchodzących w skład tych stawów.

Dysplazja stawów łokciowych obejmuje kilka podjednostek, które mogą występować pojedynczo, lub też u jednego psa można zaobserwować kilka z nich jednocześnie, a są to:

  • nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy,
  • fragmentacja o wyrostka wieńcowego przyśrodkowego,
  • osteochondroza przyśrodkowego kłykcia kości ramiennej,
  • niedopasowanie powierzchni stawowych.

Pierwsze objawy dysplazji zauważalne są już u kilkumiesięcznych szczeniąt.

Kulawizna o różnym nasileniu, obrzęk stawów łokciowych i ich bolesność zwłaszcza po wysiłku to najczęściej obserwowane u chorego psa zmiany.

Do diagnostyki dysplazji stawów łokciowych niezbędne jest badanie kliniczne i RTG.

Zdjęcie rentgenowskie pozwala na wykrycie rodzaju zmian zwyrodnieniowych w stawie oraz określenie stopnia ich nasilenia.

Leczeniem z wyboru jest zabieg chirurgiczny. W przypadku przeciwwskazań do jego wykonania stosuje się leczenie zachowawcze, ale często nie przynosi ono oczekiwanej poprawy.

Dysplazja stawu biodrowego

Dysplazja stawów biodrowych jest to chorobą dziedziczną, do której predysponowana jest większość psów ras dużych i olbrzymich.

Polega na nieprawidłowym ukształtowaniu i połączeniu struktur wchodzących w skład stawu biodrowego.

Może występować zarówno jednostronnie, jak i dotyczyć obydwu tych stawów.

Do wystąpienia HD oprócz cech genetycznych przyczyniają się także inne czynniki, takie jak np.:

  • nieprawidłowe żywienie szczeniąt w fazie wzrostu,
  • zbyt duża ilość i intensywność ruchu serwowana młodym psom.

Pierwsze objawy widoczne są najczęściej w wieku od 6 do 12 miesięcy, a czasem wcześniej.

Obserwujemy wówczas niechęć do ruchu, preferowanie pozycji leżącej, kulawiznę, trudności we wstawaniu, częste pokładanie się i tzw. królicze skoki.

Jeśli powtarzające się urazy chrząstki nie są zbyt silne, choroba może przebiegać bezobjawowo przez nawet kilka lat, ponieważ dochodzi do zgrubienia torebki i wtórnej stabilizacji.

W badaniu ortopedycznym uwidacznia się bolesność podczas manipulacji kończynami w chorych stawach biodrowych oraz często luźność w stawach kolanowych.

Dla oceny stopnia dysplazji niezbędne jest wykonanie zdjęcia RTG w płytkim znieczuleniu w pozycji AP, czyli u zwierzęcia leżącego na grzbiecie.

Profilaktyczne RTG należy wykonać pomiędzy 4 a 6 miesiącem życia, nawet u zwierząt niewykazujących objawów, gdyż wczesne wykrycie tej wady daje więcej możliwości leczenia, przede wszystkim chirurgicznego.

Do najczęściej wykonywanych zabiegów należą:

  • zespolenie spojenia łonowego,
  • potrójna osteotomia miednicy (TPO),
  • DARtroplastyka,
  • resekcja główki kości udowej,
  • operacje na mięśniu grzebieniowym i jego ścięgnie.

U psów w starszych stosuje się głównie leczenie farmakologiczne, polegające na podawaniu leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych o różnym czasie działania i różnej drodze podania – doustnej lub w postaci iniekcyjnej.

Zespół wiotkości nadgarstka

Schorzenie to dotyczy w szczególności psów ras dużych i ujawnia się już u 6 tygodniowych szczeniąt.

Wiotkość może dotyczyć obu stawów nadgarstka, ale najczęściej występuje jednostronnie lub też jest silniej zaznaczona w jednej z kończyn.

Staw nadgarstka jest wówczas przemieszczony ku przodowi w stosunku do osi kończyny oraz czasem również bocznie. Mimo, iż wygląda to dość drastycznie, chore szczenięta nie wykazują niechęci do zabawy, czy znacznego osłabienia kończyn.

W leczeniu pomocna jest fizjoterapia w postaci masaży i wykonywaniu biernych ruchów stawów dla rozwoju napięcia mięśniowego prostowników nadgarstka.

W zaawansowanych przypadkach, aby pomóc szczeniętom w chodzeniu, stosuje się ortezy lub bandaże podtrzymujące i stabilizujące stawy. Alternatywą jest też zabieg chirurgiczny w postaci artrodezy stawu nadgarstkowego.

Głuchota wrodzona

Głuchota wrodzona jest wadą spowodowaną zwyrodnieniem nerwu VIII (przedsionkowo-ślimakowego), uwarunkowaną genetycznie. U dotkniętych nią szczeniąt obserwuje się brak reakcji bodźce dźwiękowe już od pierwszych tygodni życia.

Do potwierdzenia diagnozy wykorzystuje się badania słuchu metodą BAER (Brainstem Auditory Evoked Response). Polega ona na oznaczeniu potencjałów wywoływanych w pniu mózgu, w odpowiedzi na bodźce akustyczne.

Badanie wykonywane jest w specjalistycznych ośrodkach, których jest w Polsce coraz więcej. Pozwala ono obiektywnie stwierdzić głuchotę, a także oznaczyć stopień uszkodzenia słuchu. Wykonywane jest ono u zwierzęcia farmakologicznie uspokojonego – w sedacji.

Głuchota jest niestety nieuleczalna, ale w odpowiednim środowisku psy nią dotknięte mogą funkcjonować praktycznie normalnie. Mając niesłyszącego psa, należy pamiętać o tym, że może on nieświadomie stanowić zagrożenie dla samego siebie i dla otoczenia.

Ankyloglossia

Ankyloglossia (inaczej przyrośnięcie języka) jest to rzadka wada wrodzona dotycząca jamy ustnej.

Skrócone wędzidełko ogranicza ruchomość języka utrudniając m.in. picie wody, pobieranie pokarmu, czy przełykanie.

Mniema się, że u podłoża tego schorzenia leży mutacja genetyczna związana z obecnością immunoaktywnej alfaB-krystaliny, opóźniającej apoptozę włókien mięśni wędzidełka, przez co nie ulega ono odpowiedniemu wydłużeniu, ale przyczyny ankyloglossi są wciąż na etapie badań.

Leczenie polega na zabiegu chirurgicznym – frenuloplastyce, która ma na celu wydłużenie wędzidełka języka.

Rozszerzenie i skręt żołądka

Rozszerzenie żołądka polega na nagłym jego poszerzeniu skutek nagromadzenia się w nim nadmiernej ilości pożywienia lub gazów z pokarmów łatwo fermentujących.

Dochodzi do niego najczęściej w wyniku zbyt szybkiego i łapczywego pobrania pokarmu lub spożycia zbyt dużych jego ilości na raz.

Ryzyko rozszerzenia żołądka jest większe u psów karmionych raz dziennie.

Towarzyszyć może mu skręt żołądka, który ma miejsce po intensywnym wysiłku wykonanym tuż po jedzeniu.

Objawia się niepokojem, bezskutecznymi próbami wymiotowania, odbijaniem, ślinotokiem, dusznością, a także powiększeniem obrysu brzucha.

W przypadku rozszerzenia żołądka wykonuje się jego płukanie i punkcję, by uwolnić nadmiar gazów, natomiast przy skręcie niezbędna jest jak najszybsza interwencja chirurgiczna, gdyż pogłębiające się zaburzenia krążeniowo oddechowe w krótkim czasie prowadzą do wstrząsu, który może być przyczyną śmierci zwierzęcia.

Zapalenie ucha zewnętrznego

Zapaleniu ucha zewnętrznego sprzyja określona budowa anatomiczna ucha, gdzie wilgoć i zmniejszona wentylacja sprzyjają rozwojowi głównie saprofitycznych grzybów drożdżowych.

Pierwszym z objawów zapalenia jest najczęściej świąd.

Pies drapie wówczas chore ucho i często trzepie głową, a także przechyla ją na “chorą” stronę.

Małżowina jest zaczerwieniona, gorąca i bolesna przy dotyku.

W kanale słuchowym może też zbierać się różnego rodzaju wydzielina zapalna. Namnażające się w niej drobnoustroje mogą przenikać przez mikropory w błonie bębenkowej, przez co nieleczone schorzenie przerodzić się może w poważniejszy stan, a mianowicie zapalenie ucha środkowego i wewnętrznego.

Przewlekłe stany zapalne prowadzą do przebudowy kanału słuchowego – jego zwężenia, a nawet zamknięcia na skutek przerostu naskórka.

Taki stan jest już nieodwracalny, a jego leczenie wiąże się z całkowitym usunięciem przewodu słuchowego i małżowiny.

Standardowo otitis externa leczy się za pomocą kropli stosowanych miejscowo, wydawanych z przepisu lekarza, po dokładnym badaniu otologicznym.

Dla kogo kangal będzie idealnym psem?

Dla kogo kangal będzie idealnym psem?
Dla kogo kangal będzie idealnym psem?

Kangal zdecydowanie nie jest psem dla nowicjuszy.

Potrzebuje jako opiekuna osoby doświadczonej, pewnej siebie, konsekwentnej i cierpliwej w szkoleniu czworonoga.

Jeśli zasłużymy sobie raz na zaufanie i posłuch u kangala, pójdzie on za nami w ogień.

Warto się też zastanowić nad tym, dlaczego chcemy akurat kangala, jaki ma być nasz pies, do czego go potrzebujemy i co możemy mu zapewnić. Chociaż psy te spotykamy głównie jako psy pilnujące stad, coraz częściej wykorzystuje się je jako stróżujące i tzw. rodzinne.

Bezwzględnie musimy mieć dobrze ogrodzoną posesję na której pies będzie mógł przebywać, gdyż zdecydowanie trzymanie go w mieszkaniu byłoby pomyłką.

Nie można także zostawić go samemu sobie, gdyż taka izolacja od członków rodziny może skończyć się jego “zdziczeniem”.

Psy te mimo groźnego wyglądu w stosunku do najbliższych są czułe i opiekuńcze, ale wszyscy obcy, którzy nieproszeni wtargną na nasz teren, muszą liczyć się z możliwością bycia zaatakowanym przez tego posiadającego silny instynkt terytorialny psa.

Ta ich zaprogramowana zdolność do obrony wykorzystana została dla ochrony zagrożonych wyginięciem w Namibii gepardów, które atakując stada owiec odstrzelane były przez tamtejszych rolników. W obecności Anatolianów gepardy nie podchodzą już tak blisko do zwierząt gospodarskich, przez co ich liczba nie maleje tak drastycznie.

Jak wspomniano wczesna i intensywna socjalizacja oraz prawidłowe szkolenie pozwolą nam ukształtować kangale na psy, które nie będą stwarzały bezpodstawnego zagrożenia dla nas i dla innych osób.

 

Wykorzystane źródła >>

Lekarz weterynarii Małgorzata Miłosz

Lekarz weterynarii Małgorzata Miłosz

Absolwentka UWM w Olsztynie z 2012 r. Specjalista weterynaryjnej diagnostyki laboratoryjnej. Doświadczenie internistyczne i chirurgiczne zdobywałam w olsztyńskich i bydgoskich przychodniach dla małych zwierząt. Aktualnie mieszkam i pracuję w Krakowie.

Komentarze
Subskrybuj
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Zobacz wszystkie komentarze

Co Piszczy w Sierści Twojego zwierzaka?

Zalecenia lekarzy weterynarii na Twoim mailu

+ ebook "Czy leki ludzkie są bezpieczne dla psa i kota?"

Co Piszczy w Sierści Twojego zwierzaka?

Porady lekarzy weterynarii na Twoim mailu

+ ebook "Czy leki ludzkie są bezpieczne dla psa i kota?"

Zgoda marketingowa: wyrażam zgodę, aby Co w Sierści Piszczy skontaktował się ze mną drogą mailową, korzystając z informacji podanych w tym formularzu dla celów informacyjnych, aktualizacji i marketingu. Jeśli chcesz wycofać Twoją zgodę kliknij link rezygnacji u dołu każdego wysyłanego przez nas maila. Szanujemy Twoją prywatność i dane osobowe. Tutaj znajdziesz naszą politykę prywatności i regulamin newslettera. Przesyłając ten formularz zgadzasz się, że możemy przetwarzać Twoje dane osobowe zgodnie z tymi warunkami. 

WYPEŁNIJ POLA, ABY POBRAĆ MATERIAŁY W PDF 👇

Zgoda marketingowa: wyrażam zgodę, aby Co w Sierści Piszczy skontaktował się ze mną drogą mailową, korzystając z informacji podanych w tym formularzu dla celów informacyjnych, aktualizacji i marketingu. Jeśli chcesz wycofać Twoją zgodę kliknij link rezygnacji u dołu każdego wysyłanego przez nas maila. Szanujemy Twoją prywatność i dane osobowe. Tutaj znajdziesz naszą politykę prywatności i regulamin newslettera. Przesyłając ten formularz zgadzasz się, że możemy przetwarzać Twoje dane osobowe zgodnie z tymi warunkami.