American Staffordshire Terrier jak sama nazwa wskazuje pochodzi z USA.
Amstaff to pies, który łączy w sobie sile buldoga i zwinność teriera.
Amstaff kojarzony jest ze słowem „agresja”, ale czy słusznie?
Co takiego jest w tej rasie, że niektórzy widząc amstaffa przechodzą na drugą stronę ulicy, a inni nie wyobrażają sobie lepszego psa dla dzieci?
W poniższym artykule postaram się przybliżyć tą nieco kontrowersyjną rasę. Mam również nadzieje, że uda mi się obalić pewne mity krążące wokół tych wspaniałych psów.
Po przeczytaniu artykułu będziesz wiedzieć więcej na temat:
Amstaff pochodzenie
Aby choć trochę zrozumieć charakter amstaffa należy poznać jego pochodzenie.
Przodkowie tej rasy pochodzą ze średniowiecznej Anglii, gdzie wykorzystywane były początkowo do walk z bykami.
Krzyżowano buldogi z terierami, a następnie potomne osobniki krzyżowano w taki sposób, aby oprócz siły fizycznej wykazywały się również zawziętością, nieustępliwością i odwaga, ponieważ tylko takie psy miały szanse wygrać walkę z rozjuszonym bykiem.
Po etapie walk z bykami przyszedł czas na bardzo modne i intratne w tamtym okresie – walki psów.
Tak powstał pit-bull-terier, którego później nazwano od miejscowości Staffordshire – staffordshire bull terier.
W drugiej połowie XIX wieku dotarł do Ameryki, gdzie farmerzy docenili jego cechy charakteru i był użytkowany jako pies stróżujący.
Amerykanie również zasmakowali, w tej wątpliwej rozrywce jaką były walki psów, tam hodowla ukierunkowana była głównie na ten cel.
Psy dobierane były tak aby osobniki potomne były większe i silniejsze, a także bardziej wytrzymałe.
I tak powstała zarejestrowana przez United Kennel Club rasa – american pit bull terier. Rasa ta hodowana była głównie do walk psów, do tej pory istnieje.
Na szczęście znaleźli się też hodowcy, którzy zauważyli i docenili rodzinny charakter tych psów i prowadzili hodowle właśnie w tym kierunku.
Odłam tej rasy została zarejestrowany w American Kennel Club jako staffordshire terier, a po około 30 latach – american staffordshire terrier.
Rasa ta, została uznana przez FCI (Międzynarodową Federacje Kynologiczna).
Na początku XX wieku walki psów w Ameryce zostały zakazane.
Niestety podziemie kwitło i nadal kwitnie, do walk używane są najczęściej nieuznane przez FCI – american pit bull terrier, bardzo często mylone z amstaffami.
Proszę udostępnij ten artykuł, ponieważ komuś może się przydać
Amstaff opis rasy
Amstaff opis rasy
Amstaff należy do grupy 3 FCI (teriery) sekcja 5 (teriery w typie bull, razem z bulterierami, bulterierami miniaturowymi i staffikami czyli staffordshire bull terierami).
Wysokość w kłębie u psa 46-48cm, suka 43-46 cm waga proporcjonalna do wielkości (17-25kg).
Amstaffy to piękne psy, o atletycznej budowie, mocno wyrazistej – to typy eleganckich sportowców.
Wygląd amstaffa
- Głowa z szeroka mózgoczaszką i wyraźnie zaznaczonym stopem, kufa głęboka, zaokrąglona w górnej części,
- Wargi przylegające, nie mogą być obwisłe, mocno umięśnione policzki,
- Uszy wysoko osadzone, krótkie w kształcie płatka róży, nie mogą być wiszące,
- Szyja mocna, krótka,
- Grzbiet krótki, lekko uwypuklone lędźwie,
- Zad łagodnie ścięty, krótki,
- Klatka piersiowa szeroka, długa i głęboka,
- Ogon nisko osadzony, stosunkowo krótki, nigdy nie noszony powyżej linii grzbietu,
- Kończyny przednie proste szeroko rozstawione, dobrze umięśnione,
- Kończyny tylne bardzo mocno umięśnione.
Amstaff opis rasy
Jeżeli chodzi o uszy to FCI dopuszcza uszy kopiowane, ale zabieg kopiowania, czyli przycięcia uszu jest w Polsce zakazany, żaden lekarz weterynarii nie może takich zabiegów wykonywać.
Włos jest krótki, przylegający, błyszczący i twardy w dotyku.
Brak jest podszerstka.
Jeżeli chodzi o maści, to rasa ta ma ich mnóstwo.
FCI uznaje praktycznie wszystkie jednolite lub łaciate, oprócz:
- czarnej podpalanej,
- czekoladowej,
- białej, jeżeli biel obejmuje ponad 80% powierzchni ciała.
Jak wygląda amstaff możesz też zobaczyć an poniższym filmie
Amstaff charakter
Amstaff charakter
Owiane złą sławą Amstaffy to niesamowicie posłuszne, wierne i rodzinne psy.
Należy jednak pamiętać, że są one bardzo silne, zarówno fizycznie jak i psychicznie, dlatego potrzebują „silnego” charakterem opiekuna, który będzie umiał zapanować nad nimi.
Są psami terytorialnymi, pilnują swojego terenu, dlatego czasem ciężko jest im się dogadać z innymi psami.
Są bardzo odważne, zacięte – nie odpuszczają – dlatego tak często dramatycznie wyglądają starcia między amstaffem a innym psem.
Psy te, są wymagające jeżeli chodzi o wychowanie, należy je już od szczeniaka socjalizować zarówno z ludźmi, jak i psami.
Jest to niesamowicie ważne, ponieważ to do czego przyzwyczaimy szczeniaka od pierwszych dni, będzie rzutować na jego psychikę w przyszłości.
Szczeniak amstaffa chłonie jak gąbka pożądane i niepożądane zachowania. Należy przyzwyczajać go zarówno do innych psów, jak i innych zwierząt, a także dzieci.
To jakim się pies stanie w przyszłości zależy głównie od nas i od tego jak poprowadzimy jego wychowanie.
Amstaff wymaga od swojego opiekuna znacznie więcej niż inne rasy.
Amstaffy są bardzo energiczne i potrzebują dużo ruchu, zabaw angażujących umysł, a także sporo uwagi opiekuna.
Świetnie odnajdują się w różnorakich psich aktywnościach, takich jak np: agility, aportowanie, czy bieg przy rowerze.
Sprawdzają się również w ćwiczeniach siłowych, takich jak np. przeciąganie, czy bieg z obciążeniem.
Amstaffy nie są agresywne z natury, w dużej mierze sytuacje, w których amstaff opisywany był jako pies morderca były nieporozumieniami, bo albo psem nie był amstaff, tylko pies w typie, albo to człowiek popełnił błąd.
Uważam że łatka agresorów niesłusznie została do nich przyszyta, ponieważ równie często inne rasy dopuszczają się pogryzień ludzi, a amstafy w tej kwestii nawet nie są w czołówce.
Być może powoduje to ich wygląd, a być może historia ich pochodzenia, jedno jest pewne – jeżeli są dobrze prowadzone potrafią być najwspanialszymi towarzyszami, zarówno dzieci jak i dorosłych.
Pomijam tutaj nieodpowiedzialnych opiekunów, którzy kupują takiego psa, kierowani modą, czy chęcią wzbudzenia strachu w innych i celowo wychowują psa na agresywnego. A kiedy to zaczyna się mścić na nich – pozbywają się go.
Często taki skrzywdzony psychicznie pies czasem już nie jest w stanie pokochać na nowo.
Warto pomyśleć o psim przedszkolu i szkole dla psa, gdzie profesjonaliści pomogą nam w wyrobieniu pozytywnych nawyków, a także socjalizacji naszego psa.
Jedno jest pewne, jak już człowiek pokocha amstaffa, to nie będzie chciał mieć psa innej rasy. Psy te potrafią dać wiele miłości, są niesamowicie wierne, piękne, doskonale odnajdują się w rodzinie.
Do tego też zostały wyhodowane.
Amstaff pielęgnacja
Pielęgnacja tej rasy nie przysparza zbyt wielu problemów.
Należy okresowo (nie za często) kąpać psa, włos można wyczesywać specjalna gumowa rękawica.
Sierść jest szorstka i może być trudna do usunięcia w domu.
Należy dbać o uszy i kontrolować je pod względem czystości i ewentualnych stanów zapalnych, których powikłaniem może być powstanie krwiaka ucha.
Amstaff karmienie
Jest to pies aktywny, powinien dostawać dobrze zbilansowaną pod względem kaloryczności karmę o odpowiednim składzie.
Wskazana jest również suplementacja preparatami ochraniającymi chrząstkę stawowa, zwłaszcza u psów starszych.
Jeżeli chcemy sami przygotowywać posiłki warto poradzić się psiego dietetyka, aby dietą nie powodować niedoborów u naszego psa.
Proszę udostępnij ten artykuł, ponieważ komuś może się przydać
Amstaff choroby
Amstaff choroby
Miotonia u amstaffa
Polega na tonicznych skurczach mięśni i opóźnieniu ich rozluźnienia.
Objawia się zwiększona sztywnością mięśni po wysiłku, także przerostem mięśni. Po uciśnięciu takiego mięśnia pozostaje wgłębienie na jakiś czas.
Leczeniem z wyboru jest leczenie farmakologiczne, które niestety musi trwać do końca życia.
Stosuje się np. prokainamid. Nie do końca znane jest pochodzenie tej choroby u amstaffa.
Miotonia może mieć również charakter wrodzony i w tym przypadku potwierdzić chorobę można badaniem genetycznym, a objawy pojawiają się u szczeniąt jak tylko zaczynają chodzić.
Szczenię takie nie jest w stanie poruszać się normalnie, zgięcie kończyn tylnych w stawie kolanowym jest praktycznie niemożliwe.
Często takie szczenięta, ze względów humanitarnych, poddawane są eutanazji, jeżeli właściciel zdecyduje się na leczenie, musi ono trwać do końca życia.
W wieku mniej więcej 12 miesięcy choroba stabilizuje się i już nie postępuje.
Zerwanie więzadła krzyżowego
Najczęściej przyczyną są urazy.
Zerwane zostaje więzadło krzyżowe przednie w stawie kolanowym, często też dochodzi do naderwania więzadeł:
- bocznego pobocznego,
- bocznego przyśrodkowego.
Bardzo rzadko może dojść do zerwania więzadła krzyżowego tylnego.
Objawia się przede wszystkim różnego stopnia kulawizną (pamiętajmy że amstaffy są bardzo odporne na ból).
Rozpoznanie stawia się na podstawie badania ortopedycznego (w tym dodatniego wyniku testu szufladowego), oraz badania radiologicznego.
Leczeniem z wyboru jest leczenie chirurgiczne.
Istnieje wiele metod chirurgicznej naprawy zerwania więzadła krzyżowego. Po zabiegu psy z reguły szybko wracają do sprawności, zwłaszcza jeżeli po zabiegu stosowana jest rehabilitacja.
Zwichnięcie soczewki oka
Jest to choroba dotykająca głównie terierów i stad amstaffy odziedziczyły ja po swoich przodkach.
Może być pierwotna – na skutek zmian w budowie soczewki i ta właśnie ma podłoże genetyczne, lub wtórna na skutek urazu, bądź stanu zapalnego.
Choroba polegająca na zerwaniu jednego, bądź kilku więzadeł podtrzymujących soczewkę.
Na skutek tego soczewka przemieszcza się, albo do przedniej, albo do tylnej komory oka.
Od tego jak zwichnięta jest soczewka uzależnione jest leczenie.
Jest to bardzo poważne schorzenie, występuje nagle i może prowadzić do utraty wzroku.
Zwichnięcie soczewki oka u amstaffa objawia się:
- nagłym bólem oka,
- zapaleniem spojówki i tęczówki,
- nagłym pogorszeniem widzenia.
Leczenie polega na stosowaniu środków przeciwzapalnych i zmniejszających obrzęk.
Prawie zawsze jest też niezbędne leczenie chirurgiczne – usuniecie zwichniętej soczewki. Nie podjęcie leczenia może skutkować nawet utratą oka.
Dysplazja mieszków włosowych
Zaburzenie polegające na nieprawidłowym wzroście, bądź braku wzrostu włosów.
Może pojawiać się okresowo lub stale, a także dotyczyć włosów pigmentowanych lub nie.
U amstaffa objawia się początkowo przerzedzeniem, zmiana barwy oraz suchością sierści, a potem postępującym wyłysieniem.
Często też po wygoleniu włos nie odrasta, albo odrasta bardzo wolno.
Wyłysieniem objęte są boki ciała, oraz grzbiet.
Choroba pojawia się przeważnie między 2 a 4 rokiem życia.
Nie ma specyficznego leczenia. Można podawać preparaty wzmacniające włos, istnieją również terapie preparatami z melatonina.
Krwiak ucha
Jest to najczęściej powikłanie stanu zapalnego ucha. Przy bólu ucha pies częściej drapie się po uszach i „trzepie” uszami.
Może występować również przy niedoczynności tarczycy.
Polega na gromadzeniu się krwi i wysięku w małżowinie usznej, miedzy chrząstka małżowiny, a skorą.
Krwiak ucha pojawia się nagle, przebiega z duża bolesnością ucha, które wygląda jak napompowane.
Leczenie polega na podawaniu miejscowym leków sterydowych, bądź chirurgiczne oczyszczenie krwiaka.
Nietolerancja pokarmowa
Jak sama nazwa wskazuje choroba ta polega na nietolerowaniu pewnych składników pokarmowych przez organizm.
Objawia się problemami z przewodem pokarmowym:
Atopia u amstaffa
Czyli atopowe zapalenie skóry, powodowana przez nadwrażliwość zwierzęcia na alergeny wziewne, bądź kontaktowe (np. roztocza kurzu domowego, pyłki różnych traw czy drzew, a także uczulenie mogą powodować niektóre materiały, czy środki do prania czy mycia podłóg).
Objawy pojawiają się między 1 a 3 rokiem życia.
Głównym objawem jest świąd skóry, który może występować sezonowo (związane jest to z okresem pylenia roślin), bądź całorocznie.
Świąd dotyka przede wszystkim okolicy twarzy i pyska, lap z czasem może przejść w uogólniony świąd całego ciała.
Wtórnie do świądu pojawiają się zmiany takie jak wyłysienia, zliszajowacenie, zmiana barwy skory na ciemniejsza w tych miejscach.
Często też dochodzi do rumieniowo- woszczynowego zapalenia ucha.
W przypadku alergii kontaktowej zmiany mogą dotykać miejsc kontaktu skóry z alergenem.
Leczenie polega na stosowaniu sterydowych leków przeciwzapalnych, których stosowanie niestety niesie za sobą wiele niekorzystnych skutków, w tym jatrogenny zespół Cushinga.
Dostępne są również terapie odczulające, a od niedawna pojawił się lek blokujący interleukinę odpowiedzialną za świąd, który nie ma aż tylu działań niepożądanych.
Jest on w postaci tabletek, a od tego roku dostępny jest bardzo podobny lek w formie comiesięcznych iniekcji.
Dodatkowo warto stosować szampony antyświądowe oraz suplementy z kwasami omega 3 i omega 6.
Czasem dobrze sprawdza się podawanie preparatów antyhistaminowych.
Leczenie może być sezonowe lub całoroczne, ale trwa do końca życia, ponieważ przeważnie nie jesteśmy w stanie wyeliminować alergenów.
Dysplazja
U amstaffów może również wystąpić dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, na szczęście schorzenia te pojawiają się stosunkowo rzadko
Czy warto zdecydować się na amstaffa?
Czy warto zdecydować się na amstaffa?
Amstaff nie jest psem dla każdego.
Potrzebuje opiekuna, który będzie świadom tego na jakiego psa się decyduje.
Wymaga poświęcenia dużo czasu i uwagi, nie nadaje się dla ludzi mało aktywnych.
Może mieszkać w mieszkaniu jak i w domu, ale ze względu na krótka sierść nie powinien mieszkać na zewnątrz.
3 spacery dziennie nie są wystarczające dla tego psa, potrzebuje zdecydowanie więcej aktywności i zabaw.
Co jest bardzo ważne, to wybór hodowli z jakiej pochodzi pies.
W Polsce jest wiele pseudo hodowli albo zrzeszeń, w których hodowcy nie zwracają uwagi na to jakie osobniki są kojarzone.
Ważne dla nich jest głownie umaszczenie i wygląd zewnętrzny, nie zwracają uwagi na cechy charakteru.
Taki pies jest zdecydowanie tańszy, niż amstaffy z hodowli zarejestrowanych w Polskim Związku Kynologicznym, ale często niestety psy z takich pseudo hodowli przerastają swoim charakterem właścicieli i lądują w schroniskach.
Często również są to psy w typie rasy, mieszanki z pit bullami.
Koszty zakupu i utrzymania amstaffa są dość wysokie.
Zawsze przy wyborze jakiejkolwiek rasy psa, a tej w szczególności, powinniśmy kierować się rozsądkiem, a nie panująca modą. Dzięki temu możemy zapobiec wielu ludzkim i psim tragediom.
Jestem absolwentką Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie. Studia ukończyłam w 2013 roku.
Doświadczenie zawodowe zdobywałam na stażu w Helsinborgu w Szwecji, pracowałam w lecznicy dla małych zwierząt pod Łodzią i w Pabianicach, obecnie pracuję w całodobowej Klinice weterynaryjnej w Łodzi.
Interesuję się głównie chirurgią, hematologią oraz szeroko pojęta interną.
Jestem szczęśliwą posiadaczką wielorasowego psa Edka, oraz 2 kotek: Piratki, Atomówki oraz kocurka rasy devon rex o imieniu Łysy 🙂