Wilczarz irlandzki: charakter, pielęgnacja i predyspozycje do chorób

Wilczarz irlandzki jest rasą stosunkowo starą, gdyż prawdopodobnie na terytorium Irlandii dotarły wraz z Celtami w III w p.n.e. Nazwa wilczarz wywodzi się od ich znakomitych zdolności łowieckich, które wykorzystywane były głównie w polowaniach na wilki. Z angielskiego irish wolfhound to dosłownie irlandzki pies na wilki. Psy tej rasy były dobrem tak pożądanym, że król Ulsteru chciał za jednego tylko przedstawiciela tej rasy oddać cesarstwu rzymskiemu aż cztery tysiące krów, ale cesarz się nie zgodził i doszło do wybuchu wojny. W XII wieku coraz więcej tych psów napływało do Europy i Azji za sprawą kupców, gdyż cena za nie była bardzo wysoka. Groziło to ich całkowitym zniknięciem z ojczystych ziem, w związku z czym wkrótce zakazano ich eksportu do innych hodowli. Gdy w Irlandii pozbyto się problemu z wilkami, psy tej rasy również przestały być potrzebne. Na powrót rasy czekać trzeba było do 1885 r. gdy to brytyjski kapitan George Graham, po latach krzyżowań i prób przywrócenia rasy w jej pierwotnej postaci, opracował pierwszy wzorzec i założył związek hodowców wilczarzy irlandzkich. Dziś psy te zatraciły swoją użytkowość, a spotykane są najczęściej w ogrodach ekskluzywnych willi, gdzie przechadzają się swym majestatycznym krokiem. Według klasyfikacji FCI wilczarze irlandzkie należą do grupy 10.

Wilczarz irlandzki charakter

Wilczarze uznawane były za psy o nadludzkich cechach i możliwościach. Uważano je za ponadprzeciętnie inteligentne, silne i tak przywiązane do właściciela, że skłonne były oddać za niego życie. Dziś oczywiście takie sytuacje raczej nie mają miejsca w życiu codziennym, niemniej jednak psy te cechują się wiernością i lojalnością względem domowników. Mimo sporych rozmiarów są uosobieniem łagodności, nie wykazują agresji ani w stosunku do ludzi, ani do innych zwierząt. Lubią i cenią sobie ruch, zwłaszcza bieganie, a także swobodę, dlatego trzymanie wilczarza irlandzkiego w mieszkaniu byłoby dla niego udręką.

Wilczarz irlandzki wygląd

Ten majestatyczny i imponujący swoim wzrostem pies jest najwyższym z chartów i może mieć nawet do 100 cm wysokości w kłębie.

Wielkość i waga psów

Standardowo wysokość w kłębie dla samca to około 79 cm przy masie 54,5 kg, a dla suki 71 cm przy masie 40,5 kg.

Wilczarz irlandzki opis rasy

Wilczarz irlandzki umaszczenie

Występuje w umaszczeniu:

• piaskowym,
• rudym,
• szarym,
• czarnym,
• białym,
• błękitnym,
• płowym,
• pręgowanym.

Jak wygląda pies rasy chart irlandzki możecie zobaczyć też na poniższym filmie:

Wilczarz irlandzki pielęgnacja i żywienie

Są to generalnie mało kłopotliwe w pielęgnacji psy. Wystarczy od czasu do czasu je wyczesać, natomiast włos ich nie ma tendencji do kołtunienia, czy filcowania. Jeśli planować będziemy rozmnażanie psów należy pamiętać, że są to duże zwierzaki i potrzebować będą dużo miejsca. Karmić wilczarze powinno się karmami przeznaczonymi dla dużych ras psów. Przy tendencji rasy do skrętu żołądka, dawkę pokarmową rozdzielać należy na przynajmniej dwie mniejsze porcje, zamiast podawać jedną, ale dużą.

Wilczarz irlandzki choroby

Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Kardiomiopatia rozstrzeniowa jest chorobą serca, w której dochodzi do ścieńczenia ścian mięśnia sercowego, co powoduje jego zmniejszoną aktywność skurczową i rozkurczową oraz prowadzi w niewydolności krążeniowej. Przez długi schorzenie to przebiega u psów bezobjawowo, a w zaawansowanych stadiach w pierwszej kolejności obserwujemy najczęściej:

• kaszel,
• nietolerancję wysiłkową,
• obrzęk płuc,
• wodobrzusze.

Rozpoznanie ustala się za pomocą RTG i przede wszystkim badania echo serca. Pamiętać należy o tym, że choroba ta jest nieuleczalna, a leki mają za zadanie spowolnić jej rozwój i zmniejszyć objawy kliniczne. Leczenie farmakologiczne polega na stosowaniu u psów leków moczopędnych, rozszerzających naczynia czy przeciwarytmicznych w zależności od stopnia zaawansowania zmian.

Modzele skórne u wilczarzy

Modzele skórne to zgrubienia skóry powstające w miejscach przewlekłego ucisku, najczęściej w okolicy guza łokciowego i są zmianami charakterystycznymi dla psów ras dużych, a szczególnie takich, które lubią leżeć na twardym podłożu i kłaść się na nim z impetem. Ponieważ modzele u tych psów trudno poddają się leczeniu, lepiej jest im zapobiegać. Polega to głównie na zapewnieniu psu miękkiego posłania oraz w początkowych stadiach na natłuszczaniu zmienionej skóry lub smarowaniu jej kremami z witaminą A.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy to choroba polegająca na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony. Objawy mogą być różnorodne, ale najczęściej obserwujemy:

• tycie,
• szybkie męczenie się,
• zmiany skórne,
• skurcze mięśni,
• niedowłady.

Rozpoznanie polega na oznaczeniu we krwi stężenia tyroksyny, TSH i dodatkowo cholesterolu. W leczeniu stosuje się syntetyczną lewotyroksynę w ustalonej indywidualnie dla każdego psa dawce i najczęściej prowadzone musi być przez całe życie z okresowymi badaniami kontrolnymi.

Rozszerzenie i skręt żołądka

Rozszerzenie żołądka polega na zwiększeniu jego objętości na skutek gromadzenia się w nim gazów z łatwo fermentowanych produktów, a także zalegania nadmiernej ilości pokarmu spożytego w sposób łapczywy i w zbyt dużej ilości.

Objawia się:

• niepokojem,
• zianiem,
• wymiotami,
• powiększeniem obrysu brzucha.

Ostremu rozszerzeniu żołądka u dużych psów może towarzyszyć także skręt żołądka, głównie wtedy, gdy pies zaraz po jedzeniu podejmuje nadmierną aktywność fizyczną.

Wówczas dochodzi dodatkowo do:

• bezproduktywnych wymiotów,
• silnej apatii,
• duszności.

Skręt, który jest stanem nagłym, wymaga szybkiej interwencji chirurgicznej.

Zespół chwiejności

Zespół ten wywoływany jest przez ucisk rdzenia kręgowego w obrębie tylnej części kręgosłupa szyjnego. Przyczyną tego ucisku są najczęściej deformacje trzonów lub stawów międzykręgowych. Syndrom chwiejności objawia się najczęściej u psów powyżej roku:

• trudnością we wstawaniu,
• bolesnością okolicy szyi i karku,
• chwiejnością,
• szerokim rozstawieniem kończyn tylnych.

W zaawansowanych przypadkach dochodzi często do niedowładu wszystkich kończyn. Do diagnostyki niezbędne jest zdjęcie RTG, a także mielografia i rezonans magnetyczny. Zalecane jest leczenie operacyjne, a przy przeciwwskazaniach lub zmianach nieoperacyjnych stosuje się leczenie farmakologiczne.

Zaćma u wilczarza

Zaćma to schorzenie polegające na postępującym zmętnieniu soczewki. Do jej przyczyn zaliczamy między innymi:

• mutacje genowe,
• urazy,
• choroby metaboliczne.

Zaćma może występować także jako tak zwana zaćma starcza, na skutek zmian związanych z wiekiem. Ze względu na stopień nasilenia zmian wyróżniamy następujące stadia – zaćmę w stadium:

• początkowym,
• niedojrzałym,
• dojrzałym,
• obrzmiałą.

Klinicznie obserwuje się u psów zmętnienie i brak przezierności soczewki, a w stanach zaawansowanych może dojść do pęknięcia torebki soczewki, czemu towarzyszą objawy bolesności gałki ocznej. Leczenie zaćmy polega na wykonaniu zabiegu chirurgicznego metodą fakoemulsyfikacji, który wykonywany jest jedynie w lecznicach specjalistycznych. Jak dotąd brak skutecznego leczenia farmakologicznego. Psy z podejrzeniem zaćmy wrodzonej powinny zostać wykluczone z hodowli.

Czy warto zdecydować się na charta irlandzkiego?

Wilczarz irlandzki powinien mieć przede wszystkim dużo swobody ruchu w związku z czym raczej polecany jest do domów z dużymi posesjami czy ogrodami. Ponadto oczywiście należy zapewnić mu dodatkową aktywność fizyczną w postaci długich spacerów lub biegania, gdyż jako niegdysiejszy wytrawny łowca, potrzebuje się po prostu wybiegać. Pies ten ma także niezwykle efektowny wygląd, więc na pewno będzie również ozdobą naszego domu. Poza tym jest to zrównoważony i łagodny pies, o którym słusznie pisano „Łagodny, gdy głaskany, dziki, gdy sprowokowany”. Niestety jako przedstawiciel dużych ras nie żyje zbyt długo, bo średnio długość życia tych psów wynosi od 6 do 10 lat.