Pies faraona należy do jednej z najstarszych ras i wcale nie wywodzi się z Egiptu, jak mogłaby to sugerować jego nazwa, a przynajmniej nie do końca.
Dawniej, praktycznie wszystkie psy zamieszkujące tereny wybrzeża Morza Śródziemnego, określane były mianem psów faraona, gdyż wyglądem przypominały wizerunki chartów zdobiące egipskie malowidła ścienne i grobowce faraonów. Zwracano również uwagę na podobieństwo ich do egipskiego boga Anubisa o ciele człowieka i głowie psa o wydłużonej kufie i spiczastych uszach.
Pochodzenie tych psów do dziś nie jest do końca znane, ale za ich ojczyznę oficjalnie uznaje się Maltę, gdzie przypłynąć miały razem z Fenicjanami ok. XVII wieku i tam, niejako w odosobnieniu, powstała ówcześnie znana nam eksterierowo rasa.
Inne nazwy, pod którymi kryje się pies faraona to chart maltański lub Kelb tal-Fenek co tłumaczy się jako “pies na króliki”, gdyż czworonogi te wyśmienicie radzą sobie w polowaniach właśnie na te na zajęczaki. Dawniej pilnowały także stad bydła oraz sprawdzały się jako psy stróżujące, a dziś są przede wszystkim psami do towarzystwa, mało jednak w naszym kraju popularnymi.
AKC uznało rasę w 1983 roku, a FCI oficjalnie opublikowało pierwszy wzorzec w 1987 roku. Według klasyfikacji FCI pies faraona należy do grupy 5.
Pies faraona charakter
Pies faraona jest zasadniczo psem aktywnym, wesołym i przyjacielskim, ale ma dość zmienny charakter i w zależności od nastroju, potrafi się różnie zachowywać.
Jest bystry i inteligentny, ale wcale nie łatwy do ułożenia. Jest dość niezależny (bardziej pod tym względem przypomina kota niż psa) i potrafi zająć się sobą. Jeśli akurat nie będziemy robili nic ciekawego to na pewno nie będzie z nami siedział i poszuka sobie rozrywki na własną łapkę. Jego pomysłowość nie zna granic, zatem warto mieć go pod kontrolą, gdyż to co sobie wymyśli, nie zawsze idzie w parze z naszym interesem.
Psy te lubią się bawić i wygłupiać, zatem będą dobrymi kompanami dla dzieci. Jeśli są wychowywane z innymi zwierzętami, przeważnie łatwo nawiązują z nimi wspólny język.
Zdolności łowieckie mogą zagrażać natomiast drobnej zwierzynie, wszak to psy na króliki, a nic nie smakuje lepiej niż własnoręcznie upolowany obiad. Nawet jeśli upolują stojący na stole talerz z naszym niedojedzonym kotletem. I wcale nie będą miały z tego powodu wyrzutów sumienia.
Psy faraona uwielbiają ruch. Biegi, skoki, kopanie dołków w ogródku to ich żywioł. Trzymając je na posesji, należy zadbać o wysokie i mocne ogrodzenie oraz uniemożliwić jego podkopywanie.
Nadmiar energii i wrodzone zdolności atletyczne czworonogów warto przekuć na karierę sportową. Świetnie sprawdzą się przede wszystkim w agility oraz lure coursingu – biegu za przynętą.
Pies faraona wygląd
Wielkość i waga
Pies faraona to pies średniej wielkości o przyciągającej wzrok, smukłej i eleganckiej sylwetce.
Wysokość w kłębie psa samca wynosi 56 – 63,5 cm, a suki 53 – 61 cm.
Masa ciała dorosłego osobnika to ok. 18 kilogramów.
Pies faraona opis rasy
| Głowa | W kształcie tępego klina, długa, sucha i dobrze wyrzeźbiona ze słabo zaznaczonym stopem. |
| Nos | Duży, o szerokich nozdrzach o barwie korespondującej z umaszczeniem – wątrobiany lub cielisty. |
| Szczęki | Mocne z kompletem zębów ustawionych w zgryzie nożycowym. |
| Oczy | Koloru bursztynowego, owalne o inteligentnym spojrzeniu. |
| Uszy | Osadzone wysoko, szerokie u nasady, stojące. |
| Szyja | Muskularna i lekko łukowata. |
| Grzbiet | Prosty, z lekko opadającym zadem. |
| Sylwetka | Nieco wydłużona – długość ciała jest trochę większa od wysokości w kłębie. |
| Klatka piersiowa | Głęboka o dobrze wysklepionych żebrach. Brzuch lekko podkasany. |
| Ogon | Długi, gruby u nasady, zwęża się w kierunku koniuszka, nie powinien być zakręcony. |
| Kończyny | Proste, mocne i równoległe. |
Umaszczenie
Okrywa włosowa krótka, gładka i błyszcząca. Umaszczenie rdzawe.
Pożądana biała końcówka ogona, białe znaczenia na palcach i klatce piersiowej.
Dopuszczalna biała strzałka na czole.
Pies faraona pielęgnacja
Okrywa włosowa psów tej rasy jest mało wymagająca w kwestii pielęgnacji. Ponieważ nie mają podszerstka, psy linieją w stopniu niewielkim, a dla utrzymania włosa w dobrej kondycji wystarczy wyczesanie gumową szczotką raz w tygodniu oraz przetarcie jej szmatką lub irchą dla nadania połysku.
Kąpiel urządzamy czworonogom wtedy, gdy się ubrudzą. Codziennie czyścimy zęby oraz okresowo kontrolujemy czystość uszu i długość pazurów.
Pies faraona choroby
Choroba Addisona
Niedoczynność kory nadnerczy, czyli choroba Addisona jest schorzeniem polegającym na niedoborze w organizmie kortykosteroidów produkowanych przez nadnercza.
Niedoczynność ta może być pierwotna – np. genetyczna lub związana z predyspozycjami rasowymi, lub wtórna – np. na skutek nieprawidłowego leczenia nadczynności kory nadnerczy.
Objawy tej choroby są nieswoiste, a do najczęściej występujących zaliczamy:
- wymioty,
- biegunkę,
- brak apetytu,
- niskie ciśnienie,
- obniżoną temperaturę,
- dreszcze.
Rozpoznanie choroby jest trudne i wymaga dodatkowych badań, przede wszystkim oceny morfologii i biochemii wraz z oznaczeniem elektrolitów. Po ustabilizowaniu pacjenta rokowanie jest dobre.
Alergia
Pod pojęciem alergii kryje się nadmierna reakcja immunologiczna organizmu powstała w odpowiedzi na obce substancje – alergeny pokarmowe lub środowiskowe.
Efektem połączenia alergenów ze swoistymi przeciwciałami jest uwolnienie mediatorów stanu zapalnego, co klinicznie objawia się np. biegunką w przypadku alergii pokarmowej oraz świądem i pokrzywką w przypadku alergii pokarmowej.
Najczęściej występującymi objawami klinicznymi, jeśli chodzi o skórę, są zaczerwienienia okolicy pachowej, pachwinowej, a także przestrzeni międzypalcowych oraz okolicy odbytowej. Pojawić się mogą także wyłysienia wokół oczu.
Obraz może być różnorodny, natomiast dominującym objawem jest świąd. Psy drapią się, wygryzają i wylizują, powodując powstawanie na skórze wtórnych uszkodzeń.
Diagnostyka alergii opiera się na wywiadzie, badaniu klinicznym oraz wykluczeniu innych chorób przebiegających ze świądem.
Gdy już mamy rozpoznanie alergii wykonać można dodatkowo badanie alergologiczne, które pozwala na identyfikację i ewentualną eliminację czynnika alergizującego ze środowiska, diety lub wprowadzenie terapii odczulającej.
Jeśli zwierzę uczulone jest na czynniki niemożliwe do usunięcia (np. roztocza kurzu domowego) terapia prowadzona jest z reguły do końca życia. W przeciwieństwie do ludzi, psy słabo reagują na leki antyhistaminowe. Najczęściej stosuje się glikokortykosteroidy lub innowacyjne preparaty zawierające substancje niesterydowe takie jak oklacitinib czy lokiwetmab.
W przypadku podejrzenia alergii pokarmowej wykonuje się przede wszystkim dietę eliminacyjną, polegającą na podawaniu zwierzęciu karmy z hydrolizowanym białkiem przez min. 6 -8 tygodni.
Jeśli objawy znikną, można do diety wprowadzać kolejne karmy monobiałkowe, rezygnując z nich przy nawrocie świądu lub objawów pokarmowych.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy jest jedną z najczęściej występujących chorób endokrynologicznych stwierdzanych u psów. Polega ona na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych przez ów gruczoł, które to substancje są niezbędne dla zachowania równowagi metabolicznej całego organizmu.
Najczęstszą stwierdzaną przyczyną niedoczynności jest:
- limfocytarne zapalenie tarczycy,
- zanik tarczycy,
- zmiany nowotworowe,
- rzadziej wrodzony niedorozwój.
Objawy niedoczynności są różnorodne i rozwijają się powoli, dlatego często przez długi czas umykają uwadze opiekuna. Przeważnie obserwuje się:
- apatię,
- ociężałość,
- nawracające zapalenie uszu,
- symetryczne wyłysienia,
- zwiększone pragnienie i wydalanie moczu,
- skurcze mięśni, a także wiele innych.
Rozpoznanie choroby stawia się na podstawie badania poziomu hormonów tarczycowych we krwi (T4, fT4) oraz dodatkowo w razie wątpliwości – tyreotropiny (TSH).
Leczenie prowadzone jest do końca życia zwierzęcia i polega na zastosowaniu syntetycznej lewotyroksyny w odpowiednio dobranej dla pacjenta dawce. Terapia podlega okresowej kontroli – pierwszy raz oznacza się poziom T4 po 6 tygodniach leczenia, a następnie raz na pół roku.
Hipoplazja nerwu wzrokowego
Hipoplazja nerwu wzrokowego jest rzadko występującą wrodzoną wadą związaną z nieprawidłowym rozwojem nerwu wzrokowego w życiu płodowym.
Upośledzenie przekazywania bodźców wzrokowych do CUN prowadzić może do ślepoty.
Trombocytopenia
Psy faraona mogą mieć fizjologicznie zmniejszoną ilość płytek krwi, co może być wykryte przypadkowo w trakcie rutynowego badania i nie dawać objawów klinicznych.
Dla kogo pies faraona będzie idealną rasą?
Pies faraona to wesoły i energiczny kompan, który wywoła uśmiech na twarzy każdego domownika. Ich samodzielność i niezależność czyni je mało kłopotliwymi, gdyż nie musimy im ciągle wynajdywać różnych zajęć, bo poradzą sobie z tym same.
Niemniej jednak przyjemność sprawia im kontakt z właścicielami do których bardzo się przywiązują i lubią być w centrum akcji. Są to psy z którymi nie można się nudzić. Cenią sobie ruch i różnorodne ćwiczenia oraz poddają się szkoleniu, może z niewielką dozą uporu, ale za to jakie mogą osiągnąć efekty. Jeśli zapewnimy im odpowiednią ilość aktywności, pozostałą część dnia chętnie spędza wylegując się na kanapie.
Ponieważ psy te są zmarzlakami, raczej nie powinny być utrzymywane w budzie na podwórku, a zimą mogą nawet potrzebować ciepłego sweterka.
A teraz minusy. Psy faraona potrafią być bardzo szczekliwe i należy te zapędy ukrócić zawczasu poprzez odpowiednie szkolenie psa. Lubują się też w kopaniu w ziemi i podskokach i potrafią pokonać całkiem wysokie ogrodzenia – jeśli nie górą, to przejdą dołem. Nadają się także na towarzyszy dla dzieci, ale raczej tych starszych.
W Polsce rasa jest mało popularna, a za szczeniakiem rasy pies faraona raczej będziemy się musieli rozejrzeć w hodowlach zagranicznych.
