Pekińczyk: charakter, pielęgnacja i predyspozycje do chorób

Pekińczyk (Pekingese) – pies o wyglądzie i odwadze lwa, dawniej czczony jako bóstwo, w dzisiejszych czasach wspaniały, ale wymagający towarzysz.

Pekińczyki to jedna z najstarszych ras, najprawdopodobniej został wyhodowany w Mandżurii, około roku 500 p.n.e., skąd trafił na dwory cesarskie w Chinach.

Posiadają wspólne korzenie z shih-tzu, papillonem, chihuahua i mopsem.

Legenda głosi, że pies ten towarzyszył Buddzie i miał zdolność do przemiany w lwa, kiedy właścicielowi zagrażało niebezpieczeństwo. Według Chińczyków, pekińczyk był wcieleniem legendarnego pieska FO (lwa chińskiego), który odpędzał złe duchy.

Pies ten według legendy był połączeniem wynikającym z mezaliansu lwa z małpką. Ponoć lew tak mocno zakochał się w małpce, że poprosił Buddę o zmniejszenie go do jej rozmiarów, w zamian oferując mu swą siłę i status króla zwierząt. Z tej wielkiej miłości powstał dzielny, choć małych rozmiarów pekińczyk.

Oczywiście to tylko legenda, ale patrząc na charakter pekińczyka, można odnieść wrażenie, że ma w sobie coś zarówno z lwa, jak i małpy ?

W Chinach psy te, były traktowane niemal jak bóstwa, mieszkały na dworach cesarskich, oraz w świątyniach, a ich właścicielem mógł być tylko i wyłącznie cesarz i jego najbliższa rodzina. Miały swoje komnaty i specjalnych opiekunów, którzy całe dnie zajmowali się nimi. A wokół pałacu nie można było trzymać innych psów, aby chronić pałacowe pekińczyki przed chorobami.

Kradzież pekińczyka była karana śmiercią.

Do XIX wieku rasa ta, nie była znana nigdzie indziej, niż w Chinach.

Bywało, że kiedy już udało się wyprosić od cesarza pekińczyka, przez jakiegoś władcę europejskiego, piesek ten nigdy nie docierał żywy do Europy, ponieważ tuż przed podróżą karmiony był pokarmem z tłuczonym szkłem.

Dopiero podczas wojny opiumowej, kiedy Brytyjczycy zdobyli pałac letni, do Europy przywieziono piątkę przedstawicieli rasy pekińczyk.

Jeden z tych pekińczyków trafił na dwór królowej Wiktorii, która nadała mu imię Looty, czyli łup.

Looty do dziś można oglądać w Muzeum Przyrodniczym w Londynie.

Wszystkie linie europejskich i amerykańskich hodowli pekińczyków są właśnie potomkami tych pięciu psów.

Pekińczyki szybko zdobywały popularność wśród arystokracji europejskiej, skradły serca damom dworu, które uwielbiały nosić je całe dnie w mufkach.

Pierwszy oficjalny wzorzec tej rasy psów został opracowany 1904 roku, ale już dużo wcześniej wygląd i charakter pekińczyka był opisywany, m.in. przez ostatnią cesarzową chińską.

Hodowla w Wielkiej Brytanii nastawiona była głównie na psy o jak najkrótszej kufie, co niestety prowadziło do poważnych zaburzeń oddychania.

Tamtejsze pekińczyki wielokrotnie zdobywały pierwsze miejsca na wystawach.

Na jednej z nich nawet, tytuł zdobył pies, który podczas robienia zdjęć, musiał leżeć na worku z lodem, aby się nie przegrzać, ponieważ miał tak spłaszczony pysk…

Na szczęście stowarzyszenia i kluby w dzisiejszych czasach, zaczęły znacznie bardziej zwracać uwagę na zdrowie tych psów i do wystaw niedopuszczane są psy, które mają poważne problemy z oddychaniem.

Pekińczyk opis rasy

Pekińczyk należy do 9 grupy FCI (psy ozdobne i do towarzystwa) sekcja 8.

Waga i wielkość pekińczyków

Wysokość w kłębie 15-25cm, waga do 5 kg u psa, a u suczki do 5.4 kg.

Wygląd

Pekińczyk to mały, ale stosunkowo przysadzisty pies, o mocnym kośćcu.

• Głowa duża, szeroka, czaszka szeroka i płaska między uszami, wyraźny stop, mocny podbródek,
• Kufa krótka i szeroka,
• Nos, powieki i wargi zawsze czarne, nozdrza powinny być szerokie i nie utrudniać oddychania,
• Oczy stosunkowo duże okrągłe, ciemne, bystre,
• Szyja krótka i gruba, porośnięta obfitym włosem,
• Tułów krótki, talia bardzo dobrze zaznaczona,
• Klatka piersiowa szeroka, dobrze wysklepione żebra,
• Kończyny przednie i tylne krótkie, przednie o mocnym kośćcu, a tylne trochę lżejszej budowy, duże, płaskie łapy
• Ogon wysoko osadzony, skręcony na jedną stronę,
• Pekińczyk porusza się zdecydowanie, harmonijnie, z godnością, z gracją, powolnie.

Szata pekińczyka

Włos pokrywowy długi, twardy, bardzo obfity, gęsty podszerstek.

Na szyi włos tworzy kryzę.

Na uszach, tylnych kończynach, ogonie i między palcami włos tworzy pióra.

Włos jest bujny, ale nie może przesłaniać kształtów ciała psa.

Maści pekińczyków

Wszystkie dozwolone, oprócz barwy albinotycznej i wątrobianej. Popularne umaszczenia to pekińczyk czarny i rudy.

U łaciatych piesków, łaty muszą być równomiernie rozmieszczone.

Jak wygląda pies pekińczyk możesz zobaczyć na filmie zamieszczonym poniżej

Pekińczyk charakter

Pekińczyki to bardzo eleganckie, inteligentne i nieco uparte psy. Zgodnie z ich pochodzeniem zachowują się jak psi arystokraci.

Lubią pieszczoty, ale tylko wtedy, kiedy same mają na nie ochotę. Na ich względy i miłość trzeba sobie zasłużyć.

Zaufanie tego psa zdobywa się powoli, a kiedy już nas pokocha, miłość ta, trwa do końca życia. To typ psa jednego pana. Pekińczyki nie lubią zmian (zwłaszcza kiedy chodzi o pielęgnację).

Psiaki te są  niesamowicie lojalne i oddane swojemu panu, ale znieważone, bądź zlekceważone potrafią się obrazić. Potrafią być bardzo zawzięte i niezależne, wychowanie pekińczyka nie należy do najłatwiejszych zadań.

Nie za bardzo odnajduje się również podczas szkoleń dla psów.

Opiekun powinien wykazywać się dużą dozą cierpliwości, a socjalizację psa i przyzwyczajanie do pielęgnacji, powinien zaczynać już od szczenięcia. Wychowywać go powinno się stanowczo, ale łagodnie, metodą małych kroków. Trzeba być przede wszystkim konsekwentnym i nie pozwalać, aby to pies przejął nad nami kontrolę.

Pekińczyki są nieufne wobec obcych, ale nie wykazują agresji.

Raczej na spacerach będą unikać bliższych kontaktów z obcymi osobami. Z drugiej strony to bardzo odważne psy i kiedy zachodzi taka potrzeba, potrafią bardzo zacięcie bronić swojego opiekuna, nawet kiedy oponent jest dużo większy niż on.

Pekińczyk pielęgnacja

Pielęgnacja pekińczyka jest dość wymagająca, głównie za sprawą jego bardzo bujnej szaty. Włos ma tendencję do kołtunienia, dlatego czesać go należy kilka razy w tygodniu, najlepiej szczotką z twardym włosiem, a do rozczesywania używać grzebienia obrotowego dla psa.

Włos można przycinać co kilka miesięcy, niepolecane jest jednak mocne skrócenie włosa.

Kąpiele wykonujemy w razie konieczności, stosując odpowiedni szampon dla psów, a po kąpieli należy nałożyć dobrą odżywkę, przeznaczoną dla psów o długim włosie.

Pekińczyki bardzo obficie linieją, i jest to praktycznie linienie całoroczne, z nasileniem w okresie wiosennym i jesiennym. Wtedy zabiegi pielęgnacyjne należy wykonywać jeszcze częściej. Szczególną uwagę należy zwrócić na pielęgnację okolicy pyska.

Należy kontrolować stan oczu pod kątem wypływów, które mogą zasychać pod oczami i powodować podrażnienie skóry.

Ważne jest także dbanie o czystość fałd na pysku, zwłaszcza w okresie letnim, bo na skórze między fałdami mogą tworzyć się odparzenia i stany zapalne skóry.

Warto także zwrócić uwagę na czystość samego nosa, aby zasychający wysięk nie utrudniał oddychania.

Jak wszystkie małe rasy, pekińczyki mają zwiększoną tendencję do odkładania się kamienia nazębnego, toteż należy corocznie pojawiać się na kontroli stomatologicznej i w razie konieczności usuwać kamień nazębny.

A do codziennej pielęgnacji zębów można używać małych dziecięcych szczoteczek do zębów oraz pasty przeznaczonej dla psów.

Warto od szczeniaka pekińczyka przyzwyczajać psa do mycia zębów, co w przyszłości może zaprocentować, bo kamień u psów, którym myjemy zęby zdecydowanie wolniej się odkłada, a czasem praktycznie się nie pojawia.

Uszy pielęgnujemy czyszcząc je raz na tydzień, ale tylko zewnętrzną małżowinę. Do czyszczenia uszu psa używamy specjalnych płynów, lub też wacikiem zwilżonym wodą. W razie pojawienia się zaczerwienienia, bądź wydzieliny o zmienionym charakterze należy się skontaktować z lekarzem weterynarii.

Pazury przycinamy w razie konieczności.

Pekińczyk karmienie

Jeżeli chodzi o karmienie to pekińczyki nie są bardzo wymagające, choć zdarzają się osobniki wybredne.

Mogą dostawać gotową karmę dla psów, jak i można im przygotowywać posiłki samodzielnie. Należy zwrócić uwagę, aby nie przekarmiać psa i tym samym nie spowodować nadwagi.

W okresie linienia warto dodawać do karmy suplementy dla psów z nienasyconymi kwasami tłuszczowymi, biotyną i cynkiem.

Pekińczyk choroby

Zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych

Zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych to najgroźniejsza i zarazem najczęstsza przypadłość pekińczyków, związana głównie z budową ich głowy.

W skład zespołu oddechowego ras krótkoczaszkowych wchodzą, takie wady anatomiczne, jak:

• zwężenie nozdrzy przednich,
• zbyt długie podniebienie miękkie,
• zapadnięcie krtani,
• niedorozwój tchawicy.

Wszystkie te wady powodują znaczne utrudnienie oddychania. Nie muszą występować jednocześnie.

Psy dotknięte chorobą mają utrudnione oddychanie.

Objawy uzależnione są od stopnia zmian w budowie poszczególnych części wchodzących w skład układu oddechowego. Głównie jest to:

• niewydolność oddechowa,
• pies chrapie bardzo głośno,
• z trudem nabiera powietrze, szybko dochodzi u nich do przegrzania, może pojawić się bezdech, wymioty.

Zapadnięcie tchawicy

Zapadnięcie tchawicy to grzbietowo-brzuszne spłaszczenie tchawicy i zapadnięcie się mięśnia tchawicznego do jej światła, na skutek osłabienia w budowie chrząstek tchawicznych, a także zaburzeń w unerwieniu mięśnia tchawiczego.

Głównym objawem jest kaszel, pojawiający się początkowo w okresach silnego pobudzenia/podniecenia, a także przy ucisku na tchawicę, np. obrożą dla psa.

Pies charczy i kaszle, odgłos kaszlu może przypominać początkowo odgłos trąbki, klaksonu.

W zaawansowanych przypadkach bardzo silna duszność powoduje zasinienie błon śluzowych i może prowadzić do omdlenia, a czasem nawet do uduszenia się.

Rozpoznanie stawia się na podstawie objawów klinicznych oraz badania radiologicznego i bronchoskopii.

Psom dotkniętym tym schorzeniem należy ograniczyć stres, unikać skrajnych temperatur, należy zrezygnować z obroży na rzecz szelek, aby nie podrażniać tchawicy.

Dyskopatia

Dyskopatia u psa – czyli choroba krążka międzykręgowego, powodująca upośledzenie jego funkcji.

Choroba prowadzi czasem do tak zwanego “wypadnięcia dysku”.

Nie jest to oczywiście dosłowne wypadnięcie, tylko albo uwypuklenie się dysku, albo pękniecie pierścienia włóknistego dysku i wypłynięcie jego jądra.

W zależności od tego gdzie następuje ucisk (która część kręgosłupa) obserwujemy różne objawy kliniczne.

Wśród najczęstszych objawów dyskopatii wyróżniamy:

• dużą bolesność kręgosłupa,
• niechęć do poruszania się,
• czasem niedowład jednej lub wszystkich kończyn,
• zatrzymanie oddawania moczu lub kału, bądź też odwrotną sytuację – bezwolne oddawanie moczu i kału.

Rozpoznanie stawia się na podstawie badania neurologicznego, badań rtg, mielografii, tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego.

Leczenie uzależnione jest od stopnia zmian i stanu zwierzęcia. Bardzo często stosowane jest zabieg chirurgiczny.

Wrodzone zwichnięcie łokcia

Wrodzone zwichnięcie łokcia to choroba genetyczna, polegająca na niedorozwoju więzadła\eł, w łokciu na skutek czego dochodzi do jego zwichnięcia.

Może być dwojakiego typu:

1. Zwichnięcie boczne bliższej nasady kości łokciowej ze skręceniem – ta deformacja dotyczy przede wszystkim ras małych i średnich, a zmiany widoczne są już zaraz po urodzeniu, bądź w 4 -6 tyg.
   U pekińczyków mamy do czynienia właśnie z tą deformacją.
2. Tylno – boczne zwichnięcie głowy kości promieniowej.
   Ta jednostka dotyka ras dużych psów.
   Ujawnia się z reguły później, bo w 4-5 miesiącu życia.

Brak jest bolesności przy omacywaniu stawów.

Rozpoznanie potwierdza się badaniem rtg. Leczeniem z wyboru przy ciężkich zmianach jest operacja chirurgiczna.

Wodogłowie wrodzone

Wodogłowie wrodzone to stan, w którym w komorach mózgu gromadzi się zbyt dużo płynu mózgowo rdzeniowego.

Zbyt duża ilość płynu mózgowo-rdzeniowego, może być wynikiem nadmiernej jego produkcji, utrudnionego odpływu, lub utrudnionego wchłaniania.

Wśród przyczyn wodogłowia można wyróżnić:

• wady rozwojowe jeszcze w okresie płodowym,
• urazy mózgu płodu w trakcie ciąży bądź porodu,
• czynniki zakaźne (bakteryjne i wirusowe),
• czynniki teratogenne (np. leki, których nie należy stosować w ciąży),
• niedobory żywieniowe.

Objawy kliniczne pojawiają się stosunkowo wcześnie, mniej więcej do 8 miesiąca życia.

Mogą być łagodne i z czasem się zaostrzać.

Wśród typowych objawów wodogłowia wyróżniamy:

• niezrośnięte ciemiączko,
• powiększenie i zaokrąglenie czaszki,
• zez,
• zaburzenia widzenia,
• oczopląs,
• zaburzenia poruszania się,
• osowiałość,
• szczenięta pekińczyka z wodogłowiem zdecydowanie różnią się od swojego rodzeństwa.

W zaawansowanych przypadkach dochodzi do całkowitego porażenia, utraty przytomności i drgawek.

Przypadki niereagujące na leczenie farmakologiczne poddaje się eutanazji.

Rozszczep podniebienia

Rozszczep podniebienia to wada genetyczna polegająca na powstaniu, już w życiu płodowym, szczelinowatego połączenia pomiędzy jamą ustną i nosową.

Na skutek tego, szczenięta z ta wada nie mogą normalnie ssać, dochodzi u nich do zachłystywania się pokarmem, czego konsekwencją może być zachłystowe zapalenie płuc.

Wadę tę można skorygować chirurgicznie, ale tylko wtedy, kiedy jest niewielkiego stopnia, zabieg wykonuje się u szczeniąt w wieku ok. 8 tyg. Przy zaawansowanym rozszczepie szczenięta z tą wadą poddawane są eutanazji.

Krwotoczne zapalenie żołądka

Nie do końca poznane są przyczyny krwotocznego zapalenia żołądka, ale najprawdopodobniej choroba ma tło bakteryjne. Objawia się początkowo wymiotami, które mogą być krwiste, a także krwistą biegunką.

Leczenie krwotocznego zapalenia żołądka polega na podawaniu:

• antybiotyków o szerokim spektrum,
• leków przeciwkrwotocznych,
• leków przeciwwymiotnych,
• nawadnianiu pacjenta.

Nieleczona choroba prowadzi do śmierci.

Przerost odźwiernika

Przerost odźwiernika to choroba tła genetycznego polegająca na pogrubieniu błony śluzowej żołądka w obrębie odźwiernika, a także przerost i zwłóknienie odźwiernika, który może tak zgrubieć, że będzie znacząco upośledzał pasaż treści pokarmowej z żołądka do jelit, a czasem całkowicie go uniemożliwić.

Objawia się wymiotami kilka godzin po jedzeniu, już u szczeniąt.

Rozpoznanie potwierdza się badaniem usg.

Dwurzędowość rzęs

Dwurzędowość rzęs – czyli podwójny rząd rzęs, które mogą drażnić oko i powodować stany zapalne, takie jak zapalenie rogówki i zapalenie spojówek.

Wada dziedziczna korygowana chirurgicznie.

Wypadnięcie gałki ocznej

Wypadnięcie gałki ocznej – pekińczyki mają stosunkowo płytkie oczodoły i duże, wypukłe gałki oczne, dlatego czasem przy urazach dochodzi do wysunięcia się gałki ocznej z oczodołu.

Uraz ten jest bardzo bolesny i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej.

Jeżeli uraz nie trwa długo możliwe jest odprowadzenie gałki ocznej, w przeciwnym razie czasem konieczne jest usunięcie oka.

Owrzodzenie rogówki

Owrzodzenie rogówki – jest to stan, w którym na skutek różnych czynniki (podrażnienie, infekcji, reakcje immunologiczne), dochodzi do ubytku rogówki.

Może być powierzchowne, lub bardzo głębokie – sięgające czasem warstw zrębu rogówki.

Owrzodzenie rogówki objawy:

• łzawieniem,
• bólem oka,
• często dochodzi do wtórnych infekcji i wypływu ropnego,
• oko jest zaczerwienione, a powieki przymrużone.

Leczenie polega na stosowaniu do oka antybiotyków, środków przeciwbólowych i wspomagających regenerację nabłonka rogówki, czasem niezbędny okazuje się zabieg chirurgiczny.

Przy stosowaniu leków, u pekińczyków należy uważać na stosowanie acepromazyny, ponieważ pekińczyki wykazują nadwrażliwość na tę substancję.

Pekińczyk są bardzo wrażliwe na wysokie temperatury, bardzo łatwo dochodzi u nich do przegrzania, dlatego w upalne dni należy ograniczyć spacery do minimum, a w domu zapewnić psu chłodne, zacienione miejsce.

Stosunkowo często zdarzają się u nich przepukliny:

• pępkowa,
• pachwinowa.

Dla kogo pekińczyk będzie idealnym psem?

Psy pekińczyki to domatorzy, nie potrzebują długich spacerów, ani specjalnych aktywności. Doskonale nadają się dla osób starszych.

Są uparte dlatego opiekun powinien wykazać się duża dozą cierpliwości. To typ psa jednego pana, potrzebują sporo uwagi ze strony opiekuna.

Ze względu na swój charakter nie za bardzo nadają się do domu z małymi dziećmi i innymi zwierzętami, mogą okazywać wtedy zazdrość.

Psy te bardzo dobrze czują się w mieszkaniu, nie potrzebują dużej przestrzeni.

Jeżeli chodzi o koszty utrzymania, to nie są one wysokie.

Pracochłonna jest pielęgnacja, która należy wykonywać bardzo regularnie.

Cena zakupu psa pekińczyka i koszt jego utrzymania nie są wygórowane.

Ile żyje pekińczyk? Średnia długość życia psów tej rasy to około 12-15 lat, należy jednak liczyć się z dużą ilością predyspozycji rasowych do chorób, które mogą skrócić długość życia naszego pekińczyka.