Ile żyją psy: co wpływa na długość życia i jak się liczy wiek psa?

Długość życia naszych psów, czyli co zrobić aby jak najdłużej były z nami w dobrym zdrowiu?

Praktyczne porady dla opiekunów psów znajdziesz w tym artykule.

Każdy właściciel psa domowego, bez względu na rasę czy płeć, może długo opowiadać o swoim podopiecznym wychwalając jego zdolności, mądrość, specyficzne zachowania czy liczne dowody jego wyjątkowości i niepowtarzalności.

I bez wątpienia to prawda, gdyż nasz pies czy to super rasowy medalista czy zwykły kundelek jest jedyny w swym rodzaju i nie ma na świecie drugiego takiego.

Niejednokrotnie, co z pewnością cieszy, zmieniło się też podejście do psów, które dokonały niebywałego awansu stając się zwierzętami typowo domowymi i towarzyszącymi.

W wielu przypadkach są wręcz członkami rodziny ze swoimi licznymi prawami, przywilejami i tylko czasami obowiązkami.

Współczesne społeczeństwo naśladując wzorce przychodzące z zagranicy przestaje widzieć w psie osobnika stojącego na krótkim łańcuchu przy budzie, jedzącego odpadki ze stołu i bytującego własnym życiem, dopóki oczywiście są zdrowe i mogą pracować na siebie pilnując choćby obejścia.

Dziś zwierzę jakim jest pies coraz częściej traktuje się z szacunkiem, dba o nie, okazuje mu dużą troskę we wszelkich aspektach jego życia.

Wraz z ciągle modyfikująca się zmianą mentalności wielu ludzi podążą oczywiście medycyna weterynaryjna oferując coraz więcej szczegółowych i specjalistycznych badań i procedur medycznych dla psów.

Wszystko to zaś po to aby nasi psi przyjaciele żyli jak najdłużej i tym samym cieszyli swoją obecnością opiekuna.

Każdy chyba chciałby aby jego wyjątkowy pies był z nim jak najdłużej, nie chorując oczywiście i do końca swych dni pozostawał w dobrym zdrowiu.

Współczesne psy żyją coraz dłużej co chyba nikogo nie dziwi ponieważ mogą korzystać z coraz doskonalszych narzędzi diagnostycznych, lepszych leków a przede wszystkim większej świadomości swych właścicieli i konkretnych działań za tym idących.

Zawsze jednak ta długość życia jest zbyt krótka w porównaniu z długością życia człowieka i tego wszystkiego czego się oczekuje.

Cóż więc możemy zrobić aby jak najdłużej cieszyć się ze wspólnego obcowania, na co uważać?

Co musimy wiedzieć o długości życia naszych psów postaram się opisać w tym artykule.

Ile żyją psy?

Każdy żywy organizm w tym psa domowego zaprogramowany jest na określoną długość życia.

Sama definicja życia jest bardzo trudna, wręcz niemożliwa do dokładnego opisania tak aby zawrzeć wszystkie jej cechy.

Nie mniej jednak jako życie rozumiemy zespół trwających, toczących się procesów życiowych, specyficznych, wysoko zorganizowanych przemian fizycznych i metabolicznych, zachodzących w zamkniętych termodynamicznie, wyodrębnionych z otoczenia układach, zbudowanych morfologicznie składających się z wielu komórek tworzących układy i narządy i stanowiących jedną funkcjonalną całość.

Sama definicja jest więc trudna do zrozumienia i nie oddaje w pełni tego wszystkiego czym jest życia.

Potocznie zaś rozumiemy przez nie cechę ustroju, organizmu charakteryzującego się następującymi przymiotami: zdolność utrzymania homeostazy, czyli stałości środowiska wewnętrznego, hierarchie, metabolizm, wzrost, adaptację, rozmnażanie czy reakcje na bodźce z otoczenia.

Każdy żywy organizm od początku czyli narodzin do swej naturalnej śmierci, która jest końcem życia, podlega tym samym procesom i prawom biologicznym.

Można śmiało napisać, że od chwili przyjścia na świat do jego opuszczenia, z każdym dniem nieubłaganie się starzejemy a sam proces przebiega z różnym nasileniem.

Psy domowe jako gatunek ssaków mają tak naprawdę “zaprogramowaną” długość swego życia a informacja ta zapisana jest w każdej komórce organizmu.

Biologiczna długość życia jest cechą charakterystyczną dla każdego gatunku i jemu przypisaną w postaci informacji genetycznej.

Owszem, nie każdy żyje tyle samo, to prawda, ale musimy być świadomi, że istnieją pewne granicę, których póki co nie umiemy przekroczyć i jest nimi właśnie długość życia.

To jedna z podstawowych informacji zapisana w materiale genetycznym.

Choćbyśmy nie wiem co robili i jakich metod używali żaden pies nie przeżyje 40 czy 50 lat podobnie jak człowiek 200-300 lat.

Z biologicznego punktu widzenia jest to na dzisiaj niewykonalne.

Wraz z długością życia pojawiają się choroby czy poszczególne narządy przestają sprawnie wykonywać swoje czynności, do których zostały stworzone.

Można śmiało powiedzieć, że zwyczajnie się zużywają czego konsekwencje częściej widzimy na starość psa.

Postęp jaki dokonał się i ciągle trwa w dziedzinie medycyny weterynaryjnej, nowe coraz lepsze metody diagnostyczne dostępne w każdej lecznicy oraz zmieniająca się świadomość samych opiekunów psów bez wątpienia przyczyniły się do wydłużenia trwania życia tych zwierząt.

Szybciej rozpoznana choroba stwarza bowiem większe szanse na wyleczenie lub poprzez opóźnianie objawów na kontrolowanie jej przebiegu i tym samym dłuższe życie.

Odpowiednie, zbilansowane żywienie, wszelkie działania profilaktyczne w aspekcie chorób zakaźnych spowodowały znacznie niższą zapadalność na choroby pasożytnicze czy wirusowe.

Nie powinno więc nikogo dziwić, że długość życia psów znacznie się wydłużyła i wynosi obecnie w zależności od rasy kilkanaście lat.

Nadal jednak wobec wielu chorób pozostajemy bezsilni i nawet super zadbane, często badane, prawidłowo żywione psy narażone są na liczne schorzenia prowadzące do śmierci czyli biologicznego, naturalnego końca.

Z długością życia nieodłącznie związany jest proces starzenia się organizmu, który jest kumulowaniem się niekorzystnych zmian prowadzącym do osłabienia funkcji fizjologicznych czego konsekwencją jest ich wyczerpanie prowadzące do naturalnej śmierci.

Starzenie się jest procesem postępującym w czasie i nie może być traktowane jak choroba.

Starzenie się jest więc związane z pogarszaniem się pracy i wydolności poszczególnych układów i narządów co skutkuje wystąpieniem różnych chorób i pogorszeniem jakości życia.

Za naturalny proces starzenia się odpowiadają oczywiście geny ale również:

• istniejące choroby,
• niedożywienie,
• stopień aktywności fizycznej,
• liczne, nie zawsze poznane czynniki środowiskowe.

Piszę o tym dlatego, że to właśnie z procesem starzenia nieodłącznie związana jest długość życia naszego psa.

Wiele różnorodnych i nie zawsze do końca odkrytych czynników decyduje o długości życia ale jedno możemy dziś śmiało powiedzieć.

Współczesne psy żyją naprawdę dłużej niż jeszcze jakiś czas temu i nikogo dzisiaj nie dziwi kilkunastoletni pies czy nawet dwudziestoletni pies.

Oczywiście wiek oceniamy w latach ludzkich.

Rekord Guinnessa w długości życia psa należy do pieska o imieniu Bluey, będącego australijskim psem pasterskim, który przeżył 29 lat i 5 miesięcy, co bez wątpienia czyni go wyjątkowym.

Ten piesek urodził się w 1910 roku a odszedł w 1939.

Żeby jednak daleko nie szukać każdy chyba zna historie ze swego podwórka powtarzane przez znajomych czy sąsiadów opisujące ich zwierzęta żyjące 20 czy 21 lat.

Takie przypadki zdarzają się choć nie są powszechne.

Proces starzenia się psów

Obserwując tak dużą rozpiętość w długości życia naszych psów zastanawiamy się niejednokrotnie jak to się dzieje, że jedne żyją zdecydowanie dłużej niż inne choć mogą przecież wspólnie bytować w dobrych warunkach środowiskowych.

Proces starzenia się psa w każdym przypadku prowadzi do naturalnej śmierci.

Nie umiemy go zatrzymać i wyeliminować co nie znaczy oczywiście, że nie możemy powalczyć o jak najdłuższe życia w odpowiednim komforcie dla naszego pupila.

Według wielu teorii próbujących wyjaśnić starzenie się jedna bardzo ogólna wydaje się póki co logiczna.

Otóż biologiczny rozwój i życie organizmu jest uwarunkowane genetycznie i zapisane w materiale każdej komórki i trwające do czasu naturalnego jego zużycia.

Oczywiście szybkość z jaką ten proces postępuje uzależniony jest od wielu czynników nabytych, środowiskowych, chorób, żywienia, utrzymania i jest sumą tych czynników.

Nikogo nie dziwi, że jedne psy starzeją się szybciej i częściej zapadają na choroby podczas gdy inne mimo tego samego wieku cieszą się dobrym zdrowiem.

Wszystkie jednak od momentu urodzenia od naturalnej śmierci podlegają tym samym procesom biologicznym.

Czynniki środowiskowe mogą być za to różnie o czym trzeba dokładnie pamiętać, unikając tych szkodliwych.

Generalnie im pies większy, cięższy tym żyje krócej. Małe pieski o mniejszej masie ciała żyją dłużej.

Dlatego zawsze jeśli już lubimy porównania czyńmy to w obrębie nie jednego gatunku a danej konkretnej rasy psa.

Wielu też twierdzi, że zwykłe nieduże kundelki żyją najdłużej i czasem rzeczywiście się tak dzieje.

Jak się liczy wiek psa?

Wszyscy lubimy porównania gdyż to pozwala w przybliżeniu zorientować się w wielu interesujących nas aspektach życia.

Podobnie jest z wiekiem psów.

W wielu lecznicach znajdziemy nawet wiszące plakaty zawierające tabele i wykresy odnoszące się do długości życia psa czy kota.

Oczywiście powiedzmy sobie już na wstępie, że to jedynie bardzo przybliżone wartości pozwalające się zorientować w jakim mniej więcej wieku jest nasz pies ale nie oddające ściśle całej prawdy.

Traktujmy je więc z duża dozą ostrożności i trochę z przymrużeniem oka.

Wiek psa	Wiek małego psa a wiek człowieka	Wiek średniego psa a wiek człowieka	Wiek dużego psa a wiek człowieka
1 miesiąc	1 rok	1 rok	1 rok
3 miesiące	5 lat	3 lata	2 lata
6 miesięcy	10 lat	8 lat	6 lat
1 rok	20 lat	18 lat	12 lat
1,5 roku	25 lat	23 lata	17 lat
2 lata	30 lat	28 lat	22 lata
3 lata	33 lata	35 lat	31 lat
4 lata	36 lat	40 lat	41 lat
5 lat	40 lat	45 lat	48 lat
6 lat	44 lata	52 lata	55 lat
7 lat	48 lat	58 lat	62 lata
8 lat	50 lat	63 lata	68 lat
9 lat	55 lat	69 lat	75 lat
10 lat	58 lat	75 lat	82 lata
11 lat	63 lata	80 lat	89 lat
12 lat	67 lat	87 lat	97 lat
13 lat	71 lat	92 lata	103 lata
14 lat	75 lat	98 lat	110 lat
15 lat	78 lat	103 lata	118 lat
16 lat	83 lata	109 lat	123 lata
17 lat	87 lat	115 lat	130 lat
18 lat	90 lat	120 lat	135 lat
19 lat	95 lat	125 lat	143 lata
20 lat	98 lat	130 lat	150 lat

Wiek jednorocznego psa możemy w dużym uproszczeniu porównać do naszych 10-15 lat.

Zazwyczaj nas pies w wieku 12 miesięcy osiągnął już swój wzrost i jest dojrzały seksualnie choć z reguły dotyczy to piesków mniejszych ras.

Te dużych rosną bowiem dłużej i u nich przyjmuje się za granicę wzrostu drugi rok życia.

Taki roczny piesek jest więc “ludzkim nastolatkiem” co przejawia się choćby w jego zachowaniu.

Drugi rok życia odpowiada 3-8 latom człowieka a każdy następny 4-5 latom ludzkim.

Intensywny wzrost masy ciała zauważalny gołym okiem najlepiej widoczny jest przez pierwszy rok życia.

Oczywiście takie porównywanie obarczone jest dużą rozpiętością zależną od danej rasy i obarczone błędem stąd traktujmy je trochę niezbyt poważnie.

Prawdą jest to, że najlepiej zauważamy wzrost psa i zmiany wielkości jakim podlega właśnie w pierwszym roku życia.

Różny też wiek przyjmuje się jako początek okresu starszego co zależy od wielkości rasy psa.

I tak psy ras małych traktujemy jako geriatryczne w wieku ponad 11 lat, średnie rasy 10 lat, a duże powyżej 6-7 lat.

Rozpiętość jest więc ogromna nawet w obrębie jednego gatunku co z uwagi na liczne rasy nie powinno nikogo chyba dziwić.

Są to też dane statystyczne, które nie zawsze odzwierciedlają rzeczywistość o czym trzeba pamiętać.

Żadne bowiem tabelki nie oddadzą najdokładniej wieku naszego psiaka.

Każda bowiem tabelka jest bardziej po to aby pomóc zorientować się właścicielowi danej rasy kiedy jego podopieczny wchodzi w dany etap życia i dzięki temu co zrobić aby jak najlepiej dbać o niego.

Od czego zależ długość życia psa?

Już nieco sobie powiedzieliśmy na ten temat i wiemy, że bardzo liczne, do końca nie zdefiniowane czynniki decydują o tym ile będzie żył nasz pies.

Często pada takie pytanie z ust właścicieli w czasie wizyty w lecznicy:

Ile będzie żył dany pies?

Która rasa jest najzdrowsza i co wybrać?

Powiedzmy sobie jasno, że w tej kwestii 100 % reguły nie obowiązują.

Współczesne psy żyją coraz dłużej, co cieszy.

Wielu właścicieli zgodnie też twierdzi, że to kundelki czyli wielorasowe żyją dłużej niż psy rasowe i wielu przypadkach rzeczywiście tak się dzieje.

Wiek psa

Największą śmiertelność notujemy u zwierząt młodych, powiedzmy sobie do około roku życia i tych najstarszych (15-18 letnich) odchodzących z naturalnych przyczyn czy istniejących chorób.

Najmłodsze psy umierają nie tylko z powodu chorób zakaźnych ale też częściej ulegają wypadkom czy zatruciom, starsze natomiast częściej chorują na nowotwory.

Ile żyją psy różnych ras?

Jednym z czynników determinujących długość życia jest rasa.

Nie wszystkie psy dojrzewają, starzeją się i odchodzą w tym samym czasie.

Prowadzona przez wiele lat hodowla ukierunkowana na utrwalanie pewnych, pożądanych cech wyglądu czy charakteru przyczynia się również do przekazywania na potomstwo genów odpowiedzialnych za wystąpienie danych chorób, które z wiadomych względów skracają długość życia.

Dobrze więc znać historię danej rodziny psiej czyli przed zakupem szczeniaka wiedzieć jak najwięcej o jego rodzicach, dziadkach, długości ich życia czy znać choroby na jakie cierpieli.

Z wiadomych względów to tylko teoria gdyż hodowcy psów niechętnie dzielą się taki wiadomościami.

Każda rasa psa ma swoją oczekiwaną długość życia i tak przykładowo:

• długość życia psa rasy bokser 10,4 l.
• długość życia berneńskich psów pasterskich 7 l,
• golden retriever żyje około 12 lat,
• długość życia jamnika to średnio12,2 l,
• pudel duży żyje około 14,4l.

Czy płeć psa wpływa na długość życia?

Płeć może wpływać na długość życia poprzez skorelowane z nią choroby.

Psy samce cierpią bowiem na choroby prostaty czy chorobę zwyrodnieniową stawów z uwagi na większą masę ciała, a suki na choroby gruczołu mlekowego czy ropomacicze.

Każda z poważnych, groźnych chorób może przyczynić się do skrócenia długości życia stąd chyba nie trzeba nikogo przekonywać, że trzeba ją możliwie szybko rozpoznać i leczyć.

Choroby i urazy mogą przyczynić się do skrócenia życia psa

Czynnikami decydującymi o długości życia są też przebyte w trakcie życia choroby i urazy, wypadki.

Wszystkie one powodują skrócenie długości życia poprzez uszkadzanie narządów wewnętrznych i organów i niszczenie komórek organizmu.

Wiele tych uszkodzeń jest nieodwracalnych (np. niszczone nefrony w nerkach) co bez wątpienia wpływa na długość życia psa.

Pies może przechorować daną chorobę bez poważnych konsekwencji i do końca swych dni pozostać zdrowy ale też może borykać się z poważnymi powikłaniami utrudniającymi i skracającymi jego życie.

Stąd niezwykle istotne wydają się wszelkie te działania zmierzające do profilaktyki i nie wystąpienia groźnych chorób tam wszędzie gdzie tylko to możliwe.

Długość życia psa a aktywność fizyczna

Styl życia psa, jego aktywność fizyczna i utrzymanie odpowiedniej masy ciała bez wątpienia wpływa na długość życia.

Otyłe psy, mało ruchliwe, leżące na kanapie z wiadomych względów żyją krócej co spowodowane jest choćby częściej u nich występująca cukrzycą, czy otyłością.

Istnieje również wiele czynników środowiskowych, do końca nawet niepoznanych ale decydujących o tym czy nasz pies zachowa do później starości dobre zdrowie.

Możemy bowiem robić wszystko, dbać jak najlepiej umiemy i stosować się do wszelkich zaleceń lekarskich a mimo to mieć chorego psa, który opuści nas w sile wieku.

Nie jest to oczywiście usprawiedliwienie i zwolnienie z troski o pupila ale procesy biologiczne, nad którymi nie zawsze jesteśmy w stanie zapanować i pokierować nimi tak jakbyśmy chcieli.

Styl życia i środowisko

Styl życia i środowisko w jakim przebywa pies też decyduje o długości życia.

Psy domowe nad którymi jest większa kontrola, bytujące w ściśle kontrolowanych i bezpiecznych warunkach żyją dłużej.

Te wychodzące, biegające po dworze, częściej ulegają śmiertelnym wypadkom komunikacyjnym, urazom odniesionych w walkach czy bardziej narażone są na pasożyty i choroby zakaźne.

Trucizny czy okrutne nieludzkie zachowania ze strony samego człowieka też nie pozostają bez znaczenia.

Wypadki komunikacyjne ciągle pozostają jedną z najczęstszych przyczyn nagłych zgonów u zwierząt wychodzących w każdej praktycznie grupie wiekowej.

Każdy pies aby pozostał długo zdrowy musi regularnie być odpchlony i odrobaczany, oraz co jakiś czas szczepiony przeciwko chorobom zakaźnym.

Odpowiednie zbilansowane i dostosowane do wieku oraz stanu fizjologicznego żywienie psa odgrywa też niebagatelną rolę.

Podobnie rzecz się ma z żywieniem specjalistycznym w sytuacji zaistnienia choroby podstawowej.

Takie wsparcie leczenia danego problemu nieraz bardzo wydłuża życie czego doskonałym przykładem niech będzie żywienie przy przewlekłej niewydolności nerek.

Chirurgiczna kastracja czy sterylizacja poprzez usunięcie części narządów rozrodczych wydłuża życie.

Dzieje się tak ponieważ usuwając dany narząd, oczywiście taki, który nie jest niezbędny do życia, nie narażamy psa na choroby z nim związane w przyszłości.

Każda rasa ma swoje predyspozycje genetyczne do danych chorób o czym powinniśmy być świadomi decydując się na wybór konkretnego psa.

Oczywiście nie oznacza to zawsze, że nasz pies na pewno zachoruje ale znacznie zwiększa to prawdopodobieństwo zachorowania, ważne więc aby zwrócić naszą uwagę na dane objawy i jeśli zajdzie taka potrzeba szybko reagować.

Regularnie przeprowadzana profilaktyka chorób zakaźnych a więc szczepienia ale też odrobaczenia i odpchlenia również znacznie wydłużają życie naszego psa.

Nie narażają go bowiem na przedwczesne zejście śmiertelne z powodu tych groźnych, często śmiertelnych schorzeń.

Okresowe badania psa może przedłużyć życie

Niezwykle ważnym elementem dbania o psa prowadzącym do wydłużenia mu życia są okresowe badania w gabinecie weterynaryjnym i wykonywanie zaleconych przez lekarza prowadzącego badań.

Wiele razy zdarzyło się tak, że przy okazji z pozoru błahego problemu, czy zwykłego szczepienia u naszego podopiecznego zauważono niepokojące objawy, które na skutek dokładnej diagnostyki zostały nazwane jako dana choroba.

A wiele schorzeń wcześnie rozpoznanych, nawet gdy są nieuleczalne, pozwala się leczyć i prowadzi do wydłużenia jakości i długości życia.

Nie bagatelizujmy więc nawet najdrobniejszych symptomów stosując zasadę, w myśl której lepiej być nadgorliwym niż później żałować, że nie w pełni zadbało się o swego przyjaciela.

Stąd pamiętajmy, aby regularne badanie krwi, badanie moczu czy usg jamy brzusznej wykonywać przynajmniej raz w roku a u zwierząt w grupie podwyższonego ryzyka częściej.

Higiena jamy ustnej psa

Ważna pozostaje też higiena jamy ustnej czyli szczotkowanie zębów u psa. Nie chodzi tutaj wyłącznie o zdrowie samych zębów ale też o poważne powikłania jakie mogą się pojawić w odległych często narządach.

Doskonałym przykładem tego jest choćby przewlekła niewydolność nerek, którą chore zęby z dużą ilością kamienia i osadów pełnych bakterii i ich toksyn przyspieszają.

Czy karma dla psa ma wpływ na długość życia?

O tym, że zdrowa, zbilansowana, kompletna pod każdym względem dieta dostosowana do stanu fizjologicznego i wieku psa ma ogromne znaczenie w długości życia nie trzeba chyba nikogo przekonywać.

Niedobór witamin i mikroelementów bardzo szybko zamanifestuje się widocznymi objawami klinicznymi.

Niezwykle istotne jest także żywienie specjalistyczne, które powinno być podawane w sytuacji zaistnienia choroby.

Wprawdzie samo ono może bezpośrednio nie leczy ale wspomaga działanie leków, nie odciąża niewydolnych narządów, powoduje lepsze warunki do ich regeneracji czyli jednym słowem przyspiesza i usprawnia proces leczenia czym wydłuża zdecydowanie życie.

Wiele chorób przewlekłych, których nie jesteśmy w stanie wyleczyć daje się kontrolować w ten sposób przez długi czas.

Nasz zwierzak podobnie jak ludzie “jest tym co je”.

Długość życia psa a charakter

Cechy charakteru naszego psa również wpływają na jego długość życia.

Otóż zwierzęta bardziej przyjaźnie nastawione do drugich, mniej bojaźliwe, są bardziej narażone na pogryzienia w kontakcie z innymi.

Te zaś bardziej ostrożne z reguły żyją dłużej, unikając wszystkiego tego co nieznane i potencjalnie groźne.

Skutki starzenia się i objawy starości psa

Jak już sobie powiedzieliśmy starzenie się jest stale toczącym się procesem, którego skutki nie są widoczne od razu, z dnia na dzień ale dopiero po kilku latach.

Wraz z upływem czasu w organizmach psów zachodzą zmiany czynnościowe i strukturalne co też uwidacznia się w zmianie zwyczajów i zachowaniu psa.

Niejeden pies nawet w bardzo zaawansowanym wieku zachowuje się jak szczeniak inne zaś już mając 7-8 lat zaczynają wykazywać oznaki starości.

U starszych zwierząt obniża się tempo przemiany materii co w połączeniu z mniejszą aktywnością fizyczną wymusza zmniejszenie kaloryczności posiłków.

Spada sprawność układu immunologicznego i wszelkie procesy odpowiedzialne za prawidłową odporność (np. fagocytoza i chemotaksja).

Zwierzęta starsze mają obniżoną zdolność do walki z infekcjami.

Zwiększa się u nich procentowa zawartość tłuszczu w organizmie a spada masa mięśniowa.

Skóra staje się grubsza, bardziej pigmentowana i mniej elastyczna a jej wytwory np. pazury bardziej łamliwe i kruche.

Dochodzi do zmian zwyrodnieniowych w stawach, i zapaleń kości.

Kamień nazębny i choroby przyzębia mogą powodować utratę zębów i nieprawidłowy zgryz.

Zmniejsza się liczba komórek wątrobowych, nefronów w nerce.

Spada zdolność wytwarzania enzymów trzustkowych.

Zmniejsza się pojemność życiowa płuc, czynność skurczowa serca co skutkuje jego niewydolnością.

Często pojawia się nietrzymanie moczu.

Zanikają jądra a powiększa się gruczoł krokowy.

Szpik kostny ulega stłuszczeniu i hipoplazji co może skutkować anemią.

Spada liczba komórek nerwowych co przejawia się w zmianie wyuczonych zachowań.

Z wiekiem rośnie ryzyko wszelkich chorób i niewydolności poszczególnych narządów.

Starszy pies po prostu wygląda na takiego, co każdy laik zauważy bez problemu.

Starszy pies jest zwierzęciem mniej aktywnym, dużo leżącym i wypoczywającym, szybciej się męczącym, wykazującym kłopoty z poruszaniem się i wstawaniem z posłania, o często siwej sierści.

Jego ruchy są mniej zgrabne, powolne i mniej skoordynowane, porusza się w sposób ociężały i czasem trudno namówić go na spacer.

Wykazuje gorszy apetyt, co może skutkować spadkiem masy ciała czyli postępującym wychudzeniem.

Może też być otyły z uwagi na mniejsza ruchliwość spowodowaną zwyrodnieniami w stawach i kręgosłupie.

Starszy pies zupełnie nie przypomina siebie z czasu młodości, przejawiając często zachowania zupełnie do niego niepasujące.

Taka jednak jest naturalna kolej rzeczy, z która każdy z nas prędzej czy później będzie musiał się zmierzyć.

Choroby starszych psów

Starszy pies może zachorować na praktycznie każdą chorobę dotycząca bez wyjątku wszystkich układów i narządów.

Często również cierpi na kilka jednostek chorobowych równocześnie, co nie tylko utrudnia diagnostykę ale i ewentualne leczenie.

Nie sposób omówić wszelkich możliwych problemów u starszego zwierzęcia czym dokładnie zajmuje się nauka zwana geriatrią.

W dużym jednak skrócie i uproszczeniu możemy śmiało zaryzykować stwierdzenie, że w wieku starszym na czoło wysuwają się:

• choroby nowotworowe,
• choroby nerek,
• choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa,
• niewydolności narządów, takich jak wątroba,
• choroby zębów i przyzębia,
• urazy.

Starsze psy stanowią dużą część pacjentów lecznic weterynaryjnych, gdzie ich opiekunowie oczekują od lekarzy opóźnienia lub ograniczenia w czasie postępujących zmian geriatrycznych dotyczących poszczególnych układów i narządów.

Wszystko jest w pewnym oczywiście stopniu możliwe dzięki wdrożeniu wszechstronnej opieki weterynaryjnej bazującej nie tylko na leczeniu chorób ale też właściwym żywieniu.

Wielu tym problemom sprzyja wybitnie nieprawidłowa masa ciała i otyłość i brak odpowiedniej dawki ruchu.

Inne nie wiadomo skąd się wzięły bo jak mówi opiekun, pies nigdy nie chorował, w ciągu swego życia będąc okazem witalności.

Pewne jest to, że zwierzę starsze będzie wymagało zdecydowanie większej uwagi ze strony opiekuna i bardziej intensywnej opieki weterynaryjnej.

Również leczenie ich może okazać się długotrwałe o ile nie dożywotnie jak ma to miejsce w przypadku chorób przewlekłych.

Jest to swego rodzaju prawidłowość, z którą niestety musimy się pogodzić i przyjąć do wiadomości, że zwierze starsze w wielu przypadkach wymaga stałej a co za tym idzie też kosztownej opieki o czym powinniśmy pamiętać biorąc sobie szczeniaka.

Przecież on kiedyś stanie się dorosły a następnie starszy.

Musimy też przygotować się psychicznie na moment, kiedy dłuższe przedłużanie życia i leczenia choroby niewyleczalnej nie ma większego sensu.

Wtedy powinniśmy pomyśleć o eutanazji.

Dobra śmierć zwyczajnie należy się naszemu psiakowi, z którym przeżyliśmy wiele wspólnych lat i jest niewątpliwie wyrazem naszego humanitaryzmu.

Nie leczmy więc na siłę, przedłużając cierpienia i dyskomfort nieuleczalnie, poważnie chorego psa.

Jak wydłużyć życie psa?

Dane statystyczne opisujące długość życia danej rasy nie mogą nigdy traktowane być jako wyrocznia.

Owszem powstają one na podstawie licznych obserwacji a więc w jakimś stopniu odzwierciedlają prawdę ale nie oznaczają, że nasz pies nie może żyć dłużej niż by to z nich wynikało.

Materiału genetycznego obecnego w każdej komórce organizmu psa nie zmienimy i na nowo nie zaprogramujemy na dłuższe życie. Pamiętajmy jednak, że na czynniki środowiskowe decydujące o jakości i komforcie życia psa mamy ogromny wpływ.

W końcu to my, opiekunowie jesteśmy odpowiedzialni za kreowanie bytu psa.

Ważne jest sprawne funkcjonowanie układu odpornościowego stąd jak najbardziej uzasadnione są wszelkie działania prowadzące do podniesienia niespecyficznej odporności. Zostawianie wszystkiego ślepemu losowi i zdawanie się tylko na niego jest podejściem bardzo nieodpowiedzialnym.

Tak naprawdę nikt nie wie ile będzie żył dany pies i na jaką chorobę zachoruje co nie oznacza, że wolno mam robić wszystkiego co możliwe aby jak najlepiej dbać o zwierzę.

Drobne z pozoru, mało istotne wybory i działania mogą wydłużyć życie naszemu pupilowi. Musimy tylko być ich świadomi bo to pierwszy krok przed ich stosowaniem.

I tak zapewnienie dobrego, zdrowego stylu życia z odpowiednia ale systematyczną dawką ruchu oraz zbilansowane żywienie ma ogromne znaczenie w długowieczności. Powinna za tym iść właściwa, kontrolowana przez całe życie masa ciała i nie dopuszczanie do otyłości psa.

Nie powinniśmy zapominać o regularnych kontrolach stanu zdrowia w lecznicy weterynaryjnej i wykonywaniu wszelkich zaleconych badań.

Wiele chorób nie musi od samego początku dawać bardzo ewidentne objawy kliniczne a jedynie ledwo zauważalne zmiany. Im wcześniej wykryte tym szybciej może być wdrożona stosowana terapia.

Zawsze też stosujmy właściwą dietę dostosowaną do danego konkretnego pacjenta i uwzględniającą jego status zdrowotny i schorzenia.

Środowisko w jakim przebywa nasz pies powinno być spokojne, pozbawione zbędnych stresów tak aby pies miał zapewnione bezpieczeństwo i komfort.

Oczywiście to tylko bardzo ogólne wskazówki gdyż w każdym przypadku należy postępować nieco inaczej.

Dlatego zawsze pytajmy lekarza weterynarii jak najlepiej dbać o naszego psa w przypadku konkretnego pacjenta i ewentualnych chorób. Psy bowiem podobnie jak ludzie nigdy nie umierają na starość ale z powodu konkretnego problemu zdrowotnego jaki się z nią wiąże.

Podsumowanie

Nie umiem odpowiedzieć na pytanie ile będzie żył Twój pies i dlaczego w wielu przypadkach tylko tyle.

Nikt tak do końca tego nie wie podobnie jak z jakiego powodu odejdzie z tego świata.

Jedno wiem na pewno – długość życia psa jest składową wielu czynników, z których na wiele mamy realny wpływ. Genów bowiem nie zmienimy ale już styl życia i żywienie zdecydowanie tak.

Nie uchronimy naszych podopiecznych przed każdą możliwą chorobą ale wiele z nich jesteśmy w stanie wcześnie wykryć i przez długi czas skutecznie kontrolować wydłużając tym samym życie psu.

Czasem poprzez umiejętne leczenie przeciwzapalne i przeciwbólowe poprawiamy zdecydowanie komfort życia nieuleczalnego psa. Ważne aby nie pozwolić mu niepotrzebnie cierpieć.

Wcześniej czy później nadejdzie ten moment kiedy nasze możliwości się wyczerpią i wtedy powinniśmy zdecydować się na eutanazję, która wprawdzie jest ostatecznością ale też przejawem naszej troski o zwierzę.

Oczywiście wszystkim życzę aby ta chwila nadeszła jak najpóźniej, a my byśmy mogli cieszyć się z obecności psa i jego dobrego zdrowia.