Historia rasy Chesapeake bay Retriever
Chesapeake Bay Retriever to rasa wywodząca się z USA. Jej przodkami była para nowofundlandów, uratowana z tonącego statku w rejonie zatoki Chesapeake u wybrzeży stanu Maryland w 1807 r. Ponieważ Sailor i Canton okazały się wspaniałymi psami, zarówno polującymi, jak i stróżującymi, rozpoczęto hodowlę, mieszając ich geny najprawdopodobniej z Curly-Coated Retrieverem i Flat-Coated Retrieverem, a także innymi brytyjskimi rasami.
Domeną Chesapeake Bay Retrieverów były polowania na kaczki w lodowatej wodzie zatoki, gdzie dziennie upolować potrafiły ich ponoć nawet 200 sztuk. Ich gęsta okrywa włosowa chroniła je przed mrozem i zapewniała wodoszczelność, a brązowy włos idealnie kamuflował je w gąszczu leśnych drzew. Chesapeake bay Retriever charakteryzował się doskonałym węchem, wzrokiem i orientacją w przestrzeni, przez co psy te bezbłędnie potrafiły odnaleźć miejsce w którym upadł zestrzelony ptak i przynieść go posłusznie trzymając w zębach.
Chessie, bo tak są w skrócie nazywane, okazały się rasą twardą, wytrzymałą na niesprzyjające warunki, niebojącą się pracy, upartą, niezmordowaną i uwielbiającą wodę. I takie są po dzień dzisiejszy. Na polskich ulicach spotkamy psa rasy Chesapeake bay Retriever niezmiernie rzadko, gdyż dość sprecyzowana użytkowość nieczęsto przydaje się w realiach naszego kraju, gdzie polowania nie są zbyt popularne. W Stanach Zjednoczonych z kolei ich gwiazda świeci znacznie jaśniej – według danych AKC z 2018/19 roku, psy te znajdują się na 45 miejscu (ze 192 branych pod uwagę) listy najbardziej popularnych w USA ras. Jego kuzyni – labrador i golden – zajmują zaszczytne 1 i 3 miejsce w tym rankingu.
Według klasyfikacji FCI Chesapeake Bay Retriever należy do grupy 8.
Chesapeake bay retriever wygląd
Chesapeake Bay Retriever to pies o mocnej i proporcjonalnej sylwetce.
Wielkość i waga psa rasy Chesapeake bay retriever
| Waga psa rasy Chesapeake Bay Retriever | Chesapeake Bay Retriever jest najwyższym z retrieverów – wysokość w kłębie psa samca wynosi 58-66 cm, a suk 53-61 cm. |
| Wielkość psa rasy Chesapeake Bay Retriever | Waga psa to około 29,5-36,5 kg, a suk ok. 25 – 52 kg. |
Chesapeake Bay Retriever opis rasy
| Głowa | Szeroka ze słabo zaznaczonym stopem. |
| Kufa | O długości zbliżonej do mózgoczaszki zwęża się ku przodowi. |
| Zęby | Komplet zębów ustawiony w zgryzie nożycowym lub cęgowym. |
| Oczy | Szeroko osadzone, jasne – barwy od żółtej po bursztynową. |
| Uszy | Małe, zwisające, wysoko osadzone. |
| Szyja | Muskularna. |
| Klatka piersiowa | Szeroka i głęboka, lędźwie mocne, biodra na wysokości kłębu. |
| Ogon | Prosty lub nieznacznie wygięty, średniej długości. Kończyny proste, umięśnione. |
| Łapy | Owalne i wydłużone – tzw. łapa zajęcza, ułatwiają psu poruszanie w wodzie. |
Chesapeake bay Retriever umaszczenie i okrywa włosowa
Umaszczenie psów rasy Chesapeake bay Retriever to wszystkie odcienie brązu – od ciemnoczekoladowego po tzw. kolor zeschłej trawy. Dopuszczalne znaczenia barwy białej na brzuchu, piersi, palcach i nad poduszkami łap.
Okrywa włosowa psa rasy Chesapeake bay Retriever jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy krótki i twardy, a podszerstek gęsty i wełnisty. Włos nieco dłuższy na szyi i grzbiecie może się lekko kręcić. Na tylnej części kończyn i ogonie dopuszczalne pióra. Skóra Chesapeake bay Retrievera wydziela duże ilości łoju, co w połączeniu z gęstym podszerstkiem zapewnia wodoodporność i odporność na chłód.
Chesapeake bay Retriever charakter
Kiedy słyszymy słowo “retriever”, widzimy radosnego, pełnego uroku, nieco niezdarnego olbrzyma z sercem na dłoni (czy raczej łapie), który zalizałby wszystkich na śmierć. Jednak Chesapeake Bay Retriever nie ma zbyt wiele wspólnego z tym obrazem, który utrwaliły nam w głowach głównie labradory czy goldeny. Nie znaczy to że Chesapeake bay Retriever ma zły charakter, ale jest on zdecydowanie odmienny od wyżej opisanego.
Chesapeake bay retriever to przede wszystkim odwaga, niezależność i chęć do pracy. Chesapeake bay retriever to pies typowo użytkowy, dla którego żywiołem są polowania i woda.
Chesapeake bay retriever jest lojalny i oddany opiekunowi, któremu potrafi okazać czułość i zażyłość. W stosunku do obcych psy tej rasy są przeważnie powściągliwe i czasem ledwie są w stanie tolerować czyjąś obecność, co czyni z nich dobrych stróży.
Również w stosunku do innych psów chesapeake bay retrievery nie są zbyt przyjaźnie nastawione i mogą być nawet agresywne, ale są także egzemplarze, które chwalą sobie posiadanie czworonożnych kumpli na wybiegu.
Chesapeake bay retriever to pies inteligentny i posłuszny jeśli jest dobrze wyszkolony. Warto jednak dodać, że psy tej rasy szybko się nudzą i jeśli ich nie wybiegamy, to odwdzięczą nam się zniszczeniem ulubionego fotela czy buta.
Chesapeake bay retriever pielęgnacja i żywienie
Okrywa włosowa Chesapeake Bay retrievera jest odporna na zanieczyszczenia oraz przenikanie wody do głębszych jej warstw. Gruczoły łojowe skóry chesapeake bay retrievera wytwarzają znaczne ilości łoju, co oprócz wspomnianej wodoodporności powoduje wydzielanie specyficznego zapachu, którego nie powinniśmy próbować niwelować częstymi kąpielami w szamponie dla psa. Po kontakcie psa z wodą słoną warto spłukać sierść samą tylko wodą wodociągową.
Wyczesujemy zwierzaka raz w tygodniu gumową szczotką, a w okresie linienia, gdy włos zrzucany jest intensywniej, lepiej robić to nieco częściej.
Chessie nie mają jakichś specjalnych wymagań żywieniowych, a wręcz nie grzeszą wybrednością. Jako że chesapeake bay retrieveray to z założenia psy bardzo aktywne i intensywnie pracujące, ważne jest, by skład diety którą stosujemy, była bogata w białko, a także zawierała składniki ochraniające chrząstki stawowe. Zdecydować możemy się na komercyjne karmy dla psów lub samemu komponować psu posiłki, pamiętając o zachowaniu odpowiednich proporcji mikro i makro składników.
Chesapeake bay retriever choroby
Dysplazja stawów biodrowych
Dysplazja stawów biodrowych to jedna z najczęstszych chorób zwyrodnieniowych stawów psów. Dotyka głównie psy ras dużych i olbrzymich, więc także i Chesapeake bay retrievera.
Pod pojęciem dysplazji kryje się nieprawidłowe ukształtowanie i niedopasowanie struktur wchodzących w skład (w tym przypadku) stawu biodrowego lub też na zbyt luźnym połączeniu poszczególnych jego elementów. Niedokładne dopasowanie głowy kości udowej do panewki kości biodrowej powoduje występowanie luźności, która wraz ze wzrostem obciążeń działających na staw zwiększa się i w efekcie powstają zmiany wytwórcze.
Schorzenie to ma podłoże poligenetyczne, ale warunkują je również tzw. czynniki środowiskowe, takie jak np. sposób żywienia w okresie wzrostu oraz ilość i jakość zapewnianego szczenięciu ruchu. Szczenię rodzi się z prawidłowymi stawami, a dysplazja rozwija się na skutek zachwiania równowagi pomiędzy rozwojem tkanek twardych i miękkich.
Obciążenia stawu wywołane przez nadmierną masę ciała, czy zbyt forsowny trening prowadzą do mikrouszkodzeń chrząstki i nadwichnięć stawów.
Także karmy zawierające niewłaściwe proporcje wapnia, fosforu i witamin przyczyniają się do rozciągania więzadeł i rozluźnienia stawu.
Standardowo objawy choroby zauważalne u psów w wieku 6-12 miesięcy, ale mogą pojawić się już u szczeniąt 2-miesięcznych i najczęściej zauważa je wówczas hodowca.
Objawy dysplazji u chesapeake bay retrievera to przede wszystkim:
- niechęć do ruchu,
- trudności we wstawaniu,
- preferowanie pozycji leżącej,
- tzw. królicze skoki,
- sztywny chód.
U szczeniąt występuje postać ostra – utrudnione poruszanie, aż do całkowitej niezdolności chodzenia, a u starszych postać przewlekła – ograniczona ruchomość stawów i sztywność kończyn miednicznych.
Rozpoznanie stawiane jest na podstawie danych z wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia RTG w sedacji.
Sposoby leczenia dysplazji są różne i uzależnione od wieku zwierzęcia, jego masy oraz stopnia zaawansowania zmian. U psów młodych istniej możliwość leczenia chirurgicznego, a do najczęściej wykonywane zabiegi to:
- resekcja główki kości udowej,
- pectinektomia,
- potrójna osteotomia miednicy (TPO).
U starszych psów najczęściej pozostaje już tylko leczenie paliatywne w postaci leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, a także wprowadzane od kilku lat innowacyjne terapie z użyciem komórek macierzystych, czy IRAP.
PRA
Postępujący zanik siatkówki (PRA – progressive retinal atrophy) należy do chorób dziedzicznych i polega na postępującej degeneracji komórek siatkówki oka. W zależności od miejsca uszkodzenia mówimy o CPRA (degeneracja części centralnej) lub GPRA (na całej powierzchni). Zwyrodnienie czopków i pręcików prowadzi do utraty zdolności widzenia najpierw jedynie po zmroku, a w miarę postępu choroby także i za dnia.
Diagnostyka polega na badaniu okulistycznym za pomocą elektroretinografu. Pozwala ono na ocenę reakcji receptorów w odpowiedzi na działanie bodźców świetlnych.
Choroba jest nieuleczalna, a obciążone nią osobniki powinny zostać wykluczone z hodowli.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy jest chorobą endokrynologiczną, do której predysponowanych jest wiele ras, ale szczególnie często występuje ona u retrieverów.
Istotą tego schorzenia, podobnie jak ma to miejsce w przypadku ludzi, jest zmniejszone wydzielanie hormonów tarczycowych – tyroksyny i trijodotyroniny, które odpowiedzialne są za regulację procesów metabolicznych całego organizmu.
Najczęstszą przyczyną niedoczynności tego gruczołu jest limfocytarne zapalenie tarczycy, a w dalszej kolejności jej idiopatyczny zanik, guzy nowotworowe lub wrodzony niedorozwój.
Objawy choroby są bardzo różnorodne, i często subtelne w początkowych etapach, przez co mogą zostać przez długi czas niezauważone lub zbagatelizowane.
Należą do nich m.in.:
- łojotok,
- zła jakość okrywy włosowej,
- nawracające zapalenia uszu,
- apatia,
- zwiększone pragnienie i wydalanie moczu,
- otyłość przy braku wzrostu apetytu,
- brak rui, a także wiele innych.
Diagnostyka opiera się oznaczeniem hormonów (T4, fT4) i uwalnianej przez przysadkę tyreotropiny (TSH) we krwi.
Leczenie jest przewlekłe i prowadzone do końca życia za pomocą suplementacji syntetycznej lewotyroksyny w tabletkach w odpowiednio dobranej dawce. Niezbędne są okresowe kontrolne badania krwi – pierwsze po ok. 6 tygodniach od rozpoczęcia terapii, a kolejne co 6 miesięcy w celu ewentualnej modyfikacji dawki leku.
Mielopatia zwyrodnieniowa
Mielopatia zwyrodnieniowa (DM) jest to choroba dziedziczna o nieznanej dotychczas przyczynie. Polega ona na zaniku osłonek mielinowych nerwów, które ciągną się wzdłuż odcinka piersiowo-lędźwiowego rdzenia kręgowego. Brak tych osłonek prowadzi do zaburzeń przewodnictwa nerwowego.
Objawy kliniczne DM to przede wszystkim zaburzenia czucia głębokiego, aż do całkowitej niemożności poruszania.
Rokowanie jest złe, gdyż brak jest skutecznego leczenia.
Dla wzmocnienia przepływu impulsów stosuje się witaminy z grupy B, witaminę E oraz fizjoterapię, ale bez spektakularnych efektów.
Choroba von Willebranda
Choroba von Willebranda jest dziedzicznym zaburzeniem krzepliwości krwi. Jej istotą jest niedobór tzw. czynnika von Willebranda, który jest niezbędny do przyłączania płytek krwi do uszkodzonego śródbłonka naczyń i tym samym tamowania jej wypływu oraz transportuje czynnik antyhemofilowy.
Objawy to różnego stopnia zaburzenia krzepliwości, czyli spontaniczne krwawienia z przewodu pokarmowego, czy błon śluzowych, zwiększone krwawienie przy cieczce, podczas zabiegów, a nawet po zastrzykach. Do diagnostyki służy badanie krwi z oznaczeniem m.in. liczby płytek, hematokrytu, czasu protrombinowego i trombinowego.
Postawienie ostatecznego rozpoznania umożliwia test ELISA oznaczający poziom czynnika von Willebranda we krwi.
Dla kogo chesapeake bay retriever będzie idealnym psem?
Chesapeake Bay Retriever nie jest psem dla początkujących, gdyż jego szkolenie wymaga od opiekuna nieco doświadczenia, zwłaszcza że psy te niezbyt chętnie wykonują polecenia obcych osób, przez co trening w szkółce możne nie być tak efektywny, jak w przypadku innych ras.
Trening powinien być konsekwentny i stanowczy, ale też zróżnicowany, gdyż chesapeake bay retriever szybko się nudzi. Zdecydowanie chesapeake bay retriever to pies pracujący, który wymaga zajęcia, najlepiej takiego, które lubi, czyli w grę wchodzi tu głównie polowanie, pływanie i aportowanie. Czasem wykorzystuje się chesapeake bay retrievery jako opiekunów niewidomych, czyli psich przewodników, a także dobrze sprawdzają się w różnorakich psich sportach, jak agility.
Jeśli chesapeake bay retrievery są prawidłowo ułożone, nie sprawiają większych problemów. Chessie są spokojne, ciche i łatwe w pielęgnacji, ale niezbędne minimum, które musimy im zapewnić to ruch. Chesapeake bay retrievery lubią spędzać czas z opiekunem, najlepiej aktywnie, a to, czego zdecydowanie nie lubią to samotność, która w połączeniu z nudą stanowi mieszankę wybuchową i może wyzwolić w nich skłonności destrukcyjne.
Ich ściśle określona użytkowość nie przysparza im w Polsce popularności, a oznacza to, że nad znalezieniem szczeniaka będziemy się musieli natrudzić. Jest to tak naprawdę pozytywne zjawisko, które świadczy o tym, że rasa ta wybierana jest świadomie i trafia jedynie w ręce miłośników i znawców, którzy będą w stanie zapewnić chessie byt, o jakim marzy i do jakiego został przed laty przystosowany.
