Mastif tybetański – oryginalna nazwa to Do-khyi, co oznacza “trzymany na uwięzi”“. Mastify tybetańskie to majestatyczne psy pochodzące z Tybetu. Mastify tybetańskie uznawane są za jedna z najstarszych ras psów na świecie.
Dawniej budziły strach w ludziach. W dzisiejszych czasach są psami rodzinnymi, a niektóre z nich stały się symbolem luksusu.
Z poniższego artykułu dowiecie się nieco więcej o tej niezwykłej rasie psów.
Historia rasy mastif tybetański
Mastif tybetański pierwotnie zamieszkiwał w Himalajach. Tam był psem pasterskim i stróżującym – mastif tybetański często strzegł klasztorów mnichów tybetańskich.
Uważany jest za psa magicznego, nieustannie czuwającego (podpalanie nad oczami uważane było za drugie oczy, które widziały nawet kiedy pies tybetański spał). Od zawsze, psy tej rasy budziły duże emocje – Arystoteles nazwał psa mastifa tybetańskiego magicznym psem, a nawet sądził że jest to skrzyżowanie psa i tygrysa. Marco Polo zaś opisał go, jako psa o lwim wyglądzie i donośnym głosie.
W XIX wieku podjęto próby sprowadzenia rasy psów mastif tybetański do Europy. Niestety nie było to łatwe, ponieważ psy tej rasy naturalnie żyły na wysokościach 4000 m n.p.m. i bardzo ciężko było im się zaaklimatyzować do europejskich warunków.
Pierwszy mastiff jakiego sprowadzono do Europy był darem dla królowej Victorii od Lorda Hardinga.
Pierwszy raz udało się rozmnożyć Mastify tybetańskie w 1898 roku w zoo w Berlinie, a pierwsza hodowla mastifów tybetańskich założona została w Anglii.
Po Drugiej Wojnie Światowej rasa mastif tybetański prawie wyginęła w Europie. Na szczęście po zakończeniu wojny znaleźli się miłośnicy psów mastifów tybetańskich, którzy postarali się o jej odtworzenie.
W Chinach mastify tybetańskie hodowane są nie do końca zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Najbardziej pożądany jest mastif tybetański czerwony, bo czerwień jest uosobieniem szczęścia. Tam ta rasa psów jest własnością taką samą, jak np. luksusowy samochód, a czerwony mastif tybetański ma zapewnić powodzenie i zdrowie jego posiadaczowi. Mastify w Chinach są symbolem statusu społecznego.
Cena mastifa tybetańskiego jest niekiedy niebotyczna. Mastify tybetańskie trzymane w super kojcach, posiadają nawet prywatnych opiekunów, odpowiedzialnych za danego psa. Często właściciel nie jest w stanie podejść do swojego psa, w obawie że ten nie znając go, może zaatakować.
To właśnie mastif tybetański został najdroższym psem na świecie – czerwony Hong Dong, bo tak miał na imię, został sprzedany za kwotę prawie 2 mln dolarów chińskiemu biznesmenowi.
Mastif tybetański należy do 2 grupy FCI (Pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła), sekcja 2.2, molosy typu górskiego.
Mastif tybetański opis rasy
Waga i wielkość mastifów tybetańskich
| Wielkość psa | Samiec mastifa jest znacznie większy, niż suka, jego wysokość w kłębie może mieścić się w granicach 66-76 cm, wysokość suki to 61-71 cm. |
| Waga psa | Przeciętna waga psa może dochodzić nawet do 70 kg- 80 kg, a suki 35-55 kg. |
Wygląd mastifa tybetańskiego
Mastif to pies duży i ciężki, ale bardzo proporcjonalnie zbudowany. To rasa psów o mocnym kośćcu.
| Głowa | Głowa mastifa tybetańskiego jest masywna, szeroka, wyraźny guz potyliczny i stop. |
| Nos | Duży o szerokich, rozwartych nozdrzach. |
| Kufa | Tępo zakończona, lekko kwadratowa, dość głęboka, wargi lekko opadające. |
| Zgryz | Nożycowy, czyli siekacze górne zachodzą ściśle przed siekacze dolne, dopuszczalny tez zgryz cęgowy. |
| Oczy | Szeroko rozstawione lekko skośne, brązowe oczy. |
| Uszy | Trójkątne, wiszące, opadające uszy skierowane do przodu. |
| Szyja | Dobrze umięśniona, z niewielkim podgardlem. |
| Tułów | Mastif tybetański to pies o szerokiej i głębokiej klatce piersiowej. Ma grzbiet prosty i szeroki zad. |
| Ogon | Wysoko osadzony, noszony wysoko, lekko zawinięty, ale nie skręcony. |
| Kończyny | Kończyny przednie proste, o dobrym kątowaniu, kończyny tylne mocno umięśnione, równolegle, mogą mieć wilcze pazury. |
Mastif tybetański umaszczenie
Szata u mastifów tybetańskich jest imponująca, być może dlatego kojarzony był z lwem.
- włos średniej długości, bardzo obfity,
- włos okrywowy szorstki, prosty, lekko nastroszony,
- podszerstek bardzo gęsty, wełnisty, doskonale chroniący przed zimnem,
- na szyi włos tworzy kryzę (czyli szeroki kołnierz z włosów, przypominający lwią grzywę), jest ona dużo bardziej okazała u samców niż samic,
- na udach włos tworzy portki,
- na ogonie włos jest obfity tworzy pióro,
- podpalanie nad oczami, kufie, dolnych częściach kończyn i spodzie ogona, może być bez podpalania,
- sierść mastifów jest bezzapachowa,
Dopuszczalne są następujące maści (zgodnie z wzorcem FCI):
- czarna,
- błękitna,
- złota,
- śniada,
- czerwona.
Wszystkie z podpalaniem lub bez.
Dopuszczalne białe znaczenia takie jak biała gwiazdka na piersi.
W chinach najbardziej pożądana jest maść czerwona, w Europie praktycznie nie występująca. Tamtejsze tybetany różnią się wyglądem od europejskich.
Mastify tybetańskie to, podobnie jak inne psy dużych ras zwierzęta długo dojrzewające, suki pełna dojrzałość osiągają w wieku prawie 3 lat, samce w wieku 4 lat, co stawia ich w czołówce psów długo dojrzewających.
Mastif chiński jest mieszanką kilku ras – najczesciej samoyeda, nowofundlanda i chow chow.
Charakter mastifa tybetańskiego
Mastif tybetański w Tybecie pełnił rolę psa pasterskiego i obronnego, stąd też biorą się główne cechy jego charakteru.
Psy stróżujące mastify tybetańskie, które nadal żyją w Tybecie potrafią być porywcze i agresywne.
Europejskie mastify różnią się znacząco od swoich pobratymców z Himalajów, ale pewne cechy nadal pozostały wspólne. Potrafią być bardzo nieufne wobec obcego, który powinien 3 razy się zastanowić zanim wejdzie na podwórko, którego pilnuje mastif.
Mastif to najlepszy pies obrońca. Niektóre osobniki potrafią być w tej kwestii bezwzględne, ale nie jest to regułą.
Mastif tybetański to niezwykle silny i wytrzymały, bo himalajskie warunki go nie rozpieszczały. Te odporne psy same wybierają teren do patrolowania, a swojej pracy oddają się w całości.
Mastif tybetański to niezależny pies o długiej sierści – często to on decyduje, kiedy chce się przytulić. Dla dzieci jest niezwykle łagodny, można go spokojnie nazwać kudłatą nianią.
Gości, przy swoim opiekunie może witać z entuzjazmem, natomiast kiedy zostaje sam wykazuje nieufność wobec obcych i do głosu może dojść instynkt obrońcy.
Rodzina to dla niego priorytet i będzie bronił swoich opiekunów ze wszystkich sił.
Jedno jest pewne: mastify choć często uparte i niesforne, potrafią być wiernymi i oddanymi przyjaciółmi. Wymagają więcej cierpliwości niż inne psy, ale trud włożony w wychowanie tybetana na pewno się zwróci.
Pielęgnacja mastifa tybetańskiego
Pielęgnacja nie jest mocno wymagająca.
Mastify nie wymagają praktycznie kąpieli. Wystarczy w miarę regularnie szczotkować gęstą sierść. Psy tej rasy linieją 1 raz w roku – późną wiosną.
Gęste futro wypada bardzo obficie w okresie linienia i wtedy szczotkowanie wymagane jest codziennie.
W okresie wymiany włosa warto podawać suplementy na sierść, np: suplementy z biotyną i kwasami omega 3 i omega 6. Należy dbać o okolice oczu, często ta rasa ma zapalenie spojówek.
Odpowiednia higiena uszu również jest istotna, bo jak u większości psów z opadniętymi uszami, jest zwiększona skłonność do zapaleń uszu. Między palcami rośnie sierść, dlatego należy regularnie sprawdzać czy nie powstają tam kołtuny utrudniające chodzenie.
Jeżeli pies posiada wilcze pazury w tylnych kończynach należy kontrolować czy nie dochodzi do wrośnięcia pazura w opuszkę. Często jest to niezauważane przez właścicieli, którzy zapominają o ich przycięciu.
Mastif tybetański karmienie
Mastify tybetańskie nie są wybredne jeżeli chodzi o pokarm, ale są psami rasy olbrzymiej, dlatego należy dostarczać im pokarm pełnowartościowy, zwłaszcza w okresie wzrostu.
Szczenięta rosną stosunkowo szybko, dlatego skład karmy dla zwierząt w okresie szczenięcym powinien być zawsze wysokowartościowy.
Porcje należy podzielić na 2-3 posiłki w ciągu dnia, po posiłku zapewnić odpoczynek, ma to na celu zminimalizowanie ryzyka wystąpienia skrętu żołądka. U starszych psów warto stosować suplementację preparatów chondroprotekcyjnych.
Mastif tybetański choroby
Zdrowie Mastify tybetańskie mają wyjątkowo dobre. Przypadłości niżej opisane zdążają się stosunkowo rzadko i nie ma typowych rasowych predyspozycji do chorób.
Wrodzone zwichnięcie łokcia
Choroba genetyczna, polegająca na niedorozwoju więzadła(eł), w łokciu na skutek czego dochodzi do jego zwichnięcia. Może być dwojakiego typu:
- Zwichnięcie boczne bliższej nasady kości łokciowej ze skręceniem – ta deformacja dotyczy przede wszystkim ras małych i średnich, a zmiany widoczne są już zaraz po urodzeniu, bądź w 4 -6 tyg.
- Tylno – boczne zwichnięcie głowy kości promieniowej. Ta jednostka dotyka mastifów. Ujawnia się z reguły później, bo w 4-5 miesiącu życia. Objawia się zniekształceniem kończyn przednich w stawie łokciowym, nienaturalnym, szpotawym ich ustawieniem.
Objawy
Brak jest bolesności przy omacywaniu stawów. Rozpoznanie potwierdza się badaniem rtg.
Leczenie
Leczeniem przy ciężkich zmianach jest leczenie chirurgiczne.
Skręt żołądka u mastifa tybetańskiego
Czyli zespół ostrego rozszerzenia i skrętu żołądka.
Jest to bardzo groźny stan dotykający z reguły psów dużych i olbrzymich. Polega na nagromadzeniu się gazów w żołądku (ostre rozszerzenie) z jego skręcie, lub nie. Jest to szczególnie groźna przypadłość.
Objawy
Skręt żołądka objawia się początkowo:
- niepokojem,
- odruchem wymiotnym,
- zianiem,
- powiększeniem obrysu brzucha.
Leczenie
Stan psa pogarsza się z minuty na minutę. Należy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii. Leczenie jest trudne i często mimo podjętego leczenia nie udaje się uratować zwierzęcia. Nieleczony skręt żołądka zawsze kończy się śmiercią.
Entropium
Entropium, czyli wwiniecie się dolnej powieki.
Takie choroby oczu jak entropium mogą powodować notoryczne zapalenie spojówek, owrzodzenia rogówki, a w konsekwencji prowadzić do poważnych schorzeń oczu. Wada ta korygowana jest chirurgicznie.
Dysplazja stawów biodrowych
Jest to choroba o podłożu genetycznym (ale może być tak że zdrowi rodzice wydają na świat w miocie szczeniaka z dysplazją), wpływ na rozwój dysplazji mają również:
- żywienie,
- tryb życia,
- aktywność fizyczna,
- tempo wzrostu.
Objawy
Objawy uzależnione są od stopnia dysplazji. Stopień dysplazji ma wpływ na to w jakim wieku pojawiają się objawy, w zaawansowanych przypadkach już u szczeniąt, w łagodniejszych dużo później nawet w wieku 5-6 lat.
Leczenie
Leczenie może być zachowawcze – czyli zmiana trybu życia i żywienia oraz chirurgiczne i tu również w zależności od stopnia, oraz wieku psa dobierana jest odpowiednia metoda.
Wśród innych chorób, które mogą występować u tybetanów, są:
- zapalenie spojówek,
- zapalnie uszu,
- niedoczynność tarczycy,
Czy warto zdecydować się na mastifa tybetańskiego?
Mastif tybetański zdecydowanie nie nadaje się do mieszkania. Najlepiej ten pies stróżujący czuje się w domku, gdzie będzie mógł strzec podwórka.
To towarzyski pies i choć nie jest przesadnie wylewny, woli spędzać czas z rodziną.
Mastif tybetański potrafi być niesforny, zwłaszcza, jeżeli popełniliśmy błędy wychowawcze, lub kiedy pies zakupiony był do pilnowania.
Jest głośnym psem, może donośnie szczekać, potrafi podkopywać się pod ogrodzeniami i uciekać z posesji. Posesja na której ma mieszkać tybetan powinna mieć solidne ogrodzenie.
Zazwyczaj dogaduje się z innymi psami i może mieszkać z małymi dziećmi.
Jest psem rodzinnym, kocha wszystkich po równo i nie jest to typ psa jednego pana. Pies ten potrzebuje opiekuna bardzo cierpliwego i konsekwentnego.
Wychowanie i szkolenie mastifa tybetańskiego nie należy do najłatwiejszych. Warto wybrać się z nim na specjalne szkolenie, gdzie trener pomoże w ułożeniu psa, choć i specjalistom często przysparza problemów.
Wychowanie tybetana trwa też zdecydowanie dłużej niż innych psów. Związane jest to głównie z jego dużą inteligencją oraz tym, że jest wyjątkowo uparty, to w końcu rasa pierwotna.
Należy pamiętać, że cena psa oraz koszty jego utrzymanie są wysokie, dlatego nie jest to pies dla każdego, a na zakup tej rasy powinniśmy zdecydować się świadomie.
