Prekursorami hodowli bloodhoundów byli mnisi zamieszkujący klasztor w górach Ardeńskich mieszczący się na terenie Francji.
Klasztor ów został podobno założony przez św. Huberta w miejscu, gdzie doświadczył on słynnego objawienia.
Legenda głosi, że prowadzący dość swobody żywot Hubert w Wielki Piątek 695 roku natknął się w lesie podczas polowania na białego jelenia z krzyżem w rogach i usłyszał głos samego Chrystusa, nawołujący go do nawrócenia.
Dziś postać jelenia albinosa jest symbolem Polskiego Związku Łowieckiego, a bloodhoundy inaczej znane są pod nazwa psów świętego Huberta i również są psami gończymi, biorącymi aktywny udział w polowaniach.
Wracając do ich korzeni – psy te były niegdyś tak bardzo cenione w myślistwie, że zakonnicy przekazując corocznie szczenięta paryskiemu dworowi królewskiemu, byli zwolnieni z opłacania podatków.
Sława bloodhoundów szła stopniowo dalej w świat i w XI wieku zawędrowały one do Wielkiej Brytanii.
Tam Anglicy kontynuowali hodowlę bloodhoundów, gdy zaprzestali jej francuscy mnisi.
Ponieważ krzyżowane były z wieloma innymi myśliwskimi psami, w żyłach większości z nich płynie odrobina krwi bloodhoundów.
Nazwa bloodhound, czyli “pies czystej krwi” została zarezerwowana dla pierwotnego eksterieru psów przywiezionych z Francji i do dziś obowiązuje ona na całym świecie.
Nawiązuje ona też do wybitnych zdolności psów tej rasy, które potrafią świetnie trzymać się długich tropów, podążając za śladami krwi ofiary.
Ta umiejętność zdecydowała o szkoleniu ich przez policję i służby ratownicze w celach poszukiwawczych.
Najbardziej znanym przedstawicielem tej rasy jest Nick Carter, który według raportów policyjnych pomógł odnaleźć ok. 650 osób, a jego nos zaprowadził za kratki 126 kryminalistów.
Dziś psy te cieszą się już mniejszą niż niegdyś popularnością za granicą, a w Polsce, mimo że jest to rasa znana, nie spotyka się jej zbyt często.
Według klasyfikacji FCI bloodhoundy należą do grupy 6.
Bloodhound charakter
Mimo że bloodhoundy z pozoru wyglądają nieco groźnie, w rzeczywistości są bardzo przyjaźnie nastawione zarówno do ludzi jak i do zwierząt.
Również ich ospałe, czy nawet leniwe ruchy sugerujące małą aktywność, są tylko dymną zasłoną.
Psy te są bardzo żywe, pracowite i wytrzymałe.
Szczenięta bloodhounda są bardzo wymagające, głównie pod względem poświęcanego im czasu i dozoru.
Psy te są wręcz mistrzami w żuciu, gryzieniu, niszczeniu, zjadaniu rzeczy niejadalnych, kopaniu dziur, czy nawet uciekaniu z domu.
Bloodhoundy są uparte i niezależne, przez co szkolenie tych psów powinno być konsekwentne i prowadzone od małego.
Ponieważ są stworzone do pracy i robienia “czegoś”, a nie siedzenia cały dzień na ganku, musimy zapewnić im odpowiednią ilość rozrywki i aktywności.
Długie wędrówki po lesie czy trekking będą dla nich idealne, zwłaszcza gdy dołączymy do tego możliwość tropienia i szukania.
Możemy się też z nimi bawić w chowanego.
Umiejętność znajdowania rzeczy jest warta pielęgnacji, gdyż może się przydać, gdy coś zgubimy 😉
Na spacery chodzimy z nim raczej na smyczy, gdyż podjęty przez czworonoga trop, może być bardziej nęcący niż powrót do domu.
Musimy go zatem nauczyć jak na niej chodzić, bo psy te są bardzo silne i mogą ciągnąć.
Poza tym smycz to też bezpieczeństwo – pies z nosem przy ziemi podążający jak w transie za zapachem, rzadko zwraca uwagę na ruch uliczny.
Bloodhound wygląd
Bloodhound to masywny i potężny pies o harmonijnej budowie i prostokątnej sylwetce.
Bloodhound wysokość
Wysokość w kłębie psa samca wynosi 68 cm, a suk odpowiednio 62 cm.
Bloodhound waga
Waga psa to około 46-54 kg, a suki 40-48 kg.
Bloodhound opis rasy
Głowa jest charakterystycznie zbudowana u tej rasy – duża, z wydatnym guzem potylicznym, wąska, długa, pokryta licznymi fałdami miękkiej, zwisającej skóry.
Wszystkie te cechy nadają psu wygląd poważny i wyniosły.
- Grzbiet nosa równoległy do górnej linii czaszki.
- Nozdrza rozwarte, stop słabo zaznaczony.
- Wargi długie, przechodzą w obfite fafle.
- Zęby mocne, ustawione w zgryzie nożycowym.
- Oczy koloru brązowego, owalne, osadzone niezbyt głęboko.
- Uszy osadzone nisko, bardzo długie, opadające, pokryte aksamitnym włosem.
- Szyja długa, umięśniona, pokryta luźną skórą tworzącą podwójne podgardle.
- Grzbiet długi i szeroki ze słabo zaznaczonym kłębem.
- Górna i dolna linia grzbietu są prawie równoległe względem siebie.
- Klatka piersiowa szeroka i głęboka z wyraźnym przedpiersiem.
- Krótkie i mocne lędźwie przechodzą w umięśniony niemal płaski zad.
- Ogon długi, prosty i szablasto wygięty.
- Kończyny proste, równoległe, dobrze umięśnione.
- Łapy zwarte z dobrze wysklepionymi palcami.
Bloodhound umaszczenie
Włos krótki, przylegający, twardy na tułowiu i aksamitny na głowie i uszach.
Umaszczenie:
- czarne podpalane,
- wątrobiane podpalane,
- czerwone.
Bloodhound pielęgnacja
Bloodhoundy mają krótką i gładką sierść, którą wystarczy wyczesać raz w tygodniu.
Najwygodniej jest robić to gumową rękawicą, specjalnie do tego celu przeznaczoną.
W okresie wzmożonego linienia przydać się może dodatkowa pomoc w postaci metalowego zgrzebła dla psów krótkowłosych.
Fałdy skórne również wymagają pielęgnacji – należy dbać o to, by utrzymywać je w czystości i suchości, by zapobiec możliwości powstania w tych miejscach stanów zapalnych skóry.
Do przemywania ich możemy stosować chusteczki nasączone chlorhexydyną lub fitosfingozyną przeznaczone dla psów, lub też nawilżające chusteczki dla dzieci.
Ponieważ psy mają dość obfite fafle, trzeba być przygotowanym na wycieranie psu pyska po jedzeniu i piciu, w przeciwnym wypadku otrzepując się, zachlapie nam cały dom.
Bloodhound choroby
Ektropium
Ektropium jest wadą powiek, polegającą na ich wywinięciu się na zewnątrz, przez co spojówka ulega odsłonięciu.
Jej skutkiem może być:
- przewlekłe zapalenie spojówek,
- zwiększony wypływ łez,
- zapalenie rogówki.
Leczenie opiera się na stosowaniu miejscowych preparatów nawilżających i pielęgnacyjnych.
Przy dużej wadzie wskazana jest korekcja chirurgiczna.
Oko romboidalne
Tzw. oko romboidalne lub diamentowe oko jest wadą powiek, które otaczając gałkę oczną, nadają jej kształt heksagonalny.
Jest ono połączeniem jednocześnie występującego ektropium i entropium powieki górnej i dolnej.
Towarzyszy mu często zapalenie spojówek, łzawienie lub uszkodzenie rogówki.
Zależnie od stopnia zaawansowania wady stosuje się leczenie miejscowe w postaci leków przeciwzapalnych i nawilżających lub korekcję chirurgiczną.
Dysplazja stawu łokciowego
Dysplazja stawu łokciowego jest to nieprawidłowe wykształcenie powierzchni stawowych, wchodzących w skład stawu łokciowego.
W jej skład wchodzi kilka podjednostek i są to:
- nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy,
- fragmentacja przyśrodkowego wyrostka dziobiastego,
- osteochondroza przyśrodkowego kłykcia kości ramiennej – tzw. osteochondritis dissecans,
- niedopasowanie powierzchni stawowych.
Wada ta objawia się u kilkumiesięcznych szczeniąt (6 – 12 miesięcy) kulawizna jednej lub obu kończyn piersiowych.
Stawy łokciowe są bolesne i może gromadzić się w nich zwiększona ilość mazi.
U bloodhoundów najczęściej występuje nieprzyrośnięcie wyrostka łokciowego, co widoczne jest na zdjęciu RTG.
Leczenie jest najczęściej leczeniem chirurgicznym, a jego metoda zależna jest od rodzaju występującego zaburzenia.
Dysplazja stawu biodrowego
Dysplazja stawów biodrowych jest wadą poligenetyczną i polega na nieprawidłowym połączeniu i ukształtowaniu struktur wchodzących w skład tego stawu.
Do wystąpienia HD przyczyniają się także czynniki środowiskowe, takie jak:
- nadmierna ilość ruchu w młodzieńczym wieku,
- zbyt szybkie tempo wzrostu
- nieprawidłowy skład karmy, głównie pod kątem zawartości pierwiastków.
Najczęściej pierwsze objawy widoczne są psów w wieku 6-12 miesięcy, ale czasem może zauważyć je hodowca już u 2 – 3-miesięcznych szczeniaków, a są to:
- niechęć do ruchu,
- trudności przy podnoszeniu się,
- preferowanie pozycji leżącej,
- tak zwane królicze skoki.
Może pojawić się też kulawizna.
Jeśli powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej nie są zbyt silne, pierwsze kilka lat życia zwierzaka może być wolne od objawów, na skutek zgrubienia torebki i wtórnej stabilizacji stawu przez masą mięśniową.
Wówczas utrudnione poruszanie i sztywny chód zauważymy dopiero u psa starszego.
W badaniu klinicznym uwidacznia się najczęściej bolesność przy manipulacji kończynami w stawach biodrowych.
Dla prawidłowej oceny niezbędne jest także zdjęcie RTG w płytkim znieczuleniu.
U psów młodych narażonych na dysplazję wykonuje się profilaktyczne zdjęcie RTG dla wczesnego jej wykrycia.
Leczenie dysplazji może być operacyjne i objawowe w zależności od wieku i stopnia zaawansowania zmian zwyrodnieniowych.
Do najczęściej wykonywanych zabiegów chirurgicznych należą:
- zespolenie spojenia łonowego
- potrójna osteotomia miednicy
- DARtroplastyka
- resekcja główki kości udowej
- operacje na mięśniu grzebieniowym
- obniżenie krętarza większego kości udowej
U psów starszych natomiast stosuje się głównie leczenie objawowe w postaci leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych.
W weterynarii zaczęto stosować też innowacyjne terapie z wykorzystaniem komórek macierzystych, którą to metodę zaczerpnięto z medycyny ludzkiej.
Zwężenie aorty
Zwężenie aorty należy do wad wrodzonych serca.
Może mieć formę nadzastawkową, zastawkową i podzastawkową.
Objawy kliniczne pojawiają się najczęściej u psów w wieku powyżej 15 miesięcy, ale przy dużych zmianach może dojść do duszności, kaszlu i omdleń już u zwierząt dużo młodszych, na skutek utrudnionego odpływu krwi z komory lewej.
Stopień nasilenia zwężenia wymaga badania dopplerowskiego.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy jest chorobą zaliczaną do chorób endokrynologicznych i polega na zmniejszonym wydzielaniu przez nią hormonów, które niezbędne są do przemian metabolicznych organizmu.
Najczęściej wywołują ją:
- limfocytarne zapalenie tarczycy,
- idiopatyczny zanik
- zmiany nowotworowe.
Objawy niedoczynności są różne i rozwijają się powoli.
Należą do nich:
- zmiany skórne,
- łojotok,
- zapalenie uszu,
- apatia,
- dyszenie,
- otyłość,
- zwiększone pragnienie i wydalanie moczu,
- brak rui,
- niepłodność,
- osłabienie mięśni.
Dla rozpoznania niezbędne jest wykonanie badania krwi z oznaczeniem hormonów tarczycowych (T4, fT4) i uwalnianej przez przysadkę tyreotropiny (TSH).
Leczenie jest prowadzone do końca życia i polega na podawaniu dwa razy dziennie ustalonej przez lekarza weterynarii dawki tyroksyny.
Dla prawidłowej regulacji niezbędne są okresowe badania stężeń hormonów tarczycy we krwi – pierwsze po ok. 6 tygodniach, a kolejne co 6 miesięcy.
Otyłość
Otyłość, zarówno u ludzi jak i u psów stała się choroba cywilizacyjną.
O ile w przypadku ludzi istnieje trend o byciu fit, to w przypadku zwierząt nie do końca.
Wiele osób uważa, że im pies jest grubszy, tym lepiej, bo oznacza to, że jest dobrze odżywiony.
Duża część opiekunów nie zauważa u psa zbędnych kilogramów lub nawet oburza się, gdy lekarz weterynarii zasugeruje, że zwierzęciu przydałaby się dieta.
Pies, jak wiadomo, sam się nie odchudzi, zatem pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie tego, że nasz przyjaciel jest za gruby i podjęcie radykalnych kroków, gdyż jest to nie tylko sprawa estetyki, ale przede wszystkim zdrowia.
Podobnie jak u ludzi otyłość u psów prowadzić może do:
- problemów kardiologicznych,
- chorób układu ruchu,
- zaburzeń naczyniowych.
Proces odchudzania musi być połączeniem diety oraz aktywności fizycznej.
Na rynku dostępne są zarówno komercyjne karmy dla psów, jak i specjalistyczne diety weterynaryjne, wspomagające utrzymanie odpowiedniej masy ciała.
Bardzo ważne jest też stosowanie odpowiedniej wielkości dawki pokarmowej, do czego najlepiej używać wagi kuchennej.
Lepiej jest też podzielić pokarm na mniejsze porcje, by pies zjadał go “na raty”, niż wsypać mu wszystko na raz.
Wszelkiego rodzaju smakołyki, ciasteczka i “resztki z pańskiego stołu” również ograniczamy do zera, jeśli dieta ma być skuteczna.
Jeśli stosujemy się do tych wszystkich zasad, a pies mimo wszystko ma problemy ze zrzuceniem lub warto poradzić się lekarza weterynarii, gdyż pewne schorzenia jak np. niedoczynność tarczycy, czy cukrzyca mogą powodować problemy z utrzymaniem prawidłowej masy ciała.
Skręt żołądka
Do wystąpienia skrętu żołądka predysponowane są praktycznie wszystkie psy ras dużych o głębokiej klatce piersiowej i luźno zawieszonym na długiej krezce żołądku.
Na skutek nagromadzenia się w nim pokarmu, płynu, czy gazów dochodzi do jego przeładowania, co objawia się niepokojem, wymiotami i bolesnością brzucha.
Dla kogo bloodhound będzie idealnym psem?
Bloodhoundy w dzisiejszych czasach są często utrzymywane jako psy do towarzystwa.
Nie nadają się natomiast dla każdego, gdyż mają specyficzne wymagania.
Są przyjacielskie i lubią dzieci, do których mają dużo cierpliwości i na wiele im pozwalają.
Tak samo sprawa ma się z innymi czworonogami, więc można je trzymać pod jednym dachem z innymi psami czy nawet kotami.
Należą do psów aktywnych, więc dzienna dawka intensywnego treningu jest im niezbędna do życia, zatem osoby o mało sportowym trybie życia, czy też osoby starsze nie będą dla nich wymarzonymi opiekunami.
Ze względu na wspomniane zamiłowanie do tropienia, trzeba im umożliwić trenowanie tej umiejętności, a także nauczyć posłuszeństwa, gdyż są dość uparte.
Potrafią, podążając za interesującym zapachem jak w amoku, mocno ciągnąć, a że są silne, żeby nas nie przewróciły, muszą być nauczone podstawowych komend.
Wymagają wczesnej socjalizacji i zapoznania z otaczającym światem, bo mogą być strachliwe, co przerodzić się może w agresję.
Mimo głośnego szczeku raczej nie nadają się na stróży, gdyż nawet w stosunku do obcych potrafią być przyjacielskie, a najczęściej traktują ich z obojętnością.
Wymarzonym otoczeniem dla nich będą raczej ciche przedmieścia, niż zatłoczone i głośne centrum miasta, o czym warto wiedzieć, myśląc o zakupie psa tej rasy.
