Owczarek staroangielski jest rasą, która stała się rozpoznawalna na całym świecie za sprawą producenta farb – marki Dulux.
Na pewno wszyscy pamiętamy telewizyjną reklamę, w której główną rolę grał duży, sympatyczny psiak o charakterystycznej, bujnej okrywie włosowej i opadającej na oczy grzywce, przez którą zdawał się niewiele widzieć.
To właśnie bobtail.
W dosłownym tłumaczeniu nazwa ta oznacza “krótki ogon” i jest jak najbardziej adekwatna, gdyż psy te często rodzą się bez ogonów.
Sama rasa wywodzi się z Wysp Brytyjskich, a jej przedstawiciele pojawili się na tych terenach już w średniowieczu.
Owczarki jak to owczarki – strzegły początkowo stad przed wilkami i niedźwiedziami, a gdy dzikiej zwierzyny zabrakło, przekształciły się w typowe psy pasterskie.
Dziś oprócz tej funkcji z powodzeniem towarzyszą ludziom w domach czy mieszkaniach zarówno w miastach, jak i na wsiach jako psy rodzinne.
Według klasyfikacji FCI owczarek staroangielski na leży do grupy 1.
Owczarek staroangielski charakter
Owczarek staroangielski jest psem o spokojnym i zrównoważonym charakterze.
Cechy, które pozwalały mu z powodzeniem spełniać się przed laty w roli stróża, przetrwały do dziś.
Psy te zatem są czujne, inteligentne i mają silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy.
Świetnie sprawdzają się w roli “nianiek” dla dzieci, których nie odstąpią nawet na krok.
Są oddane, lojalne, a także wyjątkowo przyjazne, zarówno w stosunku do ludzi, jak i do innych zwierząt.
Psy te często ze względu na atrakcyjny wygląd, są kupowane do dużych domów i rezydencji dla prezentacji oraz pilnowania posesji.
Pamiętać należy jednak o tym, że potrzebują one stosunkowo dużo uwagi i zainteresowania ze strony opiekuna.
Pozostawione same godzinami będą nieszczęśliwe i mogą nawet stać się agresywne.
Chętnie spędzą z nami aktywnie czas na dworze, czy to biegając, szkoląc się, czy też ucząc się agility.
Wczesna socjalizacja jest niezbędna do tego, by owczarki nie były w przyszłości zbyt nieufne lub bojaźliwe.
Owczarek staroangielski wygląd
Owczarek staroangielski wysokość
Wysokość w kłębie psa samca wynosi minimum 61 cm, a samicy 56 cm, przy masie ok. 30 – 36 kg.
Owczarek staroangielski opis rasy
- Bobtail to pies średniej wielkości o harmonijnej budowie i kwadratowej sylwetce.
- Głowa proporcjonalna, kwadratowa, z wyraźnie zaznaczonym stopem.
- Kufa kanciasta, a szczęki mocne z kompletem zębów ustawionych w zgryzie nożycowym.
- Nos duży i czarny.
- Oczy szeroko rozstawione, ciemne lub porcelanowe, otoczone ciemną obwódką.
- Uszy małe, przylegające.
- Elegancko wygięta szyja przechodzi w zwarty tułów.
- Klatka piersiowa szeroka i głęboka.
- Cechą charakterystyczną jest większa wysokość w zadzie niż w kłębie.
- Ogon nisko osadzony, obficie pokryty włosem, lub może nie występować.
- Kończyny proste, muskularne o mocnym kośćcu.
- Łapy okrągłe z dobrze wysklepionymi palcami i grubymi opuszkami.
- Szata włosowa długa i kosmata.
- Włos jest twardy, szorstki i kudłaty, podszerestek bardzo gęsty.
- Kończyny tylne pokryte włosem obficiej niż reszta ciała.
Owczarek staroangielski umaszczenie
Dopuszczalne umaszczenia:
- szare,
- łupkowe,
- niebieskie.
Tułów i kończyny tylne jednolitej szarej barwy.
Mogą występować skarpetki.
Akceptowalne szare znaczenia na głowie, szyi i przednich kończynach.
Owczarek staroangielski pielęgnacja
Szata włosowa bobtaila jest zdecydowanie jego największym atutem, jeśli chodzi o wygląd, ale i największym utrapieniem w kwestii pielęgnacji.
Chcąc utrzymać jego sierść w jako takim porządku, musimy być przygotowani na poświęcenie na jej wyczesywanie minimum jednej godziny w tygodniu.
Liczyć się trzeba także z wypadającym w znacznej ilości włosem, przyczepiającym się do wszystkiego.
Najbardziej przydatne są szczotki o długich zębach, czy grzebienie do przycinania kołtunów.
Czesać psa należy na tyle ostrożnie, by nie powyrywać podszerstka.
Raz zaniedbana szata jest trudna do przywrócenia jej właściwego wyglądu, gdyż plącze się i brudzi w takim stopniu, że często jedynym wyjściem jest jej zgolenie.
Dlatego w tym przypadku systematyczność jest najważniejsza.
Do tych zabiegów przyzwyczajać powinniśmy szczeniaka od pierwszych dni pobytu w naszym domu, by w przyszłości cierpliwie pozwalał na ich wykonywanie.
Owczarek staroangielski choroby
Miopatia mitochondrialna
Schorzenie to jest następstwem niedoboru w organizmie enzymu (dehydrogenazy pigronianowej), odpowiadającego za utlenianie pirogronianów.
U zwierząt z tą wadą dochodzi do kwasicy metabolicznej po nadmiernym wysiłku.
Objawy kliniczne obserwuje się już u szczeniąt w postaci:
- nietolerancji wysiłkowej,
- bolesności mięśni,
- sztywności mięśni.
Na postawienie ostatecznego rozpoznania, pozwala stwierdzenie zwiększonego stężenia we krwi mleczanów i pirogronianów po aktywności fizycznej.
Zmiany zwyrodnieniowe mięśni potwierdza także badanie histopatologiczne.
Dysplazja stawu biodrowego
HD jest jedną z najczęstszych chorób zwyrodnieniowych stawów i polega na wadliwym ukształtowaniu i niedopasowaniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego.
Schorzenie to ma podłoże poligenetyczne, ale do jego występowania przyczyniają się także czynniki środowiskowe, takie jak sposób żywienia w okresie wzrostu oraz ilość zapewnianego ruchu.
Najczęściej objawy dysplazji są zauważane u psów w wieku 6-12 miesięcy, ale pierwsze symptomy mogą pojawić się już u kilkutygodniowych szczeniąt.
Objawy wskazujące na HD to:
- niechęć do ruchu,
- trudności przy wstawaniu,
- częste pokładanie się,
- tzw. królicze skoki,
- sztywny chód.
Rozpoznanie lekarz weterynarii stawia na podstawie danych uzyskanych w trakcie przeprowadzonego wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia RTG w sedacji.
Sposoby leczenia dysplazji są różne w zależności od wieku zwierzęcia oraz stopnia zaawansowania zmian.
Jego celem jest zmniejszenie lub zniesienie dolegliwości bólowych i opóźnienie rozwoju choroby.
Do najczęściej wykonywanych zabiegów chirurgicznych należą:
- resekcja główki kości udowej,
- pektinektomia,
- potrójna osteotomia miednicy (TPO).
W leczeniu dysplazji u starszych psów najczęściej pozostaje leczenie paliatywne w postaci leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, a także innowacyjne terapie z wykorzystaniem komórek macierzystych, czy IRAP.
Dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowych
Jest to schorzenie o podłożu genetycznym, w którym występuje skrócenie płatków zastawek oraz wydłużenie lub skrócenie strun ścięgnistych.
Prowadzi to do:
- niedomykalności zastawek,
- rozstrzeni,
- zaburzeń rytmu serca.
Objawia się:
- kaszlem,
- dusznością,
- omdleniami,
- przyspieszonym oddechem,
- nad zastawkami słyszalne są szmery skurczowe.
Leczenie najczęściej farmakologiczne, uzależnione od stopnia zaawansowania wady.
Niedokrwistość autoimmunologiczna
Istotą tej choroby jest powstawanie w organizmie przeciwciał skierowanych przeciwko erytrocytom i/lub płytkom krwi.
Wśród objawów klinicznych dominują objawy charakterystyczne dla niedokrwistości, takie jak:
- bladość błon śluzowych,
- niskie wskaźniki czerwonokrwinkowe,
- osłabienie,
- gorączka.
Obecna małopłytkowość powoduje:
- wybroczyny na błonach śluzowych i skórze,
- krwawienie z nosa,
- wymioty i biegunkę z krwią,
- brak apetytu.
Rozpoznanie ustala się na podstawie testów potwierdzających obecność autoprzeciwciał.
Leczenie polega na stosowaniu glikokortykosteroidów, a w zaawansowanych przypadkach niezbędne jest przetoczenie krwi lub osocza.
Niewydolność zwieracza cewki moczowej
Schorzenie to polega na niedostatecznej kurczliwości lub nadmiernym rozkurczu mięśnia zwieracza.
W pierwszym przypadku mocz wycieka niekontrolowanie najczęściej w czasie snu, a w drugim na skutek nadmiernego rozciągania ścian pęcherza dochodzi do zatrzymania moczu.
Choroba ta występuje najczęściej u suk po sterylizacji, ale może dotyczyć również samców.
Leczenie w zależności od przyczyny jest:
- hormonalne (stilbestrol, testosteron)
- adrenergiczne (fenylopropanolamina)
- rozkurczające cewkę (diazepam).
Atrofia móżdżku
Wada wrodzona polegająca na niedorozwoju móżdżku.
Objawia się już u kilku tygodniowych szczeniąt:
- niezbornością,
- drżeniem kończyn,
- drżeniem głowy,
- oczopląsem.
Chorować może kilka lub tylko jedno szczenię z miotu.
U owczarków staroangielskich obserwuje się tzw. późną atrofię – ujawnia się pomiędzy 7 a 13 rokiem życia.
Leczenia brak.
O ile objawy są łagodne i nie postępują, zwierzę może w miarę normalnie funkcjonować.
Wrodzone zespolenie wrotno-oboczne
Jest to choroba wrodzona polegająca na zaburzonym przepływie krwi przez wątrobę.
Krew z żyły wrotnej zamiast do naczyń wątrobowych, trafia od razu do żyły czczej, z pominięciem krążenia wątrobowego.
Prowadzi to m.in. do zaburzeń przekształcania amoniaku do mocznika i w konsekwencji powoduje wzrost ilości tego pierwszego związku we krwi.
Skutkiem są objawy encefalopatii.
Zwierzęta dotknięte tym schorzeniem są mniejsze i rosną wolniej niż inne szczenięta z miotu.
Mogą występować:
- wymioty,
- biegunka,
- brak apetytu,
- nadmierne pragnienie,
- zwiększone wydalanie moczu.
W osadzie moczu mogą pojawiać się kryształy moczanów amonu.
W bardziej zaawansowanych stadiach obserwujemy objawy nerwowe:
- drgawki,
- ślepotę,
- agresję.
W celu potwierdzenia rozpoznania wykonuje się badanie krwi:
- enzymów wątrobowych,
- stężenia amoniaku,
- test stymulacji kwasów żółciowych.
W celu określenia rodzaju zespolenia niezbędne jest badanie usg z Dopplerem lub angiografia.
Leczenie zachowawcze polega na diecie niskobiałkowej i stosowaniu laktulozy.
W przypadkach kwalifikujących się do zabiegu operacyjnego jest on leczeniem z wyboru, natomiast wykonywany jest w ośrodkach specjalistycznych.
Cukrzyca
Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, polegającą na zaburzeniu przemiany glukozy na skutek niedoboru lub braku insuliny, jej receptorów lub niemożności przekazania sygnału przy prawidłowej ich ilości.
Wyróżniamy dwa typy cukrzycy:
- Typ 1 – insulinozależna (dochodzi do niszczenia komórek beta trzustki i w konsekwencji braku wytwarzania insuliny, a co za tym idzie do wzrostu glukozy we krwi).
- Typ 2 – insulinoniezależna (najczęściej u osobników otyłych; charakteryzuje się względnym niedoborem insuliny – opornością receptorów lub dysfunkcją komórek beta trzustki).
Objawy kliniczne najczęściej obejmują:
- polidypsję (zwiększone pragnienie),
- poliurię (zwiększone oddawanie moczu),
- wzrost apetytu,
- chudnięcie.
W zależności od typu cukrzycy stosuje się dietę lub insulinę egzogenną.
Cukrzyca może też towarzyszyć innym chorobom, takim jak:
- choroba Cushinga,
- zapalenie trzustki,
- niedoczynność tarczycy.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy to choroba endokrynologiczna, polegająca na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony.
Objawy mogą być różnorodne, ale najczęściej obserwujemy:
- tycie,
- szybkie męczenie się,
- zmiany skórne,
- skurcze mięśni,
- niedowłady,
- dyszenie,
- zwiększone pragnienie,
- zwiększone oddawanie moczu.
Rozpoznanie polega na oznaczeniu we krwi stężenia tyroksyny, TSH i dodatkowo cholesterolu.
W leczeniu stosuje się syntetyczną lewotyroksynę w ustalonej indywidualnie dla każdego psa dawce i najczęściej prowadzone musi być przez całe życie z okresowymi badaniami kontrolnymi.
Zastój chłonki
Pierwotny zastój chłonki jest wrodzoną chorobą dziedziczną.
W wyniku zaburzeń odpływu limfy dochodzi do jej przesączania i powstają w tkance podskórnej ciastowate, niezapalne obrzęki.
Najczęściej dotyczą one podskórza kończyn miednicznych, rzadziej uszu, ogona czy dolnej strony klatki piersiowej.
Zmiany te pojawiają się w ciągu kilku pierwszych miesięcy życia.
Brak jest objawów ogólnych.
Nie ma skutecznego leczenia, a pewną poprawę może przynieść dośrodkowy masaż kończyn.
Nadwrażliwość na iwermektynę i inne substancje czynne
Nadwrażliwość na iwermektynę wywołana jest mutacją w obrębie genu MDR-1, który koduje informacje dotyczące budowy białka transportującego, wchodzącego w skład bariery krew-mózg.
Mutacja ta powoduje zwiększenie przepuszczalności tej bariery dla niektórych substancji, czego efektem jest zaburzenie funkcji układu nerwowego.
Podanie leków zawierających iwermektynę lub milbemycynę powoduje u psów z mutacją:
- drgawki,
- ślinotok,
- śpiączkę,
- śmierć.
Leczenie jest jedynie leczeniem objawowym.
O możliwości wystąpienia tej mutacji musi wiedzieć również opiekun, który często sam kupuje preparaty na pchły, czy odrobaczenie psa, które w składzie mogą mieć wyżej wymienione leki.
Innymi substancjami, które mogą wywołać podobne objawy u pacjentów z nadwrażliwością to m.in.:
- loperamid (składnik Stoperanu),
- digoksyna (lek nasercowy),
- doksycyklina (antybiotyk),
- cyklosporyna (lek immunosupresyjny).
Dlatego warto jest zbadać psa pod kątem tej mutacji, o ile badania te nie były wykonane w hodowli psów.
Materiałem do diagnostyki jest krew pełna lub wymaz policzkowy.
Wnętrostwo
Jest to wada wrodzona, dziedziczona jako cecha sprzężona z płcią.
Polega na niezstąpieniu jednego lub obu jąder z jamy brzusznej do worka mosznowego.
Najczęściej o patologii mówi się, gdy jądra nie są wyczuwalne w mosznie w 8 tygodniu życia, natomiast kanał pachwinowy jest otwarty do ok. 6 miesiąca, więc do tego czasu jest możliwe ich przemieszczanie się.
Jeżeli po 6 miesiącu jądro lub jądra nie zstąpiły, to mamy do czynienia z wnętrostwem.
Jądra pozostawione w jamie brzusznej mają tendencje do nowotworzenia, zatem wskazana jest kastracja każdego wnętra.
Zaćma
Zaćma to schorzenie polegające na postępującym zmętnieniu soczewki gałki ocznej.
Do jej przyczyn zaliczamy między innymi mutacje genowe, urazy czy choroby metaboliczne.
Często występuje ona u starszych psów, jako tak zwana zaćma starcza na skutek zmian rozwijających się z wiekiem.
Ze względu na stopień nasilenia zmian zaćmę dzielimy na występującą w stadium:
- początkowym,
- niedojrzałym,
- dojrzałym,
- obrzmiałą.
Klinicznie zaćma widoczna jest jako zmętnienie i brak przezierności soczewki.
W stanach zaawansowanych może dojść do pęknięcia torebki soczewki i objawów silnej bolesności.
Leczenie zaćmy polega na wykonaniu zabiegu chirurgicznego metodą fakoemulsyfikacji, który wykonywany jest jedynie w lecznicach specjalistycznych, po uprzednim zakwalifikowaniu pacjenta.
Dla kogo owczarek staroangielski będzie idealnym psem?
Owczarek staroangielski jest psem o bardzo atrakcyjnym wyglądzie, zatem przechadzanie się z takim zwierzakiem po parku, niewątpliwie wzbudzi zainteresowanie wśród innych spacerowiczów.
Żeby nasz pies wyglądał jak z reklamy, niestety musimy się sporo natrudzić.
Decydując się na bobtaila trzeba mieć świadomość, że kilka godzin w tygodniu to sesja żmudnego czesania.
Długi, wypadający włos również może dać we znaki perfekcyjnym Paniom domu.
Psy te są psami rodzinnymi, lubiącymi kontakt z ludźmi, chętnie dokazującymi z dziećmi i towarzyszącymi w codziennych aktywnościach.
Nie są to może psy długodystansowe, gdyż biegi po lesie mogą zakończyć się znowu kilkugodzinnym doprowadzaniem wyglądu psa do porządku, ale bieganie po wybiegu, parku, czy nauka agility jak najbardziej są czymś dla nich.
Bobtaile nie lubią samotności i o tym też trzeba pamiętać, decydując się na tę rasę.
Zatem wydaje się, że im większą mamy rodzinę, tym lepiej te psy odnajdą się w środowisku, gdzie będą miały kim się poopiekować, kogo popilnować i z kim się pobawić.