Szpic wilczy: opis, charakter i choroby [zalecenia weterynarza]

Szpic wilczy należy do grupy szpiców niemieckich. Szpice to grupa obejmująca rasy psów różnej wielkości i o różnym umaszczeniu, natomiast obowiązuje dla nich wszystkich jeden wzorzec. Oprócz szpica wilczego, który jest największym z tej grupy, znajdują się w niej:

• szpic duży,
• szpic średni,
• szpic mały,
• szpice miniaturowe.

Historia rasy szpic wilczy

Szpic wilczy to stara rasa psów, wywodząca się od szpica torfowego. Niektóre źródła sugerują pochodzenie rasy psów szpica wilczego od przywiezionych przez Wikingów na tereny Holandii i Niemiec psów północnych. Pierwotnie szpice wilcze żyły na terenach wiejskich i rolnych, gdzie wilczy szpic był wykorzystywany jako pies stróżujący czy do tępienia drobnych gryzoni. Później, ok XVI wieku zaczęto selekcjonować hodowlę szpiców niemieckich pod względem wielkości, tworząc wspomniane rasy psów. Szpic wilczy, nazywany inaczej keeshondem, największych zwolenników miał wśród holendrów i to właśnie oni udoskonalili tę odmianę najbardziej, głównie pod względem jakości szaty włosowej. Nazwa szpic wilczy keeshond wywodzi się od przywódcy holenderskiego ruchu patriotycznego – Cornelisa “Keesa” de Gyselaera, który posiadał właśnie szpica wilczego. Niestety wraz z upadkiem patriotów, również populacja i popularność szpiców wilczych się zmniejszyła. Na szczęście w latach 20 XX w. populacja tej rasy psów została odbudowana i dziś spotkać możemy szpica wilczego na całym świecie.

Według klasyfikacji FCI szpic wilczy należy do grupy 5.

Szpic wilczy charakter

Keeshond jest psem żywiołowym i wesołym, o umiarkowanym zapotrzebowaniu na aktywność fizyczną. Nie trzeba z nim biegać codziennie po lesie, gdyż zwykły spacer powinien szpica wilczego zadowolić. Szpic wilczy to pies inteligentny i z powodzeniem trenować go można do agility czy obedience. Charakter szpic wilczy ma uczuciowy, przywiązuje się do rodziny i lubi zabawę z dziećmi. Do obcych szpic wilczy podchodzi z rezerwą, ale gdy zrozumie, że nasi goście nie stanowią zagrożenia, chętnie nadstawi się do głaskania. Ponieważ kiedyś były to psy stróżujące, dziś w tej roli również dobrze się sprawdzają. Szpice wilcze są bardzo czujne i w odpowiedzi na coś, co je zaniepokoi, od razu szczekają. I to dość głośno, co może być na dłuższą metę uciążliwe, więc najlepiej od małego uczyć szpica wilczego posłuszeństwa w tym zakresie.

Szpic wilczy wygląd

Wszystkie szpice mają pewne charakterystyczne cechy wyglądu i budowy ciała, co pozwala nam bezbłędnie przyporządkować je do tej grupy. Należą do nich bujna lwia grzywa, puszysty ogon oraz klinowata głowa ze spiczastymi uszami, przypominająca do złudzenia lisi pyszczek.

Szpic wilczy wielkość i waga

Dla porównania pomeranian, czyli najmniejszy ze szpiców, waży do 3 kg.

Szpic wilczy opis rasy

Keeshond umaszczenie

Umaszczenie szpica wilczego jest srebrno-szare z czarnymi końcówkami włosów. Uszy, kufa i czubek ogona ciemniejsze, a grzywa jaśniejsza niż reszta włosów.

Szpic wilczy pielęgnacja

Sierść keeshonda jest długa, gęsta i jest jej bardzo dużo. Te psy rasowe obficie linieją, o czym musimy pamiętać decydując się na wybór przedstawiciela tej rasy psów. Podstawowa pielęgnacja to wyczesywanie 2 razy w tygodniu, a w okresie wzmożonego linienia najlepiej codziennie. Przyda nam się miękka druciana szczotka do podszerstka, szczotka dla psa typu pin brush, grzebień i nożyczki do trymowania łap. Jeśli czesanie dobrze nam wychodzi, wystarczy, że wykąpiemy psa 2 – 3 razy w roku. Odstający włos okrywowy szpiców wilczych należy rozczesać zarówno przed kąpielą, jak i po niej. Okresowo sprawdzamy stan pazurów, czystość uszu i zębów szpica wilczego.

Szpic wilczy choroby

Dermatoza reagująca na hormon wzrostu

Jest to schorzenie o nieznanej etiologii. Nie u wszystkich psów z objawami klinicznymi i podejrzeniem tej choroby występował pierwotny niedobór hormonu wzrostu. Choroba częściej dotyczy osobników płci męskiej i objawia się wypadaniem włosów okrywowych, co nadaje psu wygląd szczenięcy. Następnie pojawiają się wyłysienia, pod którymi skóra jest ciemno pigmentowana. Leczenie obejmuje podawanie hormonu wzrostu, lecz nie zawsze przynosi to spodziewany efekt. Szpice wilcze dotknięte tym schorzeniem powinny zostać wykastrowane, a suki tej rasy wysterylizowane, czyli wyłączone z hodowli.

Kruchość skóry (Zespół Ehlersa-Danlosa)

Jest to rzadko występująca choroba skóry szpica wilczego, polegająca na zaburzeniu syntezy kolagenu. Skutkuje to nadmierną rozciągliwością i kruchością skóry. Skóra taka może zwisać w postaci fałdów, a także ławo ulega uszkodzeniom lub rozdarciom. Nie ma specyficznego leczenia, jedynie są sugestie, że podawanie wysokich dawek witaminy C przyczynić się może do zwiększenia stabilności kolagenu. Poza tym należy chronić zwierzęta przed samookaleczeniem, stosować miękkie legowiska, wyprowadzać psy na smyczy i zadbać o bezpieczne dla nich środowisko.

Wrodzone zwichnięcie łokcia

Występuje w dwóch formach:

• Typ I – zwichnięcie nasady bliższej kości łokciowej – przy obustronnej wadzie pies porusza się na tylno przyśrodkowej powierzchni podramion, a te deformacje mogą uwidocznić się tuż po urodzeniu.
• Typ II – zwichnięcie głowy kości promieniowej – kończyna przyjmuje pozycję szpotawą, a wada rozpoznawana jest około 5-go miesiąca życia.

W obu przypadkach leczenie jest przeważnie chirurgiczne.

Przetrwały przewód Botala

Jest to wada dziedziczna, wrodzona, polegająca na nie zamknięciu się tzw. przewodu tętniczego Botala, który w życiu płodowym łączy aortę z tętnicą płucną, przez co pomijane jest wówczas krążenie płucne. Po urodzeniu przewód ten powinien się zamknąć w ciągu 1 – 2 dni, aby krew docierała do tkanki płucnej. Na skutek utrzymania drożności tego przewodu dochodzi do przeciążenia serca i niedotlenienia. Cierpiące na przetrwały przewód Botala psy rasowe wykazują charakterystyczny dla tej wady tzw. szmer maszynowy, słyszalny podczas osłuchiwania, gównie po lewej stronie klatki piersiowej. Zaleca się leczenie operacyjne, polegające na chirurgicznym zamknięciu przewodu Botala.

Tetralogia Fallota

Jest to rzadko występująca wada serca szpica wilczego, na którą składają się:

• ubytek przegrody międzykomorowej
• zwężenie odpływu z prawej komory
• przesunięcie aorty w prawo
• przerost prawej komory

Objawy kliniczne to najczęściej:

• nietolerancja wysiłkowa,
• wodobrzusze,
• duszność,
• sinica.

Badaniem rozstrzygającym jest echo serca, natomiast jedyne skuteczne leczenie to zabieg operacyjny. Niestety mnogość wad, a co za tym idzie konieczność wykonania wielu operacji, niesie ze sobą duże ryzyko i znaczne koszty. W wielu przypadkach zatem stosuje się leczenie objawowe w postaci leków obniżających ciśnienie, moczopędnych i przeciwarytmicznych, ale szpice dotknięte tą chorobą będą miały znacznie skrócone życia.

Padaczka

Padaczka jest zespołem objawów towarzyszących nieprawidłowym wyładowaniom w obrębie układu nerwowego.

Może być:

• idiopatyczna (bez ustalonej przyczyny),
• czynnościowa (towarzyszyć chorobom ogólnoustrojowym lub chorobom układu nerwowego).

Objawia się najczęściej:

• napadami drgawek, połączonymi z utratą świadomości,
• mimowolnym oddawaniem moczu lub kału.

Często atak poprzedzony jest tzw. aurą, gdzie zwierzę wyczuwa zbliżający się napad i zaczyna szukać kontaktu z właścicielem lub przeciwnie, chowa się. Celem leczenia jest zminimalizowanie częstotliwości występowania ataków. Ponieważ leki pies będzie musiał przyjmować do końca życia, ważne jest o ile to możliwe, znalezienie przyczyny pierwotnej. Leki przeciwdrgawkowe podaje się w trybie ciągłym, gdy częstotliwość ataków jest większa niż raz w miesiącu.

Wodogłowie wrodzone

Wodogłowie polega na poszerzeniu komór mózgu na skutek zaburzeń w produkcji lub odpływie płynu mózgowo rdzeniowego, a także przez nieprawidłową jego resorpcję. Objawy kliniczne są wynikiem ucisku płynu na tkankę nerwową, a także niedokrwieniu poszczególnych obszarów mózgu. Najczęstsze objawy wodogłowia to:

• zaburzenia wzrostu,
• apatia,
• otępienie,
• nieproporcjonalnie duża czaszka,
• niezarośnięte ciemiączko,
• brzuszno-boczny zez.

Na zdjęciu RTG widoczne jest ścieńczenie kości czaszki, a w badaniu USG przez ciemiączko można potwierdzić powiększenie komór mózgu. Rokowanie jest zmienne i zależne od stopnia zaawansowania wady i reakcji na leczenie.

Zapadnięcie tchawicy

Zapad tchawicy polega na jej grzbieto-brzusznym spłaszczeniu na skutek zmniejszonej elastyczności pierścieni tchawiczych i osłabieniu mięśnia tchawiczego. Pierwsze objawy wykazują szpice wilcze najczęściej około 6 – 7 roku życia i należy do nich kaszel w trakcie ekscytacji lub podczas szczekania. Z czasem kaszel nasila się i towarzyszy zwierzęciu także podczas spoczynku. Na rozpoznanie tego schorzenia pozwala zdjęcie RTG lub tracheoskopia. Leczenie polega na zamianie obroży dla psa na szelki i podawaniu preparatów przeciwkaszlowych lub leków steroidowych. Możliwe jest także leczenie operacyjne, polegające na wstawianiu stentów dotchawiczych.

Cukrzyca młodzieńcza

Cukrzyca jest to choroba polegająca na zaburzeniu metabolizmu glukozy. Dotyczy głównie psów starszych, ale u niewielkiego procenta młodych psów występuje tzw. cukrzyca młodzieńcza. Objawy kliniczne obejmują tak samo jak u zwierząt starszych:

• wzmożone pragnienie i apetyt,
• wielomocz,
• utratę masy ciała.

Rozpoznanie stawia się na podstawie badania poziomu glukozy we krwi na czczo i badaniu moczu. Szpice wilcze cierpiące na cukrzycą zawsze leczy się insuliną.

Karłowatość przysadkowa

Choroba ta jest dziedziczna i rozwija się na skutek niedoboru hormonu wzrostu, czemu towarzyszy często niedobór hormonu tyreotropowego i ACTH. Pierwsze objawy zauważalne są już u szczeniąt szpica wilczego, a są to:

• opóźnienie wzrostu,
• wyłysienia,
• zwiększona pigmentacja skóry.

Do około 2 roku życia stan psa jest stabilny, a w kolejnych latach stopniowo się pogarsza. Leczenie polega na suplementacji hormonu wzrostu i tyroksyny.

Pierwotna nadczynność przytarczyc

Choroba ta polega na nadmiernym wydzielaniu parathormnu przez przytarczyce, co prowadzi do zaburzeń w ilości wapnia we krwi. Hiperkalcemia powoduje m.in.:

• osłabienie mięśni,
• zaburzenie pracy serca,
• uszkodzenie nerek,
• zwapnienie tkanek miękkich,
• demineralizację kości.

Leczenie polega na zmniejszeniu poziomu wapnia we krwi za pomocą wlewów dożylnych i na usunięciu najczęściej zmienionych nowotworowo przytarczyc. Rokowanie jest ostrożne.

Dla kogo szpic wilczy?

Szpic wilczy jest wesołym i optymistycznie nastawionym do życia psem. Szpic wilczy lubi też dzieci, nie ma problemu, by dogadać się z innymi zwierzakami, a w stosunku do obcych również nie wykazuje zachowań agresywnych. Co więcej, szpic wilczy jest uczuciowym psem i lubi spędzać czas na łonie rodzinnym. Przedstawiciele tej rasy psów nadają się do mieszkania, ale linieją dość intensywnie i dużo i głośno szczekają, co może nie spodobać się sąsiadom. Oczywiście, jeśli od małego odpowiednio wyszkolimy szpica wilczego, nie powinno stanowić to większego problemu, ale trzeba mieć to na uwadze już w pierwszych dniach pobytu szczeniaka w domu. Dodatkowo posiadając keeshonda musimy znaleźć czas na pielęgnację, czyli wyczesywanie jego sierści oraz na codzienną dawkę ruchu, która w przypadku szpiców wilczych nie musi być wcale intensywna. Ważne, by poświęcać psu tej rasy swój czas i uwagę.