Kot senior: z czym wiąże się starość u kota [zalecenia zdrowotne, dieta]

Kot senior
Kot senior

Starość nie jest wielkim nieszczęściem, jeśli się weźmie pod uwagę tę drugą ewentualność

Ernest Hemingway

Rozważania na temat starzenia się nigdy nie są ani łatwe, ani przyjemne.

Większość z nas woli nie podejmować tego typu tematów, bo przecież wszelkie dywagacje w tej kwestii doprowadzą zawsze do jednej konkluzji.

Brzmi ona: wszyscy kiedyś umrzemy.

I to jest jedno z naprawdę niewielu zjawisk na ziemi, co do którego zgadzają się wszyscy, niezależnie od rasy, wyznania, poglądów, upodobań, czy jakiejkolwiek innej klasyfikacji.

Starzenie się jest procesem nieuniknionym, wpisanym w nasze życie tak samo, jak narodziny czy dorastanie.

Czy jednak jest ono rzeczywiście aż takie straszne?

Czy nie można podejść do niego ze spokojem i cieszyć się każdym podarowanym nam dniem?

Największym bodaj szczęściem jest czerpanie radości z każdej chwili, bez zastanawiania się, co przyniesie jutro.

Zwierzęta opanowały tę sztukę do perfekcji.

Uczmy się więc od nich naprawdę żyć.

One nie martwią się przyszłością, nie planują i nie rozpamiętują.

Po prostu żyją.

Czy nie tego właśnie chcielibyśmy dla siebie?

Zamiast więc załamywać ręce nad upływającym czasem i ubolewać, jak niewiele już go zostało naszemu starszemu podopiecznemu przypatrzmy się, co zrobić, by jesień życia stała się możliwie najbardziej łagodna i bezpieczna dla niego.

Jak się zapewne domyśliłeś drogi Czytelniku, w niniejszym artykule chciałabym poruszyć właśnie temat starzenia się i starości kotów.

Jestem świadoma, iż dla większości ludzi zagadnienie to nie jest lekkie.

Nic dziwnego – przecież nikt z nas nie chce myśleć o tym, że pewnego dnia nasz ukochany przyjaciel nas opuści.

Jednakże fakty są takie, że jest to nieuchronny etap życia i przychodzi taki moment, że dalsze unikanie tematu mija się już z celem.

Dlatego gorąco zachęcam do zapoznania się z tym artykułem.

Dowiesz się z niego, kiedy kot wchodzi w jesień życia, jakie schorzenia są częstym elementem starości oraz jak pomóc staruszkowi w tym trudnym okresie.

Zauważysz, że starość nie zawsze musi być straszna, niedołężna i pełna cierpienia, ponieważ na wiele spraw mamy wpływ.

Wystarczy tylko odrobina uwagi oraz umiejętnego działania.

Kot senior – kiedy można go tak nazwać?

W zasadzie nie ma stałego, konkretnego wieku, w którym można powiedzieć, że kot staje się zwierzęciem geriatrycznym.

Powodem tego stanu rzeczy jest fakt, że koty po prostu starzeją się bardzo różnie.

Jest to uzależnione od mnóstwa czynników, z których najważniejsze znaczenie ma genetyka oraz choroby towarzyszące.

Podobnie jak ma to miejsce u ludzi, pewne koty starzeją się szybciej niż inne.

Żeby jednak uprościć pewne procedury i usystematyzować postępowanie w stosunku do kotów w różnym wieku ustalono pewne przedziały wiekowe, które można sklasyfikować jako:

  • Wiek dojrzały, lub inaczej tzw. średni wiek osiągają koty mniej więcej 7 – 10 – letnie.
  • Koci seniorzy zaczynają być określani tym mianem zwykle w wieku około 11 – 14 lat.
  • Koty geriatryczne – to z reguły koty powyżej 15 roku życia.

Ogólnie rzecz biorąc kot uznawany jest za geriatrę mniej więcej w wieku powyżej 15 roku życia.

Wielu opiekunów, dostrzegając pewne zachodzące w nim procesy, kompletnie się nimi nie przejmuje, uważając to za naturalną kolej rzeczy.

Inni z kolei martwią się każdym nienaturalnym zachowaniem kota, wiążąc go raczej z chorobą niż z przejawem starzenia się organizmu.

Należy zachować równowagę pomiędzy obiema tymi postawami.

Rzeczywiście, wiele nietypowych symptomów w starszym wieku nie wymaga konsultacji lekarskiej, jednak szkopuł w tym, że nie zawsze jesteśmy w stanie samodzielnie stwierdzić, czy to, co obserwuję u swojego zwierzęcia jest jeszcze efektem jego wieku, czy już może objawem chorobowym?

Nie trzeba od razu gnać na łeb na szyję do lekarza, gdy tylko u kota pojawi się niechęć do jedzenia, ale też absolutnie nie wolno tego lekceważyć, gdy osłabiony apetyt utrzymuje się dłużej i staje się już przyczyną innych zaburzeń (jak np. wychudzenie).

Złotym środkiem jest zwiększenie częstotliwości wizyt kontrolnych u Twojego lekarza weterynarii. Pokaż się ze swoim podopiecznym na przeglądowe badania przynajmniej raz na 6 miesięcy, a będziesz spał spokojnie.

Zmiany obserwowane u starszych kotów

Zmiany obserwowane u starszych kotów
Zmiany obserwowane u starszych kotów

W momencie, gdy kot wchodzi w jesień swojego życia, jego aktywność, zachowanie, potrzeby, nawet apetyt mogą ulegać zauważalnym zmianom.

Zwykle przebiega to na tyle wolno i łagodnie, iż większość właścicieli nie dostrzega subtelnych różnic w stylu życia ich ulubieńca.

A te procesy nieubłaganie następują.

Jako opiekun starszego kota już zawczasu możesz się przygotować na pewne dyskretne, acz nieodwracalne przemiany, które zaczną się pojawiać u Twojego zwierzaka.

U swojego ulubieńca możesz zauważyć:

  • Że jego aktywność nie jest już taka, jaka była. Kociak nie wychodzi już tak często na zewnątrz, ucina sobie dłuższe drzemki, stał się nieco leniwy. Może nie mieć ochoty na zabawę, a nawet jeśli podejmie próbę pogoni za piłeczką, to szybciej się poddaje. Zauważalne jest mniejsze napięcie mięśniowe.
  • Zmienia się apetyt oraz ilość pobieranej wody. Nawet u zdrowych, starszych kotów ilość spożywanego pokarmu może ulec zmniejszeniu. Zdarza się również tak, że zwierzę traci zainteresowanie pożywieniem, które dotąd chętnie jadał, a zaczyna mieć apetyt na coś zupełnie innego.
  • Im starszy staje się kociak, tym większemu osłabieniu ulegają jego zmysły. Możesz zauważyć, że pupil nie słyszy dobrze, a i ze wzrokiem zaczyna mieć problemy. Jednak pozostałe zmysły również ulegają przytłumieniu. U seniora pogarszać się może węch i smak, a zewnętrznym tego przejawem jest właśnie wspomniana wcześniej zmiana dotycząca apetytu.
  • Następują zmiany dotyczące wypróżniania się oraz oddawania moczu. Dość często pojawiają się zaburzenia defekacji – albo występuje przewlekła lub nawracająca biegunka, albo wręcz przeciwnie – pojawiają się zatwardzenia. Kot może również załatwiać się poza kuwetą, znaczyć teren, oddawać mocz w nietypowych miejscach.
  • Osłabieniu ulega układ odpornościowy organizmu. To pociąga za sobą szereg niekorzystnych następstw, jak częstsze zapadanie na różnego rodzaju infekcje, rozwój nowotworów i wiele innych.
  • Pomimo tego, że Twój kot śpi teraz zdecydowanie częściej, niż za młodu, to jednak są to tylko płytkie drzemki. Sen głęboki – niegdyś dość częsty – obecnie staje się coraz rzadszy. Taki zmieniony cykl snu i czuwania dość często występuje u starszych zwierząt.
  • Upływ lat widoczny jest również w wyglądzie sierści. Jest to spowodowane zmniejszoną dbałością o futro, ale także ilość oraz skład filmu skórnego ulega zmniejszeniu. Sierść więc może być matowa, miejscami skołtuniona. Możesz zauważyć obecność dredopodobnych filców.
  • Pojawiają się schorzenia typowe dla wieku, jak np. zapalenia stawów, cukrzyca, nadczynność tarczycy,choroby krążeniowo – oddechowe, upośledzenie funkcji nerek, a nawet niewydolność nerek u kota.
  • Możesz zauważyć zmiany w sposobie oddychania – nawet po krótkim wysiłku zwierzę może oddychać szybciej. Ma to związek z osłabioną rezerwą płuc w starszym wieku.
  • Pojawić się mogą zmiany psychiczne lub behawioralne, jak np. zgorzkniałość, agresja, albo też nadmierna i przesadna pieszczotliwość. Dość często kot nadmiernie wokalizuje. Ewidentne stają się teraz kłopoty z radzeniem sobie ze stresem – to, co do tej pory było akceptowane przez kota, obecnie staje się coraz większym problemem. To może manifestować się również w objawach klinicznych – często dochodzi do rozwoju SUK u kotów.

To tylko kilka z najczęściej występujących i zauważanych symptomów starzenia się kotów.

Nie jest powiedziane, że wszyscy przedstawiciele tego niezwykłego gatunku identycznie przejdą wszystkie etapy.

Bywa także, iż pewne choroby pojawią się u nich dużo wcześniej, niż w dojrzałym wieku.

Wielu opiekunów starszych kotów pyta w lecznicy, czy istnieją jakieś sposoby, by złagodzić proces starzenia oraz jak najbardziej zminimalizować ryzyko pojawienia się ciężkich chorób?

Owszem, istnieją.

I pomimo iż nie da się zatrzymać procesu starzenia się organizmu, to można w pewnym sensie wpłynąć na jego przebieg i spróbować ograniczyć pewne negatywne konsekwencje starości.

W jaki sposób?

O tym słów kilka w dalszej części artykułu.

Profilaktyka zdrowotna starszych kotów

Jak wspomniałam wcześniej, nie zawsze wiadomo, czy zauważone u pupila symptomy są efektem upływającego czasu i zmian starczych w organizmie, czy też mogą być one oznaką rozwijającej się choroby.

Stąd też tak duży nacisk kładzie się na zwiększenie częstotliwości wizyt kontrolnych.

Starsze koty powinny więc zaprzyjaźnić się ze swoim lekarzem weterynarii, ponieważ będą teraz częściej się z nim widywały.

I nie chodzi o to, że zachorują.

Wizyty kontrolne u pacjentów geriatrycznych mogą stać się teraz częstsze nawet bez żadnych nieprawidłowości, skłaniających do badania.

Chodzi jedynie o to, by takiego pacjenta mieć na oku, aby w momencie jakichkolwiek niepokojących objawów móc wystarczająco wcześnie zareagować.

Pamiętamy przecież, że starsze kociaki są bardziej narażone na choroby wieku dojrzałego.

Dodatkowo na skutek spadku odporności, który zauważalny jest u staruszków, stają się one łatwiejszym łupem dla wirusów, bakterii i grzybów.

Stąd też regularne przeglądy w gabinecie weterynaryjnym, połączone ze sprawdzeniem masy ciała, stanu uzębienia, badaniem krwi, badaniem moczu czy przeglądowym badaniem usg są zalecane już u każdego seniora, czyli mniej więcej od 11 – go roku życia.

W tym też wieku może być konieczność zwiększenia częstotliwości szczepień ochronnych.

Zaleca się, by starsze koty przechodziły kontrolne badania średnio co pół roku.

W takich odstępach czasowych mogą pojawiać się jakieś poważniejsze zaburzenia zdrowotne, których wykrycie umożliwia jeszcze podjęcie skutecznych działań.

Na czym polega wizyta kontrolna starszego pacjenta?

Wizyta kontrolna starszego kota
Wizyta kontrolna starszego kota

Sprawdzenie masy ciała i kondycji kota

Podczas rutynowych przeglądów u lekarza zawsze należy sprawdzić aktualną masę ciała naszego kota w celu określenia, czy nie występuje u niego nadwaga lub niedowaga.

Oczywiście najlepiej jest, jeśli masa ciała zwierzęcia mieści się w zakresie norm fizjologicznych, jednak u starszych kotów naprawdę trudno jest podołać temu wyzwaniu.

Przydatnym narzędziem do oceny kondycji Twojego jest tzw Body Condition Score (BCS) – zwierzęcy odpowiednik ludzkiego BMI.

Ten system klasyfikacji uwzględnia 4 podstawowe cechy:

łatwość wyczuwania żeber, zarys talii i brzucha, ilość tkanki tłuszczowej, która wyczuwalna jest pod skórą oraz ilość tkanki mięśniowej.

Ocena dokonywana jest na podstawie 5 lub 9 stopniowej skali.

Nadwaga niestety dość często dotyka starsze koty.

Nadwaga u starego kota
Nadwaga u kota

Główną przyczyną odkładania się nadmiaru tkanki tłuszczowej jest oczywiście większa ilość spożywanych kalorii w porównaniu z ich spalaniem.

Na to wpływać może kilka zmiennych, jak:

  • przybywanie wyłącznie w domu,
  • spadek aktywności fizycznej,
  • dostępność pokarmu ad libitum,
  • kastracja, sterylizacja,
  • choroby towarzyszące (np. cukrzyca, stany zwyrodnieniowe stawów).

Niestety, każdy nadprogramowy kilogram u kota odpowiada mniej więcej 16 kg nadwagi u ludzi.

Wyobraź więc sobie, jakie konsekwencje zdrowotne dotkną Twojego pupila, jeśli – zamiast przykładowo 4 kilogramów osiągnął on zatrważającą masę 8 lub 9 kg…

Koty starsze nie potrzebują w pożywieniu tylu składników energetycznych jak wcześniej.

Ich dieta powinna być ograniczona, a posiłki spożywane w miarę możliwości o stałych porach.

W starszym wieku metabolizm ulega spowolnieniu, a nadprogramowe kilogramy przyczyniają się w znacznym stopniu do wzrostu ryzyka wystąpienia takich chorób, jak:

W sytuacji, gdy nadwaga lub otyłość dotyczą Twojego kota, podejdź do problemu bardzo poważnie.

Przedyskutuj z lekarzem możliwe postępowanie, skonsultuj się z dietetykiem weterynaryjnym.

Wspólnie opracujcie schemat odchudzania kota, który – z pomocą Twojej konsekwencji i rygorystycznego trzymania się ustalonych reguł – pozwoli na powrót do preferowanej wagi.

Niedowaga u kota

Brak apetytu u kota
Brak apetytu u kota

Jest to drugi, skrajnie różny stan, który może pojawiać się u starszych kotów.

Często towarzyszy on różnym przewlekłym i wyniszczającym chorobom, jednak może być po prostu naturalną konsekwencją starzenia się organizmu.

W tym czasie bowiem koty nie tylko mogą tracić zainteresowanie jedzeniem (osłabienie zmysłu węchu, smaku), ale także ich metabolizm ulega przestawieniu na tory kataboliczne.

Zdolność do przyswajania białek i tłuszczów może ulec zredukowaniu, co odbija się na kondycji zwierzęcia.

Proces ten z reguły jest powolny i niezauważany przez opiekunów, dlatego też tym bardziej powinno się kontrolować masę ciała oraz kondycję starszych kotów.

Ocena jakości skóry i stanu sierści

Ocena jakości skóry i stanu sierści
Ocena jakości skóry i stanu sierści

Koty starsze często zaniedbują się w pielęgnacji futra i higienie.

Może to wynikać z pewnych stanów medycznych (jak np. otyłość, czy stany zwyrodnieniowe stawów).

Lekarz weterynarii będzie musiał zwrócić szczególną uwagę na stan sierści, by określić, czy rzeczywiście ma do czynienia z zaniedbaniem toalety, czy też może rozwija się jakiś stan patologiczny.

U starszych kotów włos może być matowy, skóra sucha, może być ona pokryta łupieżem.

Obecność starych blizn jest częścią historii kota pisaną właśnie na skórze.

Stan okrywy włosowej, ocena pazurów, stanu elastyczności skóry daje lekarzowi obraz stanu klinicznego pacjenta i w wielu przypadkach pozwala ukierunkować dalsze badania.

Przykładowo:

wyraźnie zmniejszona elastyczność skóry wskazuje na odwodnienie i wymaga dalszej diagnostyki.

Obecność stanu zapalnego skóry, ran, czy owrzodzeń skłania do rozważań na temat stanów alergicznych, infekcyjnych lub pasożytniczych skóry.

Wszelkie wątpliwości odnośnie pielęgnacji kota oraz dbałości o stan okrywy włosowej powinny zostać przedyskutowane z lekarzem weterynarii, który wskaże nie tylko metody i techniki regularnej opieki nad kotem w zakresie kosmetyki, ale także zaleci odpowiednią dietę i/lub witaminy dla kota, wspierające kondycję skóry i włosów.

Badanie jamy ustnej, dziąseł, zębów

Badanie jamy ustnej kota seniora
Badanie jamy ustnej kota seniora

Niezwykle ważne jest, aby lekarz ocenił stan jamy ustnej kota.

Jest to bowiem miejsce, w którym w wielu przypadkach dzieje się naprawdę źle.

Niechęć kotów do manipulacji w obrębie jamy ustnej utrudnia właścicielom kontrolowanie stanu dziąseł czy zębów, a to właśnie one najczęściej doskwierają naszym staruszkom.

Wizyta u lekarza jest więc świetną okazją do sprawdzenia wnętrza pyszczka naszego pupila.

Najczęściej u seniorów rozwijają się stany zapalne dziąseł, zauważalny jest kamień nazębny, ukruszeniu lub ułamaniu ulegają zęby.

Nie wolno lekceważyć tego typu zaburzeń. Najszybciej, jak to możliwe należy wyleczyć stany zapalne, kamień nazębny usunąć, a chore zęby leczyć lub usunąć.

Badanie oczu, uszu

Badanie uszu u kota seniora
Badanie uszu u kota seniora

Szczególnie bierze się pod uwagę zdolność widzenia i słyszenia. Uwagę lekarza weterynarii powinny zwrócić takie zmiany, jak zmętnienia, wtręty, zmiany barwy, wynaczynienia w oczach, różnice w wielkości źrenicy itp.

Omacywanie tarczycy

U kotów starszych jest to bardzo ważne badanie.

Często łączy się je z oceną poziomu hormonów tego gruczołu.

Dlaczego?

U seniorów dość często rozwija się nadczynność tarczycy, a pierwsze objawy można zauważyć w wieku powyżej 10 – g roku życia.

Osłuchiwanie serca i płuc

Osłuchiwanie serca i płuc
Osłuchiwanie serca i płuc

Niezmiernie ważna czynność, która pozwala już we wstępnym badaniu klinicznym wykryć nieprawidłowości dotyczące tych narządów.

A ponieważ u starszych kotów dość często dochodzi do chorób związanych z układem oddechowym i/krążenia, badanie to może być zaledwie przedsionkiem szerszej diagnostyki.

Nie należy jednak lekceważyć znaczenia osłuchiwania klatki piersiowej, ponieważ to właśnie to badanie umożliwia wykrycie patologicznych szmerów oddechowych, zaburzeń w rytmie serca, szmerów sercowych lub innych zaburzeń.

W razie zauważenia jakichkolwiek odchyleń od normy lekarz weterynarii może zlecić dodatkowe badania, jak np.:

  • zdjęcie przeglądowe klatki piersiowej,
  • badanie ekg,
  • badanie usg serca,
  • pomiar ciśnienia krwi itp.

Omacywanie jamy brzusznej w celu wykrycia jakichkolwiek nieprawidłowości

U starszych kotów w badaniu palpacyjnym dość często stwierdzane zaburzenia to:

  • powiększenie i/lub bolesność nerek (związane z ich chorobą),
  • powiększenie wątroby,
  • bolesność przy omacywaniu okolicy trzustki,
  • zatrzymanie kału lub obecność płynu lub guza w jamie brzusznej.

Jeśli istnieją jakiekolwiek nieprawidłowości, które zwracają uwagę lekarza, może on zalecić wykonanie badań dodatkowych, jak np. rtg lub usg jamy brzusznej.

Ocena stawów i mięśni

Starość u kota: ocena stawów i mięśni kota
Starość u kota: ocena stawów i mięśni kota

Ponieważ wiele kocich staruszków ma duże problemy z poruszaniem się, bardzo ważne jest stwierdzenie, czy zaburzenia motoryczne nie wynikają z chorób stawów lub mięśni.

Są to bolesne stany, których wykrycie umożliwia wprowadzenie leczenia oraz złagodzenie dolegliwości bólowych.

W wielu przypadkach konieczne będzie wykonanie badań obrazowych w celu zlokalizowania stanów zapalnych lub zwyrodnieniowych.

Uaktualnienie szczepień kota

Uaktualnienie szczepień kota seniora
Uaktualnienie szczepień kota seniora

W zależności od statusu dotychczasowej profilaktyki oraz ewentualnego narażenia na kontakt z czynnikami wywołującymi choroby zakaźne, lekarz weterynarii może podjąć decyzję o zwiększeniu częstotliwości szczepień Twojego kota.

Układ immunologiczny starszych zwierząt nie funkcjonuje już tak sprawnie jak wcześniej, stąd konieczne może być podanie szczepionek przypominających. Jednak wszelkie tego typu decyzje powinny być dokładnie przemyślane z uwzględnieniem faktycznego ryzyka zakażenia.

Regularne odrobaczenia

Nie należy zapominać o systematycznym zwalczaniu pasożytów wewnętrznych.

Stary kot może nie radzić sobie z towarzyszami na gapę tak sprawnie, jak dwulatek, a ich niszczące działanie może zasadniczo odbić się na stanie zdrowia pupila.

Żeby jednak nie obciążać organizmu seniora silnymi lekami, zawsze należy wykonać badanie parazytologiczne kału.

Badanie krwi i moczu

Badanie krwi kota
Badanie krwi kota

Oprócz pełnego badania klinicznego Twój lekarz z całą pewnością będzie chciał pobrać krew i mocz do badań laboratoryjnych.

Informacje uzyskane z tych analiz są nie do przecenienia i stanowią dopełnienie całego badania starszego kota.

Istnieją nawet specjalne profile badań – tzw. geriatryczne, w których skład wchodzą wszelkie najistotniejsze parametry, oceniane u zwierząt w podeszłym wieku.

Czasem samo, nie wiadomo nawet jak dokładne, badanie kliniczne może nie wykazać żadnych zmian, a krew lub mocz mówią nam, że jednak coś niepokojącego dzieje się w organizmie staruszka.

Pamiętajmy, że większość chorób, wykryta wystarczająco wcześnie ma szansę na wyleczenie lub przynajmniej złagodzenie ich przebiegu.

Pomiar ciśnienia krwi

Badanie niezbyt często wykonywane w gabinetach, a przeważnie konieczne u wielu kotów w podeszłym wieku.

Porozmawiaj z lekarzem o możliwości wykonania tego prostego i nieinwazyjnego pomiaru, a w sytuacji gdyby nie dysponował tego typu sprzętem, poproś o skierowanie do placówki referencyjnej.

Poza tymi czynnościami weterynarz będzie chciał uaktualnić stan wiedzy na temat Twojego kota, zadając ci przykładowo takie pytania:

  1. Jaki rodzaj karmy otrzymuje Twój kot?
  2. Czy zauważyłeś jakieś zmiany w uczęszczaniu do kuwety dla kota? Czy zauważyłeś jakieś zmiany w konsystencji, ilości, częstości czy sposobie oddawania kału?
  3. Czy Twój kot wymiotuje? Jeśli tak, to jak często?
  4. Czy zauważyłeś jakiekolwiek zmiany w zachowaniu kota? Jego nastroju?
  5. Czy Twój kot chętnie nawiązuje z Tobą kontakt? Czy nastąpiła jakakolwiek zmiana w interakcjach z Tobą, domownikami lub innymi zwierzętami?
  6. Czy nastąpiła jakakolwiek zmiana w przeprowadzaniu pielęgnacji Twojego kota? Czy nie zaniedbuje on higieny?
  7. Czy zaistniały jakieś nowe okoliczności lub też pojawiły się jakiekolwiek nowe symptomy od ostatniej wizyty kontrolnej?

Opieka stomatologiczna

Opieka stomatologiczna kota
Opieka stomatologiczna kota

Koci seniorzy często cierpią na schorzenia jamy ustnej, a stany te bywają naprawdę bolesne i zniechęcające do jedzenia.

Infekcje jamy ustnej, kamień nazębny czy choroby zębów w szybkim tempie mogą doprowadzić do stanów infekcyjnych również innych narządów.

Można jednak zapobiec choć części z nich, dbając o higienę jamy ustnej kota w bardzo podobny sposób, jak dbamy o własne uzębienie.

Ponieważ jednak może to być trudne w przypadku niektórych – nieprzyzwyczajonych – zwierząt, zapoznaj się z poniższymi wskazówkami.

Regularnie sprawdzaj jamę ustną kota pod kątem występowania kamienia nazębnego, zmian w wyglądzie dziąseł oraz stanu uzębienia.

Systematycznie szczotkuj zęby kota.

Wiem, że nie wszyscy milusińscy pozwolą sobie na tego typu drastyczne środki. Jeśli Twój podopieczny absolutnie nie zgadza się na żadne manipulacje w obrębie jamy ustnej z użyciem szczoteczki do zębów i pasty, możesz spróbować użyć specjalnych chusteczek dentystycznych.

W ostateczności twarda, sucha karma, która ma zapobiegać odkładaniu się kamienia nazębnego musi wystarczyć, jednak miej świadomość, że nawet przy jej stosowaniu może dochodzić jednak do odkładania się płytki nazębnej.

Pamiętaj, że problemy z dziąsłami lub zębami mogą wynikać z innych chorób ogólnoustrojowych, dlatego zawsze powinieneś skonsultować stan jamy ustnej swojego kota z lekarzem weterynarii.

Na to zwrócić uwagę przy sprawdzaniu stanu jamy ustnej u kota

  • Czerwone, obrzęknięte, bolesne i/lub krwawiące dziąsła,
  • intensywne ślinienie,
  • nieprzyjemny zapach z pyszczka,
  • utrata apetytu,
  • obecność ran, nadżerek lub owrzodzeń na błonie śluzowej jamy ustnej,
  • koty, u których występują nieleczone infekcje jamy ustnej lub choroby zębów mogą wykazywać objawy ogólne, w postaci:
    • apatii,
    • braku apetytu,
    • unikania kontaktu,
    • podczas próby jedzenia mogą upuszczać kęsy,
    • mogą także jeść wolniej, ostrożniej, żuć wyłącznie po jednej stronie jamy ustnej.

Jeśli zauważysz tego typu symptomy u swojego podopiecznego, zabierz go do lekarza weterynarii.

Żywienie starszego kota

Na rynku dostępnych jest wiele karm dedykowanych dla kotów seniorów.

Obfitują one w specjalnie zbilansowane składniki pokarmowe, które:

  • mają wspomóc organizm,
  • odbudować utraconą masę mięśniową,
  • polepszyć odporność,
  • zabezpieczyć nerki,
  • obniżyć ryzyko wielu chorób.

Możesz śmiało podawać tego typu pokarmy o ile oczywiście Twój kot będzie chciał je jeść.

U starszego kota węch ulega osłabieniu, toteż zwierzak może odmawiać jedzenia nawet takiego pokarmu, który wcześniej bardzo mu smakował.

Możesz spróbować zwiększyć atrakcyjność jedzenia poprzez lekkie podgrzanie posiłku tuż przed podaniem.

To powinno zachęcić kociego staruszka do jedzenia.

Podawaj kociakowi w ciągu dnia mniejsze porcje świeżego pożywienia.

Jeśli coś zostanie w misce, zwierzę prawdopodobnie nie będzie chciało tego później zjeść.

Zasada:

mniej, ale częściej sprawdza się u większości kotów z wybrednym apetytem.

Karma najlepsza dla kota seniora spełnia trzy podstawowe warunki:

  • jest chętnie jedzona przez zwierzę;
  • jest odpowiednio zbilansowana, co oznacza, że zapewnia kotu wszelkie składniki odżywcze, mikroelementy witaminy, które są niezbędne dla zdrowia Twojego podopiecznego;
  • pomaga utrzymać idealną masę ciała, zapewnia odpowiednią częstość wypróżnień i prawidłową konsystencję stolców, a także zdrową skórę i lśniąca sierść.

Upewnij się też, że Twój kot zawsze i wszędzie ma dostęp do świeżej, czystej wody.

Jeśli możesz sobie na to pozwolić, porozstawiaj miski z wodą w różnych częściach domu (na górze, na dole, na tarasie itp.).

Kot chętniej podejdzie do miski, jeśli będzie miał ją bliżej.

Nasz koci senior powinien przyjmować odpowiednią ilość wody, co niestety u starszych zwierząt jest bardzo trudne do wyegzekwowania.

Stąd też często są one bardziej podatne na odwodnienie lub przewlekłe zmęczenie.

Sprawę dodatkowo komplikuje fakt żywienia kota pokarmem suchym.

Nie lekceważ więc konieczności dopajania swojego kota i staraj się robić to przy każdej nadarzającej się okazji.

No dobrze, ale co zrobić, jeśli nasz podopieczny jest bardzo wybredny i kompletnie nie chce spożywać karmy, która mu proponujesz, choćby nie wiem jak dobrze zbilansowana i droga była?

Rzeczywiście, takie sytuacje dość często zdarzają się u kotów, nie tylko starszych.

W pierwszej kolejności należy sprawdzić, czy u podłoża tego typu zaburzeń nie leży jakaś choroba ogólnoustrojowa.

Osłabiony, wybredny apetyt może towarzyszyć wielu schorzeniom, wśród których najczęstsze u kotów w starszym wieku są choroby nerek, stany zapale jamy ustnej lub chore albo ułamane zęby.

Problemy z pamięcią i pewnego rodzaju zaburzenia behawioralne również mogą odbijać się na apetycie.

Jeśli okaże się, że u Twojego kota nie występuje żaden stan kliniczny, który mógłby wytłumaczyć jego wyjątkową niechęć do jedzenia, spróbuj uatrakcyjnić posiłki.

Wskazówki jak nakłonić kota do jedzenia

  1. Zmień rodzaj pokarmu. Kotom dość szybko nudzi się jeden smak, dlatego – jeśli nie ma ku temu przeciwwskazań zdrowotnych, staraj się regularnie zmieniać smaki i rodzaje pokarmu. Oczywiście nie zmieniaj pożywienia drastycznie – nowy rodzaj pokarmu musi być wprowadzany stopniowo.
  2. Jeśli pomimo podsuwania kotu pod nos karm o różnych smakach i zapachach nie doszliście jednak do porozumienia, spróbuj zmienić teksturę karmy. Są koty, które nagle chcą jadać wyłącznie paszteciki, pomimo iż wcześniej zachwycały się kawałkami w sosie. Zwierzęta, które nie są przekonane do suchej karmy może zagustują w pokarmie z puszek. Poeksperymentuj.
  3. Do pokarmu dodaj nieco aromatu w postaci naturalnego bulionu mięsno – warzywnego z niską zawartością soli, czy kilku kropel sosu z tuńczyka. Czasem kotu potrzebny jest jedynie pewien bodziec zachęcający, a tak intensywnie pachnące rarytasy mogą w tym pomóc.
  4. Spróbuj delikatnie podgrzać jedzenie. Wtedy pachnie ono jeszcze intensywniej, a ciepłe posiłki zdecydowanie lepiej smakują. Pamiętaj jednak, by pokarm nie był zbyt gorący.
  5. Niektórzy próbują delikatnie dosmaczać jedzenie. Jeśli nie ma przeciwwskazań zdrowotnych (jak np. choroby serca, nadciśnienie), możesz delikatnie posolić jedzenie. Podobnie dodatek niektórych ziół może zwiększyć smakowitość pożywienia.

Karma sucha, puszkowana czy gotowana?

Karma sucha, puszkowana czy gotowana?
Karma sucha, puszkowana czy gotowana?

U starszych kotów duży nacisk kładzie się na odpowiednie spożycie wody.

Najczęściej nie pobierają jej one w wystarczającej ilości, co niekorzystnie odbija się na działaniu wielu narządów (zwłaszcza nerek).

Niezmiernie ważne jest więc zachęcanie do picia.

Rozmieść w domu kilka misek z wodą i upewniaj się, że zawsze jest ona świeża.

Do pokarmu dodawaj odrobinę wody, by przemycać ją w każdy możliwy sposób.

Polecane jest także podawanie pokarmu gotowanego lub z puszek – taka dieta jest zdecydowanie bardziej uwodniona.

Zachęcająco również działają różnego rodzaju fontanny do picia dla kotów.

Dbałość o odpowiednie nawodnienie jest niezmiernie ważna w zapobieganiu zaparciom, odwodnieniu oraz poważnym chorobom.

Ważną rolę odgrywa także częstotliwość oraz regularność posiłków.

Podawaj kotu 3 – 4 niewielkie posiłki dziennie, najlepiej o stałych porach.

Czy podawać starszemu kotu witaminy?

Witaminy dla starszego kota na wzmocnienie
Witaminy dla starszego kota na wzmocnienie

Kwestia suplementacji jest ściśle uzależniona od potrzeb kota oraz od rodzaju pokarmu, którym jest karmiony.

Większość karm weterynaryjnych przeznaczonych dla kotów seniorów jest odpowiednio zbilansowana, toteż dodatek witamin nie jest potrzebny.

Jeśli jednak chcesz zapewnić swojemu kotu dodatek antyoksydantów, nienasyconych kwasów tłuszczowych, chondroityny czy glukozaminy, to nie będzie przeciwwskazań.

Należy tylko pamiętać, żeby podawać je w dawkach proporcjonalnych do masy ciała (każdy producent tych preparatów umieszcza na opakowaniu dawkowanie).

Zawsze jednak zalecam, by opiekun skonsultował fakt suplementacji z lekarzem weterynarii, który zna jego zwierzę.

Nadmiar pewnych witamin może być równie (lub nawet bardziej) szkodliwy, niż ich niedobór.

Uzupełnienia niedoborów witaminowych mogą wymagać koty chore na pewne choroby przewlekłe, które nie przyswajają odpowiedniej ilości składników pokarmowych.

Zabieg chirurgiczny u starszego kota

Zabieg chirurgiczny u kota seniora
Zabieg chirurgiczny u kota seniora

Jeśli stanąłeś przed koniecznością poddania swojego podopiecznego zabiegowi chirurgicznemu, wcześniej powinieneś dokładnie temat operacji przedyskutować z lekarzem.

Operacja u starego kota niesie ze sobą pewne ryzyko, związane nie tylko z wiekiem, ale także w częstym występowaniem różnego rodzaju schorzeń.

Nie oznacza to jednak, że starsze koty nie są operowane.

Zabieg chirurgiczny jest jak najbardziej możliwy, ale trzeba się do niego odpowiednio przygotować.

W pierwszej kolejności lekarz weterynarii przeprowadzi dokładną ocenę przedoperacyjną, wykona badania kwalifikujące do anestezji oraz zabiegu (jak np. badanie morfologiczne i biochemiczne krwi, badanie ekg, badanie moczu oraz wszelkie inne testy, które uzna za konieczne).

Jeśli stan zdrowia kota jest wystarczająco dobry, by przeprowadzić zabieg, lekarz dopasuje odpowiednie znieczulenie.

To wszystko jest konieczne, aby operacja i rekonwalescencja przebiegły jak najbardziej łagodnie.

Pielęgnacja starszego kota

Koty w zaawansowanym wieku mogą mieć znaczne problemy z pielęgnacją futra, a nawet podstawowe zabiegi higieniczne, jak umycie się po wypróżnieniu mogą sprawiać im naprawdę poważną trudność.

Problemy z sierścią najczęściej pojawiają się u kotów długowłosych, jednak kołtuny i filce w okolicach pach i pachwin, a także wzdłuż kręgosłupa mogą występować u każdego, nawet krótkowłosego kota.

Zdarza się, że skóra pod spodem jest zaogniona.

Jest to najczęściej spowodowane faktem współistniejących schorzeń układu ruchu, jak np. zapalenia stawów, ale także chorób metabolicznych, jak otyłość.

Dlatego też to twoim przywilejem będzie teraz regularna pielęgnacja kociego futra oraz pazurów.

Regularnie szczotkuj więc jego sierść, rozczesuj splątane włosy, od czasu do czasu możesz także zafundować mu ciepłą kąpiel (pod warunkiem, że Twój podopieczny wyrazi na nią chęć – w przeciwnym razie lepiej go nie stresuj).

Kąpiel może przynieść ogromną ulgę kotom cierpiącym na stany zapalne lub zwyrodnieniowe stawów.

Jeśli nie chcesz fundować pupilowi tego typu wrażeń, regularnie używaj szczotki i miękkiej, wilgotne ściereczki, by rozczesać zmatowienia i nie dopuścić do powstania dredów czy kołtunów albo – co gorsze – stanów zapalnych skóry pod nimi.

Systematycznie dbaj także o pazury.

Ze względu na to, że u starszych kotów są one grubsze, dłuższe i mocniejsze, mogą teraz stanowić poważny problem zarówno dla samego zwierzęcia, jak i jego opiekuna.

Z różnych przyczyn starsze koty mogą przestać ostrzyć swoje pazurki, dlatego niezbędna jest ich dość częsta korekcja.

Konieczne jest regularne ich sprawdzanie, ponieważ często – jeśli przeoczymy odpowiedni moment – mogą one stać się tak długie, że przybierając kształt obrączek, wbijają się w opuszki.

Jeśli podczas pielęgnacji kociaka zauważysz, że dotykanie czy szczotkowanie pewnego regionu ciała sprawia mu dyskomfort, lub co gorsze – ból – zabierz kota do lekarza.

To jest właśnie jedna z przyczyn, dla której zwierzęta te zaprzestają pielęgnacji.

A w wielu przypadkach można nieborakowi pomóc.

Starość u kota – kiedy iść do weterynarza?

Kiedy konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii?
Kiedy konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii?

To dość częste pytanie, zadawane przez właścicieli starszych kotów.

I jak się okazuje całkiem sensowne.

Wielu opiekunów czuje się nieco zbitych z tropu, ponieważ nie wiedzą, czy obserwowane u kota objawy są typowymi oznakami nieuchronnych procesów starzenia.

Są one jednak – mimo wszystko – zupełnie fizjologiczną i naturalną koleją rzeczy, czy też zaobserwowane symptomy stanowią już ostrzeżenie, iż w organizmie kota dzieje się coś niedobrego.

Dlatego też, poza wcześniej ustalonymi wizytami kontrolnymi, lepiej będzie, jeśli zabierzesz swojego pupila do weterynarza, jeśli zauważysz u niego któreś z poniższych odstępstw od normy:

Jakiekolwiek objawy chorobowe, czyli na przykład:

Czyli wszystkie te oznaki, które powinny zaniepokoić każdego właściciela zwierzęcia, bez względu na wiek.

Zaburzenia apetytu i pragnienia u kota

Zaburzenia apetytu i pragnienia u starego kota
Zaburzenia apetytu i pragnienia u starszego kota

Owszem, są one dość częste u starszych kotów, ale nawet wtedy wszelkie wahania w jedną, czy w drugą stronę powinny być dość subtelne i rozciągnięte w czasie.

Oznacza to, że wszelkie nagłe i wyraźne zmiany w przyjmowaniu jedzenia czy picia powinny być jak najszybciej zgłoszone lekarzowi weterynarii.

Na przykład kot, który w normalnych warunkach nie jadał dużo, ale mimo wszystko utrzymywał swoją masę ciała i nie wykazywał objawów wyniszczenia w ostatnim czasie nie chce w ogóle jeść, a dodatkowo jego kondycja uległa znacznemu pogorszeniu wymaga jak najszybszej konsultacji lekarskiej.

To może być objaw choroby.

Zawsze jednak należy zgłosić fakt zaburzeń apetytu podczas wizyty kontrolnej.

Problemy z oddawaniem moczu i/lub kału

To zawsze wymaga gruntownego sprawdzenia oraz ustalenia przyczyn takiego stanu rzeczy, niezależnie od tego, ile kociak ma lat.

Wszelkie zaburzenia mikcji lub defekacji powinny być skonsultowane z lekarzem weterynarii.

Spadek aktywności kota, objawy bólowe

Przykładowo ruchliwy do tej pory i wszędobylski kot przestaje w pewnym momencie wyskakiwać na parapet, krzesła czy inne ulubione powierzchnie.

Dostrzegasz, że poruszanie sprawia mu pewną trudność, że nie jest już tak zwinny.

Stał się niezręczny, co bardziej spostrzegawczy opiekunowie zauważają także, że zakres ruchów kończyn zwierzaka uległ zdecydowanemu zmniejszeniu, a sam kot porusza się jakoś tak mniej zgrabnie.

Rozpoznanie zaburzeń motorycznych oraz poznawczych u kota jest niezmiernie trudne, ponieważ zwierzęta te bardzo długo ukrywają objawy chorobowe.

Jak zorientować się, czy zwierzęciu rzeczywiście coś dolega?

Symptomy bólowe u kota

  • zwierzę od jakiegoś czasu unika wyskakiwania lub zeskakiwania, jest mniej skłonny do wykonywania gwałtownych ruchów;
  • kot owszem – wyskakuje, ale na dużo niższe wysokości niż wcześniej;
  • sprawia wrażenie, jakby jego kończyny były bardziej sztywne; to może mijać po rozchodzeniu;
  • zauważasz, że kot jest mniej zwinny niż wcześniej;
  • gdy go podnosisz broni się, wyrywa lub miauczy i płacze;
  • zauważasz kulawiznę lub utykanie;
  • przechodzenie przez przeszkody (np. próg) sprawia mu trudność;
  • unika wychodzenia lub schodzenia po schodach – zauważasz trudności w ich pokonywaniu;
  • często zdarza mu się załatwić poza kuwetą;
  • zaniedbuje futro, spostrzegasz, że mniej czasu poświęca pielęgnacji;
  • unika kontaktu z Tobą, nie lubi już być głaskany;
  • unika zabawy z innymi zwierzętami, stracił zainteresowanie zabawkami;
  • ucina sobie więcej drzemek, częściej poleguje;
  • stał się głośny, częściej miauczy bez wyraźnego powodu;
  • stał się niespokojny, lękliwy, agresywny;
  • masz wrażenie, że zapomina.

Jeśli zauważysz tego typu lub podobne zmiany zachowania u Twojego kota, skonsultuj je z lekarzem weterynarii.

Postaraj się wyjaśnić wszelkie wątpliwości i niepokoje, jeśli masz jakiekolwiek pytania, zadaj je tak szczegółowo, jak tylko możesz.

Zmiana zachowania starszego kota

Jeśli kot od jakiegoś czasu prezentuje zupełnie inne, niż typowe zachowanie, stał się “zrzędliwy”, podenerwowany, wręcz agresywny, zdarza się, że błąka się bez celu miaucząc przy tym i płacząc, może to oznaczać poważniejsze, niż tylko psychiczne problemy.

Zgłoś się z nim do lekarza, który oceni, czy jest się czym martwić.

Jeśli w dalszym ciągu zastanawiasz się, jakie nieprawidłowości u Twojego kota powinny skłonić cię do wytężonej uwagi, poniżej krótka lista stanów i zaburzeń, do których może być predysponowany starszy kot.

Demencja starcza i dysfunkcje poznawcze

Wszelkie prawidłowe funkcje mózgu, jak uczenie się, czy zapamiętywanie, w starszym wieku ulegają znacznemu osłabieniu.

Podobnie, jak to się dzieje u ludzi, kot może stawać się coraz bardziej zagubiony i zdezorientowany. Szacuje się, iż osłabienie funkcji poznawczych dotyka około 55% kotów w wieku 11 – 15 lat oraz ponad 80% kotów w wieku 16 – 20 lat.

Objawy demencji u kota to:

  • Dezorientacja – zwierzę może gubić się, czuć się niepewnie w znajomych miejscach.

Kot może patrzeć w przestrzeń, błąkać się bez celu albo też w jakąś szczelinę, w której utknie i nie może się wydostać samodzielnie. Dezorientacja może dotyczyć nawet 40% kotów w wieku 17 lat i starszych.

Jak można pomóc kotu, który nie czuje się pewnie?

Najlepszym sposobem jest zapewnienie stałości i przewidywalności środowiska oraz dbanie o jak najbardziej konsekwentne stosowanie się do ustalonego i znanego kotu harmonogramu.

Te rutynowe, codzienne działania dadzą zwierzęciu poczucie bezpieczeństwa.

Staraj się unikać zmian w standardowych czynnościach, nie zmieniaj diety, położenia misek czy kuwet.

Posiłki podawaj o stałych porach.

Jeśli Twój kot znajduje się na dużej przestrzeni i widzisz, że w pewnych miejscach domu czuje się obco i nieswojo, ogranicz miejsce jego przebywania do stosunkowo niewielkiego obszaru.

Ważne jest, by zwierzę czuło się w otoczeniu swobodnie, bezpiecznie i spokojnie, a jednocześnie miało do dyspozycji wszelkie niezbędne przedmioty.

  • Zmiany w interakcjach społecznych i środowiskowych.

Z jednej strony wiele starszych kotów staje się mniej zainteresowanych kontaktem z opiekunem, innymi członkami rodziny czy zwierzętami, mogą chcieć się izolować, szukać ciszy i spokoju, chować się.

Zdarza się także, że skryte i niechętne do kontaktów koty stają się nadzwyczaj łase na pieszczoty, bardzo zależne od opiekuna i wręcz nie opuszczające go ani na krok.

  • Mniejsza aktywność fizyczna, czasem wręcz apatia.

Koty – z natury obdarzone silnym instynktem odkrywania i poszerzania terytorium – w starszym wieku coraz mniej skłonne są do eksplorowania i odpowiadania na bodźce środowiskowe.

Obejmuje to także własną pielęgnację, czyszczenie futra, a nawet jedzenie.

  • Zmiany we wzorcu snu/czuwania, jak np. spanie w ciągu dnia, niepokój i bezsenność w nocy.

Nocne wędrówki po domu wraz z głośnym miauczeniem stają się codziennością.

Z kolei w ciągu dnia kot często drzemie.

Przyczyn takiego stanu rzeczy może być wiele, począwszy od naturalnych konsekwencji zaistniałych już zaburzeń (np. osłabienie słuchu i/lub wzroku może wpływać na głębokość snu kota lub też problemy ze zlokalizowaniem kuwety lub misek mogą przyczyniać się do nocnych wędrówek i błądzenia), poprzez nieprawidłowości somatyczne, jak nadczynność tarczycy, choroby nerek czy cukrzyca.

Jeśli więc zauważysz u swojego pupila nienaturalne zachowanie i zaburzenie rytmu dzień/noc koniecznie skonsultuj się z lekarzem weterynarii w celu znalezienia medycznej przyczyny niepokoju, zaburzeń snu i czuwania, a także zmiany w załatwianiu potrzeb fizjologicznych.

A w międzyczasie możesz spróbować ustalić normalny tryb dobowy, zachęcając podopiecznego do większej aktywności w ciągu dnia.

Zaangażuj go w pewne czynności wieczorne, jak np. zabawa.

Taki zwiększony wydatek energii powinien sprawić, że staruszek będzie lepiej spał w nocy.

  • Nadmierna wokalizacja.

Starsze koty mogą zachowywać się głośno z wielu powodów, między innymi przy problemach chorobowych, przebiegających z bolesnością, zaburzeniach poznawczych czy utracie słuchu.

Oczywiście pierwszym krokiem powinno być zabranie zwierza do lekarza weterynarii, który wykluczy (lub potwierdzi) obecność poważniejszych schorzeń.

Jeśli okaże się, że nadmierne miauczenie i jęczenie (zwłaszcza w nocy) jest spowodowane procesami starczymi, można wprowadzić leczenie.

Początkowo dobrze się sprawdzają feromony kocie w postaci dyfuzorów lub sprayów i/lub leki przeciwlękowe.

Zasięgnij jednak porady behawiorysty, który może podpowiedzieć ci, w jaki sposób radzić sobie z nadmiernie wokalizującym kotem.

Pamiętaj jednak, że upominanie czy okazywanie frustracji swojemu podopiecznemu w niczym nie pomoże, a spotęguje tylko lęk i dezorientację.

  • Osłabienie słuchu.

Czy kot nie reaguje na Twoje wołanie, a przy głośniejszych i nagłych dźwiękach bardzo łatwo go przestraszyć?

Bardzo często utrata słuchu zauważana jest późno, a pierwsze symptomy kojarzonej raczej z agresją.

Jest to spowodowane tym, że bardzo często dochodzi do silnego wystraszenia zwierzęcia – on po prostu nie słyszy, gdy podchodzisz i nagłe dotknięcie może wywołać u niego uczucie zagrożenia.

Naturalną reakcją w takich sytuacjach jest atak.

Oczywiście takie sytuacje powinny być skonsultowane z lekarzem weterynarii, jednak już teraz możesz spróbować zadziałać.

Jeśli podejrzewasz u swojego kota utratę słuchu, staraj się dać mu znać o swojej obecności wcześniej, np. poprzez kilkukrotne zapalenie i zgaszenie światła w pomieszczeniu, do którego wchodzisz, tupanie lub głośne klaśnięcia.

Kot wyczuwa drgania, więc nawet przy osłabionym słuchu powinien zauważyć twoją obecność.

  • Zapominanie wcześniej wyuczonych nawyków.

Zapominanie nawyków, które były im bardzo dobrze znane, jak np. miejsce kuwety czy misek z jedzeniem, problemy z rozpoznawaniem znajomych osób lub zwierząt, zanieczyszczanie domu, załatwianie się poza kuwetą, w obszarach bardzo nietypowych (np. w łóżku, w jadalni).

Wielu właścicieli starszych kotów stwierdza, że ich zwierzęta zrobiły się leniwe lub złośliwe, ponieważ załatwiają się gdzie popadnie.

Jednakże może to wynikać z faktu, że mają trudność ze zlokalizowaniem lub wejściem do kuwety.

  • Niepokój, łatwe wpadanie w złość, agresja.

Kot może być bardzo niespokojny, nawet drażliwy.

Częściej i głośniej miauczy w tonie nieznoszącym sprzeciwu.

U starszych kotów niepokój może dawać o sobie znać głównie w nocy.

Wówczas może on wynikać z lęku przez odseparowaniem od członków rodziny (jest to dość długi czas, w którym wszyscy śpią – staruszek może być zaniepokojony taką samotnością) lub też problemami z odnalezieniem misek czy kuwet w ciemności.

Kot może być głośny, miauczeć, stać nad głową właściciela i głośno mruczeć, domagając się uwagi.

Jeśli lekarz weterynarii nie znajdzie medycznych przyczyn tego stanu rzeczy może wprowadzić leki przeciwlękowe.

Wcześniej zaleca się jednak kontakt z behawiorystą, który może podsunąć inne – mniej obciążające rozwiązania tego problemu.

Niezmiernie ważne jest zrozumienie procesów i zmian, przez które przechodzi Twój starzejący się kot.

To może pomóc – zarówno Tobie, jak i twojemu pupilowi – poradzić sobie z problemami i zachowaniem, które pojawiają się w wieku geriatrycznym.

Nie powinieneś zakładać z góry, że skoro tego typu zaburzenia wystąpią u Twojego pupila, to jest to wyłączny efekt starzenia się i nic nie można z tym zrobić, by mu pomóc.

Niejednokrotnie zdarza się, że niektóre zmiany w zachowaniu są skutkiem leżących u ich źródła zaburzeń chorobowych, dlatego też zawsze zaobserwowane objawy powinieneś zgłosić lekarzowi weterynarii.

Jeśli więc twoje zwierzę wykazuje któreś z objawów wymienionych w tym akapicie, należy dążyć do wykluczenia ewentualnej choroby, która mogłaby wywołać tego typu nieprawidłowy sposób bycia.

Praktycznie każdy z tych symptomów może być wywołany przez problemy medyczne, takie jak:

  • ból (np. przy problemach stomatologicznych, zwyrodnieniach stawów),
  • choroby nerek,
  • cukrzyca,
  • nadciśnienie i wiele innych.

W sytuacji, gdy wszystkie kliniczne przyczyny zostaną wykluczone, a istniejące zmiany zachowania nie pojawiły się na wiele lat wcześniej, przypisuje się je efektom starzenia się mózgu.

I rzeczywiście – jeśli to zmiana zachowania Twojego kota wywołana jest właśnie przez dysfunkcje poznawcze, wprowadzane jest odpowiednie postępowanie.

Opiera się ono głównie na dostosowaniu otoczenia do zmieniających się potrzeb kota, a także utrzymywaniu pewnych rutynowych czynności w miarę stałych i niezmiennych.

W niektórych przypadkach można rozważyć wprowadzenie leczenia farmakologicznego, np. z użyciem chlorowodorku selegiliny (mająca zastosowanie pomocnicze w lekkich przypadkach demencji) lub leki przeciwlękowe.

Zanieczyszczanie domu

Zanieczyszczanie domu przez kota seniora
Zanieczyszczanie domu przez kota seniora

W sytuacji, gdy Twój podopieczny zaniechał korzystania z kuwety i nieustannie odnajdujesz przejawy tej (mniej lub bardziej świadomej) decyzji w różnych miejscach domu, powinien on być dokładnie zbadany przez lekarza weterynarii.

Przyczyn nieprawidłowego oddawania moczu i kału jest wiele, w tym należy przede wszystkim uwzględnić kwestie medyczne.

Tak więc wszelkiego rodzaju obniżenie czucia, dysfunkcje nerwowo – mięśniowe, które wpływają na zdolności motoryczne, guzy mózgu, niewydolność nerek, dysfunkcje układu hormonalnego – w skrócie każde zaburzenie, które zwiększa częstotliwość oddawania moczu i/lub kału lub też ogranicza w jakimkolwiek stopniu kontrolę nad tymi procesami powinno być wykluczone.

Najczęstsze medyczne przyczyny zanieczyszczania domu przez kota:

  • Zakażenia dróg moczowych.

Jeśli zauważyłeś, że kot próbuje wchodzić do kuwety, ale z niej wychodzi i załatwia się poz nią, może to wynikać w infekcji dróg moczowych.

Jest to szczególnie prawdopodobne, gdy oddaje niewielkie ilości moczu, ale często.

Podobnie sprawa wygląda przy idiopatycznym zapaleniu pęcherza moczowego, przy którym oprócz ewidentnych problemów z mikcją na czoło objawów wysuwa się także niepokojące zachowanie kota, jak apatia, częste wylizywanie okolicy ujścia cewki moczowej, miauczenie i niepokój.

Zdarza się również, że w moczu pojawia się krew.

  • Kamica i/lub niedrożność cewki moczowej

Kamica i/lub niedrożność cewki moczowej to stan, w którym na skutek pewnej blokady na drodze wyprowadzającej mocz dochodzi do utrudnienia jego oddawania, a czasem nawet całkowitego uniemożliwienia.

To niebezpieczny i bolesny stan, który jak najszybciej powinien być skonsultowany z lekarzem weterynarii.

Kot jest bardzo niespokojny, unika kontaktu, często się napina, miaucząc przy tym i płacząc.

  • Znaczenie moczem.

Innymi, już niechorobowymi zaburzeniami może być znaczenie moczem.

Jest to stosunkowo łatwe do zauważenia, ponieważ kot znaczy teren w trochę inny sposób.

Otóż najczęściej spryskuje on po prostu pionowe powierzchnie, znajdujące się w jego terytorium.

Mogą to być ściany, stojący kwiaty doniczkowe, krzesła itp.

Staje on przy takim przedmiocie z wyprostowanym ciałem, unosi ogon ku górze i rozpyla mocz na daną powierzchnię.

Ilość tak oddanego moczu jest z reguły mniejsza niż przy regularnych mikcjach.

Jeśli lekarz nie potwierdzi żadnej uchwytnej przyczyny zdrowotnej zabrudzania domu, najprawdopodobniej jest ona wywołana właśnie przez procesy starzenia.

Czy istnieją jakieś wskazówki, które mogą być przydatne w takiej sytuacji?

Zapobieganie zanieczyszczeniu domu przez kota

  • Zwiększ liczbę dostępnych kuwet dla kota. Umieść je na każdym piętrze domu tak, by nie musiał on wchodzić lub wychodzić po schodach w celu załatwienia swoich potrzeb fizjologicznych.
  • Kuwety powinny stać zawsze w tym samym miejscu, a nowe pudełka umieść dodatkowo w lokalizacjach, które Twój kot specjalnie sobie upodobał.
  • Do kuwety powinno być łatwe wejście, najlepiej jeśli będzie ona miała niskie boki. Starszym kotom mogą dokuczać problemy stawowe, a próba wejścia do wysokiego pojemnika może wiązać się z bólem, co utrwala się jako nieprzyjemne skojarzenie. W tej sytuacji kot może zaniechać korzystania z takiej toalety.
  • Koty lubią czystość i mogą odmawiać korzystania z kuwety o wątpliwej “świeżości”. Nie trzeba chyba wspominać, iż zanieczyszczenia z kuwety powinny być sukcesywnie usuwane, a cała zawartość wymieniana przynajmniej raz w tygodniu wraz z dokładnym czyszczeniem i odkażaniem kuwety.
  • Większość kotów preferuje delikatny, bezzapachowy żwirek.
  • Kuwety powinny znajdować się w miejscach spokojnych, ale nie zamkniętych. Koty lubią obserwować zbliżających się ludzi lub zwierzęta po to, by w razie konieczności móc szybko uciec z kuwety. Pamiętaj jednak, żeby nie umieszczać pojemnika na odchody w miejscach “tranzytowych” – to może zestresować starszego nieboraka i odmówi on korzystania z takiego przybytku.
  • Staraj się nie umieszczać kuwet w pobliżu miejsc głośnych, jak np. w pobliżu pralki, czy suszarki.
  • Jeśli używasz kuwet przykrytych, spróbuj zdjąć na pewien czas pokrycia i zaobserwuj, czy kot przekonał się do tego typu rozwiązania. Czasem starsze koty, pomimo korzystania przez lata z takiego rodzaju toalet, w pewnym momencie nabierają irracjonalnego lęku przed zamkniętymi pomieszczeniami. Nierzadko obserwuje się to u zwierząt, które przez wzgląd na częste wizyty u lekarza weterynarii, są transportowane w zamkniętych pojemnikach. Z biegiem czasu nabierają niechęci do przedmiotów przypominających transportery.
  • Jeśli Twój kot wybrał sobie jakieś konkretne miejsce do załatwiania swoich potrzeb, postaw w tych miejscach kuwetę. Jeśli nie jest to możliwe, postaraj się sprawić, żeby straciło ono na atrakcyjności w jego oczach. Przede wszystkim dokładnie zmyj powierzchnię, na której zdarzają się wypadki bezzapachowymi środkami do czyszczenia. Czasami udaje się wyeliminować załatwianie się w takich miejscach zapewniając dostęp światła. Innym rozwiązaniem jest umieszczenie tam misek z wodą i jedzeniem lub ulubionych zabawek (kot, nawet starszy, unika jedzenia i załatwiania się w tym samym miejscu). Innym rozwiązaniem może być szeleszcząca folia lub samoprzylepna taśma dwustronna przyklejona do konkretnej powierzchni.

Zwiększona wrażliwość na zmiany temperatury

Zdolności termoregulacyjne Twojego pupila z wiekiem ulegają osłabieniu.

Starszy kot może być bardziej wrażliwy na niskie temperatury otoczenia, dlatego nie zdziw się, że teraz częściej będzie szukał miejsca na drzemkę w cieplejszych miejscach, a także może zmienić preferencje dotyczące środowiska przebywania.

Częściej możesz znajdować swoje kocię w miejscach nietypowych, np. w szafie pomiędzy ubraniami czy też zakopanego pod kołdrą.

Jeśli zauważysz tego typu oznaki, możesz spróbować pomóc podopiecznemu.

Zmodyfikuj dotychczasowe siedlisko kota tak, by miał w nim ciepło i chętnie z niego korzystał.

Dostarcz ciepłe koce, poduszki, a w razie konieczności osłoń przed światem zewnętrznym.

Możesz zakupić gotowe budki dla kotów w sklepie zoologicznym lub też skonstruować wygodne legowisko według własnego uznania.

Ogranicza cię jedynie własna wyobraźnia oraz oczywiście preferencje futrzastego seniora.

Pamiętaj jednak, że ukrywanie się, szukanie ciepłych miejsc oraz izolacja mogą stanowić również objawy chorobowe, dlatego koniecznie skonsultuj tego typu zachowania z lekarzem weterynarii.

Zaparcie u kota seniora

Zaparcie u kota seniora
Zaparcie u kota seniora

To dość częsta dolegliwość u starszych kotów, wynikająca z osłabienia funkcji jelit, ograniczenia aktywności (np. w wyniku stanów zwyrodnieniowych stawów) oraz niedostatecznego pobierania wody.

Dodatkowo u długowłosych kotów połykanie znacznej ilości sierści podczas pielęgnacji może sprzyjać występowaniu problemów z defekacją.

Objawy zaparcia mogą obejmować zmniejszoną częstość oddawania kału, wysiłek i silne parcie przy defekacji, możliwy jest znaczny dyskomfort, a nawet bolesność i wokalizacja przy oddawaniu kału.

Im dłużej trwa proces, tym kot coraz gorzej się czuje, staje się apatyczny, traci apetyt, a nawet mogą pojawić się inne objawy, jak np. wymioty (jeśli doszło do całkowitego zatrzymania kału u kota).

W takich sytuacjach powinieneś skontaktować się z lekarzem weterynarii w celu wprowadzenia leczenia oraz dostosowania diety do zaistniałych problemów.

Najczęściej problem zaparć można rozwiązać poprzez zwiększenie ilości błonnika w diecie, zwiększenie ilości przyswajanej wody, zachęcanie do zwiększonego ruchu oraz czasem skrócenie sierści u kotów długowłosych.

Niekiedy konieczne może być podawanie środków poślizgowych (np. płynna parafina) lub też leków zwiększających objętość stolca, np. laktuloza.

Tę ostatnią należy ostrożnie stosować u kotów z cukrzycą.

Jako wsparcie dietetyczne warto dodawać do pożywienia łyżkę otrąb ryżowych lub owsianych.

Rewelacyjnie sprawdzają się także sproszkowane pestki dyni, dodawane po 1 – 2 łyżeczki do pokarmu.

Zawsze jednak należy skonsultować zaburzenia w wypróżnianiu z lekarzem weterynarii.

Utrata słuchu

Bardzo trudno jest zauważyć głuchotę u kotów, ponieważ rekompensują one deficyty w słuchu za pomocą innych zmysłów.

Jednak tego typu braki i ograniczenia są dość częste u starszych kotów.

Jak więc można poznać, że kot nie słyszy?

  • Zwierzę nie reaguje na twoje wołanie lub głośny dźwięk. Wielu właścicieli przypisuje ten fakt ociężałości lub nawet lenistwu kota, nie mając świadomości, że kot faktycznie nie słyszy.
  • Kot łatwo staje się podatny na wystraszenie. Przykładowo, w sytuacji, gdy śpi, podchodzisz do niego mówiąc, a on reaguje szybkim zerwaniem się dopiero w sytuacji, gdy go dotkniesz. Takie zachowanie może świadczyć o zaburzeniach słuchu. Słyszące koty rzadko kiedy dają się zaskoczyć, dlatego jeśli zauważysz taki symptom u swojego podopiecznego, spróbuj przeprowadzić u niego kilka dodatkowych testów. Może to być np. klaśnięcie za głową (w momencie, gdy kot nie patrzy i nie wie, że właśnie go sprawdzasz). Obserwuj w tym czasie ruch małżowin usznych u kota oraz jego reakcję na nagły i niespodziewany dźwięk. Jeśli nie zauważysz żadnej spodziewanej odpowiedzi ze strony kota, domniemanie głuchoty staje się bardzo prawdopodobne. Możesz także zaszeleścić opakowaniem ulubionego przysmaku lub pokarmu kota, albo też otworzyć drzwi lodówki. Wiele kotów jest wyczulonych na takie dźwięki i natychmiast zjawiają się one przy właścicielu.
  • Jeśli dodatkowo kot stał się ostatnimi czasy wyjątkowo (jak na niego) głośny, może to potwierdzać zaburzenia słuchu. Najczęstszym widocznym (a właściwie słyszalnym) symptomem jest głośne miauczenie, sprawiające wrażenie przesadnego. Dzieje się tak dlatego, że kot nie słyszy sam siebie.
  • Głuchocie często towarzyszą:
    • zawroty głowy,
    • dezorientacja,
    • niepokój,
    • strach.

Na rozwój niedosłyszenia u kota mogą wpływać choroby uszu, którymi najczęstszymi objawami są:

  • intensywne potrząsanie głową,
  • świąd uszu, drapanie się, ocieranie, nastawianie do drapania,
  • wypływ z przewodów słuchowych (może być różnej konsystencji i barwy, najczęściej ciemnobrunatny, suchy, przypominający fusy z kawy lub też żółtawy, ropny, o cuchnącej woni).

Choroby zębów starszych kotów

Zdarzają się nader często u starszych kotów.

Dlatego też dbałość o stan uzębienia, obejmująca regularne przeglądy dentystyczne, szczotkowanie zębów oraz obserwacja w kierunku jakichkolwiek zmian w obrębie jamy ustnej (np. zaczerwienienie dziąseł, obecność kamienia nazębnego) stanowią jeden z najważniejszych zagadnień w opiece nad starszym kotem.

Cukrzyca u kota

Cukrzyca u kota
Cukrzyca u kota

Cukrzyca u kota lubi towarzyszyć zwierzętom z nadwagą lub otyłym (zwłaszcza kocurom), a pojawia się z reguły w średnim lub starszym wieku.

Objawy cukrzycy są bardzo podobne do tych, które występują przy innych chorobach.

Objawy cukrzycy u kota:

  • wielomocz,
  • zwiększone pragnienie,
  • zwiększony apetyt przy jednoczesnej utracie masy ciała,
  • osłabienie, letarg, apatia,
  • wymioty,
  • zwiększona podatność na infekcje (najczęściej skórne lub dróg moczowych).

Jeśli cukrzyca jest wykryta na wczesnym etapie, zdecydowanie łatwiej jest zapanować nad jej niekorzystnymi skutkami.

Dlatego tym bardziej zachęcam do częstszego monitorowania stanu zdrowia kota oraz wykonywaniu regularnych badań krwi.

Otyłość u starego kota

Otyłość u kota
Otyłość u kota

Nadwaga lub otyłość nad wyraz często są utrapieniem starszych kotów.

W wielu przypadkach towarzyszą one chorobom ogólnym, takim jak:

Niestety, nadmiar kilogramów stanowi pewnego rodzaju błędne koło – koty z nadwagą są mniej skłonne do wysiłku, co przyczynia się do jeszcze większego spadku aktywności i tycia.

I na odwrót – otyłość predysponuje do wielu chorób, jak cukrzyca, choroby stawów, trzustki, wątroby czy serca.

Dlatego też, jeśli u Twojego kota nie stwierdzono jeszcze żadnej choroby, która tłumaczyłaby zwiększenie masy ciała, najprawdopodobniej pobiera on po prostu zbyt dużo kalorii w stosunku do zapotrzebowania.

By temu zaradzić, opcje są trzy.

Możesz wybrać jedną z nich (najlepiej) lub połączyć wszystkie – w zależności od możliwości.

Zapobieganie otyłości u kota

  1. Podawaj kotu dietę o niższej zawartości węglowodanów i tłuszczów. Dieta mniej energetyczna, ale o optymalnej zawartości białka już sama w sobie może sprawić, że kot stopniowo będzie tracił na wadze. Jeśli dodatkowo wzbogacona zostanie ona o błonnik, to dodatkowo zmniejszy jej kaloryczność.
  2. Podawaj kotu mniejszą ilość jedzenia. To oczywiste, że zmniejszenie racji pokarmowych doprowadzi prędzej czy później do utraty masy. Nie musisz od razu drastycznie redukować posiłków; wystarczy, że odejmiesz od każdej porcji 10% objętości. Odchudzanie kota nie może być szybkie, powinien on regularnie i systematycznie tracić masie, ale bez uszczerbku dla zdrowia.
  3. Wpłyń na zwiększenie aktywności kota. Możesz zachęcać zwierzaka do ruchu, wykorzystując zabawki, wskaźnik laserowy, wprowadzając nowe meble i przeszkody do domu, a także wyprowadzając go na spacery na smyczy. Dopasuj aktywność do jego możliwości i chęci. Pamiętaj jednak, by nie forsować go za bardzo. Nawet kilkuminutowy wysiłek, ale traktowany przez kota jak zabawa, w dłuższej perspektywie będzie skuteczniejszy niż forsowna zabawa do utraty tchu, której kot już nigdy nie będzie chciał powtórzyć.

Nadczynność tarczycy

Nadczynność tarczycy u kota
Nadczynność tarczycy u kota

Nadczynność tarczycy pojawia się z reguły u kotów starszych niż 10 – letnie.

Dochodzi do zaburzeń w funkcjonowaniu gruczołu tarczycowego w postaci nadmiernej produkcji jego hormonów, a jednym z tego przejawów jest znaczne przyspieszenie tempa metabolizmu.

Objawy mogą być różnie nasilone u różnych zwierząt.

Objawy nadczynności tarczycy u kota

  • Zwiększony apetyt, któremu nie towarzyszy tycie. Zauważalna jest wręcz utrata masy ciała.
  • Możliwe jest również zwiększone pragnienie.
  • Zmiany w zachowaniu kota. Opiekun zgłasza lekarzowi, że jego podopieczny stał się nadpobudliwy, nerwowy, głośny, czasem pojawia się niczym nieuzasadniona agresja. Zdarza się, że koty przestają korzystać z kuwety, a swoje potrzeby załatwiają w przypadkowych miejscach.
  • Wymioty.
  • Biegunka.
  • Zmiany w wyglądzie okrywy włosowej, zły stan sierści. Staje się ona matowa, splątana.
  • Nadciśnienie, szmery sercowe, przyspieszona akcja serca.
  • W badaniu klinicznym wyczuwalny może być powiększony jeden lub (rzadziej) oba płaty tarczycy, a nawet obecność guzka w jego obrębie.

Zawsze tego typu symptomy warto jest zgłosić lekarzowi weterynarii.

Jeśli nadczynność tarczycy zostanie wykryta stosunkowo wcześnie, po wprowadzeniu leczenia objawy mogą się szybko wycofać i kot wraca do swojego naturalnego stylu życia i zachowania.

Jednak nieleczona nadczynność tarczycy doprowadzić może do uszkodzenia narządów wewnętrznych, co już zasadniczo wpływa na długość życia pacjenta.

Problemy z nerkami

Jedną z największych bolączek starszych kotów są zaburzenia pracy nerek.

Niestety, jest to jeden z najczęstszych problemów, dotykający koty, zwłaszcza w podeszłym wieku.

Przykre jest to, że jeśli pojawi się niewydolność nerek, to w zdecydowanej większości przypadków ma ona charakter nieuleczalny i postępujący.

Przewlekła niewydolność nerek zabiera kotom sporo lat życia i trzeba zrobić wszystko, by temu zapobiec.

Objawy dysfunkcji nerek u kota

  • zwiększone lub zmniejszone pragnienie; to w dużej mierze zależy od etapu niewydolności nerek, jednak przeważnie zauważalne jest u kotów zwiększone przyjmowanie płynów;
  • oddawanie większej ilości moczu;
  • słaby apetyt lub jego całkowity brak;
  • zmniejszenie masy ciała;
  • zaparcie;
  • utrata masy mięśniowej;
  • zły stan sierści;
  • wymioty;
  • letarg;
  • depresja;
  • cuchnący oddech.

Jeśli zgłosisz lekarzowi, iż Twój kot wykazuje tego typu objawy, z całą pewnością będzie chciał on w pierwszej kolejności wykluczyć chorobę nerek.

To bardzo ważne, żebyś obserwował swoje zwierzę, ponieważ na wczesnym etapie niewydolności nerek można wspomóc kota za pomocą odpowiednio dobranego leczenia oraz diety.

Najlepiej w ogóle byłoby, gdyby tego typu objawy się nie pojawiły, a regularne badania krwi i moczu uspokoiły zarówno ciebie, jak i lekarza, że wszystko jest w porządku u Twojego wiekowego przyjaciela.

Nowotwory u kocich seniorów

Niestety, nowotwory nie omijają starszych kotów, a wiele z nich pojawia się głównie w podeszłym wieku.

Rodzajów nowotworów, które mogą dotykać koty jest mnóstwo, od łagodnych, kompletnie nieszkodliwych aż do bardzo złośliwych, nie dających kociakowi większych szans.

Dlatego też każdą nieprawidłowość, każdego najmniejszego nawet guzka warto pokazać lekarzowi, który powinien dążyć do określenia jego rodzaju i charakteru.

Większość zmian nowotworowych wykryta we wczesnym etapie jest uleczalna.

Objawy nowotworu u starszego kota

  • Zmiany skórne lub różnego rodzaju deformacje czy nie gojące się owrzodzenia, które mogą się umiejscowić niemal w każdej części ciała. Tego typu oznaki są bardzo częste w przypadku guzów nowotworowych u kotów.
  • Pozostałe objawy mogą być różne, zależne od lokalizacji oraz narządu dotkniętego nowotworzeniem. Można więc zauważyć:
    • apatię, niechęć do chodzenia,
    • brak apetytu,
    • wymioty,
    • biegunkę,
    • zwiększone pragnienie,
    • wielomocz,
    • zły stan okrywy włosowej,
    • trudności w połykaniu,
    • obecność ran lub owrzodzeń, które nie goją się pomimo leczenia,
    • krwawienia lub nieprawidłowa wydzielina,
    • problemy z oddychaniem,
    • problemy z oddawaniem kału lub moczu.

Zapalenie lub zwyrodnienie stawów

Wbrew pozorom to nie są stany zarezerwowane wyłącznie dla psów, choć u nich stwierdzane są nad wyraz często.

Koty też cierpią z powodu arthritis i to dużo częściej, niż nam się wydaje.

Jednak ze względu na fakt, że są to bardzo skryte istoty, niezwykle rzadko prezentują jawne objawy zaburzeń motorycznych.

Wielu opiekunów najzwyczajniej w świecie nie wie, że ich podopieczny cierpi z powodu bólu, a wszelkie ograniczenia aktywności, brak chęci do zabawy i częstsze polegiwanie zrzuca na karb wieku.

Tak, wiek ma z tym wiele wspólnego, ale główną przyczyną niechęci do poruszania się u Twojego kota mogą być właśnie bolesne stany zapalne lub zwyrodnieniowe stawów.

Symptomy problemów zwyrodnieniowych lub zapalnych w obrębie stawów

  • zmiana zachowania kota:
    • zrzędliwość, niechęć do kontaktu, zmniejszona tolerancja w odniesieniu do pielęgnacji lub pieszczot,
    • nerwowość, a nawet agresja, których wynikiem może być dyskomfort lub ból w obrębie stawów,
    • mniejsze zainteresowanie zabawą, brak chęci na jakąkolwiek aktywność,
    • trudności z utrzymywaniem czystości, zwłaszcza w tylnych okolicach ciała,
  • sztywność kończyn, zauważalna zwłaszcza po odpoczynku, po “rozchodzeniu” się według właściciela jest zdecydowanie lepiej;
  • kulawizna;
  • poranna sztywność;
  • niechęć do wspinania się, skakania;
  • utykanie.

Jeśli dodatkowo kot ma nadwagę, może ona pogłębić artretyzm, dlatego niezmiernie ważne jest, by dbać o to, by zwierzę miało prawidłową masę ciała.

Każdy nadprogramowy kilogram niepotrzebnie tylko obciąża już i tak chore stawy.

Dlatego zadbaj o to, by Twój podopieczny miał wystarczającą ilość ruchu, staraj się zachęcać go do zabawy, urozmaicaj mu nawet sam fakt zdobywania pokarmu.

Stany zwyrodnieniowe stawów są stanami, które się nie wycofają, ale poprzez odpowiednie zbilansowanie diety, utrzymanie właściwej masy ciała, a także wspomagającą terapię można na tyle skutecznie “zarządzać” tą chorobą, że życie z nią stanie się mniej bolesne oraz bardziej aktywne.

Żeby ułatwić kotu, który dotknięty jest stanem zapalnym lub zwyrodnieniowym stawów codzienne funkcjonowanie, zatroszcz się o pewne istotne kwestie:

  1. Zapewnij kociakowi dużą kuwetę z niskim wejściem i wysokimi bokami, w której znajduje się drobniejszy żwirek;
  2. Zapewnij rampy i podesty, by ułatwić dostęp do ulubionych miejsc przebywania kota;
  3. Zapewnij miękkie legowisko z większą poduszką.

Problemy żołądkowo – jelitowe

Nieswoiste stany zapalne jelit, określane nazwą IBD (Inflammatory Bowel Disease) mogą pojawić się u kotów praktycznie w każdym wieku.

Objawiają się one jako zaburzenia trawienia i mogą wymagać nawet dożywotniego leczenia.

Objawy są bardzo niespecyficzne i częstokroć nasuwają podejrzenie innych chorób.

Objawy IBD ukota

  • biegunka,
  • wymioty,
  • utrata masy ciała,
  • brak apetytu.

Zapalenie trzustki u kota

Choroba dość często diagnozowana u starszych kotów.

Objawy zapalenia trzustki u kota

  • brak apetytu (co u staruszków jest przecież częste i bez zapalenia trzustki),
  • wymioty,
  • biegunka,
  • zatwardzenia,
  • silna apatia,
  • bolesność jamy brzusznej.

U kotów najczęściej zapalenie trzustki jest składową tzw. triaditis, czyli kompleksu:

  • zapalenie trzustki,
  • zapalenie dróg żółciowych,
  • IBD.

W takim przypadku mogą również występować dodatkowo:

Widać więc, że proces jest uogólniony i bardzo niebezpieczny.

Nie wolno lekceważyć tego stanu, gdyż może on doprowadzić do wielu niekorzystnych następstw, jak posocznica, ropnie i martwica w obrębie trzustki czy nawet cukrzyca.

Nadciśnienie u starszego kota

Apatia i szybkie męczenie się mogą być objawem nadciśnienia u kota
Apatia i szybkie męczenie się mogą być objawem nadciśnienia u kota

Jest to stan, który towarzyszy wielu chorobom, zwłaszcza tym, które pokazują się w starszym wieku.

A więc niewydolność nerek, choroby serca, nawet nadczynność tarczycy wpływać mogą podwyższenie ciśnienia.

Zbyt wysokie ciśnienie tętnicze może także pojawiać się samoczynnie, bez żadnej uchwytnej przyczyny.

Ważne jest, by umieć rozpoznawać symptomy nadciśnienia, ponieważ może być ono niebezpieczne, zwłaszcza dla takich narządów, jak oczy, nerki, serce czy mózg.

Symptomy nadciśnienia u kota

  • ślepota,
  • zmiany wewnątrz oka, jak krwawienie,
  • silny niepokój,
  • dezorientacja,
  • wokalizacja (zwłaszcza w nocy),
  • drgawki.

Czasami objawy nadciśnienia nie są mocno wyrażone i jest ono wykrywane “przypadkowo” – podczas badań kontrolnych.

Bardzo ważne jest, by najszybciej jak to możliwe dążyć do ustabilizowania ciśnienia tętniczego krwi.

W wielu przypadkach powodzenie terapii będzie zależało od zaawansowania choroby podstawowej, ale im szybciej zdiagnozuje się nadciśnienie, tym większe szanse na wprowadzenie skutecznej terapii.

Bywa również i tak, że nadciśnienie komplikuje przebieg chorób będących jego przyczyną, i bez odpowiedniego dwutorowego działania nie udaje się opanować żadnego z tych stanów.

Dlatego też pomiar ciśnienia krwi powinien być obligatoryjnym badaniem u każdego starszego kota.

Choroby serca u kotów

Jakie są objawy chorób serca u kota?
Jakie są objawy chorób serca u kota?

Wśród chorób serca u starszych kotów sztandarową jednostką jest kardiomiopatia przerostowa.

Objawy kardiomiopatii przerostowej u kota

  • szybka męczliwość,
  • oddychanie z otwartą jamą ustną,
  • problemy z kończynami, jak np. niedowłady spowodowane skrzepami w dużych naczyniach krwionośnych.

Wielu lekarzy weterynarii rutynowo już przeprowadza badania serca u kotów w podeszłym wieku, często łącząc je z pomiarem ciśnienia krwi oraz oznaczaniem hormonów tarczycowych.

Choroby wątroby

Jedną z najczęstszych konsekwencji zaburzeń apetytu, a przede wszystkim odmowy przyjmowania pokarmu jest stłuszczenie wątroby.

Jednak starsze koty rozwijać mogą także inne choroby, dotyczące tego narządu, jak zapalenie wątroby i dróg żółciowych.

Czasami w celu jednoznacznego rozpoznania choroby konieczne jest wykonanie biopsji cienkoigłowej wątroby.

U starszych kotów zaburzenia ze strony wątroby mogą być również związane z występowaniem chorób nowotworowych dróg żółciowych i/lub wątroby.

Postępowanie ze starszym kotem

Jak widać starzenie się obarczone jest ryzykiem wystąpienia wielu chorób oraz dodatkowo obfituje w pewne niekorzystne zmiany behawioralne.

Czy jest coś, co możesz zrobić – oczywiście poza względami medycznymi, by pomóc swojemu kotu?

W jaki sposób można usprawnić lub polepszyć warunki jego bytowania, by w jak najmniejszym stopniu odczuwał upływający czas?

Istnieje kilka spraw, o które możesz się zatroszczyć.

Mikrochip

Jedną z bardzo istotnych kwestii jest zadbanie o jego bezpieczeństwo.

Jeśli Twój kot nadal wychodzi na zewnątrz i oboje nie wyobrażacie sobie, by było inaczej, zachipuj kota.

Dzięki temu w razie zagubienia, czy dezorientacji łatwo będzie można kociaka odnaleźć.

Wygodne miejsca w domu

Twój kot z pewnością ma kilka ulubionych miejsc w domu, w których uwielbia się wylegiwać.

Być może obecnie – ze względu na zmniejszoną sprawność, z niektórych musiał zrezygnować.

Możesz jednak pomóc mu utrzymać dotychczasowe nawyki.

Wystarczy, że ułatwisz mu dostęp do tych ulubionych miejsc poprzez umieszczenie odpowiednich ramp, taboretów lub krzeseł w taki sposób, by kociak wygodnie i bezpiecznie mógł się po nich wspiąć.

Czasem wystarczy położyć chodnik lub dywan, który zapewni zwierzęciu stabilność i umożliwi wyskok do powierzchni, zlokalizowanych wyżej.

Nie zapomnij także zabezpieczyć kota przed ewentualnym upadkiem – dobrym pomysłem może być umieszczenie poduszek lub miękkich mat pod parapetami lub obszarami szczególnie ulubionymi przez pupila.

Koty mogą spadać nie tylko dlatego, że występują u nich problemy motoryczne, ale także ze względu na pomyłki w “obliczeniach” – nie są one już w stanie precyzyjnie określać odległości i często próby wyskoków kończą się upadkami.

Zapewnij odpowiednią kuwetę

Ponieważ pewne typy kuwet są genialne dla młodych i dorosłych osobników, ale zupełnie nie nadają się dla starszych, ze względu na ich wysokie ścianki boczne lub zabudowanie, postaraj się podpatrzeć, w jaki sposób staruszek korzysta z kuwety.

Jeśli zauważysz jakieś problemy z korzystaniem z toalety, postaraj się wyjść naprzeciw tego typu niedogodnościom.

Rozwiązaniem mogą być niższe tacki z miękkim, niedrażniącym żwirkiem, które Twój kociak będzie akceptował.

Najlepiej, jeśli w domu postawisz 2 lub 3 takie kuwety (zależnie od rozległości rewiru Twojego pupila) w spokojnych i bezpiecznych miejscach przebywania zwierzęcia.

Koty w pewnym wieku stają się coraz bardziej uzależnione od swojego opiekuna – nawet te wychodzące mogą mieć problem z załatwieniem się na dworze, a te sprawy przynoszą do domu.

Powodem mogą być inne, dzikie koty bytujące na zewnątrz i atakujące swojego starszego pobratymca, w zimie – twarda, zaschnięta ziemia uniemożliwiająca zakopywanie odchodów, opady deszczu, które zniechęcają do spacerów albo też behawioralne naleciałości.

Niezależnie jednak od przyczyny – Twój kot musi czuć się dobrze i odpowiednie miejsca do załatwiania swoich fizjologicznych potrzeb zdecydowanie poprawią komfort życia Twojego podopiecznego.

Odpowiednia dieta

To niezmiernie istotna kwestia, której pominięcie może być zgubne w skutkach.

Prawidłowo zbilansowane, odpowiednie do wieku oraz ewentualnych schorzeń pożywienie jest czynnikiem kluczowym w dbaniu o swojego podopiecznego.

Powinieneś przedyskutować kwestię diety z lekarzem weterynarii, który z całą pewnością dobierze odpowiedni rodzaj pożywienia na podstawie takich czynników, jak:

  • aktywność,
  • wiek,
  • towarzyszące choroby,
  • twoje możliwości finansowe i czasowe i wiele innych.

Uogólniając można by rzec, że optymalna dieta dla starszych kotów to taka o wysokiej zawartości wilgoci, o stosunkowo wysokiej zawartości białka pochodzenia zwierzęcego, odpowiedniej zawartości tłuszczu i węglowodanów oraz optymalnym dodatku minerałów i witamin.

Oczywiście rodzaj pożywienia przede wszystkim powinien być dostosowany do aktualnej kondycji kota oraz ewentualnych chorób towarzyszących (np. choroby nerek wymagają mniejszej zawartości białka oraz fosforu).

Dieta mokra – puszkowana lub przygotowywana w domu – dostarcza kotom tak cennej wody, której nie przyswajają one samodzielnie.

Jednym z najczęściej zadawanych pytań w gabinetach weterynaryjnych jest:

czy powinienem karmić swojego starszego kota dietą mokrą czy suchą?

Jest ono w pełni uzasadnione, a wielu lekarzy nadal czuje się zakłopotanych, kiedy musi jednoznacznie ustosunkować się do tej ważnej kwestii.

Dlaczego?

Ponieważ istnieje wiele kontrowersji wokół tego zagadnienia.

Z jednej strony suchy komercyjny pokarm z tzw. wyższej półki świetnie pokrywa zapotrzebowanie zwierzęcia na wszelkie niezbędne składniki pokarmowe.

Dodatkowo wielu lekarzy polecało ten rodzaj karmy, ponieważ zauważyli, że koty rozgryzające twarde krokiety mają o wiele czystsze zęby, zdrowsze dziąsła i mniejszy problem z otyłością niż ich pobratymcy, żywieni wyłącznie pokarmem miękkim.

No i dodatkowo sucha karma według niektórych obserwacji mniej predysponuje do rozwoju nadczynności tarczycy.

Obecnie odchodzi się od takiego spojrzenia.

Pomimo tego, iż jest to karma wygodna (wystarczy wsypać do miski), nie psuje się tak szybko, jak pokarm wilgotny, a dodatkowo jest bardziej ekonomiczna, jednak nie jest to naturalne pożywienie dla kotów.

Są pewne minusy, które czasem dyskwalifikują tego rodzaju pożywienie.

Pokarm w postaci suchych krokietów często zawiera wyższą zawartość węglowodanów.

Producenci karm dla kotów wielokrotnie powlekają drobne krokieciki tłuszczem w celu zwiększenia smakowitości.

Nieprawidłowe przechowywanie takiej karmy może skutkować szybkim jełczeniem tłuszczów, co prowadzi nie tylko do spadku zawartości witamin, ale także jest niezdrowe dla kota.

Jednak najważniejszym problemem związanym ze skarmianiem pokarmu suchego jest fakt, że kot jedząc go prawie nigdy nie przyjmuje równoważnej ilości wody, która zawarta jest w diecie wilgotnej.

Może się to odbić na problemach z nerkami lub z pęcherzem moczowym (wytrącanie się kryształów).

Dlatego też starszym kotom zalecane są karmy mokre, a ewentualne problemy dentystyczne można rozwiązać poprzez regularne szczotkowanie zębów (oczywiście pod warunkiem przyzwolenia samego zainteresowanego) lub też podając na koniec dnia niewielką ilość pokarmu suchego.

Z kolei karmy puszkowe pozostawione w misce mają zdecydowanie krótszą świeżość i bardzo szybko się psują.

Jednak przy odpowiedniej organizacji dnia i częstej kontroli misek można szybko rozwiązać ten problem.

Bez względu na to, jaki rodzaj pożywienia wybierzesz dla swojego kota, staraj się co jakiś czas urozmaicać pożywienie.

Koty starsze stają się wybredne; bywa, że przez kilka dni lub tygodni chętnie zjadają dany rodzaj pożywienia, utwierdzając właściciela w przekonaniu, iż taki akurat smak bardzo przypadł im do gustu, a po pewnym czasie z niechęcią odwracają głowę.

Powinieneś być wyczulony na tego typu zachowania i – mówiąc krótko – dogadzać kotu.

Nie martw się, po chwili zwierzę najprawdopodobniej znowu wróci do swoich ulubionych smaków.

Karma komercyjna dla kotów seniorów

Czy stosować gotowe diety komercyjne przeznaczone dla starszych kotów?

Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie.

Jest to bowiem ściśle uzależnione od kondycji kota, jego aktywności oraz chorób towarzyszących.

Producenci karm opierają się na kilku podstawowych wytycznych, jak na przykład:

  • zmniejszenie ilości tłuszczu i fosforu,
  • zwiększenie zawartości błonnika, wapnia, glukozaminy, witaminy E oraz nienasyconych kwasów tłuszczowych omega 6.

Wszystko pięknie, jednak kotom w starszym wieku towarzyszy wiele stanów patologicznych oraz chorób, których jeden rodzaj pokarmu w żaden sposób nie rozwiąże.

Pacjenci geriatryczni mają zmniejszoną zdolność przyswajania tłuszczu i białka.

Szacuje się, że około 50% kotów w wieku 15 – 25 lat ma niedowagę.

Może to wynikać z osłabionego smaku i węchu, osłabienia wchłaniania jelitowego, problemów stomatologicznych czy towarzyszących chorób. Niemniej jednak, jeśli Twój kot jest szczupły, uważaj ze stosowaniem pokarmów przeznaczonych dla kocich seniorów.

Jeśli natomiast Twój kot ma skłonność do zaparć, dodatek błonnika jest bardzo pomocny.

Z kolei przy cukrzycy nadmierna ilość węglowodanów jest niewskazana.

Dlatego też zawsze porozmawiaj z lekarzem weterynarii na temat diety dla Twojego kota.

Pokarmy dla seniorów nie powinny zaszkodzić, jednak jeśli istnieje potrzeba wprowadzenia konkretnej diety leczniczej dla Twojego kota, lepiej jest to jednak skonsultować z lekarzem i/lub dietetykiem weterynaryjnym.

Ilość posiłków oraz sposób ich pobierania

Odrębną kwestią jest ilość posiłków oraz sposób ich pobierania.

Tu także warto jest poprawić dostęp do pożywienia.

Najlepiej, jeśli zwierzę przyzwyczai się do kilku miejsc, w których zawsze znajdzie świeżą wodę i jedzenie.

Niektórzy opiekunowie rozstawiają więc po 2 lub 3 zestawy misek w całym domu (np. na dole, na górze, na tarasie), by mieć pewność, że niezależnie od tego, w której części domu znajdzie się akurat kot, nie musiał on pokonywać większych odległości do miski.

Przez niektórych może to być uznane za przesadę, ale czy na pewno?

Pamiętajmy – Twój kot ma około 90 ludzkich lat.

Czy pozwoliłbyś takiemu staruszkowi na wędrówki przez cały dom w celu zjedzenia posiłku?

Najprawdopodobniej – gdyby to był człowiek – wysiłek, który wiąże się ze spacerem do kuchni byłby niewspółmiernie duży do chęci zaspokojenia głodu; niestety wielu starszych cierpi z powodu niedożywienia właśnie dlatego, że po prostu nie mają siły na to, by udać się do kuchni po posiłek.

Zabawa ze starszym kotem

Starsze koty także lubią się bawić, choć nie jest to tak wyraźne, jak u ich młodszych krewniaków.

Nie rezygnuj jednak ze stymulowania kota do zabawy.

Nie używaj do tego celu głośnych, szybkich zabawek, tylko raczej sięgnij po przedmioty ciche, którymi możesz się pobawić z kotem i zachęcić go do zwiększonego ruchu.

Bardzo dobrym pomysłem jest wędka lub piórko na patyku.

Kot nie musi biegać, ale jednocześnie nawet samo śledzenie wzrokiem czy ruchy łapkami pozwalają na pewnego rodzaju stymulację manualną.

Radzenie sobie z chorobami

W miarę starzenia się Twojego zwierzaka rośnie prawdopodobieństwo, iż zapadnie on na jakąś chorobę.

Jednym z ważniejszych elementów – poza oczywiście obserwacją i szybkim reagowaniem – opieki nad kotem jest również dostarczanie wszelkich niezbędnych informacji opiekującemu się twoim pupilem lekarzowi weterynarii.

Powinien on wiedzieć nie tylko o nowych objawach czy zmianie zachowania, ale także o rodzaju pokarmu, aktywności, o lekach i suplementach, które podajesz swojemu kotu.

Jest to o tyle ważne, iż w sytuacjach chorobowych pewne szczegóły mogą odgrywać zasadniczą rolę w procesie leczenia zwierzęcia.

Jeśli zaistnieje potrzeba wprowadzenia pewnych leków, lekarz musi wiedzieć, czy nie będą one oddziaływały niekorzystnie z medykamentami już przyjmowanymi przez kota.

Trudne decyzje końca życia

Nawet pomimo najlepszej opieki, działań zapobiegawczych i leczniczych przychodzi taki moment, w którym zwierzę nie reaguje już na terapię i zaczynają się pojawiać oznaki cierpienia i zmęczenia.

Ważne jest, byś umiał zauważyć ten punkt, w którym leczenie staje się uciążliwe i nie przynoszące żadnych pozytywnych efektów.

Przedyskutuj tę sytuację ze swoim lekarzem weterynarii i razem opracujcie najlepszy dla pacjenta plan postępowania.

Wielu opiekunów prędzej czy później staje przed koniecznością podjęcia decyzji o zaprzestaniu leczenia, jednakże ustalenie odpowiedniej chwili zawsze jest bardzo trudne.

Lekarze weterynarii w takiej sytuacji starają się pomóc właścicielom w podjęciu decyzji, stawiając im następujące pytania:

  • Czy obserwujesz cierpienie u swojego kota? Czy uważasz, że odczuwa on ból? Jeśli tak, to czy po podaniu leków uśmierzających zwierzę czuje się lepiej? Czy stosowane środki do kontrolowania bólu rzeczywiście są skuteczne?
  • Czy Twój kot je? Czy podawany pokarm przyjmowany jest w ilości odpowiedniej? Czy raczej wmuszasz w kota posiłki “na siłę”?
  • Czy Twój kot jest na tyle aktywny, by samodzielnie dostać się do miski z wodą, jedzeniem, do kuwety czy ulubionego legowiska? Czy wręcz przeciwnie – całymi dniami leży w jednej pozycji?
  • Czy Twój kot wykazuje jakąkolwiek chęć kontaktu z Tobą czy innymi członkami rodziny lub zwierzętami?
  • Czy Twój kot jest zainteresowany wychodzeniem na zewnątrz?
  • Czy jeśli musiałbyś oszacować procentowo, ile dni jest “lepszych” dni gorszych, to jak by to wyglądało u Twojego kota?
  • Czy u Twojego kota zmieniły się pewne ustalone wcześniej rytuały, jak np. spanie, jedzenie, pielęgnacja itp.?

Nieuchronnie doszliśmy do punktu, w którym trzeba stanąć przed bardzo trudną decyzją.

Nigdy nie jest to łatwe i nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej.

Jeśli jednak eutanazja – bo o niej tutaj mowa – rzeczywiście jest konieczna, porozmawiaj z lekarzem o wszelkich kwestiach, które jej dotyczą.

Zadaj mu każde pytanie, jakie ci przyjdzie do głowy, a które pozwoli ci podjąć najlepszą dla kota decyzję.

Nie podejmuj jej pod wpływem impulsu czy nacisku.

Lekarz weterynarii powinien móc na spokojnie wytłumaczyć ci, dlaczego w ogóle pojawił się temat eutanazji, jak ta procedura będzie wyglądała, czego możesz się spodziewać zarówno w trakcie, jak i po niej.

Uświadom sobie, że to ty musisz zająć odpowiednie stanowisko w tej jakże trudnej kwestii.

To nigdy nie jest decyzja personelu.

Lekarz może ci jedynie powiedzieć o rokowaniu, szansach, możliwościach, może nawet zasugerować, ale to ty masz ostatnie zdanie.

Ta chwila będzie pełna bólu i wątpliwości.

Jednak weź pod uwagę ostatnie dni lub tygodnie życia Twojego zwierzęcia, oceń najbardziej obiektywnie jak tylko potrafisz, czy chcesz, by kociak męczył się nadal i podejmij odpowiednią decyzję.

Niezależnie od tego, jaka ona będzie, nikt nie będzie cię oceniał.

Nikt nie ma prawa.

To jedne z najtrudniejszych chwil w życiu każdego opiekuna zwierzęcia, chwil, przez które musi przejść sam.

W takich momentach nie trać z oczu swojego kota.

Nigdy nie decyduj kierując się tylko i wyłącznie swoimi odczuciami, obawami czy przekonaniami.

Musisz na chwilę zapomnieć o sobie i pomyśleć o zwierzęciu.

Zapytaj się siebie co będzie, jeśli obierzesz którąkolwiek z tych dwóch przeciwnych dróg?

Czy jeśli odmówisz eutanazji, chcąc, by kot po prostu odszedł sam, nie wydasz na niego jednocześnie wyroku ogromnego cierpienia do końca swoich dni?

A z drugiej strony – czy na pewno eutanazja jest tutaj najlepszym wyjściem?

Czy zaprzestanie terapii nie wystarczy?

Czy zwierzę rzeczywiście cierpi i zakończenie życia jest koniecznością?

Pozostawiam cię czytelniku z tymi pytaniami, mając jednocześnie świadomość, że nie pomogłam ci w twoich rozterkach.

Niestety, tak musi być.

Wątpliwości zawsze są i będą, a im poważniejszych spraw dotyczą, tym decyzje są cięższe i bardziej bolesne.

My, lekarze też przechodzimy przez ten ogień.

My także mamy mnóstwo wątpliwości, wypełnia nas całe morze żalu z powodu braku możliwości dalszego działania i też płaczemy.

Jednak należy pogodzić się z naturalnymi prawami biologicznymi, choćby nie wiem jak okrutne one były.

Mamy jednak narzędzie, które w wielu sytuacjach pomaga skrócić cierpienie zwierzęcia i pozwala mu godnie odejść.

Tym narzędziem jest eutanazja, a jej sprawne i w pełni uzasadnione zastosowanie pozwala zwierzęciu bezboleśnie usnąć już na zawsze spokojnym i cichym snem wiecznym.

Podsumowanie

Koty starzeją się podobnie jak ludzie, w ich ciałach zachodzą bardzo podobne procesy.

Jedną z różnic jest fakt, iż nasi koci towarzysze starzeją się po cichu.

Nie skarżą się, nie narzekają…

Po prostu powolutku i cichutko gasną, stopniowo usuwając się w cień.

Czynią to tak subtelnie i z taką klasą, iż większość właścicieli nie zauważa, że ich podopieczny bardzo posunął się w latach.

Jednak pomimo tego, że zwierzęta te nie pokazują bólu i cierpienia, to jasnym jest, że w wielu chorobach z całą pewnością je odczuwają.

Tylko nieliczni szczęśliwcy do końca życia nie zostaną dotknięci poważnymi chorobami.

W przeważającej części kociej populacji osobniki starsze przejawiają objawy kliniczne chorób, które są bezpośrednią lub pośrednią przyczyną śmierci zwierzęcia.

Według opinii wielu lekarzy weterynarii długość życia kotów w około 33% uzależniona jest od ich genów.

W miarę zbliżania się do jesieni życia ta zmienna staje się coraz ważniejsza.

Ale nadal pozostaje jeszcze prawie 2/3 szans, że poprzez swoje działanie i wsparcie wydłużysz życie swojemu podopiecznemu.

Jak to zrobić opisałam zarówno tu, jak i w artykule o długości życia kotów: https://cowsierscipiszczy.pl/ile-zyja-koty/

Wiem, że artykuł ten jest bardzo nostalgiczny, traktuje bowiem o nieuchronnym sprawach i – z uwagi na tematykę – zmusza do refleksji nie tylko na temat starości naszego ulubieńca, ale także kieruje naszą uwagę na nasze własne życie.

Jednak to jest tylko jedna strona medalu.

Chciałabym, żebyś Czytelnik po przeczytaniu tego artykułu odszedł od niego z pewną nadzieją i optymizmem.

Czy jest to możliwe?

Oczywiście, że tak.

Jeśli bowiem Twój kot dożył wieku, w którym zyskuje się dostojne miano seniora, to zarówno on, jak i ty jesteście prawdziwymi szczęściarzami!

Dosłownie!

Jeśli przeczytałeś artykuł dotyczący długości życia u kotów, to z pewnością dowiedziałeś się, że wielu kotom nie udaje się żyć dłużej niż 5 – 7 lat.

Starość jest cechą zarezerwowaną głównie dla tych szczęśliwców, którzy mają wspaniały dom, cudownych opiekunów i najlepszą pod słońcem opiekę.

Jeśli więc znajdujesz się w gronie opiekunów starszych kotów, możesz być z siebie dumny.

Stworzyłeś mu bowiem Dom – prawdziwe miejsce, gdzie spędził on tę piękną, ziemską wędrówkę z ludźmi, których kocha.

Przez lata otoczony miłością, troskliwością i opieką, rozwinął cały swój biologiczny potencjał, by wykorzystać dany mu czas.

Nie smuć się więc, jeśli twoje zwierzę jest już w podeszłym wieku.

Dla Ciebie te kilkanaście lat upłynęło jak krótka chwila, dla niego natomiast to był okres bardzo produktywny i w pełni wykorzystany.

To jest nasz – ludzi – kłopot.

Personifikujemy zwierzęta oraz pragniemy, by żyły z nami jak najdłużej.

Nie zdajemy sobie jednak sprawy, że dla nich czas płynie zupełnie inaczej.

Koty geriatryczne, przejawiające oznaki starości oraz objawy różnych chorób przeżyły już wiele i jak dla nich ta wędrówka zbliża się już do końca.

Są po prostu zmęczone, zmęczone tak bardzo, iż nie mają siły dłużej.

Zrozum więc, że Twój kot wcale nie odchodzi przedwcześnie.

Jego gwiazda już gaśnie, a Tobie pozostaje cieszyć się każdym jednym, najmniejszym nawet przejawem jej blasku.

Innym zagadnieniem, który na sam koniec chciałabym poruszyć jest adopcja starszego kota.

W schroniskach dla zwierząt przebywa mnóstwo kotów, które czekają na dobry dom.

Oczywiście, największym zainteresowaniem cieszą się młode, słodkie kociaki i to one w większości przypadków najszybciej zostają adoptowane.

Co jednak z tymi dojrzałymi lub wyniszczonymi kotami?

Czy naprawdę są one skazane na zakończenie swojego życia właśnie w schroniskach?

Z niesamowitym podziwem obserwuję ludzi, którzy zdecydowali się na adopcję starszego kota.

Pomimo tego, iż są oni głęboko świadomi zwiększonej odpowiedzialności, a także – nazwijmy to po imieniu – problemów, z którymi będą musieli się zmierzyć – decydują się jednak na taki krok.

Jest to bardzo piękne, szlachetne i godne polecenia postępowanie.

Z ich relacji wynika później, że właśnie ci staruszkowie napełnili ich domy życiem, dali im poczucie spełnienia i głębokiej miłości.

To właśnie ludzie, dla których nie liczy się ilość dni, które pozostały, ale jakość każdej chwili.

Życzę Ci drogi Czytelniku, żebyś mógł docenić czas, który podarowany jest twojemu podopiecznemu oraz potrafił wyciągnąć z niego jak najwięcej dla waszej obopólnej radości.

 

Wykorzystane źródła >>

lek wet Krystyna Skiersinis

Lekarz weterynarii Krystyna Skiersinis

Pracuję w Przychodni Weterynaryjnej w Myślenicach. Ze względu na specyfikę placówki zajmuję się głównie szeroko rozumianą diagnostyką, onkologią, rozrodem zwierząt, medycyną regeneracyjną, dermatologią. Swoją przyszłość chciałabym związać z kardiologią.

Komentarze
Subskrybuj
Powiadom o
guest
11 komentarzy
Zobacz wszystkie komentarze
Pola Krol
Pola Krol

Moj to nie chciał nic jeść właśnie i musiałam mu zmienić karmę. Artykuł bardzo fajny i napewno rozwiąże wątpliwości właścicielom kotów .

Marlena
Marlena

Bardzo dziękuję za artykuł, a szczególnie za jego ostatnią część – podsumowanie. Jestem szczęśliwym opiekunem dwóch piętnastolatków, przy czym jednego bardzo już schorowanego, choć genialnie prowadzonego prze swojego weta. Wiem już jednak, że za niedługi czas będę musiała podjąć trudną decyzję, ale wiem, że będzie ona tylko podjęta przez pryzmat kota, nie przez mój. Ten właściwy moment się czuje. Dla nas jeszcze na szczęście nie nadszedł.

Piotr
Piotr
Odpowiedz  Marlena

Zawsze to będzie przyzmat twój, a nie kota. Zwierzęta w naturze nie popełniają samobójstw.

Aldona
Aldona

Mądry tekst i piękne zakończenie. Serdecznie Panią pozdrawiam, ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Jolanta
Jolanta
Odpowiedz  Aldona

Również przyłączam się do Marleny,, mądry i wnikliwy materiał wiele skorzystałam naprawdę dobra robota. Mam 15-latka pod opieką z podejrzeniem chorych nerek plus starzenie się mojego pupila bardzo mnie niepokoją pani wyjaśnienia czytałam z zapartym tchem. Niewiele jest tak dobrze zredagowanych artykułów jeszcze raz dziękuję. Jolants

Kasia
Kasia

Piękny, mądry, wartościowy tekst, czytam go po odejściu mojego 18sto latka seniora, łezka się w oku kręci ale wiem że już nie cierpi i pewnie biega sobie po łące i poluje w jakimś innym życiu, podobno ma ich osiem,🙃

Krysia
Krysia

Piękny tekst traktujący koty z szacunkiem i miłością, na którą zasługują. Moje koty dają mi więcej miłości niż ludzie a że są już starsze to popłakałam się czytając…nie potrafię sobie wyobrazić odejścia

Leszek
Leszek

Szanowna Pani,
napisała Pani fachowo i cieplutko o naszych zwierzęcych przyjaciołach – w zasięgu mojego wzroku śpi czarna kotka “Prada”
ciężko oddycha, bo jak stwierdził weterynarz ma kłopoty kardiologiczo oddechowe. Leczymy naszego zwierzaka lekiem enarenal. Przez 15 lat była tylko z nami nie wychodziła na zewnątrz i aktualnie dwie wizyty u weterynarza bardzo ją zestresował. Jak wspomniałem ma kłopoty z oddychaniem, traci apetyt. Jak można jej jeszcze, pomóc bo chyba już …. Wyjścia do weterynarza to jest dla naszej starej pupilki dramat dodatkowy. Może ma Pani jakiś pomysł jak ją trochę wspomóc –
obudziła się może trochę zje.
Pozdrawiamy,
Halina i Leszek

Lekarz weterynarii Katarzyna Hołownia-Olszak
Lekarz weterynarii Katarzyna Hołownia-Olszak
Odpowiedz  Leszek

Dzień dobry.
Problemy kardiologiczne starszych zwierząt są bardzo częste, a opanowanie ich bez regularnych wizyt u lekarza weterynarii jest ciężkie. Początkowo dobrana dawka nie musi być dawką ostateczną, może się okazać po jakimś czasie, że należy ją zmodyfikować – ale żeby zrobić to bez szkody dla zdrowia kota, należy go regularnie kontrolować w przychodni weterynaryjnej, wedle zaleceń lekarza prowadzącego. Z pewnością chce Pan dla swojej pupilki jak najlepiej, jednak odrobina stresu w czasie wizyty jest warta wydłużenia życia i poprawy komfortu. Rozumiem, że koteczka miała wykonane badania krwi oraz pełne badanie kardiologiczne, tak? Leki kardiologiczne wpływają na cały organizm zwierzęcia, zatem warto upewnić się, że wątroba i nerki pracują w poprawny sposób. Co do niechęci do jedzenia, warto też sprawdzić, w jakim stanie są zęby koteczki – często utrata apetytu wiąże się z licznymi problemami stomatologicznymi, w wyniku których kot nie da rady przyjmować pokarmu w normalny sposób. Warto rozdrabniać jedzenie i stosować mokrą karmę, musy i paszteciki.
Pozdrawiam, Katarzyna Hołownia-Olszak, lekarz weterynarii.

Malgorzata
Malgorzata

Dziękuję za piękny i wartościowy artykuł. Przeczytałam ze łzami w oczach oraz z ukochanym staruszkiem na kolanach. Wiem, że zbliża się ta chwila….prawie nie je już od kilku dni, gaśnie ale cały czas jest przy mnie. Jak małe dziecko wtulony we mnie delikatnie mruczy. Czuję jego przywiązanie i miłość. Kiedy przyjdzie ten dzień, zrobię co będzie trzeba dla jego dobra….chociaż nie wiem jak to zniosę

Lekarz weterynarii Katarzyna Hołownia-Olszak
Lekarz weterynarii Katarzyna Hołownia-Olszak
Odpowiedz  Malgorzata

Dzień dobry.
Zazwyczaj kiedy opiekun kota czy psa zastanawia się, czy to już jest ten czas, gdy rozważa przeprowadzenie eutanazji – oznacza to, że to jest dobry moment na podjęcie tej decyzji. My, lekarze, widzimy zwierzę tylko przez chwilę, tylko w gabinecie – a wtedy stres i emocje sprawiają, że pacjent maskuje niepokojące objawy i może wydawać się pełen zdrowia. To Wy, Opiekunowie, spędzacie dużo więcej czasu ze swoim psem czy kotem, zatem wychwytujecie wszystkie niepokojące zmiany, nawet podświadomie. Jeśli wie Pani, że zbliża się czas Pani pupila, proszę go jeszcze trochę porozpieszczać, dawać mu ulubione przysmaki, głaskać i bawić się w miarę jego możliwości. Mam nadzieję, że przed Panią i Pani pupilem jeszcze długie chwile spędzone szczęśliwie, w zdrowiu.
Pozdrawiam, Katarzyna Hołownia-Olszak, lekarz weterynarii.

Co Piszczy w Sierści Twojego zwierzaka?

Zalecenia lekarzy weterynarii na Twoim mailu

+ ebook "Czy leki ludzkie są bezpieczne dla psa i kota?"

Co Piszczy w Sierści Twojego zwierzaka?

Porady lekarzy weterynarii na Twoim mailu

+ ebook "Czy leki ludzkie są bezpieczne dla psa i kota?"

Zgoda marketingowa: wyrażam zgodę, aby Co w Sierści Piszczy skontaktował się ze mną drogą mailową, korzystając z informacji podanych w tym formularzu dla celów informacyjnych, aktualizacji i marketingu. Jeśli chcesz wycofać Twoją zgodę kliknij link rezygnacji u dołu każdego wysyłanego przez nas maila. Szanujemy Twoją prywatność i dane osobowe. Tutaj znajdziesz naszą politykę prywatności i regulamin newslettera. Przesyłając ten formularz zgadzasz się, że możemy przetwarzać Twoje dane osobowe zgodnie z tymi warunkami. 

WYPEŁNIJ POLA, ABY POBRAĆ MATERIAŁY W PDF 👇

Zgoda marketingowa: wyrażam zgodę, aby Co w Sierści Piszczy skontaktował się ze mną drogą mailową, korzystając z informacji podanych w tym formularzu dla celów informacyjnych, aktualizacji i marketingu. Jeśli chcesz wycofać Twoją zgodę kliknij link rezygnacji u dołu każdego wysyłanego przez nas maila. Szanujemy Twoją prywatność i dane osobowe. Tutaj znajdziesz naszą politykę prywatności i regulamin newslettera. Przesyłając ten formularz zgadzasz się, że możemy przetwarzać Twoje dane osobowe zgodnie z tymi warunkami.