Posłuchaj wersji audio artykułu:
Młodzieńcze zapalenie tkanki łącznej nazywane jest również młodzieńczym cellulitis (juvenile cellulitis), młodzieńczym ropnym zapaleniem skóry lub dławicą szczenięcą.
Rasy predysponowane do wystąpienia tej dermatozy to:
- seter szkocki,
- pointer,
- labrador retriever,
- golden retriever,
- beagle,
- jamnik.
Charakterystyczne zmiany skórne w postaci pęcherzyków, krost oraz wysięku, lokalizują się przede wszystkim w okolicach pyska i oczu chorych zwierząt.
Przyczyny młodzieńczego zapalenia tkanki łącznej
Etiologia choroby nie jest znana. Ponieważ młodzieńcze cellulitis pojawia się u zwierząt młodych i reaguje na leczenie glikokortykosteroidami, podejrzewa się, że rolę w pojawieniu się tego schorzenia odgrywa nie do końca jeszcze dobrze wykształcony układ immunologiczny szczeniąt. Ze względu na predyspozycje rasowe i występowanie młodzieńczego zapalenia tkanki łącznej u jednego lub kilku zwierząt w miocie, bierze się pod uwagę również czynniki genetyczne. Wśród czynników predysponujących wymienia się również:
- zarobaczenie,
- złą higienę środowiska,
- schorzenia współistniejące, osłabiające odporność szczeniąt.
Młodzieńcze zapalenie tkanki łącznej objawy
Pierwsze objawy choroby pojawiają się z reguły u szczeniąt w wieku od 3 tygodni do 6 miesięcy, ale znane są przypadki wystąpienia młodzieńczego cellulitis u psów nieco starszych. W pierwszej kolejności dochodzi do dość szybko rozwijającego się obrzęku obejmującego pysk, wargi i skórę wokół oczu, co nasuwa podejrzenie obrzęku naczynioruchowego, czyli reakcji alergicznej. W miarę upływu kolejnych godzin pojawiają się pękające pęcherzyki, krosty i grudki, z których sączy się wysięk. Następnie miejsca te ulegają wyłysieniu. Te charakterystyczne zmiany występować mogą również na małżowinach usznych oraz w okolicy odbytu i napletka. Czasem dochodzi do powstawania chełboczących, pękających guzków na skórze całego ciała. Regionalne węzły chłonne w odpowiedzi na stan zapalny powiększają się, a w zależności od tego, czy przebieg choroby jest łagodny, czy ciężki, dołączają się objawy ogólne w postaci gorączki, apatii i braku apetytu. W niektórych przypadkach dochodzi do powikłań bakteryjnych lub grzybiczych.
Diagnostyka młodzieńczego cellulitis
Podejrzenie choroby nasuwa charakterystyczny obraz kliniczny, ale dla pełnego rozpoznania należy wykluczyć schorzenia o podobnym przebiegu, takie jak:
W diagnostyce wykorzystuje się badanie cytologiczne wysięku, które daje obraz ropno-ziarniniakowego zapalenia skóry, a także badanie bakteriologiczne, czyli wymaz ze zmienionej skóry, przesłany do laboratorium w celu identyfikacji ewentualnych bakterii i oznaczenia ich lekowrażliwości.
Młodzieńcze zapalenie tkanki łącznej leczenie
W leczeniu młodzieńczego zapalenia tkanki łącznej stosuje się przede wszystkim glikokortykosteroidy w tzw. dawkach immunosupresyjnych, a pierwsze pozytywne efekty ich działania widoczne są już po kilku dniach. Terapię prowadzi się przez wiele tygodni, a zbyt wczesne odstawienie leków skutkuje przeważnie szybkim nawrotem objawów. Mimo iż posiewy ze zmian skórnych są często ujemne, wprowadzanie ogólnej antybiotykoterapii stosuje się profilaktycznie ze względu na immunosupresyjne działanie prednizolonu. Miejscowo wysięk można usuwać przy użyciu delikatnych, hipoalergicznych szamponów dla psów lub ciepłych przymoczek z roztworów odkażających lub samej wody.
Dławica szczenięca profilaktyka
Ponieważ przyczyna choroby nie jest znana, trudno mówić o jakimkolwiek skutecznym zapobieganiu młodzieńczemu cellulitis. Jedyną metodą mogącą ewentualnie ograniczyć rozwój schorzeń związanych z zaburzeniami odporności jest regularna profilaktyka przeciwrobacza oraz zapewnienie odpowiednich warunków higienicznych rosnącym szczeniętom, by stworzyć jak najlepsze środowisko dla ich wzrostu i rozwoju.
Rokowanie przy młodzieńczym ropnym zapaleniu skóry
W zależności o tego jak bardzo zaawansowane są objawy kliniczne, rokowanie jest pomyślne lub ostrożne. Młodzieńcze cellulitis jest całkowicie wyleczalne, aczkolwiek po dużych obrzękach zapalnych i intensywnym nadkażeniu przez grzyby lub bakterie mogą pozostać trwałe zmiany w postaci blizn. Jeśli schorzenie nie będzie leczone, najprawdopodobniej doprowadzi do śmierci szczenięcia.
