Posłuchaj wersji audio artykułu:
Odbarwienie lusterka nosowego, nazywane inaczej śnieżnym nosem lub nosem Dudley, to choroba objawiająca się zmianą zabarwienia trufli nosa i spotykana jest najczęściej u takich ras jak:
- Siberian husky,
- golden retriever,
- labrador retriever,
- rottweiler,
- berneński pies pasterski,
- seter irlandzki,
- Samoyed,
- Akita.
Przyczyny odbarwienia lusterka nosowego
Ta choroba psów ma charakter idiopatyczny, aczkolwiek jej odmiana trwała, czyli “nos Dudley“, związana jest z mutacją genu TYRP1 dopowiadającego za syntezę melaniny, która została po raz pierwszy wykryta u buldoga z miasta Dudley położonego w Wielkiej Brytanii.
Według niektórych źródeł odbarwienie lusterka nosowego można traktować jako odmianę bielactwa, czyli schorzenia o podłożu genetycznym, w którego przebiegu obserwuje się depigmentację włosa i skóry.
Odbarwienie lusterka nosowego u psa objawy
W przebiegu choroby dochodzi do stopniowej zmiany zabarwienia lusterka nosowego, które najpierw staje się jasnobrązowe, a ostatecznie białawe lub tzw. cieliste. Sama struktura trufli nosa pozostaje niezmieniona – nie ma na niej łusek, strupów ani rozpadlin. Depigmentacja może mieć charakter trwały (wspomniany już “nos Dudley”) lub sezonowy i nasilać się w miesiącach zimowych (stąd nazwa śnieżny nos), a całkowicie ustępować latem. Utratę pigmentu można obserwować także na innych obszarach ciała, np. na wargach, opuszkach palcowych, czy pazurach.
Diagnostyka
Rozpoznanie najczęściej opiera się na stwierdzeniu charakterystycznych objawów klinicznych, natomiast dla potwierdzenia można wykonać badanie histopatologiczne wycinka zmienionego lusterka nosowego, w którym obserwuje się spadek ilości melaniny i melanocytów.
Należy także wykluczyć inne choroby w obrębie płytki nosowej, takie jak np.:
- pęcherzyca liściasta,
- toczeń krążkowy,
- zapalenie naczyń skórnych,
- reakcje polekowe,
- oparzenia słoneczne.
Odbarwienie lusterka nosowego leczenie i rokowanie
Brak jest specyficznego leczenia, a choroba ma charakter jedynie kosmetyczny i nie wpływa na komfort życia zwierzęcia. Jedynie w przypadku psów wystawowych może mieć znaczenie przy ocenie sędziowskiej.
Profilaktyka
Ponieważ nos Dudley uznawany jest za chorobę dziedziczącą się autosomalnie recesywnie, w przypadku obarczonych nią psów hodowlanych, zaleca się wykluczenie ich z rozrodu, aczkolwiek niemożliwe jest całkowite odsunięcie nosicieli wadliwego genu ze względu na brak u nich objawów klinicznych.
