Forum Weterynaryjne...
 
Powiadomienia
Clear all

Forum Weterynaryjne Psy

Pies daje wiele radości swoim opiekunom i wzbogaca ich życie. Jednak nie można zapominać, że to żywa istota, która ma swoje potrzeby. Zrozumienie charakteru pupila staje się zatem kluczowe, aby czworonóg czuł się bezpieczny i kochany.


A wszystko zaczęło się od wilka, czyli krótka historia psów


Protoplastą psów jest wilk szary. Z tym raczej nikt nie dyskutuje, natomiast sprzeczne zdania pojawiają się w ocenie, czy to człowiek zdecydował się na udomowienie wilka czy może sam Canis lupus wybrał życie u boku homo sapiens. Zgodnie z tą pierwszą teorią ludzie zaczęli zabierać wilcze szczenięta, aby od samego początku przyzwyczajały się do życia z człowiekiem – nie bały się go, ani też nie reagowały agresją. Problem w tym, że współcześnie przeprowadzane eksperymenty dowodzą, że nawet w ciągu kilku generacji trudno uzyskać rzeczywiście udomowione wilki, ponieważ ich dzika natura pozostaje. Dlatego niektórzy naukowcy negują możliwość udomowienia wilków przez człowieka, tym bardziej że i ludzie żyli kiedyś krócej, i warunki raczej nie sprzyjały, aby poświęcać zwierzętom dużo czasu.


W związku z tym pojawiła się druga teoria sugerująca, że tak naprawdę wilki same wybrały życie w komitywie z ludźmi. A dlaczego? Przede wszystkim ze względu na łatwiejszy dostęp do jedzenia. Przypuszczalnie nastąpiło to po przejściu z koczowniczego na osiadły tryb życia, kiedy zaczęły powstawać pierwsze osady, a wokół nich wysypiska śmieci, czyli głównie resztek pożywienia. Odważne wilki nie płoszyły się na widok człowieka, więc chętnie korzystały z darmowej stołówki. I tak przez setki lat, aż kolejne wilcze generacje stawały się coraz mocniej związane z człowiekiem.


A kiedy doszło do wyodrębnienia osobnego gatunku, czyli psa? I w tym aspekcie brak jednomyślności. Niektórzy uważają, że nastąpiło to 125 tysięcy lat temu. Jednak najwięcej naukowców twierdzi, że dopiero 12-17 tysięcy lat temu. W każdym razie droga była długa i przebiegała w 4 etapach – od symbiozy, poprzez zacieśnianie więzów, aż po świadomą selekcję do dalszej hodowli i samą hodowlę pod kątem konkretnego eksterieru, czyli wyglądu. Pozostaje jeszcze kwestia, na jakim obszarze doszło do udomowienia, i tutaj również istnieją sprzeczne teorie. Jedna mówi, że psy pochodzą z Azji, ale wiele też wskazuje na to, że rozprzestrzenianie się psa na cały świat przebiegało podobnie jak człowieka, czyli z Afryki. Interesującym tropem jest też odkrycie szkieletu psa sprzed 31 tysięcy lat w jaskini Goyet w Belgii, a to daje podstawę przypuszczać, że to ludzie z kultury oryniackiej mogli jako pierwsi wykorzystać psy do codziennych zadań tropiących i transportowych.


A pierwszy pies w Polsce? Najstarsze znalezisko pochodzi sprzed 4 tysięcy lat i jest to czaszka psa z okolic Sandomierza. Warto podkreślić, że w średniowieczu wyższe warstwy społeczne często wykorzystywały psy do polowań – stąd też popularność wtedy takich ras jak ogary, wyżły i charty. W Europie od XVI wieku coraz większą popularnością cieszyły się rasy stróżujące, które wykorzystywano do ochrony stad owiec.


Co ciekawe, współcześnie istnieje zaledwie kilka ras z genotypem wilka szarego. O ile obecność w tym zestawie siberian husky nikogo dziwić nie powinna, to dostrzec cokolwiek wilczego w małych pekińczykach lub shih tzu naprawdę trudno. Dowodzi to jednak niesamowitego zróżnicowania gatunkowego psów, którego nie ma wśród innych zwierząt. Warto przy tym pamiętać, że zdecydowana większość ras powstawała w wyniku sztucznego doboru osobników do rozmnażania, a nie dzięki naturalnej selekcji.


Inteligencja psów, czyli jak inteligentny jest pies?


Psy są zaliczane do jednych z najbardziej inteligentnych gatunków zwierząt razem z delfinami, krukami i szczurami. Duży wkład w rozumienie specyfiki psiej inteligencji miał badacz Stanley Coren, który w wydanej w 1994 roku książce „The Intelligence of Dogs” podkreślił istnienie kilku typów inteligencji u czworonogów.


Najłatwiej mierzalną okazuje się inteligencja pracy, ponieważ chodzi o rozumienie komend i ich wykonywanie. Czy jednak niechęć do słuchania opiekuna świadczy niższej inteligencji? Coraz więcej badań polemizuje z takim stwierdzeniem. Podatność na szybką naukę nowych umiejętności zależy nie tylko od rasy psa, ale również jego osobowości. Ludzie mają w różnym stopniu rozwinięte poszczególne rodzaje inteligencji. Może się okazać, że podobnie jest z naszymi najlepszymi przyjaciółmi wśród zwierząt.


Drugi typ inteligencji wyszczególniony przez Corena, czyli inteligencja instynktowna dotyczy kwestii wrodzonych umiejętności psa, a nie tych nabytych. Tutaj jest już większy problem z uznaniem, co stanowi realny talent zwierzęcia, a czego mógł się nauczyć, szczególnie gdy nie są dokładnie znane losy pupila od narodzin i jest to nierasowiec.


Inteligencja adaptywna decyduje o zdolności rozwiązywania problemów i umiejętności kreatywnego radzenia sobie w nowych sytuacjach. Innymi słowy, czworonóg sam wymyśla, jak osiągnąć jakiś cel np. dostać się do pachnącego mięsa, które leży w niedostępnym miejscu. Coren jeszcze na podstawie swoich badań wyróżnił inteligencję przestrzenną, kinetyczno-ruchową oraz interpersonalną. Niewątpliwie o inteligencji psów świadczy ich wrażliwość na emocje. Pupil od razu wyczuwa smutek opiekuna i stara się go pocieszyć – jest blisko, kładzie mordkę kolanach, trąca nosem i tuli się mocno. Każdy towarzysz psa na pewno to potwierdzi.


Uważa się, że psy myślą i czują na poziomie mniej więcej 3-letniego dziecka. Trudno oczywiście porównywać inteligencję człowieka i czworonoga, jednak tego typu porównanie daje jakiś ogląd sytuacji. Czasami można się zdziwić, jak pupil wiele rozumie. Ocena inteligencji poprzez zdolność adaptacji, posłuszeństwo oraz instynkty niekoniecznie zatem w pełni oddaje złożoność psychiki psów. Osobnik emocjonalnie mocniej zależny od człowieka zawsze będzie bardziej otwarty na szkolenie. Przykładowo border collie uwielbia aportować i uczyć się nowych umiejętności. Z kolei husky niekoniecznie pobiegnie po piłeczkę, ale czy to oznacza, że jest mniej inteligentny? Niekoniecznie. Warto też pamiętać, że w każdym psie tkwi spory potencjał, natomiast te zwierzęta są bardzo różne i potrzebują metod szkolenia odpowiednio dopasowanych do charakteru. Wydaje się, że jeszcze wiele trzeba nauczyć się o naszych czworonożnych przyjaciołach, aby rzeczywiście poznać ich poziom inteligencji.


Jaki charakter może mieć pies?


Teoretycznie wydaje się, że wystarczy wziąć psa rasowego, aby mieć pewność usposobienia i zachowania pupila. Jednak to tylko częściowo prawdziwe stwierdzenie. Owszem, każda rasa wyróżnia się określonymi cechami osobowości i potencjalnymi zdolnościami. Labradory są towarzyskie, opiekuńcze, cierpliwe i chętne do zabawy, a owczarki niemieckie odważne, aktywne i lojalne wobec opiekunów. Jednak poszczególne psy mogą się różnić nieco charakterem, co widać już w zachowaniu szczeniąt z tego samego miotu. Niektóre maluchy są śmiałe i ciekawe świata, a inne wydają nieco wycofane. Wynika z tego, że mimo pewnych ogólnych predyspozycji, to każdy czworonóg ma swój indywidualny charakter. Warto przy tym pamiętać, że w procesie szkolenia niektóre cechy można jeszcze bardziej uwypuklić.


Sytuacja komplikuje się, kiedy w domu pojawia się piesek nierasowy. W tym przypadku nie obowiązuje żaden wzorzec, opisujący pożądane cechy wyglądu oraz charakteru. Dlatego poznanie pupila i jego osobowości wymaga dużej czujności i rozumienia psich reakcji. Jednocześnie inteligencja psów pomaga w modyfikacji niewłaściwych zachowań. Co ważne, nie tylko osobniki rasowe cechuje inteligencja, ale również kundelkom nie można jej odmówić.


Pies w domu to duża odpowiedzialność dla człowieka


Obecnie coraz częściej psy towarzyszą ludziom w domu i są pełnoprawnymi członkami rodziny. Owszem nadal niektórzy trzymają czworonogi, aby stróżowały, pomagały w pracy pasterzom czy podczas polowań. Jednak dla wielu osób pies ma ważne miejsce w gronie rodzinnym. Dobrze, kiedy przy tym nie przekracza się granic i szanuje odrębność gatunkową psów oraz specyficzne ich potrzeby. Niestety, ale zdarzają się ludzie, którzy zdają się o tym zapominać. Traktowanie czworonoga jak dziecka z pewnością nie jest rozsądne. Jeszcze gorzej, gdy psiak ma odgrywać rolę maskotki. Tak bywa czasami w wypadku miniaturowych ras, które niemal mieszczą się w kieszeni. Co roku też, szczególnie w okresie świąteczno-noworocznym i wakacyjnym, słychać o karygodnych zachowaniach ludzi, którzy porzucają swojego pupila, bo okazuje się nietrafionym prezentem albo przeszkodą w wyjeździe na urlop.


Dlatego należy pamiętać, że pojawienie się czworonoga w domu to zawsze powinna być dobrze przemyślana decyzja. Trzeba uwzględnić swoje możliwości finansowe, ale też styl życia, tym bardziej że to zazwyczaj długoletnie zobowiązanie. Oto aspekty, na które warto zwrócić uwagę.


• Czy wszyscy domownicy wyrażają zgodę na wzięcie psa? Psy bardzo szybko wyczuwają niechęć, więc przyjęcie pupila wbrew woli innych członków rodziny nie jest dobrym pomysłem. Szkoda psuć atmosferę w domu i stwarzać niekomfortowe sytuacje zarówno dla innych osób, jak i dla samego psa.


• Czy w budżecie domowym są środki na opiekę nad pupilem? Oczywiście nie trzeba płacić za psa, o ile nie jest rasowy, a np. ze schroniska. Jednak nawet pies adopcyjny generuje spore wydatki na co dzień związane z żywieniem, a na tym nie koniec. Dochodzą koszty wizyt u weterynarza (oby związane wyłącznie z okresowymi szczepieniami, a nie chorobami), a przecież zwierzę musi też na czymś spać, z czegoś jeść i pić i w czymś iść na spacer. Akcesoria dla psa to zatem kolejne wydatki. Chyba żaden opiekun nie może także się oprzeć pokusie zakupu zabawek czy przysmaków dla pupila. Wiele osób decyduje się na szkolenie, aby nauczyć zwierzę pewnych zasad zachowania.


• Czy styl życia pozwala na opiekę nad czworonogiem? Pies nie tylko bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów, ale również nie lubi być sam. 5-6 godzin da radę, ale gdy widzi domowników wcześnie rano, a potem dopiero wieczorem, to może mieć poważne problemy psychiczne i czuć się niekochany.


• Adoptowany czy rasowy? Pies czy suczka? W jakim wieku? To kolejne kwestie, które wymagają przemyślenia. Psy są bardzo różne nie tylko pod względem wyglądu, ale także charakteru. Szybciej da się przewidzieć, jaki będzie rasowiec, ale nie oznacza to, że nierasowce są mniej urocze. Szczeniaka łatwiej wychować, natomiast dorosły pies potrafi sygnalizować chęć wyjścia, więc nie trzeba biegać z gazetami i szmatkami po całym domu.


Zakup czy adopcja psa?


Tak naprawdę wszystko zależy od tego, czy pies ma być rasowy. Jeżeli tak, to trzeba się nastawić na duży wydatek. Szczeniaki kosztują zazwyczaj od 2 tysięcy do 5-6 tysięcy złotych (w zależności od rasy), a zdarzają się jeszcze wyższe ceny. Inaczej jest w wypadku adopcji psa ze schroniska. Za takiego pupila płacić nie trzeba, ale to pies nierasowy – trudno przypuszczać, że ktoś odda psa z rodowodem do azylu. Oczywiście psiak adoptowany nie jest gorszy od czempiona wielokrotnie nagradzanego na wystawach, ale przed podjęciem decyzji o jego przygarnięciu warto sobie uświadomić kilka kwestii.


• Po pierwsze – pies adopcyjny może mieć problemy behawioralne. Rzadko wiadomo, co wcześniej taki psiak przeżył, a do tego jeszcze dochodzą zachowania typowe dla czworonogów schroniskowych. W każdym razie trzeba z reguły dużo cierpliwości, wyrozumiałości i miłości, aby pupil zrozumiał, że nie musi się już niczego bać. Oczywiście nie ma tu reguły. Czasami trauma jest niewielka, więc nie dochodzi do agresji, unikania pieszczot, ucieczek lub zjadania wszystkiego, co znajdzie się w zasięgu wzroku (a w zasadzie węchu).


• Po drugie – nie wiadomo, co wyrośnie ze szczeniaka. O ile dość łatwo ustalić, jak będzie wyglądać i zachowywać się rasowiec, to już z kundelkiem bywa inaczej – nie ma dla niego takiego wzorca. Dlatego nikt nie jest w stanie zagwarantować, że z uroczej kuleczki wyrośnie równie piękny pies. Uszka może się podniosą albo jedno pozostanie opadnięte. W zasadzie można wyłącznie określić - mniej więcej - przewidywaną wagę maksymalną i to wszystko.


• Po trzecie – nie są znane predyspozycje genetyczne do wystąpienia chorób. Pies nierasowy może być okazem zdrowia. Natomiast tego na 100% nie wiadomo. Trzeba o tym pamiętać, kiedy bierze się czworonoga.


Adopcja psa to danie szansy czworonogowi na nowe, lepsze życie. Natomiast to również wzięcie ogromnej odpowiedzialności na swoje barki.


Jakie są zalety posiadania psa w domu?


W związku z tym, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka, to w zasadzie niepotrzebne wydaje się przedstawianie argumentów, że dobrze mieć czworonoga w domu. Gdyby jednak ktoś jeszcze miał jakieś wątpliwości i się wahał, to warto rozwinąć myśl o pozytywnym wpływie posiadania psa na ludzi. Lista zalet okazuje się nie tylko długa, ale przede wszystkim ważna znaczeniowo.


• Więcej ruchu, czyli lepsza kondycja i smuklejsza sylwetka. Chyba każdy wie, jak ważna jest codzienna dawka aktywności fizycznej zarówno dla pupila, jak i dla człowieka. Osoby, którym wyjątkowo ciężko zmobilizować się do ruchu, powinny zatem przygarnąć psiaka. Nie ma lepszego motywatora – chce się iść czy nie, i tak trzeba wyjść. Nawet najmniejsze czworonogi potrzebują spacerów, niekoniecznie tylko wokół bloku. Z pupilem nie będzie więc problemów, aby osiągnąć wymaganą liczbę kroków każdego dnia. Zysk jest taki, że człowiek lepiej się czuje, nie narzeka na kondycję i mieści się w swoich ubraniach.


• Więcej zdrowia . Chociaż wydaje się to wręcz nieprawdopodobne, badania nie kłamią – dzieci wychowane razem z psami nie tylko mniej chorują, ale też stają się bardziej empatyczne. Co więcej, zmniejsza się ryzyko alergii, chyba że już istnieje genetyczne obciążenie alergią. To nie wszystko, ponieważ opiekunowie psów często mają mniej problemów z ciśnieniem tętniczym i poziomem cholesterolu, co może wprost wynikać z regularnych spacerów. Rzadziej też zdarza się im bezsenność (pozytywny wpływ świeżego powietrza), a powrót do zdrowia po przebytych infekcjach przebiega zdecydowanie szybciej niż wśród osób pozbawionych psa. Mało? Warto też obserwować pupila, czy przypadkiem nie sygnalizuje, że w ciele opiekuna następują spadki cukru lub rozwija się nowotwór.


• Efektywna dogoterapia. Zdrowie fizyczne to jedno, ale liczne badania dowodzą, że kontakt z psem niezwykle pozytywnie wpływa na psychikę ludzi. Dlatego tak często wykorzystuje się te zwierzaki w naturalnych terapiach i rehabilitacji dla osób samotnych, cierpiących z powodu depresji oraz dzieci z autyzmem. Bliskość pupila uspokaja i pozwala się zrelaksować, więc po co brać antydepresanty, jeżeli można potulić się z psem – przyjemniej i zdrowiej dla wątroby.


• Najlepszy organizer. Życie z psem uczy obowiązkowości i narzuca pewną dyscyplinę. Poranny spacer musi być i nie ma wytłumaczenia, że przecież weekend, to chciałoby się pospać niemal do południa – chyba że komuś nie przeszkadza niemiła niespodzianka (oby na podłodze, a nie na dywanie). Inna kwestia, że pupilowi po prostu wstyd, że nie wytrzymał, więc po co go narażać na stres. W godzinach popołudniowych też jakiś spacerek jest konieczny i oczywiście wieczorny zamiast Netflixa, bo długi jak co najmniej jeden odcinek ulubionego serialu. Lepiej też nie zapominać o wypełnieniu misek wodą i pokarmem, a także o obowiązkowych wizytach u weterynarza.


• Nowe znajomości. Psiarze to grupa chętna do rozmowy, szczególnie o swoich pupilach. Dlatego każdy spacer może być okazją do zawarcia ciekawej znajomości. Wystarczy, że dwa pieski zechcą do siebie podejść bliżej, aby się przywitać, czyli dokładnie obwąchać – trudno nie iść w ich ślady, wykorzystując oczywiście ludzką formę nawiązania kontaktu, a więc rozmowę.


Czy są jakieś wady posiadania psa?


W pierwszym odruchu większość psiarzy odpowie – „ależ skąd, pies to przecież samo szczęście”. Poniekąd to prawda, bo nawet obowiązki mogą stać się przyjemnością, jeżeli wykonuje się je z miłością. Natomiast warto sobie uświadomić, że czasami opieka nad pupilem sprawia problemy.


• Nieporządek. Sierść w lodówce? Nic zaskakującego. Każdy opiekun psa dobrze wie, że ślady ukochanego sierściucha można znaleźć wszędzie. Bez mocnego odkurzacza trudno o czystość. Inna kwestia, że z tym odkurzaczem czasami należałoby biegać po mieszkaniu niemal przez cały dzień np. podczas linienia. Dodatkowe atrakcje pojawiają się, kiedy pada, bo błoto jakoś wyjątkowo chętnie przykleja się do łap i brzucha czworonoga (szczególnie tego z bujnym włosem). Nawet mycie tych łap przed wpuszczeniem pupila do mieszkania niewiele pomaga. Błoto zaschnięte między opuszkami systematycznie ozdabia podłogi w mieszkaniu. Warto jeszcze wspomnieć o wesołych rozrabiakach, które a to buty pogryzą, a to kanapę rozmontują na czynniki pierwsze. Nie każdy pies ma takie skłonności, ale lepiej o tym pamiętać. Dobra informacja jest taka, że nawet osoby pedantyczne z miłości do psa przymykają oko na te niedogodności.


• Wydatki, wydatki… Utrzymanie psa kosztuje, i to całkiem sporo. Nawet jak pies jest za darmo, bo adopcyjny, to przecież powietrzem się nie naje. Niektóre zwierzęta wymagają specjalistycznej karmy np. dla seniora albo dla psa alergicznego. Można też gotować samodzielnie, ale wtedy trzeba kupić dobrej jakości mięso. Do tego dochodzą różne smakołyki. Pies powinien mieć swoje legowisko, na spacery potrzeba obroży i smyczy. Długa sierść oznacza wydatki na kąpiele, czesania i pielęgnację. Dla niektórych czworonogów niezbędne jest skorzystanie z usług groomera. Szczeniaki warto wysłać na szkolenie, ale dorosłe psy adopcyjne również często tego wymagają. Kiedy zbliża się wiosna, to konieczny okazuje się zakup specjalistycznych preparatów przeciw kleszczom. Oczywiście nie można zapominać o obowiązkowych szczepieniach. Niestety czasami częściej korzysta się z usług weterynaryjnych, kiedy dzieje się coś niedobrego ze zdrowiem zwierzęcia.


• Na spacer wyjść trzeba nawet jak zimno i ulewa. Niestety nie zawsze pogoda za oknem zachęca do spacerów, ale nie ma żadnego usprawiedliwienia. Gorsze samopoczucie? Jedyny ratunek to pomoc kogoś z rodziny albo sąsiada. Codzienne spacery są obowiązkowe. Zdarza się też, że pupil prosi o wyjście kilka razy w środku nocy, bo np. ma biegunkę. Trzeba na to się przygotować.


• A co z wakacjami? Osoby, które nie wyobrażają sobie urlopu bez wyjazdu na wycieczkę zagraniczną muszą wcześniej pomyśleć, co zrobić z pupilem. Zresztą nawet nie każdy hotel czy pensjonat w kraju akceptuje zwierzęta domowe. Oczywiście są dostępne różne rozwiązania. Można poprosić kogoś z rodziny lub znajomych o opiekę nad psem. Powstaje też coraz więcej hoteli dla zwierząt, ale nie każdy pies będzie dobrze się czuł w takim miejscu bez swojego ukochanego opiekuna. W każdym razie wakacje wymagają dobrego planowania – albo trzeba zapewnić pupilowi opiekę, albo wziąć go ze sobą. Jedno jest pewne – w podjęciu decyzji o posiadaniu psa nie można kierować się wyłącznie emocjami, ale także na chłodno przeanalizować listę zalet i wad.

Forum Weterynaryjne Psy

Forum weterynaryjne choroby psów

Psy chorują podobnie jak ludzie i wymagają wtedy odpowiedniego leczenia weterynaryjnego. Choroby psów mogą mieć zróżnicowane przyczyny i dotykać wielu narządów i układów ciała. Niektóre rasy psów są w wyższym stopniu narażone na określone schorzenia, inne zapadają na nie rzadziej. Również częściej mogą chorować szczenięta oraz starsze psy. Jakie dolegliwości dotykają psów? W jaki sposób można je rozpoznać? Jak im zapobiegać?

Najczęstsze objawy psich chorób

Wcześnie wykryte choroby psów dają większe szanse na wyleczenie. Właśnie dlatego każdy właściciel psa powinien wiedzieć, jakie objawy mogą wskazywać na dolegliwości u swojego pupila.
O tym, że pies jest chory, mogą świadczyć poniższe objawy:

  • Osowiałość,
  • Niechęć do zabawy,
  • Unikanie kontaktu,
  • Agresywne zachowania,
  • Brak apetytu,
  • Nagła utrata wagi,
  • Duży głód,
  • Biegunki lub zatwardzenia,
  • Wymioty,
  • Wzdęcia brzucha,
  • Twardy w dotyku brzuch,
  • Częste drapanie się,
  • Wylizywanie tych samych miejsc,
  • Potrząsanie głową,
  • Bladość dziąseł,
  • Brzydki zapach oddechu,
  • Gorączka,
  • Dyszenie,
  • Drgawki,
  • Utykanie,
  • Ślinotok.

Są to tylko wybrane objawy, ponieważ choroby psów mogą powodować również inne symptomy. Należy więc pamiętać o tym, że każda zmiana w dotychczasowym zachowaniu pupila powinna wzbudzić naszą czujność. Wtedy warto skonsultować się z weterynarzem, który przeprowadzi niezbędne badania. Niestety, nie wszystkie choroby dają widoczne objawy we wczesnych fazach ich rozwoju, dlatego diagnozowane są one dość późno. W takiej sytuacji regularne wizyty u weterynarza i badania diagnostyczne, w tym badania krwi u psów, mogą pomóc w ich wykrywaniu.

Najczęstsze choroby psów

Choroby psów są zróżnicowane. Poniżej znajdziesz najczęściej występujące u nich dolegliwości:

Alergie u psów

U wielu psów dochodzi do powstawania alergii, uczuleń. Zazwyczaj są one wywołane reakcją na określone produkty spożywcze w karmie dla zwierząt. Wśród popularnych alergenów znajdują się pszenica, soja, określone gatunki mięs. Również do alergii u psów może dochodzić na skutek kontaktu z pyłkami roślin, pleśniami, kosmetykami jak szampon dla psów, materiałami, z których wykonana jest obroża. W przebiegu alergii u psów dochodzi zwykle do pojawienia się objawów jak zaczerwienienie skóry, wypadanie sierści, wylizywanie określonych miejsc, kichanie.

Choroby pasożytnicze u psów

Psy narażone są na ataki różnych pasożytów zewnętrznych i wewnętrznych. Chorobom pasożytniczym najlepiej im zapobiegać, natomiast wtedy, gdy już się pojawią, jak najszybciej podjąć leczenie. Wybrane pasożyty przenoszą groźne patogeny wywołujące choroby psów, które wymagają długotrwałego, specjalistycznego leczenia. Wśród pasożytów, które mogą zaatakować psa, znajdują się:

  • Pchły – to najczęściej występujące pasożyty u psów, które powodują świąd swoimi ugryzieniami. Pies zaczyna się wtedy drapać, podgryzać, jego skóra może być podrażniona. O obecności pcheł mogą świadczyć czarne kropeczki widoczne w sierści, które po roztarciu wodą mają brązowy kolor.
  • Wszoły i wszy – są mniejsze od pcheł i mają białawy kolor, dlatego mogą przypominać łupież.
  • Kleszcze – najczęściej łapane na spacerach, przenoszą groźne drobnoustroje, które mogą powodować choroby odkleszczowe jak babesioza (babeszjoza), borelioza.
  • Świerzbowiec – bytuje w małżowinie usznej i uchu, powoduje powstawanie wydzieliny o brązowym kolorze i świądu. Pies wtedy często drapie uszy, potrząsa głową.
  • Nużeniec – powoduje zapalenie mieszków włosowych, które objawia się przez wyłysienia, głównie przy oczach, na grzbiecie i na kończynach. Dolegliwość ta często występuje u buldogów francuskich.
  • Glista, tęgoryjec, włosogłówka – to pasożyty wewnętrzne atakujące układ pokarmowy, które powodują zarobaczenie. Wywołują wtedy objawy jak zaparcia, biegunki, wymioty, a także kaszel, pogorszony apetyt lub zbyt duży apetyt.
  • Tasiemiec – jest on przenoszony przez pchły, można rozpoznać go po wydalanych z odbytu pełzających członach, które przypominają ziarna ryżu.
  • Dirofilarie – to nicienie przenoszone przez komary wywołujące dirofilariozę. Dirofilaria immitis atakuje serce i płuca, a dirofilaria immitis skórę,
  • Giardia intestinalis – powoduje gardiozę, która objawia się nawracającą biegunką.

Choroby zakaźne u psów

Dolegliwości te mogą dotykać różnych układów – pokarmowego, oddechowego, nerwowego, a także mogą mieć charakter wielonarządowy. Choroby zakaźne psów są szczególnie niebezpieczne dla szczeniąt oraz dla psów, u których nie wykonano jeszcze szczepień profilaktycznych. Do groźnych chorób zakaźnych u psów zaliczane są:

  • Nosówka – wywołuje ją wirus nosówki psów CDV, który może powodować infekcje różnych narządów i układów jak płuca, żołądek, jelita, oczy.
  • Parwowiroza – choroba powodująca wirusowe zapalenie żołądka i jelit, wywołana przez parwowirusa. Wywołuje silną biegunkę, wymioty, gorączkę. Określana jest ona również jako psi tyfus.
  • Kaszel kennelowy – choroba określana jako parainfluenza lub bordetella, która często roznosi się w schroniskach, hodowlach, hotelach dla psów. Wywołuje zapalenie oskrzeli i tchawicy.
  • Leptospiroza – wywołana przez krętki, powoduje głównie gorączkę oraz wymioty, biegunkę, żółtaczkę.
  • Choroba Rubartha – dolegliwość określana również jako wirusowe zapalenie wątroby psów, może powodować również objawy okulistyczne.
  • Wścieklizna – groźna choroba u psów, na którą są one obowiązkowo szczepione, dlatego zdarza się bardzo rzadko.

Choroby układu ruchu u psów

Niektóre rasy psów, na przykład owczarki niemieckie, jamniki, mogą częściej zapadać na choroby układu ruchu. Dotykają one również starszych psów, lecz mogą też pojawiać się u szczeniaków. Do głównych chorób układu ruchu u psów zalicza się:

  • Dysplazja stawów biodrowych – powoduje brak stabilności stawów i problemy z chodzeniem, siadaniem, wchodzeniem po schodach. Często dolegliwość ta dotyka małych psów.
  • Zwyrodnienie stawów – najczęściej chorują na nie psy rasów dużych, między innymi malamuty, husky, labradory. Powoduje pojawienie się utykania.
  • Dyskopatia – to choroba psów, która dotyka głównie jamników, buldogów francuskich, pekińczyków. Powoduje zwyrodnienie krążków międzykręgowych kręgosłupa.
  • Zapalenia stawów – mogą pojawiać się na tle problemów immunologicznych, jako następstwo chorób odkleszczowych. Może wywoływać je również osteochondroza, która powstaje na skutek niewłaściwego kostnienia chrząstek w okresie wzrostowym.
  • Zwichnięcie rzepki – jedna z często diagnozowanych chorób u psów, która dotyka zarówno tych mniejszych, jak i większych ras.

Choroby skóry u psów

Schorzenia skórne, które określane są jako dermatozy, dotykają wielu psów. Mogą one również objawiać się jako symptom innych dolegliwości. Schorzenia dermatologiczne u psów mogą pojawiać się na skutek alergii, grzybic, świerzbu, nużycy, gronkowca. Również mogą być one związane z zaburzeniami hormonalnymi, spadkami odporności, odwodnieniem, nowotworami. U psów mogą pojawiać się też kaszaki, tłuszczaki, które mają formę zmian skórnych zlokalizowanych w różnych obszarach ciała, na przykład na grzbiecie. Są one zaliczane do kategorii niezłośliwych nowotworów skóry.

Choroby układu pokarmowego u psów

Schorzenia układu pokarmowego, w tym żołądka, wątroby, trzustki, jelit u psów mogą powodować różne dolegliwości. Najczęściej towarzyszą im objawy jak biegunki i zaparcia, gorączka, twardy brzuch, brak apetytu. Do często występujących dolegliwości układu pokarmowego u psów zaliczane są:

  • Biegunki i zaparcia – najczęściej dochodzi do nich na skutek nieodpowiedniej diety, lecz mogą być one również objawem innych dolegliwości.
  • Rozszerzenie i skręt żołądka – to dolegliwość, na którą w wyższym stopniu narażone są psy ras dużych, o głębokiej klatce piersiowej, na przykład owczarek niemiecki, labrador, doberman. Częściej dotyczy psów nadmiernie pobudzonych, zestresowanych, jedzących duże porcje.
  • Zapalenie trzustki – częściej występuje u psów mniejszych ras, między innymi sznaucerów miniaturowych, yorkshire terierów. Może być wywołane nieprawidłową dietą, ale też cukrzycą, problemami z tarczycą.
  • Zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki – choroba powodująca brak wydzielania właściwej ilości enzymów trzustkowych. W wyższym stopniu dotyka psów dużych ras w młodszym wieku.
  • Zapalenie jelit – może mieć podłoże bakteryjne, grzybicze, wirusowe, pasożytnicze.

Choroby endokrynologiczne u psów

Są to choroby dotykające układu endokrynologicznego, wewnątrzwydzielniczego, który odpowiada za produkcję hormonów. Wśród najczęściej diagnozowanych chorób endokrynologicznych psów znajdują się:

  • Cukrzyca – ma charakter cukrzycy typu 1 u ludzi, dlatego ma podłoże autoimmunologiczne. Częściej dotyka również psów otyłych.
  • Niedoczynność tarczycy – jedna z najczęściej diagnozowanych chorób endokrynologicznych u psów, która powoduje problemy z tyciem, apatię. Częściej dotyka psów jak Golden Retriever, doberman, terier, spaniel.
  • Nadczynność kory nadnerczy – również określana jest jako zespół Cushinga, dotyka zwłaszcza psów starszych. Pojawiają się w niej nadmierne pragnienie, duży apetyt, wyłysienia, wapnica skóry.

Choroby nowotworowe u psów

Mogą dotykać różnych narządów, między innymi układu pokarmowego, oddechowego, skóry. Najczęściej w ich przebiegu pojawia się niedokrwistość, utrata masy ciała, dolegliwości ze strony układu pokarmowego.

Dieta i aktywność fizyczna psa a choroby

W profilaktyce oraz w leczeniu chorób psów bardzo duże znaczenie mają odpowiednia dieta oraz aktywność fizyczna. Pies, który ma niewłaściwą dietę, jest w wyższym stopniu narażony na choroby. Mogą pojawiać się u niego nie tylko alergie, ale również objawy pokarmowe jak biegunki, zaparcia. Aby zadbać o zdrowie psa, należy stosować odpowiednią dietę, która jest zbilansowana i indywidualnie dopasowana do jego potrzeb. W określonych przypadkach, by zmniejszać dolegliwości w przebiegu chorób psów, zaleca się karmy weterynaryjne, które przeznaczone są do stosowania w różnych dolegliwościach. Niewystarczająca aktywność fizyczna u psów również jest powodem chorób. U psa mogą pojawić się wtedy nadwaga i otyłość, które sprzyjają wielu schorzeniom, między innymi układu ruchu.

Profilaktyka, czyli jak zapobiegać psim chorobom

Wielu chorobom psów można zapobiegać. Właściwa profilaktyka pozwala wtedy na utrzymanie dobrego zdrowia pupila na długi czas. W zapobieganiu dolegliwościom u psów, poza dietą oraz ruchem, duże znaczenie mają także inne działania. Jak zmniejszyć ryzyko chorób u swojego pupila?

Szczepienia ochronne

Powinny być prowadzone według kalendarza szczepień psów już u szczeniąt, a następnie regularnie powtarzane. Dzięki temu pies może otrzymać skuteczną ochronę przed wieloma dolegliwościami, również tymi bardzo niebezpiecznymi dla zdrowia.

Środki na pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne

Profilaktyka u psów polega też na korzystaniu ze środków na pasożyty, na przykład w formie kropli nakrapianych na kark, tabletek odrobaczających. Regularne korzystanie ze środków tego typu zapobiega pasożytom zewnętrznym i wewnętrznym i zmniejsza ryzyko wywoływanych przez nie chorób.

Regularne kontrole weterynaryjne

W ramach profilaktyki chorób u psów warto również regularnie odwiedzać weterynarza w celu wykonania przeglądu zdrowia. W jego trakcie specjalista może wykonać niezbędne badania, by określić, jaka jest kondycja zwierzęcia. Profilaktyczne badanie stanu zdrowia powinno obejmować również badanie krwi u psa. Choroby psów są zróżnicowane i mogą dotykać zarówno młodszych, jak i starszych zwierząt. Najlepiej im zapobiegać, stosując u psa zdrową dietę, odpowiednią dawkę ruchu, a także regularnie odwiedzać weterynarza. W ich wykrywaniu duże znaczenie ma obserwacja zachowania pupila, a także regularne badania kontrolne. Dobry gabinet weterynaryjny może zapewnić wtedy pełną obsługę – profilaktykę, diagnostykę i leczenie chorób psów.

Tematy
469
Posty
1,311
Użytkownicy forum
Avatar photolek wet Katarzyna Hołownia-OlszakLekarz weterynarii Weronika Kalinowska

Forum weterynaryjne żywienie psa

Żywienie psów to dość szeroki i skomplikowany temat. Z pewnością jednak każdy właściciel czworonoga powinien mieć przynajmniej podstawową wiedzę na temat tego, co może dawać do jedzenia swojemu pupilowi. Od dawna już wiadomo, że pies nie powinien jeść resztek ze stołu. Z pewnością nie służą mu przyprawione potrawy, a uwielbiana przez większość ludzi czekolada może być dla psa śmiertelną trucizną. Zanim zdecydujesz się podać jakiś rodzaj pokarmu swojemu pupilowi, musisz koniecznie sprawdzić, czy nie zrobisz mu w ten sposób krzywdy. Co musisz wiedzieć o żywieniu psów?
Rodzaje karm dla psów
Możemy wymienić trzy podstawowe rodzaje karmy dla psa: suchą, mokrą i półwilgotną. Wszystkie one mają swoje wady i zalety, ale bez wątpienia każdy cieszy się sporym zainteresowaniem właścicieli psów i ma swoich zwolenników. Sucha karma jest skoncentrowana pod kątem zawartości składników odżywczych w obojętności pokarmu. Ma najmniej wyrazisty smak i zapach, więc niektóre psy za nią nie przepadają. Do tego jest też twarda, co może sprawiać pewne problemy starszym psom oraz tym, które cierpią na choroby przyzębia i jamy ustnej. Sucha karma świetnie radzi sobie z usuwaniem kamienia nazębnego. Dzięki temu, że jest twarda, to jej gryzienie jest dla psa dobrym treningiem szczęk. Podczas niego tarcie rozprawia się z kamieniem nazębnym, więc można powiedzieć, że podczas jedzenia czworonóg może równocześnie czyścić swoje zęby. Ten rodzaj karmy ma bardzo długi okres ważności. Łatwo się go przechowuje i porcjuje. Sucha karma to aż 88% suchej masy, z czego 18% to białko, natomiast 5% to tłuszcze. To zupełnie inaczej niż w przypadku karmy mokrej, która ma tylko 20-35% suchej masy. Ten rodzaj karmy smakuje większości psów, bo często bardzo przypomina jedzenie spożywane przez ludzi - przynajmniej wizualnie. Mokra karma ma wyrazisty zapach. Jest delikatna i nadaje się także dla psów, które nie mają wszystkich zębów lub muszą jeść ostrożnie. Często jest podawana psom podczas rekonwalescencji. Niektórzy właściciele psów skarżą się na zapach karmy oraz na to, że psiak może się nią pobrudzić. W przypadku karmy puszkowanej dość trudno jest wydzielić odpowiedniej wielkości porcje. Przechowywanie reszty pokarmu w otwartej puszce jest dość uciążliwe. Jeśli nie będzie ona schowana w lodówce, to może się bardzo szybko popsuć. Pomiędzy karmą suchą a mokrą znajduje się jeszcze jeden jej rodzaj - karma półwilgotna. Cieszy się ona najmniejszym zainteresowaniem, bo jest wciąż nowością. Zawiera ona około 40-60% suchej masy. Jej największą wadą jest to, że w składzie karmy półwilgotnej często można znaleźć glicerynę, która pomaga utrzymać pożądaną konsystencję karmy. Nie jest ona wskazana w żywieniu psów, więc powinno się jej unikać. Czasami podaje się też podział karm na podstawowe i uzupełniające. W tym wypadku jest on dość oczywisty. Karmy podstawowe to tzw. bytowe. Zawierają one wszystkie niezbędne składniki odżywcze, które są potrzebne do utrzymania psa w dobrym zdrowiu. Karmy uzupełniające są stosowane w mniejszych ilościach niż bytowe. Najczęściej używa się ich jako przysmaków i nagród. Nie mogą stanowić podstawy diety psa, ale są jedynie jej uzupełnieniem.
Karmy komercyjne a karmy przygotowywane w domu - porównanie
Nie można też zapominać, że karmę dla psa można przygotować w domu i nie trzeba ograniczać się do karm komercyjnych. Oczywiście mowa tutaj o przygotowywaniu posiłków z myślą wyłącznie o czworonogu i jego potrzebach, a nie o resztkach ze stołu. Jeśli chodzi o porównanie obu tych sposobów żywienia, to trzeba zwrócić uwagę na kilka aspektów. Karmy komercyjne są przygotowane przez specjalistów. Ich skład jest przebadany i powtarzalny. W karmie znajdują się niezbędne witaminy i minerały, które często są dodane w postaci syntetycznych dodatków wymieszanych i połączonych z resztą składników w jednorodną masę. Używanie takiej karmy zajmuje właścicielowi bardzo mało czasu, bo po prostu wystarczy nasypać ją do miski. To banalnie proste. Z kolei przygotowanie karmy w domu jest zdecydowanie bardziej pracochłonne i czasochłonne. Przede wszystkim należy włożyć sporo wysiłku w to, by skład karmy był powtarzalny. Tutaj trzeba planować posiłki z pewnym wyprzedzeniem i podawać je bezpośrednio po przygotowaniu. Warto też wyposażyć się w weterynaryjne suplementy diety, które pomagają pupilowi w utrzymaniu się w dobrej formie. Taki posiłek nie powinien być w żaden sposób przyprawiony, a mimo to z pewnością dla psa będzie bardziej atrakcyjny niż karma komercyjna. Po prostu będzie wyglądem i zapachem przypominał jedzenie spożywane przez ludzi, co dla psa będzie świetną zachętą do jedzenia.
Układanie jadłospisu dla psa jest trudne
Samodzielne przygotowywanie posiłków dla psa jest bardzo dobrym pomysłem. Z pewnością to rozwiązanie ma wiele zalet ze względu na zdrowie pupila. Trzeba jednak pamiętać, że żeby przygotowywać pełnowartościową karmę we własnej kuchni, trzeba wiedzieć, jak to robić. Ciągłe powtarzanie tych samych posiłków, radykalne zmiany składu czy brak uwzględnienia w diecie wszystkich niezbędnych składników może z czasem doprowadzić do problemów zdrowotnych psa. Zbyt monotonna dieta także może być problemem. Z tego powodu najlepiej jest się umówić na konsultację do dietetyka weterynaryjnego. Podczas niej można omówić wszystkie cechy charakterystyczne psa, w tym wiek, płeć, rasę, wielkość oraz specyficzne potrzeby. Na jej podstawie ustalane są potrzeby żywnościowe, które należy uwzględnić w diecie. Dietetyk może skomponować dobrze przemyślany psi jadłospis, który nie będzie stwarzał zbyt dużych problemów także właścicielowi. Chodzi przecież o to, by przygotowywanie karmy nie zajmowało zbyt dużo czasu. Oczywiście dietetyk może też polecić odpowiednie suplementy diety, które warto do niej włączyć, by dostarczyć psu wszystkich niezbędnych składników odżywczych oraz wspomóc prawidłowe funkcjonowanie jego organizmu.
Suplementacja
W diecie psa muszą się znaleźć niezbędne do funkcjonowania organizmu minerały i witaminy. Odgrywają one ogromną rolę, ale często nie ma możliwości, by dostarczyć ich odpowiednią ilość wraz z pożywieniem. Z tego powodu konieczne jest stosowanie suplementów diety zaleconych przez weterynarza labo dietetyka weterynaryjnego. Jeśli chodzi o makroelementy, to konieczna jest suplementacja: wapnia, fosforu, potasu, sodu i magnezu. Wapń wpływa na stan skóry, kości i sierści. Usprawnia też działanie układu nerwowego. Fosfor wpływa na zachowanie równowagi kwasowo-zasadowej. Potas pomaga utrzymać odpowiedni poziom nawodnienia organizmu psa. Jego niedobór może powodować osłabienie, apatię, a nawet paraliż i uszkodzenie serca oraz nerek. Magnez z kolei jest potrzebny do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego i mięśniowego. Jest też potrzebny do prawidłowego metabolizmu innych minerałów oraz witamin. W diecie psa muszą znaleźć się też mikroelementy. Ich ilości są niewielkie, ale znaczenie ogromne. Wśród nich koniecznie trzeba zwrócić uwagę na żelazo, które jest budulcem hemoglobiny we krwi. Cynk przyspiesza gojenie ran i poprawia stan skóry i okrywy włosowej. Miedź ma znaczenie dla wydajności transportu i metabolizmu żelaza. Do tego też wpływa na wytrzymałość kości. Jej braki mogą mieć poważne konsekwencje dla zdrowia psa. Mangan jest ważnym elementem metabolizmu białek i węglowodanów. Jod bierze udział w syntezie hormonów tarczycy. Jego braki mogą powodować zahamowanie wzrostu, spadek masy ciała i wyniszczenie organizmu. Ważnym mikroelementem jest także selen, który w pełni funkcje antyoksydacyjne. Jeśli chodzi o witaminy, to ich również nie można pomijać w prawidłowej diecie. Podstawą są witaminy A, D, E i K, które są rozpuszczalne w tłuszczach. Witamina C oraz witaminy z grupy B są niezbędne do tego, by budować prawidłowy szkielet i tkanki łączne. Dość łatwo wypłukują się z organizmu, więc należy je regularnie uzupełniać, by utrzymać ich poziom. Warto też zwrócić uwagę na biotynę, która jest też nazywana witaminą H lub B7. Jest ona szczególnie potrzebna psom długowłosym, które mają mieć piękną i długą okrywę włosową. Warto ją suplementować także psom w trakcie rekonwalescencji oraz dorastającym. Dodatki do diety zawsze powinny być skonsultowane ze specjalistą, który zaleci odpowiednie dawki.
Jak często i w jakiej ilości karmić zdrowego psa w różnym wieku?
Nie ma jednego prawidłowego sposobu żywienia psów. Dlatego trzeba pamiętać, by ilość i wielkość posiłków zawsze dopasowywać do potrzeb konkretnego psa. Jeśli chodzi o szczenięta, to powinny one otrzymywać nawet 5 posiłków dziennie. Powinny one być małe, ale częste. Chodzi o to, by maluch miał wystarczająco dużo czasu na strawienie posiłku. Po szóstym miesiącu życia ilość posiłków można zmniejszyć do trzech. Dorosłego psa powinno się karmić już tylko dwa razy dziennie, czyli rano i wieczorem. To jednak również jest pewne uogólnienie. Psy o małych gabarytach mają małe żołądki i szybką przemianę materii. Z tego powodu potrzebują częstszych i bardziej kalorycznych posiłków. Seniora z kolei powinno się karmić przynajmniej trzy razy dziennie, o ile stan jego zdrowia nie wymaga nawet większej częstotliwości posiłków. Starsze psy powinny otrzymywać posiłki lekkostrawne. Warto tutaj pamiętać o porównaniu potrzeb psich seniorów do starszych osób. Ich przemiana materii zwykle jest dość szybka, co sprawia, że muszą przyjmować sporo kalorii, by nie chudnąć zbyt szybko i zachować energię do życia. Do tego też warto wspomnieć o tym, że przyjmowanie większej ilości mniejszych posiłków jest lepsze dla układu pokarmowego. Jest ono też wskazane w przypadku psów z nadwagą, które walczą ze zbędnymi kilogramiami. Nie ma też wątpliwości również, że psy bardzo aktywne i pracujące powinny otrzymywać pokarm częściej i we większych ilościach. W końcu muszą mieć dostęp do odpowiednio dużej ilości energii. Psy zaprzęgowe czy pracujące w służbach poszukiwawczych zwykle są na specjalnej diecie, która umożliwia im pozostawanie na wysokim poziomie energetycznym i wypełnianie z powodzeniem swoich obowiązków. W tym wypadku nie należy się obawiać tego, że zbyt obfite posiłki staną się problemem. Do pracy trzeba mieć sporo sił, więc posiłki o wysokiej kaloryczności i dobrze dobranym składzie są bardzo wskazane.
Jakie są pierwsze objawy nadwagi i dlaczego jest ona niebezpieczna?
Psy także mogą mieć nadwagę. Najczęściej jest ona konsekwencją nieprawidłowego żywienia oraz zbyt małej aktywności. Oczywiście jest ona dość niebezpieczna dla zdrowia, mimo że często jest bagatelizowana. Pierwsze objawy nadwagi to otłuszczone żebra. Przy głaskaniu psa można po prostu wyczuć warstwę pokrywającej je tkanki. W rzucie z góry nie ma widocznego wcięcia w pasie. U niektórych psów może też być widocznie obwisły brzuch. Z czasem może pojawić się też pewna apatia i mniej energii do spacerów. Nadwaga u psów jest tak samo niebezpieczna jak u ludzi. Może być przyczyną pojawienia się wielu chorób. Jedną z nich są problemy ze stawami i ze swobodnym poruszaniem się. Po prostu kończyny są nagle wystawione na działanie większego obciążenia, niż to, do którego zostały przeznaczone. Z tego powodu pies może odczuwać oczywisty dyskomfort. Do tego też dochodzi otłuszczenie narządów wewnętrznych, miażdżyca oraz problemy z prawidłowym metabolizmem. Dopuszczenie do pojawienia się nadwagi u czworonoga jest bardzo problematyczne i wymaga podjęcia działań w celu jej zmniejszenia, a docelowo - pozbycia się jej. Zdrowy pies nie powinien mieć zbędnych kilogramów. Pamiętajmy, że zadbanie o prawidłową dietę pupila jest zdecydowanie prostsze i tańsze, niż leczenie chorób, które mogą pojawić się na skutek błędów w diecie czy nawet w skrajnym wypadku - karmienia psiaka resztkami ze stołu. Bez wątpienia nadwaga może też przyczynić się do skrócenia długości życia czworonoga.
Tematy
48
Posty
132
Użytkownicy forum
lek wet Katarzyna Hołownia-Olszak

Forum weterynaryjne zachowanie psa

Wielu właścicieli stara się zapewnić swojemu psu jak najlepsze warunki i zaspokoić jego wszystkie potrzeby. Jak to zrobić, skoro pies nie potrafi mówić? Wbrew pozorom nie jest to bardzo trudne, bo pies wyraża swoje potrzeby oraz emocje za pomocą mowy ciała. Dzięki uważnej obserwacji zachowania psa każdy właściciel zrozumie, co pupil chce mu przekazać. Służy mu do tego przede wszystkim ogon, sierść, uszy, postawa ciała oraz szczekanie. Bliski kontakt właściciela pozwoli mu nauczyć się właściwego odczytywania znaków wysyłanych przez psa, oczywiście potrzeba na to trochę czasu, ale warto, by zyskać wiernego przyjaciela. I co ciekawe, to pies szybciej uczy się mowy ciała niż jego pan. Po tonie głosu potrafi rozpoznać, w jakim jest nastroju, czy jest radosny, czy coś go gnębi. Choć psy nie myślą, lecz działają na zasadzie skojarzeń, to już mały szczeniak może nauczyć się rozpoznawać pojedyncze słowa i wykonywać proste komendy. Dorosły pies rozpoznaje od 100 do 350 słów, rekordzistą jest border collie, który potrafi zapamiętać ich aż 1000.

Ile wilka jest w naszych psach, czyli jak zmieniło się zachowanie udomowionych psów

Choć pies i wilk bardzo różnią się wyglądem, to bez względu na wielkość i rasę każdy pies jest wilkiem. Badania genetyczne dowiodły, że ich DNA różni się tylko 1%, stąd ich niektóre zachowania są bardzo podobne. Psy nadal lubią polować, gryźć, żuć i rozszarpywać, to naturalne potrzeby, których się nie wyzbyły. Wilki zostały udomowione ok. 15 000 lat temu i od tego czasu stale towarzyszą człowiekowi. Szczątki najstarszego udomowionego wilka znaleziono na terenie Indii, ale proces oswajania prawdopodobnie przebiegał równocześnie na różnych kontynentach. Nie da się dokładnie odtworzyć procesu udomowiania wilka, ale obie strony czerpały z tego korzyści. Wilki zjadały resztki pożywienia i oswajały się z człowiekiem, a ten zaczął wykorzystywać je podczas polowań i do obrony osady przed drapieżnikami. Wraz z upływem czasu człowiek nauczył się selekcjonować psy, które służyły mu podczas polowań pilnowania stad owiec i bydła. Stopniowo pies trwale związał się z człowiekiem. Relacja między psem a właścicielem oparta jest na prostych zasadach. Człowiek zapewnia pożywienie i dach nad głową, a pies odwdzięcza się przywiązaniem i wykonywaniem poleceń. W przypadku wilków takie zachowanie jest niemożliwe, jeżeli nawet zostaną oswojone, to nigdy nie będą służyły człowiekowi, a ich socjalizacja jest niemożliwa.

Charakter i cechy psów rasowych

Pierwsze selekcje psów prawdopodobnie miały miejsce wtedy, gdy człowiek życie koczownicze zamienił na osiadłe. Selekcji dokonywał głównie pod kątem użyteczności poszczególnych osobników, to oni zapoczątkowali poszczególne rasy. Przede wszystkim były to rasy myśliwskie, stróżujące, obronne oraz pracujące. Z biegiem czasu hodowcy zaczęli tworzyć zupełnie nowe rasy psów do towarzystwa i kierując się ich wyglądem, użyteczność i charakter zeszły na dalszy plan. Obecnie w FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna) zarejestrowanych jest ok. 380 ras, ale jeszcze wiele oczekuje na rejestrację. Różnią się one charakterem, wielkością oraz umaszczeniem i podzielone są na dziesięć grup. Z punktu widzenia właścicieli najbardziej użyteczny jest podział na:
- psy użytkowe,
- psy myśliwskie,
- psy ozdobne i do towarzystwa.
Podział ten uwzględnia predyspozycje poszczególnych ras (szybkość, tropienie, siła), charakter oraz wygląd. Psy użytkowe to przede wszystkim psy pasterskie (border collie, owczarki środkowoaustralijskie), stróżujące (owczarki niemieckie, rottweilery, dobermany), pracujące (zaprzęgowe, przewodnicy osób niepełnosprawnych oraz ratownicze), służbowe (pracujące w policji i służbach celnych). Psy te wykazują się niezwykłymi umiejętnościami, które doskonalone są w trakcie szkoleń. Wszystkie te rasy muszą wykazywać się brakiem agresji wobec człowieka i bezwzględnym posłuszeństwem. Psy myśliwskie to bardzo szeroka grupa skupiająca kilka ras (wyżły, psy gończe, płochacze, posokowce, norowce). Wyróżniają się doskonałym węchem, umiejętnością tropienia, wystawiania i aportowania zwierzyny. Psy ozdobne i do towarzystwa to w przeważającej mierze psy małe i miniaturki większych ras. Ich zadaniem jest towarzyszenie człowiekowi. Wśród psów do towarzystwa występują także przedstawiciele ras użytkowych i myśliwskich, które nie są szkolone do wykonywania konkretnych zadań, natomiast bardzo często są uczestnikami różnych wystaw. Niestety selekcja poszczególnych ras ma też swoje negatywne skutki. Hodowcy chcąc osiągnąć idealny wzorzec i płynące z tego zyski, ingerowali w wygląd i budowę psów. Zaowocowało to skłonnością niektórych ras do chorób o charakterze genetycznym. Wykątowane owczarki niemieckie mają skłonność do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, mopsy poprzez skrócenie kufy mają problem z oddychaniem i wypadaniem gałek ocznych, jamniki poprzez skrócenie kończyn cierpią na problemy z kręgosłupem. Odrębnym zagadnieniem są psy z pseudohodowli, które powinny być eliminowane z dalszego rozmnażania nie tylko ze względu na choroby genetyczne, ale także zmiany w charakterze.

Język ciała psa i szczekanie – co mogą nam powiedzieć?

Pies komunikuje się z człowiekiem i innymi psami za pomocą mowy ciała. Jej prawidłowe odczytanie odgrywa ważną rolę w nawiązywaniu wzajemnych relacji. Dzięki temu właściciel prawidłowo odczyta nie tylko aktualny nastój psa, ale także jego potrzeby. To bardzo ważne, ponieważ bardzo ułatwia proces socjalizacji pupila. Zrozumienie mowy ciała wymaga od właściciela dokładnej obserwacji własnego psa, bo merdanie ogonem może oznaczać radość, ekscytację, ale także frustrację. Większość dnia pies spędza w pozycji neutralnej, czyli leżącej, jego ciało jest rozluźnione, ale oczy bystro obserwują otoczenie. Czasami zdarzają się sytuacje, które wywołują u niego różnego rodzaju emocje, zarówno pozytywne, jak i negatywne. Wyraża je za pomocą mowy ciała. Objawem radości u psa jest przede wszystkim merdanie na boki uniesionym ogonem. Jego oczy mają radosny wyraz i są szeroko otwarte, bez widocznego białka. Jego ciało jest rozluźnione, porusza się na wyprostowanych łapach. Podekscytowany pies nie tylko radośnie merda ogonem, ale w ruchu jest całe jego ciało. Podskakuje, piszczy, radośnie szczeka, przysiada na przednich łapach. Najczęściej w ten sposób wyraża chęć zabawy lub wyjścia na spacer. Towarzyszy temu radosne szczekanie. Mową ciała pies potrafi także wyrażać emocje negatywne. Stres powoduje u niego napięcie całego ciała, porusza się skulony na przygiętych łapach, ciężko dyszy. Czasami kładzie się na brzuchu, warczy, pokazuje zęby. W ten sposób chce odstraszyć przyczynę stresu (może być nią człowiek lub inny osobnik). W sytuacjach zagrożenia pies czuje się zaniepokojony i agresywny. Najczęściej okazuje to głośnym szczekaniem, czujnością. Łeb ma pochylony, patrzy prosto w oczy agresorowi, nisko szczeka. Jego sierść zjeżona jest na szyi i karku. Jego ciało jest spięte i gotowe do skoku w każdej chwili. Prawidłowe odczytywanie mowy ciała pozwala właścicielowi porozumiewać się bez słów.

Przyczyny problemów behawioralnych u psów

Niewłaściwe zachowania psa w domu to najczęściej skutek błędów popełnianych przez człowieka. Przede wszystkim pies wymaga właściwej socjalizacji, czyli nauki zachowania w środowisku domowym i otoczeniu. W ramach socjalizacji uczy się wykonywania komend, zachowania w określonych sytuacjach oraz poprawnych relacji z człowiekiem i innymi zwierzętami. Socjalizacja wymaga od właściciela cierpliwości oraz konsekwencji. Nauka pożądanych zachowań to wielokrotne powtarzanie tych samych poleceń, np. siad, zostaw, szukaj. W trakcie nauki należy stosować wyłącznie bodźce pozytywne w postaci przysmaków, pochwał, głaskania. Czasami mimo właściwej socjalizacji, psy przejawiają niewłaściwe zachowania. Najczęściej jest to wynikiem długotrwałego stresu związanego z niewłaściwym traktowaniem, długiego pobytu w schronisku lub traumą spowodowaną np. śmiercią właściciela lub dotkliwym pogryzieniem przez inne psy.

Najczęstsze zaburzenia zachowań u psów

Błędy popełniane przez właściciela prowadzą do niewłaściwych zachowań psów, które utrudniają wzajemny kontakt i codzienne funkcjonowanie. Najczęściej niepożądane zachowania dotyczą:
- nieuzasadnionego i nadmiernego szczekania,
- niszczenia przedmiotów podczas nieobecności domowników,
- ciągnięcia na smyczy,
- sikania w domu,
- skakania na domowników i gości,
- agresji wobec innych zwierząt.
Tego typu zachowania wbrew pozorom nie są trudne do wyeliminowania, wystarczy wybrać dobre szkolenie, a potem utrwalać zachowania w domu. Bez utrwalania, pies powróci do wcześniejszych negatywnych zachowań.

Zachowanie psa - behawior

Czasami zdarza się, że mimo miłości właścicieli, odpowiedniej opieki, pies wykazuje niewłaściwe zachowania, które są bardzo uciążliwe. Najczęściej są to:
- agresja, w tym autoagresja,
- lęk separacyjny,
- lękliwość,
- kopografia.
Jeżeli tego typu zachowania nie są spowodowane błędami w szkoleniu i nie mają podłoża weterynaryjnego, to sygnał, że należy zwrócić się o pomoc do behawiorysty zajmującego się psami. To specjalista od psich zachowań uwarunkowanych otoczeniem naturalnym. To czasami ono jest źródłem niepożądanych zachowań psa, np. nadmiar bodźców, niewłaściwa dieta, obojętność domowników, złe doświadczenia.

Jak wygląda praca z behawiorystą i ile kosztuje?

Psi behawiorysta zajmuje się badaniem zachowań psów w ich codziennym otoczeniu, to dlatego nie idziemy na wizytę do behawiorysty do gabinetu, ale on przyjeżdża do domu. Na podstawie obserwacji zachowań psa może zdiagnozować problem i wskazać działania naprawcze. Obserwuje przede wszystkim reakcje psa na różnego rodzaju bodźce, zachowania domowników. Bardzo często okazuje się, że uciążliwe zachowanie psa spowodowane jest niewłaściwą dietą lub niewłaściwym ulokowaniem legowiska. Wymaga to niewielkich zmian. W przypadku lęku separacyjnego podpowie, jak przyzwyczajać psa do nieobecności właścicieli i jak zapewnić mu zajęcie w tym czasie. Większej pracy wymagają błędy w zachowaniu właścicieli, np. brak konsekwencji, nadmierne rozpieszczanie, pozwolenie na dominację psa. Behawiorysta pomoże także w rozwiązaniu problemów związanych ze spacerami, przede wszystkim z nadmiernym ciągnieniem na smyczy oraz nieuzasadnioną agresją wobec innych psów. W tym wypadku szkleniu poddawany jest nie tylko pies, ale także właściciele. Muszą nauczyć się szybkiego reagowania na zachowania psa, odwracania jego uwagi od sytuacji wywołujących stres lub agresję. Coraz większa ilość właścicieli, którzy nie radzą sobie z własnymi pupilami, sięga po pomoc behawiorystów. Koszty ich usług uzależnione są od wielkości miasta, konkurencji oraz umiejętności behawiorysty. Średnio można przyjąć, że wizyta konsultacyjna to koszt 200 zł. W jej cenie zawarta jest obserwacja psa oraz diagnoza psa. W zależności od potrzeb ceny kolejnych wizyt ustalane są indywidualnie. Bez względu na rasę i wielkość każdy pies może stać się wiernym i niekłopotliwym członkiem rodziny, który dostarczy domownikom wiele radości. Wymaga to jednak odpowiedniego postępowania opartego na cierpliwości i konsekwencji, ale pozbawionego agresji. Wybierając psa do domu, warto kierować się nie tylko jego wyglądem i panującą modą, ale przede wszystkim jego charakterem. Nie wszystkie psy nadają się do rodzin z małymi dziećmi, nie wszystkie nadają się także do mieszkań w blokach. Psy ras średnich i dużych wymagają minimum jednego długiego i intensywnego spaceru dziennie, jeżeli właściciel nie może im tego zapewnić, to lepszym rozwiązaniem będzie wybór psa rasy małej lub miniaturki. Wystarczą im trzy krótkie spacery wokół bloku, natomiast w domu muszą mieć zapewnione różne zabawki, które zaspokoją ich potrzebę aktywności fizycznej i emocjonalnej.
Tematy
120
Posty
323
Użytkownicy forum
lek wet Katarzyna Hołownia-OlszakAvatar photoLekarz weterynarii Weronika Kalinowska

Forum weterynaryjne rasy psów

Psy towarzyszą ludziom już od tysięcy lat. Jednak krzyżowanie czworonogów w celu uzyskania konkretnych cech trwa od kilku stuleci. Większość istniejących obecnie ras psów pojawiło się w ostatnich 150 latach, a jest ich około 350.
W jaki sposób wykształciły się rasy psów?
Różnorodność ras psów jest wyjątkowa. W wypadku kotów nie ma aż takich dysproporcji jak np. między yorkiem a dobermanem. Co ciekawe, zarówno jeden, jak i drugi wywodzi się od wilka. Pierwsze udomowione wilki wyglądały podobnie, a jedyne różnice dotyczyły wielkości. Jednak mniej więcej 500 lat temu ludzie zaczęli kojarzyć psy w sposób kontrolowany, aby utrwalić konkretne, pożądane cechy. Wynikało to z obserwacji, że niektóre osobniki zdecydowanie lepiej radziły sobie w określonych sytuacjach – jedne sprawdzały się na polowaniach, a inne np. do stróżowania. Pozwalało to efektywniej dopasowywać zarówno wygląd, jak i charakter psa do wykonywanej pracy, ale także do warunków atmosferycznych czy indywidualnego gustu, jeżeli zwierzę miało pełnić funkcję towarzysza-kanapowca.
W każdym razie powstawanie ras to był i jest proces. Nadal prowadzone są prace nad wykształceniem kolejnych. Punkt wyjścia jest zawsze ten sam, czyli grupa psów o zbliżonym genotypie i wyglądzie. Kiedy udaje się wyrównać populację z konkretnymi cechami budowy anatomicznej i charakteru, to można wnioskować o formalne uznanie nowej rasy przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). Zaakceptowany wzorzec staje się obowiązujący dla wszystkich hodowców. Warto dodać, że o ile pierwotne rasy psów powstawały przede wszystkim na podstawie doboru naturalnego, to już te współczesne wynikają z doboru sztucznego.
Wyodrębniono 10 podstawowych grup. Pierwszą z nich stanowią psy pasterskie (np. owczarki) oprócz szwajcarskich psów do pilnowania bydła. Drugą – szwajcarskie rasy psów do bydła i górskie, a także molosy, sznaucery i pinczery. W trzeciej grupie znajdują się teriery, a w czwartej jamniki. Piąta grupa obejmuje rasy psów w typie pierwotnym i szpice. Do szóstej należą rasy gończe i im pokrewne. W siódmej są wyżły. Z kolei w ósmej płochacze, aportery i rasy dowodne. Dziewiąta grupa to psy ozdobne i do towarzystwa, a dziesiąta obejmuje charty.
Polskim kynologom udało się dotychczas wykształcić 5 ras, czyli ogara polskiego, charta polskiego, gończego polskiego, polskiego owczarka nizinnego i podhalańskiego.
Jakie są główne kategorie użytkowe psów?
Mimo że tych kategorii jest kilka, to warto mieć świadomość płynności granic między nimi. Niektóre rasy psów zaliczają się nawet do 3-4 grup. Wszystko zależy od tego, jaką pełnią funkcję. Natomiast należy podkreślić, że niektóre rasy psów mogą mieć charakter zdecydowanie użytkowy, a inne wystawowy. Co więcej, nawet w ramach konkretnej rasy część czworonogów jest przeznaczona do konkretnych zadań, a część na wystawy. Tak się dzieje w przypadku owczarków niemieckich – czworonogi wystawowe nawet różnią się nieco budową anatomiczną w stosunku np. do psów policyjnych.
W zasadzie można wyróżnić 12 kategorii użytkowych.
1. Rasy myśliwskie – grupa wyjątkowo zróżnicowana i szeroka, ponieważ obejmuje zarówno psy aportujące (np. wyżły), jak i gończe, legawce, posokowce, tropowce, płochacze czy norowce (jamniki).
2. Rasy służbowe – to psy policyjne (owczarki niemieckie), służb celnych (np. labradory) i wojska (np. dobermany).
3. Rasy ratownicze – wykorzystywane są do ratowania ludzi w wodzie (nowofundlandy), w górach (np. bernardyny) oraz wydobywania spod gruzów (labradory).
4. Rasy pasterskie – wspierają opiekę nad stadami zwierząt. Wśród nich są zarówno typowo pasterskie np. owczarki środkowoazjatyckie, jak i zaganiające np. border collie.v 5. Rasy stróżujące – ostrzegają przed niebezpieczeństwem np. złodziejem albo nawet bronią terenu. W tej grupie znajdują się owczarki niemieckie, dobermany, ale też potężne mastify tybetańskie.
6. Rasy wyścigowe – to przede wszystkim szybkie charty.
7. Rasy zaprzęgowe – wyróżniają się siłą, wytrzymałością i odpornością na niskie temperatury np. siberian husky.
8. Rasy do towarzystwa – to przede wszystkim małe psy jak yorki, maltańczyki czy pudle.
9. Rasy terapeutyczne – wśród nich psy asystujące osobom z niepełnosprawnościami oraz przeznaczone do dogoterapii. W tej roli idealnie się sprawdzają golden retrievery czy labradory.
10. Rasy wiejskie – wbrew pozorom nie chodzi tu o kundelki, ale o rasowe psy do strzeżenia domostwa np. hovawart.
11. Rasy laboratoryjne – do tych zadań nadaje się np. beagle.
12. Rasy konsumpcyjne – trzeba też wspomnieć o tej kategorii, mimo że w naszym kręgu kulturowym wydaje się nie do przyjęcia. Jednak np. grzywacz chiński nieprzypadkowo jest niemal całkowicie pozbawiony sierści.
Co to znaczy, że pies jest rasowy?
Każdy pies rasowy musi mieć udokumentowane pochodzenie, czyli rodowód. To podstawowe kryterium. Dzięki temu wiadomo, że czworonóg w pełni odpowiada wzorcowi rasy. Łatwo zatem ustalić określone elementy pożądanego eksterieru (wyglądu) w zakresie rozmiarów zwierzęcia, jego umaszczenia i detali morfologicznych. Dotyczy to również cech psychicznych. Wszystkie te elementy wyróżniają określoną rasę na tle innych. Na stronie Związku Kynologicznego w Polsce (ZKwP) można znaleźć informacje na temat wzorców ras psów.
Rodowód potwierdza, że rodzice szczeniaka zostali przebadani pod kątem chorób typowych dla danej rasy. Ponadto nie mają wad anatomicznych, żadnej domieszki innej rasy i nie wykazują cech agresji. Matka szczenięcia rasowego może być najwyżej ośmioletnia, a w ciągu roku wyłącznie raz ma potomstwo.
Warto pamiętać, że rodowód pozwala dokładnie prześledzić przodków psa. To wyjątkowo ważne w kontekście cech genetycznych, a tym samym oceny ryzyka wystąpienia ewentualnych chorób genetycznych. Zwierzęta z certyfikowanych hodowli dają gwarancję niepowielania wad, ponieważ główny cel to doskonalenie ras. Decydowanie się na pieska bez rodowodu oznacza, że de facto nigdy nie wiadomo, jak będzie przebiegać jego rozwój. Niestety, ale w pseudohodowlach często dochodzi do rozmnażania czworonogów odrzuconych z powodu niespełnienia wszystkich norm danego wzorca rasy. Czasami są to też zwierzęta spokrewnione. Trudno nawet uzyskać rzetelną informację, z którego miotu psiak pochodzi – pierwszego czy drugiego w roku. Inną kwestią okazują się warunki, w jakich zwierzęta przebywają. Psy rodowodowe zawsze mają zapewnione najlepsze z możliwych. Oczywiście są zaszczepione i odrobaczone w odpowiednim momencie. Na sprzedaż trafiają nie wcześniej niż w ósmym tygodniu.
Ważne zatem, że każdy pies rasowy bezwzględnie ma rodowód. Natomiast należy zwrócić uwagę, że w ostatnich latach pojawiło się sporo stowarzyszeń, które wystawiają fałszywe rodowody. Wykorzystują lukę w ustawie o ochronie zwierząt – w świetle obowiązującego prawa nie trzeba mieć ani doświadczenia, ani nawet wiedzy kynologicznej, aby takie stowarzyszenie założyć. W efekcie wiele osób kupujących szczeniaka nie ma pojęcia, że piesek pochodzi np. z hodowli prowadzonej przez osoby wykluczone ze Związku Kynologicznego z powodu złych warunków trzymania zwierząt albo nieetycznego postepowania, a same zwierzęta nie przeszły odpowiednich badań i zostały z jakichś względów (wykrytych chorób lub wad genetycznych) niedopuszczone do rozmnażania pod egidą ZKwP.
Jakie choroby genetyczne psów rasowych pojawiają się najczęściej?
Cechy poszczególnych ras psów zapisane są w genach. Dotyczy to nie tylko kwestii związanych z wyglądem, ale również kondycją zdrowotną. Występowanie chorób genetycznych wynika bezpośrednio z ograniczonej puli genów wykorzystywanej w hodowli konkretnych ras. Należy jednak podkreślić, że w przypadku psów rasowych dokładnie znana jest zarówno zdolność do przekazywania wadliwych genów potomstwu, jak i przewidywalność ich wystąpienia w określonym czasie. Dlatego nie każdy pies może być rasowy – w rzetelnie prowadzonych hodowlach zwierzęta obarczone jakimiś problemami nie zostają dopuszczone do rozmnażania. Wtedy też zazwyczaj trafiają do pseudohodowli, a tym samym wzrasta ryzyko trafienia na szczeniaka z dużymi predyspozycjami do pojawiania się chorób genetycznych.
Małe rasy psów o krótkim pysku (mopsy, buldożki francuskie, pekińczyki) mają tendencję do występowania problemów z układem oddechowym. To tak zwany zespół brachycefaliczny, objawiający się bezdechem, charczeniem, chrapaniem, a nawet zapadaniem tchawicy. Golden retrievery i labradory mają skłonność do alergii pokarmowych. Te drugie psy, ale też owczarki niemieckie czy rottweilery często zapadają na dysplazję stawów biodrowych.
To zaledwie krótka lista, ponieważ aktualnie niemal 400 różnego typu chorób genetycznych jest przypisanych do ras psów. Oczywiście nie oznacza to, że każdy czworonóg zachoruje, ale biorąc szczeniaka do siebie trzeba też pamiętać o zapewnieniu mu odpowiedniej opieki weterynarza.
Jakie są organizacje certyfikujące rasy psów na świecie?
Najważniejszą organizacją jest bez wątpienia Międzynarodowa Federacja Kynologiczna, która istnieje od 1911 roku. Obowiązujący skrót FCI to pierwsze litery nazwy w języku francuskim - Fédération Cynologique Internationale. FCI nie tylko zatwierdza wzorce ras psów, ale również nadzoruje hodowle, wystawy i zawody psów niemal na całym świecie. Jedynie w USA i Wielkiej Brytanii najważniejsze są inne organizacje. W tym pierwszym przypadku to American Kennel Club (AKC), a w drugim The Kennel Club (KC). W naszym kraju działa wspomniany już wcześniej Związek Kynologiczny w Polsce, który ściśle współpracuje z FCI.
Ile kosztuje rasowy szczeniak z hodowli?
W związku z tym, że istnieje wiele ras psów, to i ceny za szczeniaka też kształtują się na różnym poziomie. Jednak nie tylko sama rasa ma znaczenie. Generalnie wyższych kwot należy się spodziewać za pieski przeznaczone do dalszej hodowli lub na wystawy. Istotna jest również renoma danej hodowli oraz wiek zwierzęcia. Oczywiście im bardziej utytułowani rodzice, tym cena szczeniaka wyższa. Dlatego gdy komuś zależy wyłącznie na tym, aby pies był rasowy i zdrowy, to nie musi szukać potomka czempionów.
• Koszt zakupu maltańczyka
Te małe psiaki o śnieżnobiałym umaszczeniu biją rekordy popularności w ostatnich latach. Wyróżniają się łagodnym usposobieniem i łatwo je wyszkolić, więc idealnie nadają się dla nie tylko dla rodzin z dziećmi, ale też dla seniorów. W dobrych hodowlach można je nabyć od 2000 do 4000 złotych. • Koszt zakupu mopsa
To kolejna rasa, po którą chętnie sięgają miłośnicy niewielkich psów w typie kanapowca, choć o sporych pokładach energii. Ceny szczeniaków mopsów kształtują się na poziomie 2500-5000 złotych. • Koszt zakupu buldoga francuskiego
Wielu zwolenników mają te pogodne i niewielkie psiaki, które niezwykle silnie przywiązują się do swoich opiekunów i nie lubią zostawiać same. Buldogi francuskie z hodowli kosztują co najmniej 3000 złotych, a ceny mogą dochodzić do 7000 złotych. • Koszt zakupu yorkshire terriera
Uparte, choć jednocześnie urocze yorki z rodowodem to wydatek od 2000 do 4000 złotych. • Koszt zakupu labradora i golden retrievera
Zwolennicy dużych psów (których też nie brakuje) często decydują się na wesołe, pojętne i wyjątkowo przyjacielsko nastawione do człowieka labradory lub golden retrievery. Zdrowe szczeniaki z hodowli zarejestrowanej w ZKwP kosztują około 3000 złotych. • Koszt zakupu owczarka niemieckiego
Trzeba jeszcze wspomnieć o rasie, która od wielu lat cieszy się sporą popularnością. Klasyczne w wyglądzie owczarki są chętnie kupowane ze względu na swoją chęć współpracy z człowiekiem. Trzeba jednak liczyć się z wydatkiem co najmniej 2000 zł, a w wypadku np. owczarków staroniemieckich cena może być nawet dwukrotnie wyższa. Jak widać zakup rasowego szczeniaka to wydatek niemały, a należy jeszcze wspomnieć o mniej znanych rasach jak chow-chow lub pomerian. Psy z certyfikowanych hodowli mogą kosztować nawet ponad 10000 zł. Bez wątpienia podejrzanie niska cena za szczeniaka powinna od razu wzbudzić podejrzenie nieuczciwości. To swoista pułapka na tych, którzy nie weryfikują dokładnie wszystkich danych. Do myślenia powinien też dać fakt niechęci hodowcy do udzielenia konkretnych informacji na temat rodowodu szczeniaka albo opór przed wpuszczeniem potencjalnego nabywcy na teren hodowli.
Oczywiście każdy piesek jest wart miłości. Jednak warto pamiętać, że psy rasowe wyglądają i zachowują się zgodnie ze wzorcem, więc od razu wiadomo, czego się spodziewać.

Forum weterynaryjne szkolenie psów

Szkolenie psów należy rozpocząć w jak najmłodszym wieku. W ten sposób zwierzak doskonale opanuje komendy, na których zależy właścicielowi, a także w naturalny sposób przyswoi pewne wzorce zachowania.
Po co szkoli się psa?
Szkolenie psów niesie za sobą wiele korzyści i jednocześnie może spełniać wiele celów. Wśród podstawowych zalet poddawania pupila szkoleniu wskazać można: - opanowanie przez zwierzaka sztuczek - ta korzyść jest drugorzędna, jednak nie można o niej zapominać. Dzięki szkoleniu zwierzak uczy się takich sztuczek jak podawanie łapy czy turlanie lub wykonywanie ósemek wokół nóg właściciela. Część z nich ma charakter pokazowy, jednak wiele sztuczek ma także swoje praktyczne zastosowanie; - rozładowanie nadmiaru energii - wiele psiaków, szczególnie tych należących do ras opisywanych jako szczególnie inteligentne, potrzebuje nie tylko ćwiczeń fizycznych, ale również psychicznych. Dzięki nim zwierzak nie wykazuje niszczycielskich zachowań, a przy tym jest spokojniejszy; - naukę przydatnych komend - oczywistą korzyścią ze szkolenia psów jest także to, że zwierzak uczy się wyjątkowo przydatnych komend. Znajomość takich poleceń jak "siad" czy "leżeć" lub "zostań" może okazać się przydatna podczas podróży komunikacją miejską czy wizyty u weterynarza; - zniwelowanie niepożądanych zachowań - szkolenie psów to nie tylko wspomniane sztuczki, ale również wskazanie zwierzakowi, czego od niego oczekujemy. Przykładowo, elementem szkolenia może być chociażby nauka, że wchodzenie na kanapę jest zabronione. Nie można zapominać również o tym, że wiele komend pozwala zwierzakowi zachować skupienie. Ich znajomość jest szczególnie przydatna w przypadku ras, które mają tendencję do popadania w nadmierną ekscytację - dzięki serii szybkich, płynnych komend zwierzak wyraźnie się uspokaja.
Szkolenie szczeniaka - kiedy można je rozpocząć?
Szkolenie szczeniaka warto rozpocząć jak najszybciej po przywiezieniu pupila do nowego domu. W zależności od tego, jak zwierzak znosi pierwsze dni z dala od mamy i rodzeństwa, możemy rozpocząć pierwsze próby uczenia zwierzaka komend już na drugi czy trzeci dzień po przyjeździe! Warto przy tym pamiętać, że w przypadku szczeniąt czas, podczas którego potrafią się skupić, a także zdolność odczytywania oczekiwań właściciela jest zdecydowanie mniejsza niż w przypadku psów dorosłych. Nie należy zatem zniechęcać się, gdy psiak poproszony o wykonanie komendy "siad" wpatruje się w nas bez zrozumienia. Istnieje wiele metod, które umożliwiają opanowanie sztuczek nawet kilkumiesięcznym szczeniakom!
Czy każdy pies opanuje sztuczki?
Najprostsza odpowiedź na tak postawione pytanie brzmi: jak najbardziej. Nie ma zwierzaka, który nie byłby w stanie opanować większości sztuczek, jakich oczekuje od niego właściciel. Należy jednak pamiętać, że każdy zwierzak uczy się we własnym tempie, a co za tym idzie - to, że nasz poprzedni psiak czy pupil znajomych opanował komendę "siad" czy "leżeć" w rekordowo krótkim czasie nie oznacza, że nasz zwierzak też tego dokona. Każdemu psiakowi warto dać czas i możliwość trenowania umiejętności tak, by mógł on spokojnie i we własnym tempie opanowywać sztuczki. Odrębną kwestią jest to, czy każdy psiak powinien znać wszystkie sztuczki - tutaj kwestia jest już nieco bardziej skomplikowana. Ucząc zwierzaka rozmaitych komend, w tym również przeprowadzając trening agility i inne tego typu, warto wziąć pod uwagę predyspozycje rasy. Przykładowo, we wspomnianym treningu agility sprawdzą się rasy małe lub średnie: w przypadku dużych i ciężkich psów, np. goldenów czy owczarków niemieckich, podskoki są niewskazane ze względu na zbyt duże obciążenie stawów. Co za tym idzie, komendy należy zawsze dobierać pod konkretnego zwierzaka i jego możliwości.
Które rasy szkoli się najłatwiej i dlaczego?
Wiemy już, że każdy zwierzak jest w stanie nauczyć się komend. Jednak czy to oznacza, że wszystkie uczą się w jednym tempie i przy jednakowym nakładzie pracy? Nie! Niektóre rasy zdecydowanie szybciej opanowują komendy, a inne potrzebują dużo więcej czasu. Uważa się, że niektóre rasy są inteligentniejsze od pozostałych i poniekąd jest to prawda, jednak nie tylko o intelekt zwierzaka się rozchodzi. Takie rasy jak border collie, golden bądź labrador retriever czy pudel zdecydowanie szybciej opanowują komendy od innych przedstawicieli gatunku i w dużej mierze wynika to oczywiście z ich inteligencji, jednak zdecydowanie większe znaczenie ma tutaj nastawienie na pracę z człowiekiem. Szkolenie psów tych ras jest dużo łatwiejsze, bowiem uwielbiają one pracę ze swoim właścicielem, w lot chwytają mowę jego ciała i przede wszystkim bardzo chcą ćwiczyć. W przypadku niektórych ras duże znaczenie ma także fakt, iż są to rasy pracujące: w przypadku tych zwierząt nauka komend przebiega najsprawniej, bowiem dyscyplinę mają one niejako "we krwi".
Najważniejsze zasady w szkoleniu psów
W szkoleniu psów można wskazać kilka bardzo istotnych zasad, których należy przestrzegać ucząc zwierzaka komend. Wśród nich z pewnością warto wymienić: 1. Zachowanie cierpliwości - początkowo nauka zapewne nie będzie przychodziła zwierzakowi zbyt łatwo. Należy cierpliwie powtarzać z nim wszystkie komendy - z pewnością wkrótce je opanuje; 2. Spokój - psy doskonale wyczuwają emocje, a co za tym idzie - zewnętrzne zachowanie wrażenia spokoju i cierpliwości nie wystarczy. Musimy naprawdę pozbyć się negatywnych emocji i uspokoić, by nie stresować psiaka; 3. Zachowanie nazw komend - przyjmując określoną nazwę dla danej komendy musimy ją zachować. Jeśli zatem na początku kierujemy do psa "siad", a potem mówimy "usiądź", musimy liczyć się z tym, że zwierzak nie zrozumie naszych intencji, bowiem dla niego to dwie różne komendy; 4. Konsekwencja - w szkoleniu psów bardzo ważna jest konsekwencja. Nawet jeśli wydaje nam się, że zwierzak opanował już wszystkie komendy, należy konsekwentnie je trenować, by ciągle przypominać je pupilowi.
Pozytywna metoda szkolenia psów
Dawniej mówiło się, że aby odpowiednio wyszkolić zwierzaka, należy stosować negatywne bodźce. Dziś zdecydowanie odchodzi się od tej szkoły nie tylko dlatego, że nie należy krzywdzić żadnej żywej istotny (choć, oczywiście, tak kwestia również jest istotna), ale również dlatego, że taki trening zwyczajnie przynosi efekt odwrotny od zamierzonego. Zwierzak zaczyna bać się właściciela i zamiast z nim współpracować, stara się nerwowo odgadnąć, co ma zrobić. W przypadku pozytywnej metody szkolenia psów chodzi o to, by wzmacniać pozytywne zachowania nagrodą, a te negatywne ignorować lub przekierowywać. Przykładowo, gdy zauważamy, że nasz zwierzak zaczyna obgryzać buty - nie należy go za to karcić, ale przekierować jego uwagę na zabawkę lub zabrać go na spacer czy przeprowadzić krótki trening komend. W ten sposób psiak szybko znajdzie alternatywę dla niepożądanego zachowania!
Szkolenie posłuszeństwa
Szkolenie posłuszeństwa jest jednym z podstawowych szkoleń, ale - wbrew nazwie - jego podstawowym celem wcale nie jest nauczenie zwierzaka tego, by bezwzględnie słuchał właściciela. W szkoleniu tym chodzi przede wszystkim o to, by nauczyć psa i właściciela współpracy i zbudować pomiędzy nimi więź i zaufanie, dzięki którym dalsze szkolenie będzie w ogóle możliwe. Szkolenie posłuszeństwa rozpoczyna się jak najwcześniej, a zwierzak musi zauważyć, że praca z człowiekiem to ogromna przyjemność. W ten sposób pupil szybko opanuje niezbędne komendy!
Szkolenie psa przez profesjonalistę lub samodzielnie - wady i zalety
Szkolenie psów przez profesjonalistów cieszy się dużą popularnością wśród właścicieli tych zwierzaków, a co za tym idzie - także ilość szkół jest naprawdę duża. Wiele osób decyduje się jednak na szkolenie we własnym zakresie. Każde z tych rozwiązań ma wady i zalety, nad którymi warto się zastanowić przed podjęciem ostatecznej decyzji. Wśród zalet samodzielnego szkolenia można z całą pewnością wskazać: - mniejsze koszty - szkolenie zwierzaka we własnym zakresie oznacza jedynie konieczność zakupu smakołyków, które będą stanowić nagrodę; - brak zobowiązań - to my sami wyznaczamy czas, kiedy szkolimy zwierzaka, bez umawiania się z kimś innym na konkretną godzinę, - własne tempo pracy - podczas szkoleń czas niezbędny na przećwiczenie komendy jest uśredniony. Co za tym idzie, niektóre psiaki świetnie opanowują daną komendę, a inne wciąż się jej uczą. Szkoląc psa samemu nie musimy stosować się do odgórnie narzuconego planu. Nie oznacza to, że samodzielne szkolenie psów ma jedynie zalety. Wśród wad takiego rozwiązania możemy wskazać: - brak wzorców - prowadzi on do tego, że niechcący możemy stosować nieprawidłowe techniki; - utratę zaangażowania - gdy opłacamy kurs, niejako czujemy się zobligowani, by na niego uczęszczać. Gdy szkolimy zwierzaka samodzielnie, takie uczucie nie pojawia się. Wśród zalet szkolenia psów przez specjalistę wskazać można: - ciągły nadzór - szkolenie psów przez fachowca oznacza, że przez cały trening jesteśmy obserwowani przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę w zakresie nauczania zwierzaków. Co za tym idzie, ryzyko wystąpienia jakichkolwiek błędów jest zdecydowanie mniejsze niż gdy uczymy psiaka komend samodzielnie; - socjalizacja - zajęcia zazwyczaj odbywają się w grupie, a co za tym idzie - zwierzak socjalizuje się z innymi przedstawicielami tego samego gatunku. To wyjątkowo istotne dla tych psów, które przejawiają strach bądź agresję w stosunku do innych osobników - pokazanie im, że inne psy to nic złego jest bardzo istotne; - regularność zajęć - uczęszczając na zorganizowane szkolenia mamy pewność, że znajdziemy czas na ćwiczenia. Wadą tego rodzaju szkolenia jest oczywiście jego cena, która różni się w zależności od intensywności kursu, a także lokalizacji, w której się on odbywa. Jednak poza tym, trudno mówić o dużych wadach szkolenia psa przez specjalistę.
Szkolenia specjalistyczne - na czym polegają i dla kogo są przeznaczone?
Szkolenie psów to nie tylko nauka komend czy sztuczek. Niektóre zwierzaki są także poddawane specjalistycznym szkoleniom, po których zaczynają wykonywać obowiązki. Wśród popularniejszych kursów wskazać można szkolenie na psa-ratownika, psa-przewodnika, psa-terapeutę czy psa tropiącego lub zwierzaka wykrywającego rozmaite substancje - narkotyki czy bomby. Tego typu szkoleniom poddawane są jednak zwierzaki o szczególnych predyspozycjach. Bardzo często psiaki są także szkolone w specjalnych ośrodkach, choć nie jest to regułą. W przypadku każdego zawodu sprawdza się jednak potencjalnego kandydata pod kątem niepożądanych zachowań i wzorców - przykładowo, nerwowy i wycofany pies nie sprawdzi się w roli terapeuty.
Koszt szkolenia psów
Koszt szkolenia psów jest uzależniony od wielu czynników. Wśród nich wskazać można: - rodzaj szkolenia - kursy specjalistyczne, przeznaczone np. dla psich terapeutów, są zdecydowanie droższe, - lokalizację - w większych miastach kursy są zazwyczaj droższe, choć nie jest to regułą - zdarza się bowiem, że dany prowadzący, korzystając z braku konkurencji w danym regionie, celowo zawyża ceny, - formę kursu - jeżeli psiak potrzebuje szkolenia solo, cena za taką naukę zawsze będzie wyższa niż kurs dla całej grupy, - wiek psa - oprócz szkoleń dla psów dorosłych, dostępne są także tzw. psie przedszkola. Te są nieco tańsze, a podczas kursów z najmłodszymi psiakami zazwyczaj opanowywane są podstawowe komendy, a najcenniejszą nauką z całego kursu jest odpowiednia socjalizacja z innymi psami, a także wstęp do nauki bardziej skomplikowanych komend. Uwzględniając powyższe uwarunkowania można powiedzieć, że cena za miesięczny kurs dla psa waha się od około 300-400 zł do kwoty nawet dwukrotnie wyższej w przypadku szkoleń indywidualnych. Powyższe ceny dotyczą szkoleń posłuszeństwa, a specjalistyczne kursy są zdecydowanie droższe, ale jednocześnie - niedostępne dla większości posiadaczy psów.
Tematy
8
Posty
22
Użytkownicy forum
No Participants

Co Piszczy w Sierści Twojego zwierzaka?

Zalecenia lekarzy weterynarii na Twoim mailu

+ ebook "Czy leki ludzkie są bezpieczne dla psa i kota?"

Co Piszczy w Sierści Twojego zwierzaka?

Porady lekarzy weterynarii na Twoim mailu

+ ebook "Czy leki ludzkie są bezpieczne dla psa i kota?"

Zgoda marketingowa: wyrażam zgodę, aby Co w Sierści Piszczy skontaktował się ze mną drogą mailową, korzystając z informacji podanych w tym formularzu dla celów informacyjnych, aktualizacji i marketingu. Jeśli chcesz wycofać Twoją zgodę kliknij link rezygnacji u dołu każdego wysyłanego przez nas maila. Szanujemy Twoją prywatność i dane osobowe. Tutaj znajdziesz naszą politykę prywatności i regulamin newslettera. Przesyłając ten formularz zgadzasz się, że możemy przetwarzać Twoje dane osobowe zgodnie z tymi warunkami.