Kot brytyjski: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby brytyjczyków

Kot brytyjski, potocznie znany jako Brytyjczyk, jest największym krótkowłosym kotem. Mimo, że rasa ta pochodzi z Wielkiej Brytanii, to jej korzenie tak naprawdę sięgają Egiptu, gdzie były wykorzystywane jako koty polujące na szkodniki w spichlerzach.

Jak wygląda kot brytyjski?

Osobniki dorosłe osiągają masę od 5 do 9kg.

Brytyjczyki to koty o bardzo silnej, proporcjonalnej i muskularnej budowie ciała.

Kot brytyjski posiada krępą sylwetkę, krótkie i silne łapki, które są zaokrąglone.

Widoczna dobrze rozwinięta klatka piersiowa, a także gruby ogon.

Głowa kotów brytyjskich jest duża, okrągła, o pełnych policzkach, z małymi, szeroko rozstawionymi uszkami.

Z kolei oczy mogą mieć różny odcień. Ich kolor zależy od podstawowego umaszczenia, lecz są przeważnie miedziane, pomarańczowe lub złote.

Swoją popularność prawdopodobnie zawdzięczają dzięki krótkiej, ale za to bardzo gęstej sierści, która to dotyku jest mięciutka i przypomina plusz.

Koty brytyjskie występują w ponad 150 odmianach barwnych i rysunkach pręgowania.

Najbardziej charakterystyczne i lubiane są koty brytyjskie krótkowłose niebieskie i liliowe, ale coraz większym uznaniem zaczynają cieszyć się brytyjczyki o umaszczeniach:

• jednobarwne:
  • białe,
  • czarne,
  • czekoladowe,
  • rude,
  • kremowe,
• dwubarwne (kolor standardowy z różną ilością białego),
• tabby we wszystkich barwach podstawowych:
  • cętkowane,
  • pręgowane klasycznie i tygrysio,
• szylkretowe,
• dymne,
• złociste,
• srebrzyste cieniowane,
• szynszylowe.

Kolor oczu kotów brytyjskich harmonizuje z umaszczeniem i najczęściej jest to barwa miedziana lub pomarańczowa.

Zielony kolor oczu występuje u kotów brytyjskich szynszylowych (u których konieczna jest ciemna obwódka oka), cieniowanych i pręgowanych.

Koty białe mogą mieć oczy w różnym kolorze (niebieskie, pomarańczowe lub różnobarwne).

Niewiele osób może sobie zdawać sprawę, ale koty brytyjskie również występują w odmianie długowłosej. Koty brytyjskie długowłose są rzadziej spotykane, lecz równie piękne.

Jak wygląda kot brytyjski długowłosy możesz zobaczyć na poniższym filmie

Ile żyje kot brytyjski?

Kot brytyjski uważny jest za rasę długo żyjącą.

Według źródeł brytyjskich może to być nawet 14-20 lat.

Dane z lecznic weterynaryjnych wskazują średnią długość życia na 11,8 lat, a dane ubezpieczycieli na 12,5 lat.

Około 82% kotów brytyjskich krótkowłosych dożywa 10 lat, a 54% 12,5 lat i więcej.

Kot brytyjski charakter

Koty brytyjskie mają zrównoważony charakter, są pogodne, inteligentne, absolutnie nie natrętne i dość szybko aklimatyzują się w nowym otoczeniu.

Wykazują dobrze rozwinięty instynkt macierzyński i sumiennie opiekują się swoim potomstwem.

Pielęgnacja

Pielęgnacja Brytyjczyka sprowadza się do czesania raz w tygodniu.

Czesanie ma na celu usunięcie zbędnego podszerstka, który u tych kotów jest obfity.

Mając okaz długowłosy, należy liczyć się z koniecznością czesania kilka razy w tygodniu.

Kot brytyjski długowłosy, tak naprawdę ma futro półdługie, nieskomplikowane w pielęgnacji.

Regularnego szczotkowania wymagają wyłącznie w okresie linienia.

Poza nim można je szczotkować dwa – trzy razy w tygodniu – ich włos nie wykazuje bowiem tendencji do plątania się i filcowania.

Nie wymagają również kąpieli, tak jak osobniki krótkowłose, tym bardziej, że większość z nich tego nie lubi. Kąpiele kota ograniczane są jedynie do przypadków zakażeń grzybiczych, pasożytniczych i chorób dermatologicznych, gdzie kąpiele są nieodzowną częścią terapii.

Do pielęgnacji zaliczane są również zabiegi dotyczące przycinania pazurków oraz toaleta uszu (przycinanie pazurków nie zawsze jest konieczne).

W przypadku nadmiernego wydłużenia się, pazurki można przyciąć, aby nie zachęcało to kotów do drapania przedmiotów.

Toaleta uszu ogranicza się do kontroli ilości wydzieliny oraz przemywania powierzchni wewnętrznej małżowiny usznej.

Nie warto wprowadzać głęboko patyków oraz zalewać uszu preparatami pielęgnacyjnymi, ponieważ nieumiejętne czyszczenie uszu często prowadzi do rozwoju stanu zapalnego.

Obecność gęstej, a u osobników długowłosych długiej okrywy włosowej zmusza nas do konieczności stosowania preparatów odkłaczających.

Mogą to być pasty, lub karmy np.:

• Malt,
• Bezo-Pet,
• karmy typu Fibre.

Na co chorują koty brytyjskie?

Kupując kota brytyjskiego z hodowli warto zainteresować się genetyką rodziców kociaka a także, czy zostały wykonane podstawowe badania w kierunku chorób genetycznych.

Kardiomiopatia przerostowa

Rasa Brytyjska jest genetycznie obciążona chorobą serca – kardiomiopatią przerostową.

Charakteryzuje się pogrubieniem ściany mięśnia sercowego, które zawsze prowadzi do dysfunkcji rozkurczowej poprzez zwiększenie jego sztywności i utrudnienie rozkurczu.

Dodatkowo wynika ze zwłóknienia włókien mięśniowych.

Patologia ta prowadzi do zastoju krwi w krążeniu płucnym i obrzęku płuc. Kardiomiopatia przerostowa obejmuje zarówno koty kilkumiesięczne, jak i wiekowe.

Koty brytyjskie cierpiące na łagodną postać mogą przez wiele lat nie wykazywać objawów.

Natomiast postać objawowa charakteryzuje się oznakami niewydolności oddechowej o różnym nasileniu lub ostrej choroby zakrzepowo-zatorowej.

Obserwuje się:

• zwiększenie częstości oddechów,
• zianie,
• duszność,
• rzadziej kaszel,
• ospałość,
• omdlenia.

Często stwierdza się osłuchowo szmery sercowe, związane z niedomykalnością zastawki dwudzielnej lub rytm cwałowy S4.

Rozpoznanie stawia się na podstawie zdjęcia RTG na którym widoczne jest powiększenie lewego przedsionka oraz rozrost lewej komory, a także na podstawie badania echokardiograficznego serca, pozwalającego na pomiar grubości ściany narządu.

Leczenie opiera się na:

• ułatwieniu napełnienia się komór,
• zmniejszenie zastoju krwi,
• minimalizacji arytmii,
• zmniejszeniu niedokrwienia.

Rokowanie jest zależne od podatności pacjenta na leczenie, ale takie przypadki rokuje się ostrożnie do złego.

Policystowatość nerek u kotów brytyjskich

Brytyjczyki są również narażone na PKD, czyli policystowatość nerek, określana także torbielowatością nerek.

Choroba uwarunkowana jest genetycznie.

Rozrost komórek w wyniku stymulacji przez różne substancje prowadzi do powstawania torbieli.

Najczęściej torbiele powstają w obu nerkach.

Początkowo nie obserwuje się żadnych objawów. Najczęściej trwa to do momentu, kiedy rozwinie się niewydolność nerek.

Niekiedy duże torbiele wykrywane są przypadkowo podczas omacywania jamy brzusznej, a potwierdzane są na podstawie badania USG.

Torbielowatości nerek nie leczy się.

W przypadku rozwoju niewydolności nerek prowadzi się płynoterapię oraz terapię wspomagającą.

Niedrożność kanalików nosowo-łzowych

Koty te należą do kotów brachycefalicznych, dlatego ze względu na skrócenie pyszczka, często u nich występuje niedrożność kanalików nosowo-łzowych.

Objawia się to nadmiernym łzawieniem z oczu, a tak naprawdę wypływ łez poza szparę powiekową, a nie tak jak to powinno być przez kanaliki do jamy nosowej.

Takie przypadki wymagają płukania kanalików.

Zabieg wykonuje się na zwierzęciu uspokojonym farmakologicznie.

W przypadku zarośnięcia kanalików, wykonuje się nacięcie odtwarzające ujście.

Pilobezoary

Ze względu na gęstość i długość okrywy włosowej istnieje duże ryzyko wystąpienia niedrożności spowodowanej pilobezoarami.

Są to kule włosowe, które tworzą się w przewodzie pokarmowym.

Podczas wykonywania codziennej toalety koty połykają włosy, które powinny zostać wydalone przez wymioty lub z kałem.

Nadmierna ilość połykanych włosów ulega zlepieniu tworząc masy zalegające.

Prowadzą one do niedrożności, która objawia się:

• wymiotami,
• brakiem oddawania kału,
• bolesnością jamy brzusznej,
• apatią,
• brakiem apetytu.

U kotów taką niedrożność czasem często można wyczuć omacując jamę brzuszną.

Rozpoznawania dokonuje się na podstawie USG oraz RTG najlepiej z kontrastem.

Niestety najczęściej kule włosowe muszą zostać usunięte poprzez wykonanie zabiegu chirurgicznego. W celu zapobiegania tworzenia się kul, powinno się profilaktycznie podawać pasty odtłaczające, które ułatwiają wydalenie zalegających włosów.

Wrodzone wodogłowie u brytyjczyków

Ze względu na dużą, szeroką głowę, koty te są narażone na wrodzone wodogłowie.

Występowanie wodogłowia związane jest z:

• zaburzeniem rozwojowym płodu,
• krwawieniem do komór mózgu,
• zakażeniami wirusowymi.

Wodogłowie podejrzewa się w momencie spełnienia wszystkich 3 warunków:

• powiększenie komór mózgu,
• brak aktywnego procesu chorobowego, mogącego dawać objawy neurologiczne,
• objawów neurologicznych sugerujących zaburzenia mózgowe.

Objawy kliniczne zwykle objawiają się w wieku do 6 miesięcy oraz mają charakter postępujący.

Stwierdza się powiększoną kopułę czaszki z niezrośniętym ciemiączkiem, obustronny zez brzuszno-boczny.

Takie zwierzęta są otępiałe wykazują ruchy maneżowe.

Dla potwierdzenia wodogłowia wykonuje się zdjęcie RTG oraz tomografię komputerową.

Leczenie polega na zmniejszeniu produkcji płynu mózgowo-rdzeniowego przez podanie prednizonu lub dodatkowo Diuramidu.

W rzadszych przypadkach wykonuje się chirurgiczne umieszczenie drenu, odprowadzającego PMR do jamy otrzewnej. Nie mniej jednak, rokowanie w przypadku wodogłowia u kota jest ostrożne do złego.

Hemofilia

Hemofilia objawia się skłonnością do krwawień i zaburzeniami w krzepnięciu krwi.

Jest to choroba dziedziczna, sprzężona z płcią.

Nosicielkami wadliwego genu są kotki będące potomstwem kota dotkniętego hemofilią.

Choroba objawia się tylko u kocurów, pod postacią:

• krwawień,
• wybroczyn,
• krwiaków,
• wylewów krwi do stawów i jam ciała.

Bardzo często chorobę stwierdza się już w czasie porodu na podstawie przedłużającego się krwawienia z kikuta pępowiny.

Również wymiana zębów mlecznych na stałe, przebiegająca u dotkniętych defektem kotów z bardzo silnym krwawieniem jest okazją do stwierdzenia hemofilii.

Choroba ta nazywana jest inaczej chorobą Christmasa.

Związana z brakiem tzw. czynnika IX, biorącego udział w procesie krzepnięcia krwi po urazie i uszkodzeniu naczyń, co powoduje przedłużające się krwawienia i wylewy wewnętrzne u zwierzęcia.

Konsekwencją może być nawet jego śmierć.

Problemy anatomiczne

Posiadanie dużej, szerokiej głowy, która w sumie jest cechą charakterystyczną kotów brytyjskich, może niekiedy stwarzać problemy.

Cecha ta negatywnie wpływa na przebieg prawidłowego porodu u kotek.

Taki płód jest zbyt duży aby zmieścił się w kanał rodny, rzadziej to kanał rodny jest za wąski, aby prawidłowej wielkości płód mógł przez niego przejść.

Jest to najczęstszy powód, dla którego u kotek Brytyjczyków wykonywane jest cesarskie cięcie.

W przypadku szybko podjętej interwencji chirurgicznej, rokowanie zarówno dla kocicy, jak i dla kociąt jest dobre.

Dla kogo kot brytyjski będzie idealną rasą?

Kot Brytyjski, mimo że jest bardzo towarzyski, o stonowanym charakterze bardzo ceni sobie spokój i ciszę.

Ciężko będzie im się zaaklimatyzować w domu głośnym, z licznymi imprezami.

Warto wziąć to pod uwagę kupując Brytyjczyka.

Nasz tryb życia naprawdę ma duże znaczenie dla przyszłego nowego domownika.