Pirenejski pies górski: charakter, pielęgnacja i choroby

Ojczyzną pirenejskiego psa górskiego zgodnie z jego nazwą, są przynależne do Francji tereny Pirenejów, trzecich co do wysokości Europejskich łańcuchów górskich.

Psy te wykorzystywane były przede wszystkim jako psy stróżujące, strzegące stad owiec i bydła wespół z tamtejszymi owczarkami.

Ich biała sierść pozwalała im na swoisty kamuflaż, gdyż mogły się w ten sposób ukryć pomiędzy pasącymi się owcami i zaatakować znienacka czającego się w krzakach drapieżnika.

Niestraszne były im wilki i niedźwiedzie, a na szyjach nosiły często ciężkie, naszpikowane kolcami obroże, by móc ustrzec się przed uszkodzeniem tych okolic przez przeciwnika.

Ich odwaga nie pozostała niezauważona i wkrótce zaczęto je utrzymywać pod kątem ochrony mienia i dobytku, głównie w posiadłościach należących do zamożnych rodów arystokratycznych.

Zainteresował się nimi nawet wielki francuski władca Ludwik XIV zwany Królem Słońce, który sprowadził je na swój dwór.

Za jego śladem poszła angielska królowa Wiktoria, a także markiz de La Fayette, który przywiózł pierwszą parę psów tej rasy do Stanów Zjednoczonych.

Dziś pirenejski pies górski króluje głównie w ogrodach jednorodzinnych domków na przedmieściach, gdzie zza ogrodzenia strzeże rodzinnego miru, ale również widywany jest w swojej pierwotnej roli pasterza.

Według klasyfikacji FCI pirenejski pies górski należy do grupy 2.

Pirenejski pies górski charakter

Są to psy odznaczające się cechami istnego bohatera – duże, silne i odważne o głęboko zakorzenionym instynkcie obrony.

Dzięki temu były i nadal są doskonałymi stróżami.

Mimo gabarytów są zwinne i potrafią być delikatne, otaczając troskliwą opieką czy to zwierzęta, czy domowników, za których czują się odpowiedzialne.

W stosunku do obcych mogą być podejrzliwe, dlatego od małego należy je szkolić, by nie były zbyt nieufne lub zanadto wystraszone.

Jako szczenięta dużej rasy mogą narobić więcej szkód w domu niż ich mniejsi kuzyni, zatem lepiej nie spuszczać ich z oka, gdy wybiorą się na eksploracje terenu, póki trochę nie dojrzeją.

Są inteligentne i niezależne więc szkolenie ich może być nie lada wyzwaniem, zwłaszcza dla niedoświadczonej osoby.

W takim treningu najważniejsza jest konsekwencja i cierpliwość, a każde dobrze wykonane zadanie, powinno być nagradzane czy to pochwałą, czy jakimś smacznym kąskiem.

Jako że są to psy stróżujące, od razu nasuwa się obraz, gdzie pirenejczyk przechadza się po ogrodzonej posesji otaczającej jednorodzinny dom.

Jest to wizja jak najbardziej wiarygodna, aczkolwiek trzeba pamiętać, że psy te są też dość emocjonalne, przywiązują się do własnej rodziny i ważne by spędzały z ludźmi jak najwięcej czasu.

Najgorszą rzeczą, jaką możemy zrobić, to trzymać go cały dzień na dworze i pozostawić samemu sobie, gdyż taka izolacja może doprowadzić do zachowań destrukcyjnych, a nawet wyzwolenia agresji.

Psy te są też bardzo czujne i w odpowiedzi na wszelki podejrzany hałas od razu szczekają, co na dłuższą metę może być uciążliwe, więc należy mieć to na uwadze podczas szkolenia i nauki posłuszeństwa.

Pirenejski pies górski wygląd

Pirenejczyk to duży i pełen wdzięku pies, o mocnej budowie i muskularnej sylwetce.

Pirenejski pies górski wysokość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi 70 – 80 cm, a samicy 65 – 75 cm.

Pirenejski pies górski waga

Dorosły samiec osiąga wagę około 55 – 60 kg, a samica 40 – 45 kg.

Pirenejski pies górski opis rasy

• Głowa niezbyt duża, po bokach płaska z dość wypukłą potylicą.
• Kufa szeroka, dłuższą od czaszki, zwężająca się ku końcowi.
• Lusterko nosa barwy czarnej.
• Wargi lekko opadające, zakrywają żuchwę.
• Dopuszczalny zgryz nożycowy lub cęgowy.
• Oczy w kształcie migdała, lekko skośne, barwy brązowo-bursztynowej, o łagodnym wyrazie.
• Uszu trójkątne, osadzone na wysokości oczu, opadające.
• Krótka szyja przechodzi w długi grzbiet.
• Klatka piersiowa szeroka i głęboka sięga do połowy łokci.
• Odległość pomiędzy mostkiem a podłożem w przybliżeniu jest równa połowie wysokości w kłębie.
• Zad lekko opadający.
• Ogon pokryty długim i gęstym włosem, w spoczynku noszony nisko a w akcji nad grzbietem.
• Kończyny przednie mocne i równoległe, tylne pokryte bujniejszym włosem.
• Łapy zwarte, z lekko wysklepionymi palcami.

Pirenejski pies górski umaszczenie

Szata dwuwarstwowa – podszerstek bardzo gęsty, a włos okrywowy prosty i długi, w okolicy grzbietu kędzierzawy.

Sierść bardziej obfita na ogonie, wokół szyi i na portkach.

Umaszczenie białe lub z szarymi albo borsuczymi łatami.

Dopuszczalne znaczenia na głowie, uszach, tułowiu i podstawie ogona w kolorze bladożółtym lub bladopomarańczowym.

Pirenejski pies górski pielęgnacja i żywienie

Wizytówką pirenejskich psów górskich jest piękna, długa, biała szata pokryta często łatami w kolorze szarym, borsuczym lub różnych odcieniach żółci czy pomarańczu.

Sierść jest też bardzo gęsta i niestety zbiera dużo brudu i kurzu oraz ma tendencję do plątania się.

Jak można się zatem domyślać, psa należy regularnie wyczesywać, by usunąć martwy włos i utrzymać go w dobrej kondycji.

Reszta to podstawowa pielęgnacja, czyli okresowe kąpiele, sprawdzanie stanu uszu, pazurów i zębów.

Z racji tego, że są to psy raczej aktywne oraz należą do ras olbrzymich, ich żywienie również musi być dostosowane do tych dwóch czynników.

Im pies będzie bardziej aktywny, tym większe jest jego zapotrzebowanie na energię, którą dostarczamy mu z pożywieniem.

Psu możemy przyrządzać posiłki sami lub skorzystać z gotowych produktów w postaci pełnowartościowych karm suchych, lub mokrych.

Dla wspomagania funkcji stawów dieta powinna być wzbogacona o chondroprotetyki, zwłaszcza u psich seniorów.

Pirenejski pies górski choroby

Głuchota wrodzona

Jest to wrodzona wada genetyczna związana z uszkodzeniem nerwu przedsionkowo ślimakowego, który odpowiada za przesył informacji dotyczących bodźców akustycznych pomiędzy uchem środkowym a mózgowiem.

Objawy braku reakcji na dźwięki widoczne są już u szczeniąt.

Wada ta jest nieuleczalna.

Obiektywna ocena stopnia utraty słuchu jest możliwa dzięki badaniu BAER, które przeprowadzane jest na zwierzętach znieczulonych i pokazuje aktywność nerwu słuchowego po pobudzeniu przez bodźce akustyczne.

Zwierzęta pozbawione słuchu mogą funkcjonować w odpowiednim środowisku prawie normalnie.

Należy pamiętać o tym, że pies niedosłyszący powinien być wyprowadzany na smyczy, gdyż nie słysząc naszych komend, nadjeżdżającego samochodu lub podchodzącego do niego od tyłu zwierzęcia, lub człowieka, może stanowić zagrożenie dla siebie i innych.

Palce nadliczbowe

Prawidłowo pies posiada po 5 palców w kończynach piersiowych i po 4 w kończynach miednicznych.

Pirenejski pies górski jest rasą predysponowaną do wystąpienia palców zrośniętych lub nadliczbowych – tzw. wilczych pazurów.

Są to dodatkowe palce pierwsze lub inaczej boczne i mogą występować obustronnie lub tylko na jednej z kończyn.

Mogą to być również palce podwójne lub czasem nawet potrójne.

Wada ta nie wymaga bezwzględnej korekcji, ale pazury te mogą być usunięte podczas pierwszych dni życia, w wieku szczenięcym lub też u psów dorosłych, jeśli dochodzi do ich powtarzających się uszkodzeń, np. na skutek zaplątania w trawy czy zahaczenia o materiał.

Dysplazja zastawki trójdzielnej

Zastawka trójdzielna zapobiega cofaniu się krwi z prawej komory do prawego przedsionka.

Psy obarczone jej defektem mogą wykazywać różnorodne objawy od łagodnych w postaci szmeru słyszalnego nad zastawką po:

• wodobrzusze,
• wodopiersie,
• szybkie męczenie się,
• duszność,
• migotanie przedsionków.

Badaniem służącym do diagnostyki tego schorzenia jest echo serca z dopplerem, pozwalające na określenie rodzaju wady i stopnia jej nasilenia.

W przypadku, gdy u przeciążenie serca jest na tyle małe, że u psa nie są widoczne żadne objawy klinicznie, nie wprowadza się żadnego leczenia.

W momencie, gdy się one pojawią, podaje się leki obniżające ciśnienie i moczopędne.

Przy obecności dużej ilości płynu w jamie brzusznej konieczna jest jego punkcja.

Diamentowe oko

Tzw. diamentowe lub romboidalne oko jest wadą powiek, która powoduje, że przybierają one kształt przypominający diament.

Jest to efektem występującego jednocześnie ektropium (wywinięcia) i entropium (wwinięcia) obu powiek jednego oka.

Oprócz defektu wizualnego schorzeniu temu mogą towarzyszyć zapalenie spojówek i rogówki, nadmierne łzawienie, czy nawet uszkodzenie rogówki.

W zależności od tego, jak nasilone są zmiany, stosuje się leczenie farmakologiczne w postaci kropli antybiotykowych, przeciwzapalnych czy nawilżających lub korekcję chirurgiczną powiek.

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych jest jednym z najczęściej występujących schorzeń układu ruchu u psów ras dużych i olbrzymich.

Jest to wada genetyczna, ale jej powstawaniu sprzyjają także liczne czynniki zewnętrzne takie jak nieprawidłowe karmienie, czy zbyt intensywny ruch w okresie wzrostu.

Na skutek braku równowagi pomiędzy rozwojem tkanek miękkich a tkanką kostną, dochodzi to zaburzenia działania mechanizmów stabilizujących staw biodrowy i główka kości udowej przestaje dobrze “leżeć” w panewce kości biodrowej, która ulega spłyceniu i deformacji na skutek powtarzających się stanów zapalnych, uszkodzeń i nadwichnięć.

Pierwsze objawy dysplazji mogą być widoczne już u kilkumiesięcznych szczeniąt.

Objawy dysplazji u psa:

• niechęć do ruchu,
• częste pokładanie się lub przysiadanie,
• królicze skoki,
• kulawizna,
• spadek masy mięśniowej tylnych kończyn,
• bolesność stawów biodrowych.

Lekarz wykonuje badanie stawów biodrowych wykonując test Bardensa dla oceny ich luźności oraz manewr Barlowa i Ortolaniego (nadwichnięcia i repozycji stawu), a także zaleca zdjęcie RTG, pozwalające na uwidocznienie powierzchni struktur wchodzących w skład tego stawu i stwierdzenie stopnia zmian dysplastycznych.

Ponieważ u młodych psów można zastosować większy wachlarz metod chirurgicznych, u ras o zwiększonym ryzyku HD, wykonuje się profilaktyczne zdjęcia RTG w sedacji.

U psów starszych najczęściej zastosować możemy już tylko leczenie objawowe w postaci leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych o różnym czasie działania i w różnej postaci lub posiłkować się metodami z wykorzystaniem komórek macierzystych lub cytokin i czynników wzrostu pochodzących z krwi pacjenta (IRAP).

Rozszerzenie i skręt żołądka

Do rozszerzenia żołądka dochodzi najczęściej u psów ras dużych i olbrzymich.

Może być ono skutkiem:

• nadmiernego gromadzenia się gazów w żołądku z pokarmów łatwo ulegających fermentacji,
• zaburzeń w opróżnianiu żołądka,
• spożyciu dużej ilości pokarmu jednorazowo,
• intensywnej aktywności fizycznej w krótkim czasie po spożyciu pokarmu.

Objawy towarzyszące ostremu rozszerzeniu żołądka to:

• duszność,
• powiększenie obrysu brzucha,
• wymioty.

W niektórych przypadkach może dojść do powikłania w postaci skrętu, co jest stanem bardzo niebezpiecznym i wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej.

Obserwujemy wówczas ślinotok, bezskuteczne próby wymiotów i bladość błon śluzowych na skutek rozpoczynającego się wstrząsu.

ORŻ leczy się poprzez jego płukanie, podawanie środków stymulujących pracę przewodu pokarmowego i dietoterapię.

Jeśli dojdzie do skrętu, jedynym rozwiązaniem jest zabieg operacyjny.

Osteochondroza stawu ramiennego

Osteochondroza stawu ramiennego dotyczy częściej samców niż samic i występować może jedno lub obustronnie.

Pod pojęciem osteochondrozy rozumiemy zaburzenie przekształcania się chrząstki w kość w okresie wzrostu zwierzęcia.

Na skutek tego zaburzenia chrząstka jest znacznie zgrubiała i przez to do jej głębszych fragmentów nie docierają substancje odżywcze z mazi stawowej.

Prowadzi to do odwarstwienia się takiego płata chrzęstnego, a w powstałej szczelinie między kością a chrząstka wytwarza się stan zapalny, którego objawami są:

• kulawizna,
• niechęć do ruchu,
• sztywny chód,
• bolesność stawu ramiennego.

Dla potwierdzenia wykonuje się zdjęcie RTG na którym widoczne jest spłaszczenie główki kości ramiennej.

Przy długotrwałym procesie może dojść do przeniesienia się stanu zapalnego na sąsiadujące struktury.

Dla kogo pirenejski pies górski będzie idealnym psem?

Pirenejski pies górski łączy w sobie klasę i elegancję z siłą i odwagą.

Dziś najczęściej spotykany jest w domach, jako pies rodzinny lub stróżujący.

Jego wysoko rozwinięty instynkt opiekuńczy sprawia, że zajmie się naszymi pociechami z czułością i troską z jaką kiedyś strzegł na pastwisku owieczek.

Gdy zauważą coś niepokojącego, natychmiast reagują głośnym ostrzeżeniem.

Uczynienie z niego psa, który będzie posłuszny i spokojny wymagać będzie od jego przyszłego właściciela wiele cierpliwości, ale ileż da mu satysfakcji.

Pirenejczyki są średnio aktywne i nie potrzebują dużo ruchu i wystarczy im codzienny długi spacer na smyczy.

Są też świetnymi kompanami do wędrówek górskich – w końcu nazwa do czegoś zobowiązuje 😉

Jeśli nasz pies będzie spędzał czas na posesji, zadbajmy o to, by była ona dobrze ogrodzona, gdyż nie będzie on witał obcych wylewnie, choć naszych proszonych gości z pewnością zaakceptuje.

Patrząc w oczy pirenejczyka, zobaczymy w nich nie tylko stworzenie o wielkiej odwadze, rzucające się do gardeł niedźwiedziom, ale przede wszystkim łagodnego i rozmarzonego towarzysza, który potrzebuje uwagi i uczucia, by poczuć się spełnionym, a przez to szczęśliwym psem.