Terier japoński: opis, charakter i choroby [zalecenia weterynarza]

Historia teriera japońskiego

Terier japoński, znany również jako Nihon Teria, Nippon Terrier, Mikado Terrier i Oyuki Terrier jest rzadko dziś spotykaną rasą, wywodzącą się z siedemnastowiecznej Japonii. Uważa się, że rasa powstała na skutek krzyżowań lokalnych małych psów z przywiezionymi do portu Nagasaki z Holandii i Wielkiej Brytanii – głównie rasy psów gładkowłosy foksterier oraz pinczer. Owe krzyżówki miały dość niejednolitą fizjonomię, a egzemplarze o najlepszych cechach nazywano Kobe Terrierami. Około 1916 r. nieopodal Kobe, urodził się pies o imieniu Kuro, czyli “czarny” powstały z połączenia angielskich Toy Terrierów i Toy Bull Terrierów importowanych z zachodu. Dzięki skojarzeniu jego potomstwa z Kobe Terrierami otrzymano krótkowłosego i smukłego psa, znanego nam dziś jako teriera japońskiego, który wkrótce stał się popularny w całym kraju kwitnącej wiśni, głównie jako pies do towarzystwa oraz prawdopodobnie do tępienia drobnych szkodników domowych. Ostateczny wzorzec rasy nihon teria zaakceptowany został przez Japan Kennel Club w 1930 roku, a przez FCI w 1973 r. W roku 1932 powstał w Japonii Klub Nihon Teria, którego przewodniczącym był Tamura Kikujiro. Rasa została zdziesiątkowana po II Wojnie Światowej. Dziś jej przedstawicieli spotkamy w rękach niewielu hodowców rasy terier japoński, głównie w kraju pochodzenia.

Według klasyfikacji FCI rasa terier japoński należy do grupy 3.

Terier japoński charakter

Terier japoński to pies o wesołym i żywym usposobieniu. W stosunku do nieznajomych jest nieco powściągliwy, ale za w kontakcie z właścicielem niezwykle wylewny. Potrzebuje dużo uwagi i czułości, których często sam się domaga i bywa zazdrosny. Ze względu na swoją wrażliwość ma skłonność do bycia nadopiekuńczym w stosunku do swojej rodziny, której będzie bronić, nawet jeśli nie do końca wymaga tego sytuacja. Nie lubi też samotności i nudy, zatem pozostawianie go na długo samego wzbudzi w nim zachowania destrukcyjne. Chętnie przesiedzi pół dnia adorowany na kolanach ukochanego pana, o ile drugie pół będzie mógł spędzić aktywnie. Ze względu na małe rozmiary nadaje się do mieszkań, a za codzienną dawkę ćwiczeń wystarczy mu długi spacer lub zabawa na wybiegu. W celu zminimalizowania objawów lękliwości czy zaborczości u dorosłych zwierząt, szczenięta należy poddawać konsekwentnej socjalizacji od pierwszych tygodni życia.

Terier japoński wygląd

Wielkość i waga teriera japońskiego

Terier japoński to pies o zwartej, wpisanej w kwadrat sylwetce i eleganckiej budowie.

Terier japoński opis rasy terier japoński

Umaszczenie terierów japońskich

Okrywa włosowa tej rasy psów jest gładka i błyszcząca, długości ok. 2 mm. Umaszczenie tricolor – czarna podpalana głowa z białymi znaczeniami lub biała w czarne łaty. Umaszczenie tułowia białe z czarnymi lub podpalanymi znaczeniami.

Terier japoński pielęgnacja

Pielęgnacja krótkiej sierści teriera japońskiego jest w zasadzie podstawowa. Raz w tygodniu szczotkujemy okrywę miękką szczotką lub rękawicą, by usunąć martwy włos i nadać jej zdrowy i lśniący wygląd. Psa kąpiemy wedle potrzeby. Okresowo skracamy pazury i czyścimy psu uszy, jeśli jest taka konieczność. Codziennie myjemy zwierzakowi zęby specjalną pastą i szczoteczką. Do wszelkich tych czynności przyzwyczajamy czworonoga od pierwszych miesięcy życia.

Japoński terier żywienie

W żywieniu nihon teria stosować możemy gotowe karmy dla psa lub przygotowywać psu posiłki sami, pamiętając o odpowiednim zrównoważeniu składników pokarmowych.

Terier japoński choroby

Teriery japońskie są stosunkowo zdrową rasą i według licznych źródeł spotykamy u nich predyspozycje do dwóch chorób, jakimi są:

Zwichnięcie soczewki

Pierwotne zwichnięcie soczewki dziedziczy się u terierów w sposób autosomalny recesywny. Choroba polega zasadniczo na przemieszczeniu się soczewki do przedniej lub tylnej komory oka na skutek zerwania podtrzymującego ją aparatu więzadłowego. Pierwsze objawy można obserwować u psów w wieku ok. 1,5 roku. Dodatkowo chorobie towarzyszyć może m.in. obrzęk rogówki i zapalenie tęczówki. Diagnostyka opiera się na bezpośrednim badaniu okulistycznym z użyciem oftalmoskopu, gdzie położenie soczewki sprawdza się poprzez źrenicę. Istnieją również badania genetyczne, przy pomocy których możliwa jest identyfikacja nosicieli wadliwego genu i odpowiedni dobór przyszłych par hodowlanych. Leczenie powinno być podjęte natychmiast ze względu na szybko szerzący się stan zapalny i wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego. Polega ono często na usunięciu zwichniętej soczewki lub czasem nawet całej gałki ocznej.

Choroba Legg Perthesa Calve

Choroba Legg Perthesa Calve, nazywana także aseptyczną martwicą główki kości udowej, polega na zaburzeniu unaczynienia tej struktury w okresie powstawania i formowania się kości i chrząstek. Z powodu niedokrwienia dochodzi do powstawania ognisk miejscowej martwicy i deformacji główki kości udowej. Pierwsze objawy obserwuje się najczęściej u szczeniąt w wieku ok. 4 – 7 miesięcy. Pies wykazuje przede wszystkim kulawiznę oraz bolesność okolicy chorego stawu. Do diagnostyki służy badanie RTG oraz badanie kliniczne. Leczenie polega na wykonaniu zabiegu operacyjnego – resekcji główki kości udowej.

Czy warto zdecydować się na teriera japońskiego?

Terier japoński to pies z Japonii, który będzie dobrym kompanem dla rodzin z dziećmi oraz osób, które będą w stanie poświęcić sporo czasu na kontakt z psem, gdyż zwierzaki te źle znoszą samotność i lubią być w centrum uwagi. Nihon teria to tzw. psy jednego pana, za którym podążają krok w krok i potrafią odwarknąć, gdy ktoś im tego pana chce podebrać. Nihon teria są czujne i wszczynają alarm przy najmniejszym hałasie, który mogą odebrać jako niebezpieczeństwo dla swojej rodziny. Ze względu na rzadkość występowania rasy nihon teria nabycie szczeniaka nie należy do najłatwiejszych. Na chwile obecną jest w Polsce hodowla FCI, ale dostępność szczeniaków teriera japońskiego jest ograniczona. Największe szanse są w sprowadzeniu psa rasy nihon teria zza granicy, co wiąże się jednak z dość wysokimi kosztami.