Amerykański pitbulterier: charakter, pielęgnacja i choroby Pit Bulla

Amerykański pitbulterier, czyli APBT, jak w skrócie nazywają swoją rodzimą rasę Amerykanie, jest psem, za którym od lat ciągnie się zły pijar.

Wiele osób słysząc “pit bull“, widzi oczami wyobraźni bestię z żelaznymi szczękami, rzucającą się do gardeł wszystkiemu, co się rusza.

Jest to oczywiście mocno podkolorowany obraz, niemniej jednak psy lata temu, gdy walki psów były legalną i popularną rozrywką, były w nich championami i trenowane były specjalnie pod tym kątem.

Równolegle we wsiach i miastach mieszkali ich bracia i siostry, którzy zaangażowani w życie rodzinne, wiedli sielską i radosną egzystencję, łapiąc okazjonalnie szczury, czy biorąc udział w polowaniach na niedźwiedzie.

Ich odwaga i jednocześnie otwartość w stosunku do ludzi sprawiła, że stały się ona dla Ameryki rasą sztandarową.

Ich wizerunek pojawiał się m.in. na plakatach zachęcających do wstąpienia do armii podczas I Wojny Światowej, czy popularnej na początku XX wieku serii komiksów Buster Brown publikowanych przez New York Herald.

Nomenklatura rasy budzi pewne niezgodności ze względu na to, że Amerykański pit bull terrier nie jest rasą uznaną w Europie, czyli przez FCI.

Stąd nazwa pit bull mimo że powinna być zarezerwowana tylko dla bohatera tego artykułu, często używana jest w odniesieniu do bardzo podobnego do niego American Staffordshire Terriera, czyli tzw. amstaffa lub Staffordshire bull teriera, czyli staffika, które to rasy, są w ostatnim czasie w Polsce bardzo popularne.

Amerykański pitbulterier usposobienie

Pit bulle są psami, które wbrew stereotypom są bardzo przyjacielskie.

Szkolone były niegdyś na psy zajadle walczące z innymi przedstawicielami własnego gatunku, ale w stosunku do ludzi zawsze były wesołe i otwarte.

Właściwie ułożony pitbul będzie idealnym towarzyszem dla rodziny, nawet z dziećmi, które chętnie otoczy opieką i z którymi się powygłupia.

Będzie naszym nadwornym komikiem, przy którym nie sposób będzie się nie uśmiechnąć.

Psy te są istnymi wulkanami emocji i cieszą się każdą cząstką swojego ciała.

Nie zważając na swoje gabaryty, potrafią wskoczyć panu na kolana i próbować ułożyć się na nich jakby były szczeniaczkami.

Potrafią też niechcący popchnąć lub przewrócić kogoś stojącego im na drodze, nie zdając sobie chyba spawy z własnej siły.

Na spacerach również mogą bardzo ciągnąć, co może być dość kłopotliwe, więc należy je uczyć chodzenia na smyczy jak najszybciej.

Jako teriery lubią też wszystko żuć, gryźć i szarpać, więc należy zadbać o to, by bardziej cenne przedmioty znalazły się poza ich zasięgiem.

Są bardzo aktywne i wysportowane, więc ich nadmierną energię można rozładować, angażując je w różnego rodzaju psie sporty, jak np.:

• Weight Pulling (przeciąganie ciężarów),
• High Jump (skok wzwyż),
• Wall Climbing (wspinanie po ścianie),
• Tug of War (przeciąganie liny).

Można też nauczyć je wielu sztuczek, co pozwoli im rozwinąć inteligencję, a nam pochwalić się przed znajomymi.

Dobrze też sprawdzą się w roli stróży, nie tyle ze względu na umiejętności w tym kierunku, co odstraszanie samym wyglądem.

Oczywiście to, że psy mają pewnego rodzaju predyspozycje, by stać się niebezpiecznym narzędziem, tym bardziej obliguje do tego, by trafiły w odpowiednie ręce, gdyż to, jaki będzie pies w dużej mierze zależy od jego opiekuna.

Konsekwentne szkolenie, socjalizacja i nauka komend są tu kluczowym elementem.

Amerykański pitbulterier wygląd

Pit bulle to psy średniej wielkości o mocnej sylwetce i silnie wyrażonej muskulaturze.

Amerykański pitbulterier wysokość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi ok. 45 – 54 cm, a samicy 43 – 51 cm.

Amerykański pitbulterier waga

Waga psa to około 16 – 27 kg, waga suki, około 14 – 23 kg.

Amerykański pitbulterier opis rasy

• Głowa jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów budowy APBT.
  Jest duża i szeroka, ale proporcjonalna w stosunku do reszty ciała i nadaje psu wygląd mocnego i niezwyciężonego.
  Patrząc od frontu ma kształt tępego klina, a z boku czaszka i kufa są w stosunku do siebie równoległe i połączone wyraźnie zaznaczonym stopem.
• Kufa wyraźnie krótsza niż czaszka – stosunek ich długości powinien wynosić 2:3.
• Policzki dobrze rozwinięte, bez zmarszczek.
• Górna linia kufy prosta, a żuchwa głęboka, szeroka i dobrze wykształcona.
• Zęby mocne, ustawione w zgryzie nożycowym, wargi przylegające.
• Nos duży, o otwartych nozdrzach.
• Oczy okrągłe, osadzone szeroko, o akceptowalnych wszystkich kolorach, prócz niebieskiego.
• Uszy osadzone wysoko, mogą być opadające lub przycięte.
• Szyja umiarkowanie długa i umięśniona, bez podgardla, przechodzi w prosty, lekko opadający grzbiet.
• Klatka piersiowa szeroka i głęboka, ale jej głębokość powinna być zawsze większa niż szerokość.
• Lędźwie krótkie i mocne.
• Kończyny silne, z wyraźnie zarysowaną muskulaturą.
• Łapy okrągłe, z twardymi opuszkami.
• Ogon osadzony na wysokości naturalnie umiejscowionej górnej linii, zwęża się ku końcowi.
• W spoczynku noszony poniżej linii grzbietu, w ekscytacji na równi z nią lub powyżej, ale nigdy nie zakręcony.

Amerykański pitbulterier umaszczenie

Sierść gładka, błyszcząca i krótka.

Wszystkie umaszczenia dozwolone za wyjątkiem marmurkowego (merle).

Amerykański pit bull terrier pielęgnacja

Pielęgnacja APBT jest mało kłopotliwa.

Psy mają krótki włos w związku z tym, czesanie ogranicza się do wykonywania tej czynności przynajmniej raz w tygodniu, by pozbyć się martwego włosa utrzymać sierść w dobrej kondycji, błyszczącą i gładką.

Kąpiel wskazana nie częściej niż 2-3 razy w roku, lub w zależności od konieczności częściej – jeśli pies się wybrudzi lub wymaga tego kuracja prowadzona przy leczeniu chorób skórnych.

Okresowo sprawdzamy stan uszu, pazurów i zębów.

Amerykański pit bull choroby

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych jest jedną z najczęściej występujących chorób zwyrodnieniowych stawów u psów.

HD to choroba przede wszystkim uwarunkowana genetycznie, ale jej wystąpieniu sprzyjać mogą także różnorodne czynniki środowiskowe, takie jak:

• nieprawidłowe żywienie,
• niewłaściwe proporcje składników mineralnych w pokarmie,
• nadmierna ilość ruchu w okresie wzrostu.

Szczenię po urodzeniu ma prawidłowe stawy, natomiast z powodu itp. wyżej wymienionych czynników, dochodzi do powstawania w stawie luźności i deformacji struktur, które go tworzą.

Główka kości udowej staje się “kwadratowa”, a panewka spłyca się, co sprzyja nadwichnięciom i wywołuje objawy bólowe przy poruszaniu.

Najczęściej pierwsze objawy dysplazji widoczne są już u kilkumiesięcznych szczeniąt a są to:

• częste pokładanie się,
• królicze skoki,
• ogólna niechęć do ruchu.

U psów starszych mamy do czynienia z postacią przewlekłą, w której obserwuje się trudności ze wstawaniem i sztywność kończyn.

Psy otyłe, gdzie nacisk na stawy kolanowe i biodrowe nie sprzyja zachowaniu tych struktur w dobrej kondycji przez lata, również mogą zmagać się w późniejszym wieku ze zmianami zwyrodnieniowymi układu ruchu.

W badaniu klinicznym przy HD występuje często wyraźna bolesność przy manipulacji kończyną miedniczną w stawie biodrowym oraz luźność w stawach kolanowych.

Na pełne rozpoznanie pozwala zdjęcie RTG w znieczuleniu, które uwidacznia stan struktur kostnych.

Leczenie u młodszych psów jest operacyjne, a jego metodę lekarz dobiera w zależności od stopnia zaawansowania zmian i wieku psa.

U psów starszych dysplazję najczęściej leczy się paliatywnie lekami przeciwzapalnymi i przeciwbólowymi lub z wykorzystaniem metod zaczerpniętych z medycyny ludzkiej, takich jak np. terapia z wykorzystaniem komórek macierzystych.

Nużyca u amerykańskiego pitbulteriera

Nużyca jest to choroba skórna wywoływana u psów przez pasożyty Demodex canis, czyli psie nużeńce.

Fizjologicznie w mieszkach włosowych żyje niewielka ilość tych pasożytów, nie powodując żadnej szkody.

W odpowiednich warunkach dochodzi do ich znacznego namnożenia skutkującego uszkodzeniem mieszków i wypadaniem włosów.

Przełysienia tworzą się najczęściej na podramionach, dobrzusznej stronie szyi i głowie, ale mogą dotyczyć w zasadzie każdej lokalizacji skóry owłosionej.

Skóra w miejscu wyłysienia jest najczęściej ciemnopigmentowana.

Jeżeli takich miejsc chorobowo zmienionych jest mniej niż 5 mówimy o nużycy miejscowej, a jeśli więcej, to o uogólnionej.

Rozpoznanie lekarz weterynarii stawia na podstawie zeskrobiny ze skóry, w której widoczne są żywe nużeńce.

Należy pamiętać o możliwości wystąpienia wyników fałszywie ujemnych – nieznalezienie nużeńca w próbce nie wyklucza choroby, gdyż pasożyty te żyją głęboko w skórze i mogą się nie znaleźć w pobranej próbce.

Zwalczanie choroby polega na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych przez okres kilku tygodni i zwalczaniu ewentualnych powikłań.

Jeśli nużyca wystąpi u psa dorosłego, należy szukać przyczyn osłabionej odporności – schorzenia ogólnoustrojowe, wcześniejsze leczenie itp.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy jest schorzeniem endokrynologicznym i polega na zmniejszonej produkcji hormonów tarczycowych w stosunku do zapotrzebowania organizmu.

Choroba ta może niepostrzeżenie rozwijać się przez lata, gdy objawy są łagodne i mało charakterystyczne.

Najczęściej właściciel doprowadza zwierzę do lekarza, gdy zauważy:

• apatię,
• tycie mimo normalnego apetytu,
• polidypsję i poliurię,
• dyszenie,
• szybkie męczenie,
• zmiany skórne.

Oczywiście objawy te mogą dotyczyć zupełnie innych chorób, natomiast lekarz badając zwierzę może zadecydować o konieczności wykonania badań krwi pod kątem hormonów tarczycowych, najczęściej T4, fT4 i TSH.

Obniżone wartości tyroksyny sugerują występowanie niedoczynności tarczycy, ale towarzyszyć też mogą innym chorobom (tzw. zespół pozatarczycowy).

Dlatego pamiętać należy o badaniach kontrolnych, których częstotliwość przy dobrze ustabilizowanej niedoczynności wynosi najczęściej 6 miesięcy.

Alergia u pit bulla

Wśród chorób alergicznych występujących u amerykańskich pitbulterierów możemy wyróżnić:

• alergię pokarmową – nadwrażliwość na składniki pożywienia – najczęściej objawia się świądem i zaczerwienieniem okolicy pyska, pach i pachwin, a także zaburzeniami trawienia i wchłaniania, co skutkuje biegunką i utrata masy ciała
• alergię kontaktową – nadwrażliwość na alergeny bezpośrednio kontaktujące się ze skórą – zmiany skórne występują w miejscu zetknięcia się z alergenem – np. na poduszkach łap, mosznie, czy pysku
• atopowe zapalenie skóry – nadwrażliwość na alergeny środowiskowe – najczęściej wywołują ją roztocza kurzu domowego, zarodniki grzybów i pyłki traw. Zmiany skórne w postacie zaczerwienienia i świądu obejmować mogą całe ciało, ale główne miejsca to pachy i pachwiny.

Rozpoznanie i leczenie alergii jest długie i trudne.

Najczęściej rozpoznanie stawia się w oparciu o odpowiedź na leczenie, wywiad i wygląd skóry.

Diagnostyka alergii polega na wykonaniu testów z krwi, natomiast jest to badanie dość kosztowne i niewielu opiekunów się na nie decyduje.

Dla kogo amerykański pitbulterier będzie idealnym psem?

Pit bulle na pewno nie są rasą dla każdego.

Choć widząc dobrze ułożonego pitbulteriera, widzimy super radosnego, pozytywnie nastawionego do ludzi mięśniaka o gołębim sercu, to jednak nie zawsze tak to się kończy.

Osoba o niskim poczuciu własnej wartości, która jest mało pewna tego co robi i nie potrafi wyrobić sobie autorytetu, nie będzie dobrym opiekunem, a wręcz przeciwnie, aż prosi się o kłopoty dla siebie, psa i innych.

Osoba decydująca się na pitbula musi być konsekwentna, zdecydowana i pewna siebie, gdyż tylko w ten sposób będzie w stanie skłonić psa do posłuszeństwa.

Oczywiście nie siłą, a konsekwencją, gdyż w przeciwnym wypadku również będzie na dobrej drodze do nieszczęścia.

Szkolenie tych psów zaczynamy jak najwcześniej, tak samo jak socjalizację.

Amerykańskie pitbulteriery mogą mieć tendencję do ścierania się z innymi psami, w czym są bardzo nieustępliwe i trudno jest je wtedy powstrzymać.

Dlatego ważny jest rozsądny przewodnik, który nie będzie w psiaku pielęgnował tych skłonności oraz umiejętnie się z nim obchodził podczas spacerów i kontaktów z innymi zwierzętami.

Właściciele APBT nie przekroczą też z psem granicy z Wielką Brytanią, gdyż w tym kraju posiadanie psów tej rasy jest niezgodne z prawem.

Reasumując, to jaki będzie nasz amerykański pitbulterier, zależy od nas, gdyż to my odpowiadamy za jego wychowanie.

Jeśli sami będziemy się psa bać, on to zauważy i wykorzysta.

Jeżeli będziemy go zastraszać, on to również zauważy i chęcią obrony może stać się agresywny.

W schroniskach jest obecnie dużo psów typu bull, gdyż ich opieki podjęły się osoby nieświadome lub nieodpowiedzialne, dlatego podejmujmy tego rodzaju decyzje roztropnie, by później nie skazywać na cierpienie patrzącego smutnym wzrokiem zza krat psa.