Shiba, czy też shiba inu jest rodzimą rasą japońską i w dosłownym tłumaczeniu znaczy po prostu “mały pies”.
Pierwotnie psy te występowały na górzystych terenach położonych nad Morzem Japońskim i wykorzystywane były głównie do polowań na drobną zwierzynę, ptaki, a także jelenie.
Gdy do Azji zaczęły napływać psy z innych kontynentów, postanowiono shibę krzyżować z bardziej rosłymi przedstawicielami ras myśliwskich, w celu uzyskania osobników o lepszych cechach użytkowych.
Zatracono jednak zupełnie na skutek owych krzyżówek początkową morfologię shiby.
Ok. 1930 r. zagorzali wielbiciele tej rasy, postanowili ją odbudować w jej pierwotnej formie, doprowadzając do ujednolicenia wzorca najbardziej zbliżonego do shiby sprzed wieków.
W 1937 r. rasa uznana została za skarb narodowy Japonii, a jej przedstawicieli objęto szczególną troską.
Dziś psy rasy shiba inu stają się coraz popularniejsze i często możemy zobaczyć te małe pieski także i na naszych polskich chodnikach.
Według klasyfikacji FCI pies rasy shiba inu należy do grupy V.
Shiba inu charakter
Charakter psa shiba jest typowy dla psów japońskich, czyli silny.
Wychowanie i ułożenie go niesie ze sobą dużo pracy i cierpliwości.
Są to psy bardzo inteligentne, które szybko się uczą, ale i równie szybko łapią, na ile mogą sobie z daną osobą pozwolić.
Skłonność rasy psów shiba inu do dominacji i niezależności warto zatem nieco ujarzmić już za młodu.
Są energiczne, radosne i żywiołowe, lubią ruch na powietrzu.
Mają wyczulone zmysły, co czyni je dobrymi stróżami.
Nie są agresywne, ale lubią pozaczepiać inne psy.
Tyczy się to szczególnie samców, które mają tendencje do zachowań dominacyjnych.
Są to psy dość ciche, które nie ujadają bez powodu, aczkolwiek mają swój zestaw dźwięków.
Inaczej brzmi ostrzegawczy szczek wyrażający niezadowolenie, a inaczej radosne pomrukiwanie przy zabawie.
Shiba inu potrafią też “jodłować”, szczególnie gdy chcą zwrócić na siebie naszą uwagę, np wtedy, gdy są głodne, a my nie sypiemy karmy do miski wystarczająco szybko 😉
Shiba inu opis rasy
Shiba inu wzrost i waga
Shiba to zgodnie z nazwą pies niewielkich rozmiarów.
| Wysokość w kłębie | Wysokość w kłębie osobnika dorosłego to około 37 – 40 cm. |
| Waga psa | Waga psa to około 7 – 11 kg i 6 -10 kg dla suki. |
Pies shiba inu charakterystyka rasy
Sylwetka jego jest mocna i zwarta, w proporcjach zbliżona do kwadratu.
| Głowa | Z dobrze zaznaczonym stopem i bruzdą czołową. |
| Kufa | Umiarkowanie gruba, zwęża się ku końcowi. |
| Nos | Czarny. |
| Oczy | Małe, z kącikami skierowanymi ku górze, ciemnobrązowe. |
| Zgryz | Nożyowy. |
| Uszy | Trójkątne, spiczaste, skierowane lekko ku przodowi. |
| Szyja | Gruba i mocna przechodzi w równie mocny i prosty grzbiet. |
| Klatka piersiowa | Głęboka, brzuch podkasany. |
| Ogon | Osadzony wysoko, noszony skręcony na grzbiecie lub sierpowaty. |
| Kończyny | Proste i muskularne, a chód lekki i żwawy. |
Shiba umaszczenie
Szata dwuwarstwowa – gęsty i miękki podszerstek oraz twardy i prosty włos okrywowy.
Umaszczenie:
- rude,
- czarne
- podpalane,
- sezamowe,
- czarno sezamowe,
- rudo sezamowe.
Każde umaszczenie ma rozjaśnienia barwy na policzkach i po bokach kufy, pod żuchwą, na szyi, piersi, brzuchu, po wewnętrznej stronie kończyn i pod ogonem.
Shiba inu pielęgnacja
Z racji gęstego i obficie wypadającego podszerstka, pielęgnacja shiby sprowadza się praktycznie do czynności wyczesywania i to w miarę częstego, zwłaszcza w okresach wzmożonego linienia.
Zaleca się rozczesywanie za pomocą twardej szczotki, na tyle długiej, żeby sięgała do skóry oraz pudlówki, która pozwoli na usunięcie martwego włosa.
Sierść szczotkujemy po uprzednim użyciu odżywki antystatycznej.
Kąpiele stosujemy w razie potrzeby, standardowo 2-3 razy w roku.
Shiba to psy bardzo czyste – potrafią wylizywać futro godzinami.
Shiba inu choroby
Dysplazja stawów biodrowych
Dysplazja stawów biodrowych polega wadliwym połączeniu i ukształtowaniu struktur wchodzących w skład tychże stawów.
Na wystąpienie tej choroby składa się wiele czynników – predyspozycje genetyczne, nadmierna ilość ruchu, szybkie tempo wzrostu czy nieprawidłowe żywienie.
Najczęściej objawy są zauważalne u psów w wieku 6-12 miesięcy.
Jeżeli uszkodzenia w stawie nie są zbyt silne, powtarzające się zapalenia mogą prowadzić do zgrubienia torebki i wtórnej stabilizacji stawu.
Wówczas początek 2 roku życia jest zazwyczaj wolny od zaburzeń ruchowych, a oznaki tego schorzenia mogą się pojawić dopiero w wieku 4-5 lat, jako forma typowa dla psów dorosłych.
Główne objawy kliniczne to:
- niechęć do ruchu,
- trudności przy wstawaniu,
- preferowanie pozycji leżącej,
- częste kładzenie się,
- tzw. królicze skoki,
- sztywny chód.
U szczeniąt w wieku około 4 – 6 miesięcy, wykonuje się w sedacji profilaktyczne zdjęcie RTG bioder, ponieważ u nich jest jeszcze możliwość leczenia chirurgicznego. U starszych psów pozostaje leczenie paliatywne, czyli przeciwbólowe, lub innowacyjne terapie np. z wykorzystaniem komórek macierzystych lub IRAP.
Zwichnięcie rzepki
Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczeniu się na stronę przyśrodkową lub boczną, na skutek zbyt płytkiego bloczka kości udowej.
Nasilenie zwichnięcia określa się w 4 – stopniowej skali:
- Brak lub rzadko występująca kulawizna i wypadniecie rzepki pod naciskiem w badaniu.
- Przejściowa kulawizna.
- Stała kulawizna – rzepkę można nastawić, ale wypada samoistnie; występuje tak zwana “esowatość” kończyny.
- Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić. Przypadki pierwszych stopni można poddać fizjoterapii, natomiast znaczna kulawizna wymaga leczenia operacyjnego.
Postępujacy zanik siatkówki (PRA)
Jest to schorzenie dziedziczne, polegające na degeneracji struktur siatkówki oka.
Pierwszym zauważalnym objawem jest najczęściej utrata widzenia po zmroku.
Dochodzi do rozszerzenia źrenicy i zaniku naczyń krwionośnych siatkówki, przez co staje się ona cienka.
Przebija przez nią błona odblaskowa, dając wrażenie świecenia.
W miarę postępu choroby dochodzi do całkowitej utraty wzroku.
PRA potwierdza się badaniem okulistycznym elektroretinografem, w celu sprawdzenia reakcji receptorów na bodźce świetlne.
Atopia
Atopia jest jedną z najczęstszych przyczyn świądu u psów.
U jej podstawy leży nadwrażliwość organizmu na alergeny wziewne oraz substancje działające przez bezpośredni kontakt ze skórą.
Objawy kliniczne pojawiają się najczęściej między 1 a 3 rokiem życia.
Świąd początkowo występuje sezonowo, a z czasem okresowość ta zanika i utrzymuje się on przez cały rok.
Zmiany skórne zasadniczo widoczne są jako zaczerwienienia i przeczosy w okolicach:
- twarzowej (wokół oczu i warg),
- pachowej,
- pachwinowej,
- na obwodowych częściach kończyn.
Dotknięte atopią psy drapią się i wylizują, powodując powstawanie na skórze wtórnych uszkodzeń.
Diagnostyka opiera się głównie na wywiadzie i charakterystycznym obrazie w badaniu klinicznym.
Potwierdzeniem są testy alergologiczne, które mogą pozwolić na identyfikację czynnika alergizującego, a co za tym idzie wprowadzenie nacelowanej terapii odczulającej.
Jeśli uczulenie dotyczy czynnika niemożliwego do usunięcia (np. roztocza kurzu domowego), zwierzę leczone jest do końca życia z wykorzystaniem leków antyhistaminowych, sterydowych lub innowacyjnych preparatów wchodzących na rynek weterynaryjny jak np. Apoquel.
Jaskra
Choroba ta powstaje na skutek zwiększonego ciśnienia w gałce ocznej i może dotyczyć jednego lub obu oczu.
Czynnikiem prognozującym możliwość jej wystąpienia jest pigmentowana tkanka na tęczówce u podstawy rogówki.
Jaskra może być pierwotna – wrodzona, oraz wtórna.
Ostra postać jaskry objawia się przekrwieniem naczyń podtwardówkowych, powiększeniem i bolesnością gałki ocznej oraz brakiem reakcji źrenicy na światło.
Jaskra przewlekła to głównie ślepota, zbliznowacenie rogówki oraz przekrwienie spojówek i twardówki.
Ostry atak jaskry wymaga natychmiastowego leczenia interwencyjnego. Przypadki przewlekłe najczęściej leczy się kroplami z betablokerami. Istnieje też możliwość leczenia chirurgicznego.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy ta polega na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony.
Najczęstsze jej objawy to:
- tycie mimo braku nadmiernego apetytu,
- apatia,
- szybkie męczenie się,
- dyszenie,
- polidypsja,
- poliuria,
- zmiany skórne,
- skurcze mięśni,
- niedowłady.
Rozpoznanie polega na badaniu we krwi stężenia:
- tyroksyny,
- TSH,
- cholesterolu.
W leczeniu stosuje się syntetyczną lewotyroksynę w ustalonej indywidualnie dla każdego pacjenta dawce. Leczenie najczęściej prowadzone musi być przez całe życie z okresowymi badaniami kontrolnymi.
Czy warto zdecydować się na shibę?
Mały, niepozorny piesek shiba inu ma naprawdę silną i absorbującą osobowość — osoby, które myślą o jego zakupie, muszą mieć tego pełną świadomość.
Psy shiba lubią być w centrum uwagi i jeśli tylko im na to pozwolimy, zawładną całym naszym życiem, ale nie w dobrym tego słowa znaczeniu.
Szkolić rasę psa shiba musimy już od szczeniaka, bo inaczej możemy wyhodować Shibę na małego terrorystę.
Również od szczenięctwa przyzwyczajamy je do zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak:
- czesanie,
- kąpiel,
- czy mycie zębów.
W przeciwnym wypadku te wszystkie czynności staną się dla nas i dla zwierzęcia udręką, a w przypadku tak intensywnego linienia, po prostu musimy mieć możliwość dokładnego i regularnego wyszczotkowania psa.
Bardzo ważnym punktem jest też socjalizacja psa.
Warto zapisać naszego pupila do psiego przedszkola, gdzie będzie miał możliwość zapoznania się z innymi zwierzakami i wykształcenia w sobie tolerancji do przebywających w pobliżu pobratymców.
Shiba lubią też ruch, zabawę i nie lubią się nudzić, dlatego raczej nie są polecane dla osób, których długo nie ma w domu.
Odpowiednio ułożone psy rasy shiba inu mogą być świetnymi towarzyszami rodzin z dziećmi.
Warunkiem jest ujarzmienie, choć z grubsza, ich nieokiełznanego charakteru małego samuraja.
