Labrador Retriever: charakter i choroby [Lek wet Jarosław Sałek]

Golden Retriever i Labrador Retriever – czy to ta sama rasa?

Rasy psów Golden Retriever oraz Labrador Retriever pierwszy “szum” w polskiej psiej populacji zrobiły około 2003 roku.

Są to rasy zbliżone do siebie, niejednokrotnie określano jako tę samą tylko jedna jest wersją długowłosą drugiej.

Obie te rasy pochodzą z Wielkiej Brytanii oraz zostały przydzielone do 8 grupy FCI.

Labrador retriever charakter

Usposobienie oraz charakter psów tych ras jest bardzo podobny.

Pierwotnie miały być to psy myśliwskie, gdyż nazwa retrieve oznacza z angielskiego “przynosić, znajdować”.

Obecnie są to psy wszechstronne wykorzystywane jako psy tropiciele, psy ratownicy, używane do terapii z dziećmi. Pomagają też funkcjonować ludziom osobom niepełnosprawnym.

Wykazują dużą czułość względem człowieka oraz doskonały węch.

Wymagają dużo ruchu, gdyż posiadają silny, żywiołowy temperament. Psy te nie są agresywne, za to są doskonałymi towarzyszami.

Labrador i Golden – czym różnią się te rasy?

Mimo że na pierwszy rzut oka psy są podobne, tak typ budowy nieco się różni.

Labrador jest psem masywnym dobrze zbudowanym, masywny o grubych kościach, krótkich lędźwiach.

Widoczną różnicą jest okrywa włosowa, która to u goldenów jest prosta, lekko falista oraz gęsta.

Sierść długa, dłuższa na tylnej stronie kończyn, na brzuchu oraz na przodopiersiu.

Golden retriever umaszczenia:

• golden retriever złoty,
• golden retriever kremowy.

Jak wyglądają szczeniaki Golden Retriever  możesz zobaczyć na poniższym filmie

Jeżeli chodzi o Labradora – cechą wyróżniająca rasę jest włos gęsty, krótki, bez frędzli i fal. Dość szorstki w dotyku, a obecny podszerstek chroni przez wodą.

Labrador umaszczenia:

• labrador czarny,
• labrador  czekoladowy,
• labrador biszkoptowy, czyli żółty od jasnokremowego nawet do rudego.

Labrador / golden retriever waga i wielkość

Zarówno goldeny jak i labradory osiągają wielkość i wagę:

Jak wyglądają szczeniaki czekoladowego Labradora możesz zobaczyć na poniższym filmie

Labrador i Golden retriever: pielęgnacja

Pielęgnacja tych ras psów jest bardzo podobna, oczywiste jest jednak, że ze względu na dłuższy włos, Goldeny wymagają poświęcenia więcej czasu.

Psy te uwielbiają się kąpać, zarówno zimą jak i latem, dlatego z kąpielami nie ma u nich problemu.

W zależności od umaszczenia oraz włosa stosuje się szampony dla psów do sierści długiej/krótkiej, jasnej/ciemnej lub zalecany preparat z chlorheksydyną lub dermatologiczny np. Hexoderm, ze względu na częsty łupież u tych psów.

Czesanie sprowadza się do okresowych czynności związanych z utrzymaniem prawidłowej okrywy włosowe, bez kołtunów.

Ważna jest w przypadku tych psów dodatkowa suplementacja diety.

W związku z szybkim wzrostem i osiągnięciem dużej masy w krótkim okresie czasu, należy w wieku młodzieńczym, nawet od 4 miesiąca życia kontrolować poziom wapnia i potasu w surowicy.

Kontrolne badanie krwi o profilu kostnym pozwoli nam na wyrównanie poziomu tych pierwiastków do odpowiedniego stosunku co zapobiegnie powstawaniu tzw. enostosis juvenitis, czyli młodzieńczemu zapaleniu kości.
Ze względu na obciążenie chorobami stawów dodatkowo zaleca się suplementację diety w preparaty wzbogacone o:

• siarczan chondroityny,
• glikozamoglikany.

Golden i Labrador: choroby

Dzięki bardzo dużemu pokrewieństwu, obie te rasy psów są predysponowane do tych samych chorób.

Dysplazja u labradora

U psów ras Golden i Labrador Retriever najczęściej obserwujemy dysplazję stawów biodrowych oraz łokciowych.

Jest to schorzenie polegające na wadliwym ukształtowaniu stawów, na co ma wpływ:

• żywienie (zazwyczaj zbyt obfite w okresie wzrostu),
• nadmierna podaż wapnia,
• nadmierny ruch i wysiłek fizyczny,
• zbyt szybkie tempo wzrostu.

Sam w sobie problem polega na zbyt płytkich panewkach stawu biodrowego, powodując luźność stawu oraz w konsekwencji predyspozycje do patologicznych zwichnięć i i/lub przewlekłych zapaleń.

W przypadku dysplazji łokcia obserwujemy nieprawidłowe wykształcenie powierzchni stawowych łokcia, na które składa się:

• izolowany wyrostek łokciowy dodatkowy,
• osteochondroza bloczka kości ramiennej (OCD),
• izolowany wyrostek dziobiasty,
• niedopasowanie powierzchni stawowych.

Pierwsze objawy mogą być widoczne już w wieku 2-3 miesięcy, lecz najczęściej choroba daje oznaki w okresie intensywnego wzrostu.

Najczęściej obserwujemy:

• niechęć do ruchu,
• pokładanie się na spacerach,
• gorszy ruch po spoczynku,
• królicze skoki,
• kulawiznę.

Rozpoznanie jest możliwe przez wykonanie zdjęcia RTG u zwierzęcia w pełni rozluźnionego, czyli w znieczuleniu (w przypadku bioder).

W przypadku RTG łokcia, u zwierząt spokojnych, seria zdjęć RTG może być wykonana bez farmakologicznego uspokojenia zwierzęcia.

Leczenie ma uwzględnić leczenie zachowawcze i operacyjne.

Leczenie zachowawcze polega na ograniczeniu nadmiernego ruchu, ograniczenie masy ciała oraz zwolnienie tempa jej wzrostu (regulacja diety i podawanie karmy o odpowiednim składzie), stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i chondro protetyków. Alternatywną metodą chirurgicznego i zachowawczego leczenia jest dostawowa iniekcja PRP (osocza bogato płytkowego) lub iniekcja IRAP .

Chirurgiczne leczenie polega na:

• protezowaniu stawów biodrowych,
• zamknięciu spojenia łonowego,
• pektinektomii wraz z odnerwieniem lub potrójnej osteotomii miednicy.

W przypadku dysplazji łokcia usuwa się izolowany fragment wyrostka łokciowego, wykonuje osteotomię bliższą kości łokciowej z osteosyntezą, lub w przypadku OCD usunięcie złuszczonego fragmentu chrzęstnego.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat dysplazji u psów, zachęcam do przeczytania artykułu “Co to jest dysplazja u psa i jakie są przyczyny dysplazji u psów?“.

Problemy dermatologiczne

Retriever’y mają tendencję do problemów dermatologicznych. Często występującym problemem dermatologicznym u Labradorów i Goldenów jest zapalenie skóry ropno-urazowe.

Zmiany powstają w następstwie samouszkodzeń spowodowanych intensywnym wylizywaniem się lub wygryzaniem.

Tak silna reakcja spowodowana jest mocnym świądem lub bólem.

Może to być:

• reakcja alergiczna,
• reakcja popchla,
• zapalenie zatok okołołoodbytowych,
• drażnienie przez ciało obce.

Silne samo uszkadzanie prowadzi do uszkodzenia ciągłości skóry i rozwoju ograniczonego, ropnego zapalenia skóry tzw. hot-spot.

Najczęściej choroba rozwija się w okresach letnich, o wysokich temperaturach.

Dotyczy przede wszystkim:

• okolicy zadu,
• krzyża,
• boków ciała.

Zmiany są lepkie, ślimaczące się, niekiedy o nieprzyjemnym zapachu z ropnym nalotem.

Leczenie na ogół jest skuteczne i trwa krótko.

Polega na antybiotykoterapii i stosowaniu leków przeciwświądowych.

Młodzieńcze zapalenie skóry retrieverów

Innym skórnym problemem, który często diagnozuję u psów tych ras jest młodzieńcze zapalenie skóry.

Jest to ziarniniakowi, krostkowe zapalenie skóry podbródka, wargi, małżowin usznych.

Przyczyna choroby jest nieznana, lecz uznaje się charakter wrodzony.

Młodzieńcze zapalenie skóry występuje u szczeniąt w wieku ok. 3-4 miesięcy.

Pierwszym objawem jest obrzęk twarzy, warg i powiek.

Zmiany pokrywają się krostami i grudkami, obserwujemy powiększone węzły chłonne podżuchwowe.

Rzadziej obserwuje się:

• gorączkę,
• apatię,
• utratę apetytu.

Rozpoznanie ustala się na podstawie wykluczenia innych chorób.

Leczenie musi być intensywne i obejmuje leki sterydowe w dawce immunosupresyjnej w osłonie antybiotykowej.

Miejscowo można stosować środki odkażające, ściągające.

Choroba mija bez większych powikłań i nie ma tendencji do nawrotów.

Atopowe zapalenie skóry u laba i goldena

Dosyć często te psy atakowane są przez atopię. Atopowe zapalenie skóry jest jednym z najczęstszych przyczyn świądu, jako reakcja nadwrażliwości na alergeny wziewne.

Objawy pojawiają się między 1 a 3 rokiem życia. Pojawia się wówczas świąd części twarzowej, warg oraz zmian wokół oczu i obwodowych częściach kończyn.

W połowie przypadków stwierdza się rumieniowo-woszczynowe zapalenie przewodów słuchowych.

Leczenie polega na dożywotnim stosowaniu leków przeciwzapalnych sterydowych i stosowaniu kąpieli leczniczych.

Usunięcie alergenów ze środowiska jest niemożliwe, dlatego należy sumiennie podchodzić do terapii.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat atopowego zapalenia skóry, przeczytaj artykuł “Alergia i atopowe zapalenie skóry u psa: jak je rozpoznać i leczyć?“

Zaćma

Chorobą dotyczącą oczu jest zaćma, objawiająca się zmętnieniem soczewki.

Wyróżniamy różne stadia zmętnienia soczewki, lecz choroba ma charakter postępujący, prowadzący do całkowitego zniesienia przezierności.

Leczenie zaćmy polega na wykonaniu fakoemulsyfikacji, czyli usunięcia soczewki oraz wprowadzenia implantu.

W przypadku gdy zaćma jest spowodowana zapaleniem tęczówki, stosuje się tutaj glikokortykosteroidy oraz atropinę.

Padaczka

Kolejną jednostką chorobową, która jest popularna wśród retrieverów jest padaczka.

Padaczka jest stanem klinicznym, powstającym na tle zmian potencjału błonowego neuronów w ośrodkowym układzie nerwowym, co objawia się jako zaburzenie neurologiczne z drgawkami.

Może to być padaczka idiopatyczna, czyli nieznanego pochodzenia lub wtórna na tle chorób metabolicznych, zmian rozrostowych mózgu lub zatruć.

Padaczka idiopatyczna ujawnia się zazwyczaj między 1 a 5 rokiem życia.

Obserwuje się drgawki kloniczno-toniczne, rzadziej napady częściowe.

W trakcie ataku zwierze traci przytomność, bezwolnie oddaje kał/mocz, ślini się.

Między atakami padaczkowymi brak innych objawów klinicznych.

Leczenie ma na celu ograniczenie występowania ataków padaczkowych i w tym celu dożywotnio stosuje się fenobarbital (do leczenia długotrwałego) oraz diazepam do przerywania ataków padaczkowych.

Nadczynność przytarczyc

Pierwotna nadczynność przytarczyc, którą diagnozujemy u Goldenów i Labradorów to nadmierna, spontaniczna produkcja parathormonu przez przytarczyce.

Związana jest z gruczolakiem, gruczolakorakiem lub hiperplazją gruczołu.

Prowadzi to do zwiększonego wchłaniania i uwalniania z kości wapnia do surowicy, czego skutkiem jest hiperkalcemia.

Objawy są niecharakterystyczne.

Obserwujemy:

• występowanie kamicy w nerkach lub pęcherzu moczowym,
• zwapnienie kanalików nerkowych,
• poliurię,
• wymioty,
• zaparcia,
• brak apetytu,
• zaburzenie pracy serca,
• chudnięcie.

Objawy związane są z nadmierną ilością wapnia we krwi.

Leczenie ma na celu natychmiastowe obniżenie poziomy tego pierwiastka we krwi przez wprowadzenie płynoterapii z furosemidem, a następnie chirurgiczne usunięcie zmienionych przytarczyc.

Niedoczynność tarczycy

Inną powszechnie diagnozowaną jednostką jest niedoczynność tarczycy.

Występuje ona głównie u dorosłych osobników w wieku od 7 roku życia.

Spowodowana jest niedoborem jodu, limfocytarnym zapaleniem tarczycy, rzadziej przez idiopatyczny zanik i nowotwory.

W wyniku niedoboru hormonów tarczycowych obserwuje się:

• posmutnienie zwierzęcia,
• bradykardię,
• otyłość mimo normalnego apetytu,
• zaburzenia w okrywie włosowej,
• zaburzenia cyklu płciowego,
• niekiedy objawy nerwowe.

Rozpoznanie polega na badaniu poziomu hormonów tarczycowych w surowicy krwi.

W przypadku ich niedoboru, stosuje się suplementację hormonów w postaci tabletek.

Dożywotnio podaje się lewotyroksynę począwszy od najniższych dawek, czyli 10 mikrogramów na kg masy ciała 2 razy dziennie.

Efekt leczenia widoczny jest już po paru dniach.

Ważne jest aby po ok. 4 tygodniach wykonać kontrolne badanie krwi, aby upewnić się, czy przyjęta dawka jest odpowiednia.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat niedoczynności tarczycy, przeczytaj artykuł “Jak rozpoznać niedoczynność tarczycy u psa?“

Choroby charakterystyczne dla Labradorów

Miopatia labradorów

Miopatię labradorów uwarunkowaną genem autosomalnym recesywnym.

Występuje u czarnych i żółtych labradorów.

Miopatia powoduje zanik włókien typu II, w wyniku czego dochodzi do osłabienia siły mięśniowej.

Choroba rozpoczyna się w wieku 6 tygodni do 7 miesięcy, najczęściej w 3-4 miesiącu życia.

Objawy choroby u labradora to:

• krótki krok,
• chód króliczy,
• niekiedy dobrzuszne skręcenie głowy i wygięcie karpiowate kręgosłupa.

Zaburzenia dotyczą także stawów, zostają osłabione odruchy rdzeniowe.

Rozpoznanie stawia się na podstawie badania klinicznego, wywiadu i opisu rasy.

Kinaza keratynowa jest zazwyczaj prawidłowa.

Specyficznego leczenia nie opracowano.

Objawy stabilizują się w wieku 7-8 miesięcy i dalej nie postępują.

Dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowych

U labradorów występuje dysplazja zastawek przedsionkowo-komorowych.

Najprawdopodobniej ma podłoże genetyczne.

Płatki zastawek ulegają skróceniu, zrolowaniu a struny ścięgniste są zbyt krótkie lub zbyt długie, co prowadzi do niedomykalności zastawek, a w konsekwencji do rozstrzeni przedsionków.

Nad zastawkami słyszalne są szmery skurczowe, a objawy to:

• kaszel,
• duszność,
• przyspieszony oddech,
• wodobrzusze,
• obrzęk płuc,
• omdlenia.

Leczenie polega na wspomaganiu funkcji serca przez stosowanie leków moczopędnych, inhibitorów ACE, leków przeciwkaszlowych, a także kontroli masy ciała.

Zmiany w oczach u Labradora

Zmiany w oczach obejmują zazwyczaj rogówkę.

U labradorów obserwuje się jej dystrofię, manifestującą się obustronnym zmętnieniem rogówki związanym z odkładaniem się lipidów.

Jej przyczyną jest mutacja genowa, ma charakter wrodzony i występuje rodzinnie.

Rogówka ulega zmętnieniu oraz obrzękowi, z widocznymi białymi wtrętami.

Niestety brak leczenia tego schorzenia.

Predyspozycje chorobowe Golden Retrieverów

Miotonia u Golden Retrievera

Miotonia jest chorobą dziedziczną, lecz u Golden Retrieverów przyczyna jest nieznana.

Choroba przebiega z tonicznymi skurczami mięśni spowodowanymi depolaryzacją błon komórek mięśniowych, a rozluźnienie mięśni jest znacznie opóźnione.

Obserwuje się postępującą sztywność mięśni po wysiłku, przerost mięśni, zwłaszcza na obwodowych odcinkach kończyn i karku.

Podczas omacywania powstają wgłębienia jak przy obrzęku ciastowatym.

W leczeniu stosuje się prokainamid.

Zwierzęta chore funkcjonują dosyć normalnie i zazwyczaj nie są poddawane eutanazji.

Zwężenie zastawki aorty

Dziedziczną wadą jest zwężenie zastawki aorty.

Zwężenie może znajdować się pod zastawką, nad zastawką lub na jej wysokości.

W wyniku zwężenia występuje utrudniony odpływ krwi z lewej komory co prowadzi do przerostu mięśnia serowego.

Przebieg choroby jest zróżnicowany.

W przypadku niewielkiego zwężenia stan może być bezobjawowy, natomiast przy bardziej zaawansowanych zmianach występuje:

• osłabienie siły mięśniowej,
• nietolerancja wysiłkowa,
• omdlenia,
• nagłe zgony.

Leczenie ma na celu poprawienie napełniania komór w fazie rozkurczu, wyeliminowanie arytmii oraz ograniczenie niedokrwienia serca.

Czy warto zdecydować się na retrievera?

Rasy pochodzące z rodziny Retrieverów są psami bardzo rodzinnymi. Są to psy współczujące, nie potrafiące żyć bez swojego opiekuna.

Jest to prawdopodobnie jedna z niewielu ras, która odwzajemnia się za dobro swoją lojalnością, pomocą.

Labrador i Golden Retriever to psy idealne dla dzieci zarówno zdrowych, jak i dotkniętych chorobą. Pozwalają wychować dzieci ucząc je odpowiedzialności oraz sumienności. Stwierdzam fakt, iż zarówno Labrador, jak i Golden Retriever to rasy psów wyhodowane w Wielkiej Brytanii, które są możliwie najbezpieczniejsze.