Padaczka u psa i kota: przyczyny, objawy i leczenie padaczki

Zarówno padaczka u psa, jak i padaczka u kota to poważne zaburzenia neurologiczne.

Wśród wielu chorób, na jakie mogą zachorować nasi podopieczni są też te, budzące powszechną zgrozę i przerażenie, a związane z układem neurologicznym i mózgiem.

Rodzą one szczególne obawy ze względu na drastyczne objawy, rozwijające się znienacka.

Ponadto schorzenia te nie zawsze możliwe są do jednoznacznego rozpoznania, a nawet skutecznego wyleczenia.

W tym artykule postaram się jasno i zrozumiale wyjaśnić Ci co to jest padaczka, jak ją rozpoznać i leczyć.

Znajdziesz w nim też praktyczne wskazówki i uwagi dla opiekunów dotkniętych padaczką psów, oraz kotów.

Opiekun, przychodząc ze swoim psem czy kotem do lecznicy opisuje “dziwne zachowywanie się zwierzęcia”, wymienia objawy i oczekuje od lekarza właściwej diagnozy, a przede wszystkim podjęcia leczenia, które doprowadzi do wyleczenia i ustania objawów.

Tymczasem, szczególnie w przypadku wielu chorób układu nerwowego, nie zawsze udaje się definitywnie wyleczyć psa czy kota, a tym samym zaspokoić oczekiwania opiekuna pacjenta…

Doskonałym przykładem tego, o czym piszę jest właśnie padaczka, choroba – a może raczej objaw, wokół którego narosło wiele mitów i fałszywych stwierdzeń. Rozprawmy się z nimi!

Co to jest padaczka?

Padaczka, czyli epilepsja, jest grupą przewlekłych zaburzeń neurologicznych manifestujących się napadami padaczkowymi.

Są one wyrazem przejściowych zaburzeń czynności mózgu, polegającymi na nadmiernych, gwałtownych i samoistnych wyładowaniach bioelektrycznych w obrębie komórek nerwowych.

Aktywność komórek nerwowych (neuronów), charakteryzująca się nagłym, przemijającym charakterem jest zaburzeniem funkcjonalnym, wynikającym z nieprawidłowej czynności jednej z części mózgu, zwanej przodomózgowiem.

Dlaczego dochodzi do epilepsji u psa i kota?

Powszechnie panuje pogląd, że napad padaczkowy z wszelkimi jego objawami jest wynikiem zachwiania równowagi pomiędzy procesami pobudzania i hamowania.

W obrębie mózgu wydzielane są neuroprzekaźniki – neurotransmitery, czyli związki chemiczne – cząsteczki przenoszące informację między neuronami, będące swoistym sposobem komunikowania się między tymi komórkami.

Układ neuronów GABA – energicznych wytwarzający kwas gama – aminomasłowy jest głównym układem hamującym i to właśnie jego upośledzenie, niedobór lub zaburzenie funkcji jego receptorów jest prawdopodobnie ważnym czynnikiem patogenetycznym padaczki.

Także glicyna i tauryna będące aminokwasami pełnią rolę hamującą.

W procesie powstawania drgawek duże znaczenie ogrywają również inne układy neuroprzekaźników – jak choćby:

• cholinergiczny,
• serotoninergiczny,
• katecholinergiczny.

W czasie trwania drgawek mają miejsce zaburzenia elektrolitowe w błonach neuronów oraz zwiększa się zapotrzebowanie na glukozę i tlen.

Nie są kompensowane przez organizm, czego konsekwencją jest zakwaszenie i uszkodzenie neuronów – mówiąc inaczej – organizm nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej ilości glukozy i tlenu swoim komórkom, co powoduje ich obumieranie.

Następstwem ataków będzie więc uszkodzenie neuronów, które jak doskonale wiemy, nie podlegają regeneracji i namnożeniu w życiu pozapłodowym, oraz zmiany zwyrodnieniowe w ważnych dla funkcjonowania obszarach mózgu.

Co ciekawe każdy napad drgawkowy zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia następnego dzięki zjawisku uprzejmości polegającym na swojego rodzaju przyzwyczajaniu komórek nerwowych do ciągłego pobudzania, a tym samym obniżaniu progu drgawkowego.

Powstaje więc swoiste błędne koło napędzające kolejne ataki drgawkowe.

Co to jest stan padaczkowy?

Pisząc o drgawkach nie sposób pominąć terminu stan padaczkowy, który nieodłącznie związany jest z tematem padaczki u zwierząt.

Stan padaczkowy jest to nieprzerwany atak padaczki trwający dłużej niż pół godziny (według innej definicji trwający co najmniej 5 minut).

Jako stan padaczkowy określa się też wystąpienie dwóch lub więcej napadów drgawek, między którymi nie ma pełnego powrotu do świadomości zwierzęcia.

Czy padaczka u psa jest śmiertelna?

W przypadku wystąpienia stanu padaczkowego upośledzeniu ulegają mechanizmy powodujące zahamowanie i zakończenie napadów drgawkowych, którym towarzyszy obumieranie neuronów.

Jest to stan bardzo poważnego zagrożenia życia, mogący prowadzić do trwałych uszkodzeń neurologicznych, a nawet śmierci i wymaga natychmiastowego i intensywnego leczenia.

Brzmi to dość skomplikowanie i rzeczywiście na poziomie komórkowym jest to proces złożony i do końca jeszcze nie poznany, choć właściciela zwierzęcia bardziej interesują chyba objawy i informacje jak w takiej sytuacji pomóc zwierzęciu.

Trochę historii padaczki

Padaczka jest jedną z najwcześniej opisanych chorób w historii medycyny.

Jej pierwsze opisy pochodzą już ze starożytnego Egiptu i Babilonu.

Starożytni uważali drgawki za zjawisko „ponad naturalne” i przypisywali im boskie pochodzenie.

Jednocześnie wzbudzały nie tylko ciekawość, bo nie wiedziano skąd się biorą, ale i ogromny strach jako zjawisko nieznane.

Określenie epilepsja pochodzi od greckiego słowa epilambanein i oznacza mocno zaatakować albo chwytać.

Hipokrates pisząc o chorobie bogów w swej monografii około 400 r.. p. n. e. zaleca, jako metody leczenia:

• zdrowy tryb życia,
• właściwe odżywianie,
• aktywność fizyczną.

W wiekach średnich padaczce znów zaczęto przypisywać ponadnaturalne pochodzenie i nazywać ją chorobą szatańską (morbus daemonicus).

Przełom w kwestii padaczki przyniósł XIX wiek, kiedy to udowodniono pochodzenie drgawek i wprowadzono pierwsze skuteczne leczenie za pomocą bromku potasu.

Początek XX wieku okazał się prawdziwą rewolucją dzięki zastosowaniu nowych leków przeciwpadaczkowych – fenobarbitalu i fenytoiny.

Padaczkę u zwierząt opisano dopiero w XIX wieku, ale skutecznie zaczęto ją leczyć dopiero niedawno, bo w pierwszej połowie XX wieku.

Co ciekawe wiele znanych osób jak choćby Napoleon Bonaparte, Juliusz Cezar, Fryderyk Chopin chorowali na padaczkę, co nie uniemożliwiło im osiągnąć znacznych sukcesów i trwale zapisać się w historii.

Podział i klasyfikacja napadów padaczkowych

Napady drgawkowe mogą swym zasięgiem obejmować tylko niektóre części mózgu, określone jego obszary i wtedy mają one charakter częściowy lub dotyczyć neuronów w obu półkulach – w przypadku napadu uogólnionego.

Najczęściej występującym podziałem padaczki, który możemy znaleźć w każdym opracowaniu naukowym, jest ten oparty na przyczynach.

Zgodnie z nim można wyodrębnić:

1. Padaczkę idiopatyczną (padaczkę pierwotną), w przypadku której nie możemy bezpośrednio ustalić przyczyny choroby i podejrzewa się czynnik genetyczny.
2. Padaczkę wtórną, w przypadku której można ustalić przyczynę, a która jest wynikiem uszkodzeń strukturalnych przodomózgowia.

Inny podział obejmuje:

1. Drgawki kryptogenne, czyli niejasnego pochodzenia będące, jak się podejrzewa, efektem nieprawidłowości strukturalnych.
2. Drgawki reaktywne, które są normalną reakcją ustroju na zaburzenie toksyczne lub metaboliczne dziejące się w organizmie.

W zależności zaś od przyczyny możemy wyróżnić:

• drgawki naczyniowe,
• drgawki zapalne – zakaźne,
• drgawki toksyczne,
• drgawki urazowe,
• drgawki będące konsekwencją anomalii rozwojowych,
• drgawki metaboliczne,
• drgawki idopatyczne,
• drgawki nowotworowe,
• drgawki zwyrodnieniowe.

Częstotliwość występowania padaczki

Padaczka jest jedną z najczęściej występujących chorób układu nerwowego u zwierząt i każdy pracujący z małymi zwierzętami lekarz weterynarii spotyka się z nią na co dzień.

Według danych zachodnich klinik weterynaryjnych specjalizujących się w neurologii, drgawki są średnio powodem około 10% hospitalizacji wśród pacjentów z objawami neurologicznymi.

Wśród tej liczby mniej więcej po połowie kształtują się przypadki padaczki idiopatycznej i padaczki objawowej.

Ogólnie można oszacować, że na całym świecie około 1% psów choruje na padaczkę idiopatyczną, co wydaje się ogromną ilością (inne źródła podają 0,5-5 %).

Oczywiście u ras predysponowanych odsetek ten jest zdecydowanie wyższy.

Dokładne analizy rodowodowe, a także badania hodowlane ponad wszelką wątpliwość potwierdzają genetyczne podłoże tej choroby u pewnych ras psów, do których należą:

• beagle,
• owczarki niemieckie,
• owczarki belgijskie tervueren,
• owczarki collie,
• golden retrievery,
• dalmatyńczyki,
• bernardyny,
• jamniki,
• pudle,
• szpice,
• boksery,
• labradory,
• berneńskie psy pasterskie.

Oczywiście padaczka idiopatyczna jest opisywania u wielu innych ras, a nie tylko tych wymienionych wyżej.

Dokładny mechanizm dziedziczenia drgawek póki co, nie został opisany i odkryty i ciągle pozostaje w sferze przypuszczeń.

Niemniej jednak generalna zasada każe podejrzewając tło dziedziczne.

Powinno się nie poddawać rozrodowi suk i samców, u których stwierdzono padaczkę i najlepiej od razu przeprowadzić u nich zabiegi kastracji lub sterylizacji. Co ważne u wszystkich ras psów choroba występuje u obu płci i dotyczy osobników praktycznie w każdym wieku (od 3 miesięcy do 10 lat).

Jak więc widzisz padaczka może wystąpić zarówno u szczeniaka, jak i u starego psa.

Padaczka u psa i kota przyczyny

Jak już wspominałem padaczka idiopatyczna wymyka się łatwym definicjom i nie udaje się określić jej przyczyny…

W przypadku zaś padaczki wtórnej udaje się natomiast określić czynnik sprawczy.

Ogólnie można powiedzieć, że drgawki, w tym przypadku, są konsekwencją zaburzeń mających miejsce wewnątrzczaszkowo lub pozaczaszkowo.

Zaburzenia wewnątrzczaszkowe wynikają wprost z procesów chorobowych toczących się na terenie mózgu i są konsekwencją:

• krwawień,
• zapaleń mózgu,
• zapaleń opon mózgowych,
• zawałów,
• procesów nowotworzenia,
• powstających blizn.

Zaburzenia wewnątrzczaszkowe mogą także powstać na skutek przebytego urazu mózgu, w skutek wypadku komunikacyjnego lub upadku z wysokości.

Z kolei zaburzenia pozaczaszkowe wynikają najczęściej z zatruć lub chorób metabolicznych, a więc mają swe źródło często w odległych narządach i tkankach.

Drgawki mogą występować w sytuacji zatrucia:

• metalami ciężkimi,
• środkami ochrony roślin,
• fosforoorganikami,
• metaldehydem, który jest chętnie zjadany przez psy (stanowi składnik preparatów ślimakobójczych),
• wszelkimi innymi pestycydami czy herbicydami powszechnie dostępnymi w handlu.

Powodem drgawek mogą być również:

• wszelkie zaburzenia wodno – elektrolitowe,
• zmiany w równowadze jonowej,
• zaburzenia poziomu glukozy,
• zaburzenie homeostazy wapnia,
• tężyczka porodowa,
• niedobory witamin szczególnie z grupy B.

Nie zapominajmy o przypadkach przedawkowania leków czy zastosowaniu ich niezgodnie z przeznaczeniem, jak również o chorobach wątroby i nerek (encefalopatia wątrobowa, krążenie wrotno – oboczne czy mocznica), które często są powodem drgawek oraz o chorobach zakaźnych (tężec, wścieklizna, nosówka).

Metabolicznymi zmianami mogącymi wywołać ataki drgawek są z kolei:

• hipoglikemia (niski poziom cukru we krwi),
• hiperglikemia (wysoki poziom cukru we krwi),
• hipertermia (wysoka temperatura wewnętrzna),
• hiponatrenia i hipernatremia (niski i wysoki poziom potasu),
• hipo i hiperkalcemia (niski i wysoki poziom wapnia w surowicy),
• niedoczynność tarczycy.

Jak sam więc widzisz, drogi Czytelniku – ataki padaczkowe może wywołać wiele różnych przyczyn i zaburzeń i czasem trudno albo wręcz nierealne okazuje się postawienie właściwego rozpoznania, które także często wymaga wykonania wielu badań.

Padaczka u psa i kota objawy

Napady padaczkowe przybierają bardzo różny przebieg i czasem, szczególnie w formie łagodnej, mogą pozostać długo niezauważone przez właściciela psa, czy kota.

Objawy występujące w formie łagodnej u ludzi, w postaci krótkotrwałej utraty świadomości, braku reakcji na bodźce, wytrzeszczu oczu czy zaprzestaniu dotychczas wykonywanej pracy u zwierząt raczej nie stanowią powodu konsultacji.

Z częściowych napadów epilepsji mogą wynikać nietypowe zachowanie zwierzęcia w postaci choćby:

• utraty lub braku kontroli nad jedną kończyną,
• łapania nieistniejących much,
• oblizywania się,
• ruchów głową,
• chodzenia w kółko,
• czasem wokalizacji.

Po pewnym czasie oczywiście zanikają, a z uwagi na ich “niewielki i niegroźny” charakter rzadziej są powodem konsultacji lekarskiej.

Za to te drastyczne, z pełnymi objawami zawsze budzą grozę i są powodem szybkiej wizyty w gabinecie weterynaryjnym.

W przypadku zaś ataków uogólnionych mamy utratę świadomości zwierzęcia, któremu towarzyszą skurcze typu tonicznego (faza toniczna trwa do 30 sekund, a mięśnie szkieletowe kończyn i szyi wykazują wzmożone napięcie, co objawia się sztywnością całego ciała), klonicznego objawiające się z kolei rytmicznymi, powtarzającymi się ruchami kończyn i całego ciała.

W czasie trwania napadu drgawek występują też:

• ślinotok,
• defekacja, czyli oddawanie kału,
• niekontrolowane oddawanie moczu jako wyraz pobudzenia układu nerwowego.

Na poniższym filmie możesz zobaczyć jak wygląda padaczka u psa

Fazy ataku padaczkowego u psa i kota

Atak uogólniony neurolodzy dzielą na trzy fazy:

1. Fazę zwiastunową czyli prodromalną.
2. Napad właściwy iktus.
3. Faza ponapadowa czyli posiktalna.

W fazie zwiastunowej nie mamy typowych objawów, a najczęściej daje się w niej zauważyć nietypowe zachowanie pacjenta, niepasujące do jego typowego zachowania.

U jednych zwierząt będzie to nadmierne pobudzenie, bezcelowe chodzenie w kółko, poszukiwanie ustronnych miejsc, gdzie można się ukryć, podczas gdy inne zwierzęta będą odczuwały nadmierną potrzebę kontaktu ze swoim panem, a jeszcze inne mogą wykazywać agresję.

Napad właściwy z kolei charakteryzuje się utratą równowagi przez zwierzę, przyjmowaniem pozycji leżącej na boku ciała czy wygięciem szyi do góry, po którym następują drgawki najczęściej o charakterze kloniczno – tonicznym:

• ruchy kończyn,
• kłapanie żuchwą,
• drżenie mięśni,
• strzyżenie uszami.

Drgawkom towarzyszy pobudzenie układu autonomicznego nerwowego w postaci:

• ślinotoku,
• rozszerzenia źrenic,
• wydalania kału,
• wydalania moczu.

Faza ta trwa krótko, z reguły do około 2 minut i przechodzi w fazę ponapadową, w czasie której zwierzę odpoczywa i bardzo powoli powraca do stanu sprzed ataku.

Może przy tym wykazywać niepokój, agresję czy być zdezorientowane, a przy tym osłabione.

Zazwyczaj ma także mniejsze lub większe problemy z poruszaniem i utrzymaniem równowagi.

Padaczka u psa i kota leczenie

Czy padaczkę u psa można wyleczyć? Niestety nie – padaczka jest chorobą nieuleczalną, a więc wiąże się ze stałym przyjmowaniem leków przeciwpadaczkowych.

Głównymi celami leczenia pozostaje więc zapewnienie Twojemu zwierzęciu “komfortu chorowania” polegającego na wydłużeniu czasu między kolejnymi atakami, skróceniu uciążliwości objawów oraz złagodzeniu ich przebiegu.

Co ważne potwierdzenie rozpoznania padaczki nie powinno skutkować natychmiastowym wprowadzeniem leków przeciwpadaczkowych.

Powinny być one ordynowane w sytuacji serii ataków lub w przypadku kolejnego ataku występującego w krótkim odstępie czasu.

Jeśli ataki występują raz na kilka miesięcy i nie mają dużego nasilenia ciągłe podawanie leków wydaje się niezasadne z uwagi na towarzyszące im efekty uboczne.

Leczymy więc z całą pewnością stan padaczkowy oraz ataki, które występują często, a więc kilka razy w miesiącu.

Zawsze powinniśmy dążyć do zahamowania drgawek w pierwszej kolejności i zapewnienia przeżycia zwierzęcia, a dopiero w dalszej perspektywie powinniśmy starać się zapobiegać występowaniu kolejnych ataków.

Przystępując do leczenia psiej padaczki w trakcie ataku padaczkowego powinno się przeprowadzić szybki wywiad dotyczący objawów, historii poprzednich ataków, leczenia czy choćby ekspozycji na toksyny.

Należy też założyć dojście dożylne oraz pobrać krew do badań:

• morfologia,
• biochemia,
• elektrolity,
• glukoza.

W gabinecie weterynaryjnym lekarz zmierzy temperaturę wewnętrzną, gdyż drgawki mogą spowodować wystąpienie hipertermii z temperaturą 40-42 stopnie, która nie jest gorączką i wymaga schładzania pacjenta.

Konsekwencją nieleczonej hipertermii może być rozpad mięśni szkieletowych prowadzący do ostrej niewydolności nerek.

Następnie oceniamy drogi oddechowe, układ krążenia i jeśli to możliwe saturację czyli wysycenie tlenem krwi.

Leki na padaczkę dla psa i kota

Do przerywania ataku padaczki w praktyce klinicznej wykorzystuje się leki z grupy benzodiazepin, z diazepamem na czele.

Są to silnie działające leki przeciwdrgawkowe pobudzające procesy hamowania za pośrednictwem receptorów GABA – ergicznych.

Diazepam

Dożylne podanie diazepamu powoduje szybkie osiągnięcie stężeń w mózgu i szybkie przerwanie drgawek.

Jeśli nie możemy podać leku tą drogą, zostaje podanie we wlewie doodbytniczym.

Lek ten nie nadaje się do długotrwałego leczenia, gdyż wywołuje tolerancję i zwyczajnie przestaje działać.

Jest lekiem tzw. pierwszego rzutu (podstawowym) do przerywania ataków padaczki.

Fenobarbital

Jest podstawowym lekiem jeśli chodzi o długoterminowe leczenie i może być podawany doustnie, co bardzo ułatwia terapię.

Powoduje podwyższenie progu drgawkowego u leczonych nim zwierząt.

Właściciel psa, czy kota musi bezwzględnie wiedzieć, że nie może odstawić leku gdyż może się to wiązać się z wystąpieniem ataku padaczkowego.

Stężenie terapeutyczne w mózgu osiąga po około 2 tygodniach od rozpoczęcia leczenia.

Fenobarbital może powodować również:

• nadmierne uspokojenie,
• wielomocz,
• zwiększony apetyt,
• pragnienie,
• upośledzać funkcję wątroby.

Stąd też należy pamiętać o kontrolnych badaniach krwi i poziomu enzymów aerobowych – transaminaz.

Jedynym weterynaryjnym preparatem zawierającym jako substancję czynną fenobarbital jest Phenoleptil występujący w formie tabletek:

• 12,5 mg,
• 25 mg,
• 50 mg,
• 100 mg.

Bromek potasu

Kolejny powszechnie stosowany lek przeciwdrgawkowy, który można podawać w monoterapii lub łącznie z fenobarbitalem.

Wydalany jest przez nerki i nie obciąża tym samym wątroby, ale bardzo długo osiąga stężenie terapeutyczne, bo aż 3 miesiące.

Można zastosować dawkę uderzeniową i skrócić ten okres, ale takie działanie wiąże się z większym ryzykiem działań niepożądanych.

Co istotne jest lekiem recepturowym, co może znacznie podrażać koszty leczenia.

Pexion

Nowym lekiem weterynaryjnym w leczeniu padaczki u psa i kota jest także Pexion zawierający imepitoinę, będącą agonistą receptora beznzodiazepinowego.

Inne leki przeciwpadaczkowe

Czasem w leczeniu padaczki należy sięgnąć po nowe leki, niedawno wprowadzone do medycyny ludzkiej, a przy tym skuteczne i bezpieczne dla pacjenta i bez wyraźnych objawów ubocznych (jedynie sedacja – uspokojenie).

Należą do nich:

• gabapentyna,
• lewetyracetam,
• zonisanid.

W warunkach dobrze wyposażonego gabinetu weterynaryjnego dysponującego pompą infuzyjną można do przerywania ataku drgawek wprowadzić pacjenta w stan “śpiączki” za pomocą propofolu, pentobarbitalu lub medetomidyny.

Należy jednak pamiętać, że działania takie wymagają dla podniesienia bezpieczeństwa zaintubowania psa, a czasem nawet sztucznej wentylacji.

Drgawki będące konsekwencją wyładowań w korze mózgowej są procesem niezwykle energetycznym (komórki nerwowe wymagają do swego funkcjonowania dużo glukozy).

Dlatego też powinno się zapewnić zwierzęciu odpowiednie nawodnienie płynami zawierającymi glukozę uzupełnioną witaminą B1, której często w organizmie brakuje.

Ile kosztuje leczenie padaczki?

Nie bez znaczenia w leczeniu psiej padaczki pozostają same koszty leczenia, stałego podawania leków, które przecież kosztują, wykonywanie badań kontrolnych krwi, czy zmiany schematów dawkowania.

Generalnie należy przyjąć zasadę, że im większy pies, tym większe wydatki z uwagi na potrzebę ordynowania większej ilości leków.

Co robić podczas ataku padaczki?

Psia padaczka jest chorobą nieuleczalną i trzeba się liczyć z tym, że ataki będą występowały do końca życia naszego pupila.

Często manifestują się one w najbardziej nieodpowiednich miejscach i sytuacjach – w domu gdzie mieszka pies, w obecności dzieci i innych domowników.

Cóż więc zrobić w takiej sytuacji?

1. Po pierwsze nie popadać w panikę i zachować zimną krew.
2. Oczywistym jest stałe ordynowanie leków i stosowanie się bezwzględne do zaleceń lekarza prowadzącego.
3. Nie możemy dopuścić do braku leków przeciwpadaczkowych, co przy dzisiejszym dostępie do aptek nie jest dużym problemem.
4. Każdy właściciel chorego psa powinien mieć w domu pudełeczko – apteczkę z lekami do przerywania ataków, łatwymi do aplikowania i umieć podać lek doodbytniczo. Powinien ponadto dokładnie wiedzieć – ile go podać tak, aby nie zaszkodzić i nie przedawkować leku.
5. W przypadku zaś gdy “domowe” próby interwencji nie przynoszą oczekiwanego skutku powinno się natychmiast udać do najbliższej czynnej lecznicy weterynaryjnej.

Padaczka jest naprawdę groźną chorobą i każda zwłoka w leczeniu może okazać się brzemienna w skutkach.

Padaczka a inne choroby

Jak już wspomniałem, przyczyną drgawek u psa, czy kota mogą być czynniki wewnątrzczaszkowe – metaboliczne i toksyczne oraz inne choroby toczące się w odległych narządach.

W takim przypadku teoretycznie usunięcie przyczyny padaczki może skutkować wyleczeniem pacjenta.

Jeśli np. mamy pacjenta cierpiącego na zaburzenia glikemii (zaburzenia poziomu cukru we krwi np. cukrzyca), a drgawki są konsekwencją drastycznego spadku poziomu glukozy, to unormowanie jej we krwi spowoduje ustąpienie drgawek.

Podobnie, gdy zwierzak uległ zatruciu – wydalenie toksyny z organizmu może skutkować przerwaniem ataku padaczki.

Tyle teorii.

W praktyce bowiem z reguły stany i choroby wywołujące drgawki u psa należą do ciężkich i nie zawsze udaje się doprowadzić zwierzę do pełni zdrowia.

Nie raz okazuje się, że pacjent chorujący na padaczkę wymaga przeprowadzenia jakiegoś zabiegu chirurgicznego i konieczności znieczulenia ogólnego, a przy tym bierze stale leki przeciwpadaczkowe.

Co należy zrobić w takiej sytuacji?

Bezwzględnie poinformować o tym lekarza operującego lub anestezjologa, gdyż wtedy wymagane jest zastosowanie odpowiedniego modelu bezpiecznej narkozy.

Niektóre bowiem leki stosowane w znieczuleniu mogą powodować ataki obniżając próg drgawkowy.

Musimy także pamiętać, iż są one metabolizowane w wątrobie, która na skutek długotrwałego podawania leków przeciwpadaczkowych może być nie w pełni sprawna, a w związku z tym i wybudzanie się ze znieczulenia może być wydłużone.

Krótko przypadek własny

Osobiście niejednokrotnie miałem w swej praktyce przypadki wystąpienia drgawek u psa lub sam stan padaczkowy i muszę wyraźnie powiedzieć, że czasem leczenie wymyka się ze standardowych schematów.

W stosowaniu wyćwiczonych algorytmów i postępowań nie ma nic złego, ale jak pokazuje życie czasem wymagają one modyfikacji i dostosowania każdorazowo do konkretnego przypadku klinicznego.

Pamiętam dokładnie przypadek kilkuletniego, młodego labradora ze zdiagnozowaną padaczka idiopatyczną, który leczony fenobarbitalem miał nasilające się ataki padaczki.

Po przeprowadzeniu dokładnych badań krwi, wraz z określeniem poziomu stężenia w surowicy leku, zdecydowałem o wprowadzeniu kolejnego leku przeciwpadaczkowego.

Dopiero po takim postępowaniu, wielokrotnych badaniach oraz kilkukrotnym ustawieniu dawkowania leków udało się zmniejszyć częstotliwość ataków do poziomu akceptowalnego przez właściciela.

Sam jednak proces leczenia trwał kilka tygodni i niewątpliwie nie byłby możliwy, gdyby nie duża determinacja właściciela psa.

Dlaczego o tym wspominam?

Chyba po to żeby po raz kolejny uzmysłowić wszystkim, że leczenie padaczki naprawdę nie należy do prostych, a sukces terapeutyczny jest zawsze wynikiem bardzo dokładnej współpracy lekarza i właściciela psa.

Podsumowanie

Padaczka jest bardzo złożoną chorobą i nie zawsze udaję się nad nią w pełni zapanować.

Wymaga stałego, dożywotniego leczenia i ścisłej współpracy z lekarzem weterynarii.

Choroba nakłada niestety na właściciela chorego psa większą ilość obowiązków i wiąże się z większymi kosztami.

Jednocześnie zaś pozwala na w miarę normalne życie bowiem między atakami zwierzę pozostaje w “pełni zdrowe”, a tym samym pozwala cieszyć się obecnością psa i daje wiele wspólnych, wspaniałych chwil i powodów do radości.

Mam nadzieję, że wiesz już jakie mogą być przyczyny padaczki u Twojego psa, czy kota, jak rozpoznać chorobę i jak przebiega leczenie.

Jeśli masz pytania związane z padaczką, albo chcesz dowiedzieć się więcej o samej terapii – dodaj teraz komentarz pod artykułem.