Terier walijski: charakter, pielęgnacja i choroby welshie

Historia rasy

Terier walijski jest rasą bardzo starą i obecnie dość rzadko spotykaną. Wywodzi się od black and tan teriera, a w jego drzewie genealogicznym widnieje również wizerunek popularnego foksteriera. Pierwotnie terier walijski był psem myśliwskim, dlatego podczas hodowli teriera walijskiego skupiano się głównie na cechach charakteru i użytkowości. Najważniejszy był silny instynkt łowiecki, a niejednolity eksterier rasy teriera walijskiego pozostawał na drugim planie. Ówczesne welshie były wyższe, skąpo owłosione i miały białe znaczenia na różnych częściach ciała. Chcąc poprawić wygląd teriera walijskiego, wykorzystano domieszki innych ras i to właśnie krew wspomnianych już szorstkowłosych foksterierów poprawiła proporcje psa i elegancki wygląd teriera walijskiego, którego dziś znamy. Według klasyfikacji FCI terier walijski należy do grupy 3.

Terier walijski charakter

Terier walijski to pies o łagodnym i wesołym usposobieniu. Terier walijski jest ciekawski i towarzyski, raczej nie zaczepia innych psów bez powodu, ale ma dość silny temperament. Jego inteligencja, bystrość i posłuszeństwo sprawiają, że jest łatwy w szkoleniu i prowadzeniu. Może welsh terrier jest czasem uparty, ale najważniejsze dla niego, to zadowolić swojego opiekuna. Terier walijski to pies, który przywiązuje się do opiekuna i potrzebuje bliskiego kontaktu ze wszystkimi członkami rodziny. Welsh terrier bardzo lubi dzieci i można go wykorzystać jako “nianię” 😉 Wobec obcych terrier walijski jest również serdeczny i śmiały, rzadko bywa bojaźliwy, ale nie jest też agresywny. Jako terrier potrzebuje sporo ruchu na świeżym powietrzu, ale ze względu na niewielkie rozmiary można go trzymać w mieszkaniu. Również jak na teriera przystało lubi sobie głośno i dużo poszczekać. Jako pies myśliwski welsh terrier ma tendencje do tropienia i gonienia, więc może sobie obrać na cel koty, z sąsiedztwa, króliki czy wiewiórki. Terier walijski to pies, który lubi także kopać, więc jeśli chcemy trzymać psa w ogródku, musimy się liczyć z pewnymi zmianami aranżacji w postaci głębokich dziur. Dla ułatwienia sobie życia warto teriery szkolić i uczyć posłuszeństwa od małego, by reagowały w przyszłości na nasze polecenia.

Terier walijski opis rasy

Terier walijski jest psem średniej wielkości o proporcjonalnej sylwetce wpisanej w kwadrat.

Terier walijski wysokość

Pies rasy terier walijski osiąga wysokość w kłębie około 39 cm.

Terier walijski waga

Masa ciała dorosłych terierów walijskich wynosi około 9 – 9,5 kg.

Terier walijski opis rasy

Terier walijski umaszczenie

Umaszczenie czarne podpalane lub czaprakowe.

Terier walijski pielęgnacja

Włos teriera walijskiego wymaga trymowania. Można robić to samemu albo udać się z terierem walijskim do psiego fryzjera. Trymowanie powinno się wykonywać 4 – 6 razy w ciągu roku. Poza tym oczywiście wyczesywanie, najlepiej raz w tygodniu, by utrzymać sierść w dobrej kondycji. Dobrym pomysłem jest przyzwyczajanie psa do zabiegów groomerskich od małego, by poddawał się im ze spokojem i cierpliwością. Jak się chce być pięknym, to trzeba pocierpieć 🙂 Poza tym podstawowa pielęgnacja ogranicza się do okresowych kąpieli, przycinania pazurków i czyszczenia uszu, jeśli zachodzi taka potrzeba. Psu można, a nawet trzeba myć zęby za pomocą specjalnej pasty i szczoteczki do zębów dla psów. Ogranicza to powstawanie kamienia nazębnego, który jest główną przyczyną stanów zapalnych dziąseł.

Terier walijski choroby

Zwichnięcie soczewki

Schorzenie to polega na przemieszczeniu soczewki na skutek zerwania mocujących ją więzadeł. Pierwotne zwichnięcie rozwija się wtórnie do dziedzicznych wad w jej budowie. Najczęściej jest stanem nagłym, wymagającym szybkiej interwencji. Zwichnięcie rozpoznaje się w badaniu bezpośrednim na podstawie wyglądu źrenicy, przez którą widoczne jest nieprawidłowe położenie soczewki. Często w przebiegu choroby dochodzi do utraty wzroku lub konieczności usunięcia gałki ocznej ze względu na pogłębiający się stan zapalny.

Pierwotna jaskra

Jest to choroba, która powstaje na skutek zmniejszonego odpływu cieczy wodnistej z gałki ocznej, co powoduje wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, zwyrodnienie siatkówki i nerwu wzrokowego. Może dotyczyć jednego lub obu oczu. W przypadku jaskry pierwotnej, czyli tej związanej z rasą, jest ona obustronna i najczęściej jest wynikiem zamkniętego kąta przesączania. Czynnikiem zwiastującym możliwość wystąpienia jaskry, jest pigmentowana tkanka na tęczówce u podstawy rogówki. Jaskra ostra objawia się:

• przekrwieniem naczyń podtwardówkowych,
• powiększeniem i bolesnością gałki ocznej,
• brakiem reakcji źrenicy na światło.

Jaskra przewlekła to głównie:

• ślepota,
• powiększenie gałki ocznej,
• zwichnięcie soczewki,
• zwyrodnienie siatkówki,
• wklęśnięcie tarczy nerwu wzrokowego.

Diagnozę stawia się na podstawie badania ciśnienia w oku oraz ocenie budowy kąta przesączania. Jaskra pierwotna przeważnie słabo reaguje na leczenie farmakologiczne i w tym przypadku zalecany jest zabieg chirurgiczny.

Zaćma

Zaćma to schorzenie polegające na postępującym zmętnieniu soczewki gałki ocznej. Do jej przyczyn zaliczamy między innymi mutacje genowe, urazy czy choroby metaboliczne. Często występuje ona u starszych psów, jako tak zwana zaćma starcza na skutek zmian rozwijających się z wiekiem. Ze względu na stopień nasilenia zmian zaćmę dzielimy na występującą w stadium:

• początkowym,
• niedojrzałym,
• dojrzałym,
• obrzmiałą.

Klinicznie zaćma widoczna jest jako zmętnienie i brak przezierności soczewki. W stanach zaawansowanych może dojść do pęknięcia torebki soczewki i objawów silnej bolesności. Jak dotąd brak skutecznego leczenia farmakologicznego. Jedyną skuteczną metodą leczenia zaćmy jest zabieg chirurgiczny, który wykonywany jest jedynie w lecznicach specjalistycznych, po uprzednim zakwalifikowaniu pacjenta.

Zespół suchego oka

Nazywany jest inaczej suchym zapaleniem rogówki i spojówek. Przyczyną choroby może być niedostateczna produkcja łez (tło autoimmunologiczne lub niedorozwój wrodzony gruczołów łzowych) lub nadmierne ich wyparowywanie (brak warstwy lipidowej i niedokładne rozprowadzenie filmu łzowego). Przebieg schorzenia może być:

• ostry – mrużenie, wypadnięcie i zaczerwienienie trzeciej powieki, ropny wypływ z worka spojówkowego,
• przewlekły – obfity ropno-śluzowy wypływ, bliznowacenie i pigmentacja rogówki, zmatowienie powierzchni gałki ocznej.

Rozpoznanie ustala się na podstawie wyniku testu łzowego Schirmera. W leczeniu łagodniejszych stanów stosuje się preparaty typu “sztuczne łzy”, w bardziej zaawansowanych przypadkach krople do oczu z glikokortykosteroidami lub cyklosporyną.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy to choroba polegająca na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony. Objawy choroby mogą być różnorodne, ale najczęściej obserwujemy:

• tycie,
• szybkie męczenie się,
• dyszenie,
• łupież,
• zapalenie kanałów słuchowych,
• apatia,
• zwiększone pragnienie,
• zwiększone oddawanie moczu.

Rozpoznanie polega na oznaczeniu we krwi stężenia tyroksyny, TSH i dodatkowo cholesterolu. W leczeniu stosuje się syntetyczna lewotyroksynę w ustalonej indywidualnie dla każdego psa dawce i najczęściej prowadzone musi być przez całe życie z okresowymi badaniami kontrolnymi.

Zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczeniu się na stronę przyśrodkową lub boczną, na skutek zbyt płytkiego bloczka kości udowej. Nasilenie zwichnięcia określa się w 4 – stopniowej skali:

1. Brak lub rzadko występująca kulawizna i wypadniecie rzepki pod naciskiem w badaniu;
2. Przejściowa kulawizna;
3. Stała kulawizna – rzepkę można nastawić, ale wypada samoistnie;
4. Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić.

Przypadki pierwszych stopni można poddać fizjoterapii. Znaczna kulawizna wymaga leczenia operacyjnego.

Alergia

Pod pojęciem alergii rozumiemy nadmierną reakcję immunologiczna organizmu w odpowiedzi na alergeny pokarmowe lub środowiskowe. W wyniku ich działania dochodzi do zaburzeń przepuszczalności jelit, czego wyrazem jest najczęściej biegunka (w przypadku alergii pokarmowej), lub powstawania zmian skórnych – wystąpienia świądu i pokrzywki. Zmiany skórne w postaci zaczerwienienia i wyłysienia występują w okolicy twarzowej (wokół oczu i warg) pachowej, pachwinowej, a także na obwodowych częściach kończyn w przestrzeniach międzypalcowych. Psy drapią się i wylizują, powodując powstawanie na skórze uszkodzeń. Diagnostyka alergii opiera się na wywiadzie, badaniu klinicznym oraz badaniu alergologicznym z krwi, które może pozwolić na identyfikację i ewentualną eliminację czynnika alergizującego lub wprowadzenie terapii odczulającej. Jeśli uczulenie dotyczy czynnika niemożliwego do usunięcia (np. roztocza kurzu domowego) zwierzę leczone jest do końca życia z wykorzystaniem leków antyhistaminowych, sterydowych lub innowacyjnych preparatów wchodzących na rynek weterynaryjny jak np. Apoquel. W przypadku alergii pokarmowej leczenie obejmuje przede wszystkim dietoterapię, czyli zastosowanie diety eliminacyjnej lub karm hipo czy analergicznych przez okres co najmniej 4 -6 tygodni.

Dla kogo terier walijski będzie idealnym psem?

Decydując się na teriera walijskiego, musimy pamiętać o podstawowych cechach charakteru, które w genach zapisane mają praktycznie wszystkie terriery. Terier walijski mają silny instynkt łowiecki, a mowa tu o uporze, żywiołowym temperamencie i niezależności. Ich hiperaktywność musi znaleźć swoje ujście w dużej dawce aktywności fizycznej i zabawy z psem, inaczej nasz psiak szybko się znudzi i będzie szukał rozrywki na własną rękę, a raczej łapkę. Ich radosny tryb życia nie pozwoli nam się nudzić i rozbawi każdego członka rodziny, których im jest więcej, tym lepiej. Welshie bardzo lubią dzieci i ogólnie mają pozytywny i serdeczny stosunek do ludzi. Psy rasy welsh terrier są śmiałe i dobrze sprawdzą się w roli stróży, a także do tępienia gryzoni. Przedstawiciele tej rasy psów nadal biorą czynny udział w polowaniach, więc jeśli mamy takie hobby, to jak najbardziej możemy zabrać teriera walijskiego ze sobą, by zobaczyć go w akcji. Psy rasy walijski terier polecane są praktycznie dla każdego, nawet niedoświadczonego właściciela, gdyż są stosunkowo posłuszne i łatwe do ułożenia, ale oczywiście zawsze można trafić na bardziej uparte stworzenie. Szkolenie psa powinno być jednym z podstawowych elementów, o którym należy myśleć decydując się na welshie.