Cairn terrier: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby

Cairn terrier – te małe, żywiołowe i beztroskie pieski pochodzą ze Szkocji, a ściślej z miasta Inverness.

Słowo “cairn” w staro-galijskim języku oznacza “kurhan”, lub “kamienny wzgórek”.

Uzyskały one taki przydomek zarówno ze względu na swój twardy jak skała charakter, jak i zdolność do przepłaszania drobnej zwierzyny, która właśnie w takich jamach kopała sobie nory.

Przodkami tych “krótkowłosych Skye terrierów” były krótkonożne terriery z wyspy Skye, na której to powstała w 1837 r pierwsza oficjalna hodowla Cairn terrierów.

Przez lata można je było spotkać na farmach, zagrodach, czy podwórkach, gdzie zajmowały się one tępieniem szczurów oraz zabierano je na polowania.

Dzięki niskiemu wzrostowi były w stanie pokonać gęste zarośla i wczołgać się do lisiej nory, co było niewykonalnym zadaniem dla dużych psów myśliwskich.

Na początku XX wieku zaczęto myśleć o wystawianiu ich na psich pokazach, a ich wzorzec oficjalnie uznany został w 1913 r.

Dziś psy te z powodzeniem odnajdują się jako psy do towarzystwa w dużych miastach.

Najbardziej znanym przedstawicielem tej rasy jest książkowy/filmowy Toto, towarzyszący Dorotce w przemierzaniu krainy Oz.

Według klasyfikacji FCI cairn terrier należy do grupy 3.

Cairn terrier charakter

Cairn terriery to wesołe, energiczne i ruchliwe pieski.

Mimo małych rozmiarów są bardzo pewne siebie i mają typowe dla teriera podejście do życia.

Są niezależne, ciekawskie, czasem zaczepne, ale nie agresywne.

Potrafią zaaklimatyzować się praktycznie w każdych warunkach, zarówno w miejskim zgiełku, jak i sielskiej i spokojnej wsi.

Psy te  nadają się na towarzyszy dla dzieci, gdyż są cierpliwe, tolerancyjne i potrafią wybaczyć przypadkowe pociągnięcia czy nadepnięcie przez nieuważnego malucha.

Lubią towarzystwo i są przyjazne dla innych psów, a nawet kotów, więc możemy spokojnie utrzymywać je w małym, zwierzęcym stadku.

Nie są to typowe psy na kolana, choć owszem, można je chwile poprzytulać, ale świat jest taki ciekawy i jest tyle rzeczy do zrobienia, że zaraz pędzą one zająć się swoimi sprawami.

Szczególnie lubują się w kopaniu, więc jeśli mamy ogród, musimy liczyć się ze zmianą jego aranżacji przez naszego czworonoga.

Cairny są bardzo inteligentne i szybko się uczą, dlatego trzeba pielęgnować ich talenty i stawiać przed nimi nowe umysłowe wyzwania.

Cenią sobie także ruch, więc pamiętać trzeba o zapewnieniu im codziennie możliwości wybiegania się i rozładowania nadmiaru energii.

Jeśli tego nie zrobimy, nasz pies szybko się znudzi i będzie sam szukał rozrywki, najczęściej w postaci żucia, gryzienia, kopania i ogólnej destrukcji otoczenia.

Warto je szkolić od małego, by były posłuszne i można było nad nimi w przyszłości zapanować.

Cairn terrier wygląd

Cairn terier to pies zaliczany do ras małych.

Cairn terrier wysokość

Wysokość w kłębie osobnika dorosłego wynosi ok. 28 – 31 cm.

Cairn terrier waga

Waga ciała tych psiaków to okolo 6 -7,5 kg.

Cairn terrier opis rasy

• Głowa mała i szeroka, obficie owłosiona, z wyraźnym stopem i bruzda między oczami.
• Szczęki mocne, z kompletem zębów w zgryzie nożycowym.
• Trufla nosa czarna.
• Szeroko rozstawione, ciemne oczy, ukryte pod krzaczastymi brwiami oraz małe i spiczaste uszy nadają psu specyficzny, łobuzerski wygląd.
• Szyja dobrze związana z tułowiem, średniej długości.
• Grzbiet prosty i zwarty.
• Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach.
• Lędźwie gibkie i silne.
• Ogon krótki, noszony radośnie do góry, ale nie zakręcony, obficie owłosiony.
• Kończyny przednie proste i mocne.
• Uda muskularne i silne.
• Łapy kończyn piersiowych są mocniejsze i większe od miednicznych.

Cairn terrier umaszczenie

Szata włosowa dwuwarstwowa: włos okrywowy szorstki i twardy, a podszerstek miękki i gęsty.

Umaszczenie:

• kremowe,
• szare,
• antracytowe,
• pszeniczne,
• czerwono-rude.

Wszystkie maści mogą być pręgowane.

Charakterystyczne ciemne zakończenia włosów na kufie i uszach.

Psy te z wiekiem ciemnieją, więc mając szczeniaka, nie do końca wiemy, jaki będzie miał kolor jako dorosły osobnik.

Cairn terrier pielęgnacja

Sierść cairn teriera jest odporna na wilgoć i wszelkiego rodzaju zabrudzenia, co znacząco ułatwia jej pielęgnację.

Niemniej jednak gęsty podszerstek wymaga systematycznego wyczesywania, by usunąć martwy włos i nie dopuścić do filcowania się sierści.

Psa wyczesujemy 1 – 2 razy w tygodniu przy pomocy zgrzebła z włosem i po włos, najlepiej po użyciu specjalnej odżywki dla psów ras szorstkowłosych.

Nawet jeśli nie będziemy chcieli go wystawiać, wskazane jest trymowanie sierści 2 – 3 razy do roku.

Można robić to samemu lub oddać psiaka w ręce profesjonalisty.

Trymowanie jest niezbędne do utrzymania zdrowej i mocnej sierści o prawidłowej strukturze i kolorze.

Cairn terrier choroby

Zwichnięcie soczewki

Zwichnięcie soczewki jest choroba dziedziczną rozwijającą się na skutek wad budowy jej więzadeł, które prawidłowo utrzymują ją w odpowiedniej pozycji.

Na skutek ich zerwania dochodzi do przemieszczenia się soczewki, co widoczne jest w badaniu okulistycznym.

Często schorzeniu temu towarzyszą także stany zapalne sąsiadujących struktur, takie jak zapalenie tęczówki czy obrzęk rogówki.

Ponieważ zwichnięcie może zakończyć się utratą wzroku, wskazana jest natychmiastowa konsultacja u specjalisty.

Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwzapalnych steroidowych lub niesteroidowych, ale może zakończyć się także ekstrakcją gałki ocznej.

Torbielowatość nerek

Jest to choroba o prawdopodobnie dziedzicznym uwarunkowaniu.

W jej przebiegu dochodzi do powstawania różnej wielkości torbieli w miąższu nerek.

Przez długi czas, dopóki nie dojdzie do niewydolności nerek, schorzenie to przebiega bezobjawowo i może być wykryte przypadkowo, np. w trakcie rutynowego badania USG jamy brzusznej.

Torbiele najczęściej występują w obu nerkach i mogą być wypełnione treścią jałową lub może dojść do jej zakażenia.

Torbielowatości nerek nie leczy się.

Wyjątkiem jest zakażenie układu moczowego oraz mocznica.

Wodogłowie wrodzone

Wodogłowie wrodzone jest schorzeniem powstałym na skutek nadmiernego wytwarzania płynu mózgowo rdzeniowego.

Jego przyczyną mogą być:

• wady wrodzone płodu,
• zakażenia wirusowe,
• czynniki teratogenne.

Powiększenie rozmiarów komór mózgu może powstawać także na skutek utrudnionego odpływu płynu lub zmniejszonego jego wchłaniania do układu naczyniowego.

Objawy kliniczne zwykle widoczne są u kilkumiesięcznych szczeniąt i mogą mieć różne nasilenie.

Najczęściej stwierdza się:

• powiększenie czaszki,
• zez,
• niezrośnięte ciemiączko.

Mogą wystąpić też objawy nerwowe takie jak chodzenie po okręgu czy otępienie.

Na rozpoznanie pozwala badanie USG przez ciemiączko, RTG i tomografia komputerowa.

Rokowanie uzależnione jest od stopnia zaawansowania choroby.

Leczenie polega na podawaniu leków zmniejszających produkcję płynu mózgowo rdzeniowego.

Wrodzone zespolenie wrotno-oboczne

Zespolenie wrotno-oboczne polega na zaburzonym przepływie krwi przez wątrobę, na skutek występowania anastomoz pomiędzy naczyniami żylnymi układowymi a żyłą wrotną.

Prawidłowo wątroba w 2/3 zaopatrywana jest w składniki odżywcze za pośrednictwem żyły wrotnej, zatem przy częściowym jej ominięciu dochodzi do jej niedotlenienia i zaburzenia jej czynności.

Ponadto substancje toksyczne, bakterie czy kwasy żółciowe zamiast do wątroby, dostają się od razu do krążenia ogólnego, wywołując objawy encefalopatii wątrobowej.

Psy dotknięte wrodzonym zespoleniem wolniej rosną, może pojawiać się u nich zwiększone pragnienie i wydalanie moczu, w którym wytrącają się kryształy moczanów amonu, biegunka i apatia.

Z czasem dołączają się objawy neurologiczne, najczęściej po spożyciu pokarmu wysokobiałkowego, takie jak:

• niezborność,
• agresja,
• drgawki.

W badaniach laboratoryjnych krwi dochodzi do nieznacznego wzrostu aktywności enzymów wątrobowych (AST, ALT i ALP), a podstawowym wskaźnikiem jest poziom amoniaku oraz test stymulacji kwasów żółciowych.

Dodatni wynik nasuwa podejrzenie zespołu wrotno-obocznego, a dla ostatecznej diagnozy i ustalenia rodzaju zespolenia niezbędne jest badanie USG z dopplerem.

Leczenie może być zachowawcze (objawowe) lub chirurgiczne (przyczynowe).

Leczenie zachowawcze polega na diecie niskobiałkowej i doustnym podawaniu laktulozy w celu obniżenia pH i zmniejszenia wchłaniania amoniaku.

Zamknięcie operacyjne zespolenia odbywa się w specjalistycznych ośrodkach, ale nie każdy rodzaj wady kwalifikuje się do leczenia zabiegowego.

Jeśli leczenie przyczynowe nie jest możliwe, wówczas leczenie objawowe przy stosowaniu się do zaleceń pozwala wydłużyć życie psa nawet o kilka lat.

Przepuklina pachwinowa

Przepuklina pachwinowa polega na przemieszczeniu się narządów jamy brzusznej przez kanał pachwinowy pod skórę okolicy pachwinowej.

U samic jest ona związana z działaniem hormonów, które osłabiają napięcie mięśni pachwinowych, co prowadzi do poszerzenia pierścienia pachwinowego.

Inne przyczyny sprzyjające jej wystąpieniu to otyłość, która prowadzi do zwiększenia ilości tłuszczu w jamie brzusznej, co skutkuje mechanicznym rozpieraniem pierścieni.

W badaniu klinicznym stwierdza się wypukłość w okolicy pachwinowej, która może być odprowadzalna lub przy uwięźnięciu nieodprowadzalna i bolesna.

Należy różnicować ją z guzami, powiększonymi węzłami czy krwiakami tej okolicy.

U samców występuje najczęściej wrodzona przepuklina mosznowa – zawartość jamy brzusznej przemieszcza się do worka mosznowego.

Leczenie przepukliny jest wyłącznie operacyjne.

W przypadku odprowadzalnej treści, odprowadza się ją z powrotem do jamy brzusznej zaszywając wrota, jeśli natomiast uwięźnięte fragmenty narządów (np. jelit) uległy martwicy, dokonuje się ich resekcji.

W przypadku przepukliny mosznowej zalecana jest kastracja.

Niedobór kinazy pirogronianowej

Niedobór kinazy pirogronianowej jest wadą wrodzoną.

Zmniejszona ilość tego enzymu we krwi prowadzi do zaburzeń produkcji ATP w krwinkach czerwonych, co skutkuje zmniejszeniem ilości potasu i zwiększeniem zawartości sodu w erytrocytach.

Prowadzi to do ich uszkodzenia – hemolizy – i w konsekwencji niedokrwistości hemolitycznej.

Objawy klinicznie o różnym nasileniu zauważalne są już u młodych zwierząt.

Obserwuje się:

• apatię,
• osłabienie,
• bladość błon śluzowych,
• żółtaczkę,
• postępującą osteosklerozę.

Choroba Legg Calve Perthesa

Choroba ta inaczej nazywana jest aseptyczna martwica główki kości udowej.

Polega na postępującym zaburzeniu unaczynienia w trakcie rozwoju kości i chrząstek.

Dochodzi do miejscowej martwicy, co prowadzi do przebudowy głowy i szyjki kości udowej.

Na skutek powstałych zmian zwyrodnieniowych w obrębie stawu biodrowego powstaje stan zapalny – zwierzę zaczyna kuleć i odbarczać kończynę na skutek bolesności.

Objawy kliniczne pojawiają się najczęściej u szczeniąt w wieku 4 – 7 miesięcy.

Rozpoznanie potwierdza się za pomocą RTG.

Leczenie polega na zabiegu operacyjnym – resekcji główki kości udowej.

Dla kogo Cairn terrier będzie idealnym psem?

Cairn terriery to psy, którym wiele nie potrzeba do szczęścia.

Są pozytywnie nastawione, ciekawskie, inteligentne i lubią być ciągle w ruchu.

Mimo że nie są typowymi pieszczochami, to lubią być z ludźmi lub innymi czworonogami.

Łatwo się przystosowują do różnych warunków życia, ale nie lubią skrajności i nudy.

Raczej nie dla nich siedzenie cały dzień w samotności w mieszkaniu w oczekiwaniu na powrót pana.

Również spędzanie większości dnia samemu na podwórku, spowoduje, że będą one nieszczęśliwe, znudzone i rozbudzą w sobie zachowania destrukcyjne.

Ważne zatem, by były włączane do życia rodzinnego, bo bliskość z człowiekiem daje im poczucie spełnienia i napęd do dalszego działania.

Nadają się także na stróży, głównie z racji głośnego, alarmującego szczeku, który na pewno zwraca uwagę 😉

Potrzebują dużo ruchu i to o dość dużej intensywności, gdyż są małymi wulkanami energii.

Ze względu na tendencje do tropienia drobnej zwierzyny, trzeba uważać, gdy spuszczamy je ze smyczy.

Jak każdy terier jest uparty i ma swoje zdanie, dlatego mimo niepozornego wyglądu, warto uczyć szczenięta posłuszeństwa już od pierwszych dni i nie pozwalać im na wszystko.