Mastif neapolitański: charakter, pielęgnacja i choroby mastino neapoletano

Mastif neapolitański to bardzo stara rasa psów, a jej historia sięga daleko wstecz do czasów istnienia starożytnego ludu Sumerów, którzy przywędrowali do Mezopotamii podobno już 6000 lat p.n.e.

Sumerowie przywieźli ze sobą olbrzymie, masywne psy tej rasy, które to pomagały im w życiu codziennym, broniły domu i przynależnych im terenów oraz brały udział w polowaniach na lwy. Ich waleczność nie umknęła uwadze tamtejszych władców i psy te weszły w posiadanie m.in. Aleksandra Wielkiego czy Juliusza Cezara. Mastify służyły w legionach rzymskich jako psy bojowe oraz swoim wizerunkiem firmowały starożytne igrzyska. Ich nazwa wywodzi się od włoskiego miasta – Neapolu – gdzie spotykano ich wtedy najwięcej. W czasach najazdów Imperium na ziemie Brytanii psy te krzyżowano z gigantycznymi mastifami angielskimi, uzyskując podobny eksterier do znanego nam dzisiaj. Po II wojnie światowej rasa była zagrożona wyginięciem, ale zagorzali jej miłośnicy i hodowcy ocalili ją i w 1949 r FCI uznało oficjalnie wzorzec mastifa neapolitańskiego, napisany przez “ojca” rasy, szwajcarskiego pisarza Piero Scanzianiego, poprawiony i uzupełniony w 1971 r. Dziś przedstawicieli tej rasy spotykamy przede wszystkim jako pies stróżujący oraz jako psy towarzyszące. Ich charakterystyczny pomarszczony wygląd i imponujące rozmiary sprawiają, że trudno przejść obok nich obojętnie.

Według klasyfikacji FCI mastino neapoletano należy do grupy 2.

Mastif neapolitański charakter

Mastif neapolitański sprawia wrażenie łagodnego, ospałego i mało zainteresowanego tym, co się wokół niego dzieje. Trudno wyobrazić sobie, że taki olbrzym będzie poruszał się szybko, zwinnie, czy gwałtownie. A jednak. Mastif kątem oka cały czas obserwuje sytuację, a gdy trzeba, potrafi zerwać się energicznie i przystąpić do ataku. Rasa ta bardzo przywiązuje się do swojej ludzkiej rodziny i trudno im zaakceptować, gdy ktoś nowy do niej wkracza. Psy są przyjacielskie, gdy już kogoś poznają, ale w stosunku do obcych bywają nadmiernie podejrzliwie i podchodzą do nich z rezerwą. Mastify neapolitańskie nadają się na towarzysza dla dzieci, ale raczej tych większych, gdyż maluchom mogą niechcący zrobić krzywdę np. przypadkowo je popychając. Przez to znaczne zżycie z opiekunem, mogą cierpieć na lęk separacyjny, a także trudno będą się aklimatyzować, jeśli przyjdzie im kiedyś tego opiekuna zmienić. Mastify są psami upartymi i niezależnymi, dlatego wymagają doświadczonego opiekuna, wczesnej socjalizacji i intensywnego szkolenia. Uwielbiają gryźć i żuć wszystko, co znajdą w domu, znacząc to dodatkowo obfitą porcją śliny. Póki nie nauczymy ich dyscypliny, trzymajmy drogocenne przedmioty w domu poza ich zasięgiem. Dobrym pomysłem jest zapisanie szczeniaka do psiego przedszkola, gdzie nauczy się on obcowania z innymi psami, by nie był w przyszłości nadmiernie agresywny, czy wręcz przeciwnie, wykazywał zachowanie bojaźliwe. Ze względu na dominujący charakter, psy tej rasy mogą być agresywne wobec innych przedstawicieli własnego gatunku w szczególności tej samej płci. Ta rasa idealnie nadaje się jako pies stróżujący, gdyż ma silny instynkt obronny i terytorialny oraz odstrasz nieproszonych gości samym swoim wyglądem i posturą.

Mastif neapolitański wygląd

Mastif neapolitański to krępej budowy pies, o mocnej, potężnej i wzbudzającej respekt sylwetce.

Mastif neapolitański wysokość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi około 65 – 75 cm, a suki 60 – 68 cm.

Mastif neapolitański waga

Psy tej rasy ważą około 70 kg a 50 kg suki.

Opis rasy mastif neapolitański

Mastif neapolitański umaszczenie

Umaszczenia:

• szare,
• ołowianoszare,
• płowe,
• brązowe,
• czerwień jelenia.

Wszystkie psy tej rasy mogą być pręgowane. Dopuszczalne są małe białe znaczenia na piersi i palcach oraz rzadsze umaszczenia – gołębie, orzechowe i izabelowate.

Mastino napoletano długość życia

Długość życia psa rasy mastino napoletano to około 8-10 lat.

Mastif neapolitański pielęgnacja i żywienie

Jak wspomniano, Neo mają gładką i krótką sierść, która nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy 1-2 razy w tygodniu przeczesać je, by pozbyć się martwego włosa i zachować jego dobrą kondycję. Liczne fałdy skórne, a dokładniej skóra pomiędzy nimi, ma tendencje do zaparzania się na skutek braku prawidłowej wentylacji, co prowadzić może do tzw. wielofałdowego zapalenia skóry. Namnażające się wówczas w tych przestrzeniach bakterie i grzyby wywołują złożone dermatozy, często o długim i trudno leczącym się przebiegu. Profilaktycznie przecieramy newralgiczne miejsca chusteczkami lub płatkami nasączonymi środkami odkażającymi, by nie dopuścić do rozwoju infekcji. Okresowo sprawdzamy stan pazurów, zębów i uszu. Kąpiemy w razie potrzeby. Mastify nie należą do psów nadmiernie aktywnych. Wolą się przechadzać powolnym krokiem po swojej posesji, niż biegać po lesie. Niemniej jednak warto zaopatrzyć się w wysokiej jakości, zbilansowaną karmę dla psa, przeznaczoną specjalnie dla ras dużych, a w zasadzie dla gigantów (oznaczoną jako giant). Suplementacja preparatów z glukozaminą i chondroityną wspomoże funkcjonowanie stawów, które u psa o dużej masie ciała są znacznie obciążone.

Mastif neapolitański choroby

Dysplazja stawu biodrowego

Pies tej rasy, jak zresztą większość psów dużych ras, są narażone na dysplazję stawów biodrowych, która jest chorobą dziedziczną. Zależna jest ona jednak nie tylko od genów ale i od innych czynników, takich jak żywienie w okresie wzrostu, proporcje składników mineralnych w karmie, czy nadmierna ilość ruchu u rosnących zwierząt. Szczenięta rodzą się z prawidłowymi stawami biodrowymi, a schorzenie to rozwija się i postępuje na skutek braku równowagi w rozwoju tkanek twardych i miękkich. W efekcie dochodzi do deformacji stawu i przewlekłych stanów zapalnych w jego obrębie.

Pierwsze oznaki choroby mogą objawiać się już u szczeniąt kulawizną, niechęcią do ruchu, pokładaniem się i bolesnością przy manipulacji w okolicy stawu biodrowego. Potwierdzeniem rozpoznania jest badanie kliniczne wykonane przez lekarza weterynarii oraz zdjęcie RTG w sedacji, czyli płytkim znieczuleniu. Jeśli stwierdzona zostanie dysplazja, lekarz podejmuje decyzję o rodzaju zabiegu chirurgicznego, który może być u danego osobnika wykonany. Wskazane jest wykonanie RTG profilaktycznie, u szczeniąt po 5 miesiącu życia, nawet bez objawów kulawizny, gdyż mało zaawansowane jeszcze stany dysplastyczne mogą nie dawać widocznych dla właściciela objawów klinicznych.

Leczenie dysplazji u mastino napoletano

U psów starszych mamy do czynienia z postacią przewlekłą, gdzie najczęściej stosowanym i jedynym już w tym wieku leczeniem jest leczenie objawowe, czyli przeciwzapalne i przeciwbólowe. W ostatnich latach medycyna weterynaryjna poszła do przodu w kwestii nowych rozwiązań leczenia dysplazji z użyciem komórek macierzystych.

Wrodzone zwichnięcie łokcia

Jest to rzadko występująca wada rozwojowa.

Istnieją dwa typy zwichnięcia łokcia:

• I – kość łokciowa ulega bocznemu przemieszczeniu, tracąc kontakt z pozostałymi powierzchniami stawowymi;
  zmiany te widoczne mogą być tuż po urodzeniu – szczenię porusza się wówczas na tylno-przyśrodkowej powierzchni podramion.
• II – kość promieniowa ulega mniej silnemu przemieszczeniu, a łokieć przyjmuje ustawienie szpotawe – skierowane na zewnątrz.

Wrodzone zwichnięcie łokcia leczenie

W zależności od typu i stopnia nasilenia zmian, leczenie polega na obserwacji, nastawieniu kości lub operacyjnej plastyce stawu.

Przerost pochwy

Przerost pochwy jest schorzeniem polegającym proliferacji nabłonka tego narządu, najczęściej pod wpływem zwiększonej produkcji estrogenów, co prowadzi do jego wypadnięcia. Klinicznie obserwuje się wówczas gładki lub pofałdowany, przekrwiony twór wystający spomiędzy warg sromowych. Błona śluzowa wypadniętej pochwy może ulegać owrzodzeniu oraz zmianom martwiczym.

Przerost pochwy leczenie

Leczenie polega na usunięciu chirurgicznym wypadniętego fragmentu błony lub jego odprowadzeniu. Ze względu na możliwe nawroty wskazane jest łączenie tego zabiegu z ovariohisterektomią, co pozwoli na zmniejszenie ilości estrogenów w organizmie.

Przewlekłe idiopatyczne zapalenie wątroby u psów

Pod pojęciem przewlekłego idiopatycznego zapalenia wątroby rozumiemy długotrwałe stany zapalne tego narządu o nieustalonej przyczynie, występujące najczęściej u psów w średnim wieku.

Wśród objawów klinicznych obserwujemy:

• brak apetytu,
• chudnięcie,
• polidypsję/poliurię,
• wymioty,
• kał z krwią,
• żółtaczkę,
• wodobrzusze.

Oczywiście objawy te występują z różnym nasileniem i nie wszystkie muszą się u danego zwierzaka pojawić. Do postawienia rozpoznania niezbędne jest badanie krwi z oznaczeniem enzymów wątrobowych, których stężenie jest kilkukrotnie podwyższone. Często wzrasta też poziom bilirubiny, kwasów żółciowych i amoniaku we krwi, a w mocz przyjmuje barwę pomarańczową ze względu na nadmiar bilirubiny z nim wydalanej. Na ostateczne rozpoznanie pozwala badanie biopsyjne wątroby. Ze względu na zwiększoną skłonność do krwawień wskazane jest też oznaczenie wskaźników krzepnięcia.

Leczenie przewlekłego idiopatycznego zapalenia wątroby u mastino napoletano

Leczenie opiera się głównie na podawaniu glikokortykosteroidów w najmniejszej skutecznej dawce w połączeniu z kwasem ursodeoksycholowym. W związku z możliwością wystąpienia powikłań po lekach sterydowych (m.in. nasilenie krwawień czy podatność na infekcje) zwierzę musi być pod stałą kontrolą lekarza weterynarii.

Zapalenie wątroby zrazikowe rozwarstwiające

Jest to schorzenie o nieustalonej dotychczas etiologii, do którego predysponowane są m.in. młode mastify neapolitańskie. Szczenięta zaczynają chudnąć, więcej pić i oddawać więcej moczu, a nadciśnienie w układzie wrotnym prowadzi do powstającego stopniowo wodobrzusza.

Wątroba najczęściej ulega zmniejszeniu, a na jej powierzchni tworzą się guzki. We krwi obserwuje się wzrost aktywności enzymów wątrobowych, natomiast na ostateczne rozpoznanie (tak jak w przypadku praktycznie wszystkich chorób wątroby) pozwala badanie histopatologiczne.

Leczenie zapalenia wątroby u mastino napoletano

Leczenie jest jedynie leczeniem objawowym i często nieskutecznym, ze względu na długi przebieg bezobjawowy i doprowadzenie zwierząt do lekarza najczęściej w zaawansowanym stanie choroby.

Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego

Jest to schorzenie urazowe z predyspozycją genetyczną, które najczęściej dotyka psy ras dużych, ale nie tylko. Więzadło krzyżowe przednie jest więzadłem wewnątrzstawowym stawu kolanowego i łączy powierzchnie stawowe kości udowej z kością piszczelową, zabiegając ich przemieszczaniu się podczas zginania. W przypadku nadmiernego przeciążenia dochodzić może do jego naderwania lub całkowitego zerwania co prowadzi do destabilizacji stawu kolanowego.

Najczęściej obserwujemy u psa ostrą kulawiznę, powiązaną z gwałtownym ruchem, np. nagłym poderwaniem się do biegu, czemu towarzyszą objawy bólowe, czyli zwierzę po prostu zapiszczy i od tego momentu przestaje obarczać chorą kończynę. Znamienny dla rozpoznania jest tzw. test szufladowy, który lekarz weterynarii wykonuje podczas badania klinicznego. Jeśli pies jest bardzo spięty i nie pozwala zbadać łapy niezbędna jest do tego badania płytka sedacja. Test ten pozwala stwierdzić znaczne przemieszczanie się płaszczyzn kości piszczelowej i udowej względem siebie, co pozwala na ocenę stanu więzadła.

Leczenie zerwania więzadła krzyżowego

Leczenie całkowitego zerwania jest leczeniem chirurgicznym i polega na wykonaniu zabiegu operacyjnego, metodą dobraną przez lekarza, których to metod na przestrzeni lat pojawia się coraz więcej.

Diamentowe oko

Nazwa tej wady wywodzi się od ułożenia, jakie przyjmują powieki, które otaczając oko zmienionym brzegiem, nadają mu kształt diamentu. Jest to efekt współistnienia zespołu przypadłości dotyczących zmian budowy powiek, czyli entropium (wwinięcia) i ektropium (wywinięcia) dotyczącego jednocześnie powieki górnej i dolnej.

Oprócz efektu kosmetycznego towarzyszyć jej mogą stany zapalne, łzawienie, czy uszkodzenie rogówki.

Leczenie diamentowego oka u mastino napoletano

W zależności od stopnia nasilenia stosuje się leczenie farmakologiczne lub korekcję chirurgiczną.

Wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki

Wypadnięcie gruczołu 3 powieki występuje najczęściej u psów młodych, do 2 roku życia. Nazywane jest inaczej cherry eye, gdyż zmieniona tkanka wypadniętego gruczołu w przyśrodkowym kącie oka, występuje w postaci czerwonej, błyszczącej kulki, co przywodzi na myśl wisienkę. Tkanka gruczołowa może wracać na miejsce i wypadać znowu lub też pozostać wypadnięta. Dotyczyć może jednego, lub obu oczu jednocześnie.

Leczenie wypadnięcia gruczołu trzeciej powieki

Leczenie polega na odprowadzeniu i wszyciu gruczołu, a jeśli mimo wszystko nadal będzie on się przemieszczał, wówczas usuwa się go, natomiast niesie to za sobą ryzyko powstania zespołu suchego oka, na skutek zmniejszenia produkcji łez.

Dla kogo Mastif neapolitański będzie idealnym psem?

Mastif neapolitański jest psem, który wymaga doświadczonego i cierpliwego właściciela. Ze względu na to, że są one bardzo uczuciowe i przywiązują się do rodziny, należy decyzję o jego posiadaniu przemyśleć, gdyż oddanie go, może spowodować naruszenie jego delikatnej psychiki, co spowoduje w jego dalszym życiu trudności aklimatyzacyjne. Są to psy, które idealnie sprawdzą się w roli stróży, toteż najczęściej kupowane są przez posiadaczy jednorodzinnych domów z posesjami, których to mastify mają skutecznie pilnować przed nieproszonymi gośćmi i one właśnie to uwielbiają robić. Majestatycznym krokiem z lubością przechadzają się wzdłuż ogrodzenia, czujnie, cicho i spokojnie obserwując rozwój sytuacji. W stosunku do obcych nie są zbyt przyjaźnie nastawione, podobnie jak i do innych zwierząt, więc wyprowadzamy je raczej na smyczy. Psy te mocno się też ślinią, więc raczej nie nadają się do mieszkania w ekskluzywnym apartamencie. Są też wrażliwe na niskie i wysokie temperatury, więc latem należy zapewnić im zacienione miejsce, a zimą ciepły azyl. Ze względu na duże rozmiary, jak można się domyślać, dużo też jedzą, co niesie za sobą dość wysokie koszty utrzymania, o czym należy pamiętać decydując się na psa dużej rasy. Również zakup wszelkiego rodzaju preparatów czy leków (czy to profilaktyka przeciwrobacza, przeciwkleszczowa, czy też leczenie chorób, zabiegi operacyjne itp.) związany jest z większym wydatkiem niż w przypadku małego psa, gdyż wszystkie leki przeliczane są na masę ciała, więc im pies jest większy, tym odpowiednio więcej na niego wydamy, o czym przyszli opiekunowie mastifów neapolitańskich często zapominają.