Bedlington terrier: charakter, opis, choroby [zalecenia weterynarza]

Bedlington terrier jest jedną z tych ras, które raz ujrzane, pozostaną przez nas z pewnością na długo zapamiętane. Charakterystyczny wygląd owieczki o wąskiej głowie porośniętej białą czupryną, uszach zakończonych specyficznym frędzelkiem oraz miękkiej i puszystej okrywie włosowej, niewątpliwie wyróżnia je na tle innych przedstawicieli tego gatunku.

Bedlington terrier historia rasy

Nazwa tej rasy psów związana jest z miejscem pochodzenia tych terierów – miasteczkiem Bedlington w Hrabstwie Northumberland w Wielkiej Brytanii, gdzie widywano te psy od końca XVIII wieku.

Swoiście wygięty grzbiet i podkasany brzuch, odziedziczyły najprawdopodobniej po chartach, które prócz terierów szkockich, otterhoundów, czy dandie dinmont terierów uznawane są za przodków bedlingtonów.

Bedlington terier to żywiołowy pies, który ma silny instynkt łowiecki, dlatego psy tej rasy początkowo służyły pomocą myśliwym w trakcie polowań na wydry, zające i inną drobną zwierzynę. Bedlington terrier jako pies stróżujący pomagał też górnikom, gdyż zwierzęta te tępiły szkodniki zarówno w domach, jak i w kopalniach. Z czasem ich popularność wzrosła i z biednych domostw wkroczyły na arystokratyczne salony, stając się psami typowo do towarzystwa.

Inna nazwa tej rasy psów – Rothbury terrier – związana jest z osobą Lorda Rothbury, który był stacjonującym w Bedlington właścicielem ziemskim w znaczącym stopniu odpowiadającym za hodowlę i popularyzację bedlington terrierów w owych czasach. Dziś jednak nie spotkamy bedlington terriera zbyt często na naszych ulicach.

Pierwszy klub rasy bedlington terrier powstał w 1877 roku, a oficjalny wzorzec uznany przez FCI w 1987 r.

Według klasyfikacji FCI Bedlington Terrier należy do grupy 3.

Bedlington terrier charakter

Choć bedlington terriery przypominają swym wyglądem owieczki, wcale nie są tak łagodne jak przysłowiowe baranki.

Wręcz przeciwnie, charakter bedlington terrier ma zaczepny i psy czasem są wręcz agresywne w stosunku do przedstawicieli własnego gatunku, a także innych małych zwierząt. Cecha ta ceniona była niegdyś przez myśliwych, a szybkość, zwinność i mocny uścisk szczęk bedlington terriera stawiał psa wysoko w rankingu pomocników na polowaniach.

Dziś w roli psa towarzyszącego bedlington terriery wywiązują się równie dzielnie. Lubią spędzać czas z ludźmi, są ciekawskie, przyjacielskie i szybko się uczą. Dla bedlington terriera ważna jest codzienna porcja ruchu i zabawy na powietrzu, by potem mogły spokojnie oddawać się życiu rodzinnemu, towarzysząc nam w codziennych czynnościach.

Bedlington terier dobrze sprawdza się także jako pies stróżujący, ale gości przywita raczej z radością. Bedlington terier lubi się popisywać i być w centrum zainteresowania.

Dodatkowym plusem, jeśli mieszkamy w domu jednorodzinnym, będzie zamiłowanie psów tej rasy do tępienia gryzoni, więc z bedlingtonem u boku możemy być pewni, ze żadne myszy, krety czy inne szkodniki nie zagrzeją długo miejsca na naszym terenie.

Jak każdy terier, także i pies tej rasy bywa szczekliwy, więc warto uczyć terriera od małego posłuszeństwa i właściwego zachowania. Psy te dobrze dogadują się z dziećmi, a także z kotami, o ile są to nasze koty domowe. Jeśli kot sąsiadów wejdzie za nasz płot, niech lepiej ma się na baczności 😉

Bedlington terrier wygląd

Bedlington teriery są psami pełnymi wdzięku i gracji o umięśnionej, sportowej sylwetce.

Bedlington terrier waga i wielkość

Opis rasy psów bedlington terrier

Szata i umaszczenie

Włos psów tej rasy również jest specyficzny – gęsty, przypominający przędzę, z tendencją do skręcania się.

Dopuszczalne umaszczenia rasy:

• niebieskie,
• wątrobiane,
• piaskowe.

Wszystkie maści mogą być podpalane lub nie. Pożądana jest ciemna pigmentacja.

Bedlington terrier pielęgnacja

Szata włosowa Bedlington teriera ma specyficzną strukturę. Jest jednocześnie twarda i miękka i ma tendencję do skręcania się, zwłaszcza w okolicach głowy. Niestety oryginalny wygląd tej rasy psów nie przychodzi sam z siebie i o sierść trzeba dbać i pielęgnować ją bardzo intensywnie.

Bedlingtona należy regularnie wyczesywać, kąpać oraz “stylizować”, najlepiej u groomera, standardowo co około 2 miesiące.

Możemy oczywiście strzyc i trymować psy sami, nie mniej jest to trudne i pracochłonne, ale nie niewykonalne. Ponieważ raz zaniedbany pies z trudnością odzyskuje swój dawny wygląd, należy przyzwyczajać go do tych zabiegów od małego, gdyż nie ma nic gorszego niż szarpiący się w trakcie czesania zwierzak, tym bardziej taki, który musi być szczotkowany z wyjątkową regularnością.

U tej rasy psów często spotyka się problemy z drożnością kanalików nosowo łzowych, manifestujące się zwiększonym łzawieniem, mogącym prowadzić do maceracji skóry w okolicy przyśrodkowych kącików oczu, zatem codzienna toaleta tych miejsc u psów tej rasy jest jak najbardziej wskazana.

Bedlington terrier choroby

Dwurzędowość rzęs

Jest to wada wrodzona, dziedziczna polegająca na występowaniu dodatkowego rzędu rzęs w obrębie górnego lub dolnego brzegu powiekowego.

Niewłaściwie umiejscowione rzęsy przewlekle drażnią rogówkę i spojówki, powodując ich zapalenie lub nawracające wrzody rogówki.

Leczenie polega na zabiegu chirurgicznym – usunięciu rzęs za pomocą krioepilacji lub elektroepilacji.

Schorzenie może mieć charakter nawrotowy.

Zwichnięcie soczewki

Zwichnięcie soczewki polega na jej przemieszczeniu się pozycji fizjologicznej, którą zajmuje w oku prawidłowym na skutek zerwania utrzymujących ją w tym miejscu więzadeł.

Schorzenie to rozwija się na skutek dziedzicznej nieprawidłowości w ich budowie i występuje nie tylko u bedlingtonów, ale też wielu innych terierów.

Zwichnięcie soczewki rozpoznaje się na podstawie wyglądu źrenicy, przez którą widać nieprawidłowo umieszczoną soczewkę.

Dodatkowo dołączyć się mogą:

• zaburzenia widzenia,
• obrzęk rogówki,
• zapalenie innych struktur oka.

Często w przebiegu zwichnięcia dochodzi do całkowitej utraty wzroku lub konieczności usunięcia gałki ocznej ze względu na pogłębiający się stan zapalny.

Uogólniony postępujący zanik siatkówki (GPRA)

Schorzenie to związane jest z upośledzeniem funkcji czopków i pręcików siatkówki oka na skutek ich zaniku.

Początkowo, zaburzenie działania fotoreceptorów pręcików, prowadzi do “ślepoty zmierzchowej”, czyli utrudnionego widzenia po zmroku. Z czasem choroba pogłębia się i zaobserwować można, że pies ma problemy z widzeniem także za dnia.

Często GPRA pozostaje niezauważone przez długi czas, gdyż zwierzę kompensuje sobie utratę jednego zmysłu wyostrzeniem innych.

Zanik siatkówki jest nieuleczalny, a ze względu na udowodniony charakter dziedziczny, psy dotknięte PRA powinny być wykluczane z hodowli.

Aplazja punktu łzowego

Jest to wada wrodzona polegająca na niewykształceniu się punktu łzowego, który fizjologicznie jest ujściem kanalików nosowo łzowych, od strony spojówki oka.

Niedrożność kanalika prowadzi do zaburzenia odpływu łez – ich nadmiar nie jest usuwany przez jamę nosową, a wypływa od strony przyśrodkowego kącika oka.

Zwiększone łzawienie widoczne jest w postaci brązowo rdzawych smug będących przebarwieniem włosa na skutek namnażania się drożdżaków.

Możliwe jest operacyjne odtworzenie punktów łzowych, ale zdarzają się nawroty niedrożności kanalików.

Wrodzona łamliwość kości

Wrodzona łamliwość kości jest chorobą dziedziczną, charakteryzującą się zaburzeniem wytwarzania prawidłowej tkanki kostnej.

Jej przyczyną jest mutacja genu kodującego kolagen typu I, co prowadzi do powstawania kości o prawidłowej wielkości i kształcie, ale ubogiej i kruchej strukturze.

Obserwuje się wówczas mniejszą ruchliwość takich zwierząt oraz bolesność przy np. podnoszeniu na ręce.

Jako że kolagen typu I wchodzi także w skład zębiny, dotknięte tym schorzeniem zwierzęta mają zęby mleczne o różowym zabarwieniu, na skutek zbyt cienkiego szkliwa, często połamane.

Objawy kliniczne mogą mieć różne nasilenie i pojawiają się w różnym wieku.

Podstawą dla rozpoznania jest badanie kliniczne oraz RTG, gdzie widoczna jest zmniejszona gęstość kości, czasem mnogie złamania oraz ścieńczenie warstwy korowej kości długich.

Choroba jest nieuleczalna, a terapia polega jedynie na zaopatrzeniu złamań lub w zaawansowanych stanach na tzw. humanitarnej eutanazji.

Idiopatyczne zapalenie wątroby

Jest to choroba charakteryzująca się występowaniem długotrwałych stanów zapalnych wątroby o często nieustalonej przyczynie.

Pojawia się najczęściej u psów w średnim oraz starszym wieku, a najczęstsze objawy to:

• brak apetytu,
• spadek masy ciała,
• wymioty i biegunka z krwią,
• polidypsja/poliuria,
• żółtaczka.

Do diagnostyki wykorzystuje się badanie krwi z oznaczeniem enzymów wątrobowych.

AST, ALT i ALP jest często kilkukrotnie podwyższone, wzrasta też poziom bilirubiny, kwasów żółciowych i amoniaku.

Mocz chorego bedlington terriera przyjmuje barwę pomarańczową ze względu na zwiększone stężenie bilirubiny.

Potwierdzeniem wstępnego rozpoznania jest badanie biopsyjne wątroby, ale ze względu na zwiększoną skłonność do krwawień, jest ono ryzykowne.

Terapia to przede wszystkim glikokortykosteroidy w najmniejszej skutecznej dawce, połączone z podawaniem kwasu ursodeoksycholowego.

W związku z tym, że choroba jest przewlekła, a stosowane leki mogą mieć różne działania uboczne, niezbędne są okresowe badania oraz ścisła kontrola lekarsko weterynaryjna.

W przypadkach zaawansowanych – z wodobrzuszem i żółtaczką – rokowanie jest niepomyślne.

Zapalenie wątroby bedlington terrierów

Jest to choroba typowa dla tej rasy psów, dziedzicząca się w sposób autosomalny recesywny.

U jej podstaw leży gromadzenie się miedzi w komórkach wątrobowych, na skutek zaburzeń jej transportu wraz z żółcią poza ten narząd.

Przyjmować może ona 3 formy:

Leczenie polega na stosowaniu leków chelatujących miedź, płynoterapii, i dietoterapii w zależności od postaci choroby.

Dla kogo bedlington terrier będzie idealnym psem?

Bedlington terriery są psami dla osób, które mają czas oraz cierpliwość, nie tyle, co do ich charakteru, chociaż do niego też, ale przede wszystkim do regularnej pielęgnacji ich okrywy włosowej. Właśnie ta czynność często odstrasza przyszłych właścicieli i jest prawdopodobnie jedną z przyczyn stosunkowo niewielkiej popularności rasy.

Dodatkowo zapotrzebowanie na aktywność fizyczną jest u bedlington terriera również dość wysokie. Psy tej rasy lubią różnorodną rozrywkę – od zwykłych spacerów, poprzez trekking górski, pływanie, agility, flyball i inne psie sporty.

Bedlingtony mają w sobie dwie skrajne osobowości. Z jednej strony potrafią być wesołymi i energicznymi towarzyszami zabaw dla dzieci, a z drugiej opanowanymi i statecznymi kompanami dla osób starszych.

Czasem są ciche i układne, innym razem agresywne, konfliktowe i gotowe do natychmiastowej akcji. Najczęściej potrafią znaleźć złoty środek i wypośrodkować skrajne emocje, ale żeby im w tym pomóc należy poddać je szkoleniu, najlepiej już w szczenięcych latach.