Clumber spaniel: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby

Clumber spaniel jest największym i najcięższym psem wśród spanieli.

Pochodzi on z Wielkiej Brytanii, natomiast spaniele jako grupa wyodrębniły się ok. IV wieku p.n.e.

Przodkowie współczesnych nam przedstawicieli tych czworonogów, opisywani jako długowłose psy o zwisających uszach, żyli na terenie Hiszpanii w okolicach VII-VIII wieku.

Psy te wykorzystywane były w trakcie polowań, na których pełniły funkcje płochaczy, czyli wypłaszały zwierzynę z ukrycia, wprowadzając ja na celownik myśliwego, oraz aportowały ją po strzale.

Sam Clumber Spaniel trafił najprawdopodobniej na Wyspy Brytyjskie za sprawą francuskiego księcia de Noailles, który pragnął uratować swoje psy przed szerzącą się w jego kraju rewolucją.

Zwierzaki trafiły to Newcastle do posiadłości Clumber Park, skąd zaczerpnęły swoją nazwę.

Psy te stały się popularne zwłaszcza wśród arystokratów (gdyż oni głównie polowali), a ich wielbicielem był m.in. książę Albert, mąż królowej Wiktorii i jego syn Edward VII.

W kolejnych latach rasa dotarła do innych krajów europejskich oraz do Ameryki Północnej, natomiast dziś, nie należy ona do najpopularniejszych, również w naszym kraju.

Według klasyfikacji FCI clumber spaniel należy do grupy 8.

Clumber spaniel charakter

Clumber spaniel jako pierwotnie pies polujący odznacza się wytrzymałością, determinacją w działaniu i inteligencją.

Uwielbia buszować w trawach i krzakach, ma doskonały węch i nie boi się żadnej pracy oraz niesprzyjających warunków środowiskowych.

Może nie wygląda na zbyt energicznego czy zwrotnego, ale jest bardziej zwinny, niż by się wydawało.

Szybko się uczy, choć jak każdy spaniel bywa uparty.

Nie wykazuje oznak nadmiernej dominacji, czy agresji, a w swoim zachowaniu jest raczej powściągliwy i opanowany, choć potrafi okazać uczucia swoim właścicielom, ale obcym raczej niespecjalnie.

Psy te dojrzewają późno, więc ich szczenięctwo i typowe dla niego pakowanie się w kłopoty i rozrabianie, trwa u nich kilka lat.

Znajdą wspólny język z dziećmi oraz kotami, fretkami, czy innymi domowymi zwierzakami, ale muszą być z nimi chowane od małego lub stopniowo przyzwyczajane do ich obecności.

Lubią ruch na świeżym powietrzu, najlepiej w postaci długich spacerów.

Pamiętajmy, że wypuszczenie ich na posesję nawet na pół dnia nie musi być związane z aktywnością fizyczną psa, gdyż może on ten czas przeleżeć, a do ruchu niezbędna jest motywacja, najlepiej w postaci kompana.

Jak wygląda Clumber spaniel?

Clumber spaniel jest grubokościstym psem o masywnej sylwetce.

Wysokość

Wysokość w kłębie psa samca wynosi 47 – 49 cm, samicy 44 – 48 cm.

Waga

Waga dorosłego psa to około 36 kg, a suki 29,5 kg.

Opis rasy

• Głowa kwadratowa, ciężka z dobrze zaznaczonym guzem potylicznym, łukami nadoczodołowymi i stopem.
• Kufa prostokątna, masywna, z dobrze rozwiniętymi faflami.
• Szczęki mocne z kompletem zębów ustawionych w zgryzie nożycowym.
• Oczy ciemnobursztynowe, o zamyślonym wyrazie.
• Uszy duże, opadające ku przodowi w kształcie liścia winorośli, pokryte prostymi włosami.
• Szyja gruba i mocna.
• Klatka piersiowa głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami.
• Grzbiet prosty i długi, a lędźwie muskularne.
• Ogon nisko osadzony, gruby, pokryty piórem, zwęża się ku końcowi.
• Kończyny proste i mocne, stosunkowo krótkie, dobrze wyrzeźbione.
• Łapy duże i okrągłe.

Umaszczenie

Okrywa włosowa gładka i gęsta.

Na klatce piersiowej i kończynach włos wyraźnie dłuższy.

Preferowane umaszczenie jednobarwne – białe z cytrynowymi znaczeniami.

Dopuszczalne znaczenia pomarańczowe i nieznaczne łaty na głowie.

Pielęgnacja i żywienie

Sierść clumbera staramy się wyczesywać dość często, minimum 2 razy w tygodniu, by zachowała ona swoją miękkość i nie plątała się w nieestetyczne, trudne do rozczesania kołtuny.

Szczególną uwagę poświęcamy sierści na uszach, łapach i w pachwinach.

Psy oczywiście linieją i to dość intensywnie, więc czesanie jest również sposobem na pozbycie się martwego włosa w sposób skondensowany, by nie fruwał on po całym domu, choć i tak w pewnym stopniu będzie.

Kąpiel psa zaleca się raz na 1 – 2 miesiące. Okresowo sprawdzamy stan uszu, zębów i pazurów.

Ze względu na to, że uszy clumberów są długie i dość ciężkie, mogą się u nich częściej rozwijać stany zapalne przewodów słuchowych zewnętrznych, szczególnie po kąpieli w jeziorze.

Jeśli chodzi o karmę dla psa clumber spaniele nie mają jakichś specyficznych wymagań, więc podawać im możemy zarówno karmy gotowe, jak i przygotowywać im posiłki sami, pamiętając o zbilansowaniu składników odżywczych.

Ponieważ psy te mają tendencję do tycia, a ich wydłużony kręgosłup może ucierpieć na skutek konieczności dźwigania zbyt dużej ilości kilogramów, dlatego dbajmy o jego linię.

Warto dbać też o ich stawy suplementując preparaty z glukozaminą i chondroityną, zwłaszcza u psów starszych.

Clumber spaniel choroby

Ektropium

Ektropium jest to wada powiek, polegającą na ich wywinięciu się na zewnątrz, przez co poszerza się szpara powiekowa, oko się nie domyka, a spojówka ulega odsłonięciu.

Skutkiem ektropium jest najczęściej zaczerwienienie i przewlekłe zapalenie spojówek, zwiększony wypływ łez, a czasem zapalenie rogówki.

Leczenie polega na stosowaniu miejscowych preparatów nawilżających, a przy dużej wadzie niezbędna jest plastyka powiek.

Entropium

Entropium to wada przeciwstawna do ektropium, polegająca na wwinięciu się powieki do środka, w kierunku gałki ocznej, przez co dochodzi do przewlekłego drażnienia powierzchni rogówki przez rzęsy.

Skutkiem entropium jest najczęściej łzawienie, mruganie, zapalenie spojówek oraz wrzodziejące lub barwnikowe zapalenie rogówki.

Leczenie polega na plastyce powiek.

Oko romboidalne

Oko romboidalne lub inaczej diamentowe oko jest to wada powiek, będąca połączeniem dwóch wyżej wymienionych.

Jednocześnie występuje ektropium i entropium powieki dolnej oraz entropium powieki górnej.

Wadzie tej towarzyszą te same objawy czy powikłania co w przypadku entropium i ektropium, czyli łzawienie, zapalenie spojówek, uszkodzenia rogówki i inne.

Leczenie również polega na plastyce chirurgicznej lub przy niewielkiego stopnia zmianach, stosowaniu leków przeciwzapalnych lub nawilżających.

Dysplazja stawów biodrowych

Clumber spaniele są rasą wysoce obciążoną skłonnością do dysplazji stawów biodrowych.

Dysplazja stawów biodrowych polega na wadliwym połączeniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego poprzez ich nieprawidłowe ukształtowanie.

Niedopasowanie główki kości udowej do panewki kości biodrowej powoduje zaburzenie mechanizmu podciśnieniowego pomiędzy tymi strukturami, co prowadzi do niestabilności.

HD ma podłoże poligenetyczne, a do jej występowania przyczyniają się także czynniki modyfikujące, takie jak zbyt szybkie tempo wzrostu, nadmierna ilość ruchu czy nieprawidłowe żywienie szczeniąt.

Najczęściej objawy dysplazji u psa uwidaczniają się w wieku 6-12 miesięcy, a są to przede wszystkim niechęć do ruchu, trudności przy wstawaniu, królicze skoki oraz sztywny chód.

Rozpoznanie dysplazji stawiane jest na podstawie danych z wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia RTG w sedacji.

Sposoby leczenia dysplazji są uzależnione od wieku, masy ciała oraz stopnia zaawansowania zmian zwyrodnieniowych.

Leczenie zachowawcze stosuje się u zwierząt ze słabo nasilonymi objawami i tych u których zabieg nie wchodzi z różnych powodów w grę.

Do najczęściej wykonywanych zabiegów chirurgicznych należą:

• resekcja główki kości udowej,
• potrójna osteotomia miednicy,
• pectinektomia.

Zaćma

Zaćma to choroba polegająca na postępującym zmętnieniu soczewki, prowadzącym najpierw do osłabienia, a potem do całkowitej utraty zdolności widzenia.

Wśród jej przyczyn opisuje się m.in. mutacje genowe, choroby metaboliczne, czy urazy mechaniczne.

Tzw. zaćma młodzieńcza, występująca u psów młodych, może być wywołana także przez infekcje wirusowe, zatrucia, czy niedobory mineralne u ciężarnej suki.

Przy predyspozycji rasowej do zaćmy mówimy z reguły o zaćmie dziedzicznej.

Podejrzenie choroby nasuwa biaława soczewka widoczna przez otwór źreniczny.

Rozpoznanie choroby ustala się na podstawie badania oftalmoskopem.

Zwierzęta ze stwierdzoną zaćmą dziedziczną nie powinny być wykorzystywane do hodowli.

Leczenie polega na zabiegu chirurgicznym wykonanym metodą fakoemulsyfikacji.

Zabieg jest w zasadzie jedyną skuteczną metoda walki z chorobą, gdyż nie ma leczenia farmakologicznego.

Niedobór fosfatazy dehydrogenazy pirogronianowej (PDP1)/ Miopatia mitochondrialna

Niedobór fosfatazy dehydrogenazy pirogronianowej to wada dziedziczna występująca u Clumber spanieli i Sussex spanieli.

Choroba dziedziczy się w sposób autosomalny recesywny, a współczynnik nosicieli według badań wynosi ok. 20 %.

Zaburzenie to charakteryzuje się zbyt małym stężeniem wspomnianego enzymu, który odpowiada przede wszystkim za procesy metabolizmu węglowodanów w organizmie.

W skrócie na skutek mutacji genetycznej dochodzi do wzrostu stężenia mleczanów i pirogronianów w surowicy, a co za tym idzie powstania kwasicy metabolicznej.

Glikoliza przybiera na sile, ale niewystarczające ilości wytworzonego ATP skutkują nietolerancją wysiłkową u psów.

Pierwsze objawy obserwuje się u psów w wieku ok. 1 roku.

Widoczne jest szybkie męczenie się.

Po odpoczynku pies wraca do normalnej zabawy, by za chwilę znów osłabnąć.

W celu wykrycia nosicieli, co ma znaczenie przy tworzeniu par hodowlanych, możliwe jest wykonanie testu genetycznego.

Brak jest możliwości leczenia przyczynowego, a rokowanie jest złe.

Choroby krążka międzykręgowego (IVDD)

Ze względu na wydłużony tułów clumber spaniele, podobnie jak m.in. jamniki, czy bassety, predysponowane są do chorób zwyrodnieniowych krążków międzykręgowych.

Najczęstszą z nich jest dyskopatia, czyli wypadnięcie lub przesunięcie krążka międzykręgowego (tzw. dysku), na skutek zwapnienia lub zwyrodnienia pierścienia włóknistego.

Uwolnione jądro miażdżyste uwypukla się do kanału kręgowego, powodując ucisk na rdzeń i korzenie nerwów, wywołując w ten sposób różnego stopnia ból, aż do paraliżu włącznie.

Do diagnostyki niezbędne jest RTG, mielografia, tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny.

Leczenie w zależności od stopnia zaawansowania choroby może być zachowawcze lub chirurgiczne.

Leczenie zachowawcze to przede wszystkim ograniczenie ruchu, leki przeciwzapalne i przeciwbólowe, fizjoterapia i kinezyterapia.

Leczenie chirurgiczne przeprowadzane jest w specjalistycznych lecznicach.

Najczęściej wykonuje się zabieg:

• hemilaminektomii (poszerzenia kanału kręgowego),
• fenestracji (usunięcia jądra miażdżystego).

Dla kogo clumber spaniel będzie idealnym psem?

Clumber spaniel jest psem, który raczej nie nadaje się do życia w mieszkaniu, ze względu na dwie podstawowe wady, a mianowicie intensywne linienie oraz ślinienie się, co raczej nie jest pożądanym zjawiskiem w luksusowym apartamencie.

Ich ślinę znaleźć można podobno w najmniej oczekiwanych miejscach, gdyż potrafią ją rozrzucać na znaczne odległości 😉

Dodatkowo clumbery lubią one zjadać różne niezabezpieczone przed nimi przedmioty, typu zabawki, papierowe ręczniki czy nawet śmieci, więc raczej musimy mieć zwierzaka na oku, chronić co się da przed jego zasięgiem i od małego oduczać tego typu zachowań.

Tendencjom do takiego brojenia sprzyja niewątpliwie pozostawienie ich samych na dłuższy czas, zatem raczej nie nadają się dla osób mieszkających samotnie.

Ich poziom aktywności można uznać za średni.

Nie wymagają one bardzo dużej ilości ruchu, a od biegu wolą raczej spacer.

Dla zachowania formy i linii potrzebują ok. dwóch półgodzinnych spacerów dziennie lub krótszego czasu aktywności o większej intensywności.

Dużo radości przynosi im aportowanie, oczywiście udział w polowaniu oraz psie sporty, takie jak posłuszeństwo, tropienie, czy freestyle.

Lubią też wodę, więc wypad nad jezioro również je zadowoli.

I jeszcze informacja dla osób, które mają lekki sen – możecie nie pospać się w jednym pokoju z clumberem, gdyż większość egzemplarzy głośno chrapie.