Dog argentyński: charakter, opis, choroby [zalecenia weterynarza]

Historia rasy

Dog argentyński (Dogo Argentino, Argentinean Mastiff) to pies, którego przeszłość jest skomplikowana niczym argentyńska telenowela, a w jego żyłach płynie krew tak wielu ras, że trudno je wszystkie zliczyć.

Wytrzymały dog argentyński należy do grupy molosów, czyli wywodzących się od doga tybetańskiego psów odznaczających się dużymi rozmiarami oraz niezwykłą siłą i odwagą, wykorzystywanych przede wszystkim jako psy bojowe.

Molosy te, znane początkowo jako dogi asyryjskie, przybyły do Europy z Tybetu wraz z wędrówkami ludów koczowniczych.

Dogo argentino to wszechstronne psy myśliwskie, które służyły jako pomocnicy pasterzy, stróże oraz walczyły z powodzeniem na arenach.

Kiedy w późniejszych latach Hiszpanie dotarli do Argentyny – kraju uznawanego za rodzimy dla doga argentyńskiego – przywieźli ze sobą własne psy podobne dogom argentyńskim, które wykorzystywali do obrony majątków i ścigania niewolników, a także polowań na dzikie koty, głównie pumy, jaguary, a także dziki i pekari atakujące miejscowe bydło.

Białe umaszczenie psów dogo argentino sprzyjało ich szybkiemu odróżnieniu od zwierzyny łownej oraz identyfikacji odniesionych ran.

Na początku XX wieku krzyżówki tzw. bojowego psa z Cordoby, który sam był już mieszanką wielu różnych ras, pozwoliły na wyodrębnienie osobników o określonym eksterierze i cechach charakteru, których dalsza hodowla doprowadziła do oficjalnego uznania rasy przez FCI w 1973 roku. W znaczący sposób przyczynili się do tego dr Antonio Nores Martinez oraz jego brat Augustin.

I tak dog argentyński, będący mieszanką m.in. wilczarza irlandzkiego, boksera, bulteriera, pointera, buldoga angielskiego i doga de Bordeaux, zawitał do wielu krajów na całym świecie w tym i do Polski zyskując stopniowo popularność i pojawiając się na ulicach wielu miast.

Niestety ze względu na specyfikę jego charakteru, która selekcjonowana była głównie pod kątem bojowym i myśliwskim (silny instynkt łowiecki psa myśliwskiego), nie wszyscy mogą zostać opiekunami pięknych i skądinąd sympatycznych dogo argentino, gdyż niewłaściwe ich prowadzenie może mieć zgubne konsekwencje (ten pies stróżujący należy do ras psów uznawanych za agresywne).

Według klasyfikacji FCI dog argentyński należy do grupy 2.

Dog argentyński charakter

Dog argentyński jako pies myśliwski odznacza się pracowitością, wytrzymałością, odwagą. Dog argentyński ma znakomity węch.

Dog argentyński to pies, który nie daje się łatwo sprowokować i jest opanowany, ale jeśli wymaga tego sytuacja, potrafi bronić się i zaatakować przeciwnika. Stąd dla utrzymywania takiego dużego psa niezbędne jest nie tylko profesjonalne szkolenie, ale i odpowiedni opiekun, którego zdecydowanie, charyzma i pewność siebie wzbudzą u doga argentyńskiego respekt i umożliwią trzymanie go w ryzach. Dodatkowo fakt umieszczenia psa w wykazie ras psów uznawanych za agresywne nasuwa przekonanie, że w nieodpowiednich rękach zwierzę może mieć tendencję do nadmiernej agresji, co czyni je niebezpiecznymi dla otoczenia. Prawidłowo ułożony dog argentyński jest przywiązany do właścicieli, łagodny i przyjacielski, szczególnie względem dzieci.

Dog argentyński lubi ruch i potrzebuje go dużo. Dog argentyński dobrze sprawdzi się też jako stróż, ze względu na silny instynkt terytorialny oraz budzący strach wygląd. Dogi argentyńskie to psy mało szczekliwe, więc nie alarmują bez potrzeby, ale bronią skutecznie. Dogi argentyńskie ą nieufne wobec obcych ludzi i zwierząt, ale szczególnie niski próg tolerancji mają w stosunku do samców, zwłaszcza na własnej ziemi.

Dogi te jako psy odporne pracujące wymagają ciągłego zajęcia. Nie dla nich siedzenie cały dzień i nic nie robienie, gdyż psy te szybko się nudzą, co najczęściej prowadzi do zachowań destrukcyjnych.

Ze względu na duże rozmiary oraz zamiłowanie do pilnowania czegoś, dogi argentyńskie lepiej będą się czuły, mając możliwość swobodnego wybiegu niż w mieszkaniu, ale nie zapominajmy o tym, że nie zastąpi im to długiego spaceru.

Ważne jest też to, by pies rasy dog argentyński przebywał dużo z ludźmi, rodziną i czuł się jej członkiem. Może nie wygląda, ale dog argentyński jest psem bardzo uczuciowym i mającym silną potrzebę kontaktu z człowiekiem.

Dog argentyński jest psem, który czasem potrafi zachowywać się jakby nie zdawał sobie sprawy z własnych rozmiarów i bez ceregieli pakuje swoje kilkadziesiąt kilogramów na nasze kolana, domagając się pieszczot.

Wyobcowanie go i zostawanie na cały dzień w budzie samemu sobie, również prowadzić może do zachowań agresywnych. Angażujmy doga argentyńskiego we wspólne spacery, bieganie, agility, trekking czy aportowanie, co pozwoli na wytworzenie przyjaznej i niepowtarzalnej więzi, jaka może powstać tylko pomiędzy człowiekiem a dogiem argentyńskim.

Opis rasy

Dog argentyński to silny pies należący do ras dużych, przykuwający uwagę harmonijną budową i muskularną, prostokątną sylwetką.

Wzorzec rasy Dogo Argentino

Pies argentyński w ruchu jest sprężysty, dynamiczny i zwinny. Charakterystyczne u psów tej rasy jest widoczne naprężenie sylwetki i błyskawiczna reakcja w przypadku, gdy psa coś zainteresuje.

Dog argentyński umaszczenie

Okrywa włosowa krótka i gładka z podszerstkiem różnej gęstości, w zależności od klimatu. Dog argentyński ma umaszczenie całkowicie białe, ale dopuszcza się też maść typu “pirat” z czarnym monoklem wokół oka na jednej powiece.

Pielęgnacja doga argentyńskiego

Z racji tego, że sierść psa jest krótka, z niewielką ilością podszerstka, pielęgnacja doga argentyńskiego ogranicza się zasadniczo do jej wyczesania 1-2 razy w tygodniu.

Dogi argentyńskie bardzo lubią wodę, więc namówienie ich na kąpiel nie powinno być zbyt trudne, ale staramy się nie robić tego zbyt często, lecz tylko wtedy, gdy skóra tego wymaga.

Dogi argentyńskie mają też skłonność do alergii, jak większość białych ras, zatem warto obserwować i przeglądać je pod kątem niepokojących zmian i konsultować je z lekarzem weterynarii zgodnie z zasadą “lepiej wcześniej niż później”.

Reszta to podstawowa pielęgnacja, czyli okresowa kontrola długości pazurów, stanu zębów i czystości uszu doga argentyńskiego.

Dog argentyński karmienie

Z racji pokaźnych rozmiarów, oczywiste jest, że dog argentyński pochłania spore ilości jedzenia.

Jako rasa nie ma specyficznych wymagań żywieniowych, więc odpowiednia będzie dla nich karma dla psa, którą standardowo skarmiamy psy dużych ras.

Możemy korzystać zarówno z dostępnych na rynku karm gotowych, jak i przygotowywać posiłki dla doga argentyńskiego samodzielnie, dbając o bilans mikro i makro składników.

Dogi argentyńskie to nie są niejadki – większość mogłaby wejść do paczki karmy i jeść, póki nie pękną, musimy pożywienie dawkować, adekwatnie do masy ciała oraz aktywności doga argentyńskiego.

Dla psów pracujących ważne jest, by karma zawierała optymalne ilości wysokiej jakości białka. Oczywiście ilość i jakość pozostałych składników jest również istotna.

Dorosłe dogi argentyńskie najlepiej jest karmić 2 – 3 razy dziennie, by ograniczyć ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka.

Dog argentyński choroby

Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Kardiomiopatia rozstrzeniowa u doga argentyńskiego to choroba mięśnia sercowego, której istotą jest rozstrzeń tego mięśnia, czyli ścieńczenie ścian i poszerzenie jam serca.

Zmiany te skutkują spadkiem kurczliwości i prowadzą do niewydolności krążeniowej.

Schorzenie to ma charakter progresywny, a jego objawy obserwujemy często dopiero w stanie zaawansowanym.

Należą do nich:

• kaszel u psa,
• nietolerancja wysiłkowa,
• osłabienie,
• duszność,
• obrzęk płuc i/lub wodobrzusze.

U dogów występuje kardiomiopatia typu wilczarza, charakteryzująca się łagodnym przebiegiem, a zmiany w badaniu echokardiograficznym widoczne mogą być już u kilkumiesięcznych szczeniąt.

Same psy długo nie prezentują objawów – pojawiają się one statystycznie w wieku ok. 6 lat.

Leczenie, nawet intensywne, ma na celu wspomożenie serca i złagodzenie objawów, ale choroba jest nieodwracalna.

Głuchota wrodzona

Głuchota wrodzona jest wadą genetyczną, do której predysponowane są głównie psy o białym umaszczeniu, jednak dokładny mechanizm dziedziczenia tej wady nie został jeszcze poznany.

Przyczyną głuchoty jest zwyrodnienie nerwu VIII, nazywanego przedsionkowo-ślimakowym lub statyczno-słuchowym, który przekazuje informacje dźwiękowe do mózgu.

Szczeniaki doga argentyńskiego dotknięte tą chorobą wykazują brak reakcji na bodźce akustyczne już od pierwszych tygodni życia.

Zwierzaki takie mogą być nerwowe, nie reagować na polecenia oraz nawoływanie.

Do potwierdzenia, czy pies argentyński faktycznie nie słyszy, służy badanie metodą BAER (Brainstem Auditory Evoked Response).

Badanie to polega na oznaczeniu słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu, co pozwala na ocenę sprawności słuchu.

Najczęściej wykonuje się w lekkiej sedacji.

W naszym kraju znajduje się kilka specjalistycznych ośrodków w których możemy to badanie wykonać m.in. w:

• Warszawie,
• Wrocławiu,
• Olsztynie.

Głuchota jest schorzeniem nieuleczalnym, ale psy nią dotknięte mogą funkcjonować normalnie, jeśli zapewnimy im odpowiednie ku temu warunki.

Pamiętać należy przede wszystkim o tym, że nie słysząc naszych ostrzeżeń czy wołania, mogą np. nieświadomie wybiec na jezdnię, stwarzając zagrożenie dla siebie i innych, dlatego należy nauczyć się i wypracować odpowiednie metody postępowania z takimi zwierzętami.

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych jest chorobą, którą obarczonych jest wiele ras psów, szczególnie dużych i olbrzymich.

HD (hip dysplasia) polega na wadliwym ukształtowaniu struktur wchodzących w skład stawu biodrowego i ich niewłaściwym połączeniu.

Jej powstawaniu prócz skłonności genetycznych sprzyjają także tzw. czynniki środowiskowe, takie jak nadmierna ilość ruchu w okresie wzrostu szczenięcia, szybkie tempo wzrostu oraz nieprawidłowe żywienie.

Psy przychodzą na świat z prawidłowymi stawami biodrowymi, a rozwój dysplazji następuje na skutek braku równowagi pomiędzy wzrostem tkanek twardych i miękkich, co skutkuje deformacją, bolesnością i przewlekłymi stanami zapalnymi w obrębie tych struktur.

Pierwsze objawy mogą pojawić się już u zwierząt kilkutygodniowych, ale najczęściej zauważalne będą dopiero w wieku 6-12 miesięcy.

W przypadku drobnych przewlekłych uszkodzeń chrząstki dojść może do zgrubienia torebki i wtórnej stabilizacji stawu, przez co oznaki zauważymy dopiero u psów o. 5–letnich.

Jest to tzw. dysplazja psów dorosłych.

Objawy dysplazji

• niechęć do ruchu,
• preferowanie pozycji leżącej,
• kulawizna,
• sztywny chód.

Dla wczesnego wykrycia dysplazji u szczeniąt w wieku ok. 4 – 6 miesięcy wykonuje się profilaktyczne zdjęcie RTG stawów biodrowych, przeprowadzane w sedacji.

Leczenie w zależności od wieku zwierzęcia i stopnia zaawansowania może być farmakologiczne lub chirurgiczne.

Jego celem jest zmniejszenie lub zniesienie dolegliwości bólowych oraz spowolnienie rozwoju choroby.

Do najczęściej stosowanych technik operacyjnych należą:

• resekcja główki kości udowej,
• pektinektomia,
• potrójna osteotomia miednicy.

Skręt żołądka

Rozszerzenie żołądka polega na nagłym zwiększeniu jego objętości na skutek nagromadzenia się w nim zbyt dużej ilości pożywienia lub gazów z pokarmów łatwo fermentujących.

Najczęściej występuje u psów ras dużych o głębokiej klatce piersiowej, ale może pojawić się również u innych ras.

Ponieważ spożycie nadmiernej ilości pożywienia na raz sprzyja rozszerzeniu i skrętowi żołądka, bardziej narażone będą psy, które karmione są raz dziennie.

Objawy skrętu żołądka

• bezskuteczne próby wymiotów,
• ślinotok,
• powiększenie obrysu powłok brzusznych,
• duszność,
• zasinienie błon śluzowych,
• utrata przytomności,
• tachykardia,
• rozstawienie kończyn.

ORŻ jest stanem nagłym wymagającym natychmiastowej interwencji lekarskiej.

Dla potwierdzenia podejrzenia wystąpienia rozszerzenia i skrętu wykonuje się RTG.

Leczenie w przypadku rozszerzenia to najczęściej punkcja i/lub płukanie żołądka, natomiast skręt kwalifikuje się do zabiegu operacyjnego.

Dla kogo Dogo Argenino będzie idealnym psem?

Psy rasy dog argentyński znajdują się na liście 11 ras uznawanych za agresywne zawartej w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne, którego podstawą prawną jest Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt. Oznacza to, że hodowla lub utrzymywanie psa rasy dog argentyński wymaga uzyskania specjalnego zezwolenia wydanego przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwego ze względu na planowane miejsce prowadzenia hodowli lub utrzymywania psa na wniosek przyszłego posiadacza. Ze względu na to, że rasa uznawana jest za agresywną, decyzja o zakupie doga argentyńskiego wymaga zatem przemyślenia.

Ten bojowy pies nie jest polecany osobom bez doświadczenia, gdyż potrzebuje opiekuna, który wie już co nieco na temat psiej psychologii oraz umie postępować z tymi czworonogami. Ich przywódca musi być zatem cierpliwy, konsekwentny, stanowczy, ale nie okrutny i przede wszystkim nie używać w stosunku do niepokornego zwierzaka siły, gdyż to z pewnością obróci się przeciwko niemu.

Bardzo ważnym etapem jest socjalizacja szczenięcia, która zaczyna się już w hodowli, a następnie kontynuowana jest w nowym domu. Ważne, by za młodu zetknąć psa z jak największą ilością różnych sytuacji i osób, by potrafił odróżnić prawdziwe niebezpieczeństwo od sytuacji niewymagającej interwencji. Jeśli ten silny pies argentyński będzie się bał nowych rzeczy, strach taki również może przerodzić się w agresję jako linię obrony. Dobrym pomysłem zdaje się być skorzystanie z coraz popularniejszych w Polsce tzw. psich przedszkoli.

Psy rasowe dogi argentyńskie to psy rodzinne i mogą być dobrymi kompanami zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i osób samotnych, o ile poświęcą im wystarczającą ilość czasu i uwagi.