Papillon zwany inaczej spanielem kontynentalnym miniaturowym należy do jednej z najstarszych europejskich ras. Za jego ojczyznę uznaje się dwa kraje, a mianowicie Francję i Belgię. Nazwa papillon (motyl) wywodzi się z języka francuskiego i nawiązuje do charakterystycznych, stojących i pokrytych długim, falistym włosem uszu, przypominających skrzydła motyla.

Starszą i rzadszą dziś odmianą spanieli kontynentalnych jest phalene (ćma), której opadające uszy, przypominają z kolei złożone skrzydła ćmy. Zarówno phalene, jak i papillon uznawane są przez FCI za odrębne rasy od 1969 roku.

Papillony szturmem wkroczyły na francuskie i hiszpańskie dwory ok. XVI wieku, stając się natychmiast ulubieńcami arystokratów oraz królów. Można je było spotkać m.in. u boku Ludwika XIV, czy Marii Antoniny. Spaniele te były także nieodłącznymi postaciami scen rodzajowych malowanych przez znanych artystów takich jak Giotto, Rembrandt, Velazquez, czy Tycjan.

Rewolucja Francuska miała duży wpływ na ograniczenie populacji spanieli kontynentalnych, gdyż utożsamiane z luksusem pieski dzieliły losy swych bogatych właścicieli. Historia głosi, że papillon należący do Marii Antoniny towarzyszył swej skazanej na śmierć właścicielce do ostatnich chwil.

Dziś papillony są popularne na całym świecie, a zainteresowanie rasą wciąż rośnie. Najbardziej znanymi przedstawicielami tej rasy byli Kirby, znany jako Ch. Loteki Supernatural Being, który pobił rekord w ilości wygranych w jednym roku najważniejszych psich zawodów oraz Sammy, należący do idola nastolatek – Justina Biebera.

Według klasyfikacji FCI papillon należy do grupy 9.

Papillon charakter

Papillony to wesołe i pełne energii typowe psy do towarzystwa. Uwielbiają być w centrum uwagi i potrzebują dużo kontaktu z właścicielem, do którego bardzo się przywiązują.

Bywają też zazdrosne, gdy ich pan zbyt dużo zainteresowania poświęca innym, co dość ostentacyjnie pokazują, jednak są w stanie zaakceptować inne zwierzęta w domu.

Źle znoszą samotność i są bardzo wrażliwe. Mimo małych rozmiarów potrafią zaczepiać większe od siebie psy, a my musimy je potem ratować z opresji.

Łatwo się aklimatyzują i nadają zarówno do małego mieszkania w centrum, jak i domu na peryferiach. Oczywiście jak każdy pies papillony potrzebują dla prawidłowego rozwoju codziennej dawki ruchu i zabawy. Są przyjaźnie nastawione do ludzi, łatwe w utrzymaniu i spokojne co czyni z nich idealne psy rodzinne. Sprawdzą się również w psich sportach typu agility.

Papillony są inteligentne i posłuszne, ale wymagają konsekwencji w postępowaniu z nimi, gdyż w przeciwnym wypadku wejdą nam na głowę.

Papillon opis rasy

Papillon to harmonijne zbudowany, elegancki piesek, należący do ras miniaturowych.

Wielkość i waga

Wysokość w kłębie dorosłego osobnika wynosi 20 -28 cm, a masa ciała waha się w przedziale 4 -5 kg dla samców i 3 – 4 kg dla suk.

Wygląd

Głowa lekka i proporcjonalna o nieco zaokrąglonej czaszce i dobrze zaznaczonym stopie.
Kufa trochę krótsza niż czaszka, o prostym grzbiecie, zakończona czarną truflą nosa.
Wargi pigmentowane, wąskie i przylegające, osłaniają komplet zębów ustawionych w zgryzie nożycowym.
Oczy w kształcie migdała, duże i ciemne, otoczone czarną obwódką powiek.
Wysoko osadzone i szeroko rozstawione uszy są charakterystyczną cechą papillona. Porastający je włos jest długi i falisty po wewnętrznej stronie, natomiast część zewnętrzną pokrywają długie frędzle.
Szyja średniej długości, lekko łukowata, przechodzi w stosunkowo długi i prosty grzbiet.
Klatka piersiowa szeroka i głęboka o dobrze wysklepionych żebrach.
Brzuch lekko podkasany.
Ogon osadzony wysoko, obficie porośnięty włosem, tworzącym pióro. Kończyny proste i delikatne, niezbyt długie.
Łapy tzw. zajęcze, o twardych opuszkach, porośnięte między palcami gęstym owłosieniem.

Umaszczenie

Okrywa włosowa gęsta, lekko falująca i błyszcząca, bez podszerstka.

Włos krótki na kufie, przedniej stronie kończyn piersiowych i poniżej stawu skokowego, średnio długi na tułowiu i długi na szyi, uszach, udach, ogonie i tylnej stronie kończyn piersiowych.

Dopuszczalne są wszystkie maści na białym tle, które musi dominować na tułowiu i nogach. Na głowie pożądana biała strzałka.

Papillon pielęgnacja i żywienie

Mimo że jedwabiście gładka sierść papillona sprawia wrażenie wymagającej w pielęgnacji w rzeczywistości jest ona łatwa w utrzymaniu i nie potrzebuje wielu zabiegów. Psa wyczesujemy kilka razy w tygodniu, najlepiej najpierw szczotką z użyciem sprayu antystatycznego, a następnie metalowym grzebieniem. Psy kąpiemy w zależności od potrzeb – jeśli śpią z nami w łóżku i biegają po podwórku, możemy to robić nawet 2 razy w tygodniu.

Ponieważ małe rasy mają często problemy z nadmiernie odkładającym się kamieniem nazębnym, warto myć zęby psu specjalnie do tego przeznaczoną pastą, przyzwyczajając go do tej czynności od małego.

W żywieniu papillonów stosować możemy zarówno gotowe karmy dla psów, przeznaczone dla ras małych lub przyrządzać im posiłki sami. Psy dorosłe karmimy w zależności od preferencji 2- 3 razy dziennie lub wsypujemy całą porcję dzienną do miski, a pies sam ją sobie dawkuje.

Papillon choroby

Dysplazja mieszkowa czarnych włosów

Dysplazja mieszkowa czarnych włosów jest to rzadko występujące schorzenie objawiające się wypadaniem włosów barwy czarnej u szczeniąt w wieku ok. 1 miesiąca.

Jest to wada kosmetyczna, która nie ma wpływu na zdrowie i życie psa i nie ma na nią skutecznego leczenia. W rozpoznaniu choroby oprócz obrazu klinicznego pomocne jest badanie mikroskopowe i dermatopatologiczne wycinka skóry.

Łysienie wzorzyste

Łysienie wzorzyste to choroba mająca charakter kosmetyczny, charakteryzująca się początkowo ścieńczeniem, a następnie wypadaniem włosa z określonych obszarów ciała.

Wyłysienia są symetryczne i najczęściej obejmują małżowiny uszne, skronie, klatkę piersiową, brzuch i tylne powierzchnie ud.

Do rozpoznania wykorzystuje się badanie dermatopatologiczne, uwidaczniające zmiany budowy mieszków włosowych.

Wrodzona głuchota

Głuchota wrodzona jest wadą spowodowaną zwyrodnieniem nerwu VIII. Jest to schorzenie uwarunkowane genetycznie, obserwowane już od pierwszych tygodni życia szczeniąt, które wykazują brak reakcji na dźwięki.

Diagnostyka opiera się na wykonaniu specjalistycznego badania słuchu metodą BAER, które polega na oznaczeniu potencjałów wywoływanych w pniu mózgu, w odpowiedzi na bodźce akustyczne i przeprowadzane jest najczęściej w sedacji. Badanie to pozwala na stwierdzenie stopnia utraty słuchu.

Głuchota jest u psów nieuleczalna, a w odpowiednio bezpiecznym środowisku zwierzęta takie mogą funkcjonować praktycznie normalnie.

PRA

Postępujący zanik siatkówki (PRA – progressive retinal atrophy) jest to termin obejmujący zespół pierwotnych zmian zwyrodnieniowych komórek światłoczułych siatkówki oka.

Charakterystyczną cechą pozwalającą na ukierunkowanie diagnostyki w stronę podejrzenia PRA jest utrata widzenia po zmroku, a w miarę upływu czasu pies zaczyna mieć problemy ze wzrokiem również za dnia.

PRA dotyczy obu oczu, ale na początku może silniej objawiać się w jednym z nich. Jest to choroba genetyczna dziedzicząca się w sposób autosomalny recesywny, a do jej diagnostyki przydatne jest badanie oftalmoskopowe, elektroretinografia oraz testy genetyczne pozwalające na identyfikację psów chorych i oraz nosicieli wadliwego genu.

Choroba jest niestety nieuleczalna.

Zaćma

Zaćma polega na postępującym zmętnieniu soczewki gałki ocznej, które w konsekwencji prowadzi do całkowitej ślepoty. Tzw. zaćma młodzieńcza może mieć zarówno podłoże dziedziczne, ale do jej wystąpienia przyczynić się mogą również infekcje wirusowe, zatrucia, czy różnego rodzaju niedobory u ciężarnej suki.

Objawowo katarakta to zmętnienie i zmniejszenie przezierności soczewki, która widoczna jest poprzez źrenicę w postaci mlecznobiałego dysku w centralnym punkcie oka.

W przypadku papillonów pierwsze objawy obserwuje się u psów w wieku 1,5 do 3 lat. Leczenie zaćmy polega na wykonaniu zabiegu chirurgicznego metodą fakoemulsyfikacji. Leczenie farmakologiczne nie ma u psów praktycznie żadnego zastosowania.

Zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki jest schorzeniem które występuje u wielu psów ras małych. Polega ono na przemieszczeniu się rzepki na boczną lub przyśrodkową stronę stawu kolanowego w trakcie ruchu zginania kończyny.

Najczęściej występującym objawem nasuwającym podejrzenie zwichania się rzepki jest nawracająca kulawizna kończyny miednicznej, niezwiązana z jej bolesnością. Wyróżniono 4 stopnie zwichnięcia:

Stopień 1 – brak lub rzadko występująca kulawizna i wypadnięcie rzepki pod naciskiem .
Stopień 2 – przejściowa kulawizna.
Stopień 3 – kulawizna stała – rzepkę można nastawić, ale wypada ona przy ruchu zginania kończyny.
4 – kulawizna stała z rzepką poza bloczkiem, bez możliwości jej nastawienia.

Przypadki pierwszych stopni można poddać leczeniu zachowawczemu, natomiast znaczna kulawizna wymaga zabiegu chirurgicznego.

Zapad tchawicy

Zapadanie tchawicy jest to schorzenie często występujące u psów ras małych.

Polega na grzbieto-brzusznym spłaszczeniu tchawicy przede wszystkim na skutek zmniejszonej elastyczności pierścieni tchawiczych oraz osłabienia mięśnia tchawiczego.

Pierwsze objawy pojawić się mogą już u psów w wieku kilku miesięcy. Obserwujemy wówczas kaszel występujący podczas szczekania, w ekscytacji lub po wysiłku.

Do rozpoznania niezbędne jest RTG, a w przypadkach wątpliwych – tracheoskopia.

Leczenie objawowe polega na podawaniu leków przeciwkaszlowych i steroidowych, zmniejszeniu masy ciała u psów otyłych, zamianie obroży na szelki i wykonywaniu inhalacji. W stanach o dużym nasileniu objawów klinicznych możliwe jest leczenie operacyjne polegające na wstawieniu stentów dotchawiczych.

Czy warto zdecydować się na papillona?

Papillon to pies którego elegancki i specyficzny wygląd niewątpliwie przyciąga uwagę. Niech nas jednak nie zwiedzie to urokliwe spojrzenie czarnych oczu, gdyż czworonogi te potrafią pokazać swój charakterek.

Nie są to psy które z zadowoleniem przeleżą pół dnia na kanapie. One wręcz nie mogą usiedzieć w miejscu, a rozpierająca je energia musi znaleźć jakieś ujście. Jeśli nie zapewnimy im ruchu i zajęcia, możemy być zaskoczeni tym, że tak mały pies może wyrządzić w naszym mieszkaniu tyle szkód.

Papillony zwane są też yappy Pappy dlatego że są dość szczekliwe i alarmuje je każdy podejrzany dźwięk. Mimo tego, że są inteligentne, nauka czystości może im sprawiać pewne problemy, gdyż psiaki te czasem nie mogą pojąć, dlaczego potrzeby fizjologiczne trzeba załatwiać na dworze, a nie np. na ulubionym kocyku. Oczywiście złe nawyki można w dużym stopniu zniwelować przez właściwe szkolenie.

Papillony są bardzo ekonomicznymi psiakami, nie wymagają skomplikowanej pielęgnacji, a ich pojętność i posłuszeństwo czynią z nich dobry materiał na przyszłych championów w różnorakich psich dyscyplinach sportowych.

Jeśli szukamy zatem wesołego kompana, który nie pozwoli nam się nudzić i z radością będzie towarzyszył nam i naszym bliskim w codziennym życiu, kandydatura papillona powinna znaleźć się na naszej liście na stosunkowo wysokim miejscu. W Polsce znajdują się zarejestrowane w ZKwP hodowle, w których możemy nabyć szczeniaka, natomiast nie jest to rasa bardzo popularna w naszym kraju.