Tasiemiec u kota: objawy zakażenia i leczenie

Tasiemce to robaki płaskie prowadzące pasożytniczy tryb życia wewnątrz ciała innego organizmu, niezdolne do życia poza nim. Także koty domowe mogą zarazić się tasiemcem. Jak do tego dochodzi, jak rozpoznać tasiemca u Twojego kota i jak pozbyć się pasożyta dowiesz się z tego artykułu.

Jak wygląda cykl rozwojowy tasiemca?

Tasiemce zwykle charakteryzują się złożonym cyklem rozwojowym, czyli do swojego rozwoju wymagają więcej niż jednego żywiciela. Rozróżniamy żywiciela ostatecznego i pośredniego. W organizmie żywiciela ostatecznego po osiągnięciu dojrzałości płciowej przez tasiemca dochodzi do jego rozmnażania i produkcji jaj. Żywiciel pośredni to organizm, w którym bytują postacie larwalne pasożyta nie wykazujące możliwości rozrodu. W cyklach rozwojowych może występować więcej niż jeden żywiciel pośredni. W przebiegu inwazji pasożytniczej wyszczególniono dwa okresy:

• prepatentny (utajony),
• patentny (jawny).

Okres prepatentny to czas od wniknięcia pasożyta do żywiciela do momentu osiągnięcia przez niego dojrzałości płciowej. Okres patentny trwa od uzyskania dojrzałości płciowej do śmierci pasożyta. Zwykle w tym czasie w wydalinach zwierzęcia można znaleźć postacie rozwojowe pasożyta:

• jaja,
• larwy,
• cysty itp.

Podział ten ma większe znaczenie w diagnostyce zakażenia, natomiast najczęściej brak jest korelacji pomiędzy danym okresem a objawami klinicznymi.

Skąd kot może zarazić się tasiemcem?

Kot może zarazić się tasiemcem poprzez zjedzenie żywicieli pośrednich (gryzonie, ptaki, ryby, pchły) lub ich tkanek (wątroba, płuca) zawierających larwy. Larwy w tkance żywiciela pośredniego zachowują zdolność do inwazji przez różnie długi czas. Na przykład wągry T. pisiformis mogą stanowić zagrożenie dla kota jeszcze kilka dni po śmierci żywicieli pośrednich – królików i zajęcy.

Co się dzieje z jajami tasiemca wydalanymi z kałem kota?

Jaja większości tasiemców wydalane przez koty stosunkowo szybko giną w środowisku, w wilgotnej ziemi mogą jednak nawet przezimować. Wyjątkiem są jaja tasiemca wielojamowego, które są oporne na warunki środowiska zewnętrznego i mogą w nim przeżyć nawet ponad rok.

Tasiemiec u kota objawy

Tasiemiec u kotów bytują w jelicie cienkim. Zakotwiczają się w śluzówce jelita za pomocą narządów czepnych, takich jak haki czy przyssawki. Uszkadzają mechanicznie ścianę jelita, utrudniając trawienie i wchłanianie. Tasiemce odjadają kota z wielu ważnych substancji odżywczych. Duży tasiemiec może nawet zaczopować światło jelit prowadząc do niedrożności. Ponadto metabolity tasiemców mogą mieć toksyczny wpływ na układ nerwowy kota. Niewielka inwazja może mieć przebieg bezobjawowy, jednak tasiemczyce mogą być także przyczyną zaburzeń czynności przewodu pokarmowego, biegunek czy zaparć.

Wśród objawów można wymienić także:

• wychudzenie,
• złą jakość okrywy włosowej,
• u młodych zwierząt zaburzenie wzrostu.

Rzadko dochodzi do występowania zaburzeń ze strony układu nerwowego, na przykład:

• drgawek,
• otępienia,
• niepokoju,
• podniecenia.

Inwazja tasiemca D. caninum jest często przyczyną świądu oraz stanu zapalnego okolicy odbytu.

Tasiemce niebezpieczne dla kota

W Polsce u kotów występuje kilka gatunków tasiemców.

Tasiemiec psi (Dipylidium caninum)

Dipylidium caninum jest najczęściej występującym tasiemcem u psów i kotów. Osiąga długość do 80 cm.  Główkę ma zaopatrzoną w narządy czepne służące do zakotwiczenia w jelicie cienkim, są to cztery przyssawki oraz ryjek z rzędami haków. Pośrednim żywicielem dla tasiemca dipylidium caninum są larwy pcheł psich lub kocich oraz wszoły.

Żywicielem ostatecznym może być:

• lis,
• pies,
• kot.

Cykl rozwojowy tasiemca psiego

Wypełnione jajami człony tasiemca dipylidium caninum opuszczają żywiciela ostatecznego biernie wraz z kałem lub też czynnie, wypełzając przez odbyt. Człony tasiemca te przypominają nasiona ogórka lub ziarna ryżu. Uwolnione z członów larwalne postaci tasiemca – onkosfery – są połykane przez larwy pcheł lub wszołów. Larwy owadów rozwijają się w postać dorosłą, a w ich jamie ciała onkosfery przekształcają się w kolejną postać rozwojową – cysticerkoid. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając pchły lub wszoły z cysticerkoidami. W organizmie żywiciela ostatecznego tasiemiec dipylidium caninum osiąga postać dojrzałą bytującą w jelicie cienkim. Okres prepatentny wynosi 2 – 3 tyg., natomiast patentny około roku. Warto pamiętać, że także człowiek, głównie dzieci, mogą zarazić się tasiemcem się od kota dipylidium caninum poprzez zjedzenie pcheł czy wszołów z larwami tasiemca.

Objawy zarażenia kota tasiemcem psim

Przebieg zarażenia dipylidium caninum jest często bezobjawowy, opiekun może nawet nie wiedzieć, że jego kot cierpi na dipylidiozę. Wypełzające z odbytu człony tasiemca mogą wywoływać świąd, a nawet zapalenie odbytu. Koty często liżą okolicę genitaliów.

Tasiemiec psi bytuje w jelicie cienkim kota, tak więc może prowadzić do zaburzeń czynności przewodu pokarmowego, objawiających się biegunkami czy zaparciami. Może dojść do wychudzenia, zahamowania wzrostu, pogorszenia jakości okrywy włosowej. U młodych, silnie zarobaczonych osobników może dojść do zaczopowania jelit, a w skrajnych przypadkach pojawiają się drgawki. Częste występowanie tasiemca psiego u zwierząt mięsożernych, także kotów, wiąże się ściśle z szerokim rozprzestrzenieniem żywicieli pośrednich – pcheł lub wszołów.

W leczeniu stosuje się preparaty zwierające prazikwantel oraz epsiprantel. W zapobieganiu bardzo ważne jest zwalczanie pcheł i wszołów, także w środowisku bytowania zwierząt. Poczwarki pcheł mogą przetrwać w środowisku nawet do sześciu miesięcy, dlatego tak ważne jest regularne stosowanie preparatów przeciwko ektopasożytom do momentu wyeliminowania wszystkich form rozwojowych pasożytów ze środowiska. Jeśli kot ma pchły należy co najmniej przez 6 miesięcy stosować środki przeciwpchelne. Ponadto bardzo ważne jest odkażanie środowiska, w którym przebywały zapchlone zwierzęta. Zalecane jest więc odkurzanie pomieszczeń, ze zwróceniem szczególnej uwagi na szpary w podłodze, dywany czy wykładziny oraz kojce i posłania zwierząt. Można zastosować preparat w aerozolu Flee, wspomagający zwalczanie pcheł w otoczeniu. Pamiętajmy, że koty niewychodzące także mogą mieć pchły, ponieważ możemy przynieść na butach poczwarki ze środowiska zewnętrznego, dlatego tak ważne jest zwalczanie pcheł. Rozpoznawanie polega na uwidocznieniu w kale lub na sierści w okolicy odbytu członów tasiemca. Tasiemiec psi u dzieci osiedla się w jelicie cienkim, może osiągać długość nawet 70 cm. Często wywołuje bóle brzucha, zaburzenia snu czy też utratę apetytu.

Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum)

Jest to najdłuższy z pasożytów, u ludzi osiąga do 20 m długości. Może żyć w jelicie nawet do 25 lat. W Polsce występuje sporadycznie u ludzi i zwierząt. W swoim cyklu rozwojowym ma dwóch żywicieli pośrednich, pierwszy z nich to skorupiak planktonowy, drugim jest ryba drapieżna. Żywicielem ostatecznym może być:

• kot,
• człowiek,
• pies,
• lis i inne zwierzęta żywiące się rybami (około 30 gatunków).

Cykl rozwojowy bruzdogłowca szerokiego

Jaja tasiemca wraz z kałem żywiciela ostatecznego dostają się do zbiornika wodnego. Po 9-12 dniach inkubacji jaj w wodzie dochodzi do rozwoju postaci pośredniej – koracidium, które to jest zjadane przez słodkowodne skorupiaki – widłonogi. W nich koracidium przeobraża się w kolejną postać rozwojową procerkoid. Widłonóg jest zjadany przez rybę, u której dochodzi do rozwoju plerocerkidu, który to bytuje w mięśniach, jamie ciała lub jej narządach wewnętrznych. Ryby planktonożerne mogą być zjedzone przez ryby drapieżne, w których tkankach plerocerkoidy mogą bytować do kilkunastu lat. Surowe lub niedogotowane mięso ryb jest źródłem zarażenia dla żywicieli ostatecznych, na przykład kota czy człowieka. U nich plerocerkoidy przekształcają się w postać dorosłą tasiemca bytującą w jelicie cienkim. Okres prepatentny, czyli od zarażenia do osiągnięcia przez pasożyta dojrzałości płciowej i pojawienia się jaj w kale to 13 – 42 dni, okres patentny (długość życia) to nawet 25 lat.

Objawy zarażenia kota bruzdogłowcem szerokim

Zwykle przebieg difylobotriozy jest bezobjawowy. Mogą jednak pojawić się:

• biegunki,
• bóle brzucha,
• wymioty,
• zaburzenia nerwowe,
• chudnięcie,
• anoreksja,
• osłabienie,
• niedobór witaminy B12 i związana z nim niedokrwistość.

W rozpoznawaniu inwazji tasiemca u kota stosuje się badanie kału, w którym można wykryć jaja tasiemca metodą dekantacji lub człony tasiemca. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel znajdujący się w wielu weterynaryjnych lekach odrobaczających. W zapobieganiu zarażeniu podstawowym działaniem jest nie karmienie kotów surowym kub niedogotowanym mięsem ryb. Człowiek nie może zarazić się tym tasiemcem od kota.

Taenia hydatigena

To tasiemiec o długości 1 – 5 m, skoleks ma uzbrojony w cztery przyssawki i 2 wieńce haków.

Żywicielem ostatecznym może być:

• kot,
• pies,
• lis.

Żywicielem pośrednim są:

• owce,
• bydło,
• świnie.

Tasiemiec  ten u żywiciela ostatecznego bytuje jak pozostałe tasiemce – także w jelicie cienkim. Okres prepatentny wynosi 7-10 tyg., okres patentny to 2-5 lat.

Cykl rozwojowy taenia hydatigena

U owiec, świń czy bydła bytuje pod torebką wątroby w postaci wągra – cysticerkus – jest to pęcherz wielkości jaja kurzego wypełniony płynem z larwami tasiemca. Onkosfery z przewodu pokarmowego żywicieli pośrednich wędrują układem krwionośnym do wątroby. Po przejściu przez miąższ wątroby tworzą pod torebką wątroby wągry cienkoszyjne Cysticerkus tenuicollis – pęcherze wielkości jaja kurzego wypełnione płynem. Wewnątrz znajduje się skoleks tasiemca na długiej szyjce. Żywiciel ostateczny, także kot może zarazić się zjadając narządy wewnętrzne wraz z wągrami. W ich przewodzie pokarmowym tasiemiec rozwija się do postaci dorosłej, zdolnej do wytwarzania jaj. W zapobieganiu podstawą jest nie podawanie zwierzętom surowych odpadów poubojowych zawierających larwy tasiemców. W rozpoznawaniu pomocne jest badanie kału. W leczeniu skuteczne są leki zawierające prazikwantel lub epsiprantel.

Taenia pisiformis

Tasiemce te mają długość 0,5-2,0 m. Główka uzbrojona jest w 4 przyssawki i wieńce haków. Żywicielem ostatecznym tego tasiemca może być:

• kot,
• pies,
• lis.

Żywiciel pośredni to:

• króliki,
• zające,
• niekiedy szczury i myszy.

Cykl rozwojowy Taenia pisiformis

Żywiciel pośredni zjada człony tasiemca wypełnione jajami lub niekiedy pojedyncze jaja tasiemca. Uwolnione w przewodzie pokarmowym larwy (onkosfery) wędrują wraz z krwią do wątroby, a następnie przez jej miąższ wydostają się na powierzchnię narządu. Larwy osiedlają się pod torebką wątroby, na krezce, sieci lub rzadziej na opłucnej w postaci wągrów czyli pęcherzyków wypełnionych płynem zawierających wewnątrz skoleksy. Żywiciel ostateczny zaraża się zjadając żywiciela pośredniego wraz z wągrami znajdującymi się w jego narządach. Okres prepatentny inwazji wynosi 6-8 tygodni, patentny trwa około 2-5 lat.

Objawy zarażenia kota tasiemcem Taenia pisiformis

Tasiemiec Taenia pisiformis tak jak inne tasiemce bytuje w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego, uszkadzając mechanicznie tkankę jelit oraz utrudniając trawienie i wchłanianie. Może być przyczyną:

• biegunek,
• zaparć,
• wychudzenia,
• w skrajnych przypadkach niedrożności jelit.

W rozpoznawaniu ważne jest badanie kału, w którym poszukuje się członów tasiemców lub ich jaj. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel, epsiprantel oraz fenbendazol.

Bąblowiec wielojamowy (Echinococcus multiocularis)

Ten bardzo mały tasiemiec osiąga od 1 do 3 mm długości. Żywicielem ostatecznym są dzikie mięsożerne, głównie lisy, a także psy oraz tylko sporadycznie koty. Koty nie są uważane za typowego żywiciela ostatecznego dla tego tasiemca. W ich organizmie E. multiocularis prawdopodobnie przeżywa krócej i produkuje mniej jaj. Jednak koty wychodzące z domu i polujące na małe gryzonie, pomimo mniejszego znaczenia w rozprzestrzenianiu inwazji, powinny być traktowane jako potencjalne źródło zarażenia człowieka. Żywicielem pośrednim są małe ssaki, głównie gryzonie:

• nornica ruda,
• szczur wędrowny,
• nornik zwyczajny,
• nornik północny,
• nornik bury.

Przypadkowo także człowiek może zostać żywicielem pośrednim tasiemca wielojamowego. Postać dojrzała bytuje w przewodzie pokarmowym żywiciela ostatecznego.

Cykl rozwojowy Bąblowca wielojamowego

Żywiciel ostateczny z kałem wydala jaja tasiemca do środowiska zewnętrznego. Jaja te są bardzo oporne na działanie środków chemicznych i warunki środowiska, zwłaszcza na niskie temperatury. W temp -70°C mogą zachować inwazyjność do 96 godzin. W sprzyjających warunkach środowiska zewnętrznego jaja tasiemca mogą w nim przetrwać nawet ponad rok. W przypadku E. multilocularis wydalane z kałem jaja tasiemca są inwazyjne, czyli nie wymagają rozwoju do stadium inwazyjnego w środowisku zewnętrznym i są niebezpieczne zaraz po wydaleniu. Jaja tasiemca są zjadane przez drobne ssaki. Uwolniona z jaja larwa (onkosfera) wraz z krwią dostaje się do wątroby, gdzie tworzy rozrastający się twór z pęcherzami wypełnionymi płynem i skoleksami (główkami tasiemca). Larwy za pośrednictwem naczyń krwionośnych lub chłonnych mogą rozprzestrzeniać się po całym organizmie. Kot kot może zarazić się zjadając żywicieli pośrednich wraz z larwami. W organizmie kota larwa dojrzewa do postaci dorosłej, bytującej w przewodzie pokarmowym i produkującej jaja, wydostające się na zewnątrz z kałem. Okres prepatentny inwazji wynosi 4-5 tygodni, okres patentny około pół roku.

Objawy zakażenia bąblowcem wielojamowym

Tasiemce mogą uszkadzać mechanicznie jelito, utrudniając trawienie i wchłanianie substancji odżywczych. Najczęściej jednak inwazja u kota, nawet nasilona, przebiega bezobjawowo. W rozpoznaniu stosuje się badanie kału, dostępne są także testy wykrywające antygeny tasiemca Echinococcus w kale. Ważne, że człowiek może być żywicielem pośrednim dla Echinococcus multiocularis. Tasiemiec ten jest u ludzi przyczyną śmiertelnej choroby zwanej bąblowicą. Po przypadkowym połknięciu jaj tasiemca w jelicie cienkim człowieka uwalniane są larwy (onkosfery), które penetrują przez błonę śluzową do naczyń i z krwią wędrują do wątroby. W wątrobie człowieka larwy tasiemca tworzą pęcherze zawierające zawiązki przyszłych tasiemców (protoskoleksy). Postacie larwalne naciekają drogi żółciowe i naczynia krwionośne dając przerzuty do całego organizmu, podobnie jak nowotwór. Objawy choroby pojawiają się późno, dopiero po kilkunastu latach. Rozpoznanie choroby jest trudne, może być mylona z nowotworem. W przypadku późnego rozpoznania istnieje bardzo duże zagrożenie dla życia człowieka. W Polsce od 1992 roku zdiagnozowano około 150 chorych osób. Głównym sprawcą utrzymywania się echinokokozy w Polsce są lisy, na terenach ich endemicznego występowania (warmińsko-mazurskie, mazowieckie, lubelskie, małopolskie i podkarpackie) nawet 50% populacji lisów jest zakażonych, gdy u kotów jest to maksymalnie 5%. Do zarażenia człowieka dochodzi drogą pokarmową za pośrednictwem zanieczyszczonej jajami tasiemca gleby, wody lub żywności oraz przez brudne ręce po bezpośrednim kontakcie z żywicielem ostatecznym. Możliwe jest zanieczyszczenie sierści żywiciela ostatecznego jajami czy członami tasiemca. Bardzo niebezpieczne jest jedzenie niemytych owoców i warzyw z terenów, do których mają dostęp lisy czy koty polujące na gryzonie. Zapobieganie zarażeniu to przede wszystkim przestrzeganie zasad higieny, mycie rąk po kontakcie ze zwierzętami, ziemią, ogradzanie ogródków, mycie warzyw i owoców przed spożyciem, korzystanie z czystej wody pitnej. Koty polujące na gryzonie mogą także być żywicielem dla E. mulltiocularis. Wprawdzie nie są typowym żywicielem tego tasiemca, mogą jednak stanowić zagrożenie dla człowieka. Z tego powodu koty wychodzące z domu, a zwłaszcza polujące, powinny być regularnie poddawane badaniu kału lub odrobaczane preparatami zawierającymi substancje czynne skuteczne w zwalczaniu inwazji E. multilocularis. Badanie kału lub podawanie leków powinno być stosowane w odstępach równych okresowi prepatentnemu, czyli co 4 – 5 tygodni. W zwalczaniu echinokokozy u kotów stosuje się preparaty zawierające prazikwantel. Mogą mieć one postać tabletek, płynu w pipetach spot-on oraz iniekcyjną. Koty odgrywają nieporównanie mniejszą rolę w rozprzestrzenianiu tasiemca wielojamowego niż lisy i psy, jednak jest to choroba bardzo ciężka, a nawet śmiertelna dla ludzi, tak więc warto zadbać o odpowiednią profilaktykę także u tych zwierząt.

Mesocestoides lineatus

Są to tasiemce o długości od 25 cm do 2 m o perełkowaych członach. Skoleks jest kształtu buławkowatego z czterema szczelinowatymi przyssawkami. Żywicielem ostatecznym może być kot, pies, lis i inne dzikie zwierzęta mięsożerne. Tasiemiec ten ma dwóch żywicieli pośrednich, pierwszy to mechowce, a drugim są płazy, gady, ptaki, gryzonie.

Cykl rozwojowy Mesocestoides lineatus

Jaja tasiemca wydalane z kałem żywicieli ostatecznych są zjadane przez mechowce, w których dochodzi do rozwoju larwy drugiego stadium – cysticerkoidu. Mechowce są zjadane przez II żywiciela pośredniego – płazy, gady, ptaki czy gryzonie. U nich w jamie ciała, płucach lub wątrobie z cysticerkoidów powstają tetratyridia, czyli robakowate larwy osiągające do 70 mm długości. Kot może zarazić się zjadając żywiciela pośredniego zawierającego larwy tasiemca. Okres prepatentny inwazji wynosi 2-3 tygodnie, okres patentny trwa wiele lat.

Objawy zakażenia kota tasiemcem Mesocestoides lineatus

Postać dorosła bytuje w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego, prowadząc do zaburzeń w funkcjonowaniu układu pokarmowego. Rozpoznanie jest zwykle możliwe na podstawie obecności członów tasiemca lub jaj w kale. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel oraz fenbendazol podawany przez kolejne trzy dni.

Taenia taeniaeformis

Są to tasiemce o długości 15-60 cm. Na skoleksie znajduje się walcowaty ryjek otoczony dwoma rzędami haków. Żywicielem ostatecznym tego tasiemca jest kot, żywicielem pośrednim są gryzonie.

Cykl rozwojowy Taenia taeniaeformis

Gryzonie zarażają się zjadając jaja lub człony tasiemca wydalane wraz z kałem kotów. W jamie brzusznej gryzoni lub wątrobie pierwsze stadium larwalne – onkosfera z jaj- przekształca się w wągry, czyli cysty zawierające we wnętrzu wydłużone larwy o długości 2-20 cm. Koty zarażają się zjadając gryzonie zawierające w tkankach wągry. Okres prepatentny inwazji wynosi 5-12 tyg., okres patentny trwa kilka lat.

Objawy zarażenia Taenia taeniaeformis

Postać dorosła bytuje w jelicie cienkim kota. Jak pozostałe tasiemce może powodować zaburzenia w obrębie układu pokarmowego oraz pozbawiać żywiciela ważnych substancji odżywczych, prowadząc do wychudzenia. Zwykle rozpoznać tasiemca u kota można na podstawie obecności członów tasiemca lub jaj w kale. W leczeniu skuteczny jest prazikwantel oraz fenbendazol podawany przez trzy kolejne dni.

Tasiemiec u kota leczenie

Każdy odpowiedzialny opiekun kota chce jak najlepiej dbać o zdrowie swojego zwierzęcia i stara się uchronić je przed chorobami, także pasożytniczymi. Ważne jest więc unikanie narażenia na zarażenie pasożytami jak i regularna kontrola kału kota czy ewentualnie podawanie preparatów odrobaczających. W zapobieganiu tasiemczyc u kotów ważne jest niekarmienie kotów surowym lub niedogotowanym mięsem oraz odpadami poubojowymi. Ogromne znaczenie ma także zabezpieczanie kotów przeciwko pchłom i wszołom, będących żywicielami pośrednimi dla tasiemca psiego. W profilaktyce lub zwalczaniu tasiemców u kotów zaleca się regularne badanie kału, które można ewentualnie zastąpić podaniem leków odrobaczających. Koty wychodzące należy odrobaczać lub badać ich kał co najmniej 4 razy w roku, a nawet co 2-3 miesiące, jeśli jest duże ryzyko inwazji tasiemca, na przykład gdy koty polują. W profilaktyce lub zwalczaniu tasiemca E. multiocularis na terenach endemicznych należy wykonywać badanie kału lub odrobaczać kota nawet co 4-5 tyg. Koty domowe niewychodzące i nie karmione surowym mięsem, a więc o niskim ryzyku inwazji, można rzadziej odrobaczać lub badać ich kał parazytologicznie, jednak te działania powinny być wykonywane co najmniej dwa razy w roku.

Skuteczny lek na tasiemca u kota

W Polsce dostępna jest szeroka oferta środków przeciw tasiemcom u kotów. Mogą one być w postaci doustnej (tabletki, pasta), kropelek spot-on do stosowania na skórę czy też w formie iniekcji do podania przez lekarza weterynarii. Bardzo ważne jest dokładne dawkowanie zgodnie z wagą kota, podanie zbyt małej ilości preparatu nie tylko nie wywoła pożądanego efektu w postaci śmierci tasiemców, ale może także spowodować rozwój u pasożyta oporności na daną substancję czynną. Najbezpieczniej jest więc udać się do lekarza weterynarii, który po zważeniu kota dobierze odpowiedni środek przeciwpasożytniczy i poda go profesjonalnie w odpowiedniej ilości. Dostępnych jest wiele leków skutecznych przeciwko tasiemcom u kotów. W leczeniu jak i profilaktycznym odrobaczaniu stosuje się te same środki przeciwrobacze. Domowe sposoby na tasiemca u kota nie są skuteczne.

Można tu wymienić:

• prazikwantel podawany doustnie lub formie iniekcyjnej eliminuje postacie niedojrzałe i dorosłe T. hydatigena, T. pisiformis, T. taeniaeformis, E. multiocularis, D. caninum.
  Prazikwantel w wyższej dawce zwalcza wszystkie osobniki D. latum. – prazikwantel w kombinacji z embonianem pyrantelu i febantelem jest skuteczny w zwalczaniu inwazji E. multiocularis.
• epsiprantel jest skuteczny przeciwko D. caninum, T. pisiformis, T. taeniaeformis.
• fenbendazol podawany przez 3 kolejne dni jest skuteczny przeciwko inwazji T. pisiformis.

Preparaty odrobaczające aktualnie dostępne w Polsce:

• tabletki Dehinel kot, Exitel, Drontal, Cestal: prazikwantel i pyrantel,
• spot-on Profender: emodepsyd i prazikwantel,
• spot-on Broadline: prazikwantel oraz fipronil, eprinomektyna, s-metopren,
• tabletki Quanifen, Optivermin, Aniprazol: prazikwantel, fenbendazol,
• roztwór do wstrzykiwań Anipracit: prazikwantel
• tabletki Milpro, Milbemax, Milprazon: prazikwantel i oksym milbemycyny,
• tabletki Panacur, pasta doustna Fenbendazol: fenbendazol.
• pasta doustna Flubenol KH: flubendazol.