Choroby ortopedyczne u psa: objawy i leczenie [lek wet Piotr Smentek]

Przy wielu chorobach ortopedycznych u młodych, rosnących psów występują kulawizny.

Młode rosnące zwierzę chyba wszystkim kojarzy się bezsprzecznie z nieustannym ruchem, naturalną chęcią do zabawy, podgryzania i ciągłym zaczepianiem swego opiekuna, prowokując go tym samym do zainteresowania szczeniakiem.

Jest pełne energii, która pożytkuje na typowe zachowania szczenięce.

Dziwnie spokojne, unikające wysiłku, apatyczne i leżące pieski wszystkim chyba kojarzą się z nieprawidłowością, jakąś chorobą i dość szybko są powodem konsultacji weterynaryjnej.

Ruch i wysiłek fizyczny jest zewnętrznym wyrazem witalności i ogólnie pojętego zdrowia zwierzęcia wchodzącego dopiero w pełnię życia, pozwala na prawidłowy wzrost i rozwój mięśni, kości i całego ustroju.

Wszystkim zresztą, nawet laikom, obraz zdrowego psa kojarzy się bezsprzecznie właśnie z dość dużą jego aktywnością i ruchliwością, która to jednak zależy także od rasy.

Z różnych powodów decydujemy się na zaopiekowanie się psem.

Jedni wybierają go jako towarzysza życia inni dla możliwości odbywania z nim spacerów i przebywanie na świeżym powietrzu.

To właśnie zdolność do ruchu, biegania, aportowania czy czasem spokojny spacer przy nodze opiekuna jest wielokrotnie powodem dumy  ze swojego zwierzęcia.

Systematyczny wysiłek fizyczny na świeżym powietrzu przynosi oczywiście obopólne korzyści zdrowotne dla człowieka i psa a przy tym korzystnie wpływa na psychikę obu organizmów.

Wszelkie więc zaburzenia związane z niewłaściwym poruszaniem się, apatią czy unikaniem aktywności, szczególnie u młodego i jeszcze rosnącego psa od razu stanowią powód do szybkiej konsultacji weterynaryjnej.

Nie możemy bowiem mówić o prawidłowości w przypadku kulawizny manifestującej się u młodego, aktywnego ruchowo dotychczas osobnika, który nagle zupełnie zmienia swoje zachowanie.

Nawet po intensywnym wysiłku w pełni zdrowy organizm nie powinie przejawić dysfunkcji narządu ruchu. Z tego też względu nigdy nie powinniśmy bagatelizować objawów ortopedycznych u młodych szczeniąt w nadziei, że samo przejdzie.

Młody organizm również bowiem może cierpieć na niektóre choroby kostno stawowe, których choćby pobieżna znajomość może kiedyś się przydać.

W naturze bowiem tylko zdolność prawidłowego ruchu warunkuje przetrwanie wyrażone możliwością ucieczki przed zagrożeniem czy skutecznym zakończonym sukcesem polowaniem także w okresie wzrostu.

Zapoznajmy się zatem z niektórymi chorobami ortopedycznymi jakie mogą występować u rosnących psów.

Jak rozpoznać choroby ortopedyczne?

Po pierwsze chyba każdy opiekun psa czy kota jest w stanie bardzo szybko wychwycić, że jego zwierzę kuleje albo inaczej niż zwykle, “dziwnie” chodzi.

W większości przypadków nie umiemy oczywiście dokładnie rozpoznać przyczynę takiego stanu rzeczy ale ruch naszego zwierzęcia jest tym co wpada w oko natychmiast.

Zmiana w sposobie przemieszczania się jest tak ewidentna, że trudno w większości przypadków powiedzieć, że jej nie zauważyliśmy.

Wielokrotnie też ten nagły objaw jest powodem natychmiastowej i pilnej konsultacji weterynaryjnej tym bardziej gdy pojawia się nagle po spacerze a pies ze zdrowego w jednej chwili staje się cierpiący.

Chorobom ortopedycznym w każdym wieku towarzyszyć może różnie wyrażona kulawizna.

Kulawizna jest definiowana jako nierównomierność ruchu wynikająca z obciążenia jednej lub więcej bolącej kończyny lub sztywności kończyn.

Jest to inaczej mówiąc upośledzenie prawidłowej funkcji kończyny manifestujące się w różnego stopnia upośledzeniu wykonywanego ruchu na skutek różnorodnych przyczyn, o których za chwilę.

Kulawizna jest objawem chorobowym informującym opiekuna, że coś złego wydarzyło się właśnie w obrębie kończyny i każdorazowo wymaga dokładnej diagnostyki w celu wykrycia przyczyny.

W trakcie jej trwania zaburzony zostaje sposób poruszania się, zwierzę w większości przypadków nie ma zwyczajnie ochoty do wysiłku a przymuszane do niego może reagować nawet agresją.

Kulawizna rodzi bowiem ogromny dyskomfort zwierzęcia spowodowany właśnie bólem oszczędzanej kończyny.

Rosnący pies z tego głównie powodu stara się nie używać danej kończyny, gdyż normalne jej obciążanie czyli stawanie na niej wiąże się z różnego stopnia bolesnością.

A skoro boli to odruchowo lepiej nie doświadczać tak nieprzyjemnego odczucia.

Nieużywanie chorej kończyny przynosi pewnego rodzaju ulgę w cierpieniu choć w większości przypadków nie znosi go całkowicie.

Kulawizny w zależności od czasu powstania możemy podzielić na:

• ostre, czyli takie które pojawiły się nagle,
• przewlekłe nasilające się w czasie i trwające zdecydowanie dłużej.

Zdarzyć się może w każdym wieku, u każdej rasy i bez względu na stan fizjologiczny, wielkość zwierzęcia czy jego aktualny stan zdrowia.

Przyczyny chorób ortopedycznych u młodych psów

Wiemy już ze wstępu, że kulawizna jest ogólnym objawem chorobowym informującym nas, że jakaś patologia dotyczy narządu ruchu czyli kończyn.

Chciałbym abyśmy już na początku uzmysłowili sobie i zapamiętali, że praktycznie każda choroba układu kostno stawowego i  ogromna rzesza przyczyn, czyli czynników je wywołujących może dawać objawy kulawizny.

Chyba każdemu opiekunowi psa kulawizna kojarzy się z urazem wywołanym czynnikiem uszkadzającym układ kostno-stawowy.

Każde złamanie, zwichnięcie czy stłuczenie kończyny albo tkanek miękkich będzie objawiało się właśnie ograniczeniem jej prawidłowej ruchliwości czyli upośledzeniem zdolności do prawidłowej pracy.

Urazy takie mogą wystąpić w każdym wieku psa i niezależnie od jego kondycji czy ruchliwości.

Uszkodzenie aparatu ruchu spowodowane są najczęściej:

• wypadkiem komunikacyjnym,
• upadkiem z wysokości,
• uderzeniem o stałą, twardą przeszkodę,
• kopnięciem,
• zawiśnięciem na jednej kończynie,
• nieprawidłowym stanięciem szczególnie w trakcie szybko wykonywanego przemieszczania się.

Do tej grupy ogólnych przyczyn zaliczymy też często występujące uszkodzenia, rany skóry lub mięśni spowodowane stanięciem na ostre przedmioty czy ciała obce wbite w kończynę np. fragmenty gwoździ, szkła, pinezki czy kolce.

Przecięcie opuszki palcowej często wraz z występującym krwawieniem miejscowym zdarza się nierzadko podczas niejednego spaceru i związane jest z plagą wyrzucania śmieci i tłuczenia butelek szklanych gdzie popadnie.

Każdy stan chorobowy opuszek palcowych w tym również złamane pazury mogą powodować kulawiznę w danej kończynie.

Czasem przyczyny mogą być naprawdę prozaiczne i łatwe do wyeliminowania. Jako przykład niech posłuży nam śnieg wklejający się w sierść, włosy przestrzeni międzypalcowych w okresie zimowym i formujący kulki utrudniające chodzenie.

Także zbyt długie zdeformowane pazury mogą powodować objaw kulawizn choć akurat to zdarza się bardzo rzadko u młodych rosnących zwierząt.

Problemy z chodzeniem objawiające się kulawizną nie muszą spowodowane być działaniem siły mechanicznej na kończynę ale mogą wynikać z wielu chorób, których wystąpienie charakterystyczne jest dla danej grupy wiekowej.

I tak pewne schorzenia manifestujące się kulawizna zaczną objawiać się u młodych zwierząt.

Są to:

• dysplazja stawu łokciowego i biodrowego,
• martwica głowy kości udowej,
• krzywica,
• młodzieńcze zapalenie kości.

Widzimy więc dokładnie że większość problemów objawiających się kulawizną ma podłoże ortopedyczne.

Uszczegóławiając przyczyny kulawizn w zależności od wieku psów możemy wykazać pewne predyspozycje wynikające z wielkości rasy i wieku zwierzęcia.

I tak niedojrzałe duże psy z kulawizną kończyn piersiowych powstałe nagle mogą cierpieć z powodu złamania nasady czy złamań spiralnych kości a te o charakterze przewlekłym wskazywać mogą na:

• martwicę chrzęstno-kostną stawu barkowego, stawu łokciowego,
• izolowany wyrostek łokciowy,
• uogólnione zapalenie kości zwane panosteitis,
• osteodystrofię przerostową,
• przedwczesne zamknięcie nasady,
• niedopasowanie stawu łokciowego.

Gdy kulawizna dotyczy rosnących psów ras dużych i przejawia się dysfunkcja kończyny miednicznej o charakterze ostrym możemy mieć do czynienia ze złamaniem kości, a w przypadku charakteru przewlekłego:

• dysplazja stawów biodrowych,
• martwica chrzęstno-kostną stawu kolanowego,
• zwichnięciem rzepki,
• ostodystrofią przerostową uogólnionym zapaleniem kości,
• martwicą chrzęstno-kostną stawu skokowego.

Małe rasy rosnące w sytuacji ostrej kulawizny kończyn piersiowych mogą wykazywać złamania kości, nasady a w przypadku przewlekłym wrodzone zwichnięcia stawu łokciowego czy barkowego.

W przypadku kończyn miednicznych ostre kulawizny wynikać mogą ze złamania lub przedwczesnego zarośnięcia nasady a przewlekłe ze zwichnięcia rzepki.

Najczęstsze choroby ortopedyczne młodych psów

Choroba ortopedyczna u psa: uogólnione zapalenie kości i szpiku

Uogólnione zapalenie kości i szpiku (enostoza, eozynofilowe zapalenie kości) to choroba ortopedyczna zwana po łacinie panosteitis.

Jest to choroba młodych, rosnących psów w przebiegu której dochodzi do tworzenia się śródkostnych i podokostnowych wyrośli kostnych czego objawem klinicznym jest właśnie bolesność kości i kulawizna kończyn.

Enostoza zwana jest inaczej eozynofilowym zapaleniem kości lub zapaleniem kości i szpiku młodych owczarków niemieckich od rasy, u której często występuje.

Przyczyna choroby pozostaje nadal nieznana choć wielu badaczy podejrzewa jako czynnik sprawczy żywienie wysokokaloryczną i bogatą w białko dietę.

Skądinąd przekarmianie młodych rosnących psów ras dużych jest często spotykane w praktyce terenowej wśród nadgorliwych opiekunów.

Wzrost ilości białka w karmie może powodować obrzęk śródkostny co bezpośrednio skutkuje wzrostem ciśnienia w jamie okostnowej, wszystko zaś prowadzi do niedokrwienia szpiku kostnego.

To oczywiście teoria nie w pełni potwierdzona naukowo.

Rozwijającemu się procesowi chorobowemu nie towarzyszą objawy przewlekłego zapalenia, infekcji czy inne zmiany patologiczne (np. o charakterze nowotworowym).

Występuje ona głównie u samców ras dużych i olbrzymich w tym często u owczarków niemieckich, które to są predysponowane do rozwoju choroby.

Enostoza występuje głównie u szczeniąt do 2 roku życia i rzadko pojawi się u osobników starszych.

Objawami jej są silny ból w czasie dotykania kończyny i wspominana już kulawizna pojawiająca się w jednej kończynie a następnie często obejmująca inną.

Różnego stopnia kulawizna oraz silny ból przy omacywaniu kości długich jak łatwo zauważyć są raczej mało specyficznymi objawami ortopedycznymi, na podstawie których trudno rozpoznać schorzenie.

Czasem zauważamy silną kulawiznę jednej kończyny a niekiedy sytuację gdy objawy przenoszą się z jednej kończyny na drugą a objawy się cofają by później znów się pojawić.

Właściciel najczęściej nie wiąże pojawiającej się kulawizny z bezpośrednim urazem, czy nawet intensywnym wysiłkiem fizycznym.

Rozpoznanie stawiamy na podstawie badania klinicznego i kontrolnego RTG wykonanego w odstępie 7-10 dni.

W początkowej fazie choroby wykonywane zdjęcia RTG nie wykazują zmian patologicznych mimo istnienia objawów klinicznych co może zmylić lekarza weterynarii stąd właśnie zalecane jest wykonanie powtórnego zdjęcia właśnie w okresie 7-10 dni po pierwszym.

Zmiany radiologiczne w obrębie kości długich dobrze sobie porównać na dwóch zdjęciach.

Najpierw bowiem możemy nie zauważyć poszerzenia otworów odżywczych oraz zatarcia beleczkowej struktury kości a zmiany te uwidocznią się dopiero w drugim zdjęciu RTG.

W okresie późniejszym pojawiają się również plamiste zacienienia kości, ścieńczenie warstwy korowej czy cętki w obrębie jamy szpikowej.

Doświadczony radiolog nie powinien mieć kłopotów z postawieniem trafnego rozpoznania i i opisem zdjęcia. Badania laboratoryjne nie są charakterystyczne i nie mogą być pomocne w postawieniu ostatecznego  rozpoznania.

Enostozę musimy zawsze różnicować z innymi chorobami występującymi w tym wieku do których zaliczymy bezsprzecznie:

• dysplazję stawów biodrowych,
• osteochondrozę kończyn miednicznych,
• fragmentację wyrostka wieńcowego kości łokciowej,
• osteochondrosis dissecans,
• niezrośniętym wyrostkiem dodatkowym.

Rokowanie w przypadku młodzieńczego zapalenia kości jest dobre, choroba ustępuje samoistnie co nie oznacza, że powinniśmy pozwolić zwierzęciu cierpieć.

Rokowanie w przypadku enostozy jest najlepsze spośród wszystkich wymienionych wyżej chorób ortopedycznych wieku młodzieńczego.

Leczenie polega na objawowym podawaniu jednego z niesterydowych leków przeciwzapalnych i ograniczeniu ruchu. Z chwilą osiągnięcia około 2 roku życia choroba ulega samowyleczeniu i już nie występuje.

Nie powinno podejmować się interwencji chirurgicznej.

Enostoza więc choć jest chorobą przebiegającą z kulawizną i może wyglądać groźnie nie oznacza poważnej, dającej odległe skutki choroby. Wymaga za to bezwzględnie terapii minimalizującej objawy bólowe, nie wolno bowiem nigdy pozwolić zwierzęciu cierpieć.

Choroba ortopedyczna u psa: izolowany wyrostek łokciowy

Izolowany wyrostek łokciowy (niepołączony wyrostek łokciowy, dysplazja łokciowa po łac. processus anconeus) jest schorzeniem ortopedycznym polegającym na  niezrośnięciu wyrostka z bliższą przynasadą kości łokciowej.

W warunkach fizjologicznych wyrostek łokciowy rozwija się jako wtórne miejsce kostnienia kości łokciowej w wieku około 12 tygodnia życia i nie łączy się z kością łokciową wcześniej niż w 5-6 miesiącu życia psa.

Nie można zatem postawić rozpoznania radiologicznego przed osiągnięciem stosownego wieku  psa.

Etiologia tej choroby ortopedycznej nie jest w pełni znana i opiera się jedynie na hipotezach.

Jedna z popularnych hipotez zakłada że powstanie choroby jest wyrazem zaburzeń kostnienia w trakcie zrastania się wyrostka z kością łokciową.

W trakcie tego procesu dochodzi do pogrubienia chrząstki, jej pęknięć i martwicy a nacisk kości prowadzi do nieprawidłowego zespolenia się kości łokciowej.

Wśród potencjalnych przyczyn upatruje się również czynniki wrodzone, żywieniowe, urazowe, hormonalne.

Rasami predysponowanymi do schorzenia są znów duże i olbrzymie psy, szczególnie samce w wieku do około 1 roku, z owczarkami niemieckimi na czele.

Choroba manifestuje się kulawizną jednej kończyny z ograniczoną ruchomością w stawie łokciowym.

Dotknięty nią pies siedzi lub stoi z kończyną wykręconą na zewnątrz a chodzenie wykazuje nienaturalna sztywność. Występuje obrzęk stawu i ból podczas jego zginania.

Przy uciskaniu okolicy łokcia zwierzę manifestuje ból, broni się przed tą czynnością.

W rozpoznaniu pomocne może być zdjęcie RTG wspomnianej okolicy w tym też kończyny zdrowej gdyż choroba może dotykać jednocześnie obu wyrostków. Tak zresztą dzieje się w 20-35 % przypadków.

W rozpoznaniu radiologicznym wykonujemy kilka zdjęć w różnych projekcjach w tym  boczne zdjęcie łokcia. Wyniki badań laboratoryjnych zazwyczaj pozostają prawidłowe.

Proces chorobowy prowadzi do artrozy czyli nieodwracalnych zmian w stawie.

Leczenie tradycyjne powinno obejmować podawanie leków przeciwzapalnych, kontrolę masy ciała, odpowiednią aktywność fizyczną i podawanie leków chondroprotekcyjnych.

Leczenie farmakologiczne jest proponowane zwierzętom starszym z osteoartrozą. Pomocne mogą się również okazać wszelkie ćwiczenia wzmacniające mięśnie okolicy stawu łokciowego.

Postępowanie chirurgiczne polega w dużym skrócie na usunięciu wyrostka łokciowego.

Podejmowane próby zespolenia wyrostka śrubami okazały się niezbyt skuteczne i powodowały dodatkowo komplikację stąd nie są zbyt często stosowane w ortopedii.

Można je wykonywać u młodych psów do około roku życia z nieznacznymi zmianami degeneracyjnymi.

Osteodystrofia przerostowa

Osteodystrofia przerostowa (hypertrophic osteodystrophy ODH)  zwana też dysplazją lub osteopatią przynasadową jest schorzeniem ortopedycznym, w którym dochodzi do uszkodzenia beleczek kostnych w przynasadach kości długich u młodych, szybko rosnących psów ras dużych.

Przyczyna choroby jest nieznana choć podejrzewa się pokarmowy hiperkalcytonizm, infekcje (np. wirus nosówki) czy niedobór witaminy C.

Patogeneza tej choroby ortopedycznej nie jest znana choć ale w jej przebiegu zaobserwowano zaburzenia w ukrwieniu przynasad kości. Prowadzi to do opóźnienia kostnienia tarcz wzrostowych.

Ostra faza choroby trwa do tygodnia i manifestuje się kulawizną oraz objawami ogólnymi w postaci  gorączka, brakiem pobierania pokarmu, trudnościami ze wstawaniem, czy apatią.

Objawy pojawiają się a później zanikają.

W ostrej fazie choroby psy wymagają zatem intensywnej opieki weterynaryjnej.

Chorują szczenięta ras dużych w wieku 3-4 miesięcy z nawrotami do 8 miesięcy, głównie samce.

Rasą predysponowana jest wyżeł weimarski.

Kulawizna w przebiegu schorzenia pojawia się nagle co może sugerować uraz mechaniczny i może dotyczyć wszystkich czterech kończyn.

W badaniu klinicznym bolą przynasady kości długich, a objawom tym towarzyszy:

• gorączka,
• obrzęk,
• ogólne osłabienie.

Niektóre psy nie są w stanie samodzielnie chodzić.

Częściej też występują w kończynach piersiowych a konkretnie w obrębie dalszego odcinka kości promieniowej.

W rozpoznaniu radiologicznym zaobserwujemy w strefach przynasadowych kości długich nieregularne obszary przejaśnień które układają się równolegle do nasad.

Całość wygląda jakby tworzyła się “podwójna linia nasadowa”.

Choroba trwa kilka dni ( z reguły 7-10) ale występują liczne nawroty i możliwe są niestety trwałe deformacje kośćca. Czasem jest to powodem do eutanazji zwierząt.

Leczenie jest wyłącznie objawowe i polega między innymi na zwalczaniu bólu.

Czasem silnie osłabione zwierzęta wymagają jednak terapii płynami, podawania glikokortykosteroidów, czy witaminy C choć nie udokumentowano skuteczności i celowości takiego leczenia.

Choroba ortopedyczna: osteochondroza

Osteochondroza na przykładzie aseptycznej martwicy chrzęstno-kostna stawu kolanowego (OCD osteochondritis dissecans) jest zaburzeniem kostnienia śródchrzęstnego w trakcie którego dochodzi do oddzielania się chrząstki.

Ta choroba ortopedyczna występuje  niezbyt często u młodych psów ras olbrzymich.

Podobne zmiany mogą występować również w innych stawach a więc stawie ramiennym, łokciowym i skokowym.

Choroba zaczyna się zaburzeniem mineralizacji nasady lub kompleksu stawowo przynasadowego odpowiedzialnego za wzrost kości.

Przyczyna jak w większości chorób tutaj wymienionych pozostaje nieznana, choć upatruje się jej w oddziaływaniu czynników żywieniowych, genetycznych i środowiskowych.

Jako jeden z ważnych czynników wywołujących uważa się nadmiar wapnia w diecie.

Dochodzi do zgrubienia chrząstki wzrostowej oraz w konsekwencji niedożywienia i śmierci chondrocytów. Utrata chondrocytów prowadzi zaś do formowania się szczelin, pęknięć w chrząstce i jej fragmentacji a następnie przedostawania się jej do płynu stawowego i rozwoju stanu zapalnego stawu.

Choroba często występuje obustronnie u psów ras dużych i olbrzymich.

Znów rasą predysponowaną są tutaj owczarki niemiecki płci męskiej.

Kulawizna pojawia się najczęściej w wieku 5-7 miesięcy (nawet do 3 lat)  i ma charakter ostry lub przewlekły. Może być silna lub łagodna i nasilać się po wysiłku.

Kulawizna dotyczy jednej kończyny miednicznej a dokładnie stawu kolanowego, który może wykazywać krepitację, większa ilość płynu. Często można zaobserwować sztywność psa pojawiająca się rano po wypoczynku.

W rozpoznaniu pomocna może być artroskopia oraz badania obrazowe.

Badanie radiologiczne wykonujemy w standardowych dwóch projekcjach.

Książkowo w osteochondrozie stwierdzamy zagłębione przejaśnienia na przyśrodkowym lub bocznym kłykciu kości udowej, wtórnie zaś cechy zwyrodnienia stawu.

Choroba prowadzi do zmian degeneracyjnych w stawie.

Leczenie jest objawowe a więc polega na ograniczeniu ruchu i podawaniu leków przeciwbólowych oraz chondroprotektorów.

Terapia zachowawcza powinna trwać od 6 do 8 tygodni.

Inna formą leczenia zachowczego jest wykonywanie ruchów w stawie (prostowanie i zginanie) co powinno prowadzić do oddzielania się płatu chrzęstnego i wygojeniu powstałego ubytku.

Po opanowaniu objawów kulawizny zalecane jest powolny powrót do ruchu prowadzący do wzmocnienia tworzących staw mięśni. Zachowawczo staramy się również kontrolować masę ciała i nie dopuszczać do otyłości.

Chirurgiczne postępowanie polega zaś na usunięciu oddzielonego fragmentu chrząstki.

Leczenie chirurgiczne zalecane jest u zwierząt młodych przed wystąpieniem zmian zwyrodnieniowych w stawie (osteoarthritis). Najlepiej takie zabiegi wykonywać za pomocą artroskopii.

W skrajnych bardzo zaawansowanych przypadkach klinicznych wykonuje się protezę stawu kolanowego co jednak u dużych, ciężkich ras nie należy do prostych procedur.

Osteochondroza jest więc schorzeniem ortopedycznym, w którym dochodzi do zaburzenia kostnienia chrząstki stawowej i do zaburzenia wymiany chondrocytów w tkankę kostną.

Inaczej mówiąc w miejscach gdzie powinna powstawać tkanka kostna dzielą się komórki chrzęstne, do których nie wnikają naczynia krwionośne co prowadzi w konsekwencji do nie wytwarzania tkanki kostnej.

Choroby ortopedyczne u psów: martwica jałowa kości udowej

Martwica jałowa kości udowej czyli choroba Legg Celvea Pertesa jest niezapalną o aseptycznym charakterze martwicą głowy kości udowej, występującą u młodych, małych piesków w okresie 3-13 miesięcy życia.

Ta choroba ortopedyczna charakteryzuje się powoli narastająca kulawizną, która w czasie kilku tygodni prowadzi do nieobarczania kończyny miednicznej. Zwierzęta mogą wykazywać gorszy apetyt czy wylizywać sobie skórę nad chorym biodrem.

Staw biodrowy objęty schorzeniem jest bolesny i występuje kulawizna.

Rozpoznanie stawiane jest na podstawie zdjęcia RTG. Leczenie jest operacyjne i polega na usunięciu głowy i szyi kości udowej lub protezowaniu stawu.

Choroby ortopedyczne psów: zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki przyśrodkowe lub boczne jest przemieszczeniem rzepki z rowka bloczka kości udowej. Jest to częsta przyczyna kulawizn u psów małych ras w każdym wieku i niezależnie od płci czy rasy.

Przyśrodkowe zwichnięcie rzepki dotyczy głównie ras małych, miniaturowych.

Objawy powstającej kulawizny mogą być bardzo różnie nasilone, od praktycznie nieznacznej kulawizny w przypadku zwichnięcia I stopnia do znacznej w stadium IV.

Czasem zwierzęta podpierają chorą kończynę.

Leczenie tradycyjne tej choroby ortopedycznej polega na ograniczeniu ruchu i podawaniu leków przeciwzapalnych.

Chirurgiczne rozwiązywanie problemu zwichniętej rzepki ma zapobiec jej okresowemu zwichnięciu co skutkuje z kolei szybszym uszkodzeniem chrząstki w tym obszarze. Polega na różnorodnych technikach utrzymania rzepki w rowku bloczkowym co przekracza to opracowanie.

Choroby ortopedyczne u psa: dysplazja stawy biodrowego

Dysplazja stawy biodrowego jest doskonale wszystkim znaną chorobą polegająca w dużym skrócie na nieprawidłowym rozwoju tkanek w tym elementów budujących dany staw.

Jest chorobą ortopedyczną, z którą zwierzę się rodzi, przychodzi na świat i następnie wraz z wiekiem podlega stopniowemu rozwojowi niszcząc przedwcześnie dotknięty nią obszar.

Zwierzęta z dysplazją już jako szczenięta mogą wykazywać delikatne kulawizny i manifestować pierwsze objawy kliniczne w odmiennym sposobie poruszania się, stąd niezwykle ważne jest jak najwcześniejsze rozpoznanie problemu.

Pozwoli ono bowiem na wdrożenie odpowiedniego leczenia, w tym farmakologicznego i chirurgicznego dzięki czemu opóźnimy maksymalnie procesy zwyrodnienia stawu i zapewnimy komfort chorowania psu.

Ta choroba ortopedyczna dotyczy różnych ras szczególnie większych.

Chore osobniki nie powinny być rozmnażane aby nie przekazywać schorzenia potomstwu.

Klasyczną metodą rozpoznawania jest badanie kliniczne potwierdzone wykonanymi zdjęciami RTG.

Dysplazja może również dotyczyć innych stawów np. stawu łokciowego.

Podsumowanie

Opisując ogólnie tych kilka chorób ortopedycznych u młodych rosnących psów widzimy, że tak naprawdę każda z nich może przebiegać wśród podobnych objawów klinicznych i w większości z nich nieznany jest czynnik sprawczy.

Każda więc kulawizna wymaga szybkiej interwencji lekarskiej gdyż jak chyba nie trzeba nikogo przekonywać nie jest czymś prawidłowym i naturalnym szczególnie u dopiero co wchodzącego w życie rozwijającego się organizmu.

Mam świadomość, że nie wymieniłem wszystkich potencjalnych przyczyn kulawizn u młodych, rosnących zwierząt, ale przekracza to możliwości tego opracowania.

Generalnie jak widzimy kulawizny mogą pojawić się już w fazie wzrostu czym tak naprawdę wpływają na dalszy rozwój kośćca i całego aparatu ruchu i determinować zdrowie osobnika.

Dlatego też w każdym przypadku kulawizny konieczne jest zawsze konsultowanie tego objawy z kompetentnym lekarzem weterynarii.

Kulawizny w obrębie różnych kończyn u zwierząt są bardzo częstym powodem konsultacji w gabinetach weterynaryjnych i występują praktycznie w każdym wieku i u wszystkich ras, nie omijając przy tym  zwierząt młodych.

O ile u starszych osobników często pozostaje leczenie wyłącznie objawowe, o tyle u młodych rosnących psów mamy szersze możliwości terapeutyczne.

Konieczne jest jednak postawienie trafnej diagnozy, bez której trudno mówić o skutecznym leczeniu.

Nie każda też choroba ortopedyczna wieku młodzieńczego musi być bardzo poważna w skutkach czego przykładem niech będzie enostoza rokująca dobrze.

Warto zatem będąc odpowiedzialnym opiekunem nie bagatelizować nawet najdrobniejszej kulawizny i upośledzenia ruchu gdyż wcześnie podjęte leczenie stwarza większe szanse na wyleczenie, a w ostateczności przynosi ogromna ulgę cierpiącemu zwierzęciu.