Tosa inu: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby tosa inu

Tosa inu, zwany także mastifem japońskim, to pies należący do pradawnej japońskiej rasy bojowej.

Jak wszystkie japońskie psy, wywodzi się od legendarnego nippon – inu, a ten z kolei od szpica torfowego.

Nazwa rasy nawiązuje do miasteczka Tosa, gdzie szczególnie upodobano sobie rozrywkę w postaci walk z udziałem psów.

Pierwotnie, przedstawiciele tej rasy wyglądem zbliżeni byli do innych japońskich psów, a mianowicie akity, ale w czasach prężnie rozwijającego się handlu z europejczykami, tutejsze psy zaczęto krzyżować m.in. z mastifami, bulterierami i bernardynami, czy innymi psami bojowymi, by wykształcić lepszy eksterier i predyspozycje do wygranej na arenie.

Współczesny tosa inu jest zatem bardziej muskularny i dużo większy od swoich protoplastów oraz nie ma już zakręconego ogona.

II wojna światowa pokrzyżowała znacznie prace hodowlane, a azylem tej rasy został ośrodek Amori, gdzie hodowano najlepszych przedstawicieli rasy tosa inu i w ten sposób tosa przetrwały te ciężkie czasy.

Dziś, tosa inu to rasa mało popularna w hodowli, ze względu na obostrzenia z nią związane.

W wielu krajach zabronione jest posiadanie tych psów, a w Polsce figurują w wykazie ras uznawanych za agresywne.

Nie wjedziemy z nimi także m.in. na:

• wyspy Brytyjskie,
• do Danii,
• do Norwegii.

Według klasyfikacji FCI tosa inu należy do grupy II.

Tosa inu charakter

Jako psy bojowe w geny tosa inu wpisana jest waleczność i niesamowita wytrzymałość.

Niegdyś walki psów odbywały się aż do śmierci jednego z przeciwników, więc zażarcie i cierpliwie dążyły one do zwycięstwa, imponując odwagą i siłą.

Inaczej nazywa się je także psimi sumo, gdyż najlepszy psi zawodnik odznaczany był tytułem Yokozuna, tak samo jak najlepszy ludzki zawodnik walk sumo.

Prywatnie psy te są opanowane i przyjacielskie, ale wobec obcych nieufne.

Są mało hałaśliwe, inteligentne i szybko się uczą.

Potrzebują dużo ruchu i są dobrymi kompanami w trakcie joggingu.

Nie atakują bez powodu innych psów, zwłaszcza mniejszych i słabszych od siebie.

Jako że postury są słusznej, raczej nie nadają się do mieszkania.

Lepiej się czują mając możliwość wybiegu, ale musi być on dobrze ogrodzony.

Oczywiście to, jakie cechy charakteru będą dominować u tosa inu, zależy od tego, jak go wyszkolimy i zsocjalizujemy, zwłaszcza w przypadku młodych szczeniaków.

Tosa inu charakterystyka rasy

Tosa to pies o muskularnej sylwetce, duży i majestatyczny.

Wysokość w kłębie dla psa samca to około 60 cm, a suki około 55 cm.

Tosa inu waga

Masa ciała dorosłego psa może się znacznie wahać i wynosi od 40 kg do nawet 70 kg.

Często psy tej rasy zajmują wysokie miejsca w rankingach największych psów na świecie.

Tosa inu charakterystyka

• Głowa szeroka z wyraźnym stopem i umiarkowanie długą, kwadratową kufą.
• Szczęki mocne z kompletem zębów w zgryzie nożycowym.
• Fafle dość obfite, przez co mogą się dość wyraźnie ślinić.
• Oczy ciemnobrązowe i małe, uszy wysoko osadzone, zwisające.
• Muskularna szyja z widocznym podgardlem przechodzi w prosty grzbiet.
• Klatka piersiowa szeroka i głęboka.
• Zad lekko spadzisty, a brzuch podkasany.
• Ogon zwężający się ku końcowi, gruby u nasady.
• Kończyny mocne i masywne.
• Okrywa włosowa krótka.

Tosa inu umaszczenie

Umaszczenie:

• tosa inu czerwony,
• płowy,
• tosa inu czarny,
• tosa pręgowany.

Na łapach i piersiach mogą występować białe znaczenia.

Tosa inu pielęgnacja

Z racji krótkiej i gładkiej okrywy włosowej, tosa nie wymaga specjalistycznych zabiegów pielęgnacyjnych.

Psa wyczesujemy raz w tygodniu, a kąpiemy, gdy tego wymaga.

Tosa mają na pysku liczna fałdy – jedne mniej inne więcej – pomiędzy którymi może dochodzić do powstania zapalenia skóry.

Fałdy takie oczyszczamy wówczas preparatami z chlorhexydyną lub chusteczkami dla niemowląt.

W żywieniu stosujemy karmy przeznaczone dla psów ras dużych lub olbrzymich.

Oczywiście możemy też gotować psu sami, ale trudniej jest wtedy pokryć w całości zapotrzebowanie na wszystkie mikro i makro składniki.

Japońska rasa psów tosa inu ma predyspozycje do dysplazji, warto wspomagać funkcjonowanie stawów preparatami z glukozaminą i chondroityną.

Tosa inu choroby

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych jest jedną z najczęstszych chorób zwyrodnieniowych stawów u psów dużych ras i polega na wadliwym ukształtowaniu i niedopasowaniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego lub ich zbyt luźnym połączeniu.

Schorzenie to ma podłoże poligenetyczne, ale do jego występowania przyczyniają się także czynniki środowiskowe, takie jak sposób żywienia w okresie wzrostu oraz ilość zapewnianego ruchu.

Szczeniaki tosa inu rodzą się z prawidłowymi stawami biodrowymi, a schorzenie rozwija się na skutek zaburzenia równowagi pomiędzy rozwojem tkanek twardych i miękkich.

Niedokładne dopasowanie głowy kości udowej do panewki powoduje występowanie w stawie luźności, która zwiększa się wraz ze wzrostem obciążeń, a w efekcie ucisku rozwijają się zmiany wytwórcze.

Obciążenia stawu powodowane są między innymi przez zbyt duży nacisk spowodowany nadmierną masą ciała.

Także karmy o nieodpowiednim składzie, zawierające zbyt duże ilości wapnia, fosforu i witamin powodują opóźnienie rozwoju mięśni w porównaniu do wzrostu tkanki kostnej, co prowadzi do rozciągania więzadeł i w efekcie rozluźnienia stawu.

Również zbyt duża ilość ruchu i zbyt intensywny trening może być dla młodego psa szkodliwy, gdyż prowadzi do mikrouszkodzeń chrząstki stawowej i nadwichnięć stawów.

Najczęściej objawy dysplazji są zauważane u psów w wieku 6-12 miesięcy, ale pierwsze symptomy zauważalne są już u szczeniąt 2 miesięcznych.

Objawy wskazujące na HD to:

• niechęć do ruchu,
• trudności przy wstawaniu,
• częste pokładanie się w trakcie spacerów,
• tzw. królicze skoki,
• sztywny chód,
• częste przysiadanie.

U psów młodych występuje postać ostra manifestująca się utrudnionym poruszaniem, aż do całkowitej niezdolności do chodzenia, a u starszych postać przewlekła z ograniczoną ruchomością stawów oraz sztywnością kończyn tylnych.

Dysplazja stawu łokciowego

Choroba ta polega na nieprawidłowym wykształceniu struktur wchodzących w skład stawu łokciowego.

Składają się na nią:

• nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy,
• fragmentacja przyśrodkowego wyrostka dziobiastego,
• osteochondroza kłykcia kości ramiennej,
• niedopasowanie powierzchni stawowych.

Rozpoznanie ustala się na podstawie zdjęcia RTG i badania klinicznego.

Dominujące objawy to:

• kulawizna,
• sztywny chód,
• niechęć do zginania i prostowania stawu łokciowego,
• bolesność tych stawów.

Skręt żołądka

Rozszerzenie żołądka polega na zwiększeniu jego objętości na skutek gromadzenia się w nim gazów z łatwo fermentowanych produktów, a także nadmiernej ilości pokarmu spożytego w sposób łapczywy i w zbyt dużej ilości.

Objawia się:

• niepokojem,
• zianiem,
• wymiotami.

Ostremu rozszerzeniu może towarzyszyć także skręt, który jest stanem nagłym, wymagającym szybkiej interwencji chirurgicznej.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy to choroba endokrynologiczna, polegająca na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony.

Objawy mogą być różnorodne, ale najczęściej obserwujemy:

• tycie,
• szybkie męczenie się,
• zmiany skórne,
• skurcze mięśni,
• niedowłady.

Rozpoznanie polega na oznaczeniu we krwi stężenia tyroksyny, TSH i dodatkowo cholesterolu.

Modzele skórne

Modzele są to zgrubienia skóry powstające w miejscach przewlekłego ucisku, najczęściej w okolicy guza łokciowego i są zmianami charakterystycznymi dla psów ras dużych, a szczególnie takich, które lubią leżeć na twardym podłożu.

Ponieważ modzele trudno poddają się leczeniu, lepiej jest im zapobiegać.

Profilaktyka polega głównie na zapewnieniu psu miękkiego posłania oraz w początkowych stadiach na natłuszczaniu zmienionej skóry lub smarowaniu jej kremami z witaminą A.

Czasem modzele wymagają interwencji chirurgicznej, ale często się odnawiają.

Czy warto zdecydować się na tosa inu?

Jest to pytanie z kategorii trudnych.

Walki psów rasy tosa inu jako takie w Japonii odbywają się na dzień dzisiejszy legalnie, więc w tamtych okolicach te psy nadal biorą w nich udział.

W innych krajach, gdzie dozwolone jest ich posiadanie, psy rasy tosa inu utrzymywane są głównie jako psy obronne i stróżujące.

Mimo iż ich charakter opisywany jest często jako łagodny i przyjacielski, to jednak pewne instynkty są w nich głęboko zakorzenione.

Nie bez kozery są wpisane we wspomniany we wstępie wykaz ras agresywnych i nie sądzę, by ojcu rodziny przyszło na myśl kupić takiego psa jako towarzysza swoich małych latorośli.

Opiekunem psa rasy tosa inu musi być osoba doświadczona i cierpliwa.

Żeby hodować lub utrzymywać psa takiej rasy wymagane jest specjalne zezwolenie, wydane przez burmistrza, wójta lub prezydenta miasta, na którego terenie pies ma przebywać.

W tym celu należy złożyć wniosek zawierający dane psa, wyniki testów psychicznych i kursów tresury oraz opis warunków, w jakich jest utrzymywany.

Decydując się na psa rasy agresywnej, musimy pamiętać, że to my bierzemy odpowiedzialność za jego zachowanie i ewentualnie poczynione szkody, więc należy dobrze przemyśleć, czy jesteśmy w stanie tak ułożyć psa, by nie stanowił on zagrożenia dla innych.