Bolończyk: charakter, pielęgnacja i choroby bolończyków

Rasa psa Bolończyk swoją nazwę zawdzięcza Bolonii – stolicy włoskiego regionu Emilia Romania, gdzie psy te zyskały największą popularność.

Wśród ras do towarzystwa i cieszyły się sympatią najznamienitszych rodów arystokratycznych, między innymi Medyceuszy i Gonzagów.

Sama rasa początki swe miała na urokliwych terenach Wysp Kanaryjskich i Malty, skąd jej przedstawiciele drogą morską dotarli na teren Europy.

Bolończyki były dość chodliwym towarem i często kupowane były na prezenty dla dam z bogatych rodzin szlacheckich.

Spotkać je można było również na dworach królewskich u boku takich władców jak Filip II Hiszpański, czy potężna caryca Katarzyna II.

Z czasem, gdy ras psów ozdobnych zaczęło przybywać, bolończyki zostały stopniowo wypierane, do tego stopnia, że groziło im wyginięcie.

Na szczęście ich zagorzali zwolennicy nie dopuścili do tego, zajmując się hodowlą i dziś bolończyki kroczą dumnie po chodnikach wielu miast na całym świecie.

Według klasyfikacji FCI bolończyk należy do grupy 9.

Bolończyk charakter

Bolończyki  mają cechy charakteru typowe dla przedstawiciela rasy przynależnej do grupy psów do towarzystwa.

Przez lata ich głównym zadaniem było właśnie umilanie czasu i spędzanie go wspólnie ze swoim panem, w związku z czym tę umiejętność wykształciły one sobie na najwyższym poziomie.

Są to psy przede wszystkim zrównoważone.

Spokojne i wrażliwe, ale i zawsze chętne do zabawy.

Z natury są psami cichymi, ale są też bardzo czujne i gdy tylko usłyszą jakiś hałas, od razu dają znać głośnym szczekaniem.

Bardzo przywiązują się do właściciela i potrafią chodzić za nim krok w krok przez pół dnia.

Nie lubią samotności, więc im więcej jest domowników, tym dla nich lepiej.

Uwielbiają pieszczoty i wylegiwanie się na kolanach pana, ale też chętnie pobiegają za piłeczką.

Są inteligentne i szybko się uczą, ale nie można ich nadmiernie rozpieszczać i na wszystko pozwalać, bo nie omieszkają tej przewagi wykorzystać.

Bolończyk opis rasy

Bolończyk to piesek miniaturka o krępej budowie i długiej, puszystej okrywie włosowej.

Bolończyk waga

Masa ciała osobnika dorosłego waha się pomiędzy 2,5 a 4 kg.

Bolończyk wysokość

Bolończyki osiągają wysokości w kłębie:

• dla samca 27 – 30 cm,
• dla suki 25 – 28 cm.

Bolończyk wygląd

• Głowa średniej długości z nieco jajowatą czaszką, dobrze wysklepionymi kośćmi czołowymi i zaznaczonym stopem.
• Nos duży i czarny, kufa graniasta, długości 2/5 głowy.
• Komplet mocnych zębów ustawiony jest w zgryzie nożycowym lub cęgowym.
• Oczy duże i okrągłe, ale nie wypukłe, otoczone czarnym obramowaniem powiek.
• Uszy długie i zwisające.
• Szyja długa przechodzi w prosty grzbiet.
• Klatka piersiowa głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami.
• Ogon osadzony w linii zadu, noszony nad grzbietem.
• Kończyny proste i równoległe względem siebie – w ruchu energiczny, ale i elegancki.
• Włos długi i puszysty na całym ciele, lekko kędzierzawy, nie tworzy frędzli.
• Umaszczenie czysto białe.

Bolończyk pielęgnacja

Długa, kędzierzawa okrywa włosowa bolończyka wymaga oczywiście odpowiedniej pielęgnacji.

Najlepiej poświęcić kilka minut codziennie na jej rozczesanie, niż robić to np. raz w tygodniu męcząc się kilkanaście do kilkudziesięciu minut, zatem podstawą jest systematyczność.

Włos ma tendencję do zbijania się, zatem rzadkie czesanie może nam znacząco utrudnić pracę.

By sierść zachowała śnieżnobiałą barwę, psa kąpiemy, gdy tylko się ubrudzi, najlepiej w specjalnym szamponie dla psów ras białych.

Dla ułatwienia sobie życia można zafundować bolończykowi fryzurę “na krótko”.

Pies rasy bolończyk ma też podobny problem do maltańczyka czy bichona, a mianowicie w kącikach wewnętrznych oczu nadmiernie gromadzi się wydzielina (nadmiar łez), co prowadzi do powstawania brązowawych nalotów.

Pielęgnacja specjalistycznymi płynami okolic oczu również powinna znaleźć się w naszym codziennym harmonogramie.

Bolończyk choroby

Zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczeniu się na stronę przyśrodkową lub boczną, na skutek zbyt płytkiego bloczka kości udowej.

Nasilenie zwichnięcia określa się w 4 – stopniowej skali:

1. Brak lub rzadko występująca kulawizna i wypadniecie rzepki pod naciskiem w badaniu.
2. Przejściowa kulawizna.
3. Stała kulawizna — rzepkę można nastawić, ale wypada samoistnie.
4. Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić.

Legg Perthesa Calve

Choroba ta jest nazywana inaczej aseptyczną martwicą główki kości udowej.

W jej przebiegu dochodzi do zaburzenia unaczynienia główki, a czasem szyjki kości udowej, co prowadzi do deformacji kości i silnej bolesności.

Choroba objawia się kulawizną lub brakiem obarczania kończyny, najczęściej u kilkumiesięcznych szczeniąt psów małych ras.

Diagnostyka opiera się na badaniu klinicznym i wykonaniu RTG bioder.

White shaker syndrome – choroba trzęsącego się psa

Jest to schorzenie, które występuje u psów o białym umaszczeniu i jest skutkiem nieropnego zapalenia układu nerwowego.

Charakteryzuje się niewielkim drżeniem całego ciała, które nasila się w stresie lub ekscytacji.

Mogą pojawić się z czasem również silniejsze objawy takie jak:

• napady drgawkowe,
• oczopląs,
• paraliż.

Możliwe są nawroty.

Zapalenie ucha zewnętrznego bolończyków

W związku z tym, że uszy bolończyka są obficie owłosione i oklapnięte, a w kanale słuchowym często rosną włosy, utrudnia to wentylacje przewodu słuchowego i predysponuje do zapaleń ucha zewnętrznego.

Namnażające się w nim grzyby drożdżowe lub bakterie mogą przenikać przez mikropory w błonie bębenkowej i doprowadzić do zapalenia ucha środkowego i wewnętrznego.

Pierwszym objawem otitis externa jest najczęściej świąd.

Pies drapie chore ucho, trzepie głową, może też przechylać ją na “chorą” stronę.

Małżowina jest często silnie zaczerwieniona, gorąca i znajdować się może w niej różnej barwy i konsystencji wydzielina.

Dotykanie chorej okolicy może być również dla psa bolesne.

Leczenie polega najczęściej na stosowaniu miejscowym kropli do uszu.

Wszystkie krople zawierające substancje czynne:

• antybiotykowe,
• przeciwgrzybicze,
• przeciwpasożytnicze,
• przeciwzapalne

Wydawane są z przepisu lekarza weterynarii po badaniu klinicznym i mikroskopowym i ustaleniu wstępnej przyczyny danego stanu zapalnego.

PRA (postępujący zanik siatkówki)

Jest to schorzenie dziedziczne, polegające na degeneracji struktur siatkówki oka.

Pierwszym zauważalnym objawem jest najczęściej utrata widzenia po zmroku.

Dochodzi do rozszerzenia źrenicy i zaniku naczyń krwionośnych siatkówki, przez co staje się ona cienka.

Przebija przez nią błona odblaskowa, dając wrażenie świecenia.

W miarę postępu choroby dochodzi do całkowitej utraty wzroku.

PRA potwierdza się badaniem okulistycznym elektroretinografem, w celu sprawdzenia reakcji receptorów na bodźce świetlne.

Dysplazja stawów biodrowych (HD) u bolończyka

Dysplazja stawów biodrowych polega na wadliwym ukształtowaniu i niedopasowaniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego lub zbyt luźnym ich połączeniu.

Objawy wskazujące na HD to przede wszystkim:

• niechęć do ruchu,
• trudności przy wstawaniu,
• częste pokładanie się w trakcie spacerów,
• tzw. królicze skoki,
• sztywny chód,
• częste przysiadanie.

W badaniu klinicznym stwierdza się bolesność stawów biodrowych, a także luźność w stawach kolanowych.

U psów młodych występuje postać ostra manifestująca się utrudnionym poruszaniem, aż do całkowitej niezdolności do chodzenia.

U psów starszych dominuje postać przewlekła, która wyraża się ograniczoną ruchomością stawów oraz sztywnością kończyn tylnych.

Rozpoznanie stawia się na podstawie danych z wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia rentgenowskiego w sedacji.

Cukrzyca

Cukrzyca jest chorobą metaboliczną.

Polega ona na zaburzeniu przemiany i transportu glukozy na skutek:

• niedoboru insuliny,
• braku insuliny,
• braku receptorów insulinowych,
• braku możliwości przekazania sygnału przy prawidłowej ilości receptorów insulinowych.

Wyróżniamy dwa typy cukrzycy:

• Typ 1 – insulinozależna (dochodzi do niszczenia komórek beta trzustki i w konsekwencji braku wytwarzania insuliny).
• Typ 2 – insulinoniezależna (najczęściej u osobników otyłych; charakteryzuje się względnym niedoborem insuliny – opornością receptorów lub dysfunkcją komórek beta trzustki).

Objawy kliniczne najczęściej obejmują:

• polidypsję,
• poliurię,
• wzrost apetytu,
• chudniecie, lub wręcz przeciwnie – zwiększenie masy ciała,
• apatię.

W zależności od typu cukrzycy stosuje się dietoterapię lub insulinę egzogenną, w postaci iniekcyjnej.

Cukrzyca może też towarzyszyć innym chorobom, takim jak:

• choroba Cushinga,
• zapalenie trzustki,
• niedoczynność tarczycy.

Czy warto zdecydować się na bolończyka?

Bolończyki są posłuszne i inteligentne, więc nadają się dla osób początkujących, które nigdy nie miały czworonoga.

Oczywiście niech nie zmyli was rozczulające spojrzenie ciemnych, błyszczących oczu, gdyż psy te, nadmiernie rozpieszczone, potrafią wejść na głowę.

Jeśli nauczymy je podstawowych komend, a są one naprawdę pojętne, znacząco ułatwimy sobie życie pod jednym dachem z tymi małymi, włochatymi kulkami.

Są to psy idealne dla rodzin z dziećmi, gdyż uwielbiają one zabawę i bliski kontakt z członkami rodziny.

Wymagają natomiast sporo czasu na pielęgnację i dużo ogólnej uwagi, gdyż są bardzo wrażliwe i nie lubią spędzać czasu samotnie.

Nie specjalnie znajdą w nich z kolei kompanów osoby bardzo aktywne fizycznie, gdyż na swoich krótkich nóżkach raczej nie przebiegną one maratonu.

Psy rasy bolończyk nadają się do niewielkich mieszkań i przystosowane są do życia w mieście.

Jeżeli więc chcecie mieć małego “anioła stróża”, który pójdzie za Wami wszędzie i poprawi wam humor w deszczowe dni, to śmiało wybierzcie psa rasy bolończyk.