Dog kanaryjski: charakter, pielęgnacja i choroby Dogo Canario

Dog kanaryjski nie jest rasą bardzo starą, a początki jej istnienia datuje się na XVI wiek.

Pies kanaryjski pochodzi z Wysp Kanaryjskich, m.in. z popularnego dziś kurortu wypoczynkowego – Gran Canarii, gdzie wykorzystywane były jako psy stróżujące, pilnujące stad i psy bojowe, biorące z powodzeniem udział w walkach.

Krzyżowano je z importowanymi z Anglii buldogami i mastifami, by uzyskać jak najlepsze cechy predysponujące je do wygranej.

Wraz z wprowadzeniem przepisów zabraniających organizowania walk psów ich popularność znacząco zmalała.

Rasa dog kanaryjski odrodziła się w hodowli z zaledwie kilkunastu egzemplarzy w latach 80 XX w. również w Hiszpanii.

W 1989 r. FCI zatwierdziło oficjalny wzorzec, przyporządkowując Dogo Canario do grupy 2.

Dog kanaryjski charakter

Dog kanaryjski jest z gruntu psem o zrównoważonym charakterze, który w stosunku do właścicieli jest lojalny i łagodny jak baranek, ale do obcych – nieufny i ostrożny.

Swym wyglądem i groźnym spojrzeniem budzi respekt, więc jest idealnym psem stróżującym i obronnym.

Nie atakuje bez powodu  i reaguje zawsze adekwatnie do sytuacji.

Paradoksalnie dla dzieci opiekuńczy i bardzo do nich przywiązany.

Oczywiście prowadzony w niewłaściwy sposób może stać się niebezpieczny, więc posiadaczem jego powinna być osoba doświadczona i konsekwentna.

Jest psem aktywnym i potrzebuje ruchu na powietrzu w dużej dawce.

Na pewno lepiej będzie się czuł mieszkając na posesji, gdzie będzie miał możliwość swobodnego wybiegu, niż w ciasnym mieszkaniu.

Jest odporny na warunki środowiskowe, silny i wytrzymały.

Nie lubi przesadnie wysokich temperatur, ale znosi je o wiele lepiej niż inne mastify.

Dog kanaryjski, jako że pochodzi z wysp i wychował się niejako w otoczeniu wody, uwielbia pływać i w dodatku robi to wyśmienicie.

Nie jest specjalnie przyjacielski w stosunku do zwierząt, więc jeśli chcemy go utrzymywać z innymi psami, lepiej zrobić to wtedy, gdy jest jeszcze szczeniakiem.

Ma skłonności dominacyjne i może być agresywny w stosunku do innych psów, tym bardziej, jeśli nie będą one chciały mu oddać roli samca alfa.

Pies kanaryjski opis rasy

Perro de Presa Canario jest psem o budzącej szacunek mocnej i proporcjonalnej sylwetce.

Dogo canario waga

Masa ciała psa samca wynosi ok. 40 – 57 kg a suki 40 – 50 kg przy wzroście odpowiednio 60 – 65 cm i 56 – 61 cm.

Dog kanaryjski wygląd

• Głowa masywna z wyraźną bruzdą czołową i przełomem czołowo – nosowym.
• Nos szeroki, czarnej barwy o dużych i otwartych nozdrzach.
• Wargi nieco obwisłe z wywiniętymi na zewnątrz kącikami.
• Oczy owalne, szeroko rozstawione, koloru brązowego.
• Uszy osadzone wysoko, zwinięte w tzw. różę.
• Krótka i umięśniona szyja przechodzi w prosty grzbiet.
• Klatka piersiowa szeroka i głęboka, brzuch lekko podkasany.
• Lędźwie słabo zaznaczone, a zad nieznacznie zaokrąglony.
• Ogon długi, osadzony wysoko.
• Kończyny proste i muskularne.
• Ruch o długim  wykroku, nieco kołyszący na boki.
• Szata włosowa krótka i szorstka w dotyku, bez podszerstka.

Dog kanaryjski umaszczenie

Umaszczenie dogo canario:

• pręgowane (od ciemnego brązu do jasno-szarego),
• płowe,
• czarne.

Dopuszczalne białe znaczenia na szyi i łapach.

Na pysku ciemna maska.

Dog kanaryjski pielęgnacja

Krótki włos bez podszerstka wymaga zdecydowanie mniej wysiłku w pielęgnacji niż włos długi, aczkolwiek twarde i ościste włosy psa kanaryjskiego, który linieje praktycznie przez cały rok, mogą być prawdziwym utrapieniem.

Wbijają się one we wszelkie materiały, dywany czy obicia, skąd trudno je usunąć.

Warto zatem z żelazną konsekwencją i systematycznością poświęcać czas zabiegom szczotkowania psa, by ułatwić sobie życie.

Właścicielom psów krótkowłosych poleca się także stosowanie odżywek nawilżających skórę i włosy w aerozolach – oczywiście te przeznaczone dla psów.

Kąpiemy psa tylko wtedy, gdy jest taka potrzeba korzystając z szamponu dla psa – najczęściej kilka razy w roku.

Dog kanaryjski choroby

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych (HD) jest jedną z najczęstszych chorób zwyrodnieniowych stawów i polega na wadliwym ukształtowaniu i niedopasowaniu poszczególnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego.

Schorzenie to ma podłoże poligenetyczne, ale do jego występowania przyczyniają się także czynniki środowiskowe, takie jak sposób żywienia w okresie wzrostu oraz ilość zapewnianego ruchu.

Najczęściej objawy dysplazji są zauważane u psów w wieku 6-12 miesięcy, ale pierwsze symptomy mogą pojawić się już u szczeniąt 2 miesięcznych.

Objawy wskazujące na HD to:

• niechęć do ruchu,
• trudności przy wstawaniu,
• częste pokładanie się,
• tzw. królicze skoki,
• sztywny chód,
• częste przysiadanie.

Rozpoznanie dysplazji lekarz weterynarii stawia na podstawie danych uzyskanych w trakcie przeprowadzonego wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia RTG w sedacji.

Sposoby leczenia dysplazji są różne w zależności od wieku zwierzęcia oraz stopnia zaawansowania zmian.

Jego celem jest zmniejszenie lub zniesienie dolegliwości bólowych i opóźnienie rozwoju choroby.

Leczenie zachowawcze stosuje się u zwierząt ze słabo nasilonymi objawami lub u tych, u których występują one okresowo.

Do najczęściej wykonywanych zabiegów chirurgicznych należą:

• resekcja główki kości udowej,
• pektinektomia,
• potrójna osteotomia miednicy (TPO).

Dysplazja stawów łokciowych

Dysplazja stawów łokciowych polega na nieprawidłowym wykształceniu struktur wchodzących w skład stawu łokciowego.

Składają się na nią:

• nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy
• fragmentacja przyśrodkowego wyrostka dziobiastego
• osteochondroza kłykcia kości ramiennej
• niedopasowanie powierzchni stawowych

Rozpoznanie ustala się na podstawie zdjęcia RTG i badania klinicznego.

Dominujące objawy dysplazji stawów łokciowych to:

• kulawizna,
• sztywny chód,
• niechęć do zginania i prostowania stawu łokciowego,
• bolesność tych stawów.

Dysplazję leczy się najczęściej chirurgicznie.

Młodzieńcze zapalenie kości

Jest to schorzenie charakterystyczne dla młodych psów dużych ras.

Choroba ta nazywana także enostozą może mieć podłoże genetyczne i metaboliczne.

Podawanie zbyt dużej ilości wapnia powoduje jego nadmierne odkładanie się w kościach.

Skutkuje to zaburzeniem równowagi funkcji osteoblastów i osteoklastów – komórek kościotwórczych i kościogubnych.

W konsekwencji dochodzi do zaburzeń krążenia w obrębie jamy szpikowej, obrzęku i bolesność kości długich.

Najbardziej charakterystycznym objawem  jest naprzemienna kulawizna kończyn piersiowych oraz ból przy ich omacywaniu.

Ostateczne potwierdzenie otrzymuje się na podstawie zdjęć RTG.

Rozszerzenie i skręt żołądka

Rozszerzenie żołądka polega na zwiększeniu jego objętości na skutek gromadzenia się w nim gazów z łatwo fermentowanych produktów, a także nadmiernej ilości pokarmu spożytego w sposób łapczywy i w zbyt dużej ilości.

Rozszerzenie i skręt żołądka o bjawia się:

• niepokojem,
• zianiem,
• wymiotami.

Ostremu rozszerzeniu może towarzyszyć także skręt, który jest stanem nagłym, wymagającym szybkiej interwencji chirurgicznej.

Do skrętu często dochodzi wtedy, gdy poddamy psa intensywnemu wysiłkowi fizycznemu w niedługim czasie po jedzeniu.

Syndrom Wobblera

Syndrom Wobblera inaczej nazywany jest zespołem chwiejności.

Wywoływany jest przez ucisk na rdzeń kręgowy w obrębie końcowej części kręgosłupa szyjnego.

Jego przyczyną najczęściej są deformacje trzonów lub stawów międzykręgowych.

Schorzenie to objawia się:

• problemami ze wstawaniem,
• bolesnością szyi,
• chwiejnością (stąd nazwa) i szerokim rozstawieniem kończyn tylnych,
• w zaawansowanych przypadkach niedowładem czterokończynowym.

Do diagnostyki niezbędne jest zdjęcie RTG, a także mielografia i rezonans magnetyczny.

Padaczka idiopatyczna

Pod pojęciem padaczki idiopatycznej rozumiemy napady drgawkowe o nieustalonej przyczynie, czyli niezwiązane z chorobami ogólnoustrojowymi ani z uszkodzeniem na terenie centralnego układu nerwowego.

Choroba ta ujawnia się najczęściej między 1 a 5 rokiem życia psa.

Jeśli częstotliwość ataków drgawek toniczno-klonicznych jest większa niż 1 atak na 2 – 3 miesiące wprowadza się leczenie farmakologiczne, mające na celu ograniczenie ilości napadów w czasie.

Najczęściej za zadowalający uznaje się jeden atak w miesiącu o małej sile.

Entropium

Entropium polega na wwinięciu się fragmentu powieki w kierunku gałki ocznej, co powoduje ocieranie rzęs o powierzchnię rogówki i jej przewlekłe drażnienie.

Często dochodzi także do:

• zapalenia spojówek,
• kurczu powiek,
• czasem urazów rogówki.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy to choroba endokrynologiczna, polegająca na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych  i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony.

Objawy mogą być różnorodne, ale najczęściej obserwujemy:

• tycie,
• szybkie męczenie się,
• zianie,
• zmiany skórne,
• przewlekłe, nawracające zapalenia kanałów słuchowych,
• zwiększone pragnienie i ilość oddawanego moczu,
• skurcze mięśni i niedowłady.

Oczywiście nie wszystkie te objawy występują jednocześnie u każdego psa.

Rozpoznanie polega na oznaczeniu we krwi przede wszystkim stężenia tyroksyny i TSH, a w razie wątpliwych wyników wykonanie profilu tarczycowego rozszerzonego.

Czy warto zdecydować się na doga kanaryjskiego?

Przede wszystkim, należy pamiętać o tym, że kanaryjski pies obronny znajduje się w wykazie ras psów uznawanych za agresywne, zatem, aby takiego psa utrzymywać, trzeba uzyskać specjalne zezwolenie, wydane przez burmistrza, wójta lub prezydenta miasta, na  którego terenie pies ma przebywać.

W tym celu należy złożyć wniosek zawierający dane psa, wyniki testów psychicznych i kursów tresury oraz opis warunków, w jakich pies jest/będzie mieszkał.

Poza tym psy dogi kanaryjskie znajdują się na tej liście nie bez powodu.

Decydując się na zakup psa rasy dogo canario pamiętajmy, że to my odpowiadać będziemy za jego wychowanie i zachowanie, a także ewentualne konsekwencje jego czynów.

Zastanówmy się zatem, czy jesteśmy właściwymi osobami i mamy odpowiednie cechy charakteru oraz doświadczenie, by móc takiego psa bezpiecznie prowadzić.