Eskimo dog: charakter i choroby Eskie [lek wet Małgorzata Miłosz]

Eskimo Dog, American Eskimo Dog czy Eskimo Spitz to nazwy, pod którymi kryje się Pies Eskimoski, w skrócie Eskie.

Jest to rasa nieuznana przez FCI, dlatego próżno szukać jej w podstawowych podręcznikach na temat kynologii oraz na polskim rynku hodowlanym.

Większym zainteresowaniem cieszą się w USA, gdzie choć w rankingach popularności zajmują miejsce poza pierwsza setką, są rasą oficjalnie zarejestrowaną w AKC, czyli tamtejszym Kennel Clubie.

Nazwa “Eskimo dog” jest nieco myląca, gdyż Eskimosi nie mają w zasadzie z tymi psami nic wspólnego.

Przodkami ich był szpic niemiecki przywieziony przez niemieckich imigrantów do Stanów Zjednoczonych na początku XIX wieku. Psy te pierwotnie żyły na farmach, ale ich inteligencja, zdolność do szybkiej nauki i elegancka prezencja przykuła uwagę trup cyrkowych i szybko stały się one atrakcją występów przed publicznością spacerując z gracją po linie, tańcząc, prezentując sztuczki, czy wygłupiając się razem z clownami na arenie.

Najbardziej znanym z tamtych czasów i po dziś dzień jest Eskie o imieniu Pierre, który występował z Ringling Bros and Barnum & Bailey Circus – sławnym cyrkiem, który zakończył swoją działalność w 2017 roku po 146 latach pracy.

Po I wojnie światowej wszystko, co niemieckie stało się mało pożądane, więc nazwa szpica oficjalnie zmieniona została na American Eskimo Dog, a przez AKC uznana dopiero w 1995 roku. Od 2006 widnieje również w szeregach CKC, czyli Kanadyjskiego Kennel Clubu.

Dziś psy te najczęściej nabywane są z myślą o posiadaniu wesołego i bystrego towarzysza rodziny.

Charakter Eskimo dog

Eskie są psami radosnymi, sprytnymi i bardzo pojętnymi.

Uwielbiają być w centrum uwagi, uczyć się nowych rzeczy oraz czuć się potrzebne. Są bardzo zżyte z ludźmi, lubią dzieci i muszą czuć się pełnoprawnymi członkami rodziny.

Zaniedbane czy pozostawione samym sobie szybko rozwijają często zachowania niepożądane w postaci nadmiernej szczekliwości, czy skłonności destrukcyjnych, dlatego ich socjalizacja i trening nie mogą zostać w ich wychowaniu pominięte.

Psy te charakteryzują się wysokim poziomem aktywności nie tylko fizycznej, ale i umysłowej, więc grzechem jest nie rozwijać ich wrodzonych zdolności do uczenia się.

Eskie potrafią podpatrywać nawet inne psy i w ten sposób nabywać nowych umiejętności.

Wymagają średniej ilości ruchu, najlepiej w formie spaceru, czy zabawy w aportowanie. Nadają się zarówno do mieszkania, jak i do domu z wybiegiem, ale jako typowe dziś psy do towarzystwa, najwięcej czasu chcą spędzać w …towarzystwie.

W stosunku do właścicieli są niezmiernie wylewne, a do obcych podchodzą z rezerwą.

Świetny wzrok i wrażliwy słuch wykorzystują na stanowisku psa stróża, w której to roli też się sprawdzają, alarmując głośno o niebezpieczeństwie, same nie przejawiając nadmiernej agresji.

Cechy charakteru są dla rasy w pewnym procencie odziedziczalne, ale największy wpływ na to, jakie będą jako dorosłe zwierzęta, ma środowisko i ich wychowanie, czyli innymi słowy, właściciel.

Wygląd

Eskie nazywane są małymi samojedami. Standardowo występują w 3 odmianach:

1. Toy: wysokość w kłębie od 23 do 30 cm, masa ciała od 2,7 do 4,5kg.
2. Miniatura: wysokość w kłębie od 30,5 do 38 cm, masa ciała od 4,6 do 9kg.
3. Standard: wysokość w kłębie od 38,2 do 48 cm, masa ciała od 11 do 16kg.

Opis rasy

• Głowa w kształcie klina, tzw. typu nordyckiego, z trójkątnymi stojącymi uszami oraz charakterystycznymi czarnymi punktami – wargi, nos i obwódki oczu.
• Stop dobrze zaznaczony.
• Kufa szeroka, zakończona czarną lub ciemnobrązową truflą nosa.
• Wyraz pyszczka jest inteligentny, bystry i czujny.
• Oczy owalne, osadzone daleko od siebie, nie wypukłe, barwy brązowej. Na powiekach białe rzęsy.
• Szczęki mocne, z kompletem zębów ustawionych w zgryzie nożycowym lub cęgowym.
• Szyja średniej długości, dobrze osadzona, tworzy elegancki łuk.
• Grzbiet prosty.
• Klatka piersiowa szeroka i głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami.
• Brzuch lekko podkasany.
• Lędźwie mocne i umięśnione.
• Ogon osadzony wysoko sięga do stawu skokowego, noszony na grzbiecie lub luźno opuszczony.
• Kończyny proste, dobrze kątowane.
• Łapy zwarte, owalne, z dobrze wysklepionymi palcami.
• Opuszki barwy czarnej lub brązowej, a pazury białe.

Umaszczenie

Okrywa włosowa dwuwarstwowa – gęsty podszerstek i dłuższy, prosty włos okrywowy.

Na szyi wyraźna kryza, bardziej widoczna u samców niż samic.

Dłuższe kępki włosów u podstawy ucha po stronie wewnętrznej. Dłuższy włos występuje również na tylnej stronie kończyn oraz ogonie.

Umaszczenie jednolicie białe lub z kremowymi znaczeniami.

Pielęgnacja

Eskie należą do psów, które linieją praktycznie przez cały rok, więc ich puszysta sierść wymaga regularnego wyczesywania, przynajmniej 2 razy w tygodniu.

Mimo białego koloru Eskie nie brudzą się szybko, gdyż włos ich jest odporny na zanieczyszczenia. Przeważnie porządne szczotkowanie psa wystarczy dla usunięcia zanieczyszczeń i zapobiegania matowieniu sierści.

Kąpiel stosujemy w razie potrzeby, nie częściej niż raz na kilka miesięcy, by nie podrażniać i nie wysuszać skóry chronionej naturalnie przez płaszcz lipidowy.

Okresowo skracamy pazury, czyścimy uszy i zęby naszego psa.

U psów z białą okrywą często widoczne są zmiany w postaci brązowo-rdzawego zabarwienia włosa w okolicy wewnętrznego kącika oka. Jest to spowodowane namnażaniem się grzybów drożdżowych na mokrej sierści przy nadmiernym łzawieniu.

Okolice te przemywa się specjalnymi płynami przeznaczonymi do higieny psich oczu i powiek. Do wszystkich zabiegów pielęgnacyjnych przyzwyczajamy psa od szczenięcia.

Eskimo dog choroby

Eskimo Dog to psy stosunkowo zdrowe i niewiele jest chorób opisywanych u nich jako predyspozycja rasowa. Do tych najczęściej u nich spotykanych należą:

Zwichnięcie rzepki

Zwichnięcie rzepki to schorzenie polegające na przemieszczeniu się rzepki z jej fizjologicznego położenia na stronę boczną lub przyśrodkową stawu kolanowego.

Może to mieć miejsce w tylko jednej z kończyn lub w obydwu naraz.

Najczęściej początkowo obserwuje się nagłą, przemijającą kulawiznę, która pojawia się bez widocznej przyczyny.

Po kilku “wymachach” chorą kończyną rzepka wskakuje na swoje miejsce i pies jakby nigdy nic kontynuuje spacer.

Początkowe stadia mogą także zostać wykryte przypadkowo w trakcie badania klinicznego, gdzie właściciele często jeszcze tych objawów nie widzą.

Nasilenie zwichnięcia rzepki u psa określa się w czterostopniowej skali:

1. Brak lub rzadko występująca kulawizna.
2. Przejściowa kulawizna.
3. Stała kulawizna – rzepkę można nastawić, ale wypada ona samoistnie przy ruchu zginania.
4. Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić.

Przypadki pierwszych stopni można poddać zabiegom fizjoterapii, ale kulawizna stała wymaga leczenia zabiegowego.

PRA

Mianem PRA (Progressive Retinal Atrophy), czyli postępującego zaniku siatkówki określa się grupę chorób o charakterze dziedzicznym, których istotą jest stopniowa degeneracja komórek światłoczułych siatkówki oka.

Ponieważ w pierwszej kolejności zanikowi ulegają pręciki, charakterystyczna jest utrata widzenia w warunkach słabego oświetlenia.

Zwierzę takie może stać się wieczorami lękliwe i obijać się o przedmioty.

Gdy destrukcji ulegną czopki, widzenie upośledzone jest również za dnia, a z czasem, w miarę postępu choroby, która jest nieuleczalna, dochodzi do całkowitej ślepoty.

Do diagnostyki PRA wykorzystuje się aparat – elektroretinograf, który umożliwia ocenę reakcji receptorów na bodźce świetlne.

Zaćma

Zaćma jest to często spotykane schorzenie soczewki, występujące zarówno u ludzi, jak i wielu gatunków zwierząt, nie tylko domowych, jak psy i koty, ale i u takich egzotyków jak słonie, czy tygrysy.

Choroba polega na postępującym zmętnieniu soczewki gałki ocznej, co prowadzi do różnego stopnia zaburzeń widzenia, aż do całkowitej ślepoty włącznie.

Zaćma może mieć wiele przyczyn, a wśród nich wymienia się m.in.:

• mutacje genowe,
• choroby metaboliczne,
• urazy,
• toksyny,
• zaawansowany wiek psa.

Wyróżniamy kilka stadiów zaćmy:

• początkowe,
• niedojrzałe,
• dojrzałe,
• zaćma obrzmiała

Zaćma objawia się jako zmniejszenie przezierności soczewki, czyli prościej mówiąc biaława lub całkiem biała zmiana widoczna przez otwór źreniczny.

Do diagnostyki wykorzystuje się oftalmoskop, czyli przyrząd służący do badania dna oka.

Zaćmę leczy się metodą fakoemulsyfikacji.

Zabieg polega na rozbiciu zmętniałych mas za pomocą ultradźwięków i usunięciu ich poprzez aspirację.

Cukrzyca

Cukrzyca to choroba metaboliczna, której istotą jest zaburzenie przemiany glukozy, pojawiające się wskutek absolutnego lub względnego niedoboru insuliny.

Ponieważ fizjologicznie insulina warunkuje m.in. transport glukozy do komórek, jej brak powoduje wzrost glukozy we krwi i związany z tym szereg objawów i zaburzeń.

Wyróżniamy 2 podstawowe typy cukrzycy:

1. Typ 1 – cukrzyca insulinozależna – związana z brakiem lub niedoborem insuliny powstałym na tle różnych czynników np. genetycznych.
2. Typ 2 – cukrzyca insulinoniezależna – związana ze względnym niedoborem insuliny – opornością receptorów lub dysfunkcją komórek beta trzustki.

Występuje także tzw. cukrzyca wtórna, która rozwija się na skutek chorób podstawowych powodujących niszczenie komórek beta trzustki np. nowotwory i zapalenia trzustki.

Objawy kliniczne najczęściej obejmują:

• zwiększone pragnienie,
• zwiększone oddawanie moczu,
• wzrost apetytu,
• chudnięcie,
• apatię,
• wymioty.

W zależności od typu cukrzycy stosuje się insulinę egzogenną w postaci codziennych iniekcji lub/i dietoterapię.

Podejrzenie cukrzycy nasuwa jej ponadnormatywny wzrost we krwi na czczo oraz glukozuria.

Dla potwierdzenia cukrzycy warto powtórzyć pomiar na czczo oraz oznaczyć fruktozaminę. Przy podejrzeniu choroby podstawowej lekarz może zlecić również dodatkowe badania diagnostyczne umożliwiające jej wykrycie.

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych to dość powszechnie występujące schorzenie układu kostno-stawowego, szczególnie u ras dużych szybko rosnących oraz psów pracujących.

Jest to choroba dziedziczna, której wystąpienie warunkuje wiele różnych genów oraz czynniki środowiskowe, takie jak np. nieprawidłowe żywienie, czy zbyt forsowne treningi w okresie wzrostu szczenięcia.

HD polega na nieprawidłowym ukształtowaniu panewki kości biodrowej i główki kości udowej.

Niedokładne ich dopasowanie powoduje występowanie w stawie luźności oraz prowadzi do rozwoju zmian wytwórczych.

Objawy dysplazji obserwujemy zasadniczo u psów w wieku od 6 do 12 miesięcy, ale pierwsze symptomy mogą pojawić się wcześniej – już u szczeniąt 2-miesięcznych.

Sztandarowe objawy wskazujące na HD to:

• niechęć do ruchu,
• sztywny chód,
• częste pokładanie się,
• tzw. królicze skoki,
• częste przysiadanie.

Rozpoznanie choroby lekarz weterynarii stawia na podstawie danych z wywiadu, badania klinicznego oraz zdjęcia rentgenowskiego bioder wykonanego w sedacji.

Leczenie dysplazji może być farmakologiczne lub operacyjne, co uzależnione jest głównie od wieku zwierzęcia, gdyż u psów młodych istnieje więcej możliwości zabiegowych.

Nie bez znaczenia jest również masa ciała zwierzęcia.

U psów starszych najczęściej stosuje się leczenie przeciwzapalne i przeciwbólowe mające na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych i zwiększenie komfortu życia zwierzęcia.

Dla kogo eskie?

Eskimo dog jest w Polsce towarem deficytowym i jeśli myślimy o szczeniaku, będziemy musieli się nieco natrudzić i poszukać go poza granicami naszego kraju.

Psy te polecane są dla osób początkujących oczywiście pod warunkiem, że odpowiednio je wyszkolimy, gdyż każdy pies pozostawiony sam sobie bez krzty treningu i dyscypliny może wyrosnąć na domowego terrorystę.

Szczególnie że eskie są bardzo inteligentne i swą przewagę wykorzystają umiejętnie.

Psy te najbardziej pasować będą do osób aktywnych i umiarkowanie aktywnych, które będą w stanie poświęcić im czas na zabawę na dworze, rozwój ich zdolności umysłowych oraz pieszczoty.

Im więcej domowników do interakcji dla tych zwierzaków tym lepiej. Dogadają się także z innymi czworonogami, choć mają tendencje łowieckie, zwłaszcza wobec małych gryzoni.

Raczej nie będzie to dobry wybór dla osób samotnych, spędzających większość czasu poza domem, gdyż psy te źle znoszą samotność i nudę.

Najważniejsze dla nich to być pełnoprawnymi członkami rodziny oraz mieć zajęcie, które pozwoli im czuć się ważnymi i potrzebnymi. Jeśli jesteśmy w stanie im to zapewnić, odwdzięczą się z nawiązką 🙂