Szpic miniaturowy: opis,charakter, choroby [zalecenia weterynarza]

Szpic miniaturowy (pomeranian) należy do grupy szpiców niemieckich, w skład której wchodzi pięć odmian, różniących się umaszczeniem i rozmiarem:

• szpic wilczy,
• szpic duży,
• szpic średni,
• szpic mały,
• szpic miniaturowy.

Historia głosi, że szpice miniaturowe pochodzą one od psów pierwotnych – szpica torfowego, który stąpał po ziemi kilka tysięcy lat przed naszą erą.

Inne źródła donoszą, że szpice miniaturowe wywodzą się od psów północnych, przywiezionych do Niemiec i Holandii przez Wikingów.

Szpice miniaturowe początkowo wykorzystywane były jako pies stróżujący, natomiast selekcja pod względem rozmiarów, doprowadziła do powstania odmian typowo do towarzystwa.

Ponieważ kolebką hodowlaną dla najmniejszych szpiców miniaturowych był region Pomorza, stąd też nazwa Pomeranian.

Ten wyglądający jak przytulanka malec, cieszy się w ostatnich latach ogromną popularnością, a to za sprawą szpica miniaturowego Boo, który ma nietypowe uczesanie oraz  własne konto na facebooku i aktualnie ponad 17 mln fanów.

Często też możemy się natknąć w internecie na zdjęcia szczeniaków szpica miniaturowego, które wyglądają jak białe puszyste kulki z czarnymi jak węgiel oczami i równie czarnym nosem – to też przedstawiciele rasy psów pomeranian 🙂

Według klasyfikacji FCI szpic miniaturowy pomeranian należy do grupy 5.

Szpic miniaturowy charakter

W tym drobnym ciałku znajdują się ogromne pokłady czystej energii.

Pomeraniany są:

• wesołe,
• żywiołowe,
• łagodne,
• towarzyskie.

Pieski przywiązują się do swoich właścicieli, a do obcych podchodzą z pewną rezerwą.

Psy tej rasy polecane są do mieszkań w miastach, głównie ze względu na małe rozmiary i tryb życia.

Psy te nie potrzebują dużo ruchu, spokojnie mogą poaportować biegając za piłką po domu, a uwielbiają wszelkiego rodzaju zabawy.

Ponieważ są nieco krnąbrne i mogą stać się hałaśliwe, ważne jest, by od małego uczyć je posłuszeństwa.

Łatwo przystosowują się do każdych warunków i ich posiadaczami mogą być zarówno osoby aktywne, jak i te spędzające dużą ilość czasu w pracy oraz osoby starsze, a także rodziny z dziećmi.

Pomeranian opis rasy

Pomeraniany do złudzenia przypominają pluszaki.

Najbardziej charakterystyczna dla tej rasy psów jest włos okrywowy, puszysty ogon oraz klinowata głowa przypominająca do złudzenia lisi pyszczek.

Szpic miniaturowy opis rasy

Szpic miniaturowy wielkość i waga

Umaszczenie szpiców

Umaszczenie szpiców jest:

• czarne,
• brązowe,
• szare,
• pomarańczowe,
• białe,
• a także inne barwy np. kremowe czy srokate.

Jak wygląda przedstawiciel rasy psów szpic miniaturowy pomeranian możesz zobaczyć na poniższym filmie:

Szpic miniaturowy pielęgnacja

Pielęgnacja szpica miniaturowego ogranicza się w zasadzie do okrywy włosowej.

Piękną sierść pomeraniana należy rozczesywać kilka razy w tygodniu, najlepiej z użyciem antystatycznej odżywki w aerozolu.

Duże znaczenie ma tu systematyczność, by gęsty podszerstek szpica miniaturowego nie zaczął formować się w kołtuny i filcować. Jeśli do tego doprowadzimy, często jedynym sposobem na ich pozbycie się jest już tylko golenie… Pamiętać należy też o tym, aby wyczesać sierść i podszerstek szpica miniaturowego zarówno przed, jak i po kąpieli, by włos się nie splątał.

Szpic miniaturowy choroby

Dermatoza reagująca na hormon wzrostu

Jest to schorzenie o nieznanej przyczynie, gdyż nie wszystkie psy reagujące na suplementację hormonu wzrostu, wykazywały jego pierwotny niedobór.

Choroba częściej dotyka osobników płci męskiej i objawia się wypadaniem włosów okrywowych, co nadaje psu wygląd szczeniaka.

Później pojawiają się wyłysienia, pod którymi skóra jest ciemno pigmentowana.

Leczenie obejmuje podawanie hormonu wzrostu, lecz nie zawsze przynosi to spodziewany efekt. Samce dotknięte tym schorzeniem powinny być kastrowane, a suki sterylizowane.

Łysienie X u szpica

Patogeneza tego schorzenia nie jest do końca poznana, natomiast najnowsze hipotezy głoszą, że przyczyna leży w zaburzeniu funkcji receptorów hormonalnych w mieszkach włosowych.

Dochodzi do stopniowej utraty włosa w obrębie:

• ogona,
• szyi,
• kończyn tylnych,
• okolicy krzyżowej.

W miejscach wyłysień skóra jest ciemna  i cienka.

Choroba ma charakter kosmetyczny i nie ma wpływu na jakość życia i zdrowie zwierzęcia.

Kastracja psów może pobudzić odrost włosa, podobnie jak środki farmakologiczne, takie jak np. melatonina.

Kruchość skóry (Zespół Ehlersa-Danlosa)

Jest to rzadko występująca choroba, polegająca na zaburzeniu syntezy kolagenu, co skutkuje nadmierną rozciągliwością i kruchością skóry.

Skóra taka może zwisać w postaci fałdów, a także ławo ulega uszkodzeniom lub samo rozdarciom.

Nie ma specyficznego leczenia, jedynie badania sugerują, że podawanie wysokich dawek witaminy C przyczynić się może do zwiększenia stabilności kolagenu.

Poza tym należy chronić zwierzęta przed samookaleczaniem, wyprowadzać psy na smyczy i zadbać o bezpieczne dla nich środowisko.

Wrodzone zwichnięcie łokcia

Wrodzone zwichnięcie łokcia występuje w dwóch formach:

1. Typ I – zwichnięcie nasady bliższej kości łokciowej – przy obustronnej wadzie pies porusza się na tylno przyśrodkowej powierzchni podramion, a te deformacje mogą uwidocznić się tuż po urodzeniu
2. Typ II – zwichnięcie głowy kości promieniowej – kończyna przyjmuje pozycję szpotawą, a wada rozpoznawana jest ok. 5-go miesiąca życia

W obu przypadkach leczenie jest przeważnie chirurgiczne.

Przetrwały przewód Botala

Jest to wada dziedziczna, wrodzona, polegająca na nie zamknięciu się tzw. przewodu tętniczego Botala, który w życiu płodowym łączy aortę z tętnicą płucną, przez co pomijane jest krążenie płucne.

W rezultacie dochodzi do przeciążenia serca i niedotlenienia.

Charakterystyczny dla tej wady jest tzw. szmer maszynowy, słyszalny podczas osłuchiwania, gównie po lewej stronie klatki piersiowej. Zaleca się leczenie operacyjne, polegające na chirurgicznym zamknięciu tego przewodu.

Tetralogia Fallota

Tetralogia Fallota to wada serca, na którą składają się:

• ubytek przegrody międzykomorowej,
• zwężenie odpływu z prawej komory,
• aorta jeździec,
• przerost prawej komory.

Objawy kliniczne to najczęściej:

• nietolerancja wysiłkowa,
• wodobrzusze,
• duszność,
• sinica.

Badaniem rozstrzygającym jest echo serca, natomiast jedyne skuteczne leczenie to zabieg operacyjny, aczkolwiek mnogość wad, a co za tym idzie wiele operacji, niesie ze sobą duże ryzyko i znaczne koszty. W wielu przypadkach zatem stosuje się leczenie objawowe w postaci leków obniżających ciśnienie, moczopędnych i przeciwarytmicznych, ale życie dotkniętego tą chorobą zwierzaka, będzie znacznie skrócone.

Padaczka u szpica

Padaczka jest zespołem objawów towarzyszących nieprawidłowym wyładowaniom w obrębie układu nerwowego.

Padaczka może być:

• idiopatyczna (bez ustalonej przyczyny),
• czynnościowa (towarzyszyć chorobom ogólnoustrojowym lub chorobom układu nerwowego).

Objawy choroby

Objawia się najczęściej napadami drgawek, połączonymi z utratą świadomości i mimowolnym oddawaniem moczu lub kału.

Często atak poprzedzony jest tzw. fazą zwiastunową.

Leczenie choroby

Celem leczenia jest zminimalizowanie częstotliwości występowania ataków.

Ponieważ leki pies będzie musiał przyjmować do końca życia, ważne jest o ile to możliwe, znalezienie przyczyny pierwotnej.

Leki przeciwdrgawkowe podaje się w trybie ciągłym, gdy częstotliwość ataków jest większa niż raz w miesiącu.

Wodogłowie wrodzone

Wodogłowie polega na poszerzeniu komór mózgu na skutek zaburzeń w produkcji lub odpływie płynu mózgowo rdzeniowego, a także przez nieprawidłową jego resorpcję.

Objawy choroby

Objawy kliniczne są wynikiem ucisku na tkankę nerwową.

Najczęściej stwierdza się:

• zaburzenia wzrostu,
• nieproporcjonalnie dużą czaszkę,
• niezarośnięte ciemiączko,
• brzuszno-boczny zez.

Na zdjęciu RTG widoczne jest ścieńczenie kości czaszki, a w badaniu USG przez ciemiączko można potwierdzić powiększenie komór mózgu.

Rokowanie jest zmienne i zależne od stopnia zaawansowania wady i reakcji na leczenie.

Zapadnięcie tchawicy u pomeraniana

Zapad tchawicy polega na jej grzbieto-brzusznym spłaszczeniu na skutek zmniejszonej elastyczności pierścieni tchawiczych i osłabieniu mięśnia tchawiczego.

Objawy choroby

Pierwsze objawy pojawiają się najczęściej około 6 – 7 roku życia i należy do nich kaszel w trakcie ekscytacji lub podczas szczekania.

Na rozpoznanie tego schorzenia pozwala zdjęcie RTG lub tracheoskopia.

Leczenie choroby

Leczenie polega na zamianie obroży na szelki i podawanie preparatów przeciwkaszlowych lub leków steroidowych. Możliwe jest także leczenie operacyjne, polegające na wstawianiu stentów dotchawiczych.

Cukrzyca młodzieńcza

Cukrzyca jest to chorobą polegająca na zaburzeniu metabolizmu glukozy.

Dotyczy głównie zwierząt starszych, ale u niewielkiego procenta młodych psów występuje tzw. cukrzyca młodzieńcza.

Objawy choroby

Objawy kliniczne obejmują tak samo jak u zwierząt starszych:

• wzmożone pragnienie
• wzmożony apetyt,
• wielomocz,
• utratę masy ciała.

W leczeniu tego rodzaju cukrzycy zawsze stosuje się terapię insuliną.

Karłowatość przysadkowa

Choroba ta jest dziedziczna i rozwija się na skutek niedoboru hormonu wzrostu, czemu towarzyszy często niedobór hormonu tyreotropowego i ACTH.

Objawy choroby

Pierwsze objawy zauważalne są już u szczeniąt, a są to:

• opóźnienie wzrostu,
• wyłysienia,
• zwiększona pigmentacja skóry.

Do około 2 roku życia stan psa jest stabilny, a w późniejszych latach stopniowo się pogarsza. Leczenie polega na suplementacji hormonu wzrostu i tyroksyny.

Pierwotna nadczynność przytarczyc

Choroba ta polega na nadmiernym wydzielaniu parathormonu przez przytarczyce, co prowadzi do zaburzeń w ilości wapnia we krwi.

Hiperkalcemia powoduje:

• osłabienie mięśni,
• zaburzenie pracy serca,
• uszkodzenie nerek,
• demineralizację kości.

Leczenie polega na zbiciu poziomu wapnia we krwi i usunięciu zmienionych nowotworowo przytarczyc.

Wnętrostwo i nowotwory jąder

Wnętrostwo jest wadą dziedziczną, polegającą na niezstąpieniu jednego lub obu jąder do moszny.

Jądro takie może zatrzymać się w jamie brzusznej lub w kanale pachwinowym.

Wskazane jest usunięcie jąder wnętrowych, gdyż mają one tendencje do nowotworzenia.

Zgodnie ze sztuką, w przypadku jednego tylko jądra poza moszną, należy usunąć obie gonady, gdyż pies jest płodny, a przekazywanie tej wady potomstwu jest niewskazane.

Czy warto zdecydować się na pomeraniana?

Szpice miniaturowe pomeraniany są typowymi psami kanapowymi. Przebywanie na dworze, czy duża ilość ruchu nie jest tym co te pieski lubią najbardziej.

Szpice miniaturowe lubią za to się bawić i być w centrum uwagi, ale do tego wystarczą im spokojnie metry kwadratowe mieszkania.

Mały piesek pomeranian nie jest wymagający, jedynie pielęgnacja sierści jest praco i czasochłonna.

Mimo, że pieski są małych rozmiarów, potrafią narobić dużo hałasu i mogą być nieposłuszne, dlatego warto mimo wszystko od małego szkolić je nauczyć psy podstawowych komend.

Miniaturowy szpic pomeranian najczęściej wybiera sobie jednego właściciela, za którym potrafi chodzić krok w krok i nigdy go nie opuszczać.

Psy te hodowane były jako psy do towarzystwa, zatem w genach szpiców miniaturowych zakodowane jest, by umilać czas, przytulać, się bawić i być ulubieńcami całej rodziny. Bo czyje serce nie zmiękłoby na widok czarnych, wpatrzonych w nas oczu tej uroczej maskotki? 🙂