Dogue de bordeaux: charakter, opis, choroby [zalecenia weterynarza]

Historia rasy Dogue de bordeaux

Dogue de bordeaux to pochodzący z Francji pies o budzącym respekt wyglądzie, wywodzący się od doga tybetańskiego, który jest przodkiem całej grupy molosów.

Pierwotnie hodowano je jako psy bojowe przeznaczone do walki na arenach, a następnie do polowań na grubą zwierzynę.

Czasem wykorzystywano je jako pomocników pasterzy oraz podobnie jak rottweilery, pełniły one funkcję tzw. psów rzeźnickich – towarzyszyły rzeźnikom podczas zakupu i przeganiania bydła do ubojni.

Po rewolucji francuskiej rasa zagrożona była wyginięciem, gdyż jej przedstawicieli uznano za niepotrzebną fanaberię ludu z wyższych sfer.

Uchowały się one jednak na południu kraju, gdzie wracając do korzeni, robiły karierę w odpowiedniku hiszpańskiej corridy, walcząc ku uciesze publiczności nie tylko z bykami, ale i niedźwiedziami czy nawet osłami.

Z czasem, gdy walk zakazano, selekcja hodowlana skupiała się już nie na agresji i zaciętości, ale umiejętnościach niezbędnych do stróżowania.

Do Polski rasa zawitała w latach 90 i stała się znana głównie za sprawą popularnego wówczas serialu “Rodzina zastępcza” w którym występował uroczy dog o imieniu Śliniak, które to imię bardzo do tej rasy pasuje z oczywistych względów.

Przesympatycznego DDB grały podobno aż trzy psy, w tym jedna suka 😉

W USA z kolei w karierze pomógł im film “Turner i Hooch”, który wszedł do kin w 1989 roku.

Dogi te znane były długo jako mastiffy francuskie (French Mastiff), natomiast obecna nomenklatura stosowana jest od pierwszej francuskiej wystawy psów, która miała miejsce w Paryżu w Jardin d’Acclimatation w 1863 roku.

Spekuluje się, że zwycięska suczka pochodziła właśnie z Bordeaux i stąd wzięła się współcześnie funkcjonująca nazwa Dogue de bordeaux.

Według klasyfikacji FCI dogue de bordeaux należy do grupy 2.

Dogue de bordeaux charakter

Niegdyś zawzięte i pełne agresji walczyły na śmierć i życie z dzikimi zwierzętami.

Dziś po tych cechach pozostało zaledwie wspomnienie, a współczesne dogi de bordeaux są dzielnymi i skutecznymi stróżami oraz doskonałymi, pełnymi czułości i radości życia psami rodzinnymi.

Cechą charakteru najlepiej je opisującą jest zrównoważenie, które pozwala im odróżnić realne zagrożenie od sytuacji niewymagającej ich interwencji oraz z tym związany niski próg pobudliwości.

Stąd stróżowanie i pilnowanie to zadania w których są bezkonkurencyjne.

Zatem, by miały czego pilnować, najlepszym domem będzie dla nich taki, który posiada ogród czy podwórko, co pozwoli im na przechadzanie się wokół posiadłości mając na oku całe otoczenie, które czujnie będą obserwować.

W stosunku do obcych psy te odnoszą się z rezerwą, ale swoich traktują niezwykle wylewnie.

Często wręcz domagają się czułości i nie znoszą samotności.

Bardzo lubią też dzieci do których mają dużo cierpliwości i pozwalają wręcz wchodzić sobie na głowę.

Pamiętając jednak o korzeniach tych mastiffów oraz ich dominującej osobowości ważne jest ich szkolenie, a ich opiekun doga powinien być osobą doświadczoną, cierpliwą, pewną siebie i charyzmatyczną, co pozwoli wydobyć z psa i najbardziej pożądane cechy.

Opis rasy

Dog de bordeaux charakteryzuje się harmonijną, muskularną i dość krępą sylwetką.

Wielkość i waga psa

Wgląd psa

Umaszczenie

Umaszczenie w odcieniach płowego – od mahoniowego po izabelowate.

Dopuszczalne białe znaczenia na łapach i przedpiersiu.

Maska czarna brązowa lub brak.

Pielęgnacja i żywienie

Krótka sierść doga nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji – wystarczy ją przeczesać raz w tygodniu, by usunąć martwy włos i utrzymać skórę w dobrej kondycji.

Psa kąpiemy wtedy, gdy wymaga tego sytuacja.

Możemy go nawet przetrzeć wilgotnym ręcznikiem, jeśli jest tylko lekko ubrudzony.

Szczególnej uwagi wymaga pielęgnacja fałdów skórnych na głowie, gdyż między nimi może zbierać się wysięk i powstać stan zapalny.

W celu jego uniknięcia profilaktycznie przecieramy te miejsca specjalnymi chusteczkami lub płynami.

Podobnie w przypadku nadmiernego łzawienia może dojść do maceracji skóry i namnażania się drobnoustrojów, zatem te okolice również wymagają utrzymania odpowiedniej higieny.

Dogi te, jak wspomniano, mają dość duży problem ze ślinieniem się i na to trzeba być przygotowanym i mieć świadomość, że nasz dog nie będzie ewenementem i na pewno zostawi tu i ówdzie jakiegoś gluta, nie bacząc czy to nowy dywan, czy designerską kanapę.

Miejsce posiłku naszego czworonoga również może wyglądać po jedzeniu czy piciu dość mało szykownie, więc warto wydzielić im odpowiednia przestrzeń, gdzie będą mogły bez obaw nachlapać i nabrudzić.

Posiłki najlepiej rozdzielać minimum na dwa podania, by minimalizować ryzyko skrętu żołądka.

Karma dla psa powinna być zbilansowana pod względem składników odżywczych, a jej ilość dostosowana do wagi i aktywności fizycznej naszego zwierzęcia.

Dogue de bordeaux choroby

Hiperkeratoza opuszek palcowych

Jest to schorzenie o nieznanej etiologii.

Pierwsze objawy pojawiają się u psów w wieku ok. 6 miesięcy i obejmują one zgrubienie opuszek palcowych na wszystkich czterech kończynach.

Miejscowe zgrubienia widoczne są jako rogowe narośla, a na powierzchni pękających opuszek powstają szczeliny, w których namnażają się drobnoustroje.

Chorobie towarzyszy ból i kulawizna.

Leczenie polega na zmniejszaniu objawów klinicznych na bieżąco, gdyż zaprzestanie kuracji najczęściej prowadzi do nawrotu w krótkim czasie.

Do zmiękczania zrogowaciałego naskórka wykorzystuje się glikol propylenowy i maści keratolityczne np. z mocznikiem w wysokim stężeniu.

Hot spot

Hot spot, czyli powierzchowne ropne zapalenie skóry lub urazowo ropne zapalenie skóry rozwija się najczęściej w odpowiedzi na czynnik alergizujący (np. przy atopowym zapaleniu skóry, obecności pcheł, zapaleniu zatok okołoodbytowych) lub uraz mechaniczny, taki jak np. zakłucie.

Zmiany te występują w postaci odgraniczonej od skóry zdrowej i pokryte są wysiękiem zapalnym, a towarzyszy im silny świąd.

Hot spoty tworzą się z reguły na bokach ciała, w okolicy lędźwiowej, na szyi i w obrębie głowy.

Pies intensywnie wylizuje i wydrapuje te miejsca, dlatego jednym z elementów leczenia jest kołnierz lub inne zabezpieczenie uniemożliwiający dalsze uszkadzanie.

Dalej w terapii stosuje się leki przeciwzapalne i przeciwświądowe oraz odkażanie wygolonej wcześniej skóry i miejscową kuracje maściami.

Kluczem efektywnego leczenia jest identyfikacja i likwidacja przyczyny pierwotnej.

Dysplazja stawu biodrowego

Dysplazja stawów biodrowych jest to wada dziedziczna, polegająca na nieprawidłowym ukształtowaniu struktur kostnych tworzących staw biodrowy oraz ich niedopasowaniu.

Wystąpieniu dysplazji, oprócz cech dziedzicznych, sprzyjają także różnorakie czynniki środowiskowe.

Do tych najczęściej wymienianych należą nieprawidłowe żywienie w okresie wzrostu, zbyt duża ilość ruchu oraz nieprawidłowy bilans makroelementów.

Pierwsze objawy pojawić się mogą już u szczeniąt kilkumiesięcznych, ale najczęściej uwidaczniają się w wieku 6 do 12 miesięcy.

Główne symptomy nasuwające podejrzenie dysplazji stawów biodrowych to niechęć do ruchu, trudności przy wstawaniu, preferowanie pozycji leżącej, królicze skoki i kulawizna.

HD może zostać zdiagnozowane również dopiero u kilkuletnich psów, gdy zmiany wytwórcze w stawach powstają w sposób powolny, a przewlekłe urazy chrząstki wtórnie stabilizują staw, maskując rozwijająca się chorobę.

W badaniu klinicznym zwraca uwagę bolesność podczas manipulacji w stawach biodrowych oraz luźność stawów kolanowych.

Wczesne wykrycie dysplazji daje więcej możliwości leczenia dlatego wykonuje się u szczeniąt bez objawów profilaktyczne RTG w sedacji, pomiędzy 4 a 6 miesiącem ich życia.

Leczenie dysplazji może być operacyjne lub farmakologiczne, w zależności od wieku, stopnia zaawansowania zmian oraz masy ciała psa.

Do najczęściej wykonywanych zabiegów operacyjnych należą:

• potrójna osteotomia miednicy (TPO),
• DARtroplastyka,
• resekcja główki kości udowej,
• operacje na mięśniu grzebieniowym.

U zwierząt, które nie kwalifikują się z różnych względów do leczenia operacyjnego, stosuje się leczenie objawowe, mające na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych.

Dysplazja stawów łokciowych

Dysplazja stawów łokciowych polega na nieprawidłowym wykształceniu powierzchni stawowych stawów łokciowych i jest wadą poligenetyczną.

Zalicza się do niej kilka podjednostek:

1. Nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy (UAP).
2. Fragmentacja przyśrodkowego wyrostka dziobiastego (FCP).
3. Osteochondroza przyśrodkowego kłykcia kości ramiennej (OCD).
4. Niedopasowanie powierzchni stawowych (EI).

Wada ta uwidacznia się najczęściej u szczeniąt w wieku 6 do 12 miesięcy i dotyczy przede wszystkim ras dużych.

Objawia się kulawizną o różnym nasileniu, sztywnym chodem i niechęcią do zginania i prostowania kończyn w łokciach.

Stawy łokciowe mogą być dodatkowo bolesne i opuchnięte.

Do diagnostyki choroby niezbędne jest badanie kliniczne oraz zdjęcie RTG.

Leczeniem z wyboru jest zabieg operacyjny, a w przypadkach w których jest on z różnych względów przeciwwskazany, stosuje się leczenie zachowawcze.

Młodzieńcze zapalenie kości

Młodzieńcze zapalenie kości inaczej nazywane jest enostozą.

Choroba ta dotyczy młodych psów najczęściej ras dużych.

Przyczyn zapalenia upatruje się w zaburzeniach metabolicznych, endokrynologicznych, autoimmunologicznych i genetycznych.

Nadmiar wapnia w organizmie powoduje jego magazynowanie w kościach, co prowadzi do zaburzenia równowagi osteoblastów i osteoklastów.

Komórki kościotwórcze tworzą wewnątrz kości długich nowe kości, a opóźnione działanie komórek kościogubnych jest przyczyną zaburzeń w krążeniu oraz bolesności kości na skutek zaburzeń synchronizacji ich przebudowy.

Charakterystyczna dla tej jednostki chorobowej jest naprzemienna kulawizna kończyn oraz bolesność, zwłaszcza przy omacywaniu podramion.

Do diagnostyki wykorzystuje się również RTG.

Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych oraz ustaleniu odpowiedniej diety.

Rozszerzenie żołądka

Rozszerzenie żołądka polega na znacznym powiększeniu jego rozmiarów na skutek spożycia zbyt dużej ilości pokarmu na raz.

Do ORŻ dochodzi także po spożyciu karmy ze składnikami szybko ulegającym fermentacji oraz po wysiłku fizycznym wykonanym zaraz po posiłku.

Rozszerzenie rozpoczyna się z reguły:

• apatią,
• niepokojem,
• dusznością,
• powiększeniem obrysu brzucha.

Gdy żołądek dodatkowo skręci się wokół własnej osi, dochodzi do tzw. rozszerzenia żołądka ze skrętem.

Jest to stan nagły, bardzo niebezpieczny dla życia zwierzęcia.

Zamknięcie zarówno wpustu, jak i odźwiernika skutkuje brakiem możliwości zwrócenia pokarmu, jak i jego przemieszczenia do dalszych odcinków przewodu pokarmowego, zatem zostaje on niejako uwięziony w żołądku.

Pies próbuje wymiotować, ślini się, a na skutek ucisku żołądka na naczynia i przeponę dochodzi do spadku ciśnienia, niedokrwienia, wstrząsu, a w konsekwencji śmierci.

W przypadku rozszerzenia wykonuje się sondowanie i płukanie żołądka, natomiast przy skręcie żołądka niezbędny jest zabieg operacyjny.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) to choroba mięśnia sercowego, w której dochodzi do ścieńczenia jego ścian i tym samym poszerzenia jam. DCM przez wiele lat może przebiegać w sposób utajony, a objawy kliniczne, takie jak:

• kaszel,
• osłabienie,
• obrzęk płuc lub wodobrzusze pojawiają się dopiero w stanach zaawansowanych.

Rozpoznanie choroby ustala się za pomocą badań dodatkowych w postaci RTG i przede wszystkim badania echokardiograficznego, które pozwala na obliczenie grubości ścian komór i przegrody międzykomorowej oraz światła komór.

Leczenie ma na celu spowolnienie rozwoju choroby poprzez wspomożenie czynności serca i odciążenie układu krwionośnego.

Polega na stosowaniu leków moczopędnych, rozszerzających naczynia i przeciwarytmicznych w zależności od zaawansowania choroby.

Zwężenie aorty

Zwężenie aorty może występować na 3 poziomach, jako:

• zastawkowe,
• nadzastawkowe,
• podzastawkowe.

Na skutek zmniejszenia średnicy naczynia odpływ krwi z lewej komory jest utrudniony i w konsekwencji prowadzi to do przerostu mięśnia sercowego.

Przy niewielkiego stopnia zmianach często brak jest widocznych objawów klinicznych, a przy wadzie średnio lub mocno nasilonej występują omdlenia, nietolerancja wysiłkowa, a także nagła śmierć.

Zwężenie aorty leczy się farmakologicznie przy użyciu leków beta-adrenolitycznych lub antagonistów wapnia.

Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy należy do grupy chorób endokrynologicznych.

Polega zasadniczo na zmniejszonym wydzielaniu przez ten gruczoł hormonów, które niezbędne są dla prawidłowego funkcjonowania i przemian metabolicznych całego organizmu.

Najczęściej do niedoczynności dochodzi na skutek limfocytarnego zapalenia tarczycy, jej zaniku, lub występujących w jej obrębie guzów nowotworowych.

Objawy są różnorodne, początkowo subtelne i rozwijają się powoli, przez co długi czas zostają przez właściciela zwierzęcia niezauważone.

Podejrzenie niedoczynności tarczycy nasuwają:

• apatia,
• zianie,
• przewlekłe zmiany skórne,
• nawracające zapalenia uszu,
• przyrost masy mimo normalnego apetytu,
• zwiększone pragnienie i wydalanie moczu,
• brak rui,
• osłabienie mięśni.

Rozpoznanie ustala się na podstawie badania stężenia hormonów tarczycowych we krwi.

Leczenie jest prowadzone do końca życia i polega na podawaniu syntetycznej lewotyroksyny w odpowiednio dobranej dawce.

Niezbędne są okresowe badania kontrolne w celu dostosowania dawki leku.

Pierwsze badanie wykonuje się po ok. 6 tygodniach od rozpoczęcia leczenia.

Ichtioza

Ichtioza, nazywana inaczej rybią łuską, to wrodzone zaburzenie rogowacenia skóry, polegające na tworzeniu się na jej powierzchni mocno przylegających, odrywających się płatami łusek.

Objawy widoczne są już u nowo narodzonych szczeniąt.

Na całej powierzchni skóry występują łuski przypominające duże płatki łupieżu.

Czasem chorobie towarzyszy również wyłysienie i rumień.

Charakterystyczne jest rogowacenie lusterka nosowego raz brzegów opuszek, a cały stopy mogą być bolesne i opuchnięte.

Choroba jest nieuleczalna, a terapia polega na łagodzeniu objawów klinicznych za pomocą suplementacji nienasyconych kwasów tłuszczowych, kąpieli leczniczych oraz stosowaniu preparatów nawilżających.

Złośliwa hipertermia

Złośliwa hipertermia (Malignant hyperthermia – MH) to rzadko występująca choroba, charakteryzująca się nagłym wzrostem temperatury ciała (do 45 stopni) w sytuacjach stresowych lub podczas znieczulenia.

Wzrostowi ciepłoty towarzyszy:

• sztywność mięśni,
• przyspieszenie akcji serca,
• zaburzenia oddychania,
• uszkodzenie nerek,
• nawet śmierć.

Istnieją testy genetyczne pozwalające na identyfikację psów podatnych na MH.

Sama choroba rozpoznawana jest na podstawie objawów klinicznych w trakcie ataku.

U psów z rozpoznaną MH należy ograniczać sytuacje stresowe oraz poddawać znieczuleniu tylko wtedy, gdy jest to niezbędne z użyciem odpowiednich leków.

Dla kogo dogue de bordeaux będzie idealnym psem?

DDB w dzisiejszym świecie odnajduje się nie tylko jako stróż, ale przede wszystkim jako pies rodzinny.

Jego przesympatyczny wręcz sposób bycia sprawia, że zjednuje sobie wielu zwolenników.

Dogi te są przyjaźnie nastawione do otoczenia, bez większego problemu akceptują inne zwierzęta w domu oraz uchodzą za bardzo dobre nianie dla dzieci.

Oczywiście ze względu na rozmiary psa, zabawy z naszymi pociechami powinny być nadzorowane.

Dogi chętnie i szybko się uczą, ale mogą mieć dominującą osobowość, co tyczy się szczególnie samców, zatem ważne jest, by psa takiego odpowiednio ułożyć.

Nie są to zwierzaki polecane dla osób bez doświadczenia, a ich przyszły właściciel powinien być stanowczy, ale nie brutalny.

Jeśli otoczymy psa miłością i troską, a jednocześnie zachowamy odpowiedni balans surowości, pies wyrośnie na idealnego kompana, bez krzty agresji, ale posłusznego i zrównoważonego, potrafiącego odróżnić co jest dobre, a co złe.

W kwestii ruchu, dogi de bordeaux nie są jakimiś szczególnie wyczynowymi sportowcami, więc wystarczy im spacer lub bieg w tempie, które same sobie ustalą.

Poza tym ich miękkie serduszko i przywiązanie do człowieka nakazuje im spędzać jak najwięcej czasu wśród swoich.

Źle czują się siedząc osamotnione cały dzień w budzie dla psa, czy kojcu, więc zadbać musimy o spędzanie jak największej ilości czasu wspólnie.

Nasuwa się zatem wniosek, że będą to psy najbardziej odpowiednie dla dużych rodzin, gdzie pies będzie miał możliwość długiego kontaktu z domownikami i będzie miał kogo prosić o czułości.

O DDB nie powinny raczej myśleć osoby samotne, spędzające większość czasu poza domem, gdyż będzie to dla psa mało komfortowy i szczęśliwy żywot.