Skye terrier pochodzi z wyspy Skye, największej i najbardziej wysuniętej na północ wyspy archipelagu Hebrydów Wewnętrznych. Pierwsze wzmianki o małych, srebrzystoszarych pieskach, hodowanych przez farmerów jako tępiciele gryzoni oraz pogromcy lisów, borsuków i wydr pochodzą z XVI wieku.
Co dość niezwykłe dla typowo wiejskiej rasy, zainteresowała się nią arystokracja i psiaki szturmem wkroczyły na dwory szlacheckie Wielkiej Brytanii. Szczyt ich popularności przypada na wiek XIX, gdy to hodowlą zajęła się królowa Wiktoria oraz jej syn Edward VII, książę Walii. Królowa została nawet uwieczniona na portrecie ze swoją suczką Roną przez Sir Williama Nicholsona (“H.M. The Queen” 1899). W owych czasach każda szanująca się księżna musiała mieć skye terriera, bez którego nie wypadało pokazać się na popołudniowej przechadzce.
AKC przyjęło rasę w swoje szeregi oficjalnie w 1887 roku, a dziś teriery te utrzymywane są już wyłącznie jako psy ozdobne i do towarzystwa.
Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli rasy jest Greyfriars Bobby, który czuwał przy grobie swojego pana przez niemal 14 lat. Jego wierność upamiętniona została pomnikiem stojącym w Edynburgu, a samego psiaka pochowano w bramie cmentarza, niedaleko jego ukochanego właściciela. Historia Bobby’ego stała się inspiracją dla pisarzy oraz filmowych twórców.
Według klasyfikacji FCI skye terrier należy do grupy 3.
Skye terrier charakter
Skye terrier ma duszę typowego teriera. Jest nieustraszony, żywiołowy, zadziorny, uparty i nieufny wobec obcych. Uważnie studiuje zachowanie człowieka, nim zdecyduje, czy pozwoli mu się do siebie zbliżyć. Jeśli nas zaaprobuje, zyskamy lojalnego i wiernego przyjaciela na całe życie.
Psy te nie są typami sportowców, ale charakteryzują się znaczną wytrzymałością i zwinnością, co niegdyś ułatwiało im łapanie szkodników, a dziś sprawia, że sprawdzą się w różnorodnych dyscyplinach sportowych, takich jak agility, czy obedience. Jako porcja dziennej aktywności wystarczy im jeden dłuższy spacer, ale jeśli jesteśmy gotowi na więcej, to im w to graj.
Czworonogi te nie lubią samotności i źle znoszą brak zajęcia. Uwielbiają być w centrum uwagi i do właściciela przywiązują się bardzo mocno. Tolerują dzieci, ale w kontaktach z nimi bywają niecierpliwe. Nie są też nadmiernie przyjaźnie nastawione do innych zwierzaków, dlatego pamiętać należy o ich wczesnej socjalizacji. Cechą charakterystyczną skye terrierów jest również tendencja do nadmiernego szczekania.
Skye terriery są niezależne i szkolenie ich wymaga od właściciela dużo cierpliwości, stanowczości oraz żelaznej konsekwencji. W przeciwnym wypadku zamiast pociesznego towarzysza, będziemy mieli w domu małą, apodyktyczną bestię.
Skye terrier opis rasy
Wielkość i waga skye terriera
Skye terrier to pies niskiego wzrostu o wydłużonej i eleganckiej sylwetce.
| Skye terrier wielkość psa | Wysokość w kłębie dorosłego psa rasy Skye terrier wynosi ok. 24-26 cm. |
| Skye terrier waga | Waga psa rasy Skye terrier to 12-15 kg. |
Wygląd skye terriera
| Głowa | Długa i mocna, ze słabo zaznaczonym stopem, stopniowo zwężająca się w kierunku czarnej trufli nosa. |
| Szczęki | Mocne z kompletem zębów ustawionych w zgryzie nożycowym. |
| Oczy | Osadzone blisko, barwy brązowej. |
| Uszy | Mogą być stojące – nieduże, zakończone frędzelkami lub opadające – większe z przylegającymi do głowy krawędziami wewnętrznymi. |
| Szyja | Długa, lekko wygięta, przechodzi w prosty grzbiet. |
| Tułów | Długość tułowia psa jest równa jego dwukrotnej wysokości w kłębie. |
| Klatka piersiowa | Nisko opuszczona o głębokim ożebrowaniu. |
| Ogon | okryty frędzlami, noszony na linii grzbietu lub opadający. Kończyny krótkie i muskularne. |
Umaszczenie skye terriera
Okrywa włosowa psów rasy Skye terrier jest dwuwarstwowa: długi, prosty i twardy włos okrywowy oraz krótki i wełnisty podszerstek. Umaszczenie skye terriera:
- szare,
- czarne,
- kremowe,
- szaroniebieskie z nalotami na głowie i uszach.
Pielęgnacja i żywienie skye terriera
Mimo, że długa okrywa włosowa skye terriera sprawia wrażenie pracochłonnej w pielęgnacji w rzeczywistości nie jest to wcale takie trudne. Sierść skye terriera rozczesujemy przynajmniej raz w tygodniu, chyba że nasz pies spędza dużo czasu na zabawach na świeżym powietrzu i jego włosy szybko się plączą, wtedy warto jest robić to nieco częściej, nawet codziennie. Do tej czynności używamy szczotki lub grzebienia z długimi zębami, by rozdzielać włosy już od nasady. Częstotliwość kąpieli jest również uzależniona od trybu życia skye terriera i dostosowana do potrzeb. Pamiętać należy, żeby przed kąpielą i po niej wyszczotkować dobrze włosy skye terriera. Dla ułatwienia można stosować specjalne odżywki lub spraye przeznaczone dla tej rasy psów. Reszta to pielęgnacja podstawowa, czyli skracanie pazurów, czyszczenie uszu oraz zębów skye terrierów.
W żywieniu skye terriera stosujemy gotowe karmy dla psa lub przygotowujemy psu zbilansowane posiłki sami. Ilość pożywienia jaką powinny otrzymywać przedstawiciele tej rasy psów uzależniona jest od kaloryczności, masy ciała psa oraz jego aktywności.
Najczęstsze choroby skye terriera
Zwichnięcie soczewki
Zwichnięcie soczewki polega na jej przesunięciu się wskutek zerwania utrzymujących ją w fizjologicznym położeniu więzadeł. Objawy towarzyszące to m.in. zaburzenia wzroku oraz obrzęk rogówki. W przebiegu zwichnięcia często dochodzi do całkowitej utraty zdolności widzenia. Schorzenie rozpoznaje się w badaniu bezpośrednim, na podstawie wyglądu źrenicy. Przemieszczoną soczewkę usuwa się wtedy, gdy postęp choroby grozi ciężkim powikłaniem np. wtórną jaskrą. Ze względu na rozszerzający się stan zapalny finalnie niezbędna może okazać się ekstrakcja całej gałki ocznej.
Przewlekłe idiopatyczne zapalenie wątroby
Przewlekłe idiopatyczne zapalenie wątroby to choroba charakteryzująca się występowaniem długotrwałych stanów zapalnych wątroby o nieznanej etiologii. Dotyka najczęściej psów w średnim oraz starszym wieku. Najczęściej występujące objawy to:
- spadek apetytu,
- wychudzenie,
- wymioty i biegunka z krwią,
- zwiększone pobieranie wody i oddawanie moczu,
- żółtaczka.
W diagnostyce istotne jest badanie krwi z oznaczeniem aktywności enzymów wątrobowych. Obserwuje się wzrost AST, ALT, ALP bilirubiny, kwasów żółciowych i amoniaku. Dla dokładnego rozpoznania niezbędne jest badanie biopsyjne wątroby.
W terapii stosuje się przede wszystkim glikokortykosteroidy i kwas ursodeoksycholowy. Ponieważ choroba jest przewlekła, a stosowane leki mogą mieć wiele działań ubocznych, niezbędne są okresowe badania kontrolne krwi. W przypadkach zaawansowanych – z wodobrzuszem i zażółceniem błon śluzowych – rokowanie jest złe.
Ektopia moczowodów
Ektopia moczowodów to wada rozwojowa, w której moczowody uchodzą bezpośrednio do pochwy lub cewki moczowej, a nie do pęcherza moczowego. Dochodzi wówczas do pominięcia mięśnia zwieracza pęcherza moczowego, zatem klinicznie obserwuje się nietrzymanie moczu. Schorzenie to objawia się już u kilkutygodniowych szczeniąt.
Rozpoznanie ustala się na podstawie urografii, a leczenie polega na zabiegu chirurgicznej reimplantacji moczowodów.
Jaskra
Jaskra dziedziczna dotyczy obu oczu, a jej istotą jest wzrost ciśnienia wewnątrz gałkowego do którego dochodzi wskutek zaburzenia odpływu cieczy wodnistej z gałki ocznej.
Tak zwana jaskra ostra objawia się silną bolesnością, znieruchomieniem źrenicy, obrzękiem i przekrwieniem gałki ocznej. W jaskrze przewlekłej z kolei dominuje powiększenie gałki ocznej, zbliznowacenie rogówki oraz ślepota. Jaskra pierwotna u skye terriera słabo reaguje na leczenie farmakologiczne, stąd częstym rozwiązaniem są metody chirurgiczne, mające na celu ułatwienie odpływu cieczy wodnistej.
Dysplazja stawów łokciowych
Dysplazja stawów łokciowych polega na nieprawidłowym wykształceniu powierzchni stawowych ww. stawów i jest u skye terriera wadą genetyczną. W jej skład wchodzą następujące podjednostki:
- Nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy (UAP).
- Osteochondroza przyśrodkowego kłykcia kości ramiennej (OCD).
- Fragmentacja przyśrodkowego wyrostka dziobiastego (FCP).
- Niedopasowanie powierzchni stawowych (EI).
Wada uwidacznia się u szczeniąt w wieku 6 do 12 miesięcy. Objawia się kulawizną różnego stopnia, usztywnionym chodem oraz niechęcią do zgnania i prostowania kończyn przednich. Stawy łokciowe mogą być także bolesne i opuchnięte. Do diagnostyki wykorzystuje się badanie ortopedyczne oraz RTG.
Leczeniem z wyboru jest zabieg operacyjny.
Zwichnięcie rzepki
Zwichnięcie rzepki polega na patologicznym przemieszczaniu się jej na stronę boczną lub przyśrodkową stawu kolanowego na skutek zbyt płytkiego bloczka kości udowej. Może dotyczyć tylko jednej z kończyn lub obydwu naraz. Najczęstszym objawem tej choroby u skye terriera jest spontaniczna, ale przemijająca kulawizna. Nasilenie zwichnięcia określa się w skali czterostopniowej:
- Brak lub rzadko występująca kulawizna.
- Przejściowa kulawizna.
- Stała kulawizna – rzepkę można nastawić, ale wypada ona przy ruchu zginania.
- Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić.
Przypadki pierwszych stopni można poddać zabiegom fizjoterapii, ale znaczna kulawizna wymaga leczenia operacyjnego.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy należy do grupy chorób endokrynologicznych. Polega na zmniejszonym wydzielaniu przez ten gruczoł hormonów, które są znaczące dla prawidłowego funkcjonowania i metabolizmu całego organizmu.
Skye terriery są predysponowane do limfocytarnego zapalenia tarczycy, co jest bezpośrednią przyczyną niedoczynności.
Objawy choroby u skye terriera są różnorodne, początkowo słabo nasilone i rozwijają się powoli, przez co długi czas mogą zostać niezauważone. Podejrzenie niedoczynności tarczycy nasuwają m.in.:
- apatia,
- zianie,
- przewlekłe zmiany skórne,
- przyrost masy mimo normalnego apetytu,
- zwiększone pragnienie i wydalanie moczu,
- bezpłodność.
Rozpoznanie ustala się na podstawie oznaczenia stężenia hormonów tarczycowych we krwi. Leczenie choroby prowadzone jest do końca życia i polega na doustnym podawaniu lewotyroksyny. Ważne są okresowe badania kontrolne w celu dostosowania dawki leku, która może z czasem wzrosnąć. Pierwsze badania wykonuje się po ok. 6 tygodniach terapii hormonalnej.
Miastenia gravis
Nużliwość mięśni (myasthenia gravis) u skye terriera to choroba, której istotą jest zaburzenie przewodzenia bodźców nerwowych do mięśni szkieletowych.
Jej przyczyną u skye terriera jest z reguły zmniejszona liczba receptorów acetylocholinowych. Wśród innych przyczyn wymienia się występowanie grasiczaka oraz reakcje autoimmunologiczne.
Objawy to przede wszystkim osłabienie mięśni poprzecznie prążkowanych po wysiłku – chód psa staje się powłóczysty, potem zwierzę przewraca się, a po odpoczynku wraca do normy. Miastenii często towarzyszy także rozszerzenie przełyku.
Pierwsze objawy choroby widoczne są u psów wieku 6-8 tygodni, a w przypadku postaci nabytej pomiędzy 1. a 7. rokiem życia.
W diagnostyce wykorzystuje się test z użyciem blokera cholinoesterazy, który hamując rozpad acetylocholiny, zwiększa pobudzenie receptorów i siłę mięśni. W leczeniu inhibitory te powodują jednak nieznaczną poprawę, a wspomagająco dla hamowania reakcji immunologicznej podaje się glikokortykosteroidy.
Najczęstszym powikłaniem jest zachłystowe zapalenie płuc. W diagnostyce postaci nabytej przydatne jest badanie stężenia przeciwciał przeciw receptorowi acetylicholiny (anty-AChR).
Czy warto zdecydować się na skye terriera?
Skye terrier jest psem łatwo adaptującym się do różnych warunków i z racji niewielkich rozmiarów może być utrzymywany w mieszkaniach. Wymaga sporo uwagi i konsekwencji w postępowaniu ze względu na niezależny charakter.
Terier ten to typowy, średniej wielkości pies jednego pana. Potrafi chodzić krok w krok za właścicielem nie odstępując go ani na chwilę. Lubi się bawić i potrzebuje dziennej dawki aktywności, by potem móc ze spokojem wylegiwać się na kanapie. Na spacerach z reguły nie daje się pogłaskać obcym, ale jeśli ktoś zaskarbi sobie jego uczucia, potrafi być bardzo wylewny. Z innymi zwierzakami w domu dogada się raczej wówczas, gdy będzie z nimi wychowywany od początku. W przeciwnym razie bywa zadziorny i zaczepny.
Terrier skye jest dobrym, czujnym stróżem, jest nieufny wobec obcych i szybko reaguje na najmniejszy hałas, choć czasem jest to nieadekwatne do sytuacji i może być uciążliwe, jeśli w porę go tego nie oduczymy. Odpowiednio wyszkolony i zsocjalizowany będzie wesołym i niekonfliktowym towarzyszem całej rodziny.
