Airedale terrier: charakter, pielęgnacja i choroby terrierów

Airedale terrier jest największym z grupy terrierów, a nazwa jego pochodzi słowa “terra”, czyli z łaciny “ziemia” oraz nazwy rzeki Aire w hrabstwie Yorkshire, gdzie rasa ta została wyhodowana ok. XIX wieku.

Jak wszystkie terriery, pierwotnie wykorzystywany był przede wszystkim w polowaniach na króliki, lisy i borsuki oraz jako stróż do pilnowaniu domostw i dobytku.

W czasie pierwszej wojny światowej psy te służyły w wojsku i pomagały w wyszukiwaniu rannych na polu bitwy.

Dziś również można je spotkać w służbach mundurowych, a także podczas polowania na grubą zwierzynę i oczywiście na miejskich chodnikach.

Ze względu na swoją pracowitość nazywany jest inaczej “Working Terrier”, a przez upodobanie do wody zyskał przydomek “Waterside Terrier”.

Według klasyfikacji FCI Airedale terrier należy do grupy 3.

Airedale terrier charakter

Airedale terriery nazywane są królami terrierów.

Cechują się odwagą, bystrością i otwartością.

Są pełne energii, przyjacielskie, ale i nieustannie czujne, co manifestują postawionym ogonem i uważnym spojrzeniem.

Są łatwe do układania i stosunkowo posłuszne, aczkolwiek potrafią być uparte i krnąbrne.

Nie stronią od pracy, chętnie stróżują i towarzyszą myśliwym podczas polowań, nie czując strachu ani przed dzikimi zwierzętami, ani nie stroniąc od wody.

Jak w przypadku każdego terriera ich życiowa misja to:

• kopanie,
• szczekanie,
• tropienie,
• ściganie.

Potrzebują dużo ruchu, gdyż są bardzo aktywne i muszą gdzieś tę energię spożytkować.

Raczej nie nadają się dla ludzi samotnych, spędzających dużo czasu w pracy, gdyż zwyczajnie będą się nudzić, a z tej nudy mogą mieć zapędy niszczycielskie.

Psy tej rasy nie są też zbyt pozytywnie nastawione do innych zwierząt, więc jeśli mamy domu psy, czy gorzej – koty, raczej nie wprowadzajmy tam airedale terriera.

Airedale terrier wygląd

Airedale terrier wysokość

Airedale terrier jest największym terrierem – wysokość w kłębie psa samca wynosi ok. 58 – 61 cm, a suki ok. 56 – 59 cm.

Airedale terrier waga

Airedale terrier waży około 20 kg.

Airedale terrier opis rasy

• Sylwetka jego jest muskularna i krępa.
• Głowa proporcjonalna bez zmarszczek i fałd.
• Czaszka długa i płaska, bez wyraźnego stopu.
• Profil nie jest ani zadarty, ani opadający.
• Wargi przylegające, osłaniają komplet mocnych zębów ustawionych w zgryzie nożycowym lub cęgowym.
• Oczy ciemne, małe, osadzone głęboko, o bystrym wyrazie.
• Uszy w kształcie litery V opadające ku przodowi.
• Umięśniona szyja przechodzi w prosty i krótki grzbiet.
• Klatka piersiowa głęboka z dobrze wysklepionymi żebrami.
• Lędźwie krótkie.
• Ogon wysoko osadzony, gruby i prosty, noszony wysoko, tak, by czubek ogona był na tej samej wysokości co szczyt czaszki.
• Kończyny długie i proste.
• Łapy małe, okrągłe i zwarte.

Airedale terrier umaszczenie

Okrywa włosowa dwuwarstwowa – twardy i sztywny włos okrywowy oraz krótki i miękki podszerstek.

Górna część szyi, grzbiet i wierzch ogona barwy czarnej lub grizzly (szaro-czarnej), a reszta podpalana.

Ciemniejsze naloty (tzw. osmolenia) mogą występować na policzkach, uszach i szyi.

Airedale terrier pielęgnacja

Airedale terriery potrzebują systematycznej pielęgnacji.

Raz w tygodniu wyczesujemy ich sierść, a co 2 miesiące poddajemy profesjonalnym zabiegom groomerskim, jeśli chcemy, by nasz pies wyglądał olśniewająco.

Nie musimy poddawać go trymowaniu, ale bez niego sierść będzie kręcona, niesforna i po prostu nie będzie wyglądać najlepiej.

Psy te nie linieją w ekstremalnych ilościach, ale jak z każdego psa, zawsze trochę włosa wypada, stąd wskazane czesanie go 1 -2 razy w tygodniu.

Reszta to podstawowa pielęgnacja – w razie potrzeby kąpiel, przycinanie pazurów, czy czyszczenie uszu.

Do wszystkich tych czynności warto przyzwyczajać psa od samego początku, by w przyszłości cierpliwie je znosił.

Airedale terrier choroby

Zwichnięcie soczewki

Schorzenie to polega na przemieszczeniu soczewki na skutek zerwania mocujących ją więzadeł.

Pierwotne zwichnięcie rozwija się wtórnie do dziedzicznych wad w jej budowie.

Najczęściej jest stanem nagłym, wymagającym szybkiej interwencji.

Zwichnięcie rozpoznaje się w badaniu bezpośrednim na podstawie wyglądu źrenicy, przez którą widoczne jest nieprawidłowe położenie soczewki.

Zazwyczaj obserwuje się dodatkowo obrzęk rogówki i zapalenie tęczówki. Często w przebiegu choroby dochodzi do utraty wzroku lub konieczności usunięcia gałki ocznej ze względu na pogłębiający się stan zapalny.

Dysplazja mieszków włosowych

Wyróżniamy tu 2 grupy zaburzeń:

• dysplazję niezwiązaną z zaburzeniami barwnikowymi,
• sezonowe łysienie boków.

Dysplazja mieszków włosowych niezwiązana z zaburzeniami barwnikowymi obejmuje u tej rasy postępujące łysienie boków ciała oraz grzbietu najczęściej obserwowane w wieku 2 do 4 lat.

U niektórych psów włos cyklicznie odrasta, a u innych wyłysienie ma charakter trwały.

Sezonowe łysienie boków charakteryzuje się najczęściej symetrycznymi wyłysieniami boków ciała, których układ przypomina mapę kontynentów.

Bezwłosa skóra ulega hiperpigmantacji – staje się ciemna.

Zmiany te pojawiają się najczęściej w okresie jesiennym i zanikają spontanicznie po kilku miesiącach.

Należy je różnicować ze schorzeniami tła hormonalnego.

Dla obu rodzajów dysplazji brak jest specyficznego leczenia.

Nużyca

Nużeniec psi to pasożyt, który bytuje w mieszkach włosowych psów zdrowych, natomiast sprzyjających warunkach namnaża się i powoduje zapalenie skóry z wyłysieniem.

Nużyca może występować w dwóch postaciach:

• miejscowej – od 1 do 5 obszarów wyłysień punktowych, z hiperpigmentacją i łuszczeniem. Zmiany skórne dotyczą głównie okolic głowy i szyi, ale często pojawiają się także na kończynach. Jeśli nie dojdzie do powikłań, choroba przebiega bez świądu.
• uogólnionej – powyżej 5 ogniskowych zmian na skórze pokrytej rumieniem i łuskami. Obraz kliniczny zróżnicowany – może występować świąd, grudki, krosty, powierzchowne lub głębokie ropne zapalenie skóry i wiele innych. Często towarzyszą jej objawy ogólne takie jak:
  • brak apetytu,
  • gorączka,
  • powiększenie węzłów chłonnych.

Uważa się, że u osobników dorosłych z uogólnioną postacią tej choroby występuje defekt immunologiczny limfocytów T, co upośledza odpowiedź organizmu na  zarażenie.

Rozpoznanie polega na badaniu mikroskopowym zeskrobiny – włosów i naskórka.

Leczenie w zależności od postaci choroby opiera się na leczeniu przeciwpasożytniczym, leczeniu istniejących powikłań bakteryjnych lub grzybiczych oraz na ustaleniu i leczeniu choroby podstawowej. Zwierzęta dotknięte tą chorobą powinny być wykluczone z rozrodu.

Przerost pochwy

Tendencja do tej wady jest prawdopodobnie dziedziczna.

Do przerostu pochwy dochodzi w następstwie zwiększonej ilości estrogenów wydzielanych przez organizm w okresie cieczki oraz w końcowym etapie ciąży.

Obrzękowi ulega błona śluzowa i tkanka łączna okolicy pochwy oraz nadmiernie rozrasta się jej nabłonek, co prowadzi do jej wypadnięcia.

Wypadnięcie pochwy dotyczyć może każdej z jej ścian, a klinicznie występuje w formie różowej, przekrwionej kulistej struktury wystającej spomiędzy warg sromowych.

Zalecane jest chirurgiczne usunięcie lub odprowadzenie wypadniętego odcinka wraz z ovariohisterektomią.

Przepuklina pępkowa

Przepuklina pępkowa polega na przemieszczeniu się fragmentu trzewi przez otwór w mięśniach jamy brzusznej pod skórę.

Wspomniany otwór znajduje się na wysokości pępka i jest skutkiem niepełnego zamknięcia się mięśni w linii białej tej okolicy lub może być pozostałością po nieprawidłowym podwiązaniu pępowiny.

Rozpoznanie przepukliny nie nastręcza trudności, gdyż jej objawy są dość charakterystyczne – w miejscu pępka pojawia się miękki guzek, który można “wcisnąć” do środka.

Leczenie polega na wykonaniu zamknięcia chirurgicznego.

W przypadku przepuklin z uwięźnięciem narządów lub przepuklin bardzo dużych zabieg chirurgiczny wykonuje się na cito.

W pozostałych przypadkach, przy stałej kontroli rozmiarów wrót, można odczekać do ok. 6 miesiąca życia– do czasu zmniejszenia się wysokiego ryzyka znieczuleniowego.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Kardiomiopatia rozstrzeniowa jest chorobą serca, w której dochodzi do zmniejszenia grubości ścian mięśnia sercowego, co powoduje jego zmniejszoną aktywność skurczową i rozkurczową oraz prowadzi do niewydolności krążeniowej.

Przez długi czas schorzenie to przebiega bezobjawowo, a w zaawansowanych stadiach w pierwszej kolejności obserwujemy najczęściej:

• kaszel,
• nietolerancję wysiłkową,
• obrzęk płuc,
• wodobrzusze.

Rozpoznanie ustala się za pomocą badania RTG i przede wszystkim badania echo serca.

Leczenie farmakologiczne polega na stosowaniu leków moczopędnych, rozszerzających naczynia czy przeciwarytmicznych w zależności od stopnia zaawansowania zmian. Pamiętać należy o tym, że choroba ta jest nieuleczalna, a leki mają za zadanie spowolnić jej rozwój i zmniejszyć objawy kliniczne. Czas przeżycia od rozpoznania szacowany jest na maksymalnie 2 lata.

Niedoczynność tarczycy

Choroba ta  polega na zmniejszonym wytwarzaniu hormonów tarczycowych i co za tym idzie obniżonym zaopatrzeniu komórek organizmu w te hormony.

Najczęstsze jej objawy to:

• tycie mimo braku nadmiernego apetytu,
• apatia,
• szybkie męczenie się,
• dyszenie,
• polidypsja/poliuria,
• zmiany skórne,
• skurcze mięśni i niedowłady.

Nie wszystkie te objawy występować muszą jednocześnie.

Rozpoznanie niedoczynności tarczycy polega na badaniu stężenia tyroksyny, TSH i cholesterolu we krwi, najlepiej w godzinach rannych.

W leczeniu stosuje się syntetyczną lewotyroksynę w ustalonej indywidualnie dla każdego pacjenta dawce. Leczenie najczęściej prowadzone musi być przez całe życie z okresowymi badaniami kontrolnymi.

Rak trzustki

Predyspozycje do tego rodzaju nowotworów podejrzewa się u samic, w wieku ok. 10 lat.

Wśród rodzajów raków trzustki wyróżniamy:

• raka części zewnątrzwydzielniczej,
• raka części wewnątrzwydzielniczej,
• nowotwory mezenchymalne,
• przerzuty.

Objawy kliniczne mogą być zróżnicowane od rodzaju raka i jego umiejscowienia.

Najczęściej obserwuje się nieswoiste objawy ogólne, takie jak:

• wymioty,
• biegunkę,
• brak apetytu,
• apatię,
• wychudzenie,
• bolesność w obrębie przodobrzusza.

Wyniki badań laboratoryjnych również mogą być nieswoiste, często podniesiony jest poziom specyficznej lipazy lub enzymów wątrobowych.

Diagnostyka opiera się na badaniu usg, laparotomii diagnostycznej z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego. Rokowanie jest złe praktycznie we wszystkich przypadkach.

Czerniak skóry i skórna melanocytoma

Za przeciętny wiek zachorowania na czerniaka skóry airedale terrierów  uważa się wiek ok. 8 – 9 lat.

Nowotwór ten jest wynikiem rozplemu melanocytów i może mieć charakter łagodny (melanocytoma) lub złośliwy (czerniak).

Zmiany pojawiają się w obrębie skóry owłosionej i błon śluzowych jamy ustnej.

Melanocytoma występuje zazwyczaj w postaci dobrze odgraniczonych guzów, pozbawionych włosów, z kolei melanoma (czerniak) tworzy guzy o większych rozmiarach, szybkim wzroście i często owrzodziałej powierzchni.

Rozpoznanie stawia się na podstawie badania cytologicznego i dermopatologicznego wycinków.

Leczeniem z wyboru jest usunięcie chirurgiczne. Rokowanie w przypadku melanocytomy jest dobre, a w przypadku melanomy złe.

Łuszczka rogówki

Łuszczką nazywamy przewlekłe powierzchowne zapalenie rogówki.

W przebiegu choroby wytwarza się obustronna pigmentacja, postępująca od obwodu rogówki, ku jej środkowi.

W zależności od stopnia zaawansowania, szaroróżowa, unaczyniona tkanka zajmuje coraz to większą powierzchnię rogówki, wywołując zaburzenia widzenia, a ostatecznie postępująca łuszczka doprowadza do ślepoty.

Przeciętny wiek zachorowania szacuje się na 1 – 2 lata.

Leczenie w zależności od stopnia opiera się na:

• intensywnej miejscowej terapii sterydami i antybiotykami,
• wstrzyknięciach podspojówkowch,
• zabiegu chirurgicznym.

Czy warto zdecydować się na airedale terriera?

Przyszły właściciel airedale terriera musi być przygotowany na jego temperament.

Psy te robią wszystko  z rozmachem i ogromnym zaangażowaniem, dając z siebie 100% zarówno w pracy, jak i w zabawie, czy okazywaniu uczuć i przywiązaniu.

Psy te są szczęśliwe, gdy mogą coś robić i mają co robić.

Nie są stworzone do siedzenia cały dzień w mieszkaniu czy nawet na podwórku w samotności, gdyż będą cały dzień ujadać i niszczyć co wpadnie im w łapy czy zęby.

Potrzebują uwagi, ruchu i zajęcia.

Potrafią być posłuszne, ale bywają też uparte, dlatego szkolić je powinniśmy od małego.

Czasem swoją osobowością i szumem, który wokół siebie robią potrafią przytłoczyć, dlatego osoba decydująca się na tę rasę, musi być osobą świadomą tych mankamentów, a raczej powinny być to dla niej zalety.

Zatem pies ten raczej nie nadaje się dla osób które chcą mieć małego, cichego pieska, którego obecności prawie nie widać, a raczej dla osób, które chcą mieć radosnego i wszędobylskiego kompana.