Komondor: charakter, pielęgnacja i najczęstsze choroby

Komondory są najstarszą węgierską rasą psów, a ich przodkami, podobnie jak innych psów pasterskich, był azjatycki terier tybetański.

Koczownicze ludy Madziarów wraz ze stadami bydła sprowadziły około 1000 roku na Węgry psy o wyjątkowej wytrzymałości, wszechstronnej użytkowości i silnym charakterze.

Ze względu na uwidaczniające się coraz bardziej różnice w wyglądzie, wyodrębniono z nich 3 współcześnie występujące rasy, a mianowicie:

• Pumi,
• Puli,
• i największe z nich – Komondory.

Zainteresowanie niewątpliwie wzbudza charakterystyczna cecha wyglądu komondorów, a mianowicie ich sierść, która do złudzenia przypomina końcówkę od mopa.

Wydawać by się mogło zatem, że pies przy okazji wysprząta nam elegancko mieszkanie, ale raczej nie będzie to zajęcie, które go zainteresuje.

Niegdyś komondory były wykorzystywane jako psy pasterskie i obronne, a i dziś również nie często spotykamy je w mieście.

Według klasyfikacji FCI komondor należy do grupy I.

Komondor wygląd

Komondory są dużymi psami o prostokątnej, wzbudzającej respekt sylwetce.

Komondor wysokość

Wysokość w kłębie osiągać może imponującą liczbę 80 cm. Standardowe parametry dla samca to min. 70 cm, a dla suk odpowiednio min. 65 cm.

Komondor waga

Pies osiąga wagę około 50 – 60 kg, a suka 40 – 50 kg.

Komondor opis rasy

Głowa komondora przypomina kłąb włosów wystający z tułowia, ale jeśli przyjrzymy jej się bliżej, z pewnością zauważymy pewne szczegóły, takie jak:

• wypukła czaszka, z wyraźnym stopem i zaznaczonymi łukami brwiowymi,
• załamany pod kątem prostym nos, zakończony czarną truflą,
• owalne, ciemnobrązowe oczy,
• szeroka kufa i mocne szczęki z kompletem zębów w zgryzie nożycowym
• uszy w kształcie litery U, wysoko osadzone i bezwładnie opadające.
• szyja muskularna, bez podgardla, przechodzi w krótki grzbiet, z dobrze zaznaczonym kłębem,
• klatka piersiowa długa, szeroka i głęboka, a brzuch lekko podkasany,
• ogon osadzony nisko, zakręcony na końcu,
• kończyny masywne i dobrze umięśnione,
• łapy silne i okrągłe, pokryte równomiernie włosem, tylne mocniejsze od przednich.

Komondor umaszczenie

Szata włosowa złożona z delikatnego podszerstka oraz warstwy okrywowej w postaci charakterystycznych “dredów”, sięgających praktycznie do ziemi.

Sfilcowana sierść najdłuższa jest na tułowiu, krótsza na kończynach, głowie i szyi, a najkrótsza w okolicy warg i łap.

Występuje jeden rodzaj umaszczenia o odcieniu zwanym kością słoniową.

Komondor charakter

Komondory wzbudzają respekt samym swoim wyglądem i jest to słuszny przekaz odnośnie do ich charakteru.

Są to bowiem psy uparte, dominujące, odważne i nieustępliwe.

Najlepszą dla nich rolą jest rola psa stróżującego, pilnującego swojego stada i całego dobytku, nad którym powierzono im pieczę.

Do opiekunów jest przywiązany, chociaż nie okazuje tego może zbyt entuzjastycznie, ale w stosunku do obcych jest podejrzliwy i potrafi zaatakować intruza nawet bez ostrzeżenia.

Ten wysoce wyspecjalizowany instynkt obronny wpisany jest w jego geny i nie wymaga treningu.

Również w stosunku do dzieci są opiekuńcze – w końcu to część ich stada – ale nie należy zostawiać ich z małymi pociechami bez nadzoru.

Komondory są raczej nocnymi markami, za dnia przeważnie śpią, obserwując jednym okiem otoczenie, a uaktywniają się po zmroku, zawsze czujne i gotowe do obrony.

Są to psy inteligentne, które lubią się uczyć i dobrze znoszą szkolenie, o ile nie jest ono zbyt monotonne, czyli po prostu nudne.

Za dobre sprawowanie należy je nagradzać, a jednocześnie pamiętać, by złe zachowanie nie uszło im na sucho, gdyż odbiorą taki przekaz jako akceptację.

Szkolenie powinno być prowadzone przez osobę doświadczoną i konsekwentną, gdyż nie są to psy łatwe w prowadzeniu.

Komondory stosunkowo długo dojrzewają, a za dorosłe uznaje się zwierzaki w wieku 3 lat, więc do tego czasu szczenięce wygłupy są jeszcze dopuszczalne.

Oprócz szkolenia niezbędna jest też wczesna socjalizacja psa, podczas której zapoznajemy psa z innym ludźmi i zwierzętami, otoczeniem i sytuacjami, które na co dzień mogą o spotykać.

Błędy w socjalizacji mogą doprowadzić do tego, że nasz pies stanie się agresywny wobec obcych oraz nieznanych mu sytuacji.

Komondor pielęgnacja

Sierść komondora mimo znacznej odporności na warunki atmosferyczne wymaga specjalnej pielęgnacji.

Początkowo u szczenięcia jest ona jeszcze zwiewna, a około 9 miesiąca życia zaczynają się tworzyć charakterystyczne dla tej rasy frędzle.

Spilśnione pasma rozdziela się trymerem na węższe sznureczki począwszy od miejsca osadzenia, aż po końcówki.

Dodatkowo szczotkowanie umożliwia usunięcie martwego i powyrywanego w czasie zabiegów włosa oraz zgromadzonych nieczystości.

Również wskazane jest trymowanie oraz czyszczenie włosów wokół pyska, zwłaszcza po jedzeniu, by zapobiegać gromadzeniu się resztek pokarmu pomiędzy pasmami sierści.

Komondor choroby

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych jest chorobą zwyrodnieniową, uwarunkowaną genetycznie i dotyczy znacznej części psów ras dużych i olbrzymich.

Polega ona na zmianach strukturalnych elementów wchodzących w skład stawu biodrowego, czyli zasadniczo główki kości udowej i panewki stawu biodrowego.

Fizjologicznie oba te elementy przylegają do siebie powierzchniami stawowymi “jak filiżanka do spodka” i tworzą sprawnie i gładko funkcjonujący mechanizm umożliwiający ruch kończyny.

W przypadku wystąpienia dysplazji główka staje się bardziej kwadratowa, a na powierzchni panewki tworzą się zmiany rozrostowe, co zaburza funkcjonowanie tego stawu i powoduje jego bolesność.

Nasila się niestabilność na skutek osłabienia tego mechanizmu podciśnieniowego i dochodzi do nadwichnięć i uszkodzeń chrząstki.

Pierwsze objawy zauważalne są już u kilkumiesięcznych szczeniąt.

Obserwuje się:

• niechęć do ruchu,
• trudności przy wstawaniu,
• częste pokładanie się,
• sztywny chód,
• królicze skoki.

W diagnostyce niezbędne jest badanie kliniczne przeprowadzone przez lekarza weterynarii oraz zdjęcie RTG.

U szczeniąt ras predysponowanych do HD należy wykonać profilaktyczne zdjęcie RTG bioder, gdyż możliwości wczesnego leczenia chirurgicznego są znacznie bardziej obszerne niż w przypadku zwierząt dorosłych.

U starszych psów najczęściej pozostaje leczenie paliatywne, czyli przeciwbólowe/przeciwzapalne lub zastosowanie innowacyjnych zaczerpniętych z medycyny ludzkiej np. z wykorzystaniem komórek macierzystych lub IRAP.

Entropium

Entropium jest wadą powiek, polegającą na wwinięciu się jej części do wewnątrz, co powoduje, że znajdujące się na brzegu powiekowym rzęsy, drażnią bezpośrednio powierzchnię gałki ocznej.

Powoduje to ból, łzawienie, zapalenie spojówek, a nawet mechaniczne uszkodzenie powierzchni rogówki.

Wada ta jako wrodzona ma podłoże genetyczne i ujawnia się zwykle w dość wczesnym wieku, bo do 6 miesiąca życia psa.

W związku z tym, że pysk komondora porasta gęsty włos, a jego oczy chowają się wśród tej okrywy, warto zwrócić uwagę na to, czy powieki są prawidłowo ukształtowane.

Leczenie polega na korekcyjnym zabiegu chirurgicznym.

Zaćma

Zaćma jest chorobą polegającą na zmętnieniu soczewki, powodującą stopniowe pogarszanie wzroku, aż do jego całkowitej utraty.

Przyczyną zaćmy wrodzonej są prawdopodobnie mutacje genowe, a do innych jej przyczyn zaliczamy:

• choroby metaboliczne (zaćma cukrzycowa),
• urazy,
• czynniki toksyczne i inne.

Badanie kliniczne przeprowadza się oftalmoskopem przy rozszerzonej źrenicy, natomiast często sami opiekunowie zauważają, że oko robi się mętne, a w stadiach zaawansowanych widoczna jest biała zmiana w kształcie dysku otoczona tęczówką.

Jest to właśnie widoczna przez źrenicę zupełnie zmętniała soczewka.

Leczenie farmakologiczne w przypadku zwierząt nie przynosi efektu, a jedynym rozwiązaniem jest zabieg operacyjny przeprowadzony w specjalistycznej przychodni weterynaryjnej.

Rozszerzenie i skręt żołądka

Rozszerzenie żołądka grozi wielu psom ras dużych.

Na skutek spożycia nadmiernej ilości łatwo fermentującego pokarmu lub zjedzenia go łapczywie i szybko, gromadzi się on żołądku, powodując jego przeładowanie.

Pies wówczas wyraźnie źle się czuje, jest apatyczny i powiększają się jego powłoki brzuszne, zwłaszcza po lewej stronie.

Gdy żołądek dodatkowo skręci się wokół własnej osi, zamyka się zarówno wpust, jak i odźwiernik, przez co treść nie może ani zostać zwrócona, ani przesunąć się do dwunastnicy i dalszych odcinków jelit.

Pies bezskutecznie próbuje wymiotować, ślini się, dochodzi do wstrząsu i w przypadku braku udzielenia odpowiedniej pomocy, może zakończyć się tragicznie.

Schorzeniu temu sprzyja także poddanie psa zwiększonej aktywności fizycznej w krótkim czasie od podania pokarmu.

Leczenie rozszerzenia żołądka polega na jego płukaniu oraz podaniu środków przyspieszających jego opróżnianie, a w przypadku skrętu niezbędny jest zabieg, gdyż w krótkim czasie może dojść do martwicy ściany tego narządu.

Otyłość

Otyłość u psa, czyli patologicznie zwiększona masa ciała zwierzęcia, jest problemem, który w dzisiejszych czasach wciąż narasta.

Właściciele często nie zdają sobie sprawy, że pies ma nadwagę, a gdy już ktoś zwróci im na to uwagę, bagatelizują to.

Prawidłowa masa ciała to nie tylko sprawa estetyki, ale i poprawnego i harmonijnego funkcjonowania całego organizmu.

Wydzielając psu ilość spożywanego dziennie pokarmu, w przypadku gotowych karm dla psa, warto skorzystać z umieszczonej na opakowaniu tabeli, gdzie w widełkach umieszczona jest przeciętna ilość karmy, którą należy podać zwierzęciu o danej wadze.

Pod uwagę należy wziąć także dzienną aktywność fizyczną naszego psa i odpowiednio tę dawkę zmodyfikować.

Wszelkiego rodzaju przekąski działają tak samo, jak i u ludzi – są wysokokaloryczne i podając je psiakowi np. jako nagrodę, nie można przesadzać z ich ilością, lub zmniejszyć wtedy objętość kolejnego posiłku.

Pamiętać należy też o tym, że otyłość lub niemożność zrzucenia zbędnych kilogramów może być konsekwencją chorób ogólnoustrojowych, np. cukrzycy, czy niedoczynności tarczycy.

Wówczas dopiero leczenie przyczyny pierwotnej pozwoli nam ustabilizować wagę naszego psa.

Dla kogo komondor będzie idealnym psem?

Komondory nie są psami, które może mieć każdy.

Ze względu na silny i dominujący charakter, prowadzone powinny być przez doświadczonego właściciela, którego charakter jest silny.

Psy te szybko się uczą, ale są uparte i często nie chcą wykonywać poleceń, a raczej wolą robić to, co same uznają za słuszne, więc konsekwentne szkolenie ich od małego jest rzeczą niezbędną.

Przeznaczeniem komondorów było pilnowanie, zatem jako psy stróżujące sprawdzą się świetnie, gdyż wobec obcych są nieufne, nie nadmiernie agresywne, ale sprowokowane atakują szybko i skutecznie.

Mało szczekają, więc nie uczynią nam wrogów z sąsiadów, ale raczej mowa o sąsiadach zza płotu, bo do mieszkania komondory raczej się nie nadają, zarówno z racji swoich gabarytów jak i kłopotliwej sierści.

Ich dready są co prawda odporne na czynniki środowiskowe, ale zmoczone w deszczu długo schną, a dodatkowo wydzielają aromat, który w ciasnym mieszkanku może być trudny do zniesienia.

Oczywiście nie znaczy to, że ma on być zamknięty na posesji i odizolowany, wręcz przeciwnie.

Częste obcowanie z właścicielami, czy dziećmi pokaże ich opiekuńczą, troskliwą i wrażliwą stronę.

Nie wymagają one też dużej ilości ruchu, ale jak każdy pies, ze spaceru chętnie skorzystają.

Decydując się zatem na komondora, musimy przede wszystkim ocenić nasze siły, warunki lokalowe oraz czas, który poświęcić będziemy musieli na pielęgnację jego specyficznego looku.