Alaskan Klee Kai należy do ras współczesnych, a swoim wyglądem do złudzenia przypomina miniaturę Huskiego.
W związku z tym, że hodowla psów Alaskan Klee Kai rozpoczęła się w mało odległych nam czasach, a ściślej w latach 70 XX wieku, czyli ok. 50 lat temu, historia rasy alaskan klee kai jest znana dość dokładnie.
Twórczynią Alaskanów Klee Kai jest Linda Spurlin, mieszkanka Alaski, która zafascynowana ujrzanym w trakcie wizyty u rodziny w Oklahomie psem o tym charakterystycznym eksterierze, postanowiła go odtworzyć.
Do hodowli psów rasy alaskan klee kai użyła puli genów:
- alaskan husky,
- schipperke,
- husky syberyjskiego,
- american eskimo dog.
Alaskan Klee Kai nie jest oficjalnie uznaną przez FCI rasą, ale zarejestrowany został united kennel club uznał rasę w 1997 r.
Nazwa tej rasy psów – “klee kai” wywodzi się z języka Inuitów i oznacza dosłownie “mały pies“.
Alaskan Klee Kai charakter
Alaskan Klee Kai hodowane były przede wszystkim dla wyglądu.
Psy te były spełnieniem marzeń osób zakochanych w husky, ale nie mających dużej przestrzeni.
Alaskany Klee kai z racji rozmiarów są psami typowo do towarzystwa, a nie pracującymi, czy przeznaczonymi np. do ciągnięcia zaprzęgów.
Z łatwością przystosowują się do warunków miejskich, ale muszą mieć możliwość wybiegania się, gdyż tak jak i inne psy typu północnego, mają niespożytą energię.
Jeśli nie zapewnimy im dostatecznej dawki ruchu, alaskany klee kai będą nieszczęśliwe i znudzone, czemu dadzą wyraz najczęściej poprzez gryzienie, żucie i szeroko pojęte niszczenie naszej własności, znajdującej się w zasięgu ich zębów.
Gdy zadbamy o to, by ta ich potrzeba aktywności została zaspokojona, choćby w postaci długiego spaceru, przez resztę dnia psy rasy alaskan klee kai potrafią wylegiwać się na kanapie.
Psy rasy alaskan klee kai są inteligentne, pojętne i łatwo się uczą.
Lubią kontakt z ludźmi, ale za obcymi nie przepadają, więc mogą sprawdzić się także jako stróże. Lubią być w centrum życia rodzinnego i bywają hałaśliwe, domagając się atencji.
Alaskan Klee Kai wygląd
Wyglądem swoim alaskan klee kai przypomina małego Alaskan Husky.
Alaskan klee kai to pies szybki, o sportowej sylwetce, której długość nieznacznie przekracza wysokość w kłębie.
Alaskan Klee Kai wielkość
Alaskan klee kai występuje w trzech odmianach, jeśli chodzi o wielkość psów:
| Odmiana | Wielkość psa | Waga psa |
| Toy | Do 34 cm w kłębie | 4 kg |
| Miniatura | Od 34 cm do 38 cm w kłębie | Od 4,5 kg do 6,8 kg |
| Standard | Od 38 cm do 43 cm w kłębie | Od 7,3 kg do 10 kg |
Alaskan Klee Kai opis rasy
| Głowa | Proporcjonalna, w kształcie klina, bez zmarszczek i fałdów, o umiarkowanie zaznaczonym stopie. |
| Kufa | Długości zbliżonej do długości czaszki. |
| Szczęki | Mocne, z przylegającymi, suchymi wargami o barwie zależnej od umaszczenia. |
| Zęby | Ustawione w zgryzie nożycowym. |
| Trufla nosa | Koloru czarnego u psów czarnych i szarych lub wątrobianego przy maściach w odcieniach czerwieni i brązu. Dopuszczalny tzw. śnieżny nos – przejściowe zaburzenie pigmentacji o charakterze sezonowym. |
| Oczy | Lekko skośne, średniej wielkości, mogą mieć różne kombinacje kolorów. Najbardziej pożądane jest, by miały kształt migdała, ale akceptowalne są również owalne czy okrągłe. Brzeg powiek o pigmentacji zależnej od umaszczenia. |
| Uszy | Trójkątne, osadzone wysoko i stojące, z lekko zaokrąglonymi koniuszkami, pokryte grubą skórą i dobrze owłosione. Są niezwykle ruchliwe i reagują zmianą ustawienia na najmniejszy dźwięk. |
| Szyja | Średniej długości, lekko łukowata, noszona dumnie wyprostowana, gdy pies stoi. |
| Grzbiet | Prosty, a zad lekko spadzisty. |
| Klatka piersiowa | Klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, dobrze wykształcona, o silnym ożebrowaniu, a lędźwie mocne i krótkie. |
| Ogon | Osadzony poniżej linii grzbietu, dobrze owłosiony, noszony z luźnym, naturalnym zawinięciem. W spoczynku może być opuszczony. |
| Kończyny piersiowe | Proste i równoległe o lekko nachylonych i elastycznych stawach nadgarstkowych. |
| Łokcie | Nieprzylegające, ani nie odstające od płaszczyzny równoległej ciała. |
| Kończyny miedniczne | Dobrze kątowane w stawach kolanowych i stępu, mocne i umięśnione. |
| Łapy | Owalne, z dobrze wysklepionymi palcami i twardymi opuszkami, pomiędzy którymi znajduje się obfity włos. |
| Okrywa włosowa | Dwuwarstwowa, nadająca psu wygląd przywodzący na myśl jego północne pochodzenie. Gęsty podszerstek jest miękki, o długości pozwalającej mu wesprzeć włosy okrywowe, które są proste, a w dotyku ani zbyt miękkie, ani zbyt szorstkie. Klee kai intensywnie linieją w sezonie i mogą zgubić na raz niemal cały podszerstek, co jest dla nich cechą normalną. |
Alaskan Klee Kai umaszczenie
Dopuszczalne są praktycznie wszystkie kolory umaszczenia alaskanów klee kai – od czerni, szarości, po czerwień i biel.
Cechą charakterystyczną tej rasy psów są symetryczne znaczenia.
Te najbardziej pożądane to jasne plamy nad oczami, jaśniejsze futro po wewnętrznej stronie uszu, ciemna końcówka ogona oraz ciemna maska rozciągająca się od czaszki w wzdłuż grzbiet nosa i wokół oczu psa.
Alaskan Klee Kai pielęgnacja
Pielęgnacja alaskana klee kai nie należy do specjalnie skomplikowanych, a przynajmniej poza sezonem linienia i sprowadza się głównie do wyczesywania martwego włosa.
Z reguły dwa razy w roku psy te wymieniają całą szatę w dość spektakularny sposób, natomiast w naszym klimacie, sezonowość nie jest już tak bardzo wyrażona jak kiedyś.
Alaskany klee kai linieją w sposób dość charakterystyczny i potrafią zrzucić prawie cały podszerstek na raz, co powoduje, że mogą wyglądać mało wyjściowo, a włosy wyrywać możemy z nich praktycznie garściami.
Nie należy mylić tego ze stanami chorobowymi skóry związanymi z wypadaniem włosów i wyłysieniem – alaskany klee kai po prostu tak mają, jak i wszystkie psy ras północnych.
Najlepiej wyczesywać je wtedy codziennie.
Generalnie są to psy czyste, które potrafią zadbać o siebie same.
Warto okresowo sprawdzać stan uszu, pazurów i zębów, oraz kąpać w razie potrzeby.
Alaskan Klee Kai choroby
Ze względu na to, że klee kai to rasa jest stosunkowo młoda, trudno na razie dopatrywać się skłonności genetycznych do konkretnych schorzeń.
Trzeba się jednak liczyć z tym, że na przestrzeni lat najpewniej się one pojawią.
Na dzień dzisiejszy, wśród opisanych najczęściej u Alaskan klee kai chorób, występują:
Zaćma młodzieńcza u alaskanów klee kai
Zaćma jest to jedna z najczęściej występujących chorób soczewki u psów.
Polega na jej różnego stopnia zmętnieniu, co z czasem prowadzi do osłabienia i utraty widzenia, co wiąże się ze zmniejszeniem komfortu życia.
O zaćmie młodzieńczej mówimy wtedy, gdy pojawi się ona u psów w wieku od kilku miesięcy do ok. 4 lat i ma z reguły podłoże dziedziczne, wrodzone lub o opóźnionej ekspresji, a także może być to zaćma wikłająca inne choroby oczu, takie jak np. zapalenie błony naczyniowej.
Oprócz zmian rozwojowych również infekcje wirusowe, zatrucia, czy różnego rodzaju niedobory u ciężarnej suki i płodu mogą odpowiadać za wywołanie zmian soczewki.
Rozpoznanie ustala się na podstawie szczegółowego badania okulistycznego za pomocą oftalmoskopu.
Alaskany klee kai, u których stwierdzono zaćmę młodzieńczą nie powinny być dopuszczane do rozrodu.
Leczenie tego schorzenia polega na zabiegu operacyjnym metodą fakoemulsyfikacji.
Zabieg jest jedyną skuteczną metodą walki z chorobą i nie ma możliwości terapii farmakologicznej.
Niedobór czynnika VII
Niedobór czynnika VII (prokonwertyny) jest zaburzeniem genetycznym, dziedziczącym się w sposób autosomalny recesywny.
Fizjologicznie prokonwertyna, odpowiada za inicjację procesu krzepnięcia w organizmie zarówno ludzi, jak i zwierząt, zatem jej niedobór wiązał się będzie z różnego stopnia koagulopatiami.
Objawami tej choroby jest nadmierne krwawienie, np. po iniekcji podskórnej, wkłuciu dożylnym, urazie czy zabiegu operacyjnym.
Obserwować można także obecność wybroczyn w błonach śluzowych, a także krwawienia do jam ciała, czy jam stawowych.
W badaniach laboratoryjnych krwi widoczne są odstępstwa od normy, głównie dotyczące czasu protrombinowego.
Objawy pojawiają się już u młodych psów, a leczenie polega na transfuzji osocza lub krwi pełnej.
Alaskany klee kai z tą wadą nie powinny być dopuszczane do rozrodu.
Zwichnięcie rzepki
Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczeniu się na stronę przyśrodkową lub boczną bloczka kości udowej.
Może dotyczyć jednej lub obu kończyn i być zarówno skutkiem urazu, jak i “wadą wrodzoną”, a raczej wrodzoną predyspozycją.
Istotą tej predyspozycji jest pewna deformacja anatomiczna kończyny, a mianowicie brak ustawienia w jednej linii osi przebiegu mięśnia czworogłowego wraz z rzepką i osi bloczka kości udowej.
W trakcie napięcia mięśnia czworogłowego układ złożony z tegoż mięśnia, rzepki i więzadła rzepki ulega wyprostowaniu na podobieństwo liny i rzepka przemieszczana jest wówczas poza bloczek.
Objawami zauważalnymi przez właściciela jest najczęściej przemijająca kulawizna, pojawiająca się nagle w trakcie spaceru i również nagle mijająca, gdy rzepka “wskoczy” w ruchu na swoje miejsce.
Podczas badania klinicznego stawu kolanowego przez omacywanie lekarz weterynarii jest w stanie rozpoznać i określić stopień zwichania się rzepki oraz zaproponować stosowną terapię.
Nasilenie zwichnięcia określa się w 4 – stopniowej skali:
- Brak lub rzadko występująca kulawizna i wypadnięcie rzepki pod naciskiem w badaniu.
- Przejściowa kulawizna.
- Stała kulawizna – rzepkę można nastawić, ale wypada samoistnie.
- Stała kulawizna – rzepka jest poza bloczkiem i nie można jej nastawić.
Przypadki łagodne można poddać leczeniu za pomocą fizjoterapii, natomiast znaczna kulawizna wymaga leczenia operacyjnego, którego metodę dobiera chirurg.
Wnętrostwo
Zatrzymanie jąder, czyli wnętrostwo jest wadą dziedziczną, zatem osobniki nią dotknięte powinny zostać wykluczone z rozrodu.
Prawidłowo jądra powinny zstąpić do moszny przez otwarty kanał pachwinowy do ok. 8 tygodnia życia psa.
W zależności od tego, gdzie wędrówka jąder została zakończona – czy zostały one w jamie brzusznej, czy też znajdują się w pachwinie, mówimy o wnętrostwie pachwinowym lub brzusznym.
Ponieważ jądra, które znajdują się poza moszną narażone są na ciągły wpływ temperatury ciała, mają tendencję do nowotworzenia z czternastokrotnie większym prawdopodobieństwem, niż gonady zstąpione prawidłowo, zatem wskazane jest ich usunięcie.
W przypadku wnętrostwa jednostronnego, zgodnie ze sztuką, również jądro w worku mosznowym powinno się usunąć, ze względu na możliwość przeniesienia wady na potomstwo.
Niedoczynność tarczycy u klee kai
Niedoczynność tarczycy jest chorobą endokrynologiczną.
Polega na zmniejszonym wydzielaniu przez tarczycę tyroksyny i trijodotyroniny, które to hormony odpowiadają za regulację przemian metabolicznych organizmu.
Najczęstszą przyczyną tego schorzenia jest limfocytarne zapalenie tarczycy, a rzadziej powodują ją idiopatyczny zanik, zmiany nowotworowe czy wrodzony niedorozwój tego gruczołu.
Objawy niedoczynności są bardzo różnorodne, początkowo subtelne i rozwijają się powoli, przez co długo mogą pozostawać przez opiekuna psa niezauważone.
Należą do nich:
- sucha i matowa sierść,
- łojotok,
- nawracające zapalenie uszu,
- apatia,
- dyszenie,
- wzrost masy ciała,
- zwiększone pragnienie i wydalanie moczu,
- brak rui,
- osłabienie mięśni.
Objawy te mogą występować jednocześnie, ale pojawić się może także tylko jeden z nich.
Dla rozpoznania niezbędne jest wykonanie badania krwi z oznaczeniem hormonów (T4, fT4) i uwalnianej przez przysadkę tyreotropiny (TSH).
Chore zwierzę leczone jest do końca za pomocą doustnej lewotyroksyny.
Dawkę ustala się indywidualnie w oparciu o masę ciała i wyniki badań.
Dla prawidłowej regulacji niezbędne są badania kontrolne – pierwsze po ok. 6 tygodniach od rozpoczęcia przyjmowania leku, a kolejne co ok. 6 miesięcy.
Dla kogo Alaskan Klee Kai?
Pies alaskan klee kai to zwierzę o dość specyficznym charakterze.
Jego chęć zwrócenia na siebie uwagi i ogromne pokłady energii wymagają od przyszłego opiekuna konsekwencji, czasu i czerpania przyjemności z aktywności fizycznej na świeżym powietrzu wraz ze swoim małym, czworonożnym przyjacielem.
Psy alaskan klee kai nie są tak otwarte i przyjacielskie jak Husky, i choć przywiązują się do członków rodziny, potrafią wybrać sobie jednego, za którym będą chodzić krok w krok, ledwie zauważając pozostałych.
Ponieważ mają skłonności do lękliwości albo zbytniej nieufności należy wykorzystywać już od pierwszych tygodni wszelkie szanse na socjalizację i zapoznawanie ich z różnymi nowymi sytuacjami, innymi ludźmi i zwierzętami.
Ułatwi nam to życie z nimi w sposób bardzo znaczący.
Alaskany klee kai warto również przyzwyczajać do zabiegów pielęgnacyjnych oraz wizyt w gabinecie weterynaryjnym.
Nic nie stoi na przeszkodzie, by psiak przeszedł się z nami do lecznicy, bez konieczności wykonania przy nim jakichś czynności, by wiedział, że nie zawsze spotka go tu coś złego 😉
Klee kai mają także wysoko wykształcony instynkt łowczy i chętnie pogonią za wszystkim, co jest mniejsze od nich, a czasem nawet i większe, gdyż wydają się nie zdawać sobie sprawy z własnych rozmiarów.
Mieszkając z klee kai trzeba być także przygotowanym na to, że mają one zapędy niszczycielskie, uwielbiają żuć i gryźć, kopać, skakać i szczekać, co jest niewątpliwie argumentem do wczesnego ich szkolenia, a także poświęcania im dostatecznej ilości czasu i energii.
Bo zmęczony pies alaskan klee kai to zadowolony i spokojny klee kai 🙂
